Αννα Κόκκινος: Σκηνοθετεί την εργατική τάξη

• Κόρη μεταναστών από τις Σέρρες, μεγάλωσε στις εργατικές συνοικίες της Μελβούρνης, που αποτελούν το φόντο του κινηματογράφου της. Επιστρέφει στην Ελλάδα για την προβολή της ταινίας της «Ευλογημένες ψυχές»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

«Θα πρέπει να το παραδεχθώ,οι επαφές μου με την Ελλάδα δεν έχουν υπάρξει και τόσο στενές» λέει η ελληνοαυστραλέζα σκηνοθέτις Αννα Κόκκινος με μια νότα απολογίας στη φωνή της. «Η δουλειά με έχει φάει ... ». Βρισκόμαστε στον ημιώροφο του ξενοδοχείου Grande Βretagne, η Κόκκινος πίνει καφέ και σκέφτεται το τσιγάρο που αμέσως μετά τη συνέντευξη θα ανάψει στον δρόμο...

Αλήθεια είναι. Η δουλειά ήταν που είχε φέρει την Αννα Κόκκινος πριν από κάτι παραπάνω από 10 χρόνια στην Ελλάδα και η δουλειά την ξανάφερε προσφάτως εδώ. Και τις δύο φορές υπήρξε προσκεκλημένη του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας που το 1998 πρόβαλε το «Ηead on», το ντεμπούτο της Κόκκινος στη μεγάλου μήκους ταινία, και σήμερα τις «Ευλογημένες ψυχές», που είναι η τρίτη της. Στο διάστημα που μεσολάβησε δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ξανάρθει, αν και πολύ θα το ήθελε.

• Η καριέρα στη δικηγορία, το πάθος του σινεμά

Η Αναστασία Κόκκινος έχει γονίδια εργατικής τάξης. Γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου του 1958 στα δυτικά προάστια της Μελβούρνης, όπου και μεγάλωσε σε περιοχές παρόμοιες με αυτές που αποτελούν φόντο όχι μόνο των «Ευλογημένων ψυχών» αλλά όλων των ταινιών της. Τη δεκαετία του 1950 οι γονείς της άφησαν τον τόπο καταγωγής τους, τις Σέρρες, και μετανάστευσαν στην Αυστραλία όταν η χώρα του Down Under γινόταν ένα τεράστιο χωνί μεταναστών απ΄ όλον τον κόσμο. «Ο πατέρας μου κατασκεύαζε εργαλεία,η μητέρα μου δούλευε στη φάμπρικα.Μεγάλωσα σε εργατικές περιοχές της πόλης, επομένως όλη η δουλειά μου προέρχεται από το σετ των εμπειριών που έζησα εκεί.Ακόμη και να θέλεις να ξεφύγεις από το παρελθόν σου, αυτό θα σε ακολουθεί εφ΄ όρου ζωής».

