Κατρίν Ντενέβ: «Δεν ένιωσα ποτέ σαν γλάστρα»

• Η Κατρίν Ντενέβ στην ταινία «Ρotiche» αποκαλύπτει ότι η κωμωδία και το τραγούδι είναι τα απωθημένα της

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΕΝΕΤΙΑ, Παρά τον περίπου μισό αιώνα που μετρά στο σινεμά, η 67χρονη ηθοποιός Κατρίν Ντενέβ δεν μας έχει συνηθίσει στο είδος της κωμωδίας. Κρίνοντας από τα λεγόμενά της όμως πριν από μερικές ημέρες στη Μόστρα, η κωμωδία είναι επίσης το απωθημένο της. Οπως και το τραγούδι. «Εχω τόση όρεξη να παίξω σε κωμωδίες και να τραγουδήσω που μου ΄ρχεται να μην κάνω τίποτε άλλο» είπε στη συνέντευξη Τύπου για την ταινία «Ρotiche» του Φρανσουά Οζόν που διαγωνίζεται εφέτος στη Μόστρα. Ο Οζόν είναι ο σκηνοθέτης ο οποίος πριν από μερικά χρόνια χτύπησε την κωμική φλέβα της ηθοποιού με τις «Οκτώ γυναίκες». Βασισμένο στο θεατρικό έργο των Πιερ Μπαριγέ- ΖανΠιερ Γκρεντί που έκανε θραύση στη Γαλλία, το «Ρotiche», που στα ελληνικά σημαίνει γλάστρα, είναι η κωμική ιστορία της συζύγου ενός βιομηχάνου ομπρελών η οποία, έστω και καθυστερημένα, αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη στροφή στη ζωή της και να αποκτήσει ρόλο ουσίας στην κοινωνία. Οχι απλώς θα πάρει τα ηνία της επιχείρησης αλλά θα ακολουθήσει και πολιτική καριέρα διεκδικώντας ως και τη θέση της δημάρχου. Πολύ πριν από τη δημιουργία των «Οκτώ γυναικών» ο Φρανσουά Οζόν είχε στο μυαλό του να γυρίσει κάποια στιγμή το «Ρotiche» στον κινηματογράφο. « Χρειαζόμουν όμωςμια αφορμή·ήθελα να είναι μια ταινία που θα μιλούσε για τη γυναίκα στη Γαλλία σήμερα ». Την αφορμή τού την έδωσε η προεκλογική μονομαχία του Νικολά Σαρκοζί με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. « Τότε κατάλαβα ότι η ανδροκρατία είχε αποκτήσει ένα καινούργιο πρόσωπο ». Το επόμενο βήμα του ήταν το κάστινγκ. Αν και η Ζακλίν Μαγιόν, μια πολύ γνωστή ηθοποιός στη θεατρική σκηνή της Γαλλίας, είχε στο πετσί της τον ρόλο της Σουζάν, ο Οζόν δεν ήθελε για πρωταγωνίστρια έναν « Λουί ντε Φινές με φούστα », όπως αποκαλούν τη Μαγιόν στη Γαλλία. « Ηθελα κάτι εντελώς διαφορετικό » είπε ο σκηνοθέτης.

Κάπως έτσι προέκυψε η κυρία Κατρίν Ντενέβ, η οποία στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας στη Βενετία είχε τα κέφια της. Απόσπασμά της χρησιμοποιούμε παρακάτω.  

- Εσείς νιώσατε ποτέ στη ζωή σας σαν γλάστρα;

«Δεν νομίζω· τουλάχιστον όχι σαν τη γυναίκα την οποία υποδύομαι στην ταινία. Εχουν υπάρξει ωστόσο στιγμές που ένιωσα να με χρησιμοποιούν. Να χρησιμοποιούν αυτό που έδειχνα, αδιαφορώντας γι΄ αυτό που είμαι. Ποτέ όμως σαν γλάστρα. Η γλάστρα δεν κουνιέται, δεν μιλάει· παραμένει σταθερή στη θέση της με έναν συγκεκριμένο ρόλο. Να κάνει τον άλλο να αισθάνεται όμορφα».

-Αν μπορούσατε να κάνετε τη δική σας επανάσταση σήμεραποια θα ήταν αυτή;

«Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά θα ήθελα μια ταινία όπως το “Ρotiche” να βοηθήσει τις γυναίκες να κερδίσουν μεγαλύτερη αναγνώριση στον κόσμο μας. Η διαφορά ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες είναι τεράστια ακόμη και στις μέρες μας».

