Χρυσωρυχείο γελωτοθεραπείας. Ασταµάτητο γέλιο µέχρι δακρύων από το πρώτο µέχρι το τελευταίο λεπτό. Το λένε «Μη σπρώχνεις, έρχοµαι» (Due Date) και αν µε ρωτούσαν ποιος ο καλύτερος, ο Ρόµπερτ Ντάουνι τζούνιορ ή ο Ζακ Γαλιφιανάκης, θα απαντούσα και οι δύο. Τέτοιος πανζουρλισµός ούτε στο «Hangover»!
Ο (σκηνοθέτης) Τοντ Φίλιπς, λοιπόν. Βιρτουόζος σουρεαλιστικών κωµωδιών. Μόλις σαράντα χρονών. Γιατί οι αµερικανικές εφεδρείες ατελείωτες και κάθε φορά απρόβλεπτες. Γιατί όταν θέλουν µπορούν. Και γιατί από το 1963 και το «It’s a mad mad mad mad world» (είναι ένας τρελός, τρελός κόσµος) η παρανοϊκή κωµωδία είναι το προνοµιακό γήπεδο των Αµερικανών. Εκ παραδόσεως φυσικά. Οχι τόσο από τον Τσάρλι Τσάπλιν και τον Μπάστερ Κίτον, όσο από τους Μαρξ Μπράδερς που µε κάθε εµφάνισή τους µετέτρεπαν τη σοβαροφάνεια σε κουρελού και την οργάνωση σε χάος. Να µη σου µένει άντερο δηλαδή. Το ίδιο και εδώ. Με µια ιστορία που βασίζεται στο ετερόκλητο δίδυµο το γνωστό. Οπως, ας πούµε, ο Τζακ Λέµον µε τον Γουόλτερ Ματάου στις κωµωδίες του Μπίλι Ουάιλντερ. ∆ύο τύποι, δύο χαρακτήρες, δύο κόσµοι, µία µούρλια. Για να λειτουργήσει ο µηχανισµός απαιτούνται ένα καλοδουλεµένο σενάριο, δύο επεξεργασµένοι, µέχρι τελευταίας λεπτοµέρειας, χαρακτήρες και ένας φον Κάραγιαν ως διευθυντής ορχήστρας. Εγινε. Για να πυροδοτηθεί ο πύραυλος και να εκτοξευθεί στο ∆ιάστηµα απαιτούνται δύο πρωτοκλασάτες ερµηνείες. Εγινε. Αποτέλεσµα; Θέλω, µα θέλω, σαν τρελός να το ξαναδώ!
Η αρχιτεκτονική της γραφής (τεσσάρων σεναριογράφων παρακαλώ) ορίζεται από τα εξής σηµεία. Το πρώτο, οι συµπτώσεις. Κλασικό. Το δεύτερο, το road movie (γιατί όλα προκύπτουν κατά τη διάρκεια µιας διαδροµής από την Ατλάντα µέχρι το Λος Αντζελες). Κι αυτό κλασικό. Και το τρίτο, η συγκρουσιακή σχέση δύο αλλιώτικων πλασµάτων. Ετσι καταστρατηγείται η διαλεκτική που λέει «Η ισχύς εν τη ενώσει». Κι έτσι από τη σύνθεση των δύο τύπων προκαλείται απροσµέτρητο χάος. Σαν να κυκλοφορεί αυτοκίνητο µε δύο τιµόνια και δύο οδηγούς. Ολα τούµπα.
Ο Πίτερ Χάιµαν (Ρόµπερτ Ντάουνι τζούνιορ), αρχιτέκτονας στο επάγγελµα, παντρεµένος µε τη Σάρα (Μισέλ Μόναγκαν) και υποψήφιος πατέρας στο πρώτο παιδί του. Αδύνατος, µετρίουαναστήµατος, σοβαρός. Από την άλλη ο Ιθαν Τρέµπλεϊ (Ζακ Γαλιφιανάκης) που το πραγµατικό του όνοµα είναι Τσέις. Κάτι σαν ηθοποιός. Ευτραφής, ογκώδης, απρόβλεπτος και φευγάτος. Ο ορισµός της καταστροφής.
