Στην απροσχημάτιστη επιβολή των συμφερόντων των μονοπωλίων του οπτικοακουστικού τομέα στοχεύει το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο
 |
Πλήρως υποταγμένο στην αντιδραστική πολιτιστική πολιτική της ΕΕ, το νομοσχέδιο υπό τον τίτλο «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις» δεν αποτελεί απλώς «επιτομή» των προηγούμενων, ανάλογων νομοθετικών προσπαθειών από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, αλλά διασφαλίζει τους όρους για ολοκληρωτική κυριαρχία των μεγάλων μονοπωλιακών, πολυεθνικών επιχειρήσεων, που λυμαίνονται το χώρο του κινηματογράφου. Δημιουργεί, δηλαδή, τις δυνατότητες στο να μπορεί να χρηματοδοτηθεί εκείνο το κομμάτι της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που ταξικά θα στρατεύεται με τον ιμπεριαλισμό με απευθείας στόχευση στη συνείδηση. Ετσι, ενώ με το προηγούμενο νομικό καθεστώς, όπως εξελίχθηκε και ισχύει αυτή τη στιγμή, το αστικό κράτος προχώρησε τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής και στην εμπορευματοποίηση του κινηματογραφικού έργου - έχοντας πάντα ως ταυτόχρονο στόχο την ενσωμάτωση των δημιουργών στην «αξιακή» του ιεραρχία - τώρα προχωρά στον ολοκληρωτικό έλεγχο των παραγωγικών δυνάμεων.
Ενώ μέχρι σήμερα ο σκηνοθέτης ήταν αυτός που είχε τον τελευταίο λόγο στο έργο του (σ.σ. έστω και ως πρόβλεψη σε θεσμικό επίπεδο), τώρα το έργο παραδίδεται στον παραγωγό, ιδιότητα που με τη σειρά της και μέσα από το νομοσχέδιο είναι πολύ δύσκολο να ταυτίζεται πλέον με αυτήν του σκηνοθέτη, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα υπάρχει αυτή η ταύτιση, η ιδιότητα του παραγωγού θα είναι η κυρίαρχη.
Με το νομοσχέδιο, το ίδιο το κράτος δεν έχει πλέον υποχρέωση να «προστατεύει» τον κινηματογράφο και να υποστηρίζει, έστω ηθικά, την παραγωγή και τη διανομή, αλλά να τον «αναπτύσσει», φυσικά με όρους αγοράς. Εξαφανίζονται: 1) Η υποχρέωση του κράτους να παίρνει τα αναγκαία μέτρα για τη βελτίωση της κινηματογραφικής παιδείας του λαού, 2) η διάταξη περί του ότι «η κινηματογραφική τέχνη είναι ελεύθερη σύμφωνα με τους ορισμούς του συντάγματος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύεται». Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία στην τέχνη, αλλά η απάλειψη της σχετικής αναφοράς είναι χαρακτηριστική για τον, ακόμη και σκοταδιστικό, προσανατολισμό του νομοσχεδίου.
Στο πλαίσιο της θεσμικής ενίσχυσης της διαδικασίας συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου στον οπτικοακουστικό τομέα, το νομοσχέδιο δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στο κινηματογραφικό έργο και την κινηματογραφική ταινία, όπως γίνεται μέχρι σήμερα. Ετσι, τα πάντα τσουβαλιάζονται ως «προϊόντα» του οπτικοακουστικού τομέα, ανοίγοντας διάπλατα τη θεσμική πόρτα για την πλήρη άλωση του κινηματογράφου από τα «συγγενικά» μονοπώλια του χώρου. Επιβάλλει επίσης μοριοδότηση για την επιστροφή του φόρου από τα εισιτήρια στην παραγωγή, η οποία ενισχύει στην ουσία τους μεγάλους επιχειρηματίες απέναντι στους μικρούς, αφού ο μεγάλος θα μπορεί να καλύπτει άνετα όλους τους συντελεστές μοριοδότησης που προβλέπει το ν/σ, σε αντίθεση με τον νέο ή ανεξάρτητο σκηνοθέτη - παραγωγό που με τις μικρές οικονομικές δυνατότητες μπορεί να μένει ακόμη και εκτός επιστροφής. «Ξεκαθαρίζοντας» έτσι την αγορά από τη «μαρίδα».
Βέβαια, όλα αυτά συνοδεύονται από αλλαγές, προς το χειρότερο, στους όρους παραγωγής. Ετσι, το νομοσχέδιο καταργεί το μίνιμουμ κινηματογραφικό συνεργείο, προφανώς για να μειώσει το κόστος παραγωγής.
