Κεν Λόουτς: «Ο πόλεμος στο Ιράκ, μια τεράστια επιχείρηση διαφθοράς»

 

• Δεν έχει σταματήσει να εξεγείρεται και να αγωνίζεται, με όπλο την κάμερα, ενάντια στην αδικία, απ' όπου κι αν προέρχεται, σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ο Κεν Λόουτς μίλησε στους δημοσιογράφους εδώ στις Κάννες, μετά την προβολή της ταινίας του “Route Irish”, που αναφέρεται στη συντριβή, τη σταδιακή κατάρρευση του κεντρικού χαρακτήρα, πρώην «μισθοφόρου» στο Ιράκ, που ερευνά τον θάνατο του παιδικού του φίλου, ο οποίος σκοτώθηκε δουλεύοντας και αυτός ως μισθοφόρος, στο Route Irish, τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο, εννοείται στη Βαγδάτη. «Αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας», λέει ο Λόουτς, «είναι η ιδιωτικοποίηση των σύγχρονων πολέμων, με αφετηρία το Ιράκ.

• Ιδιωτικοποίηση σημαίνει, όπως και σε κάθε άλλο τομέα, συμπιέζουμε το κόστος, μεγιστοποιούμε τα κέρδη. Η λογική είναι ότι από τα πάντα μπορείς να κερδίσεις, και τελικά οι μισθοφόροι είναι πολύ πιο φτηνοί, δεν τους πληρώνεις συντάξεις, οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν ερωτήσεις εάν σκοτωθούν, δεν καταγράφονται σε καμία λίστα απωλειών...». Και ταυτόχρονα κάποιοι στην κορυφή έχουν τεράστια κέρδη, ο διάδοχος του Ντικ Τσένι στη διοίκηση της Halliburton κέρδισε μέσα σε ένα μόνο χρόνο 43 εκατομμύρια δολάρια. «Στον πόλεμο του Ιράκ, που βασίστηκε σε ψέματα για να ξεκινήσει, έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα, συστηματικά βασανιστήρια, είναι ένας εντελώς άδικος πόλεμος». Παρεμβαίνει ο Πολ Λάβερτι, ο σεναριογράφος της ταινίας, μόνιμος συνεργάτης του Λόουτς: «Όλοι αυτοί οι τύποι, Μπους, Τσένι, Μπλερ, έπρεπε ήδη να έχουν δικαστεί ως εγκληματίες πολέμου. Παραβίασαν όλους τους διεθνείς νόμους».

• Συνεχίζει ο Κεν Λόουτς: «Και η υπέρτατη ειρωνεία είναι ότι ο Τόνι Μπλερ ορίστηκε στη συνέχεια ειδικός διαμεσολαβητής για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή! Η ουσία είναι ότι τα θύματα είναι κυρίως οι Ιρακινοί, πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινοί σκοτώθηκαν σε αυτό τον πόλεμο, κάτι που σπανίως πια αναφέρεται. Ο Γκόρντον Μπράουν στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του έκανε μια ανασκόπηση της εμπλοκής της Βρετανίας στον πόλεμο και δεν ανέφερε ούτε μία λέξη για τα θύματα στο Ιράκ. Είναι εξοργιστικό. Και πρέπει να πω ότι με ενοχλεί να βλέπω ταινίες όπου τα θύματα είναι Αμερικανοί στρατιώτες, και μάλιστα ταινίες που αφιερώνονται στον αμερικανικό στρατό (σ.σ.: Εδώ αναφέρεται σαφώς στο πολυβραβευμένο με Όσκαρ φέτος αλλά ανώδυνο πολιτικά “The HurtLocker” της Κάθριν Μπίγκελοου).

• Σε ερώτηση πώς βλέπει τις εξελίξεις στην περιοχή, εάν διαφαίνεται κάποια αλλαγή πολιτικής της Δύσης, ο Κεν Λόουτς απάντησε: «Το θέμα είναι πώς η αμερικανική άρχουσα τάξη αξιολογεί τα συμφέροντά της. Γυρίσαμε ένα μέρος του φιλμ στην Ιορδανία, όπου ζουν πάρα πολλοί Ιρακινοί, και μάλιστα αρκετοί από αυτούς δούλεψαν στην ταινία. Μας έλεγαν ότι η κατάσταση στο Ιράκ συνεχώς χειροτερεύει. Και δεν νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν ποτέ ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος στο Ιράκ».

• Δεν ήταν δυνατόν, φυσικά, να μην τον ρωτήσουμε και για τον νέο πρωθυπουργό της Βρετανίας, τον Ντέιβιντ Κάμερον: «Στην πατρίδα μου έχουμε την επιστροφή της πραγματικής άρχουσας τάξης στην εξουσία. Είναι νέοι, ευπαρουσίαστοι, ευγενικοί, σπουδαγμένοι σε ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανελέητοι -έτοιμοι να κατασπαράξουν την εργατική τάξη στη Βρετανία».

• Το «Route Ιrish» δικαίωσε απόλυτα την επιλογή των Τερί Φρεμό - Ζιλ Ζακόμπ να το προσθέσουν την τελευταία στιγμή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Το σενάριο της ταινίας, γραμμένο από τον Πολ Λάβερτι, έχει ως σημείο εκκίνησης τη βαθιά φιλία δύο νέων ανδρών από το Λίβερπουλ, του Φράνκι και του Φέργκους, που διακόπτεται βίαια όταν ο πρώτος σκοτώνεται στο Ιράκ... Η έρευνα που ξεκινά ο Φέργκους (ο οποίος νωρίτερα ήταν κι εκείνος στο Ιράκ) για τον θάνατο του φίλου του θα αποκαλύψει μια αλυσίδα διαφθοράς και συμφερόντων των ιδιωτικών «οργανισμών», μεγάλων και μικρών, που προσλαμβάνουν και απασχολούν χιλιάδες μισθοφόρους. Στην κορύφωση της «επιχείρησης Ιράκ», 160.000 μισθοφόροι αυτού του είδους δούλευαν εκεί, «προστατευμένοι» με ειδικό νόμο που απαγόρευε τη δίωξή τους ακόμη και για τους φόνους που διέπρατταν. Ο σύγχρονος πόλεμος έχει γίνει μια τεράστια ιδιωτική επιχείρηση, λένε οι Λόουτς- Λάβερτι. Κάποιοι όχι μόνο κερδίζουν απίστευτα ποσά, χρησιμοποιώντας ανθρώπους σαν φτηνό, αναλώσιμο υλικό, αλλά ταυτόχρονα διαφθείρουν συνειδήσεις, καταστρέφουν ανθρώπινες ψυχές... Ο Φέργκους, ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, σταδιακά αποσυντίθεται και τελικά οδηγείται στην αυτοκτονία, αφού πρώτα έχει βασανίσει έναν παλιό «συμπολεμιστή» του, για να μάθει την αλήθεια για τον θάνατο του φίλου του... Είναι από τις λίγες ταινίες του Λόουτς που τα όρια ανάμεσα σε “καλούς” και σε “κακούς” δεν είναι και τόσο ευδιάκριτα...

• Τερζής Κ., Η ΑΥΓΗ: 23/05/2010