23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

• Έντεκα ταινίες θα συμμετάσχουν στο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί από τις 21 έως τις 31 Οκτωβρίου.

Η πιο υπερβατική ελληνική ταινία του Φεστιβάλ (Η Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας) μαζί με δέκα ακόμη εντελώς πρόσφατες ταινίες από χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Βραζιλία, η Ιρλανδία, η Σερβία, η Ολλανδία και η Γερμανία, προβάλλονται φέτος στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Σχεδόν όλες οι ταινίες έχουν ήδη προβληθεί σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ (Κάννες, Βερολίνο, Μόντρεαλ, Ρώμη), ενώ κάποιες από αυτές έχουν λάβει σημαντικές διακρίσεις. Το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου δίνει τη μοναδική δυνατότητα στους θεατές του να παρακολουθήσουν αυτές τις σημαντικές ταινίες, οι οποίες δεν έχουν ακόμη βρει διανομή στη χώρα μας. Όπως κάθε χρόνο, τα Βραβεία του φετινού φεστιβάλ, απονέμουν η Διεθνής Κριτική Επιτροπή (International Jury), αποτελούμενη από προσωπικότητες του χώρου, καθώς και επιτροπή από μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κινηματογράφου (FIPRESCI).

Ακολουθεί μια ενδεικτική επιλογή από τις έντεκα ταινίες του Διαγωνιστικού Τμήματος:

• O Estranho Caso de Angélica/Strange Case of Angelica

Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Βραζιλία, 2010

Σκηνοθεσία: Manoel de Oliveira

Ηθοποιοί: Pilar López de Ayala, Ricardo Trêpa, Leonor Silveira,Filipe Vargas.

Ο Ισαάκ, ένας νεαρός φωτογράφος, λαμβάνει μια επείγουσα κλήση στη μέση της νύχτας από μια πλούσια οικογένεια, οι οποίοι του ζητούν να τραβήξει μια τελευταία φωτογραφία της νεκρής κόρης τους Αντζέλικα. Ο Ισαάκ με το πρώτο βλέμμα μαγνητίζεται από την ομορφιά της. Καθώς την φωτογραφίζει, η κοπέλα αρχίζει να ζωντανεύει μέσα από το φακό του και αμέσως την ερωτεύεται. Από εκείνη τη στιγμή η Αντζέλικα τον στοιχειώνει νύχτα και μέρα. Η νέα αυτή, με ποιητικά, σουρεαλιστικά στοιχεία, ταινία του ακούραστου, παρόλα τα 103 του χρόνια, Manoel de Oliveira, είναι μια ιστορία βαθιάς πίστης στην αγάπη, η οποία μπορεί να νικήσει ακόμη και το θάνατο!

• Les petits ruisseaux

Γαλλία, 2010

Σκηνοθεσία: Pascal Rabaté

Ηθοποιοί: Daniel Prévost, Bulle Ogier, Hélène Vincent, Philippe Nahon, Julie-Marie Parmentier

Ο Εμίλ, ένας εβδομηντάχρονος χήρος, περνάει τις μέρες του ψαρεύοντας με το φίλο του Έντμουντ. Μια μέρα ο Εντμουντ του λέει, ότι παρά τα πολλά του χρόνια, συνεχίζει να έχει έντονη ερωτική ζωή με διάφορες γυναίκες και ότι πρόσφατα γνώρισε τη Λούσι και σκέφτεται να ζήσει μαζί της. Ξαφνικά ο Έντμουντ πεθαίνει και τότε ο Εμίλ αποφασίζει να μην αφήσει άλλο χρόνο να πάει χαμένο και ξεκινάει μια προσπάθεια να φτιάξει τη ζωή του. Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Agde, η γλυκόπικρη ταινία του Pascal Rabaté μας υπενθυμίζει αυτό που όλοι ξέρουμε: ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις τη ζωή σου!

• Over Your Cities Grass Will Grow

Γαλλία, Ολλανδία, Αγγλία, 2010

Σκηνοθεσία: Sophie Fiennes.

Ηθοποιοί: Anselm Kiefer, Klaus Dermutz

Με ατελείωτη υπομονή και φροντίδα και με απόλυτη συναίσθηση του πως η κάμερα δύναται να καταγράφει τη γέννηση έργων τέχνης ενώ δημιουργεί τέχνη ταυτόχρονα, η Sophie Fiennes – αδερφή των ηθοποιών Ralph και Joseph Fiennes - κατάφερε να σκηνοθετήσει αυτό το καταπληκτικό φιλμ. Ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του 65χρονου Γερμανού καλλιτέχνη Anselm Kiefer ο οποίος, σε ένα αγροτεμάχιο του Barjac της νότιας Γαλλίας, έφτιαξε μια ολοζώντανη αισθητική, εργονομική και λειτουργική σύνθεση φιλοτεχνώντας το φυσικό του περιβάλλον. Η συμμετοχή της ταινίας στο φετινό φεστιβάλ των Καννών απέσπασε ενθουσιώδη σχόλια και μάγεψε κοινό και κριτικούς. Μια μοναδικής αισθητικής, κινηματογραφική εμπειρία!

• L'uomo che verrà/ The Man Who Will Come

Ιταλία, 2009

Σκηνοθεσία: Giorgio Diritti

Ηθοποιοί:Maya Sansa, Alba Rohrwacher, Eleonora Mazzoni, Greta Zuccheri Montanari

Με το ειδικό βραβείο της επιτροπής του φεστιβάλ της Ρώμης έρχεται στο 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, η ταινία του Giorgio Diritti. Στις πλαγιές του Monte Sole, στους λόφους κοντά στα Απέννινα Όρη της Μπολόνια, η τοπική γεωργική κοινότητα βλέπει τα εδάφη της να καταλαμβάνονται από ναζιστικά στρατεύματα, και πολλοί νέοι άνδρες αποφασίζουν να συστήσουν μια ταξιαρχία. Για τη μικρή Martina όμως, όλοι αυτοί οι σκοτωμοί έχουν μικρή σημασία, δεδομένου ότι είδε το μικρό της αδελφό, βρέφος ακόμα να πεθαίνει στην αγκαλιά της. Από εκείνη τη στιγμή σταματάει να μιλάει και ζει περιμένοντας την άφιξη ενός νέου “μικρού αδελφού”.

• Die Fremde/When We Leave

Γερμανία, 2010

Σκηνοθεσία: Feo Aladag

Ηθοποιοί: Sibel Kekilli, Nizam Schiller, Derya Alabora, Florian Lukas

H Umay, μια νεαρή γυναίκα τουρκικής καταγωγής, φεύγει μαζί με τον πεντάχρονο γιο της από την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να ζήσει στο Βερολίνο με τους γονείς της. Η ζωή της εκεί αποτελεί μια καθημερινή μάχη για ανεξαρτησία ενάντια στον συντηρητισμό και την καταπίεση των γονιών της. Ο αγώνας αυτός όμως, θα ενεργοποιήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση με απειλητικά για την ζωή της αποτελέσματα. Με το βραβείο των Label Europa Cinemas του Φεστιβάλ του Βερολίνου, το Die Fremde ξεκίνησε τη μεγάλη του πορεία στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου. Σύγχρονη ματιά πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης και της διαπολιτισμικότητας, με έντονα τα στοιχεία του δράματος και του προσωπικού αγώνα. Κανείς δε θα μείνει ασυγκίνητος! Η ταινία βρίσκεται στη short list των τριών υποψηφίων ταινιών (μαζί με την ελληνική «Ακαδημία Πλάτωνος») για το βραβείο LUX της Ευρωπαϊκής Βουλής.

