Η τρέχουσα βδομάδα φιλοξενεί πρόγραμμα πλούσιο μεν, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάρος. Συνεχίζονται για ακόμα μια βδομάδα - έκτη στη σειρά - στον κινηματογράφο «Αστυ» οι προβολές της ταινίας «ΜΕΛΙ» του Τούρκου Σεμίχ Καπλάνογλου, ενώ η πολυδιαφημισμένη αμερικάνικη (τι άλλο;) ταινία των Ρόμπερτ Ροντρίγκες και Ιθαν Μανίκις «MACHETE» (2010) εγγυάται ασίγαστη δράση με τη συμμετοχή πλήθους «άσων» στους ανηλεείς ξυλοδαρμούς. Προβάλλεται η επίσης αμερικάνικη, συμπαθέστατη όμως, ταινία κινούμενων σχεδίων 3D με τίτλο «ΕΓΩ, Ο ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΟΣ» (2010), σε σκηνοθεσία των Πιέρ Κοφέν, Κρις Ρενό και Σέρτζιο Πάμπλο, μεταγλωττισμένη στα ελληνικά και απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Εντονη καταγράφεται αυτήν τη βδομάδα και η δραστηριότητα της ελληνικής πλευράς. Κυκλοφορούν το αισθηματικό θρίλερ παραγωγής 2009 «ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΧΕΣΗ» σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου με πρωταγωνιστές την Νίνα Λότσαρη και τον Σπύρο Σπαντιδά, το αισθηματικό δράμα «ΣΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» σε σκηνοθεσία Στράτου Μαρκίδη και το πόνημα τρόμου του Παναγιώτη Κράββα «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ» στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα παρακάτω. Σήμερα, ξεκινά και το φεστιβάλ «Η αυτοκρατορία του σώματος - Το γυμνό στον κινηματογράφο» στον κινηματογράφο «Ετουάλ Αλεξάνδρα» στην Καλλιθέα και θα διαρκέσει έως την 1η Δεκέμβρη. Τέλος, πρεμιέρα αύριο και για την νορβηγο-σουηδική ταινία από το 1974 «EDVARDMUNCH». Πρόκειται για τη βιογραφία του σπουδαίου Νορβηγού ζωγράφου σε σκηνοθεσία Πίτερ Γουότκινς, διάρκειας πάνω από τρεις ώρες. Ενδιαφέρουσα η οπτική του Βρετανού σκηνοθέτη για την προσέγγιση στον κινηματογράφο του είδους της βιογραφίας: «Το φιλμ δίνει έμφαση στη σημασία της σχέσης μας με την Ιστορία, υπογραμμίζοντας την πολυπλοκότητα αυτής της σχέσης κι αμφισβητεί τον απλουστευτικό και χειραγωγικό τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα Μαζικά Οπτικοακουστικά Μέσα τη ζωή και την Ιστορία. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας σύνθετης δομής με το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν να στροβιλίζονται το ένα μέσα στο άλλο ...».Κριτική:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 25 Νοέμβρη 2010
ΜΑΪΚ ΛΙ: Μια χρονιά ακόμα
Η ταινία ανοίγει με μια μέσης ηλικίας γυναίκα - εμφανώς από τα λαϊκά στρώματα - με πρόβλημα αϋπνίας, στο δημόσιο κέντρο υγείας της περιοχής της. Ο εργασιακός χώρος οριοθετεί και τον κοινωνικό, τα πλαίσια στα οποία θα κινηθεί η ταινία. Ο Τομ και η Τζέρι, πρότυπο συμβίωσης, σχέσης, γονιών, πρότυπο φίλων, που επικριτικά προσπαθούν - με δόση υπεροψίας είναι γεγονός - να συνετίσουν την παρορμητική, αιθεροβάμονα, κολλημένη στην εφηβεία, συνομήλικη φίλη τους Μαίρη, όπως και τον απελπισμένο φίλο τους Κεν που πίνει και τρώει ασταμάτητα για να νεκρώσει κάθε του μη πραγματοποιήσιμη - άμα τη γενέσει της - επιθυμία του. Ταινία με εκπληκτικές ερμηνείες ηθοποιών με μόνιμη θέση στο επιτελείο του σκηνοθέτη, μορφικά πειθαρχημένη και αυστηρή, με περίσσευμα αυθεντικότητας, αβίαστα ειλικρινής, φτιαγμένη με σπάνια ευγένεια και μειλιχιότητα, χωρίς όμως ούτε στιγμή να λείπει από την εικόνα η αίσθηση της πίκρας, που πολλές φορές αγγίζει το σφίξιμο στην καρδιά, τον πνιγηρό λυγμό. O Mάικ Λι, που συχνά παραβάλλεται με τον Κεν Λόουτς, επανακάμπτει στο ρεαλισμό του «νεροχύτη της κουζίνας» του πρόωρου βρετανικού New Cinema, χωρίς όμως να διαθέτει καμιά ιδιαίτερη ιδεολογική οπτική, εκτός από μια ευαισθητοποιημένη διαπίστωση και καταγραφή. Ο Mike Leigh μαζί με τον Mike Figgis, τον Mike Hodges, τον Mike Newell και τον Michael Radford είθισται να αποκαλούνται «Τέσσερις Mikes και ένας Michael» κατά το «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία», τη γνωστή ταινία του Mike Newell από το 1994.
