* Ούτε στα πιο απίστευτα όνειρά του ο Τζον (Τζον Σ. Ράιλι) θα μπορούσε να διανοηθεί ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο στη σχέση που τόσο πολύ επεδίωκε μετά τον χωρισμό του θα ήταν ο Σάιρους (Τζόνα Χιλ), ο γιος της τελευταίας του κατάκτησης (Μαρίζα Τομέι). Ο Σάιρους, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας «Ο φίλος της μαμάς μου» («Cyrus», ΗΠΑ, 2010), είναι σίγουρα ένας πολύ παράξενος τύπος που σε φέρνει σε τρομερή αμηχανία. Μια χαμηλότονη, low budget δραματική κομεντί που κατορθώνει να βγάλει ακόμη και μια αίσθηση τρυφερότητας, παρ΄ ότι σε κρατά σε διαρκή επιφύλαξη για τις αντιδράσεις του Σάιρους. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις μαζί του ή να τον φοβηθείς.
* Η νεανική περιπέτεια «4.3.2.1» των Νόελ Κλαρκ Μαρκ Ντέιβις αναφέρεται στα μπλεξίματα μιας παρέας τεσσάρων κοριτσιών και είναι χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια ένα για κάθε μία κοπέλα (Εμα Ρόμπερτς, Οφήλια Λόβιμποντ, Τάμσιν Εγκερτον, Σανίκα Γουόρεν Μάρκλαντ). Βαβούρα, φλυαρία, δεκάδες πλάνα ανά λεπτό, μοντάζ που σε ζαλίζει... Κάτι σαν κουραστική απάντηση στις «Δύο καπνισμένες κάννες» τουΓκάι Ρίτσι,με κυρίαρχο το θηλυκό στοιχείο.
- Οι γυναίκες τού μπουρλέσκ
Με την «Τουρνέ στο Παρίσι» («Τourne», Γαλλία, 2010) ο γάλλος ηθοποιός και τώρα σκηνοθέτης ταινίας μεγάλου μήκους
Ματιέ Αμαλρίκ κάνει μια απόπειρα ανίχνευσης του κόσμου των καμπαρέ και των νάιτ κλαμπ με αφορμή μια περιοδεία καλλιτέχνιδων του «new burlesque» με προορισμό το Παρίσι (αρχική πηγή έμπνευσης ήταν ένα διήγημα της
Κολέτ ). Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της παράξενης ταινίας, που σε ορισμένες στιγμές θυμίζει ως και ντοκυμαντέρ, καλύπτεται από τα σέξι νούμερα των εκκεντρικών καλλιτέχνιδων, οι οποίες, χυμώδεις και γεμάτες τατουάζ, δείχνουν τόσο πολύ απελευθερωμένες που προκαλούν αμηχανία. Κάπου χαίρεσαι με την αίσθηση ελευθερίας που αναδίδουν, κάπου στενοχωριέσαι για το αβέβαιο μέλλον τους, αφού τα σώματα δεν είναι πια σφιχτά και το γήρας μοιάζει απειλητικό. Το Παρίσι όμως είναι επίσης η πόλη όπου ο ατζέντης τους, πρώην τηλεοπτικός παραγωγός (Αμαλρίκ), θέλει να επιστρέψει, κυρίως για να κλείσει λογαριασμούς με το αινιγματικό παρελθόν του. Η επιστροφή του προσθέτει δραματουργικό σασπένς, την παράσταση ωστόσο κλέβουν τα «κορίτσια», όλες τους πραγματικές καλλιτέχνιδες του new burlesque.
- Στα ίχνη του Ούγκο Τσάβες
Αφού ασχολήθηκε με τον
Φιντέλ Κάστρο, και μάλιστα σε δύο ντοκυμαντέρ, ο
Ολιβερ Στόουν εμπλούτισε ακόμη περισσότερο τη φιλμογραφία του ως ντοκυμαντερίστας με το «South of border» (ΗΠΑ, 2009). Ενα ντοκυμαντέρ που, ενώ έχει ως κεντρικό «ήρωα» τον πρόεδρο της Βενεζουέλας
Ούγκο Τσάβες, σύντομα «απλώνεται» σε κάτι πολύ ευρύτερο. Το πολιτικοκοινωνικό προφίλ του Τσάβες που αποπειράται ο Στόουν (και τον τρόπο λειτουργίας του θα ζηλέψει κάθε σοβαρός δημοσιογράφος) είναι ένα παζλ από γνώμες άλλων προέδρων χωρών της Λατινικής Αμερικής όπως ο
Εβο Μοράλες (Βολιβία), ο
Λούλα ντα Σίλβα (Βραζιλία), η
Κριστίνα Κίρτσνερ (Αργεντινή) και ο
Ραούλ Κάστρο (Κούβα). Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Τσάβες τον παρότρυνε να διευρύνει την έρευνά του. Παρά την αναπόφευκτη αγιοποίηση του Τσάβες, το ντοκυμαντέρ αυτό χαρτογραφεί μια ολόκληρη Λατινική Αμερική δίνοντας μια ιδέα για τις τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που έχουν επέλθει σε κάθε χώρα και τονίζοντας την κοινή προσπάθεια όλων για απεγκλωβισμό από την καταδυναστευτική πολιτική επιρροή των ΗΠΑ.
- Αυτός, αυτή και ο κούκλος
Οι «Φανταστικές αγάπες» («Les amours imaginaires», Γαλλία, 2010) είναι η δεύτερη ταινία του Καναδού
Ξαβιέ Ντολάν, αποκαλουμένου και «παιδιού-θαύματος», ο οποίος πέρυσι έκανε αίσθηση με το «Σκότωσα τη μητέρα μου». Εδώ χτίζει μια ιστορία που θυμίζει μοντέρνα, αμφιφυλόφιλη εκδοχή του «Ζυλ και Ζιμ» του
Φρανουσά Τρυφό, όπου το «θήραμα» δύο αντρών ήταν η ίδια γυναίκα (
Ζαν Μορό). Στην περίπτωση της ταινίας του Ντολάν το θήραμα είναι ένας άντρας (
Νιλς Σνάιντερ) τον οποίο λιμπίζονται ένα κορίτσι (
Μόνικα Τσόκρι) και ο γκέι φίλος της (τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο Ντολάν, που είναι ομοφυλόφιλος). Η μονομαχία που ακολουθεί φτιάχνει το κλίμα μιας ταινίας που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, χωρίς ποτέ να γίνεται αμιγώς κάτι από τα δύο. Ο Ντολάν ξέρει να λέει μια ιστορία με πρωτότυπους κινηματογραφικούς όρους. Υπόδειγμα «ρετρομοντέρνας» αισθητικής, αινιγματικοί ήρωες, «πιασάρικη» νοσταλγική μουσική και ένα σενάριο που επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις καθώς δεν μπορείς να καταλάβεις προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά.
No comments:
Post a Comment