63ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ
Τελευταία μέρα του διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ των Κανών η αυριανή, με την προβολή ακόμη δύο ταινιών, που μπορεί ν' αλλάξουν το τοπίο σ' ό,τι αφορά τα βραβεία: της γαλλικής «Εκτός νόμου» του Ρασίντ Μπουσαρέμπ και της ρωσικής «Ψεύτης ήλιος 2» του Νικίτα Μιχάλκοφ.
Με την αληθινή ιστορία της Βάλερι Πλέιμ (Ναόμι Γουότς), πράκτορα της CIA την οποία εξέθεσαν τα αφεντικά της για να εκδικηθούν τον άντρα της (Σον Πεν), καταπιάνεται το «Fair game» Πάντως, από τις ταινίες που είδαμε μέχρι στιγμής, τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα περιορίζονται στις δύο αγγλικές ταινίες, «Μια ακόμη χρονιά» του Μάικ Λι και «Ιρλανδική διαδρομή» του Κεν Λόουτς καθώς και στην ταινία «Ποίηση» του Νοτιοκορεάτη Τσανγκ-Ντονγκ Λι. Ενώ ακολουθούν η γαλλική ταινία «Περί ανθρώπων και θεών» του Ξαβιέ Μποβουά και η ρωσική «Η χαρά μου» του Σεργκέι Λοζνίτσα, χωρίς να ξεχνάμε και την ταινία «Biutiful» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, ταινίες που μπορούν να κερδίσουν ένα από τα άλλα βραβεία του φεστιβάλ (Μέγα Βραβείο, Βραβείο Σκηνοθεσίας και Ειδικό Βραβείο της επιτροπής).
Στα φαβορί για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας βρίσκονται η Γιουν Τζουίνγκ-χέε πρωταγωνίστρια της νοτιοκορεάτικης ταινίας «Ποίηση», η Ζιλιέτ Μπινός («Εγκεκριμένο αντίγραφο»), η νεαρή Μελανί Τιερί («Η πριγκίπισσα του Μονπενσιέ») καθώς και το σύνολο του καστ της ταινίας του Μάικ Λι, ενώ από ανδρικής πλευράς ξεχωρίζουν ο Χαβιέ Μπαρντέμ («Biutiful»), ο Λαμπέρ Ουίλσον («Περί ανθρώπων και θεών») και ο Μαρκ Γουόιμακ («Ιρλανδική διαδρομή»).
Με την αληθινή ιστορία της Βάλερι Πλέιμ (Ναόμι Γουότς), πράκτορα της CIA την οποία εξέθεσαν τα αφεντικά της για να εκδικηθούν τον άντρα της (Σον Πεν) για τις αποκαλύψεις του, καταπιάνεται η ταινία «Fair game» του Νταγκ Λάιμαν. Οταν οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Ιράκ με τη δικαιολογία των όπλων μαζικής καταστροφής, οι μυστικές υπηρεσίες στράφηκαν ενάντια στη Βάλερι, για να τιμωρήσουν τον άντρα της, ο οποίος είχε ερευνήσει το θέμα χωρίς ν' ανακαλύψει τίποτα το ενοχοποιητικό για τον Σαντάμ Χουσεΐν, γεγονός που προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης του Μπους. Ο Λάιμαν («The bourne identity») έφτιαξε ένα, με ωραίο ρυθμό, πολιτικό θρίλερ, στο στιλ παλιότερων ταινιών του είδους («Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου»), αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές του.