Η τυχαία συνάντηση λαµβάνει χώρα σε ένα αεροσκάφος όπου ο µεν Πίτερ τρέχει να προλάβει τον τοκετό της Σάρας, ο δε Ιθαν για να σουλατσάρει στο Χόλιγουντ µπας και παίξει το «κοντάρι» σε κάποια ταινία. Από εκεί και πέρα ο Τοντ Φίλιπς γαζώνει και σιδερώνει ζουρλοµανδύα.
Γιατί, πριν απογειωθεί το αεροσκάφος, ο Ιθαν αναγκάζει τον Πίτερ να φωνάξει «βόµβα». Γιατί έτσι και οι δύο καταλήγουν ύποπτοι τροµοκρατίας. Γιατί το όνοµα του Πίτερ ανεπιθύµητο για την εταιρεία. Γιατί στη συνέχεια χάνει όλες τις πιστωτικές κάρτες του και όλα τα λεφτά του. Γιατί τώρα αδέκαρος και αγχωµένος πρέπει να ταξιδέψει µε το αυτοκίνητο του Ιθαν.
Στον οποίο, απειλητικά λέει «Πρέπει να σου δώσω κάποιες οδηγίες. Πρώτον, µη µου κάνεις ούτε µία ερώτηση». Γιατί η γυναίκα του η Σάρα τού στέλνει πεντακόσια δολάρια στο όνοµα του Ιθαν Τρέµπλεϊ.
Γιατί ο υπάλληλος αρνείται να δώσει τα πεντακόσια δολάρια σε έναν τύπο που στην ταυτότητά του γράφει «Ιθαν Τσέις». Γιατί ο Πίτερ τσακώνεται µε τον υπάλληλο κι αυτός, σε αναπηρική καρέκλα ως βετεράνος του Ιράκ, βγάζει σιδερένιο λοστό και τον πλακώνει στο ξύλο.
Γιατί στη συνέχεια και οδηγώντας ξέφρενα να προλάβουν τον τοκετό, ο Ιθαν κοιµάται στο τιµόνι και το αυτοκίνητο µετατρέπεται σε παλιοσίδερα. Γιατί ο Ιθαν προκειµένου να κοιµηθεί πρέπει πρώτα να κουραστεί, δηλαδή να τραβήξει µαλακία! Γιατί ακόµα και ο σκύλος του παίζει όπως το αφεντικό του µε το πουλί του. Γιατί ο Ιθαν µεταφέρει την τέφρα του πατέρα του σ’ένα τσίγκινο κουτί καφέ. Γιατί κατά λάθος, στο σπίτι ενός φίλου του Πίτερ, αδειάζουν την τέφρα και την πίνουν για καφέ. Γιατίο Πίτερ λέει στον Ιθαν «συγγνώµη που ήπιαµε τον πατέρα σου».
Γιατί ο Ιθαν αρχίζει να υποπτεύεται τον φίλο τού Πίτερ, έναν µαύρο και πλούσιο τύπο, ως τον πραγµατικό πατέρα του παιδιού τού Πίτερ. Γιατί γυρίζει και του λέει «το παιδί σου θα µοιάζει µε ζέβρα». Γιατί µπερδεύουν την Texaco (για βενζίνη) µε το Mexico. Γιατί οι µεξικανοί µπάτσοι τους καταδιώκουν ως κατόχους ναρκωτικών. Και γιατί όταν πλησιάζουν προς το µαιευτήριο ο Ιθαν ανακαλύπτει περίστροφο στο αυτοκίνητο του φίλου τού Πίτερ και ίσως εραστή της Σάρας και αληθινού πατέρα του µωρού. Και γιατί χωρίς να το σκεφτεί, πυροβολεί έτσι για να δει αν το όπλο είναι γεµάτο. Και γιατί έτσι αντί ο Πίτερ να παραστεί στον τοκετό της Σάρας καταλήγει στην Εντατική!
