Moulin Cruz. Η Πενέλοπε Κρουζ πρωταγωνιστεί πρώτη φορά σε μιούζικαλ, το «Nine». Και παίρνει δέκα

• Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Επτά, Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Η Πενέλοπε Κρουζ είναι από τις πιο απρόβλεπτες σταρ. Στα φεστιβάλ, όταν έχεις κανονίσει συνέντευξη μαζί της, δεν ξέρεις ποτέ αν τελικά θα εμφανιστεί. Αλλοτε αργεί μία ώρα στο ραντεβού της με τους δημοσιογράφους, κάνοντας ορισμένους να φύγουν πριν εμφανιστεί και άλλους να περιμένουν οργισμένοι.

Αλλοτε φτάνει κουρασμένη και οι απαντήσεις της είναι τηλεγραφικές και συχνά αδιάφορες, όπως έγινε φέτος στις Κάνες με την πρόσφατη ταινία του Αλμοδόβαρ «Σπασμένες αγκαλιές».

Αντίθετα, στη συνάντησή μας πριν από μερικές μέρες στο Λονδίνο, για την παρουσίαση της ταινίας «Nine» («Εννιά»), διασκευή από τον σκηνοθέτη Ρομπ Μάρσαλ («Σικάγο») του ομότιτλου θεατρικού μιούζικαλ, βασισμένου στην ταινία «Οκτώμισι» του Φελίνι, η Κρουζ, παρέα με τον σκηνοθέτη και μερικούς από τους συμπρωταγωνιστές της (Νικόλ Κίντμαν, Ντανιέλ Ντέι Λούις, Τζούντο Ντεντέ), μας έδειξε μια πιο ευχάριστη και ζωντανή πλευρά του εαυτού της. Μ' ένα μαύρο, στενό φόρεμα χωρίς μανίκια (που άφηνε να φανούν οι ωραίοι ώμοι της), με κατάμαυρα μάτια και το ίδιο κατάμαυρα λυμένα μαλλιά, με όμορφο όπως πάντα πρόσωπο, μακιγιαρισμένο από τη «L' Oreal», πολύ νεανικό για τα 35 χρόνια της, και το αισθησιακό στόμα της (που ο Μάρσαλ εκμεταλλεύθηκε δεόντως στο καλύτερο μουσικοχορευτικό κομμάτι της ταινίας), η Πενέλοπε κατάφερε να κλέψει την παράσταση απ' όλους τους άλλους παρευρισκόμενους.

Μαθήματα στο κομμωτήριο

Ηδη, μετά τον ρόλο της στην ταινία επέστρεψε κιόλας στη Μαδρίτη. «Αγαπώ τη χώρα μου και μου αρέσει να ζω σ' αυτήν. Και χαίρομαι όταν υπάρχει κάποια ταινία που μπορώ να γυρίσω εκεί». Μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, βραβευμένη με το Όσκαρ δεύτερου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία του Γούντι Αλεν «Vicky, Christina, Barcelona», η Πενέλοπε προσβλέπει σε νέα συνεργασία με τον πρώτο. «Εχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι με τον Πέδρο όλα αυτά τα χρόνια. Ηδη έχουμε γυρίσει μαζί τέσσερις ταινίες».

Παρ' όλο που η οικογένειά της δεν είχε καμία σχέση με τις τέχνες -η μητέρα της ήταν κομμώτρια και ο πατέρας της μηχανικός αυτοκινήτων- η Πενέλοπε στράφηκε πολύ γρήγορα στις τέχνες, ακόμη μικρή παίρνοντας μαθήματα μπαλέτου, ενώ από 15 χρόνων αρχίζει να ενδιαφέρεται για τον κινηματογράφο.

