Στοιχεία που τεκμηριώνουν την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου στην ελληνική κινηματογραφική αγορά και αναδεικνύουν, έτσι, το βαθύ εμπορευματικό χαρακτήρα του κινηματογράφου στον καπιταλισμό, δημοσιοποίησε το ΑΠΕ, στο «φόντο» του αντιδραστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο.
Ετσι, η εταιρεία «ΟΝΤΕΟΝ ΑΕ» (συμφερόντων Μ. Κρεζία), η εταιρεία «AUDIO VISUAL» με τους πολυκινηματογράφους «STER» (συμφερόντων Ομίλου Βαρδινογιάννη) και η «VILLAGE» (συμφερόντων Δ. Κοντομηνά) είναι οι «μεγάλοι παίκτες του κινηματογραφικού προϊόντος που προβάλλεται στη χώρα μας δοθέντος ότι έχουν στην κατοχή τους το 90% των αιθουσών προβολής»! Την ίδια ώρα, ο εγχώριος ετήσιος κύκλος εργασιών του τομέα για το 2009 ήταν πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι κινηματογραφικές αίθουσες πανελλαδικά ανέρχονται σε 400, στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολυκινηματογράφοι.
Αντικείμενο αυτού του επιχειρηματικού κλάδου είναι κυρίως η προβολή ταινιών, οι πωλήσεις DVD και η εκμετάλλευση δικαιωμάτων από αμερικάνικα, επί το πλείστον, στούντιο. Η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή είναι ουσιαστικά εκτός «ενδιαφερόντων» του τομέα.
Κατά τ' άλλα, οι εταιρείες αναμένουν αύξηση 3% - 4% των πωλήσεων εισιτηρίων για το σύνολο του 2010, με τα στελέχη τους να εκτιμούν ότι αυτή η αύξηση «δε σχετίζεται άμεσα με τη στροφή λόγω οικονομικής κρίσης μεγαλύτερου κοινού στον κινηματογράφο που αποτελεί μια φθηνή μορφή διασκέδασης (σ.σ. σε σχέση πάντα με τις άλλες μορφές "διασκέδασης") αλλά με την εμπορικότητα των προβαλλομένων ταινιών» όπως το «Αβαταρ» του Κάμερον που φέτος «έκοψε» ένα εκατομμύριο εισιτήρια στην Ελλάδα.
Παρ' όλα αυτά, στην Ελλάδα αντιστοιχεί ετησίως 1 κινηματογραφικό εισιτήριο ανά κάτοικο έναντι των ευρωπαϊκών χωρών που αντιστοιχεί σε 2,5 εισιτήρια ανά κάτοικο (πρώτη η Γαλλία με 3,5 εισιτήρια ανά κάτοικο, με ετήσιο τζίρο της γαλλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας γύρω στα 200 εκατομμύρια ευρώ). Φυσικά, η τάση και στην Ελλάδα είναι οι πολυκινηματογράφοι με «συνοδεία» εστιατορίων, καφετεριών και καταστημάτων, με τις μονές αίθουσες να γίνονται όλο και περισσότερο είδος προς εξαφάνιση. Βέβαια, δε γίνεται καν λόγος για το περιεχόμενο των προσφερόμενων οπτικοακουστικών «προϊόντων» που αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία του από το αντιδραστικό «αξιακό» κριτήριο και την αισθητική «βίντεο - γκέιμ» του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού...
- «Οχι» και από τους σεναριογράφους
Από πρόσφατη κινητοποίηση των καλλιτεχνών στο υπουργείο Πολιτισμού
 |
Την αντίθεσή της στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο εκφράζει η Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδος, πυκνώνοντας το μέτωπο των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου που αντιτίθεται στο αντιδραστικό και επικίνδυνο θεσμικό πλαίσιο που προωθεί η κυβέρνηση, στη βάση του στρατηγικού στόχου της ΕΕ για πλήρη εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου.
