«Δεν ήθελα να κάνω µιούζικαλ κι ας επέµενε ο Δαλιανίδης!»

• ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
• Του Παύλου Θ. Κάγιου, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Τι κι αν ήταν η πρωταγωνίστρια σε µερικά από τα πιο διάσηµα και πολυπαιγµένα µιούζικαλ του ελληνικού κινηµατογράφου χάρη στον Γιάννη Δαλιανίδη η Ζωή Λάσκαρη. «Δεν τα ήθελα καθόλου. Προτιµούσα τα ερωτικά δράµατα», είπε στα «ΝΕΑ» η δηµοφιλής ηθοποιός λίγο πριν πει το ύστατο χαίρε στον σκηνοθέτη και µέντορά της
«Η Ζωίτσα ήταν η µεγάλη µου αδυναµία», έλεγε πάντα ο Γιάννης Δαλιανίδης. Και η Ζωή Λάσκαρη θυµήθηκε χτες, µιλώντας στα «ΝΕΑ», τις καθηµερινές κουβέντες τους.

Στάθηκε δε στο πείσµα της να µην παίζει σε µιούζικαλ, όπως της ζητούσε ο σκηνοθέτης, γιατί προτιµούσε τα ερωτικά δράµατα. «Δεν καταλαβαίνω αυτή την ανασφάλειά σου. Στα µιούζικαλ αστράφτεις κι όλα τα βλέµµατα δεν χορταίνουν να σε βλέπουν», της έλεγε ο Γιάννης Δαλιανίδης.

Ζωή Λάσκαρη: «Γιάννη, σε αγαπάω, σε λατρεύω, αλλά δεν µου αρέσουν τα µιούζικαλ, νιώθω ότι δεν µου πάει το είδος».

Γιάννης Δαλιανίδης: «Μα, τι λες Ζωίτσα, είσαι κορίτσαρος, σαν τα κρύα τα νερά, λες κι έχεις γεννηθεί για το µιούζικαλ!».

Ζ.Λ.: «Οταν βλέπω µετά τα µιούζικαλ, νιώθω πως φαίνοµαι αµήχανη, λες και δεν ξέρω τι να κάνω τα χέρια µου, το σώµα µου». Γ.Δ: «Ξέρεις, όµως, πως όλη η Ελλάδα που σε βλέπει, και κυρίως οι άντρες, έχει εντελώς αντίθετη γνώµη. Λάµπεις, αστράφτεις σε µιούζικαλ όπως το "Μερικοί το προτιµούν κρύο" (1962). [Και δεν ήταν το µόνο. Ακολούθησαν οι ταινίες «Κορίτσια για φίληµα» (1965), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1967), «Μια κυρία στα µπουζούκια» (1968), «Μαριχουάνα στοπ» (1971)].

Γ.Δ.: «Ξανασκέψου το, Ζωή». Ζ.Λ.: «Σε παρακαλώ, δώσε µου ερωτικά δράµατα και θα δεις».

Αλλωστε είχε ήδη στο ενεργητικό της τον «Κατήφορο», την πρώτη συνεργασία της µε τον Γιάννη Δαλιανίδη, το 1961, η Ζωή Κουρούκλη (όπως ήταν το πραγµατικό της όνοµα). Το ερωτικό δράµα που απογείωσε την καριέρα της ήρθε δύο χρόνια µετά τη στέψη της – µόλις στα 16 της – ως Σταρ Ελλάς (το 1959). Και η επιτυχία της ταινίας (έκοψε κάπου 165.000 εισιτήρια) την οδήγησε σε αποκλειστικό συµβόλαιο µε τη Φίνος Φιλµ.

Μόνο που ο Φιλοποίµην Φίνος τής ζήτησε να αλλάξει το επίθετό της, ώστε να µην υπάρχει σύγχυση µε την πρώτη της εξαδέλφη και τραγουδίστρια Ζωή Κουρούκλη.

Από την ονοµασία ενός δρόµου στην Κυψέλη λοιπόν ο Γιάννης Δαλιανίδης τής χάρισε το επίθετο Λάσκαρη.

Ο «Κατήφορος» ήταν µόνον η αρχή για τη δραµατική Ζωή Λάσκαρη. Ακολούθησαν ο «Νόµος 4000», ο «Ιλιγγος» (1963), το «Χωρίς ταυτότητα» (την ίδια χρονιά), ο «Εγωισµός» (1964), το «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» (1966), η θρυλική «Στεφανία» (1967, που έκανε καριέρα και στο εξωτερικό) και το «Γυµνοί στο δρόµο» (1969), ταινίες στις οποίες η Ζωή Λάσκαρη κάνει µερικές από τις καλύτερες εµφανίσεις της. «Αυτές οι ταινίες είναι ό,τι ωραιότερο έχω κάνει», είπε στα «ΝΕΑ». «Πάντα τα ερωτικά δράµατα µε τάραζαν. Και για να πω την αλήθεια µου, δεν θέλω να ωριµάσω. Θέλω να είµαι πάντα νέα στο µυαλό και στη ψυχή. Γιατί να ωριµάσω; Μετά την ωρίµαση, σαπίζεις...».