• Η Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας (The Rebellion of Red Maria)

Ελλάδα, 2010

Σκηνοθεσία: Κώστας Ζάπας

Ηθοποιοί: Κώστας Κουρταράς, Χρήστος Φλουσκούνης, Τριανταφυλλιά Δημητριάδη, Βαγγέλης Ράπτης

Σε μια πόλη, με heavy metal μουσική και τη φωνή της Μαρία Κάλλας να στοιχειώνει τους ήρωες, ένας ηλικιωμένος άντρας, πρώην τρομοκράτης, που ντύνεται γυναίκα, «η κόκκινη Μαρία», ζει χωρίς νόμους, χορεύοντας στα café, παλιούς, ξεπερασμένους χορούς, για τους θαμώνες, που του δίνουν λεφτά. Στο δρόμο συναντά ένα νεαρό αγόρι, ετοιμοθάνατο από επίθεση νεοφασιστών. Για να επιβιώσουν μπουκάρουν σε cafe, δίνοντας παραστάσεις που μιλούν για ένα νέο πολιτικό Θεό, και για το τέλος της ιδεολογίας. Ο κόσμος τους είναι άγριος. Κι αστείος. Πρωτοπορία; Πρόκληση; Υπονόμευση; Μια ταινία «βόμβα»; Σίγουρα, ένα άλλο, διαφορετικό σχόλιο πάνω στην επανάσταση και το τέλος της. Η μοναδική ελληνική ταινία του διαγωνιστικού τμήματος του Πανοράματος έρχεται να προκαλέσει συζητήσεις, να αμφισβητηθεί και –όπως οι υπόλοιπες- να διεκδικήσει το πρώτο βραβείο του φεστιβάλ!

Απώλεια για τον κινηματογράφο

Ενας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες των ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως, ο Αρθουρ Πεν, δημιουργός της θρυλικής ταινίας «Μπόνι και Κλάιντ» (1967), πέθανε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης στη Ν. Υόρκη σε ηλικία 88 ετών.

Ανήσυχο, βαθιά προοδευτικό πνεύμα, ρηξικέλευθος κινηματογραφιστής, άφηνε βαθύ χνάρι στην κινηματογραφική τέχνη με κάθε ταινία του, ακόμη και σε κινηματογραφικά είδη, όπως το «γουέστερν». Εγραφε, χαρακτηριστικά, σε κριτική του στο «Ρ» ο αξέχαστος Νίκος Αντωνάκος για την ταινία του Πεν «Οι φυγάδες του Μιζούρι» (1976, με Μάρλον Μπράντο και Τζακ Νίκολσον): «Ο,τι ξέρατε για τα καουμπόικα φιλμ ξεχάστε τα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με άσκηση ύφους! (...) Κόντρα στο συνηθισμένο. Εχει, βέβαια, μια καουμπόικη ιστορία, για να σου αποσπάσει την προσοχή (...) Η ταινία, όμως, δε μένει εκεί!..(...) Ο Πεν προχώρησε ακόμα ένα βήμα! Με την ταινία του, με την πλοκή της ιστορίας του, αλλά και με τους σύνθετους χαρακτήρες που δημιούργησε, προσπάθησε - και το κατάφερε - και συνέδεσε το τότε της Αμερικής με το σήμερα (...) η σημερινή πολιτική λογική της Αμερικής, σύμφωνα με τον Πεν, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν της. Οι άνθρωποι ασύδοτοι από παραδόσεις και νόμους έχτισαν τη χώρα τους με πρωτόγονο τρόπο. Ο δυνατότερος έτρωγε τον αδυνατότερο ή τον υποχρέωνε να προσκυνήσει (...)».

Ο Πεν θεωρείται ο βασικός φορέας κινημάτων όπως η ευρωπαϊκή «νουβέλ βαγκ» στο αμερικανικό σινεμά. Αδελφός του πολύ καλού φωτογράφου Ιρβινγκ Πεν και ηθοποιός του θεάτρου στα νιάτα του, ο Αρθουρ Πεν έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία πρώτα στην τηλεόραση, ενώ πέρασε στη μεγάλη οθόνη το 1958 σκηνοθετώντας τον Πολ Νιούμαν στην ταινία «Ο αριστερόχειρας». Διανοούμενος με πολύ καθαρή σκέψη και προοδευτική θέση για την κοινωνία και τον κινηματογράφο μέχρι το τέλος, ο Πεν, θα λείψει...

• Επίσης, ο Αμερικανός ηθοποιός Τόνι Κέρτις πέθανε τα μεσάνυχτα Τετάρτης, στο σπίτι του στο Χέντερσον της Νεβάδα, σε ηλικία 85 ετών. Επαιξε σε περισσότερες από 140 ταινίες, σε κωμικούς και δραματικούς ρόλους, και το 1959 υπήρξε υποψήφιος για Οσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία «Οταν σπάσαμε τις αλυσίδες» (The Defiant Ones) στο πλευρό του Σίντνεϊ Πουατιέ. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν το 1951 στην ταινία «The Prince who was a thief», ενώ χάρισε αξέχαστες ερμηνείες σε ταινίες όπως «Σπάρτακος», «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και «Χουντίνι». [Ριζοσπάστης, Παρασκευή 1 Οχτώβρη 2010]

Τρόμαξε το Χόλιγουντ

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

• Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Αρθουρ Πεν, ο αντικομφορμιστής Αμερικανός σκηνοθέτης του αξεπέραστου «Μπόνι και Κλάιντ» ( 1967), ο άνθρωπος που δεν σκηνοθέτησε μόνο τους αστέρες του Χόλιγουντ -Μπράντο, Νιούμαν, Μπίτι, Νίκολσον- αλλά και τον Κένεντι στο περίφημο debate με τον Νίξον το 1960, «έφυγε» την Τρίτη. Είχε μόλις κλείσει τα 88 του χρόνια.

Ντάναγουεϊ - Μπίτι στο «Μπόνι και Κλάιντ» (1967)

Ηταν ο διανοούμενος πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης που έφερε ευρωπαϊκό αεράκι στο αμερικανικό σινεμά και με τον «επαναστατικό» χειρισμό σκηνών βίας και σεξ μεταμόρφωσε την αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία, ανοίγοντας τον δρόμο για σημαντικούς «επιγόνους». Η ουσιώδης λεπτομέρεια είναι ότι άφησε ιστορία ως κινηματογραφιστής, έχοντας όμως προέλθει από τον χώρο του θεάτρου. Οι σπουδές του στο περίφημο Actors' Studio ήταν ορατές στη «διδασκαλία» των ηθοποιών του.

Αν δεν είχε αγαπήσει τη σκηνή, θα γινόταν ωρολογοποιός, στα βήματα του ρωσο-εβραϊκής καταγωγής πατέρα του. Το μικρόβιο, όμως, το κόλλησε εγκαίρως. Ενώ υπηρετούσε στον στρατό, ιδρύει θίασο. Μόλις απολύεται σπεύδει να φοιτήσει στο αντισυμβατικό Black Mountain College της Ν. Καρολίνας, όπου έχει συμμαθητές τον Τζον Κέιτζ και τον Μερς Κάνινχαμ. Και οι τρεις έγιναν θρύλοι. Συνέχισε τις θεατρικές σπουδές στην Περούτζα και τη Φλωρεντία. Επιστρέφοντας στη Ν. Υόρκη θήτευσε στο Actors' Studio.

.

Υστερα από ένα βραχύ «πέρασμα» απ' την τηλεόραση, το 1957 ο Πεν θα στραφεί στον κινηματογράφο. «Το σινεμά είναι μια όμορφη χώρα», έλεγε. «Στο Χόλιγουντ δεν υπάρχει όμως καμία ελευθερία». Δεν δυσκολεύτηκε, πάντως. «Προερχόμουν από την τηλεόραση και ήξερα τα πάντα για τις κάμερες», εξηγούσε.

Συγχρόνως με το σινεμά, πάντα έβρισκε τον χρόνο να σκηνοθετεί μία στο τόσο μια παράσταση στο θέατρο. Για το «The Miracle Worker» του Γ. Γκίμπσον το 1959 κέρδισε ένα Tony -όπως και η πρωταγωνίστριά του Αν Μπάνκροφτ. Φαίνεται πως αντιλαμβανόταν τη σκηνή και το στούντιο ως συγκοινωνούντα δοχεία: το '62 θα μεταφέρει την παράσταση στο σινεμά, κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Οσκαρ.