«Δεν προσεγγίσαμε την ταινία ως πολιτική αλλά ως την οδύσσεια του ζευγαριού αυτού που βρέθηκε ξαφνικά στη μέση του τυφώνα: είχαν να πολεμήσουν όλη την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που ήταν εναντίον τους και τους κατηγορούσαν για αντιαμερικανισμό», ανέφερε ο σκηνοθέτης Λάιμαν στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας. Μιλώντας για τον ρόλο της, η Ναόμι Γουότς είπε ότι συνάντησε την ίδια τη Βάλερι, «φάγαμε μαζί αρκετές φορές, συζητήσαμε, ανταλλάξαμε e-mail. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς αυτή η γυναίκα αντιμετώπισε την όλη ιστορία και πώς ολόκληρη η οικογένειά της την υποστήριξε και αγωνίστηκε για να επικρατήσει η ειλικρίνεια και η δικαιοσύνη... Στην αρχή δεν ήμουν και τόσο βέβαιη ότι θα μπορούσα να αναλάβω αυτό τον ρόλο, μια που μου έστειλαν το σενάριο λίγες μέρες αφ' ότου γέννησα. Αλλά όταν τελικά διάβασα το σενάριο, με συνάρπασε και αποφάσισα να αναλάβω τον ρόλο».
Δυστυχώς, η άλλη ταινία του διαγωνιστικού, η ιταλική «Η ζωή μας», του Ντανιέλε Λουκέτι γύρω από τα προβλήματα ενός ζευγαριού από τη μικρομεσαία τάξη (ο σύζυγος κρύβει τον θάνατο από ατύχημα ενός μετανάστη, εργάτη στην οικοδομή όπου εργάζεται ως μηχανικός, για να προωθήσει τη δική του επαγγελματική άνοδο), αποδείχτηκε τελικά μέτρια -τόσο από σεναριακής όσο και από σκηνοθετικής πλευράς. Τόσο που σε κάνει να διερωτάσαι τι γύρευε στο διαγωνιστικό τμήμα, εκεί που θα μπορούσε να ήταν η, εκτός συναγωνισμού, ταινία του Οτάρ Ιοσελιάνι «Chantrapas» (ή και η πολύ καλύτερη ταινία «Μαχαιροβγάλτης» του δικού μας Γιάννη Οικονομίδη).
Εναν άνεμο δροσιάς πρόσφερε ο Γεωργιανός Οτάρ Ιοσελιάνι, με την ταινία του «Chantrapas». Πρόκειται για την ιστορία ενός Γεωργιανού σκηνοθέτη που αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας στη χώρα του (όπως ακριβώς είχε αντιμετωπίσει και ο Ιοσελιάνι) και αναγκάζεται να καταφύγει στο Παρίσι, όπου όμως θ' αντιμετωπίσει άλλο είδος λογοκρισίας (οικονομικής) και θ' αναγκαστεί τελικά να επιστρέψει στην πατρίδα του. Μια φαντεζίστικα δοσμένη ταινία, με άφθονο χιούμορ και σκηνές που θυμίζουν το κολάζ των σουρεαλιστών. Με έναν Ιοσελιάνι να απολαμβάνει τον δημιουργικό οίστρο του.
Στον πολιτικό κινηματογράφο κινείται η πεντάωρης διάρκειας (γυρίστηκε για τη γαλλική τηλεόραση) ταινία «Κάρλος» του Ολιβιέ Ασαγιάς (εκτός συναγωνισμού). Είναι το πορτρέτο του θρυλικού αριστεριστή επαναστάτη Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, που μετατράπηκε σταδιακά σε τρομοκράτη και μισθοφόρο στην υπηρεσία των μυστικών υπηρεσιών στη Μέση Ανατολή. Ο σκηνοθέτης που, όπως ανέφερε, γύρισε την ταινία γιατί τη θεωρεί μια σημαντική πτυχή στην πολιτική ιστορία των δεκαετών '70 και '80, αντιμετωπίζει με συμπάθεια, αν όχι με θαυμασμό, τον Κάρλος, φτιάχνοντας ένα συναρπαστικό πορτρέτο. Πάντως, η δικηγόρος, γυναίκα του Κάρλος, κατηγόρησε τον σκηνοθέτη και την τηλεόραση του Canal Plus, επειδή αρνήθηκαν να τη συμβουλευτούν ή να της δείξουν το σενάριο πριν γυρίσουν την ταινία. *
No comments:
Post a Comment