«Φλύαρος ο σύγχρονος κινηματογράφος»
- Ο Οτάρ Ιοσελιάνι δεν παρέλειψε να παίξει και πιάνο
Προσκεκλημένος του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ο σκηνοθέτης Οτάρ Ιοσελιάνι έδωσε το μεσημέρι του Σαββάτου ένα masterclass στο βιβλιοπωλείο Ιανός.
Ο 76χρονος σκηνοθέτης ήρθε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του Chantrapas, μια ταινία με θέμα την λογοκρισία στον κινηματογράφο. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να παίξει και πιάνο στο πατάρι του «Ιανού».
Ο σκηνοθέτης, που ζει αυτοεξόριστος στην Γαλλία τα τελευταία 30 χρόνια, γύρισε ένα μέρος της ταινίας στην πατρίδα του, την Γεωργία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.
Είναι γνωστές οι περιπέτειες που αντιμετώπισε το έργο του από την γραφειοκρατία και την λογοκρισία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Παρ΄ όλα αυτά ο ίδιος δεν χαρακτηρίζει την ταινία αυτοβιογραφική και δηλώνει ότι κυρίως απευθύνεται στους νέους σκηνοθέτες και στις επιλογές τους που είναι οι εξής δύο: «είτε πεισμώνεις να κάνεις την ταινία σου είτε συμβιβάζεσαι».
«Πρέπει να σχεδιάζεις κάθε στάδιο της ταινίας, τα πλάνα, το μοντάζ, τον ήχο σαν να εξαρτάται από αυτό η ζωή σου» είπε ο Ιοσελιάνι.
Όσο για τις αυτοβιογραφίες, είπε ότι τις θεωρεί πολύ παρακινδυνευμένο εγχείρημα που ελλοχεύει πολλά λάθη. «Το μυστικό του ο καθένας το παίρνει στον τάφο. Κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα για τον άλλον» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η άποψή του για τον κινηματογράφο στις μέρες μας είναι πως χαρακτηρίζεται από φλυαρία.
«Οι μέθοδοί του (κινηματογράφου) -κοντινό με κοντινό πλάνο όπου οι ήρωες συνομιλούν και μετά το ίδιο πλάνο αντιστρέφεται και συνεχίζεται η συνομιλία , χωρίς καμιά κίνηση της κάμερας και των ηθοποιών καταντά κακόγουστη» λέει ο Ιοσελιάνι.
«Κυλά ο χρόνος χωρίς τίποτε να συμβαίνει. Αντίθετα ο κινηματογράφος είναι η χαρά της κίνησης, των χειρονομιών, των νευμάτων, των προσώπων, αρκεί να ακολουθείς τους κανόνες του» τόνισε ο σκηνοθέτης.
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι, δηλώνει λάτρης του έργου του Φριτς Λανγκ, του Όρσον Ουέλς, του Ρενέ Κλαιρ, του Ζαν Βιγκό, του Ροσελίνι, του Ταρκόφσκι, του Σαγκελάγια, αλλά καταλήγει στο απαισιόδοξο συμπέρασμα, ότι «αυτά τα αριστουργήματα δεν προβάλλονται πια και το κοινό γίνεται σιγά-σιγά αναλφάβητο με αποτέλεσμα να πηγαίνει διαρκώς λιγότερο στις αίθουσες για να δει τις ταινίες που εμείς φτιάχνουμε γι' αυτό».
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι γεννήθηκε στα 1934 στην Τιφλίδα. Σπούδασε μουσική στην Τιφλίδα και στη συνέχεια στη Μόσχα μαθηματικά και τέλος σκηνοθεσία στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Σπουδών της τότε σοβιετικής πρωτεύουσας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Παρίσι.
Ο 76χρονος σκηνοθέτης ήρθε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του Chantrapas, μια ταινία με θέμα την λογοκρισία στον κινηματογράφο. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να παίξει και πιάνο στο πατάρι του «Ιανού».
Ο σκηνοθέτης, που ζει αυτοεξόριστος στην Γαλλία τα τελευταία 30 χρόνια, γύρισε ένα μέρος της ταινίας στην πατρίδα του, την Γεωργία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.
Είναι γνωστές οι περιπέτειες που αντιμετώπισε το έργο του από την γραφειοκρατία και την λογοκρισία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Παρ΄ όλα αυτά ο ίδιος δεν χαρακτηρίζει την ταινία αυτοβιογραφική και δηλώνει ότι κυρίως απευθύνεται στους νέους σκηνοθέτες και στις επιλογές τους που είναι οι εξής δύο: «είτε πεισμώνεις να κάνεις την ταινία σου είτε συμβιβάζεσαι».
«Πρέπει να σχεδιάζεις κάθε στάδιο της ταινίας, τα πλάνα, το μοντάζ, τον ήχο σαν να εξαρτάται από αυτό η ζωή σου» είπε ο Ιοσελιάνι.
Όσο για τις αυτοβιογραφίες, είπε ότι τις θεωρεί πολύ παρακινδυνευμένο εγχείρημα που ελλοχεύει πολλά λάθη. «Το μυστικό του ο καθένας το παίρνει στον τάφο. Κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα για τον άλλον» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η άποψή του για τον κινηματογράφο στις μέρες μας είναι πως χαρακτηρίζεται από φλυαρία.
«Οι μέθοδοί του (κινηματογράφου) -κοντινό με κοντινό πλάνο όπου οι ήρωες συνομιλούν και μετά το ίδιο πλάνο αντιστρέφεται και συνεχίζεται η συνομιλία , χωρίς καμιά κίνηση της κάμερας και των ηθοποιών καταντά κακόγουστη» λέει ο Ιοσελιάνι.
«Κυλά ο χρόνος χωρίς τίποτε να συμβαίνει. Αντίθετα ο κινηματογράφος είναι η χαρά της κίνησης, των χειρονομιών, των νευμάτων, των προσώπων, αρκεί να ακολουθείς τους κανόνες του» τόνισε ο σκηνοθέτης.
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι, δηλώνει λάτρης του έργου του Φριτς Λανγκ, του Όρσον Ουέλς, του Ρενέ Κλαιρ, του Ζαν Βιγκό, του Ροσελίνι, του Ταρκόφσκι, του Σαγκελάγια, αλλά καταλήγει στο απαισιόδοξο συμπέρασμα, ότι «αυτά τα αριστουργήματα δεν προβάλλονται πια και το κοινό γίνεται σιγά-σιγά αναλφάβητο με αποτέλεσμα να πηγαίνει διαρκώς λιγότερο στις αίθουσες για να δει τις ταινίες που εμείς φτιάχνουμε γι' αυτό».
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι γεννήθηκε στα 1934 στην Τιφλίδα. Σπούδασε μουσική στην Τιφλίδα και στη συνέχεια στη Μόσχα μαθηματικά και τέλος σκηνοθεσία στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Σπουδών της τότε σοβιετικής πρωτεύουσας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Παρίσι.