Δύο πράγματα απαιτούσε από τους ηθοποιούς του: «διαθεσιμότητα» και «την τόλμη να μπορούν να πλησιάσουν χώρους συναισθηματικά επικίνδυνους». Οι καρποί ήταν «πλούσιοι» από την πρώτη του ταινία, «Ο δραπέτης των 7 πολιτειών» (1958). Δυνατό κλασικό γουέστερν, με τον Πολ Νιούμαν στα ξεκινήματά του. Δεν ήταν μια ταινία που «δήλωνε» τι θα ακολουθούσε. «Ηταν όμως η πρώτη που μου δόθηκε η δυνατότητα να γυρίσω», εξηγούσε. «Ηθελαν γουέστερν».

Σπουδαία υπήρξαν τα αποτελέσματα και της «συνάντησής» του με τον Μάρλον Μπράντο το 1966 στην «Καταδίωξη». Την επόμενη χρονιά, όμως, ο Πεν θα κάνει τη μεγάλη «έξοδο». Με το θρυλικό, αξεπέραστο «Μπόνι και Κλάιντ», την ταινία όπου έγινε γνωστή, δίπλα στον ήδη φτασμένο Γουόρεν Μπίτι, η «πρωτάρα» καλλονή Φέι Ντάναγουεϊ. «Δεν μπορούσα να αντέξω την ομορφιά της, καθώς την κοίταζα μέσα από την κάμερα», είχε εξομολογηθεί ο σκηνοθέτης.

Μπορεί η... πολιτική συμβολή του Πεν να υπήρξε για κάποιους μέγιστη, καθώς συνέβαλε στον θρίαμβο του Κένεντι έναντι του Νίξον, σκηνοθετώντας τον στο debate τους -του είχε υποδείξει να κοιτάζει κατάματα τον φακό. Ομως η ιστορία θα τον θυμάται για τη συμβολή του στην τέχνη του κινηματογράφου με το «Μπόνι και Κλάιντ», ταινία υποψήφια για 10 Οσκαρ.
Στις μεγάλες επιτυχίες του συγκαταλέγεται και το «Μεγάλο ανθρωπάκι» (1970) με τον Ντάστιν Χόφμαν. Οπως, επίσης, οι «Φυγάδες του Μιζούρι» (1976) με έναν επίσης σπουδαίο Μάρλον Μπράντο και έναν αντάξιό του Τζακ Νίκολσον, αλλά και τα «Επτά αινίγματα για τον ντετέκτιβ Χάρι» (1975) με τον Τζιν Χάκμαν. Η τελευταία ταινία του, το 1996, ήταν το «Inside». Μας αποχαιρέτησε με μια ταινία για το απαρτχάιντ, αποδεικνύοντας ξανά την πολιτική του στόφα.

Τα τελευταία χρόνια δίδασκε στο Yale University. Το 2007 ήταν τιμώμενο πρόσωπο στην Μπερλινάλε. Είχε προηγηθεί κατά 5 χρόνια το 15ο Πανόραμα Κινηματογράφου της «Ε», που τον είχε φέρει και τιμήσει στην Αθήνα.*

Ερωτικές απιστίες και απελευθερωμένες γυναίκες σε καταιγισμό ταινιών

• ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

• Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Παραφορτωμένη με νέες ταινίες -έντεκα συνολικά!- η κινηματογραφική αυτή βδομάδα. Επικεφαλής η κινεζική «Μια γυναίκα, ένα όπλο κι ένα noodle bar» του Ζανγκ Γιμού, η ιταλική «Είμαι ο έρωτας» του Λούκα Γκουαντανίνο και η αμερικανική «Μέχρι να σε βρω» του Ροντρίγκο Γκαρσία.

Ελεύθερη και κωμική διασκευή του «Μόνο αίμα» των Κοέν είναι το «Μια γυναίκα, ένα όπλο κι ένα noodle bar» του Ζανγκ Γιμού

Ενώ ακολουθούν οι ταινίες: «Splice» του Καναδού Βιντσέντζο Νάταλι και οι ελληνικές «Μέσα στο δάσος» του Αγγελου Φραντζή, «Ταξιδιάρα ψυχή», ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου και «Great Directors» της Ελληνοαμερικανίδας Αντζελας Ισμαΐλου. Στο πρόγραμμα και το μουσικό «Benda Bilili!», η κωμωδία «Δωρητής σπέρματος», η ταινία τρόμου «Piranha 3D» και το παιδικό παραμύθι «Tinker Bell and the Great Fairy Rescue».

• Μια γυναίκα, ένα όπλο κι ένα noodle bar

Α Woman, a Gun and a Noodle Shop. Κίνα, 2010. Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού. Σενάριο: Ξου Ζενγκχάου, Σι Τζιανκουάν. Ηθοποιοί: Σαν Χονγκλέι, Ξιάο Σενγιάνγκ, Γιαν Νι, Ζάο Μπεν Σαν. 95'

*** ½ -

Ελεύθερη διασκευή του αστυνομικού, σκοτεινού θρίλερ «Μόνο αίμα» των αδερφών Κοέν σε μια μαύρη, εικαστικά συναρπαστική κωμωδία.

Στο θρίλερ «Μόνο αίμα», πρώτη ταινία των αδερφών Κοέν, στρέφεται τη φορά αυτή ο Κινέζος σκηνοθέτης Ζανγκ Γιμού («Τα ιπτάμενα στιλέτα», «Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια») για τη νέα του ταινία, που πρωτοείδαμε στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Ομως, εκεί που οι Κοέν επέλεξαν το φιλμ νουάρ για να αφηγηθούν την ιστορία τους, ο Γιμού επέλεξε τον τόνο της μαύρης κωμωδίας. Η ιστορία του, τοποθετημένη στην Κίνα μιας παλιότερης -μεσαιωνικής- εποχής, αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα, πονηρού ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού για νουντλ, σ' ένα ερημικό σημείο της επαρχιακής Κίνας. Αναθέτει σ' ένα διεφθαρμένο αστυνομικό να δολοφονήσει την όμορφη, πολύ νεότερη απ' αυτόν, παραμελημένη γυναίκα του και τον δειλό εραστή της, υπάλληλό στο μαγαζί του. Μόνο που, μετά τον φόνο, τα πράγματα θα πάρουν μια απρόσμενη στροφή.

Με εξαίρεση μερικά δευτερεύοντα στοιχεία -το όπλο και μια κλειδαριά συνδυασμού- ο Γιμού παραμένει αρκετά πιστός στην ιστορία των Κοέν, αντλώντας την έμπνευσή του από κινεζικούς λαϊκούς θρύλους και την κινεζική όπερα. Και φτιάχνει μια απολαυστική κωμωδία, ένα συνδυασμό ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την κωμωδία σκρούμπολ -όπως στη σκηνή της αρχής με τους μάγειρες να παίζουν και να πετάνε, με χορογραφικό ρυθμό, τη ζύμη των νουντλ όπως στα μιούζικαλ. Οι σκηνές είναι φωτογραφημένες με κορεσμένα χρώματα σε εικόνες εικαστικά συναρπαστικές. Οι χαρακτήρες, μαζί κι ένας μπουφόνικος αστυνομικός, διακωμώδηση του χαρακτήρα του Χαβιέ Μπαρντέμ στο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» των Κοέν, καθώς και διάφορα άλλα, τοποθετημένα έξυπνα στην πλοκή στοιχεία, όπως το όπλο του τίτλου αλλά και το πτώμα του συζύγου, που κάθε τόσο βρίσκεται σε άλλο σημείο, χρησιμεύουν για μια σειρά επεισόδια βουτηγμένα σε μαύρο χιούμορ, που φέρνουν στον νου τις θεατρικές κωμωδίες του Μαριβό αλλά και την ταινία του Χίτσκοκ «Ποιος σκότωσε τον Χάρι». Στο «παιχνιδιάρικο» αυτό πνεύμα της ταινίας κινούνται και όλες οι απολαυστικές ερμηνείες.