Τρία τα αξεπέραστα ατού αυτού του τρελοκοµείου. Το καταιγιστικό και επεισοδιακό σενάριο. Η σκηνοθεσία που διαχειρίζεται την τρελή κωµωδία µε το ύφος δράµατος και τραγωδίας.Και οι δύο πρωταγωνιστές. Ο Ρόµπερτ Ντάουνι τζούνιορ µέσα στα δέκα καλύτερα «εργαλεία» που διαθέτει το Χόλιγουντ. Μοναδικός σε κάθε εµφάνισή του. Πέρυσι ο καλύτερος Σέρλοκ Χολµς. Και ο Ζακ Γαλιφιανάκης το φλιπσάιντ ενός Τζον Γκούντµαν. Ισοδύναµοι. Και στη σουρεαλιστική κωµωδία ακόµα καλύτερος. Στα ίσα. Καταφέρνει, έτσι χωρίς την παραµικρή προσπάθεια, να µετατρέπει το ξίγκι του, τα γένια του, την αµηχανία του, την αφασία του σε διαµάντια δεκαοκτώ καρατίων. Αυτή και η αύρα της ταινίας. Σαν η ποδαρίλα που µεταδίδεται από την εµφάνιση του Ζαχαρία Knight Γαλιφιανάκη να ξεπερνάει το Chanel 5 που «φορούσε» η Μέριλιν Μονρόε!
«Μη σπρώχνεις, έρχοµαι»
Το µεγαλείο του ζουρλοµανδύα Ρόµπερτ Ντάουνι τζούνιορ Ζαχαρίας Γαλιφιανάκης
Βαθµοί=8
(µούρλια)
- Η άλλη πλευρά του «Ζιλ και Ζιµ»
Από το (γαλλόφωνο) Κεµπέκ µια από τις πιο απρόβλεπτες, νεανικές επιλογέςαυτής της χρονιάς. Με τον τίτλο «Φανταστικές αγάπες» (Les Amours Imaginaires) και σκηνοθέτη µια ταλεντάρα µε το όνοµα Ξαβιέ Ντολάν, ηλικίας(κρατηθείτε) µόλις 21ετών. Σαν ναλέµε Νίνης και Φετφατζίδης µαζί µε προορισµό για επιδόσεις Μέσι!
Πριν από ένα χρόνο στο Festival Du Cannes πέφτω πάνωσε ένα αυτοσχέδιο αλλά εξαιρετικά οργανωµένο παραλήρηµα που το λέγανε «Σκότωσα τη µητέρα µου» (J’ ai tue ma mere). Τα ‘χασα. Οχι, δεν είναι αριστούργηµα. Αλλάη πνοή πίσωαπ’ αυτή την σκοτεινή ιστορία αποκάλυπτε ταλέντο χαρισµατικό. Κάπως έτσι γνώρισα τον καναδό πιτσιρικά που εξ όψεως µοιάζει φτυστό ζωντανό σύµβολοτης γενιάς του δήθεν και του «κοιτάτε µε πόσο ωραίος είµαι παιδιά» Ετσι και η δεύτερη ταινία του, οι «Φανταστικές αγάπες» µε πρωταγωνιστές τον ίδιο, την Μονιά Τσοκρί και τον Νιλς Σνάιντερ. Το στόρι καλύπτει την απόσταση που χωρίζει το θρυλικό «Ζιλ και Ζιµ» από την ταινία του Ντολάν. ∆ηλαδή η διαφορά που έχει επέλθει στις προσωπικές σχέσεις, στον έρωτα ρε γαµώτο, από το 1962 της ταινίαςτου Φρανσουά Τριφό µέχρι το 2010 και το απέραντο κενό!
