Οι ταινίες της εβδομάδας

• «Παλαιάς κοπής» παραμύθι και παριζιάνικα ζόμπι

• Παρ΄ ότι βασισμένη σε video game, το «Ρrince of Ρersia» έχει όλα τα στοιχεία μιας απολαυστικής, ρετρό παιδικής ταινίας

• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Υπάρχουν πολλά πράγματα που εκτιμάς στο «Ρrince of Ρersia: Τhe sands of time» (ΗΠΑ, 2010), ωστόσο το βασικότερο είναι η επιστροφή του στο παραδοσιακό παραμύθι της «παλαιάς κοπής»- παρ΄ ότι η όλη ιδέα που στηρίζει την ταινία του Μάικ Νιούελ είναι μια σύγχρονη βερσιόν ενός ιδιαίτερα αγαπητού (στην Αμερική) video game.

Είναι γεγονός ότι οι ταινίες που βασίζονται σε αυτά τα παιχνίδια συνήθως αποτυγχάνουν επειδή ακριβώς ενδιαφέρονται να αντιγράψουν κατά γράμμα το παιχνίδι στο οποίο στηρίχθηκαν, ξεχνώντας να αποκτήσουν κινηματογραφικό χαρακτήρα (π.χ. το «Resident evil»). Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ. Υπάρχει μια ρετρό διάθεση στο «Ρrince of Ρersia», την οποία αμέσως εκτιμάς διακρίνοντας στοιχεία από τον «Κλέφτη της Βαγδάτης» και τον «Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες» ως τον Ιντιάνα Τζόουνς του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Με φόντο τη Μέση Ανατολή εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων πίσω και με σεναριακό εύρημα ένα μαχαίρι με το χάρισμα της μεταφοράς του ιδιοκτήτη του στον χρόνο, η ταινία σε καλεί στο μαγικό σύμπαν τηςκαι εσύ το δέχεσαι και με το παραπάνω. Η φαντασία, οι έξυπνες ατάκες, η χαριτωμένη αφέλεια, το χιούμορ του Αλφρεντ Μολίνα (σε ρόλο χαριτωμένου μπαγαπόντη), τα χορταστικά στοιχεία περιπέτειας, η ενδιαφέρουσα φωτογραφία του Τζον Σιλ, η σκηνοθεσία επιπέδου του Μάικ Νιούελ και το γεγονός ότι ο Τζέικ Τζίλενχααλ σε μια στροφή καριέρας κρατάει με πειθώ τον ρόλο του «μασίστα» του τίτλου (εκ πρώτης νομίζεις ότι δεν θα του ταιριάζει καθόλου) δίνουν πόντους σε μια παιδική ταινία η οποία καταφέρνει να ξυπνήσει το παιδί... και στους μεγάλους. Τη χάρηκα με την καρδιά μου. * Η τρελή αιματοχυσία και οι στρατιές των ζωντανών νεκρών κατακλύζουν και πάλι την οθόνη, με τη διαφορά ότι εδώ οι διάλογοι είναι στα γαλλικά, καθώς οι «Ορδές της εκδίκησης» («La horde», 2009) είναι η σύγχρονη απάντηση των Γάλλων στις ταινίες ζόμπι του Τζορτζ Ρομέρο με μια ιδέα από την «Επίθεση στον Σταθμό 13» του Τζον Κάρπεντερ (το οποίο μάλιστα έχει γίνει αμερικανικό ριμέικ από γάλλο σκηνοθέτη).

Επειτα από μια αποτυχημένη προσπάθεια μιας ομάδας κακοποιών που κρύβονται στον χειρότερο ουρανοξύστη του Παρισιού, οι εναπομείναντες αστυνομικοί και κακοποιοί εγκλωβίζονται στο κτίριο απειλούμενοι από παραμορφωμένα πλάσματα, έτοιμα να τους κατακρεουργήσουν. Γρήγορο γύρισμα, στακάτη αφήγηση, κοφτό μοντάζ και βέβαια νοσηρότατο χιούμορ- κυρίως με τον γέρο πρώην στρατιωτικό που τεμαχίζει ό,τι βρίσκει μπροστά του με τσεκούρι προτού πάρει στα χέρια του το μυδραλιοβόλο. Παίζουν οι Κλοντ Περόν, Ζαν-Πιερ Μαρτέν, Ορελιέν Ρεκουάν.