Παίζουν: Ρουθ Σιν, Ντέιβιντ Μπράντλεϊ, Τζιμ Μπρόντμπεντ, Λέσλι Μανβίλ κ.ά.Παραγωγή: Βρετανία, 2010.
ΚΟΝΟΡ ΜΑΚ ΦΕΡΣΟΝ: Ολική έκλειψη
Τα πλάνα της αρχικής σεκάνς, από το τελετουργικό της προετοιμασίας έως την κήρυξη έναρξης του φεστιβάλ, εναλλάσσονται με απαλά, αέρινα φοντύ ανσενέ υπό τους ήχους σύνθεσης για πιάνο της FionnulaNi Chiosain. Το μουσικό αυτό θέμα, που στηρίζει και «γεμίζει» την εικόνα, βαδίζει στην πεπατημένη της σύνθεσης «Promenadesentimentale» του Vladimir Cosmaγια το φιλμ DIVA(1981) του Jean-JacquesBeinex και προϊδεάζει για το στίγμα εσωτερικότητας και για την ατμόσφαιρα που διέπει τον τρόπο αφήγησης, κάτι που επαληθεύεται από τον τρόπο χρήσης του μουσικού κομματιού κατά τη διάρκεια του φιλμ, σύνθεση που λειτουργεί ως συνισταμένη του ρυθμού ξεδιπλώματος του μύθου, του μοντάζ.
Ο Μάικλ «γαντζώνεται στον πόνο του θανάτου της γυναίκας του» - πέθανε προ διετίας από καρκίνο - «για να μην την ξεχάσει», έχει «αναγκαστικά» επωμιστεί την πλήρη ευθύνη των δυο του παιδιών που διανύουν κρίσιμες ηλικίες κι έχει «αναγκαστικά» εγκαταλείψει τον παράλυτο πεθερό του σε οίκο ευγηρίας. Ο Μάικλ έχει αρχίσει να βλέπει φαντάσματα στον ύπνο αλλά και τον ξύπνιο του. Η ακαταμέτρητη πανταχόθεν πίεση, η αίσθηση της πλήρους μοναξιάς και της αίσθησης ανεπάρκειας ως προς τα καθήκοντα που καλείται να φέρει σε πέρας, κυρίως όμως οι τύψεις, κάθε φορά που η σκέψη επιθυμεί να ξεφύγει και κάθε φορά που η ανάγκη για ζωή ορθώνει α-συνείδητα ανάστημα, τον φέρνουν αντιμέτωπο με εφιάλτες, με τρομερούς, ψυχοφθόρους εφιάλτες, ανασταλτικούς της ζωής ... Ωσπου, επιτέλους, μέσα από τη ζωή, επέρχεται η συμφιλίωση με την απώλεια και το θάνατο ...