Οι σεναριογράφοι εκτιμούν, μεταξύ άλλων, ότι με το σ.ν., «ο ρόλος του σεναριογράφου ως συνδημιουργού στο κινηματογραφικό έργο, αντί να εξασφαλίζεται και ενισχύεται, υποβαθμίζεται». «Καμία ιδιαίτερη φροντίδα δεν παρέχεται για τη σεναριακή ανάπτυξη και κατάρτιση, καμία μέριμνα για το "χρόνιο ασθενή" της ελληνικής παραγωγής, το σενάριο και τη μυθοπλασία». Προσθέτουν ότι το νομοσχέδιο «διάκειται εχθρικά στο ρόλο των σωματείων, τα απαξιώνει και λίγο- πολύ τα θεωρεί υπεύθυνα για τα όποια δεινά της εθνικής παραγωγής. Συνέπεια αυτής της στάσης, μάλιστα, είναι και η πλήρης εξαίρεσή τους από κάθε δημόσιο φορέα της κινηματογραφίας μας!»
Η ΕΣΕ εκφράζει την πλήρη αντίθεσή της στην «"εύκολη λύση" της κατάργησης του θεσμού των κρατικών βραβείων ποιότητας (θεσμού που πρόσφερε πολλαπλά στην ενίσχυση παραγωγών και συντελεστών, στην προβολή των ελληνικών ταινιών και την έμμεση ενίσχυση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και του ελληνικού τμήματός του) αντί στη προσπάθεια βελτίωσης και ανοίγματός του σε ολόκληρο τον επαγγελματικό χώρο του οπικοακουστικού».
«Βαθιά απογοήτευση» εκφράζει για την απουσία «κάθε πρόβλεψης για το συσχετισμό του (σ.σ. του κινηματογράφου) με τα Νέα Μέσα και τις ψηφιακές τεχνολογίες, η απουσία ειδικής πρόνοιας για τη μικρού μήκους ταινία, η παντελής έλλειψη πρότασης για την κινηματογραφική παιδεία (...), τις κινηματογραφικές λέσχες και την περιφερειακή κινηματογραφική ανάπτυξη» κ.ά.
- ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΝΤΙΝΑΚΗΣ: Ενισχύει την καπιταλιστική παραγωγή
- Σκηνοθέτης (μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών), διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Paris 3, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Χανίων με τη «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ»
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο υποβαθμίζει αναίσχυντα το ρόλο του καλλιτέχνη δημιουργού, με απώτερο στόχο τη σταδιακή αντικατάστασή του από τον παραγωγό, ο οποίος ως γνήσιος εκφραστής του κεφαλαίου θα παράγει φτηνά υποπροϊόντα, σκουπίδια για λαϊκή κατανάλωση - αποβλάκωση με μόνο γνώμονα το κέρδος με φθηνά εργατικά χέρια (σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, τεχνικοί). Μόνη μέριμνα του νομοσχεδίου, η ενίσχυση της οικονομικής - καπιταλιστικής παραγωγής! Κινηματογραφική Παιδεία, ελευθερία της έκφρασης, απουσία ποινών για τη μη καταβολή του 1,5% από τα ιδιωτικά κανάλια και 1.002 άλλα φλέγοντα θέματα αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τον τεχνοκράτη υπουργό. Τέλος, η αποθέωση του ΠΑΣΟΚικώς εννοούμενου «σοσιαλισμού»: Διορισμένα από τον υπουργό Διοικητικά Συμβούλια και ανενδοίαστα εκτελεστικά πρόσωπα (βλέπε περίπτωση Μουρκογιάννη στην ΕΛΣ) αντικαθιστούν τη διοίκηση των κινηματογραφικών οργανισμών. Δηλαδή εξοστρακισμός των συνδικαλιστών, πλήρης αδιαφάνεια στις αποφάσεις, ευνοιοκρατία, αυθαιρεσίες κλπ. Πλήρης καταστρατήγηση του Συντάγματος και των μέχρι σήμερα κεκτημένων των εργατών της 7ης Τέχνης.
