- Το θεατρικό μιούζικαλ «Εννιά», που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1982 σε μουσική και στίχους του Μάουρι Γέστον, εκτυλισσόταν στη δεκαετία του '80, παρ' όλο που το «8 1/2» του Φελίνι -στο οποίο βασίστηκε- διαδραματιζόταν το '60.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας μιούζικαλ «Εννιά», Ρομπ Μάρσαλ, προτίμησε να μείνει πιστός στην εκδοχή του Ιταλού σκηνοθέτη και να επιστρέψει στο '60. Τον λόγο μας τον εξήγησε ο ίδιος, σε πρόσφατη συνάντησή μας στο Λονδίνο, όπου δόθηκε η ευρωπαϊκή πρεμιέρα του «Εννιά»: «Βρήκαμε πιο ενδιαφέρουσα τη δεκαετία του Φελίνι».
Προερχόμενος από το θέατρο και έχοντας παλιότερα διασκευάσει άλλα δύο μιούζικαλ, το «Sweet Charity» -βασισμένο στην ταινία του Φελίνι «Οι νύχτες της Καμπίρια»- και το «Σικάγο», ο Ρομπ Μάρσαλ κατάφερε να ξεπεράσει τα διάφορα προβλήματα που προκαλούσε μια τέτοια διασκευή. «Αρχικά, πίσω από την ταινία μας», μας εξηγεί, «υπήρχε το θεατρικό μιούζικαλ, και πίσω απ'αυτό, η θαυμάσια ταινία του Φελίνι. Ακολουθήσαμε την ίδια παράδοση όπως στο "Sweet Charity", που ξεκίνησε από ταινία, έγινε θεατρικό μιούζικαλ και ύστερα επέστρεψε ως ταινία. Οι ταινίες του Φελίνι μετατρέπονται εύκολα σε μιούζικαλ. Είναι στο DNA του υλικού τους και μπορεί να σε οδηγήσουν σε ένα άλλο, διαφορετικό χώρο. Μια από τις χαρές του γυρίσματος της ταινίας ήταν η συνεργασία μου με ένα τόσο εκπληκτικό καστ. Και το καλύτερο απ'όλα ήταν ότι αρχίσαμε την επιλογή των ηθοποιών πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε το σενάριο για την ταινία. Κι έτσι τους είχαμε υπόψη όταν το γράφαμε».
Αντίθετα, ο πρωταγωνιστής του, Ντανιέλ Ντέι Λούις, υποστηρίζει πως το «Εννιά» δεν ήταν γι' αυτόν «ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο περίπλοκη από οποιαδήποτε άλλη ταινία μου. Απλά είναι διαφορετική. Είναι παραπλανητικό να μιλάς για τις δυσκολίες μιας ταινίας. Οι δυσκολίες αποτελούν για μένα τμήμα της απόλαυσης της δουλειάς μου. Αλλά στο "Εννιά" ήταν και ωραίο να εξερευνάς ένα στοιχείο που κάποτε όλοι μας αντιμετωπίζουμε, δηλαδή το δημιουργικό μπλοκάρισμα». Αν και ο ίδιος, όπως προσθέτει, δεν είχε ποτέ του ως ηθοποιός προβλήματα δημιουργικού αδιεξόδου. «Αλλά, καταλαβαίνω», προσθέτει, «το πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος. Γι' αυτό και είναι συναρπαστικό να το εξερευνάς».
Ενα σημαντικό στοιχείο της ταινίας είναι η εξαιρετική μουσική της. Είναι παρμένη στο μεγαλύτερο μέρος της από το θεατρικό μιούζικαλ, αν και ο Μάρσαλ ζήτησε από τον συνθέτη «να επινοήσει ξανά το έργο για μας και να το μετατρέψει σε ταινία. Υστερα προσθέσαμε και τρία καινούργια νούμερα. Η σύλληψη πίσω από την ταινία ήταν ότι τα νούμερα αυτά είναι φαντασιώσεις που εκτυλίσσονται στο μυαλό του Γκουίντο. Και το υλικό έπρεπε να ακολουθήσει αυτή τη λογική», λέει. Ενα από τα τραγούδια, μάλιστα, το ερμηνεύει ένας νέος χαρακτήρας, που προστέθηκε στην ταινία. «Στο θεατρικό έργο υπήρχε μια Ελληνίδα με το όνομα Στέφανι», μας εξηγεί ο Μάρσαλ. «Ομως δεν τη χρησιμοποιήσαμε. Η δική μας Στέφανι είναι εντελώς διαφορετική».
Βέβαια, παρ' όλο που ένα μεγάλο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στα στούντιο της Τσινετσιτά, για λόγους οικονομίας μόνο τα εξωτερικά γυρίστηκαν στα αληθινά στούντιο. «Τα υπόλοιπα τα γυρίσαμε στα στούντιο του Σέπερτον, στο Λονδίνο», αναφέρει ο σκηνοθέτης. «Η Τσινετσιτά, όμως, είναι τόσο όμορφη, έχει μια τέτοια ιστορία πίσω της, που μόλις περάσεις την πόρτα αισθάνεσαι τη μαγεία της».
Το να βάλεις, βέβαια, ηθοποιούς όπως η Πενέλοπε Κρουζ, η Νικόλ Κίντμαν, η Τζούντι Ντεντς, η Κέιτ Χάντσον και ο Ντανιέλ Ντέι Λούις να τραγουδήσουν δεν ήταν καθόλου εύκολο. Σχολιάζοντας την απόφασή του να τραγουδήσει στην ταινία, ο Ντανιέλ Ντέι Λούις, που βρήκε την ευκαιρία να δει και όλες τις ταινίες του Φελίνι, μας λέει: «Απολαμβάνω πάντα κάτι το καινούργιο. Στην αρχή δεν είχα πειστεί από τον Ρομπ ότι θα έβρισκα την κατάλληλη φωνή για να τραγουδήσω.
Αλλά ο φόβος μαζί με τον ενθουσιασμό συχνά σε βοηθούν να βρεις τον σωστό δρόμο και να καταφέρεις αυτό που επιζητάς. Ο Ρομπ μάς πρόσφερε τον χρόνο αλλά και την ενθάρρυνση που χρειαζόμασταν για να το πετύχουμε. Και είχαμε κι ένα θαυμάσιο δάσκαλο τραγουδιού! Φτάναμε στο σημείο να τσακωνόμαστε μεταξύ μας ποιος να πάει σ' αυτόν πρώτος. Ολοι -από το τραγούδι, τον χορό και όλα τα άλλα- μας ενθάρρυναν συνεχώς και μας βοήθησαν πάρα πολύ».
Οσο για το ταξίδι του στην Ιταλία και τη σχέση του μ' αυτήν, ο Ντέι Λούις τονίζει: «Είχα πάει εκεί πριν αρχίσουμε το γύρισμα για να μπω στο κλίμα, να αισθανθώ τους χαρακτήρες. Είχα ήδη και σπίτι εκεί. Μ' αρέσει πολύ η κουλτούρα της, ο κινηματογράφος της... Εχει τόσα πολλά να σου προσφέρει ένας τόσο ιστορικός χώρος».
No comments:
Post a Comment