Το σκόπιµα αφυδατωµένο φλιπσάιντ του «Ζιλ και Ζιµ», δηλαδή ενός τριγωνικού love story. Αφυδατωµένο γιατί ούτε πάθος, ούτε πόθος, ούτε έρωτας, ούτε αίσθηµα.Ολα στην επιφάνεια. Πανέµορφοι καικαλοστολισµένοι φελλοί που κολυµπάνε στην επιφάνεια και που διαρκώς, σε κάθε δευτερόλεπτοτης καθηµερινότητάς τους, σουλατσάρουν κοιτώντας τον εαυτό τους σε έναν αόρατο καθρέφτη. Γι’ αυτό η ταινία χωρίς ίχνος σεξουαλικής πράξης. Γι αυτό η οµοφυλοφιλία είναι µόδα. Η επιτοµή του φορµαλισµού όχι µόνο ως τρόπος ζωής αλλά και ως στυλ επικοινωνίας χωρίς κανένα απολύτως περιεχόµενο. Σαν ζωντανές πλαστικές κούκλες που έχουν αποστηθίσει λίγη κουλτούρα,λίγη αµπελοφιλοσοφία και που κάθε τρίχα της κεφαλής τους και κάθε ενδυµατολογική επιλογή τους υπακούειστην µόδα. Εξω κούκλα, µέσα πανούκλα. Κάτι το ενδιάµεσο. Με απροσδιόριστο το φύλο. Κάτι µεταξύ αγοριού και κοριτσιού. Γυναίκα και άντρας µαζί. Με απροσδιόριστοτο επάγγελµα.Με απροσδιόριστο το νόηµα της ζωής. Με απροσδιόριστες επιθυµίες. Ενα λαµπρό, καλοχτενισµένο, µοδάτο, ελαφρώς κουλτουριάρικο απέραντο κενό. Περίφηµα. Γιατί όλα, µα όλα δεν δηλώνονται ρητορικώς αλλά είναι σκηνοθετηµένα εικαστικώς. ∆εν λέγονται,υπονοούνται. Μέσα από τις σχέσεις τριών πλασµάτων. Του Φρανσίς (Ξαβιέ Ντολάν), ενός ανδρογύναιου µε όψη ευνουχισµένου αγοριού. Της Μαρί (Μονιά Τσοκρί), µιας θηλυκής ύπαρξης που θα µπορούσε, µε ένα κλικ, να παίξει και τον ρόλο του τραβεστί. Και του Νικολά ή Νικό(Νιλς Σναιντέρ), ενός αρσενικού, ξανθού, σγουρόµαλλου κούκλου που εξ όψεως φέρνει στον Τάτζιο (Μπιορν Αντρεσεν), το αγόρι από το «Morta a Venezia» του Λουκίνου Βισκόντι πουέκανε την καρδιά του ηλικιωµένου και ηµιθανούς Ντερκ Μπόγκαρτ να κοπανιέται σαν ταµπούρλο στρατιωτικήςµπάντας. Ο Φρανσίς µε τη Μαρί είναι κολλητοί. Ο Νικόείναι το στολίδι, το πιο όµορφο καιζωντανό τρόπαιο της θλιβερής ύπαρξής τους. Γι’ αυτό αµφότεροι και για τον ίδιο λόγο επιθυµούν να το αποκτήσουν. Γι’ αυτό και ο Νικολά_ του ιδίουείδους µ’ αυτούς_ φλερτάρει και µετους δύο. Και οι τρεις για τον ίδιο λόγο. Ο Φρανσίςκαι η Μαρί για νατον αποκτήσουν. Ο Νικολά για να τροφοδοτήσει την αχόρταγη ωραιοπάθειά του. Ετσι το «ο» και το «η» µετατρέπονται σε «το». Οι άνθρωποι ως αντικείµενο. Οι σχέσεις ως πόζα.
Τα λόγια ως καρτ βιζίτ κάποιας κουλτούρας.
Τα πάρτι ως «κοιτάτε µε γειτόνοι». Τα καφέ ως πασαρέλα. Και η φιλία «να σκοτώνουµε την µοναξιά µας».Αν στη µία άκρη βρίσκεται η « Ερωτική επιθυµία» τουΓουόνγκ Καρ Βάι και στην άλλη το «Μαλχόλαντ ντράιβ» του Ντέιβιντ Λιντς,θα έλεγα ότι οι «Φανταστικές αγάπες» είναι το µίξερ που ανακατεύει και τις δυο!
