- Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Στην ελληνική ταινία «Κανένας», του πρωτοεμφανιζόμενου Χρήστου Νικολέρη, έχουμε μια σύγχρονη παραλλαγή της ιστορίας του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» (η πρωταγωνίστρια, μάλιστα, ονομάζεται Τζούλια...), τοποθετημένη στον κόσμο των μεταναστών.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης και η Τζωρτζίνα Λιώση στην ταινία του Χρήστου Νικολέρη «Κανένας»
Εκείνη είναι Αλβανή κι εκείνος Ρώσος. Νέα παιδιά, μεγαλωμένα στην Αθήνα, μόνο που η μανία των αγοριών με την ταχύτητα έχει οδηγήσει ένα μέλος της μιας οικογένειας στο θάνατο και έναν της άλλης στη φυλακή. Οι καταστάσεις είναι αναμενόμενες, ο διάλογος απλός (κάπου-κάπου αφελής), τα περισσότερα πλάνα κοντινά (για την τηλεόραση;) και οι ερμηνείες άνισες. Τεχνικά καλά στημένη, με γρήγορο ρυθμό, που βοηθιέται πολύ από την (υπερβολική πρέπει να πω) μουσική. Ωραία επιλεγμένοι οι διάφοροι τύποι και ελκυστικά τα δύο πρόσωπα των νέων: της Τζωρτζίνας Λιώση και του Αντίνοου Αλμπάνη.
Η βραβευμένη στο φεστιβάλ του Σάντανς αμερικανική ταινία «Στην καρδιά του χειμώνα», της Ντέμπρα Γκράνικ, καταπιάνεται με ένα 17χρονο κορίτσι στα όρη Οζαρκ του Μιζούρι, που αναζητά τον εξαφανισμένο πατέρα της, που για την προσωρινή αποφυλάκισή του είχε βάλει εγγύηση το σπίτι και το χωράφι τής οικογένειας και τώρα κινδυνεύει να τα χάσει. Πρόκειται για μια σκοτεινή, μαύρη (στο στιλ νουάρ) δοσμένη με λεπτές, σίγουρες πινελιές ταινία, με τη νεαρή ηρωίδα, άφοβη μπροστά στους κινδύνους, να αγωνίζεται να επιβιώσει σ' ένα σκληρό, απάνθρωπο, βουτηγμένο στη φτώχεια και τη μιζέρια, χώρο. Η Τζένιφερ Λόρενς δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Ελπίζω σύντομα η εκπληκτική ταινία να βρει διανομή.
Η απόφαση του Φεστιβάλ να παρουσιάσει ολόκληρο το έργο του Ταϊλανδού Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν ήταν από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων. Γιατί πρόκειται για έναν θαυμάσιο, ξεχωριστό, αν και άγνωστο στη χώρα μας, σκηνοθέτη, που το έργο του μόνο σε διάφορα Φεστιβάλ βλέπουμε. Είναι ευχάριστο το ότι δύο από τις ταινίες του θα κυκλοφορήσουν και στις αίθουσες. Είναι σίγουρο πως σε κάποιους το έργο του δεν θ' αρέσει, γιατί είναι αργό και, συχνά, δυσκολονόητο. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος για να μην το δει κανείς. Πώς ακούμε Μότσαρτ ή Μπαχ ή διαβάζουμε Προυστ; Γιατί δεν λέμε πως αυτά είναι αργά ή κουραστικά; Από τη στιγμή που θ' αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και θα ξεχάσεις τις συνηθισμένες ταινίες, το έργο του Βερασετακούν έχει πολλά να σου προσφέρει.