• Είμαι ο έρωτας

Ιο sono l'amore. Ιταλία, 2009. Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο. Σενάριο: Γκουαντανίνο, Μπάρμπαρα Αλμπέρτι, Ιβάν Κοτρονέο, Βάλτερ Φαζάνο. Ηθοποιοί: Τίλντα Σουίντον, Φλάβιο Παρέντι, Γκαμπριέλε Φερτσέτι, Μαρίζα Μπέρενσον. 120'

***

Υπέροχη η Τίλντα Σουίντον στο «Είμαι ο έρωτας» στο ρόλο μιας καταπιεσμένης και πλούσιας συζύγου που κάνει την επανάστασή της

Η πτώση μιας μεγαλοαστικής μιλανέζικης οικογένειας, δοσμένη μ' ένα οπερατικό, «βισκοντικό» στιλ και με την Τίλντα Σουίντον υπέροχη στο ρόλο μιας δυστυχισμένης Ρωσίδας, συζύγου ενός μεγαλοβιομήχανου.

Ηχειραφέτηση μιας γυναίκας είναι στο επίκεντρο της ιταλικής ταινίας «Είμαι ο έρωτας» του Λούκα Γκουαντανίνο. Είναι η Ρωσίδα Εμα Ρέκι (αναφορά στη «Μαντάμ Μποβαρί»), μια ανικανοποίητη σεξουαλικά γυναίκα, παντρεμένη με Μιλανέζο μεγαλοβιομήχανο και με τρία μεγάλα παιδιά, που περνά τη ζωή της ακολουθώντας πιστά τις συζυγικές της υποχρεώσεις, κλεισμένη σ' ένα λαμπερό, πολυτελές, γεμάτο καθρέφτες, πολυέλαιους και ακριβούς πίνακες αρχοντικό. Ωσπου η γνωριμία της με τον Αντόνιο, έναν σεφ, φίλο του γιου της, που της φτιάχνει ωραία, αφροδισιακά φαγητά, αρχίζει να βγάζει στην επιφάνεια τις καταπιεσμένες σεξουαλικές της επιθυμίες. Αυτές προκαλούν αναταραχές και επεισόδια, που σταδιακά τη μεταμορφώνουν σε χειραφετημένη γυναίκα.

Η ιστορία δίνει την ευκαιρία στον Γκουαντανίνο να φτιάξει το πορτρέτο μιας συγκεκριμένης τάξης, με ένα οπερατικό στιλ, κάτι ανάμεσα στις ταινίες του Βισκόντι και του Ντάγκλας Σερκ. Η κάμερα κινείται με άνεση στο πλούσιο σπίτι της οικογένειας Ρέκι και καταγράφει με λεπτομέρεια το κοινωνικό περιβάλλον (από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές είναι η αρχική με το πάρτι των γενεθλίων), εξετάζει εξονυχιστικά τα πρόσωπα και τη συμπεριφορά τους, τις κοινωνικές και άλλες αλλαγές τους (π.χ. η σκηνή όπου η κόρη της αποκαλύπτει στην Εμα τη λεσβιακή σχέση της), αλλά και την ομορφιά που φέρνει ο έρωτας στη ζωή της Εμας (έρωτας και οργασμός που συνδυάζονται με τις λιχουδιές που φτιάχνει ο εραστής-σεφ), για να δημιουργήσει το αναγκαίο φόντο όπου εκτυλίσσεται το συναρπαστικό μελόδραμά του. Η Τίλντα Σουίντον δίνει την Εμα με λεπτότητα και, όταν χρειάζεται, με ζεστασιά.

• Μέχρι να σε βρω

Mother and Child. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ροντρίγκο Γκαρσία. Ηθοποιοί: Ανέτ Μπένινγκ, Ναόμι Γουότς, Κέρι Γουάσινγκτον, Τζίμι Σμίτε, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον. 126'

***

Η Ναόμι Γουότς στη συγκινητική, τρυφερή ταινία «Μέχρι να σε βρω» του Ροντρίγκο Γκαρσία

Το θέμα της μητρότητας αλλά και της έλλειψης παιδιού στη ζωή τριών διαφορετικών γυναικών, σε μια δραματική κομεντί σκηνοθετημένη με ευαισθησία, με το βάρος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Εξαιρετικές οι ερμηνείες.

Οι σχέσεις τριών γυναικών με το παιδί είναι το θέμα της τρυφερής, συγκινητικής ταινίας του Ροντρίγκο Γκαρσία («Επιβάτες», «Εννέα ζωές»). Η μία, η Κάρεν (Ανέτ Μπένινγκ), είναι μια 50χρονη γυναίκα, που όταν ήταν ακόμη 14 χρονώ είχε δώσει το νεογέννητο κοριτσάκι της για υιοθεσία, και περίπου 25 χρόνια μετά αρχίζει να θέλει να το ανακαλύψει. Η άλλη, η Ελίζαμπεθ (Ναόμι Γουότς), είναι η «χαμένη» κόρη της που τώρα είναι δικηγόρος και ενδιαφέρεται μόνο για την καριέρα της και που η ερωτική σχέση με τον προϊστάμενό της είναι επηρεασμένη από μια αίσθηση μητρικής εγκατάλειψης. Η τρίτη είναι η Λούσι (Κέρι Γουάσινγκτον), μια ευτυχισμένη, παντρεμένη γυναίκα, που ψάχνει με πάθος να υιοθετήσει παιδί. Πλάι τους γνωρίζουμε και άλλα ενδιαφέροντα πρόσωπα: τον προϊστάμενο της Ελίζαμπεθ (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), την έγκυο Αφροαμερικάνα Ρέι, που το παιδί της σχεδιάζει να υιοθετήσει η Λούσι, τη Σοφία, παραδουλεύτρα της Κάρεν, και την αδελφή Τζοάν, μια καλόγρια που προσπαθεί να βοηθήσει τη Λούσι.

Ο Γκαρσία δένει με ευαισθησία και εκπληκτική άνεση τις διαφορετικές ιστορίες, δημιουργώντας σκηνές που κρατάνε το ενδιαφέρον, με χαρακτήρες που αναπτύσσονται σταδιακά, σε ένα καλογραμμένο σενάριο, με το δράμα, το λεπτό συχνά χιούμορ και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται σωστά, χωρίς να ενοχλούν. Πολύ καλές οι ερμηνείες, ιδιαίτερα των Γουότς, Μπένινγκ και Γουάσινγκτον, που ενσαρκώνουν με δύναμη τις τρεις τόσο διαφορετικές, αλλά τόσο επηρεασμένες από το παιδί (που έχουν ή θέλουν ν' αποκτήσουν), γυναίκες.

Splice

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Βιντσένζο Νάταλι. Σενάριο: Νάταλι και Αντουανέτ Τέρι Μπράιαν. Ηθοποιοί: Εντριαν Μπρόντι, Σάρα Πόλι, Ντελφίν Σανεάκ, Ντέιβιντ Χιούλετ. 107'

** ½

 

Ο Εντριαν Μπρόντι στο «Splice» του Βιντσένζο Νάταλι είναι ένας επιστήμονας που δημιουργεί έναν... παρ' ολίγον θηλυκό Φρανκενστάιν

Η δημιουργία σ' ένα επιστημονικό εργαστήρι, ενός παράξενου, κάπως σατανικού ανθρωποειδούς όντος, προκαλεί προβλήματα, σε μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

Ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις για τη δυνατότητα δημιουργίας ανθρώπινων κλώνων. Δύο νεαροί επιστήμονες, η Ελσα (Σάρα Πόλι) και ο Κλάιβ (Εντριαν Μπρόντι), αναμιγνύουν ανθρώπινο DNA σ' ένα πείραμα κλώνων, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν ένα ανθρωποειδές ον (με ουρά και φτερά), που σωματικά αναπτύσσεται με εκπληκτική ταχύτητα και αρχίζει να παίρνει μια, κάπως σατανική, γυναικεία μορφή. Το ον αυτό κινδυνεύει να μετατραπεί σε σύγχρονο, καταστροφικό Φρανκενστάιν.

Ο Καναδός σκηνοθέτης Βιντσένζο Νάταλι (δημιουργός του πολύ ενδιαφέροντος Cube) καταφέρνει, σ' ένα μεγάλο μέρος της ταινίας να αναπτύξει σωστά, και αρκετά συναρπαστικά (ακόμη και με μερικές ποιητικές στιγμές), το θέμα του, προβάλλοντας και το πρόβλημα σχετικά με την πλήρη ή περιορισμένη ελευθερία των πειραματικών εργαστηρίων. Εκεί που εξοκέλλει κάπως από το κύριο θέμα, είναι στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, όπου, εκτός από μια όχι αναγκαία καταδίωξη, περιορίζεται και σε ένα χολιγουντιανό φινάλε.