Ο Μάικλ τυγχάνει να είναι «εθελοντής» οδηγός, της προσκεκλημένης στο φεστιβάλ Λίνα Μορέλ από το Λονδίνο, γνωστής συγγραφέα μεταφυσικών ιστοριών με φαντάσματα και άλλα παρεμφερή. Αποδεικνύεται όμως απλός, συμπαθής και ανθρώπινος άνθρωπος, με την οποία ο Μάικλ αισθάνεται ότι ο «επαρχιώτης» εαυτός του μπορεί να επικοινωνήσει ... Σε αντιπαράθεση με το πορτρέτο του αγοραίων αξιών επιτυχημένου συγγραφέα Νίκολας Χόλντεν, βαλτωμένου στην προσωπική του κιβδηλεία, τόσο την ανθρώπινη όσο και τη συγγραφική!
Εξαιρετικά καλοδουλεμένο, δραματουργικά συμπαγές σενάριο ψυχαναλυτικής προσέγγισης, που δεν αφήνει παραμικρό κενό ή περιθώριο για οποιοδήποτε ερμηνευτικό χάσμα. Σενάριο που εκμεταλλεύεται γόνιμα την πολιτισμική ιδιαιτερότητα του τόπου κάτι που διαχέεται μέσα από την κυριολεκτικά και μεταφορικά σκοτεινά γοητευτική ατμόσφαιρα που η ταινία τρέφει - εσκεμμένα πια - με απόηχους μύθων και θρύλων μυστικισμού, θρησκευτικότητας και μυστηρίου.
Μοναδική μας ένσταση οι - λίγοι ευτυχώς - αιμοδιψείς εφιάλτες, που όμως λειτουργούν αντιστικτικά με την γενικότερη αισθητική της ταινίας. Προς τι τόσο αίμα στους εφιάλτες του Μάικλ; Προαναγγέλλει μήπως τον τρόπο που αυτοκτόνησε ο πεθερός του Μαλάκι, κάτι που βαραίνει την συνείδησή του;
Ταινία εξαιρετική με πλήρη επίγνωση του τι πράττει. Μάθημα για τους δικούς μας κοσμοπολίτες /επαρχιώτες που εμπλέκουν την συνιστώσα της πολιτισμικής μας ιδιαιτερότητας στα κινηματογραφικά τους προϊόντα. Παίζουν: Κιαράν Χάιντς, Ιμπεν Γιέιλε, Εϊνταν Κουίν, Τζιμ Νόρτον, κ.ά.Παραγωγή: ΙΡΛΑΝΔΙΑ, 2009
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΡΑΒΒΑΣ: Ο θάνατος που ονειρεύτηκα
Αναρωτιέται κανείς αν, και με τι είδους κινηματογράφο, έχουν γαλουχηθεί αυτοί οι κινηματογραφιστές, αν στα όνειρά τους χωρούσε κι ένας τέτοιου είδους κινηματογράφος ή αν οι ίδιοι ανδρώθηκαν κινηματογραφικά με την αντίληψη ότι κινηματογράφος είναι οι όποιες κινούμενες εικόνες, αντίληψης διαφημιστικής ή μαζικών και πιασιάρικων βιντεοκλίπ που η (συνειδητά) μεταμοντέρνα αντίληψη, που εμφυτεύτηκε σε απόφοιτους αμφίβολων σχολών και ευέλικτων προσδοκιών, θεωρεί και εκλαμβάνει ως κινηματογράφο. Σε αυτήν την ταινία καταγράφεται με ευκολία το «όλα χωράνε, όλα τσουβαλιάζονται στον ίδιο ντορβά, όλα είναι ισάξια, χωρίς κλίμακα προτεραιότητας». Αυτό αποδεικνύει δυστυχώς περίτρανα την εκούσια ή ακούσια αμορφωσιά πλήθους σημερινών δημιουργών, που όμως οι ίδιοι δεν ΕΙΝΑΙ οι μοναδικά υπεύθυνοι. Αυτή είναι δυστυχώς η διαπίστωση που αντικατοπτρίζεται στο φιλμικό αποτέλεσμα και είναι άξιος διερεύνησης ο τρόπος κρίσης «δημιουργών τε και χρηματοδοτών» τέτοιου είδους πονημάτων.
No comments:
Post a Comment