Ολοι οι ήρωες της τελευταίας ταινίας του
Γούντι Αλεν «Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα» («Υou will meet a tall dark stranger», Αγγλία, 2010) επιδιώκουν την αλλαγή. Η
Ναόμι Γουότς θέλει να αναβαθμίσει την καριέρα της και κολλά στον πάμπλουτο γκαλερίστα εργοδότη της, έναν σούπερ cool
Αντόνιο Μπαντέρας. Ο σύζυγός της (
Τζος Μπρόλιν), ένας Αμερικανός που ζει στο Λονδίνο, προσπαθεί να βρει τρόπους για να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα και να ξεφύγει από την αφάνεια του σοφέρ. Ο πατέρας της Γουότς, ο
Αντονι Χόπκινς, θέλει να ξαναζήσει τα νιάτα του και παρατά τη γυναίκα του (
Τζέμα Τζόουνς). Η παρατημένη σύζυγος αναζητεί τις «απαντήσεις» καταφεύγοντας σε μέντιουμ. Ολοι τους ζητούν το κάτι άλλο, αυτό που θα δώσει νέα πνοή στη ζωή τους. Και είναι τέτοια η πρεμούρα τους που ουσιαστικά λησμονούν να ζήσουν και να ευχαριστηθούν με τα όσα έχουν.
Αυτός είναι ο κόσμος της τελευταίας ταινίας του Αλεν που τον φέρνει για τέταρτη φορά στο Λονδίνο μετά το «διάλειμμά» του στη Βαρκελώνη («Vicky Cristina Βarcelona») και την αστραπιαία επιστροφή του στη Νέα Υόρκη («Κι αν σου κάτσει;»). Υπό τη σκιά της μόνιμης απειλής του θανάτου - αυτός είναι ο ψηλός κύριος του τίτλου- ο δημιουργός μάς προσφέρει με γενναιοδωρία απολαυστικές φέτες καθημερινής υστερίας ανιχνεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις κάτω από το μικροσκόπιό του.
Καταλήγουμε σε μια οικογένεια πλήρως διαλυμένη, που τίποτε δεν την ευχαριστεί, που δεν έχει κανέναν ξεκάθαρο στόχο. Ολοι οι ήρωες έχουν άγχος και γκρινιάζουν. Κάτι φοβούνται, έχουν μυστικά, υποκρίνονται. Το αγαπημένο μου κομμάτι της ταινίας είναι εκείνο που αφορά τον Χόπκινς, έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που αναζητεί τη χαμένη νιότη του στο τζόγκινγκ, στο γυμναστήριο και στην αγκαλιά της πόρνης-«τσόκαρο» με την οποία τα φτιάχνει. Σε αυτήν βρίσκουμε και το αποκαλυπτικό πρόσωπο της ταινίας, τη
Λούσι Παντς: με την προκλητική παρουσία της ως porn-Βarbie κλέβει την παράσταση.
Ολα αυτά μέσα από ένα σιντριβάνι συναισθημάτων, χιούμορ ποιότητας, από αναγνωρίσιμες καταστάσεις και έξυπνες παρατηρήσεις. Ενιωσα ότι ο «Ψηλός μελαχρινός άντρας» είναι ένα απόσταγμα προηγούμενων ταινιών του δημιουργού του: ο κυνισμός του «Μatch Ρoint», ο ρεαλισμός των «Παντρεμένων ζευγαριών», η σκιά του μυστηρίου στο «Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν», όλα βρίσκουν τη θέση τους σε μια ταινία που μπορεί εύκολα να αγαπηθεί, χωρίς όμως να ανήκει σε εκείνες που θα γράψουν ιστορία.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Ενάρετα μηνύματα δίνει η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων τωνΑντονι Μπελ- Μπεν Γκλακ«(Γ)λυκάκια» («Αlpha & Οmega», ΗΠΑ, 2010). Κεντρικοί ήρωες είναι ένας αρσενικός και ένας θηλυκός λύκος που τα φτιάχνουν και προσπαθούν να φέρουν ειρήνη στις αντίπαλες ράτσες τους. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
- Από το Χάρβαρντ στα πέρατα της Γης
Γεννημένος τον Μάιο του 1984 στη Νέα Υόρκη, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ έστησε τη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης Facebook από το δωμάτιο της εστίας του ενώ φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (2004). Η φιλία του με τον
Σον Πάρκερ, ιδρυτή του Νapster (στην ταινία τον υποδύεται ο
Τζάστιν Τίμπερλεϊκ), είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να εγκατασταθεί στην Καλιφόρνια. Το 2007 οι ενεργοί χρήστες του Facebook είχαν ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια.
