Η Ελληνίδα του Αλ Πατσίνο - ΕΛΕΝΑ ΧΑΡΜΠΙΛΑ (ΚΙD ΜΟΧΙΕ)

• Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Επαιξε µε τον αµερικανό σταρ, συνεργάζεται µε τον Αντζελο Μπανταλαµέντι, ετοιµάζει τον καινούργιο δίσκο της στο Λος Αντζελες. Και η Κid Μoxie (Ελενα Χαρµπίλα) είναι η µόνη που γλιτώνει από τα βαµπίρ στην ταινία «Creed»
Οδηγεί στη µεγάλη λεωφόρο µε τους φοίνικες. Το Λος Αντζελες είναι η πόλη της, εκεί που η Ελενα Χαρµπίλα - Κid Μoxie ζει και δηµιουργεί τα τελευταία έξι χρόνια, στη µουσική και στον κινηµατογράφο. Χρήσιµα µαθήµατα ζωής: πρώτο, αν δεν κυνηγήσεις κάτι δεν έρχεται και, δεύτερο, πρέπει να ζεις την κάθε µέρα.

Εχει βάλει Ρόι Ορµπισον να παίζει στο αυτοκίνητο.

Οι µουσικές, όντως, µιλάνε και λένε πολλά, αλλά πώς πήρε την απόφαση, πρώτα απ’ όλα;

«Ακόµη δεν την έχω πάρει αυτή την απόφαση», λέει στα «ΝΕΑ». «Σπούδαζα στο Πανεπιστήµιο του Σαν Φρανσίσκο και πήγα στο Λος Αντζελες λίγες ηµέρες για να κάνω µια ταινία. Ενιωσα αµέσως ότι η ενέργεια της πόλης µού ταίριαζε. Τώρα έχοντας αποκρυπτογραφήσει το µυστήριό της λίγο περισσότερο νιώθω ότι η Πόλη των Αγγέλων είναι µαγική, γιατί είναι η πόλη όπου έρχονται όλοι µε ένα όνειρο. Μερικά όνειρα γίνονται πραγµατικότητα ενώ τα υπόλοιπα αιωρούνται στην ατµόσφαιρα σαν πεσµένοι άγγελοι».

Ετοιµάζει καινούργιο άλµπουµ και παίζει στο θρίλερ «Creed». Επίσης βρίσκεται αυτή τη στιγµή ίσως στο πιο κοµβικό σηµείο της σχέσης σινεµά / µουσικής: µια συνεργασία µε τον Αντζελο Μπανταλαµέντι, τον συνθέτη του Ντέιβιντ Λιντς. Τον Μπανταλαµέντι του Βlue Velvet, του Τwin Ρeaks. Αυτόν τον Μπανταλαµέντι. «Είναι µια µαγική συνεργασία και εφηβικό όνειρο ταυτόχρονα», λέει η Ελενα. Ακουσε τη µουσική της και τη φωνή της, και τον ενδιέφεραν. «Τον συνάντησα σε ένα κτίριο δαιδαλώδες στη Νέα Υόρκη, συζητήσαµε για µουσική, διαλογισµό και κινηµατογράφο. Η εµπιστοσύνη και η καλοσύνη που µου έχει δείξει, είναι από µόνα τους τεράστια πηγή έµπνευσης».

Αν το µυστήριο του Ντέιβιντ Λιντς καραδοκεί, ο τρόµος την έχει ήδη προλάβει. Η ταινία, το «Creed», είναι θρίλερ βασισµένο σε αληθινά γεγονότα. Είναι η ιστορία µιας οµάδας νέων που προσπαθούν να αποκτήσουν τις υπερφυσικές δυνάµεις βρικολάκων (κι άλλα βαµπίρ!). «Την ταινία σκηνοθετεί ο Ελληνοαυστραλός Σταν Χάρινγκτον, ο οποίος άλλαξε το όνοµα του ρόλου µου σε Μoxie όταν άκουσε τη µουσική µου και άλλαξε και ελαφρώς το σενάριο, έτσι ώστε να εµφανίζοµαι στην ταινία να παίζω δύο κοµµάτια µου. Και επειδή η Μoxie είναι το “καλό κορίτσι” δεν µε σκοτώνουν στο τέλος!».

Αλλο υπερφυσικό πλάσµα στην πορεία της, ο Αλ Πατσίνο. «Και µόνο το γεγονός ότι τον γνώρισα θα µου ήταν αρκετό. Αλλά το να συνεργαστώ µαζί του και να δω πώς ένας θρύλος συµπεριφέρεται ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος ήταν µοναδικό. Κάναµε το θεατρικό “Σαλώµη” και µετά µου έδωσε και έναν µικρό ρόλο στην ταινία µε τον ίδιο τίτλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πολύ κρύο βράδυ που είχαµε γυρίσµατα στην έρηµο της Νεβάδας. Μία από τις ηθοποιούς άρχισε να τρέµει και εκείνη τη στιγµή ο Πατσίνο φώναξε cut(!), πήγε προς το µέρος της, την τύλιξε µε το παλτό του και την κράτησε στην αγκαλιά του».

Η Πόλη των Αγγέλων είναι η πόλη όπου έρχονται όλοι µε ένα όνειρο. Μερικά όνειρα γίνονται πραγµατικότητα. Τα υπόλοιπα αιωρούνται στην ατµόσφαιρα σαν πεσµένοι άγγελοι

Η Ροδούλα, ο Νάρκισσος και η µουσική

Πόσο δύσκολο για µια Ελληνίδα είναι το να κάνει σινεµά και µουσική στο Λος Αντζελες;

«Είναι δύσκολο οπουδήποτε. Δεν είναι ακριβώς τα επαγγέλµατα που ονειρεύονται οι έλληνες γονείς για τα παιδιά τους. Για να πετύχει κανείς σε αυτήν την πόλη, πρέπει να γίνει φίλος µε την αστάθεια, την απόρριψη, την αβεβαιότητα. Πιο εύκολο από ό,τι περίµενα ήταν ότι κατάφερα γρήγορα να φτιάξω την προφορά µου έτσι ώστε να µην καταλαβαίνει κανείς ότι είµαι ξένη».

Σε λίγο θα είναι έτοιµο το καινούργιο άλµπουµ, διαφορετικό ηχητικά από το «Selector» (το προηγούµενό της από την Undo). «Εκείνος ήταν ο δίσκος που θα έπαιζες στο αυτοκίνητό σου στον δρόµο για το πάρτι, ο καινούργιος, αυτός που θα έβαζες στις 4 το πρωί µετά το πάρτι, επιστρέφοντας».

Με νέο µέλος στο Κid Μoxie πρότζεκτ τον Johnny, ετοίµασαν γρήγορα δέκα κοµµάτια.

«Η βασική έµπνευση ήρθε από έναν πίνακα που είχα στο δωµάτιό µου παιδί, που απεικόνιζε ένα κορίτσι να κοιµάται µέσα σε ένα πυκνό δάσος περιτριγυρισµένο από διάφορα ζώα που έµοιαζαν να την προστατεύουν: “Το όνειρο της Ροδούλας”, από την παιδική φαντασία, τον µύθο του Νάρκισσου, από τον έρωτα και τον θάνατο. Ελπίζω να µην ακούγεται µακάβριο γιατί η µουσική δεν είναι καθόλου».

Μερικά πράγµατα, τελικά, συµβαίνουν µόνο σε ανθρώπους που κυνηγάνε όχι την καριέρα, αλλά τη ζωή.