• Μέσα στο δάσος

Ελλάδα, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αγγελος Φραντζής. Ηθοποιοί: Κάτια Γουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Nathan Pissoort. 97'

* ½

Τρία νέα παιδιά χαμένα σ' ένα δάσος, είδος χαμένου παράδεισου (ο «Αντίχριστος» του Λαρς φον Τρίερ;), ζουν έναν καταδικασμένο έρωτα, σε μια καθαρά πειραματική ταινία.

Μετά «Το όνειρο του σκύλου», ο Αγγελος Φραντζής επιστρέφει με ακόμη μία πειραματική ταινία. Τρία παιδιά, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι, περιπλανιούνται σ' ένα δάσος. Τα παιδιά είναι ήδη νεκρά, ύστερα από άγνωστη έκρηξη του αυτοκινήτου τους, όπως ξέρουμε από το πρώτο πλάνο της ταινίας. Η περιπλάνησή τους μπορεί να εξηγηθεί ποικιλοτρόπως: μπορεί να βρίσκονται ήδη στην «άλλη πλευρά» (υπάρχει μάλιστα και αναφορά στον Τορνέ), μπορεί να αναζητούν ένα χαμένο παράδεισο ή και να βρίσκονται σ' ένα πρωθύστερο ταξίδι αυτογνωσίας.

Με μια ψηφιακή φωτογραφική κάμερα (η μόνη αληθινή καινοτομία στην ταινία), ο Φραντζής κινηματογραφεί τους χώρους, το δάσος, τα δέντρα, τους κορμούς, τις κοιλάδες, τα ρυάκια, ένα καταρράκτη, ένα σπίτι, μερικές τολμηρές ερωτικές σκηνές (μια πεολειξία, ένα ερωτικό τρίο), με κυρίαρχα χρώματα το κόκκινο (το αίμα; Ο έρωτας;) και το πράσινο (η ελπίδα;). Εικαστικά η ταινία έχει ενδιαφέρον -από τις καλύτερες σκηνές: η ερωτική σκηνή του φινάλε, με τα μπερδεμένα, σε διαρκή αγωνία, σώματα των τριών παιδιών. Στο μεγαλύτερο, όμως, μέρος, πέρα από το εικαστικό ενδιαφέρον, ο ρυθμός αργεί (θα μπορούσε να είναι μικρότερης διάρκειας), χωρίς ουσιαστικό λόγο και κουράζει. Ακόμη, οι πειραματισμοί του δεν ξεφεύγουν από εκείνους σκηνοθετών της δεκαετίας του '70 (Γουόρχολ, Γκρέγκορι Μαρκόπουλο κ.ά.). *

• Οι άλλες ταινίες

Benda Billi! Κονγκό/Γαλλία, 2010. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ρενό Μπαρέτ,Φλοράν Ντέλα Ντιλαγιέ. 85'

**

Εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ γύρω από την εκπληκτική ιστορία του μαύρου συγκροτήματος Staff Benda Bilili -ηλικιωμένοι ανάπηροι που ζουν στους δρόμους της Κινσάσα κι ένα ευρηματικό παιδί που παίζει ένα αυτοσχέδιο όργανο. Καταφέρνει να βγει από την εξαθλίωση και τη μιζέρια και να γίνει διάσημο.

• Ταξιδιάρα ψυχή

Ελλάδα, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αγγελική Αριστομενοπούλου.

**

Πολύ ενδιαφέρον μουσικό ντοκιμαντέρ γύρω από τον Γιάννη Αγγελάκα, που κέρδισε το βραβείο της επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών (FIPRESCI) στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

• Great directors

ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αντζελα Ισμαΐλου. Φωτογραφία: Τζον Πιρότσι. 86'

Ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με την Ελληνοαμερικανίδα Αντζελα Ισμαϊλου να παίρνει συνεντεύξεις από σκηνοθέτες που θαυμάζει (Μπερτολούτσι, Ντέιβιντ Λιντς, Στίβεν Φρίαρς, Κεν Λόουτς, Ανιές Βαρντά, Κατρίν Μπρεγιάρ, Τζον Σέιλς, κ.ά.), οι οποίοι μιλούν για προβλήματα καλλιτεχνικά αλλά και οικονομικά (ορισμένοι και πολιτικά) σε σχέση με τις ταινίες τους, αλλά και με τον κινηματογράφο γενικότερα.

• Δωρητής σπέρματος

(The Switch). ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Γουίλ Σπεκ και Τζος Γκόρντον. Σενάριο: Αλαν Λεμπ. Ηθοποιοί: Τζένιφερ Ανιστον, Τζέισον Μπέιτμαν, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Τζουλιέτ Λούις. 101'

*

Μια ανύπαντρη γυναίκα που αποφασίζει να μείνει έγκυος με τεχνητή γονιμοποίηση, ανακαλύπτει 7 χρόνια μετά τη γέννηση του γιου της πως το σπέρμα του γοητευτικού δωρητή της είχε αντικατασταθεί από το σπέρμα ενός φίλου της. Μέτρια κωμωδία, βασισμένη σε διήγημα του Τζέφρι Ευγενίδης, με τον συγγραφέα να απαρνείται την ταινία, επειδή οι παραγωγοί άλλαξαν εντελώς το πνεύμα του έργου του.

• Piranha 3D.

ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Ατζά. Ηθοποιοί: Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Βινγκ Ρέιμς, Ελίζαμπεθ Σου, Κρίστοφερ Λόιντ. 88'

Τα γνωστά σαρκοφάγα ψάρια επανεμφανίζονται στην τρισδιάστατη οθόνη ύστερα από μεγάλη απουσία και κυνηγούν να φάνε τους ανθρώπους!...

• Tinker Belland The Great Fairy Rescue

ΗΠΑ, 2010. Κινούμενα σχέδια. Σκηνοθεσία: Μπράντλι Ρέιμοντ.

Παιδικό παραμύθι σε καρτούν με τη γνωστή νεράιδα Τίνκερ Μπελ να συνεργάζεται με άλλες νεράιδες για να κρύψουν την παρουσία τους από τους ανθρώπους.

Πέθανε ο ηθοποιός Τόνι Κέρτις

• Ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια που ανέδειξε ο αμερικανικός κινηματογράφος, ο Τόνι Κέρτις, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών. 

 

Ο Αμερικανός ηθοποιός, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Μπέρναρντ Σβαρτς, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 100 ταινίες, με πιο γνωστή από όλες το "Μερικοί το προτιμούν καυτό", στο πλευρό της Μέριλιν Μονρό και του Τζακ Λέμον.
Το 1959 ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για το ρόλο του στην ταινία "The Defiant Ones", στο οποίο συμπρωταγωνιστούσε με το Σίντνεϊ Πουατιέ.
Παντρεμένος έξι φορές είχε τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων η πιο διάσημη κόρη του, Τζέιμι Λι Κέρτις, που ακολούθησε τα βήματα του στο χώρο του κινηματογράφου

Κώστας Παπαναστασίου: «Εδωσα μάχη με τον γερμανικό κίτρινο Τύπο»

• 
  

  Με αφορμή το αφιέρωμα του Ινστιτούτου Γκαίτε στα 50 χρόνια της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία, ο βασικός συντελεστής της τηλεοπτικής σειράς «Lindenstrasse» αφηγείται την προσωπική του ιστορία και εκφράζει το παράπονό του από την Ελλάδα

• ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010 

«Σκέφτομαι την εκδήλωση της προσεχούς Παρασκευής και είμαι πολύ στενοχωρημένος» εξομολογείται ο ηθοποιός Κώστας Παπαναστασίου σχολιάζοντας το πρόσφατο «θερμό» κλίμα των ελληνογερμανικών σχέσεων. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα επιτυχημένου έλληνα μετανάστη της Γερμανίας, ο Κ. Παπαναστασίου είναι πρωταγωνιστής στη δημοφιλή γερμανική τηλεοπτική σειρά «Lindenstrasse», επεισόδια της οποίας θα προβληθούν την Παρασκευή που μας έρχεται στο Ινστιτούτο Γκαίτε στο πλαίσιο εκδήλωσης με τίτλο «Οι Ελληνες της “Lindenstrasse”- Διαμορφωμένη μετανάστευση, επιτυχημένη ενσωμάτωση». «Χαίρομαι που με καλεί το Ινστιτούτο Γκαίτε» συνεχίζει ο κ. Παπαναστασίου, «αλλά λυπάμαι που δεν με κάλεσε η χώρα μου... Και όμως έκανα πολλές προσπάθειες τους τελευταίους μήνες για να μην περάσει το κλίμα που καλλιεργούσε εδώ στη Γερμανία ο κίτρινος Τύπος εναντίον των Ελλήνων. Συμμετείχα σε καμπάνιες που διεξάγονταν στο μετρό-μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους καθημερινά-, αλλά και σε εγκυρότατα έντυπα και είχαν τεράστια απήχηση. Είναι πολύ σημαντικό να μην τρωθεί η ισχυρή ελληνογερμανική φιλία, η οποία οικοδομήθηκε με τόσο κόπο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα μπορώ να πω ότι η κρίση συνεχίζεται, η αμφισβήτηση εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά ολοένα αυξάνονται οι Γερμανοί οι οποίοι στέκονται δίπλα μας. Σιγά-σιγά η ιστορία βρίσκει τον δρόμο της. Ο κίτρινος Τύπος δεν τα κατάφερε...».

Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1937 στην Καρδίτσα, έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την Αυστρία προτού καταλήξει το 1956 στη Γερμανία όπου εξακολουθεί να διαμένει. Σπούδασε αρχιτεκτονική και υποκριτική, ενώ δηλώνει υπερήφανος για το ότι έχει συμβάλει και στη διάδοση του ελληνικού τραγουδιού μέσα από σειρά συναυλιών σε φημισμένες αίθουσες του γερμανόφωνου χώρου τις οποίες συνεχίζει ως σήμερα. Είναι παράλληλα επιχειρηματίας: εδώ και χρόνια διατηρεί τη γνωστή στο Βερολίνο ταβέρνα/γκαλερί «Τerzo Μondo», πόλο έλξης για τον πνευματικό και καλλιτεχνικό κόσμο της γερμανικής πρωτεύουσας. Εχοντας, μεταξύ άλλων, συμμετάσχει σε ταινίες του σπουδαίου σκηνοθέτη Μπέρνχαρντ Βίκι, ως το 2001 ο Κώστας Παπαναστασίου πρωταγωνιστούσε στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Lindenstrasse», ερμηνεύοντας τον ρόλο του Ελληνα Παναγιώτη Σαρικάκη. Το σίριαλ προβάλλεται από το 1985 γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία, ενώ θεωρείται ότι έχει συμβάλει αποφασιστικά στο να «κρατηθούν ισορροπίες» στη σύγχυση η οποία επικράτησε πρόσφατα στις ελληνογερμανικές σχέσεις και οξύνθηκε από το γνωστό άρθρο του περιοδικού «Focus».

«Ετυχε να πάω στο Δημοτικό την εποχή όπου έφευγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα και άνοιξαν πάλι τα σχολεία» θυμάται ο Κώστας Παπαναστασίου «ξετυλίγοντας» το κουβάρι των αναμνήσεών του. «Οταν τελείωσα το Γυμνάσιο, οι επιλογές για ανώτερες σπουδές στη χώρα ήταν περιορισμένες. Ο πατέρας μου, γεωργός στο επάγγελμα, σκέφτηκε ότι για να προετοιμαστώ για το ελληνικό πανεπιστήμιο η οικογένεια θα έπρεπε να ξοδέψει πολλά χρήματα. Εφυγα λοιπόν αρχικά για την Αυστρία, όπου κάποια στιγμή τα χρήματα τελείωσαν και ζούσα χάρη στη βοήθεια ορισμένων Ελλήνων που είχαν ξεμείνει εκεί από τον πόλεμο και δεν τους επιτρεπόταν να επιστρέψουν, καθώς θεωρούνταν κομμουνιστές. Αργότερα έμαθα ότι στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου υπήρχε μια οργάνωση η οποία έβρισκε σε φοιτητές, διάφορες μικροδουλίτσες προκειμένου να επιβιώσουν στο διάστημα των σπουδών τους. Κατέληξα λοιπόν εκεί. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και η ζωή πήρε τον δρόμο της...».

Δεν σκέφτηκε ποτέ να επιστρέψει; «Οταν το σκέφτηκα, έγινε η δικτατορία και μου ήταν πολύ δύσκολο» λέει και συνεχίζει: «Αργότερα παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, έλεγα ότι θα γυρίσω όταν το παιδί τελείωνε το Δημοτικό, μετά το Γυμνάσιο, ώσπου πέρασαν τα χρόνια. Εφτιαχνα τις βαλίτσες και ποτέ δεν έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής. Ωστόσο ερχόμουν κατά διαστήματα στην Ελλάδα. Το ότι δεν επέστρεψα πάντως οριστικά, να πω την αλήθεια, δεν το μετάνιωσα. Νομίζω πως κανένας από όσους έμειναν δεν το έχει τελικά μετανιώσει. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...».

 ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

• Η εκδήλωση με τίτλο «Οι Ελληνες της “Lindenstrasse”- Διαμορφωμένη μετανάστευση, πετυχημένη ενσωμάτωση» θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 1/10 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Γκαίτε (Ομήρου 14-16) στις 19.30.

Συμμετέχουν ο Χ. Γκαϊσεντέρφερ, ο Κώστας Παπαναστασίου, η Δόμνα Αδαμοπούλου και ο σκηνοθέτης της σειράς Γιόας Τατάρι. Παρουσίαση- συντονισμός: Μ. Κουζέλης. Στις 21.30 θα ακολουθήσουν τα εγκαίνια της φωτογραφικής έκθεσης.

• Μια χειραφετημένη Ελληνίδα

Η Δόμνα Αδαμοπούλου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940 στο Μοναστηράκι. Το 1963 έφυγε για τη Γερμανία, όπου αρχικά διατηρούσε ελληνικό εστιατόριο στην Κολονία. Κάποια στιγμή ο Χανς Γκαϊσεντέρφερ, εμπνευστής και παραγωγός της «Lindenstrasse» («Στον δρόμο με τις φιλύρες»), την ανακάλυψε και της έκανε πρόταση να συμμετάσχει στη σειρά όπου εμφανίζεται ως σήμερα. Η Δόμνα Αδαμοπούλου ερμηνεύει τον ρόλο της Ελενας Σαρικάκη, μέλους της οικογένειας των ελλήνων ιδιοκτητών του εστιατορίου «Ακρόπολις» το οποίο βρίσκεται στον δρόμο του τίτλου, ανάμεσα σε σπίτια, ιατρεία και καταστήματα.

Η σειρά, η οποία διαδραματίζεται στο Μόναχο και προβάλλεται από το κανάλι WDR συγκεντρώνοντας τεράστια ποσοστά τηλεθέασης, αντλεί θέματα από την επικαιρότητα και την καθημερινή ζωή στη Γερμανία. Καταπιάνεται, π.χ., με τη γυναικεία χειραφέτηση ή την ομοφυλοφιλία, την όλο και πιο συχνή σύναψη σχέσεων μέσω Διαδικτύου, αλλά και τα προβλήματα που απορρέουν από την τάση αυτή, την ανεργία και τους φόβους των νέων για το μέλλον, τα χρεωμένα νοικοκυριά, αλλά και το ζήτημα της μετανάστευσης και της ενσωμάτωσης αλλοδαπών στη γερμανική κοινωνία. Πρωταγωνιστές στο θέμα αυτό είναι οι ιδιοκτήτες του εστιατορίου «Ακρόπολις», η οικογένεια Σαρικάκη, η οποία θεωρείται ότι έχει συμβάλει καθοριστικά στην προβολή μιας θετικής εικόνας για την Ελλάδα, παρά τις γνωστές πρόσφατες εξελίξεις.