Η τελευταία του, βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία, «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του», είναι ονειρική και μυστηριακή, βουτηγμένη σ' ένα μαγικό ρεαλισμό. Η ιστορία αφορά τον ετοιμοθάνατο, ηλικιωμένο αγρότη θείο Μπούνμι, που επιστρέφει στο αγρόκτημά του για να πεθάνει κοντά στους δικούς του. Εκεί θα συναντήσει το φάντασμα της νεκρής γυναίκας του και το πνεύμα του νεκρού του γιου, που έχει μετατραπεί σε πίθηκο. Ο σκηνοθέτης κινείται μέσα από το παρελθόν, αλλά και το μέλλον, για να φτιάξει το φανταστικό, ποιητικό του κόσμο. Εκμεταλλεύεται ταϊλανδέζικους σαμανικούς μύθους, για να μας ταξιδέψει μέσα από ονειρικά, α λα Ντουανιέ Ρουσό δάση και να εξερευνήσει τον πνευματικό κόσμο του ετοιμοθάνατου πρωταγωνιστή του. Πρόκειται για μια θαυμάσια, αινιγματική ταινία, απόλαυση των ματιών και της ακοής. *
Ενα μπουκάλι ουίσκι... έστειλε τον Απιτσατπόνγκ Βιρασετακούν στην επιτροπή λογοκρισίας της χώρας του πριν από τέσσερα χρόνια. Στην ταινία του «Σύνδρομα και ένας αιώνας», ένας γιατρός τα τσούζει με έναν ασθενή. Και για αυτό έπρεπε να ...«καεί στην πυρά». Η επιτροπή, έλεγε χθες στο τρίωρο μαστερκλάς του, απαρτίζεται από τον εκπρόσωπο των βουδιστών και της αστυνομίας μέχρι τον πρόεδρο της Ενωσης Γιατρών και καθηγητές της Σχολής Κινηματογράφου.
Οταν ο καθηγητής του είδε την πρώτη του ταινία του είπε: «Δεν ξέρεις να κάνεις σινεμά. Πρέπει να γυρίσεις στη σχολή και να κάνεις τα μαθήματα από την αρχή». Πού να φανταζόταν ότι ο μικροσκοπικός και ευγενικός Ταϊλανδός, θα κατακτούσε πέρυσι Χρυσό Φοίνικα για το «Ο θείος Μπούνμι μπορεί να θυμάται τις προηγούμενες ζωές του». Το βραβείο τον έκανε περιζήτητο. Αλλά όχι... ντίβα. Οι άνθρωποι του φεστιβάλ ισχυρίζονται ότι είναι από τους πιο καλόβουλους καλεσμένους, χαμηλών τόνων και χωρίς απαιτήσεις.
Η Πολωνή Ντορότα Κετζιεζάφσκα, από τα τιμώμενα πρόσωπα του φεστιβάλ, δεν είχε ανάλογες τραυματικές εμπειρίες. Η μητέρα της, σκηνοθέτις παιδικών ταινιών, την έπαιρνε μαζί στο πλατό από τριών χρονών. Η εμπειρία καθόρισε το έργο και τη θεματολογία της. Στις ταινίες της συνήθως πρωταγωνιστούν μικρά παιδιά αλλά και ηλικιωμένοι. Η ενδιάμεση ηλικία είναι ανύπαρκτη. «Μου βγαίνει υποσυνείδητα. Με αγγίζουν οι ιστορίες για αδύναμους ανθρώπους», είπε.
Πολλές οι sold out ταινίες. Τα εισιτήρια, όμως, για το «Attenberg» της Τσαγγάρη εξαφανίστηκαν με ταχύτητα φωτός. Το βραβείο στο Φεστιβάλ της Βενετίας, που κέρδισε η πρωταγωνίστρια Αριάν Λαμπέντ, αλλά και ο καλός λόγος των κριτικών, την έκαναν talk of the festival. Ούτε καρφίτσα δεν έπεφτε στην προβολή της προχθές βράδυ στο «Ολύμπιον». Θεωρείται φαβορί για Χρυσό Αλέξανδρο.
Ο άλλος Ελληνας σκηνοθέτης, που ταξίδεψε φέτος με την ταινία του στη Βενετία, ο Σύλλας Τζουμέρκας της «Χώρας προέλευσης», ήταν ένας από τους καλεσμένους του χάπενιγκ «Κινηματογραφικές ερωτήσεις ζητούν απαντήσεις» στο πλαίσιο του event Πέτσα Κούτσα, που διοργάνωσε το περιοδικό «Σινεμά» και το «elculture». Οι ομιλητές έχουν 20 δευτερόλεπτα για να «μιλήσουν» πάνω σε μία φωτογραφία. Φυσικά το θέμα του ήταν η οικογένεια. Γι' αυτήν έκανε την ταινία του.
300.000 ευρώ χρωστάει το φεστιβάλ σε υπαλλήλους. Ο υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος αποφάσισε από το 1 εκατομμύριο που δίνει φέτος στο Φεστιβάλ, τα 300.000 να πάνε στην εξόφληση των χρεών. Ηδη το φεστιβάλ άρχισε να κλείνει τους λογαριασμούς του.
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
No comments:
Post a Comment