- ΠΟΛ ΣΚΛΑΒΟΣ: Η αγορά δεν μπορεί να καθορίζει την τέχνη
Σκηνοθέτης
Ενας νόμος γίνεται για να προστατεύσει τον αδύνατο από τον ισχυρό και την αυθαιρεσία και για να κατοχυρώνει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις όλων απέναντί του. Στην περίπτωση του νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο, ορισμένα συμφέροντα υπερίσχυσαν των θεσμικών οργάνων. Ολες οι προτάσεις του νομοσχεδίου ενισχύουν σαφώς συγκεκριμένα, διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Ανεξάρτητα από το αν ένας νόμος είναι καλός ή κακός, αν δεν εφαρμοστεί δεν θα έχει κανένα νόημα. Ο ισχύον νόμος για τον κινηματογράφο ποτέ δεν ίσχυσε στην πράξη, όπως στην περίπτωση του 1,5% (σ.σ. το ποσοστό των κερδών των τηλεοπτικών σταθμών υπέρ του κινηματογράφου) το οποίο τώρα χαρίζει αναδρομικά και το μειώνει. Αλλά το 1,5% δεν είναι φορολογία. Είναι υποχρέωση του σταθμού να παράγει ή να συμ-παράγει κινηματογράφο, προκειμένου να συμμετάσχει στο βασικό πρόγραμμα ενός σταθμού που είναι οι ταινίες. Αυτό δείχνει ότι τελικά τα συμφέροντα τα καταφέρανε. Οπως γίνεται με τις συχνότητες που θα έπρεπε να πληρώνουν ανταποδοτικά. Καταφέρανε λοιπόν να μην βάλουν το 1,5% στην ταινία.
Για την θερινή αίθουσα, η οποία αποτελεί μια ιδιόμορφη πολιτιστική δραστηριότητα της Ελλάδας. Οταν πρωτοήρθανε τα «σινεπλέξ» (σ.σ. οι πολυκινηματογράφοι) θέλανε να καταργήσουν τις θερινές αίθουσες. Υποχρέωσαν τους ελεύθερους αιθουσάρχες να βάλουν κλιματισμό. Δεν προχώρησαν. Μετά ήθελαν να μπουν αυτοί (σ.σ. οι εταιρείες των πολυκινηματογράφων) στο θερινό σινεμά. Χωρίς όμως να εγκαταλείψουν το σχέδιο για το κλεισίμό τους. Διότι είναι μια επιχείρηση που εξαρτάται από τον καιρό. Πώς να έχουν λοιπόν μια επένδυση που να εξαρτάται από τον καιρό και γιατί να έχουν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις; Ετσι, το νομοσχέδιο, όχι μόνο δεν υποστηρίζει το θερινό σινεμά αλλά του αφαιρεί και τη δυνατότητα επιστροφής μέρους του ειδικού φόρου για την προβολή ελληνικής ταινίας. Παρεμπιπτόντως, το ΦΠΑ θα αυξηθεί στο κινηματογραφικό εισιτήριο.
Το νομοσχέδιο αντιμετωπίζει την ταινία ακριβώς σαν εμπορικό προϊόν. Για το τι σημαίνει αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται στην τηλεόραση. Η οποία έχει καταποντιστεί σαν μέσο πνευματικής καλλιέργειας και πολιτισμού και έχει καταντήσει όπως είναι σήμερα. Επίσης, η θέση του δημιουργού περνάει σε δεύτερη μοίρα. Πιο «εξειδικευμένος» στον κινηματογράφο θα θεωρείται ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίας, παρά εγώ που είμαι σκηνοθέτης.
Αφαιρεί από όλα τα θεσμικά όργανα την εκπροσώπηση των φορέων. Καταργεί το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο και θέτει εκτός Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το μέχρι τώρα, έστω μίνιμουμ ποσοστό εκπροσώπησης του κινηματογραφικού χώρου. Αυτό φεύγει και μπαίνουμε στο πεδίο μιας αγοράς, όπου ακόμη και για να κάνεις παραγωγή θα ζητάνε «μητρώα». Δηλαδή, η καλλιτεχνική δημιουργία θα εξαρτάται από κάποιον που θα είναι στο «μητρώο». Αυτό είναι ανήκουστο. Δεν μπορεί η αγορά να καθορίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, τη δηγμιουργική διαδικασία στην τέχνη.
No comments:
Post a Comment