-Δεν έχει υπάρξει εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια;  

«Ασφαλώς και έχουν καλυτερεύσει τα πράγματα για τη γυναίκα. Οι γυναίκες έχουν πια μεγαλύτερη ανεξαρτησία, βρίσκουν μεγαλύτερη αποδοχή από τους άνδρες σε σχέση με το παρελθόν- και οι άνδρες το γνωρίζουν. Αλλά και πάλι, όλα αυτά έχουν γίνει με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς. Ιδίως στα εργασιακά όπου μια γυναίκα ακόμα κι αν έχει τις ίδιες ικανότητες με έναν άνδρα δεν πληρώνεται το ίδιο καλά. Ο μισθός είναι η αντανάκλαση της πραγματικότητας. Θα ήταν όμορφο λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα να κινηθούν λιγάκι».

-Επειτα από τόσα χρόνια δουλειάς, νιώθετε ποτέ τρακ στο πλατό;  

«Ασφαλώς! Χωρίς φόβο και τρακ δεν πας πουθενά. Δεν κάνεις τίποτε. Είσαι απαθής. Δεν θέλω να κρύβω τις φοβίες μου. Φοβάμαι πάντα στο ξεκίνημα μιας ταινίας όταν αρχίζουν τα γυρίσματα. Αργότερα χαλαρώνω, αλλά το ξεκίνημα είναι πάντα δύσκολο».

-Τι σήμανε για εσάς που στο «Ρotiche» συνεργαστήκατε για πολλοστή φορά με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ; 
 «Δεν έχουμε συχνή επαφή στη ζωή μας, αλλά δουλεύω μαζί του τόσο πολλά χρόνια25 νομίζω- που έχω την αίσθηση ότι τον βλέπω κάθε μέρα. Είναι ένας αξιαγάπητος συνεργάτης».

-Στη μακρόχρονη καριέρα σας έχετε παίξει τα πάντα, αλλά η κωμωδία δεν είναι είδος που μας έχετε συνηθίσει παρά μόνον τα τελευταία χρόνια.

«Δεν είμαι κωμική ηθοποιός. Ενδεχομένως να κάνω κάποιους να γελούν, αλλά δεν είμαι κωμικός. Η κωμωδία μού αρέσει, αλλά ως είδος είναι δύσκολο, κυρίως σήμερα. Για αυτό και έδωσα σημασία στην ταινία όταν ο Φρανσουά Οζόν μου είπε ότι θα την τοποθετούσε στη δεκαετία του ΄70. Αυτή η αλλαγή, σε συνάρτηση με τον χρόνο, μας επέτρεψε να δούμε την ιστορία της ταινίας με έναν κωμικό τρόπο. Αν η ίδια ιστορία ετοποθετείτο στη σημερινή εποχή, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. Είναι δύσκολο σήμερα να βρεις σύγχρονο θέμα για κωμωδία».

• Σκορσέζε: «Ο Καζάν με έκανε να νιώσω Ελληνας»

Ο έρωτας του αμερικανού σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορσέζε για τον κόσμο του κινηματογράφου είναι δεδομένος και απεριόριστος· δεκάδες ντοκυμαντέρ έχουν γυριστεί τα οποία αναφέρονται στις κινηματογραφικές του επιρροές και στις αναλύσεις του.

Το τελευταίο, το οποίο συνσκηνοθέτησε ο Σκορσέζε με τον Κεντ Τζόουνς, λέγεται «Γράμμα στον Ελία» και αφορά την εσωτερική σχέση του Σκορσέζε με τον Ελία Καζάν, τον πρώτο άνθρωπο που έκανε τον Σκορσέζε να αντιμετωπίσει τον κινηματογράφο ως μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ο Σκορσέζε μιλά με λατρεία για το «Ανατολικά της Εδέμ», το οποίο άλλαξε τη φιλοσοφία του όταν το είδε, καθώς επίσης και για το «Αμέρικα Αμέρικα». «Το “Αμέρικα Αμέρικα” ήταν η δική του ιστορία· η ιστορία ενός Ελληνα» λέει χαρακτηριστικά. «Με έκανε όμως να τη νιώσω σαν δική μου, παρ΄ ότι εγώ είμαι Ιταλός». Η θεωρία του Σκορσέζε σε ό,τι αφορά τον Καζάν και την περίφημη προδοσία του μπροστά στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακ Κάρθι, είναι μάλλον ανορθόδοξη. «Ολα ξεκίνησαν εναντίον τού Καζάν μετά το γράμμα απολογίας που έγραψε στους “Νew Υork Τimes”. Από εκεί τον θυμόμαστε όλοι και όχι από την πράξη αυτή καθεαυτή». Εξίσου ενδιαφέρον όμως έχει η άποψη του Σκορσέζε ότι ύστερα από αυτή την πράξη προδοσίας ο Καζάν ωρίμασε. «Επαψε να είναι απλώς σκηνοθέτης και έγινε κινηματογραφιστής».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=352710&dt=07/09/2010#ixzz0yp96ZYSy