Ο Κεν Λόουτς ανεβάζει το θερμόμετρο στις Κάννες

ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Το κινηματογραφικό κλίμα άλλαξε -επιτέλους- χθες στις Κάννες. Επειτα από μια σειρά αποτυχημένων ή λειψών επιδόσεων ταινιών, προβλήθηκαν δύο πολύ καλές ταινίες και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αντάξιες του διαγωνιστικού προγράμματος του μεγαλύτερου κινηματογραφικού φεστιβάλ.

Παλιός γνώριμος του φεστιβάλ, αλλά και κάτοχος του Χρυσού Φοίνικα για το «ο Ανεμος χορεύει το κριθάρι», ο Κεν Λόουτς παρουσίασε την καλύτερη μέχρι τώρα ταινία της φετινής διοργάνωσης. Ο «Ιρλανδέζικος δρόμος» είναι η τελευταία ταινία που προστέθηκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα και προβλήθηκε χθες στη μικρότερη από τις αίθουσες του Παλέ, αποκλειστικά για τους δημοσιογράφους του ημερήσιου Τύπου.

Η ταινία, αν και έχει σαφή τη σφραγίδα του Λόουτς στη σκηνοθεσία και στο πολιτικό θέμα, είναι ουσιαστικά ένα θρίλερ εκδίκησης, με σασπένς και ξεσπάσματα βίας. Ηρωας είναι ο Φέργκους, ένας σκληρά εκπαιδευμένος πρώην πράκτορας της SAS, που έπεισε τον αδελφικό του φίλο Φράνκι να τον ακολουθήσει ως μισθοφόρος στο Ιράκ. Ο Φράνκι σκοτώνεται και ο Φέργκους παλεύει με κάθε μέσο και φτάνοντας στα άκρα ώστε να ανακαλύψει αν ο θάνατος του φίλου του ήταν ένα ατύχημα ή αν οφείλεται σε άλλο λόγο. Ο «Ιρλανδέζικος δρόμος», εκτός από μια απολύτως ολοκληρωμένη ταινία, είναι και μια από τις ταινίες του Λόουτς με αρκετά υψηλές εμπορικές προοπτικές. Αν στο καστ πρωταγωνιστούσαν διάσημα ονόματα και όχι καλοί, αλλά άγνωστοι ηθοποιοί, η ταινία θα είχε τις προοπτικές ενός πολύ καλού χολιγουντιανού θρίλερ.

Η βία είναι το χαρακτηριστικό και των άλλων ταινιών που προβλήθηκαν σήμερα και χθες το βράδυ, χαρακτηριστικό της ανησυχίας των σκηνοθετών για μια κοινωνία με δείγματα ηθικής κατάρρευσης. Η «Ποίηση» του Κορεάτη Λι Τσανγκ Ντονγκ, ο οποίος είναι πρώην υπουργός Πολιτισμού της χώρας, έχει μια θαυμάσια ιστορία, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια ταινία του Κλιντ Ιστγουντ. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια χαμογελαστή οικιακή βοηθός, αρχίζει μαθήματα ποίησης για να αντιμετωπίσει τα σημάδια απώλειας μνήμης.

Παράλληλα, θα μάθει ότι ο εγγονός της που μεγαλώνει εκείνη, ανήκει σε μια ομάδα αγοριών που βίαζε συστηματικά ένα κορίτσι, με αποτέλεσμα την αυτοκτονία της κοπέλας. Ολοι θέλουν να καλύψουν το έγκλημα. Οικογένειες, σχολείο, αστυνομία, προτείνουν να δοθεί αποζημίωση στην οικογένεια του θύματος για να κλείσει η ιστορία. Ομως η γιαγιά, η εξαιρετική Γιουνγκχεέ Γιουν, μέσα από την ποίηση αρχίζει να βλέπει καθαρά και την πραγματικότητα.

Σε ακραία σημεία βίας φτάνει τέλος, ο Ουκρανός ντοκιμενταρίστας Σεργκέι Λόζνιτσα, η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του οποίου, η «Χαρά μου», μοιάζει με ρωσόφωνη εκδοχή του «Οταν ξέσπασε η βία». Ενας φορτηγατζής οδηγεί στην επαρχία της Ουκρανίας και μπαίνει σε μια περιοχή όπου οι πάντες είναι επιθετικοί. Οι γυναίκες εκπορνεύονται και οι άντρες είναι έτοιμοι να σκοτώσουν για το παραμικρό. Μια κοινωνία σε απόλυτη διάλυση, όπου η βία και ο θάνατος είναι η μοναδική έκφραση.

• Του απεσταλμένου της Καθημερινής [20.05.2010] στις Καννες Παναγιωτη Παναγοπουλου