Στα εφηβικά της χρόνια η Αννα Κόκκινος ερωτεύθηκε το ευρωπαϊκό σινεμά. «Ημουν ερωτευμένη με τις ταινίες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, του Αντρέι Ταρκόφσκι... Είδα ξαφνικά τις δυνατότητες του σινεμά ως τέχνης και τις δυνατότητές του να πραγματευτεί την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Ωστόσοως καλή Ελληνοαυστραλέζα της εποχής μου σπούδασα Νομικά και άσκησα το επάγγελμά μου για αρκετά χρόνια. Το απίστευτο πάθος μου για τον κινηματογράφο όμως δεν με εγκατέλειψε ποτέ».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Κόκκινος αποφάσισε ν΄ αφιερωθεί στο πάθος της και το 1991 αποφοιτούσε από το μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Victorian College of the Αrts΄ School. Το ντεμπούτο της στη σκηνοθεσία έγινε με τη μικρού μήκους ταινία «Οnly the Βrave» (1994), η οποία ταξίδεψε σε φεστιβάλ όλου του κόσμου, μεταξύ των οποίων εκείνα της Βενετίας, του «Νew Directors΄ Νew Film» στη Νέα Υόρκη και του Τορόντο. Τιμήθηκε από το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Αυστραλίας με τα βραβεία καλύτερης μικρού μήκους ταινίας, σεναρίου και ερμηνείας, ενώ απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μελβούρνης και το βραβείο Dendy στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σίδνεϊ. «Κυνήγησα το πάθος μου και να που 20 χρόνια αργότεραεξακολουθώ να κάνω ταινίες».
Οι πόρτες της επιτυχίας θα άνοιγαν το 1998, όταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Κόκκινος, το «Ηead on», έκανε πρεμιέρα στο 15ήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες και έγινε το θέμα του φεστιβάλ. Το πορτρέτο ενός Ελληνοαυστραλού (Αλεξ Δημητριάδης) με μπερδεμένη σεξουαλική ταυτότητα άρεσε για την αμεσότητά του και βραβεύθηκε στο L & G Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, στο Οutfest του Λος Αντζελες και από το Σωματείο Συγγραφέων και Σεναριογράφων της Αυστραλίας. Η προοπτική για μια καριέρα στην Αμερική ήταν μπροστά στην Αννα Κόκκινος. «Είχα όντως την ευκαιρία να δουλέψω στην Αμερική και δεν λέω ότι δεν πήγαινα ποτέ εκεί. Δεν είναι κανόνας μου να κάνω τις ταινίες μου αποκλειστικά στην Αυστραλία. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι κατάφερα να κάνω τη δουλειά που ήθελα στο σπίτι μου. Δημιουργικά μιλώντας αυτό είναι πολύ σημαντικό, να μπορώ να γαλουχώ τη δική μου φωνή,να συνεχίζω να λέω τις ιστορίες που θέλω να πω, να κάνω πράγματα που ενδιαφέρουν εμένα. Δεν υπάρχει λόγος να φύγω».
Αυτό που η Κόκκινος σκέφτεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια είναι να ανακαλύψει τη χώρα που δεν γνώρισε ποτέ όσο θα ήθελε, την Ελλάδα. «Δέκα χρόνια πριν το είχα ξανασκεφτεί,αλλά μετά επιστρέφεις σπίτι σου,μπαίνεις ξανά στους ρυθμούς σου και το ξεχνάς. Αυτή την φορά όμως ερχόμενη εδώ ένιωσα διαφορετικά. Ηδη φλερτάρω με την ιδέα μιας ιστορίας που ενδεχομένως θα λάμβανε χώρα στην Ελλάδα αλλά και στην Αυστραλία. Δεν θέλω όμως να κάνω τίποτε εσπευσμένα. Κάθε καλή ιστορία πρέπει να βγαίνει οργανικά από μέσα σου και να έχει ισχυρές βάσεις. Η ζωή είναι μικρή και το παιχνίδι του κινηματογράφου σκληρό. Πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Ειδάλλως δεν έχει νόημα. Ο λόγος που εγκατέλειψα μια καριέρα στη δικηγορία δεν ήταν επειδή δεν μου άρεσε αλλά επειδή δεν μου προκαλούσε πάθος. Κάθε ταινία που κάνωθέλω να πιστεύω ότι είναι φτιαγμένη με πάθος».

Οι «Ευλογημένες ψυχές» έκαναν την ελληνική πρεμιέρα τους στις Νύχτες Πρεμιέρας και από την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου θα προβάλλονται στις αίθουσες σε διανομή Filmopolis.

• ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Μητέρες και παιδιά είναι τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις «Ευλογημένες ψυχές». Στη διάρκεια μιας ημέρας και μιας νύχτας παρακολουθούμε την αστική οδύσσεια επτά παιδιών ενώ περιπλανώνται στους δρόμους της Μελβούρνης. Δεν θα βρουν όλα τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι και όταν έρχεται το ξημέρωμα παρακολουθούμε την ίδια ημέρα,αυτή τη φορά από την οπτική της κάθε μητέρας. Οι ρίζες του σεναρίου της ταινίας βρίσκονται στο θεατρικό έργο «Who΄s Αfraid of the Working Class» («Ποιος φοβάται την εργατική τάξη;») που ανέβηκε το 1997, ένα «παιδί» που προέκυψε από την υγιή συνεργασία τεσσάρων διαφορετικών συγγραφέων.

Οταν η Κόκκινος είδε το έργο ενθουσιάστηκε και όταν κέρδισε τα δικαιώματα για να το κάνει ταινία ανέπτυξε περισσότερο τον βασικό άξονα,τη σχέση των μητέρων με τα παιδιά. «Είναι ένα διεθνές θέμα, γιατί όλοι μας μπορούμε να επικοινωνήσουμε με την ιδέα της επαφής μητέρας- παιδιού» λέει. «Ολες όμως οι ιστορίες της ταινίας αντανακλούν και κάτι από την καθημερινότητα της ζωής στην Αυστραλία, όπου αυτή τη στιγμή οι γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες παιδιά αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα. Εξίσου μεγάλες δυσκολίες για να τα βγάλουν πέρα έχουν και οι παντρεμένες γυναίκες» συμπληρώνει η σκηνοθέτις, που δεν είναι μητέρα. «Δεν έκανα ποτέ παιδιά, αλλά στη ζωή μου έχουν υπάρξει πολλά παιδιά. Νιώθω βαθιά συνδεδεμένη μαζί τους».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=356819&dt=26/09/2010#ixzz10ccj4F34