• Τα «παιδιά του» τον αποχαιρέτησαν

«Απόψε κλαίει ο ουρανός...» ψιθύριζαν υπό καταρρακτώδη βροχή τα «παιδιά» του Γιάννη Δαλιανίδη τον συνόδευσαν χτες το µεσηµέρι στην τελευταία του κατοικία στο Α’ Νεκροταφείο. Στο µικρό για µια ώρα διάλειµµα της νεροποντής τελέσθηκε η – πολιτική, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος – κηδεία του σκηνοθέτη στην οποία τον αποχαιρέτησε σύσσωµο το ελληνικό σινεµά.

Σε πρώτο πλάνο οι ηθοποιοί που χρωστάνε το όνοµά τους σε εκείνον – το σχολίαζαν οι ίδιοι µεταξύ τους σε πηγαδάκια. «Ψυχούλα», έλεγαν, είναι η λέξη που χαρακτήριζε την προσωπικότητα του Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος στάθηκε από τους πρωτεργάτες της ακµής του παλιού ελληνικού κινηµατογράφου και εµπνευστής όλων των σταρ που επί δεκαετίες τρέφονται µε τον µύθο αυτών των ταινιών του. Μαζί µε εκατοντάδες θεατές των ταινιών του τον αποχαιρέτησαν µε θερµό χειροκρότηµα φωνάζοντας «αθάνατος». Τάφηκε δίπλα στη φωνή του λαϊκού τραγουδιού Ρίτα Σακελλαρίου.

«Πήρε µια µικρή βιοτεχνία, τον ελληνικό κινηµατογράφο, κι έφτιαξε µια εθνική βιοµηχανία και ποτέ του δεν διαλάλησε το κατόρθωµά του.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν άνθρωπος µε παιδεία, µέναµε στην ίδια πολυκατοικία και συνεχώς έρχονταν στα αυτιά µου ήχοι κλασικής µουσικής που άκουγε. Ο ίδιος έχτισε τον µύθο του από την εποχή που χόρευε ως Γιάννης Νταλ µέχρι τη δεκαετία του ‘60 που έφτασε στην κορυφή, µα ποτέ δεν είχε την ανάγκη να τον εκµεταλλευτεί. Πάντα είχε ένα παρηγορητικό λόγο για τους συνανθρώπους του. Ακόµα κι όταν, σε σχολή κινηµατογράφου της Αγγλίας, οι ταινίες του αποτελούσαν µάθηµα για τους νέους κινηµατογραφιστές σπουδαστές» ανέφερε µεταξύ άλλων ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στον επικήδειό του.

«Απόψε κλαίει ο ουρανός γιατί αποχαιρετάµε τον Γιάννη της ψυχής µας...» ξεκίνησε το δικό του σύντοµο αντίο ο Μίµης Πλέσσας. Αντίο στον Γιάννη Δαλιανίδη που, µαζί γύρισαν όλα τα µιούζικαλ της Φίνος Φιλµ και τους αποκαλούσαν κάποτε στα στούντιο της Φίνος «Διόσκουρους». Με λυγµούς ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής προσπάθησε να πει δυο λόγια, αλλά στάθηκε αδύνατο. Δίπλα του, απέναντι στη σορό του σκηνοθέτη, οι Ζωζώ Σαπουντζάκη, Μίµης Πλέσσας, Ντίνος Κατσουρίδης, Καίτη Ιµπροχώρη. Και παραδίπλα οι Ζωή Λάσκαρη, Κώστας Βουτσάς, Μάρθα Καραγιάννη και η απαρηγόρητη Ντόρα, η γυναίκα που τον φρόντιζε στο σπίτι του τα τελευταία χρόνια.

«Ηταν όλοι τους παιδιά του». Και µαζί µε αγαπηµένους φίλους, είπαν το στερνό αντίο στον δασκαλό τους οι Μαρινέλλα, Φαίδων Γεωργίτσης, Νίκος Γαλανός, Ρίκα Διαλυνά, Στάθης Ψάλτης, Μπέττυ Λιβανού, Γιώργος Κατσαρός, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Γιώργος Τσεµπερόπουλος, Νίκος Τριανταφυλίδης, Τάκης Βουγιουκλάκης, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Δάκης, Βάσια Τριφύλλη, Σταµάτης Γαρδέλης, Σοφία Αλιµπέρτη, Λάκης Κοµνηνός, Δάνης Κατρανίδης, Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Βούρος, Νίκος Καβουκίδης, Μιχάλης Μητρούσης, Τάκης Ζαχαράτος, Βάνα Μπάρµπα, Χάρης Ρώµας, Αλέξανδρος Λυκουρέζος, Ηλίας Ψινάκης, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Μάνος Ελευθερίου, Γιάννης Μπέζος, Βάσια Παναγοπούλου, Μιχάλης Ρέππας, Βίκυ Σταυροπούλου, Μάνος Ευστρατιάδης, Ζαχαρία Ρόχας, Ισαβέλλα Μαυράκη, Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Χάρης Παπαδόπουλος κ.ά.