- Κύριος Facebook,ο βασιλιάς της μοναξιάς
Τ ελικά η υπερ-επιτυχημένη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης Facebook είναι περισσότερο η αφορμή παρά το ίδιο το θέμα της πολυαναμενόμενης ταινίας του
Ντέιβιντ Φίντσερ «Τhe social network» (ΗΠΑ, 2010). Το ουσιαστικό θέμα εδώ είναι ο Νο 1 κανόνας του καπιταλιστικού συστήματος: η πρωτιά. Οποιος έρχεται πρώτος είναι ο καλύτερος, κάτι που η ταινία τονίζει διαρκώς. Σημασία δεν έχει ο αγώνας αλλά η νίκη και μόνο αυτή. Και αν η κατάκτηση της πρωτιάς δεν επιτυγχάνεται με τόσο θεμιτούς τρόπους... that΄s life. Τόσο κυνικά.
Αυτό συμβαίνει με τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, τον
Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Τζέσι Αϊζενμπεργκ), δηλαδή τον ιδρυτή του Facebook. Η επιτυχία του δικτύου τον κάνει δισεκατομμυριούχο (είναι ένας από τους νεότερους σε ηλικία μεγιστάνες του πλούτου στις ΗΠΑ) αλλά ταυτόχρονα τον φέρνει αντιμέτωπο με όλους όσοι υποστηρίζουν ότι τους «πούλησε» για να φανεί εκείνος και μόνον εκείνος.
Ολόκληρη η ταινία άλλωστε- τρομερά φλύαρη, να επισημάνω- μας παρουσιάζει τη γέννηση του Facebook μέσα από φλασμπάκ που εντάσσονται στην ιστορία με κανονικό χρόνο την περίοδο των ακροαματικών διαδικασιών που ακολούθησαν τις αγωγές τις οποίες δέχθηκε ο Ζούκερμπεργκ από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι «πρόδωσε».
Το πρόσωπο που βλέπουμε- και σε αυτό βοηθά πολύ η εικόνα του Αϊζενμπεργκ, καθώς όχι μόνο είναι κομμένος και ραμμένος για τον ρόλο του Ζούκερμπεργκ αλλά του μοιάζει και φυσιογνωμικώς- είναι αυτό ενός αντιπαθέστατου nerd ο οποίος, όπως κάποια στιγμή ακούει, κάνει ό,τι μπορεί για να καλλιεργήσει στο έπακρο την εικόνα του κωλόπαιδου. Μιλάει σαν κομπρεσέρ, δεν χαμογελάει ποτέ, είναι υπερόπτης σε σημείο που θες να του ρίξεις χαστούκι και ποτέ μα ποτέ δεν νιώθεις την παραμικρή συμπάθεια για το άτομό του.
Ο Φίντσερ έκανε μια χαμηλοφωτισμένη ταινία, εσωτερικών κυρίως χώρων, δίνοντας έμφαση στους διαλόγους που αναφέρονται στο παρασκήνιο της όλης υπόθεσης. Υπάρχουν στιγμές που τα γεγονότα και οι καταστάσεις σε βομβαρδίζουν τόσο ανελέητα ώστε «χάνεις την μπάλα». Ωστόσο, το καλύτερο σημείο της ταινίας, εκείνο στο οποίο προσωπικά βρήκα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι εντοπίζει την απίστευτη μοναξιά του κεντρικού της ήρωα. Ο Ζούκερμπεργκ μπορεί να έδωσε μια νέα σημασία στην έννοια της φιλίας, αλλά ο ίδιος δεν έχει φίλο ούτε καν τον εαυτό του!
No comments:
Post a Comment