«Παρακολουθούσα», είχε πει κάποτε, «τις γυναίκες που έρχονταν στο κομμωτήριο της μητέρας μου. Προσποιούνταν πως ήταν άλλες. Αυτό ήταν και το πρώτο μου μάθημα στην υποκριτική». Πάντως, την απόφασή της να γίνει ηθοποιός την οφείλει στον Αλμοδόβαρ. «Εβλεπα την ταινία "Δέσε με'' του Πέδρο στο βίντεο στο σπίτι μας και μου άρεσε το πώς μπορεί κανείς να τα μετατρέψει όλα σε φαντασιώσεις και να δημιουργήσει εξαιρετικά πορτρέτα γυναικών. Ο Αλμοδόβαρ κατάφερνε να βγάλει από τις γυναίκες αυτές τόσο πολλά και διαφορετικά αισθήματα. Είπα: να τι θέλω να κάνω και με ποιον».

Η ιστορία του «Nine», σε σενάριο του γνωστού σκηνοθέτη Αντονι Μινγκέλα (που πέθανε λίγο πριν αρχίσουν τα γυρίσματα της ταινίας), ακολουθεί βασικά την πλοκή της ταινίας του Φελίνι και, όπως εκείνη, εκτυλίσσεται στη Ρώμη, τη δεκαετία του '60.

Ο Γκουίντο/Φελίνι (Ντανιέλ ντέι Λούις), ενώ ετοιμάζεται να γυρίσει την 9η ταινία του, «Italia», αντιμετωπίζει ξαφνικά δημιουργικό αδιέξοδο. Περιτριγυρισμένος από διάφορες γυναίκες, τη σύζυγο (Μαριόν Κοτιγιάρ), την ερωμένη (Πενέλοπε Κρουζ), την πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του (Νικόλ Κίντμαν), τη στενή φίλη και ενδυματολόγο του (Τζούντι Ντεντς), μια δημοσιογράφο από τη «Vogue» (Κέιτ Χάντσον), μια πόρνη από την παιδική του ηλικία (Στέισι Φέργκουσον) και τη μητέρα του (Σοφία Λόρεν), ο Γκουίντο περιφέρεται στα στούντιο της Τσινετσιτά, προσπαθώντας να ξαναβρεί την έμπνευσή του.

Είναι η τρίτη ταινία που η Πενέλοπε γυρίζει στην Ιταλία, αλλά το πρώτο της μιούζικαλ. Δύσκολο είδος, αλλά κατάφερε τελικά να δώσει με δύναμη και αισθησιασμό τον ρόλο της γυναίκας που ακολουθεί τον αγαπημένο της όπου κι αν αυτός πάει. «Για μένα το πιο δύσκολο στην ταινία», μας λέει η Πενέλοπε, «ήταν το τραγούδι και ο χορός, γιατί δεν τα είχα ξανακάνει. Είχα σπουδάσει λίγη μουσική όταν ήμουν κοριτσάκι. Αλλά ο Ρομπ (Μάρσαλ) με έπεισε πως μπορούσα να το κάνω και με βοήθησε ν' αποκτήσω την απαιτούμενη εμπιστοσύνη. Βέβαια, χρειάστηκε πολλή δουλειά, εργάστηκα σχεδόν τρεις μήνες για να μπορέσω να χορέψω και να τραγουδήσω όπως έπρεπε».

Στην ταινία, η Πενέλοπε έχει και το πιο σέξι και αισθησιακό μουσικοχορευτικό, το «Call From the Vatican» («Τηλεφώνημα από το Βατικανό»), φοράει μάλιστα έναν πολύχρωμο, προκλητικό κορσέ.

«Για το νούμερο αυτό», μας εξηγεί η ηθοποιός, «είχα τρεις μήνες για να προετοιμαστώ. Πήγα στην Αγγλία στο τέλος του Αυγούστου και γυρίσαμε το νούμερο στο τέλος Νοεμβρίου. Ημουν μαζί με τον σκηνοθέτη και τον χορογράφο κάθε μέρα, έκανα εξάσκηση για πολλές ώρες. Είχα πολύ καλούς δασκάλους. Τον πρώτο μήνα, ακόμη και τον δεύτερο, δεν καταφέρνεις να κάνεις πρόβα όλο το νούμερο. Το μάθαινα αποσπασματικά. Οταν το κάναμε πρώτη φορά αισθανόμουν σαν μεθυσμένη. Οταν δέχθηκα τον ρόλο δεν είχα φανταστεί ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Αλλά με την πολλή δουλειά, με τις συνεχείς πρόβες, τα κατάφερα νομίζω».

