«Φως στο τούνελ; Ούτε κεράκι»

• Του Παύλου Θ. Κάγιου, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
  

Σοκ προκαλούν οι εικόνες στον «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονοµίδη: ένα ξεπεσµένο βιοµηχανικό τοπίο σε λούµπεν γειτονιές της Αθήνας. Μιας Αθήνας, όµως, όπου το lifestyle είναι άγνωστη λέξη και η ζωή µυρίζει µαταίωση  

Αυτή τη φορά ο Γιάννης Οικονοµίδης κάνει µια ταινία δίχως ήρωες. «Μόνο µε αντι-ήρωες, µε µικροαστούς γείτονες της διπλανής πόρτας, λαϊκούς, αργόσχολους, αφασικούς, ξιπασµένους, µοιραίους, που τρώγονται µε τις σάρκες τους και αποχαυνώνονται από την τηλεόραση», εικονογραφεί ο 43χρονος Γιάννης Οικονοµίδης τούς ήρωες της νέας _ και πάντα ασπρόµαυρης _ ταινίας του, όπου µε µαύρο χιούµορ υπονοµεύει συνεχώς την τραγωδία χαρακτήρων, οι οποίοι δεν εκβιάζουν αναγκαστικά τη συµπάθεια του θεατή...

Ο «µαχαιροβγάλτης» στην ταινία είναι «ένας καραγκιοζάκος από την επαρχία, ένα περιφερόµενο ρεµάλι, ένας µάγκας του γλυκού νερού, που ξαφνικά απέκτησε δουλειά, σπίτι, γυναίκα και κουτσούβελα, χρησιµοποιώντας ένα… µαχαίρι. Απώλεσε όµως και το τελευταίο γραµµάριο της ψυχής του χωρίς να το πάρει χαµπάρι…» Στη ζωή µαχαιροβγάλτες κατά τον Γιάννη Οικονοµίδη είναι «οι µετρίως µέτριοι και πάντα µετρηµένοι. Οι µικροµεσαίοι πρίγκιπες που έχουν πάψει προ πολλού να ονειρεύονται θρόνους, αλλά έχουν σταµατήσει να βλέπουν και εφιάλτες. Η απόλυτη αφασία. Το απόλυτο γκρίζο». 

Τι διαφορετικό έχει αυτή η ταινία σας από τις προηγούµενες, που ήταν άκρως προκλητικές;
«Λυπάµαι που θα σε απογοητεύσω. Προκλητικές δεν είναι οι ταινίες µου. Προκλητική είναι η πραγµατικότητα. Ειδικά σήµερα. Ρίξε µια µατιά γύρω σου και θα καταλάβεις τι εννοώ. Ο πάτος τρύπησε και βυθιζόµαστε ολοταχώς στον πάτο… του πάτου. Στον απόπατο. Μη γελιέσαι που προσπαθούν κάποιοι, οι πολιτικοί πρώτοι απ’ όλους µε τα τσιράκια και τους παρατρεχάµενους, µη λέµε ονόµατα, να εξωραΐσουν τον βόθρο. Δυστυχώς, όλοι µαζί κολυµπάµε, εδώ και χρόνια, στα σκατά. Αλλοι επιπλέουν και άλλοι πνίγονται. Ή αν θέλεις να απαντήσω κυριολεκτικά στην ερώτησή σου. «Ο µαχαιροβγάλτης» είναι εξίσου προκλητική ταινία, ίσως και η προκλητικότερη απ’ όλες. «Ο µαχαιροβγάλτης» σφάζει… µε το µπαµπάκι».

Τόσο άγρια είναι η ελληνική κοινωνία;  

«Και άγρια και εξαγριωµένη… Πριν από έναν µήνα, δύο πεινασµένοι φτωχοδιάβολοι ελληνοαλλοδαποί επιτέθηκαν στον φίλο µου και συν-σεναριογράφο στην ταινία, τον Δώρη τον Αυγερινόπουλο, έξω από το σπίτι του και µε απειλή µαχαιριού, µια που µιλάµε για µαχαιροβγάλτες, του πήραν 20 ευρώ, το κινητό του, δύο σουβλάκια και µια µπίρα. Είπες τίποτα;». 

Κι εµείς γιατί κάνουµε ότι δεν… καταλαβαίνουµε;
«Ολα τα καταλαβαίνω, όµως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω…» έλεγε ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Ο κόσµος από τις απανωτές σφαλιάρες είναι µουδιασµένος, φοβισµένος, χειραγωγηµένος. Οµως δεν πάει άλλο. Η επανάσταση έχει ξεκινήσει υπό λανθάνουσα µορφή µέσα στα σπίτια και σιγά σιγά θα αρχίσει να απλώνεται παντού: στους δρόµους, στις πλατείες, στις τράπεζες, στις εταιρείες, στους θεσµούς (χα!χα!), στην τηλεόραση… παντού».

ΙΝFΟ

Ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονοµίδη µε τους Βαγγέλη Μουρίκη, Στάθη Σταµουλακάτο, Μαρία Καλλιµάνη, βγαίνει στις αίθουσες στις 4 Νοεµβρίου. Στο Ιντερνετ: http://maxairovgaltis. wordpress.com/

• Οι Νοσφεράτου του ΔΝΤ

Μπήκαµε σε µια εποχή «οικονοµικής τροµοκρατίας», λένε κάποιοι… «Οι Γερµανοί ξανάρχονται» λέει ο Γιάννης Οικονοµίδης, «70 χρόνια µετά την κατοχή. Τελικά, η τροµοκρατία είναι µέσα στο αίµα τους.

Απλώς η µέθοδος αλλάζει. Βέβαια, έχουν µαζί τους και συµµάχους αλλά και έλληνες προδότες όπως και τότε. Ολοι ξέρουν ποιοι είναι. Τι κάνει νιάου νιάου στη Siemens; Εκµεταλλεύτηκαν τα στερητικά σύνδροµα της κατοχής, που οι ίδιοι προκάλεσαν σε τόσες χαµένες γενιές, και πάνω σε αυτά έκτισαν τη βαµπιρίστικη στρατηγική της οικονοµικής τροµοκρατίας. Μας ρουφάνε το αίµα οι Νοσφεράτου του ΔΝΤ και δεν χορταίνουν µε τίποτα…». Και είναι γεγονός πως στον «Μαχαιροβγάλτη», µια «υπόγεια βία σιγοβράζει κάτω από τα πλάνα του, όπως και της ελληνικής κοινωνίας» που µας αφορά. Και χρειάζεται, επειγόντως, γιατρειά. Οχι από τους σοφούς οποιασδήποτε τρόικας. Αλλά από εµάς τους ίδιους...

Παρ’ όλα αυτά, ρωτάµε αν υπάρχει φως στο τούνελ.

«Ούτε κεράκι… Ακόµα δεν έχουµε δει τίποτα»