Ο Ζαν Κοκτό επιστρέφει στις αίθουσες

Σε κοινό πρόγραμμα της αίθουσας Τριανόν (και με κάποιες συμπληρωματικές μεταμεσονύκτιες προβολές στην αίθουσα Λαΐς της Ταινιοθήκης το τριήμερο Παρασκευής- Σαββάτου- Κυριακής) προβάλλονται ύστερα από πάρα πολλά χρόνια δύο ταινίες του ιδιαίτερου γάλλου καλλιτέχνη Ζαν Κοκτό.

Η πρώτη, «Το αίμα του ποιητή» («Le sangue d΄un poete»), γυρίστηκε το 1930 και είναι ένα κινηματογραφικό ποίημα χωρισμένο σε διάσπαρτες εικόνες που θυμίζουν τον «Ανδαλουσιανό σκύλο» των Λουίς Μπουνιουέλ και Σαλβαδόρ Νταλί. Ο Κοκτό, ο οποίος χειρίζεται την κάμερα σαν ένα πρωτόγνωρο γι΄ αυτόν παιχνίδι (ήταν άλλωστε), αποκάλεσε την ταινία «πίνακα τόσο ακριβό που δεν μπορούσε να συλλογιστεί τη δημιουργία παραπάνω από ενός». Γι΄ αυτόν τον λόγο για τα επόμενα 16 χρόνια εγκατέλειψε τη σκηνοθεσία.

Γυρισμένη το 1960, η «Διαθήκη του Ορφέα» («Le testament d΄ Οrphe») είναι πιο γνωστό έργο. Πρόκειται για το οδοιπορικό ενός ποιητή του 18ου αιώνα (Κοκτό) ο οποίος αναζητεί θεία επιφοίτηση σε μια μυστηριώδη χώρα όπου συναντά συμβολικούς ήρωες, όπως ο Οιδίπους και ο Ορφέας. Το φιλμ (στο οποίο περάσματα κάνουν ο Πάμπλο Πικάσο, ο Σαρλ Αζναβούρ και ο Γιουλ Μπρίνερ ) θεωρήθηκε από τον Φρανσουά Τρυφό«πρόδρομος του νέου κύματος στον κινηματογράφο».

* Προβάλλεται επίσης σε επανέκδοση η απολαυστική «μαύρη» κωμωδία των Ζενέ- Καρό «Ντελικατέσεν», την οποία «Το Βήμα» είχε προσφέρει στο παρελθόν σε DVD.

Μεξικανική οδύσσεια χωρίς Ιθάκη

Μιλάμε για φτώχεια στην Ελλάδα, πού να βλέπαμε όμως τι συμβαίνει και στο Μεξικό... Το πιο αποκαλυπτικό (και ενδιαφέρον) στοιχείο της ταινίας «Χωρίς όνομα» («Sin nombre», Μεξικό, 2009) είναι η αποτύπωση μιας πλήρως εξαθλιωμένης κοινωνίας, η οποία όχι απλώς δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά σε κάνει να ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος. Ντεμπούτο στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους για τον Κάρι Φουκουνάγκα, το «Χωρίς όνομα» καταγράφει την οδύσσεια μιας ομάδας Μεξικανών που προσπαθούν να βρουν τρόπους για να διασχίσουν τα σύνορα των ΗΠΑ και να βρεθούν στη Γη της Επαγγελίας.

Στοιβαγμένοι σαν τα ζώα στις οροφές των τρένων, οι μετανάστες αγωνίζονται να κρατηθούν ζωντανοί καθώς ο χειρότερος εχθρός τους δεν είναι ο νόμος αλλά οι συμμορίες. Σκληρή ταινία, σχεδόν αφόρητη σε κάποιες σκηνές, αλλά άκρως ρεαλιστική και ενημερωτική. Δεν το διασκεδάζεις, αλλά σου δίνει υλικό για σκέψη. Στην παραγωγή συμμετέχει ο μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ενώ τους βασικούς ρόλους κρατούν οι Πολίνα Γκαϊτάν, Εντγκαρ Φλόρες και Κριστιάν Φερέρ.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=332743&dt=20/05/2010#ixzz0oRHfm1cV