Μάλιστα, παρ' όλο που, φεύγοντας από τις ταινίες της, δεν παίρνει μαζί της συνήθως σουβενίρ, όπως κάνουν άλλοι ηθοποιοί, τη φορά αυτή, όπως μας είπε γελώντας, «πήρα μαζί μου τον κορσέ».

Με τον ίδιο αυτό ενθουσιασμό αντιμετωπίζει η Πενέλοπε και την ενδυματολόγο Κολίν Ατγουντ, βραβευμένη με Οσκαρ για τα κοστούμια της σε δυο ταινίες του Μάρσαλ, «Σικάγο» και «Απομνημονεύματα μιας γκέισας»: «Λατρεύω την Κολίν. Είναι από τις σπουδαιότερες ενδυματολόγους. Πήγαινα και την επισκεπτόμουν όποτε μπορούσα. Ξόδευα πολλή ώρα μαζί της και την τρέλαινα, τη ρωτούσα συνέχεια πότε θα είναι έτοιμο το φόρεμά μου για πρόβα. Ηθελα να ξέρω τι ακριβώς θα φορούσα, να το φορέσω και να περπατήσω, να δω πόσο θα ταίριαζε με τον χαρακτήρα μου».

«Τα ταξίδια κ0υράζουν»

Μια και η ταινία είναι παρμένη από το θέατρο, ρωτάμε την ηθοποιό αν θα ήθελε κάποτε να κάνει καριέρα και στη σκηνή. Είναι όμως αρνητική. Παρ' όλο που είδε τη θεατρική παράσταση του «Nine», με πρωταγωνιστή τον συμπατριώτη και συμπρωταγωνιστή της σε διάφορες ταινίες, Αντόνιο Μπαντέρας, τονίζει πως, «όσο και να το ήθελα να βγω στη σκηνή, νομίζω πως ακόμη είναι πολύ νωρίς για μένα. Και θα είναι ακόμη πιο δύσκολο αν πρόκειται για μιούζικαλ».

Σήμερα η Πενέλοπε αντιμετωπίζει τον κινηματογράφο με μεγαλύτερη σοβαρότητα από πριν. Εχουν περάσει άλλωστε αρκετά χρόνια από τότε που, 17χρονη, πρωτόπαιξε στην ταινία «Jamon, Jamon». Στην προηγούμενη ταινία της «Vicky, Christina, Barcelona» άρχισε και μια καινούρια σχέση με τον Χαβιέ Μπαρντέμ. Ομως οι υπεύθυνοι των συνεντεύξεων δεν επιτρέπουν «προσωπικές ερωτήσεις».

Ας ρωτήσουμε έστω πόσες θυσίες είναι διατεθειμένη να κάνει για να γυρίσει μια ταινία: «Τα πρώτα χρόνια», απαντά η Πενέλοπε, «όταν άρχιζα να παίζω σε ταινίες είχε πλάκα να ταξιδεύεις, να πηγαίνεις για γυρίσματα σε φυσικούς χώρους, να ζεις σε ξενοδοχεία. Αλλά με τον καιρό αυτό αλλάζει. Χρειάζομαι σταθερότητα και γι' αυτό τα τελευταία 4-5 χρόνια έχω λιγοστέψει τον αριθμό των ταινιών που γυρίζω. Είμαι χαρούμενη που έχω περισσότερο χρόνο για να φτιάξω έναν χαρακτήρα αλλά και να αφιερώνω το χρόνο μου στην οικογένεια και αλλού». *