Ταρκόφσκι, Ρομ, Κλίμοφ και άλλοι σκηνοθέτες στο αφιέρωμα για τα 65 χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Η συγκυρία είναι σχεδόν ανατριχιαστικά ειρωνική. Τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης μετά τα γεγονότα της χθεσινής ημέρας, σε μια αίθουσα της Αθήνας, το Ιλιον, πραγματοποιείται από χθες ένα φεστιβάλ κινηματογράφου που τιμά τα 65 χρόνια της νίκης της δημοκρατίας κατά του φασισμού, στις 9 Μαΐου του 1945.
Κινηματογραφικές ταινίες μυθοπλασίας με την υπογραφή σπουδαίων σοβιετικών σκηνοθετών και ντοκυμαντέρ που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν προβληθεί στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες εμπλουτίζουν την αξιόλογη αυτή προσπάθεια που διοργάνωσε η κινηματογραφική εταιρεία Νew Star. Δεν λείπουν επίσης ταινίες κινουμένων σχεδίων εμπνευσμένες από τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο.
Οι ταινίες μυθοπλασίας δεν είναι όλες άγνωστες. Αντιθέτως, κάποιες όπως τα «Παιδικά χρόνια του Ιβάν» (1962) του Αντρέι Ταρκόφσκι έχουν γράψει κινηματογραφική ιστορία και έχουν αγαπηθεί στην Ελλάδα. Ανάμεσα σε αυτές που είναι γνωστές υπάρχει και το αντιπολεμικό αριστούργημα του Ελεμ Κλίμοφ «Ελα να δεις» (1985), ένα έπος φρικαλεοτήτων των ναζιστών αποτυπωμένο στη ματιά ενός εφήβου.
Η «Ζόγια» (1946) του Λεφ Αρνσταμ που απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών θεωρείται από τις πιο φημισμένες σοβιετικές ταινίες της χρυσής εποχής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και αφηγείται τη ζωή της Ζόγια Κοσμοντεμυγιάνσκαγια , ηρωίδας του αντιφασιστικού αγώνα που απαγχονίστηκε σε ηλικία μόλις 18 ετών από τους Γερμανούς.
Ιδιαίτερη χαρά για τους κινηματογραφόφιλους θα δώσει το «Ημίχρονο του θανάτου» (1960) του Εβγκένι Καρέλοφ, μια εξαιρετική ταινία η οποία αφηγείται την αληθινή ιστορία του ποδοσφαιρικού αγώνα που πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 1942 ανάμεσα σε σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου και ναζιστές. Στο φιλμ- που ενέπνευσε τον Τζον Χιούστον για τη «Μεγάλη απόδραση των 11»- εμφανίζεται και ο θρυλικός τερματοφύλακας των Ρώσων Λεβ Γιασίν.
Ο «Μεγάλος πατριωτικός πόλεμος» (1965) του Ρόμαν Κάρμεν αναφέρεται στη φασιστική επιδρομή εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης και στον αγώνα που έγινε για την απόκρουση της. Το «Ουράνιο τόξο» (1943) του Μαρκ Ντονσκόι αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιτυχία του σοβιετικού κινηματογράφου μετά το τέλος του πολέμου. Τέλος, στα ντοκυμαντέρ ξεχωρίζει ο «Αληθινός φασισμός» του Μιχαήλ Ρομ, με υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας και από τις ταινίες της Λένι Ρίφερνσταλ.
Στις εποχές που ζούμε ταινίες όπως αυτές του αντιφασιστικού φεστιβάλ είναι απαραίτητες.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=329884&dt=06/05/2010#ixzz0nDGARrMl
No comments:
Post a Comment