Σον Πεν με φόντο το Ιράκ, στην τελική ευθεία των Καννών

Του απεσταλμένου της "Καθημερινής" [21/05/2010] στις Καννες Παναγιωτη Παναγοπουλου

ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Η μοναδική αμερικανική ταινία του διαγωνιστικού προγράμματος των Καννών, δεν ξέφυγε από το πολιτικό κλίμα και τη διάθεση αμφισβήτησης που χαρακτηρίζει τη φετινή διοργάνωση. Το «Fair game» που σκηνοθέτησε ο Νταγκ Λίμαν, μεταφέρει μια αληθινή ιστορία, την ιστορία μιας πράκτορα της CIA και του πρώην διπλωμάτη συζύγου της, οι οποίοι βρέθηκαν να κατηγορούνται ως αντιαμερικανοί, όταν αμφισβήτησαν τις αιτιάσεις της κυβέρνησης Μπους για την επίθεση στο Ιράκ.

Είναι η δεύτερη ταινία του διαγωνιστικού προγράμματος που αναφέρεται στο Ιράκ, έπειτα από τον «Ιρλανδέζικο δρόμο» του Κεν Λόουτς. Κι αν ο Βρετανός σκηνοθέτης επέλεξε το είδος του θρίλερ, ο Λίμαν γύρισε ένα αρκετά συμβατικό δράμα πολιτικής καταγγελίας, με τις πολιτικές εξελίξεις από τη μια πλευρά και το οικογενειακό δράμα από την άλλη.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Ναόμι Γουότς και ο -απών από τις Κάννες- Σον Πεν, η παρουσία του οποίου στη συγκεκριμένη ταινία λειτουργεί μάλλον αρνητικά. Εχοντας έντονη πολιτική παρουσία ο Πεν και αφού έχει δηλώσει με κάθε τρόπο την αντίθεσή του στις πολιτικές της προηγούμενης αμερικανικής διακυβέρνησης, δίνει την εντύπωση ότι χρησιμοποιεί τον ρόλο για ακόμη ένα ξέσπασμα κατά του Μπους, το οποίο είναι πια και μάλλον περιττό.

Το «Fair Game» είναι μια καλογυρισμένη ταινία, αλλά αυτοσαμποτάρεται από το άγχος της να στηρίξει μια συγκεκριμένη θέση. Στη χθεσινή προβολή, οι αντιδράσεις ήταν ανάμεικτες. Ακούστηκαν λίγα χειροκροτήματα, αλλά και κάποια γιουχαΐσματα.

Απολύτως αδιάφορο ήταν το ιταλικό δράμα του Ντανιέλε Λουκέτι «Η ζωή μας», όπου ένας μικροεργολάβος οικοδομών μένει χήρος και αλλάζει αντιλήψεις για τη ζωή όταν μείνει μόνος, προσπαθώντας να μεγαλώσει τα τρία του παιδιά. Λαϊκό δράμα με λιγωτικές δόσεις συγκίνησης, η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το «Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι», την πολύ καλύτερη ταινία του Λουκέτι, με την οποία τον γνωρίσαμε.

Μέχρι την Κυριακή, ημέρα απονομής των βραβείων, θα προβληθούν ακόμη τέσσερις ταινίες στο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Το «Εκτός νόμου» του αλγερινής καταγωγής Ρασίντ Μπουσαρέμπ, τον οποίον εκτιμούν πολύ εδώ στις Κάννες, Ο «Θείος Μπούνμι που ανακαλεί τις παλιές του ζωές», ενός ακόμη αγαπημένου του φεστιβαλικού κυκλώματος, του Ταϊλανδού Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ, ο «Ψεύτης ήλιος 2» του Νικίτα Μιχάλκοφ και το «Tender son: the Frankenstein project» του Ούγγρου Κορνέλ Μουντροτσό.

Χαμηλές βαθμολογίες

Η έλλειψη ενθουσιασμού για τις φετινές ταινίες του φεστιβάλ φαίνεται και από τον γενικά χαμηλό μέσο όρο που συγκεντρώνουν στον πίνακα βαθμολογίας του περιοδικού Screen, όπου εννέα κριτικοί βαθμολογούν τις ταινίες. Με άριστα το τέσσερα, πρώτο έρχεται το «Another year» του Μάικ Λι (3,4) και ακολουθούν το «Περί θεών και ανθρώπων» του Ξαβιέ Μποβουά (3,1) και ο «Ιρλανδέζικος δρόμος» του Λόουτς (2,7).

Τη χειρότερη βαθμολογία έχει με διαφορά ο Τακέσι Κιτάνο με το «Ξέσπασμα» (μόλις 0,9) και ακολουθούν, ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου με το «Biutiful» και ο Ματιέ Αμαλρίκ με την «Τουρνέ» (από 2). Δύσκολο φέτος το έργο της κριτικής επιτροπής και του προέδρου της, Τιμ Μπάρτον, αφού ελάχιστες είναι οι ταινίες που έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν και κυρίως να συνδυάσουν την εικόνα μιας φεστιβαλικής ταινίας με καλλιτεχνικές επιδόσεις, που να έχει όμως αντίκρισμα και στο κοινό.