Η δεκαετία του ΄80 επιστρέφει στις... αίθουσες

• Οι «ανακατασκευές» των ταινιών «Καράτε κιντ» και «Κυνηγός» κυριαρχούν στα σινεμά

Φάνηκε από το περασμένο καλοκαίρι. Ταινίες όπως η κινηματογραφική εκδοχή της τηλεοπτικής σειράς «Τhe Α team» και η κωμωδία «Ενα τρελό, τρελό τζακούζι» έδειξαν ότι το σύγχρονο Χόλιγουντ ανατρέχει σε σενάρια περασμένων εποχών. Και η δεκαετία του ΄80 είναι φαίνεται της μόδας. Αναζητώντας νέες ταινίες στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα, το μάτι σου πέφτει σε δύο τίτλους που κάτι σου θυμίζουν και εκεί που νόμιζες ότι οι ταινίες αυτές έχουν κάνει τον κύκλο τους, να τες πάλι μπροστά σου. Από τις δύο, η περιπέτεια φαντασίας «Οι κυνηγοί» («Ρredators» ΗΠΑ, 2010) του Νίμροντ Αντάλ φαίνεται πιο ευφάνταστη αλλά και φιλόδοξη, άλλα η άλλη ταινία το «Καράτε κιντ» («Τhe Κarate kid», ΗΠΑ, 2010) του Χάραλντ Σουάρτ κερδίζει στα σημεία. Οι «Κυνηγοί» επιστρέφουν στον παραγωγής 1987 «Κυνηγό» του Τζον Μακ Τίρναν, με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, επικεφαλής ομάδας αμερικανών κομάντος της οποίας τα μέλη αποδεκατίζονται το ένα μετά το άλλο από ένα αόρατο, εξωγήινο ον στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Φιλμ που ξεφεύγοντας από τα κλισέ αγαπήθηκε στην εποχή του και μάλιστα απέκτησε πολλές άθλιες συνέχειες ανάμεσα στις οποίες και το απαράδεκτο «Αλιεν εναντίον εξωγήινου». Προσφάτως ανακατασκευάστηκε από την αρχή. Ο βασικός μύθος διατηρείται σχεδόν αυτούσιος και αυτό που στην ουσία αλλάζει είναι ο χώρος και οι ήρωες. Οι κομάντος αντικαθίστανται από στρατιωτικούς και κακοποιούς οι οποίοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ενώ ο χώρος αυτή τη φορά είναι ένας ξένος πλανήτης στον οποίο δεν θυμούνται πώς έχουν βρεθεί. Σύντομα αντιλαμβάνονται ότι η αποστολή τους είναι η εξολόθρευση μιας αόρατης απειλής που τους καταδιώκει και που σταδιακά τους εξολοθρεύει.

Καλοκουρδισμένη περιπέτεια, όχι και τόσο φορτωμένη από οπτικοακουστικά εφέ, αφού στις προτεραιότητες των δημιουργών είναι σαφώς το ανθρώπινο στοιχείο αντιμέτωπο με έναν απροσδιόριστο κίνδυνο. Η σύνθεση των μελών της ομάδας παρουσιάζει ενδιαφέρον, αν και η ιδέα τού να αντικαταστήσεις τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ με τον Εντριαν Μπρόντι δεν είναι και τόσο πειστική. Αυτά, ως προς το πρώτο μέρος της ταινίας. Οταν όμως αργότερα το «τέρας» κάνει την εμφάνισή του, η ταινία αποδυναμώνεται και παρασύρεται στις παγίδες των κλισέ.

Στο «Καράτε κιντ» οι διαφορές συγκριτικά με το παλιό φιλμ είναι εξίσου αρκετές, στον ίδιο πάντοτε σεναριακό καμβά. Η βασική είναι η εμφάνιση του Τζάκι Τσαν στον ρόλο του δασκάλου το κουνγκ φου που δίνει την ευκαιρία σε έναν κατά βάση κωμικό ηθοποιό να ανιχνεύσει τη δραματική πλευρά των δυνατοτήτων του. Δεν γελά, δεν παριστάνει τη μαϊμού και, ναι, σε κερδίζει ως μέντορας του Τζέιντ Σμιθ (ο γιος του ηθοποιού Γουίλ Σμιθ), ο οποίος στο πλευρό του μαθαίνει όλα τα μυστικά που χρειάζονται για να ωριμάσει και να τα φέρει βόλτα στη ζωή.

ΟΙ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ  

Η Ελενα και οι άντρες της
(«Εlena et les hommes», 1956, 95΄) του Ζαν Ρενουάρ

Κινηματογραφοφιλικό γεγονός αποτελεί η προβολή μιας από τις ξεχασμένες ταινίες του Ζαν Ρενουάρ στην οποία η Ινγκριντ Μπέργκμαν παίζει στα δάχτυλα τον ρόλο της ηρωίδας του τίτλου. Η Ελενα είναι μια Πολωνή, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, που βρίσκεται στο Παρίσι λίγο μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και φλερτάρει ασύστολα: με έναν νεαρό (Μελ Φερέρ) που την ερωτεύεται κεραυνοβόλα, με έναν στρατηγό (Ζαν Μαρέ) τον οποίο γνωρίζει μέσω του νεαρού, και με έναν μεσήλικο βιομήχανο (Ζαν Ρισάρ) που υποτίθεται ότι θα την παντρευτεί. Από τον έναν στον άλλο και από εκεί στον τρίτο, η Ελενα εν τέλει θα γίνει υποχείριο της πολιτικής που θέλει να τη χρησιμοποιήσει για να παρασύρει τον στρατηγό στην ανάληψη της εξουσίας μέσω πραξικοπήματος. Εν ολίγοις, ένα πολύ όμορφο στην όψη, ανάλαφρο αλλά και ευφυές ερωτικό γαϊτανάκι, γαρνιρισμένο με ελαφρές δόσεις πολιτικής για να γίνει πιο πικάντικο (είναι αμυδρά βασισμένο στην πραγματική ιστορία του γάλλου στρατηγού Μπουλανζέρ ο οποίος το 1880 προσπάθησε χωρίς να τα καταφέρει να πάρει την εξουσία στα χέρια του και εν τέλει εξορίστηκε).