"Φανατικές αγάπες"
Βαθµοί=7
(το φλπισάιντ του «Ζιλ και Ζιµ»)
Ερωτικό τρίγωνο χωρίς έρωτα και πάθος Η επιτοµή του... δηθενισµού Ο φορµαλισµός ως τρόπος ζωής
- Ο Στόουν, ο Τσάβες και τέσσερις κουκλάρες
«South of the border» Ντοκιµαντέρ του Ολιβερ Στόουν για τον Ούγκο Τσάβες, τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, πίσω από τη βρώµικη προπαγάνδα των αµερικανικών Media. Μια πορεία που διασχίζει τη µισή Νότια Αµερική παρέα µε τους προέδρους τηςΒραζιλίας Λούλα Ντα Σίλβα, της Βολιβίας Εβο Μοράλες, της Αργεντινής Κριστίνα Κίρτσνερ, του Ισηµερινού Ραφαέλ Κορέα και της Κούβας Ραούλ Κάστρο. Περίπου τοοδοιπορικό για την αποτύπωση της ιδεολογίας µιας Νέας Αριστεράς ή αν θέλετε ενός σοσιαλισµού µε ανθρώπινο πρόσωπο. Ακρως ενδιαφέρον θεµατικά, αλλά ελάχιστα κινηµατογραφικά. Ο,τι πρέπει για την τηλεόραση της ΕΡΤ.
Βαθµοί=Καλό ως ντοκιµαντέρ τηλεοπτικό
«4. 3. 2. 1» του Νόελ Κλαρκ. Βρετανικό θριλεράκι µε σεξουαλικές επιδόσεις και τέσσερις γκοµενάρες που βγάζουν µάτι. «Εσείς οι άντρες όλο ψάχνετε στις τσάντες µας και τα βρακιά µας». ∆ηλαδή να ψάχναµε τις ψυχές τους. Η πρώτη πέφτει σε κάτι κλεµµένα διαµάντια. Η δεύτερη πάει Νέα Υόρκη και πέφτει θύµα νεαρού απατεώνα, που την κορµάρα της την εκθέτει στο ∆ίκτυο. Η τρίτη, µια µαύρη µε σαρκώδη, λάγνα χείλη, πέφτει στο κρεβάτι µε µια λατίνα. Τζιβιτζιλίκι και η τέταρτη, άσε.Τουτέστιν, τα διαµάντια και το θρίλερ πρόσχηµα. Το σεξ, η επιθετικότητακαι τα βρισίδια το κυρίως πιάτο, χωρίς – δυστυχώς – σκληρή πορνογραφία. Κρίµα!
Βαθµοί=Οι γκόµενες ναι, η ταινία ποτέ!
- Μαύρη κοµεντί του ενός ηµιχρόνου
Νέα ονόµατα της µισής-καλήςταινίας. Οι αδελφοί Τζέι και Μαρκ Ντιπλάς µιας µαύρης _ στις προθέσεις _ κοµεντίµε τον τίτλο «Cyrus» δηλαδή, όπως παραφράστηκε ελληνικά «Ο φίλος της µαµάς µου».
Στην αρχή αµηχανία. Περίπου βαρεµάρα. Υστερα από τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά άρχισα να γοητεύοµαι από το µυστήριο µιας περίεργης τριγωνικής σχέσης. Αραγε πού το πάει. Υστερα από τοπρώτο ηµίχρονο προσγειώθηκε. Και λίγο πριν από το φινάλε είπα, πολύκακό για το τίποτα. Γιατί οιAµερικανοί είναι κολληµένοι µε το ηθικοπλαστικό δίδαγµα. Γιατί απεχθάνονται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να παρεκλίνουν από τη νοµιµότητα του χάπι εντ. Και γιατί όλα, µα όλα ξεκινούν από τον Φρόυντ. Ελεος!
