- ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΛΜΗΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΗΣ «ΝΗΣΟΥ»
- Της ΧΡ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Το ευρύ κοινό έχει συνδέσει το όνομα του Χρήστου Δήμα με την κωμωδία «Νήσος», τη μεγάλη περσινή εμπορική επιτυχία. Αλλοι τον είχαν ξεχωρίσει από τους «Ακροβάτες του κήπου» (2001). Είναι βέβαια γνωστός και από την τηλεόραση και τα βιντεοκλίπ.
«Το γκέι σήμερα είναι λίγο ευκολία και της μόδας», λέει ο Χρήστος Δήμας Αυτοί που έχουν καλύτερη μνήμη, αλλά και σινεφιλικό ενδιαφέρον, γνωρίζουν ότι μπήκε με φόρα στον κόσμο του σινεμά με τέσσερις μικρού μήκους ταινίες (1995-1999), προκλητικές για την εποχή τους, χάρη στην γκέι θεματολογία τους, και πρωτοποριακές στο ύφος.
Το 2000 οι τέσσερις ταινιούλες κυκλοφόρησαν ως ενιαίο σώμα με τον τίτλο «Τέσσερα». Δέκα χρόνια μετά ξαναβγαίνουν στους κινηματογράφους (από σήμερα). Αυτό τον καιρό ο Χρήστος Δήμας ετοιμάζεται να μεταφέρει στο σινεμά το θεατρικό έργο της Ελένης Γκασούκα «Φουρκέτα» και το βιβλίο της Παυλίνας Νάσιουτζικ «Μαμάδες βορείων προαστίων». Στις πρόσφατες δουλειές του είναι και τα βίντεο για τη «Φρεναπάτη» του Μαυρίκιου στο Εθνικό.
Του ζητήσαμε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να θυμηθεί την εποχή που έκανε τις μικρού μήκους ταινίες...
«ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ» (1995): «Εκείνο τον καιρό είχα ένα αίσθημα φόβου για το AIDS και την απώλεια. Πολλά από αυτά που λέγονται στην ταινία είναι πράγματα που είχα ψιθυρίσει ή δεν είχα μπορέσει να ψιθυρίσω σε ανθρώπους που αγαπούσα. Η σκηνή όπου η Ερση Μαλικένζου μιλάει on camera στον γιο της παραμένει το πιο ωραίο γύρισμα της ζωής μου».
«TENDER» (1997): «Ακολουθεί τη μοναξιά και την τρυφερότητα μιας τραβεστί, της Βίκυς, που αναζητά το παραμύθι, τον έρωτα και την ειρήνη με τον εαυτό της. Μέχρι τότε δεν είχαν γίνει ταινίες με τραβεστί. Μόνον η "Μπέτυ" του Σταύρακα. Δεν υπήρχε queer σινεμά, ούτε οι ταινίες του Κούτρα και του Γιάνναρη. Μόνον ο Αλέξης Μπίστικας είχε κάνει 2-3. Την γύρισα σε βίντεο -όλοι τραβούσαν σε super 16 ή 35mm-, που τότε το θεωρούσαμε φτηνό, με τα λεφτά που πήρα από μια μετεγγραφή στην ομάδα μπάσκετ της Ελευσίνας, με τρεις φίλους για συνεργείο, έναν Δεκαπενταύγουστο σε μια άδεια Αθήνα».
«ΑΝΑΣΑ» (1998). «Είναι η αγαπημένη μου. Εχει το πακέτο που χαρακτηρίζει την ουσία της τέχνης: απώλεια, παρουσία ή απουσία της μητέρας, αίσθηση του νερού, μοναξιά, ξενιτιά. Ζούσα στο Σαν Φρανσίσκο. Δούλευα με υποτροφία στο στούντιο του Τζορτζ Λούκας. Κάπως έτσι έμπλεξα με το ανεξάρτητο σινεμά του Σαν Φρανσίσκο, σε μια εποχή που το Φεστιβάλ του Σάντανς δεν είχε τη σημερινή απήχηση. Ηταν η καρδιά του ανεξάρτητου σινεμά, μαζί με τη Νέα Υόρκη και το Σιάτλ».
«ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ» (1999). «Πέρασα από οντισιόν τον... εαυτό μου για να υποδυθώ τον ρόλο. Παρ' όλο που φαίνομαι γενναίος, είμαι δειλός. Ντρεπόμουν να ζητήσω από ηθοποιό να βγάλει τα ρούχα του. Ετσι "Ο Αμερικάνος" έγινε το alter ego μου. Επειδή παίζω, όλοι πιστεύουν ότι ήμουν coco dancer. Εχει την πλάκα του. Η ταινία είναι φόρος τιμής στην ξενιτιά. Το στοίχημα ήταν να φτιάξω ένα μιούζικαλ με θέμα έναν μετανάστη που βρίσκει τον δρόμο του στο αμερικανικό όνειρο. Τότε δούλευα full time σερβιτόρος στην πιτσαρία ενός υπέροχου Ζακυνθινού».
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. «Κοιτώ το "Τέσσερα" με τρυφερότητα. Αναγνωρίζω ότι έχει κάτι το πρωτόλειο, ερασιτεχνισμό και θυμό. Ισως αυτά υπήρξαν η δυναμική του. Ηταν ένα ταξίδι στα format, στις εποχές, στις χώρες. Ηταν η αφετηρία μου στο σινεμά, αλλά και η συναισθηματική μου ολοκλήρωση».
QUEER CINEMA. «Χάρηκα πολύ με την επιτυχία της "Στρέλλας". Θα ξαναέκανα σήμερα μια ταινία αυτού του είδους, αρκεί να με συγκινεί η ιστορία. Βλέπεις, για παράδειγμα, το "Τα παιδιά είναι εντάξει" της Λίζα Τσολοντένκο, μια σύγχρονη ιστορία με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Θεωρείται queer cinema, αλλά είναι mainstream. Το γκέι σήμερα είναι λίγο ευκολία και της μόδας. Πάρτε, για παράδειγμα, πόσα θεατρικά με γκέι θεματολογία παίζονται τώρα στην Αθήνα». *
No comments:
Post a Comment