«Η ηδονή»
(«Le plaisir», Γαλλία, 1952)

Τρία διηγήματα του Γκυ ντε Μοπασάν, με κοινή συνισταμένη την ηδονή, ενέπνευσαν τον Μαξ Οφίλς σε αυτή τη σπονδυλωτή ταινία, που είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα πρόταση της εβδομάδας. Στο «Νιάτα και ηδονή»- από τη «Μάσκα» του συγγραφέα - μια μάσκα γίνεται η ασπίδα αμετανόητου πλεϊμπόι ο οποίος κρύβεται πίσω της για να φλερτάρει τις γυναίκες. Τα βαφτίσια της ανιψιάς μιας μαντάμ οίκου ιεροδούλων είναι το πλαίσιο του «Ηδονή και αγνότητα», του μεγαλύτερου σε διάρκεια επεισοδίου και στηρίζεται στο διήγημα «Ο οίκος Τελιέ». Στο τρίτο και τελευταίο επεισόδιο «Ηδονή και θάνατος» παρακολουθούμε το χρονικό ενός ζωγράφου με το μοντέλο του (θεσπέσια η Σιμόν Σιμόν), που αρχίζει με έρωτα και κλείνει με μίσος. Το τελευταίο επεισόδιο είναι το πιο σύντομο, το πιο πυκνό αλλά και το πιο τραγικό, σε μια ανάλαφρη, διασκεδαστική αλλά και τραγική ταινία που μπορεί εύκολα να αγαπηθεί.

«Από μακριά και αγαπημένοι»
(«Going the distance», 2010)

Μια σχέση που αρχίζει ως one night stand και σοβαρεύει στην πορεία αποτελεί τον κορμό αυτής της αισθηματικής περιπέτειας, το εύρημα της οποίας είναι ότι εκτυλίσσεται εξ αποστάσεως αφού η μεν κοπέλα (Ντριού Μπάριμορ) βρίσκεται στο Σαν Φρανσίσκο, ο δε άνδρας (Τζάστιν Λονγκ) στη Νέα Υόρκη. Τα κινητά τους παίρνουν φωτιά από τα sms που ανταλλάσουν και ο αρνητισμός που βγαίνει από τον περίγυρο του καθενός για τη σχέση τους γεμίζει την ταινία με σκηνές πάνω κάτω προβλέψιμες, αλλά καλοδεχούμενες. Στην πραγματικότητα το «Από μακριά και αγαπημένοι» είναι το «Ξάγρυπνος στο Σιάτλ» από την ανάποδη. Εκεί ο Τομ Χανκς και η Μεγκ Ράιαν γνωρίστηκαν εξ αποστάσεως και συναντήθηκαν στο τέλος. Εδώ πρώτα γνωρίζονται και μετά αναπτύσσουν τη σχέση τους εξ αποστάσεως.

«Οντίν»

(«Οndine», Ιρλανδία, 2009)

Η φωτογραφία υπέροχων ιρλανδέζικων τοποθεσιών από τον με τρ Κρίστοφερ Ντόιλ είναι το ατού αυτής της αξιοπερίεργης αλλά τελικά αποτυχημένης φαντασίας του Νιλ Τζόρνταν, σύμφωνα με την οποία η ζωή ενός ψαρά (Κόλιν Φάρελ) αλλάζει προς το καλύτερο όταν σώζει μια μυστηριώδη γυναίκα από πνιγμό. Η Οντίν (Αλίσια Μπαχλέντα) όπως είναι το όνομα της κοπέλας θα «εισβάλει» στο σπίτι του ψαρά και θα λατρευτεί από την παράλυτη κόρη του (Αλισον Μπάρι) που την αντιμετωπίζει σαν νεράιδα. Η μείξη ρεαλισμού και φαντασίας σε αφήνει κάπως αμήχανο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει σκηνοθετικές αρετές όπως άλλωστε το περιμένεις από τον σκηνοθέτη του «Παιχνιδιού των λυγμών» και του «Βreakfast on Ρluto».

* Προβάλλονται επίσης τα ιταλικά κινούμενα σχέδια «Winx Club: Το μυστικό του χαμένου βασιλείου», που σκηνοθέτησε ο Ιτζίνιο Στράφι. Ενα νεαρό κορίτσι, η Μπλουμ, αναλαμβάνει τη σωτηρία του βασιλείου της Μαγικής Διάστασης που στόχο έχει να καταδιώκει το κακό. Τα καρτούν προβάλλονται μεταγλωττισμένα στα ελληνικά.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=353229&dt=09/09/2010#ixzz0z0JobFUP