Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Σάκης «έχει» το Χ-Factor και στην υποκριτική

• Στις αίθουσες το θρίλερ «Στα άκρα», με τον μεγαλύτερο έλληνα ποπ σταρ να «τσαλακώνει» υποδειγματικά την εικόνα του
  

• ΤΟΥ I. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Πριν από τρία χρόνια, με το «Αlter ego», ο Σάκης Ρουβάς δεν είχε πείσει ιδιαίτερα για το υποκριτικό ταλέντο του. Και εφόσον στα χρόνια που μεσολάβησαν ο Ρουβάς δεν δοκιμάστηκε ξανά ως ηθοποιός, είναι φυσικό να πηγαίνει κανείς με μια σχετική προκατάληψη να δει μια ταινία με αυτόν πρωταγωνιστή- πόσο μάλλον όταν αυτή η ταινία είναι αμερικανική.

Εξ ου το μικρό σοκ που παθαίνεις βλέποντάς τον «Στα άκρα» («Duress», ΗΠΑ, 2009), πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζόρνταν Μπάρκερ: αφενός θρίλερ με τα όλα του, αφετέρου φειδωλό στην εικονογράφηση σκηνών όπου το αίμα πνίγει την οθόνη. Εστιάζοντας στο ψυχολογικό προφίλ των δύο κεντρικών ηρώων, τού Ρίτσαρντ (Μάρτιν Ντόνοβαν) και του Αμπνερ (Σ. Ρουβάς), η ταινία σε οδηγεί να ακολουθήσεις το ανορθόδοξο παιχνίδι γάτας- ποντικού που λαμβάνει χώρα μεταξύ τους. Και εσύ δέχεσαι την πρόταση από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ξεχνώντας παντελώς ότι το «κακό» παιδί της ιστορίας είναι ο παρουσιαστής του «Χ-Factor»...

Στην καρδιά του, το «Στα άκρα» είναι ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο b-movie που αποπειράται να κολυμπήσει στα βαθιά ως μελέτη πάνω στην έννοια της εξουσίας. Ο Αμπνερ είναι στυγνός δολοφόνος, ο Ρίτσαρντ απογοητευμένος χήρος και στοργικός πατέρας. Για ποιον λόγο όμως ο Αμπνερ σκοτώνει; Και γιατί θέλει να παρασύρει τον Ρίτσαρντ στον ακραίο κόσμο του; Τελικά δεν έχει και τόση σημασία. Το βασικό ερώτημα που θέτει η ταινία είναι το αν ένας καθημερινός φιλήσυχος άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει ένα ξάφνιασμα τόσο ισχυρό ώστε να τον υπερβαίνει. Και αν ναι, πώς; Τι μπορεί να κάνει για να ξεφύγει; Πόσο ακραίος θα πρέπει να γίνει ο ίδιος;

Πηγαίνοντας κόντρα στην εικόνα του ο Ρουβάς φτιάχνει έναν πολύ ιδιαίτερο psycho killer. Με το γκρι- μπεζ παλαιομοδίτικο μπουφάν και το λιγδωμένο μαλλί χωρίστρα και χωρίς το αστραφτερό χαμόγελό του χτίζει από το μηδέν έναν ήρωα που είναι όλος δικός του. Παίζει με σύστημα και το αποτέλεσμα φαίνεται. Την ίδια ώρα, όμως, το «Στα άκρα» δεν αποκαλύπτει μόνο έναν άλλο Σάκη Ρουβά αλλά και έναν νεαρό σκηνοθέτη που, αν ακολουθήσει αυτόν τον ρυθμό, κάποια στιγμή σίγουρα θα διαπρέψει.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

«Ρandorum» (ΗΠΑ, 2009) του Κρίστιαν Αλβαρτ. Μπερδεμένο ξαδερφάκι του «Αλιεν» το «Ρandorum» εκτυλίσσεται στο κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός διαστημοπλοίου, με ήρωες δύο μέλη του πληρώματος (Ντένις Κουέιντ,Μπεν Φόστερ) τα οποία έχουν μόλις ξυπνήσει από λήθαργο και δεν θυμούνται τίποτε για την αποστολή τους.

Η κακή χρήση της μουσικής σού τρυπά τα τύμπανα, η σκοτεινή φωτογραφία σού προκαλεί εκνευρισμό γιατί δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται και η ίδια η ιστορία δεν σου προκαλεί το παραμικρό ενδιαφέρον.