Ο Τζον (Τζον Σ. Ράιλι) πέφτει σε µεγάλη µελαγχολία. Η γυναίκα του (Κάθριν Κίνερ) τον εγκαταλείπει για κάποιον άλλο. Οµως για να τον βοηθήσει, έτσι από ενοχές και φιλανθρωπία, τον σπρώχνει σε κάποιο πάρτι στην αγκαλιά της Μόλι (Μαρίζα Τοµέι). Εκείνη υποκύπτει στην άσχηµη γοητεία του και καταλήγει µαζίτου στο κρεβάτι. «Είµα σαν τον Σρεκ» της λέει. Αβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Τέλος πάντων. Οµως κάθεβράδυ µετά το σεξ εκείνη στα κρυφά και στα µουλωχτά ντύνεται και φεύγει.
Εκείνος, ερωτευµένος µε την καλή νεράιδα, τρέχει την παρακολουθεί και από την πόρτα του σπιτιού της ξεφυτρώνει ένας παιδοβούβα-λος µε όψη µωρού ηλικίας είκοσι ετών. Ποιος; «Ο Σάιρους, ο γιος της Μόλι».
Από εκεί και πέρα αρχίζει µονοµαχία ποιος από τους δύοτην καρδιά της θα κερδίσει. Ο Τζον ο εραστής ή οΣάιρους ο γιος; Κάπου εδώ στοπ. Γιατί το σενάριο µε διαφορετική διαχείριση θα µπορούσε να ακολουθήσει κατεύθυνση µαύρης, νοσηρής κωµωδίας. Οµως οι αδελφοί Ντιπλάς το προσγειώνουν σε ψυχολογία νηπιαγωγείου. Ελα µωρέ, το πρόβληµα είναι η ισορροπία. Ναενηλικιωθεί ο Σάιρους και να συµφιλιωθεί µε την ιδέα δύο άντρες στο ίδιο σπίτι παρέα µε την ίδια γυναίκα. Κάτι σαν µάθηµα προς διαζευγµένους αρσενικούς που πρόκειται να συγκατοικήσουν µε διαζευγµένη µητέρα! Το σενάριο µε πολλές αρετές αλλά µε επίπεδη κατάληξη. Κρίµα. Οι ερµηνείες πολύ καλές. Ιδιαιτέρως του Τζόνα Χιλ, του Σάιρους δηλαδή. Οµως η αισθητική, φωτογραφίας, ενδυµατολογίας και ντεκόρ, σαν ρεσιτάλ ασχήµιας. Είπαµε, ρεαλισµός, αλλά όχι και µιζέρια!
«Ο φίλος της µαµάς µου»
Εκείνος, εκείνη και ο παιδοβούβαλος ο γιος
Κοµεντί µε δόσεις µαύρου χιούµορ
Βαθµοί=5
(παραλίγο)
Κιτσάτο καµπαρέ
«Τουρνέ στο Παρίσι» (On Tour) µε πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον εξαιρετικό Ματιέ Αµαλρίκ. Μια χούφτα κιτσάτες σαρανταφεύγα φτηνές και παχύσαρκες αµερικάνες καµπαρατζούδες σεγαλλικό τουρνέ µε ατζέντη έναν αγχωµένο καιστην προσωπική του ζωή καταστρεµµένο τύπο που επί 18ώρου βάσεως καπνίζει, τηλεφωνεί, σουλατσάρει, φωνάζει, παζαρεύει και νταντεύει. Η εργασιοµανία ως θεραπεία της µοναξιάς. Με φόντο ένα σόου νεοµπρουλέσκ µε θηλυκά που µοιάζουν µε ξεπουπουλιασµένους τραβεστί. Αντικειµενικά ο Αµαλρίκ παραδίδει µαθήµατα ερµηνείας και σκηνοθεσίας. Υποκειµενικά (για το προσωπικό µου γούστο δηλαδή) από την πρώτη στιγµή ήθελα να το βάλω στα πόδια. ∆ιαλέξτε!
Βαθµοί=5
(µε βραβείο Σκηνοθεσίας Καννών 2010)
No comments:
Post a Comment