 |
Αβάσιμες «ελπίδες» που κρύβουν την πραγματικότητα και προοπτικά μπορούν να παγιδεύσουν τις συνειδήσεις των νέων δημιουργών «σπέρνουν» οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, το οποίο ξεκίνησε προχτές το 33ο «ταξίδι» του (και 16ο για το Διεθνές Τμήμα του) μέχρι και τις 25/9.
Ετσι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Αντώνης Παπαδόπουλος, κατά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου... «διαφήμισε» τον «Καλλικράτη» ως εν δυνάμει κινηματογραφικό «παραγωγό»! «Ελπίζει», είπε, ότι ο «Καλλικράτης» «με τις 7 περιφέρειες να μας δημιουργήσει και εμάς 7 περιφερειακές δυνατότητες παραγωγής (...) Γίνεται στις περιφέρειες της Γαλλίας, στα κρατίδια της Γερμανίας, στη Ισπανία. Γι' αυτό και έχει 600 ταινίες παραγωγή η Γαλλία, 500 η Γερμανία, συνολικά εννοώ. Αυτή είναι η απάντηση, γιατί έχουμε μια ορμητική είσοδο των Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και τώρα τελευταία η Ιρλανδία. Εχουνε περιφερειακές δομές ανάπτυξης και παραγωγής. Υπάρχουν πανεπιστήμια, σχολές αλλά και αυτόνομες δομές παραγωγής, πολιτειακές και όχι κρατικές».
Ομως, ο «Καλλικράτης» δεν είναι παρά μία διοικητική αναπροσαρμογή του αστικού κράτους για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι διαμορφώνεται ευνοϊκότερο πλαίσιο δράσης για τις μεγάλες επιχειρήσεις, συγκροτούνται κερδοφόρα πεδία εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και διευκολύνεται ταχύτερα η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα υπερπολλαπλασιάζεται η έμμεση και άμεση φορολόγηση του λαού. Αυτό ακριβώς συνέβη σε όποιες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόστηκε ανάλογη μεταρρύθμιση. Είναι λοιπόν ψέμα - συνειδητό ή όχι, άγνωστο - ότι οι νέοι κινηματογραφιστές θα «επωφεληθούν» με οποιονδήποτε τρόπο από τον «Καλλικράτη». Αντίθετα, και σε συνδυασμό με την κεντρική κρατική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου στα οπτικοακουστικά, η θέση τους θα επιδεινωθεί περισσότερο. Διότι η υποχρηματοδότηση του ελληνικού κινηματογράφου, η απουσία κρατικής στήριξης στους νέους δημιουργούς, η έλλειψη κρατικών υποδομών (από ακαδημαϊκό μέχρι παραγωγικό επίπεδο) είναι αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επιλογών του αστικού κράτους και όχι κάποιας «κακής» διοικητικής δομής, ώστε να «αλλάξει» με τον οποιονδήποτε «Καλλικράτη».
«Λογικό άλμα» αποτελεί και η «διαπίστωση» του κριτικού κινηματογράφου, Κ. Κωνσταντινίδη, στο πλαίσιο της παρουσίασης στατιστικών στοιχείων του φεστιβάλ, ότι «η περιβόητη (sic) οικονομική κρίση, στην ταινία μικρού μήκους στην Ελλάδα, δε φαίνεται να έχει γίνει αισθητή - τουλάχιστον προς το παρόν - σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότησή τους (...) οι παραγωγές που έχει κάνει το Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ αγγίζουν περίπου τα ίδια νούμερα που άγγιζαν και πέρσι και πρόπερσι». Ετσι μάθαμε ότι υπάρχει ένας, τουλάχιστον, άνθρωπος του εγχώριου κινηματογραφικού χώρου που είναι «ευχαριστημένος» με την περσινή και την προπέρσινη κρατική «στήριξη» στην ταινία μικρού μήκους. Φράση, την οποία γενιές και γενιές Ελλήνων «μικρομηκάδων» εκλαμβάνουν σαν σύντομο ανέκδοτο... [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη 2010]
No comments:
Post a Comment