«Ο Αρθουρ και η εκδίκηση του Μαλταζάρ» («Αrthur et la vengeance de Μaltazard», Γαλλία, 2009) τουΛυκ Μπεσόν. «Συνέχεια» της παιδικής περιπέτειας του ιδίου σκηνοθέτη με τίτλο «Ο Αρθουρ και οι Μίνιμοϊς». Με τους Φρέντι Χάιμορ, Τζίμι Φάλον.

«Ο προφήτης»

(Γαλλία, 2009) Γυρισμένος σχεδόν εξ ολοκλήρου στο κλειστό περιβάλλον μιας φυλακής ο «Προφήτης» είναι η άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία ενός νεαρού καταδίκου ( Ταχάρ Ραχίμ, στη φωτογραφία) που καλείται να επιβιώσει ξυπόλυτος στα αγκάθια. Ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρει είναι να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας στη φυλακή, να ελιχθεί, να προδώσει και να σκοτώσει. Το «ταξίδι» του θα σημάνει τη «δημιουργία» ενός άλλου ανθρώπου και κατά τη διάρκειά του η κάμερα του Ζακ Οντιάρ ποτέ δεν θα αστειευτεί. Ο σκηνοθέτης εμμένει ρεαλιστικά σε όλες τις φρικαλέες λεπτομέρειες των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης στη φυλακή προκειμένου να φέρει τον θεατή στη θέση του ήρωα. Στη δομή του, πάντως, ο «Προφήτης» έχει τη λογική μιας προηγούμενης (και καλύτερης όλων) ταινίας του Οντιάρ, του «Ενας συνηθισμένος ήρωας», όπου παρακολουθούσε την πορεία ενός Γάλλου ( Ματιέ Κασοβίτς ) πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

«Ζift»

(Βουλγαρία, 2009) Θαυμάσιο ντεμπούτο στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας το «Ζift» του Γιαβόρ Γκαρντέφ είναι το χρονικό ενός πρώην καταδίκου ( Ζάκαρι Μπαχάροφ, στη φωτογραφία) ο οποίος αναζητεί το δίκιο του στη Σόφια της δεκαετίας του 1960. Ασπρόμαυρο και υποβλητικό όπως ο κεντρικός ήρωάς του, ένας θηριώδης «γλόμπος» γεμάτος παράξενα τατουάζ, το φιλμ ακολουθεί τα βήματά του σε κακόφημα στενά και καταγώγια πνιγμένα στον καπνό. Η ταινία αποκτά την εικόνα εφιάλτη και, όντως, ορισμένες φορές αναρωτιέσαι για το αν όσα συμβαίνουν είναι ρεαλιστικά ή ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Οι επιρροές του Γκαρντέφ βρίσκονται στο αμερικανικό φιλμ νουάρ περασμένων εποχών και καταλήγουν στον Κουέντιν Ταραντίνο και στον Γκάι Ρίτσι. Ενίοτε, βέβαια, ο σκηνοθέτης δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη φόρμα και λιγότερο για το περιεχόμενο. Αλλά και πάλι, για πρώτη ταινία είναι τόσο καλοφτιαγμένη ώστε τού το συγχωρείς.

«Συνοδός πολυτελείας»

(ΗΠΑ, 2009) Παρά την παρουσία της ελληνικής καταγωγής αμερικανίδας πορνοστάρ Σάσα Γκρέι, το φιλμ του Στίβεν Σόντερμπεργκ ούτε ερωτισμό βγάζει ούτε καν περιέργεια προκαλεί. Ο Σόντερμπεργκ, αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους filmmakers του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου, ενδιαφέρεται για το στήσιμο ωραίων, καλογυαλισμένων κάδρων, όπου ο ελκυστικός φωτισμός δημιουργεί ατμόσφαιρα μέσα στα μπαρ και στα δωμάτια των ξενοδοχείων. Από εκεί και πέρα, όμως, δεν είδαμε κανένα στόχο στην αφήγηση, ενώ η ίδια η ιστορία του call girl σε αφήνει παγωμένο. Ψυχρή ταινία, ένα ακόμη «διάλειμμα» πειραματισμού του Σόντερμπεγκ, όπως το «Full frontal» και το «Βubble»: ταινίες τις οποίες γυρίζει ανάμεσα στις υψηλού προϋπολογισμού παραγωγές (η τριλογία των «Συμμοριών») και σε καλλιτεχνικές δημιουργίες όπως ο «Τσε» και το «Ιnformant!», που είδαμε πριν από λίγο καιρό στις αίθουσες.