Το 1,5% που ήταν υποχρεωμένα τα κανάλια να διαθέτουν για τη χρηματοδότηση ταινιών παύει να υπολογίζεται με βάση τα ακαθάριστα έσοδα του καναλιού, αλλά στη βάση του διαφημιστικού χρόνου. Επίσης, οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις αποκτούν το δικαίωμα να συμψηφίζουν το 50% του ποσού με διαφημιστικό χρόνο στις ταινίες.
Πετά εκτός τους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών φορέων του κινηματογράφου, τόσο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όσο και από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το νομοσχέδιο θα τεθεί ...υπό «διαβούλευση».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 19 Οχτώβρη 2010
Ενώ μέχρι σήμερα ο σκηνοθέτης ήταν αυτός που είχε τον τελευταίο λόγο στο έργο του (σ.σ. έστω και ως πρόβλεψη σε θεσμικό επίπεδο), τώρα το έργο παραδίδεται στον παραγωγό, ιδιότητα που με τη σειρά της και μέσα από το νομοσχέδιο είναι πολύ δύσκολο να ταυτίζεται πλέον με αυτήν του σκηνοθέτη, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα υπάρχει αυτή η ταύτιση, η ιδιότητα του παραγωγού θα είναι η κυρίαρχη.
Με το νομοσχέδιο, το ίδιο το κράτος δεν έχει πλέον υποχρέωση να «προστατεύει» τον κινηματογράφο και να υποστηρίζει, έστω ηθικά, την παραγωγή και τη διανομή, αλλά να τον «αναπτύσσει», φυσικά με όρους αγοράς. Εξαφανίζονται: 1) Η υποχρέωση του κράτους να παίρνει τα αναγκαία μέτρα για τη βελτίωση της κινηματογραφικής παιδείας του λαού, 2) η διάταξη περί του ότι «η κινηματογραφική τέχνη είναι ελεύθερη σύμφωνα με τους ορισμούς του συντάγματος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύεται». Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία στην τέχνη, αλλά η απάλειψη της σχετικής αναφοράς είναι χαρακτηριστική για τον, ακόμη και σκοταδιστικό, προσανατολισμό του νομοσχεδίου.
Στο πλαίσιο της θεσμικής ενίσχυσης της διαδικασίας συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου στον οπτικοακουστικό τομέα, το νομοσχέδιο δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στο κινηματογραφικό έργο και την κινηματογραφική ταινία, όπως γίνεται μέχρι σήμερα. Ετσι, τα πάντα τσουβαλιάζονται ως «προϊόντα» του οπτικοακουστικού τομέα, ανοίγοντας διάπλατα τη θεσμική πόρτα για την πλήρη άλωση του κινηματογράφου από τα «συγγενικά» μονοπώλια του χώρου. Επιβάλλει επίσης μοριοδότηση για την επιστροφή του φόρου από τα εισιτήρια στην παραγωγή, η οποία ενισχύει στην ουσία τους μεγάλους επιχειρηματίες απέναντι στους μικρούς, αφού ο μεγάλος θα μπορεί να καλύπτει άνετα όλους τους συντελεστές μοριοδότησης που προβλέπει το ν/σ, σε αντίθεση με τον νέο ή ανεξάρτητο σκηνοθέτη - παραγωγό που με τις μικρές οικονομικές δυνατότητες μπορεί να μένει ακόμη και εκτός επιστροφής. «Ξεκαθαρίζοντας» έτσι την αγορά από τη «μαρίδα».
Βέβαια, όλα αυτά συνοδεύονται από αλλαγές, προς το χειρότερο, στους όρους παραγωγής. Ετσι, το νομοσχέδιο καταργεί το μίνιμουμ κινηματογραφικό συνεργείο, προφανώς για να μειώσει το κόστος παραγωγής.
Το 1,5% που ήταν υποχρεωμένα τα κανάλια να διαθέτουν για τη χρηματοδότηση ταινιών παύει να υπολογίζεται με βάση τα ακαθάριστα έσοδα του καναλιού, αλλά στη βάση του διαφημιστικού χρόνου. Επίσης, οι τηλεοπτικές επιχειρήσεις αποκτούν το δικαίωμα να συμψηφίζουν το 50% του ποσού με διαφημιστικό χρόνο στις ταινίες.
Πετά εκτός τους εκπροσώπους των συνδικαλιστικών φορέων του κινηματογράφου, τόσο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όσο και από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το νομοσχέδιο θα τεθεί ...υπό «διαβούλευση».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 19 Οχτώβρη 2010
No comments:
Post a Comment