• «Οικεία ξενιτιά» ως το τέλος του χρόνου

Κινηματογράφος, εκδηλώσεις λόγου και εκθέσεις είναι μερικά μόνο από όσα περιλαμβάνει το μεγάλο αφιέρωμα στα 50 χρόνια της ελληνικής μετανάστευσης στη Γερμανία που φιλοξενεί το Ινστιτούτο Γκαίτε ως το τέλος του 2010. Στο πλαίσιο αυτό η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Οικεία ξενιτιά Ελληνική μετανάστευση στη Γερμανία 1960-1980» κατέχει εξέχουσα θέση. Οι φωτογραφίες- οι οποίες προέρχονται από το Αρχείο του Κέντρου Τεκμηρίωσης και Μουσείου Μετανάστευσης στη Γερμανία και θα εκτεθούν στο φουαγέ του Ινστιτούτου- ακολουθούν την πορεία των ελλήνων μεταναστών από τα καπνοχώραφα στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή, από τη μεγάλη ελληνική οικογένεια στη μοναξιά των εργατικών εστιών, από τις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές αποχαιρετισμού ως τη σταδιακή εγκατάσταση στη «δεύτερη πατρίδα».

Η έκθεση, σε επιμέλεια του δρος Μανουήλ Γκόγκου, καταγράφει αφενός το έργο των μεταναστών που έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο στη γερμανική όσο και στην ελληνική οικονομία, αφετέρου τον εσωτερικό τους κόσμο: τον διχασμό ανάμεσα στις μεγάλες προσδοκίες και στη σκληρή πραγματικότητα, ανάμεσα στην πατρίδα που άφησαν και σε εκείνη που βρήκαν στον ξένο τόπο.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=357386&dt=29/09/2010#ixzz10ygo4yQy

Οι ταινίες της εβδομάδας: Βδομάδα με ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!

Επιτέλους μεγάλος κινηματογράφος τέχνης με φόρμα στο ύψος του περιεχομένου! Ο λόγος βέβαια για την αριστουργηματική ταινία «Είμαι ο έρωτας», την πρώτη μεγάλου μήκους του νεότατου, γεννημένου το 1971 στο Παλέρμο της Σικελίας, Λούκα Γκουαντανίνο, που καίτοι δεν είναι ευγενής ή Μιλανέζος επέλεξε αυτό το περιβάλλον σαν πλαίσιο που προσφέρει τις καλύτερες φόρμες και τα εντονότερα χρώματα για ένα μελό που αντλεί ζωή από τη δύναμη και τη συγκρότηση της σκηνοθεσίας. Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα! 

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, σας υπενθυμίζουμε ότι συνεχίζεται και αυτήν τη βδομάδα η προβολή της άκρως ενδιαφέρουσας ταινίας του Αλέν Ρενέ «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ», ενώ βγαίνουν στις αίθουσες πάνω από δέκα ολοκαίνουργιες ταινίες ...

ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΗ αισθηματική κωμωδία η αμερικανική παραγωγή 2010 «Δωρητής σπέρματος» των Τζος Γκόρντον και Γουίλ Σπεκ, με τίτλο που τα λέει όλα, με την Τζένιφερ Ανιστον, τον Τζέισον Μπέιτμαν, την Τζουλιέτ Λούις και τον Πάτρικ Γουίλσον.

ΜΙΑ ΚΑΛΗ, ενδιαφέρουσα ταινία τόσο για τη θεματική της όσο για τις εξαίρετες ερμηνείες της, το ανθρώπινο και βαθιά συγκινητικό αμερικανικό δράμα του 2009 «Μέχρι να σε βρω» σε σκηνοθεσία Ροντρίγκο Γκαρσία. Η ιστορία τριών γυναικών που μοιράζονται έναν κοινό παρονομαστή: την υιοθεσία. Με τη ζωή και τη μοίρα τους να συνδέονται, θα έρθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με τη μητρότητα και τη θέση της στη ζωή τους. Οι ηθοποιοί έξοχοι. Ανέτ Μπένινγκ, Ναόμι Γουότς, Κέρι Ουάσιγκτον, Τζίμι Σμιτς και Σάμουελ Τζάκσον.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ της βδομάδας δε θα μπορούσαν να λείψουν οι ταινίες τρόμου! Και είναι δύο, ζωή να 'χουν. Το γαλλο/καναδο/αμερικανικό πόνημα του ποδαριού «Splice» σε σκηνοθεσία Βιντσέντσο Νατάλι, όπου ένα ζευγάρι επιστημόνων πειραματίζεται στα βιοτεχνολογικά εργαστήρια και «κατασκευάζει» ένα περίεργο τέρας με ανθρώπινο DNA, το οποίο μεταλλάσσεται συνεχώς και τρέχα γύρευε... Αισθητική που δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη των ταινιών τρόμου του συρμού. Πρωταγωνιστές ο πάλαι ποτέ πολανσκικός πιανίστας Αντριεν Μπρόντι και η Σάρα Πόλι.

ΤΡΟΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ με το τρισδιάστατο αμερικάνικο θρίλερ του 2010 «Πιράνχας» - ο τίτλος τα λέει όλα - σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Αζά με τους Ελίζαμπεθ Σου, Ανταμ Σκοτ, Ελι Ροθ και Ρίτσαρντ Ντρέιφους.

ΚΑΙ ΔΥΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ παραγωγές. «Μέσα στο δάσος» του Αγγελου Φραντζή η μία και το αγγλόφωνο μουσικό ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου «Ταξιδιάρα ψυχή» η άλλη. Ενα πορτρέτο του Ελληνα μουσικού της εναλλακτικής ροκ Γιάννη Αγγελάκα.

ΤΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ σαν είδος φαίνεται να έχει την τιμητική του αυτή τη βδομάδα δεδομένου ότι στον κατάλογο των νέων ταινιών προστίθενται ακόμα δύο ενδιαφέρουσες παραγωγές. Η πρώτη, μια αμερικανική παραγωγή του 2009, έχει τίτλο «Μεγάλοι σκηνοθέτες» είναι σκηνοθετημένη από την Αντζελα Ισμαήλου και πρωτοπροβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας. Αποτελείται από συνεντεύξεις που έδωσαν στην Ισμαήλου δέκα καταξιωμένοι σκηνοθέτες, άνδρες και γυναίκες και διανθίστηκαν με αρχειακό υλικό από δουλειές τους. Η σκηνοθέτης διερευνά την καλλιτεχνική εξέλιξη των συμμετεχόντων, το ρόλο της ιστορίας και της πολιτικής στο έργο τους και ποιοι ήταν οι μεγάλοι δημιουργοί που τους ενέπνευσαν. Παίρνουν μέρος οι κινηματογραφιστές: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Ντέιβιντ Λιντς, Ανιές Βαρντά, Στίβεν Φρίαρς, Κεν Λόουτς, Λιλιάνα Καβάνι, Τοντ Χέινς, Κατρίν Μπρεγιά, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και Τζον Σέιλς.

«BENDA BILIL» τιτλοφορείται το ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο μουσικό ντοκιμαντέρ του 2010, μια συμπαραγωγή Γαλλίας και Κονγκό. Οι σκηνοθέτες Ρενό Μπαρέ και Φλοράν ντε λα Τουλάιγ ξεκίνησαν το 2004 να συλλέγουν υλικό από την Κινσάσα, την πρωτεύουσα του Κονγκό, για τα παιδιά του δρόμου και τις κοινότητες των σακάτηδων από την πολιομυελίτιδα - που αποδεκατίζει το φτωχό πληθυσμό που δεν έχει να πληρώσει για εμβολιασμό. Η συλλογή υλικού ολοκληρώθηκε το 2009 και η ταινία πραγματεύεται το ιστορικό μιας μπάντας ανάπηρων μουσικών την Staff Benda Bilili, που κατάφερε με πολλή δουλειά να φτιάξει ένα δίσκο και να πραγματοποιήσει το όνειρο που οι μάνατζερ τους έβαλαν στο μυαλό. Συναυλίες σε όλη την Ευρώπη για να βγάλουν λεφτά. Βέβαια, ξεχωρίζει ο νεαρός μη ανάπηρος Roger που ήρθε στην μπάντα 14 χρόνων με ένα αυτοσχέδιο μονόχορδο από τενεκεδάκι κονσέρβας ... Αξιοσημείωτο το μοντάζ της ταινίας, ο τρόπος που συνδέει το ειδικό με το γενικό, οι υπαινικτικές του διαστάσεις και η αφηγηματική του λειτουργία.

ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ η κινέζικη ταινία του 2009 «Μια γυναίκα, ένα όπλο κι ένα noodle bar» σε σκηνοθεσία Ζανγκ Γιμού και η οικογενειακή αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων και φαντασίας του 2010 «Τίνκερμπελ και η μεγάλη νεραϊδοδιάσωση» του Μπρέντλεϊ Ρέιμοντ.

ΚΡΙΤΙΚΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη 2010 

ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΝΟ: Είμαι ο έρωτας 

Ταινία χωρίς αιδώ ως προς το μελοδραματικό της στοιχείο, αξιοθαύμαστα φιλόδοξη, τολμηρή με υψηλούς στόχους που μορφοποιείται μέσα από την ξεκάθαρη αισθητική της δύναμη. Ενα σύμπλεγμα επιφανειών, αντικειμένων, ανθρώπινων σωμάτων, αρχιτεκτονικών λεπτομερειών και τελετουργικών λειτουργιών στιλιζαρισμένο και μαγνητικό, που αφηγείται το απόσταγμα της ουσίας ενός ολόκληρου κόσμου με συμπεριφορές που φέρουν τη μυρωδιά πολύτιμων, οπτικών, αρωμάτων. 

Η εν λόγω ύλη επικαλύπτει με επιτηδειότητα τις εκροές της ηθικής - πρωτίστως όμως - της ιστορικής αποσύνθεσης της οικογένειας Ρέκι, της υψηλής μιλανέζικης μπουρζουαζίας, της βιομηχανικής αριστοκρατίας. Οι Ρέκι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο στις αρχές του 1900 και - όπως οι απανταχού Ρέκι - συνεργάστηκαν με το φασιστικό καθεστώς, κατέδωσαν Εβραίους και αντιφρονούντες, στήριξαν και στηρίχθηκαν από αμείλικτες κυβερνήσεις και ποικίλα κέντρα εξουσίας που φροντίζουν - με το αζημίωτο βέβαια - για τα συμφέροντα των κάθε Ρέκι. Γι' αυτό και οι Ρέκι επιβίωσαν της δυναμικής της οικονομίας χωρίς ουσιαστικά τραύματα. Με βάση τα παραπάνω, ο μύθος της ταινίας εστιάζει στην προσωπική ιστορία του κεντρικού ρόλου της οριακής Εμα και αφηγείται την αργή, αλλά αποφασιστική μετατόπισή της προς την ελευθερία. 

Ο Τανκρέντι και η Εμα Ρέκι είναι παντρεμένοι πριν δεκαετίες κι έχουν τρία ενήλικα παιδιά. Ζουν χωρίς έρωτα μέσα σε μια μονότονη καθημερινότητα την οποία φροντίζει και επιμελείται το πολυπληθές υπηρετικό προσωπικό της μεγαλοπρεπούς τους βίλας - τυπικό αρχιτεκτόνημα της φασιστικής περιόδου - στην καρδιά ενός Μιλάνου που θυμίζει άλλες εποχές κι όχι το σημερινό, το αμαυρωμένο από ολοκληρωτική παρακμή. Ο πρωτότοκος γιος, ο ιδεαλιστής Εντο είναι ο αγαπημένος της μητέρας του, ενώ ο Τανκρέντι ονειρεύεται διάδοχό του στην επιχείρηση τον Τζιανλούκα. Η - μυστικά ομοφυλόφιλη - κόρη της οικογένειας, η Μπέτα, σπουδάζει ζωγραφική. Την εικόνα συμπληρώνει ο πατριάρχης πατέρας του Τανκρέντι, ιδρυτής της δυναστείας των Ρέκι και η αριστοκρατική σύζυγός του. Στη βίλα συχνάζουν και δυο άτομα κατώτερης κοινωνικής τάξης, η Εύα, μέλλουσα σύζυγος του Εντο και ο φίλος του Αντόνιο, ο μάγειρας που φτιάχνει πιάτα σωστά έργα τέχνης, η μοναδική ζωντανή, καταλυτική τελικά παρουσία.

Στο πεδίο του μύθου, ό,τι αντιπροσωπεύει τη «ζωή» - ό,τι δε συμφωνεί με τα καθιερωμένα πρότυπα της τάξης που ανήκει η οικογένεια, όποια ατέλεια και όποια αντισυμβατικότητα - υποβιβάζεται για να μη διαταράξει την απάθεια, την επίδειξη της πολυτέλειας που βρίσκεται εκτεθειμένη στη βιτρίνα των τρόπαιων του πλούτου της όπου περιλαμβάνονται εκτός από βαριά ασημικά και πολύτιμα κοσμήματα «Damiani», εκλεκτά αντικείμενα τέχνης και ανθρώπινες υπάρξεις και συμπεριφορές. Στον κόσμο της οικογένειας, που διέπεται από ύψιστης ακρίβειας τελετουργικά αυτοσυντήρησης, οι διάλογοι θεατρικοποιούνται και ταυτόχρονα οι χαρακτήρες ισχναίνουν. Τυπικό το πρώτο εικοσάλεπτο του φιλμ, που αναλώνεται στις προετοιμασίες του παραδοσιακού γεύματος γενεθλίων του πατριάρχη και ιδρυτή της οικογενειακής αυτοκρατορίας. Εκφωνώντας το αναμενόμενο λογύδριο κάπου μεταξύ επιδόρπιου και παμπάλαιου κρασιού, ο πατριάρχης αναγγέλλει στην οικογένεια τους διαδόχους του στη διεύθυνση της επιχείρησης. Μνημειώδες μαυσωλείο, ο πατριάρχης βαλσαμώνει τα παιδιά του, η παλαιά γενιά κρατά ομήρους τις επόμενες. Θυσιάζει μάλιστα τους πιο αδύνατους, επαναδιατυπώνοντας την ιερότητα της παράδοσης που χαρίζει αφειδώς προνόμια στη φόρμα και όχι στην ουσία, στην κομψότητα - μέσω της οποίας επιβάλλεται ο σεβασμός - σε αντιδιαστολή με την απρέπεια της ευτυχίας.

Στο «Είμαι ο έρωτας», ταινία με απόλυτη απεικονιστική επιτήδευση, η όμορφη όσο ποτέ Τίλντα Σουίντον, η Εμα του φιλμ, «ασχημαίνει» μετά την τραγωδία του γιου της. Εγκαταλείπει βίαια το πορτρέτο της τέλειας, εξωτικής κυρίας με την απαστράπτουσα σιλουέτα της τέλειας κούκλας βιτρίνας καταστήματος που άλλοι ντύνουν κι άλλοι γδύνουν. Εχει κόψει τα μακριά της μαλλιά. Ιδρώνει, γυμνώνεται και φοράει μια κοινή φόρμα γυμναστικής, μεταμορφώνεται σε μια ύπαρξη με χαρακτηριστικά ανδρογύνου, έξω από κάθε νόρμα. Ετσι, απογυμνωμένη από το θεσμικό καθωσπρεπισμό και το μουσειακό αλάνθαστο της τάξης της, μεταμορφώνεται σε μια φιγούρα σπαραχτικά αληθινή. Κι όλα άρχισαν από την ατροφική στην αρχή αίσθηση της γεύσης, από το ξύπνημα μέσα από το πολύχρωμο πιάτο με τις γαρίδες του Αντόνιο, του μάγειρα φίλου του Εντο, του ξένου σώματος στο σοφιστικέ περιβάλλον των Ρέκι που οδηγεί την Εμα - σαν δύναμη θεϊκή σε αποκάλυψη μπροστά της - σε άτακτο εκτροχιασμό. Την σπρώχνει στην ανάγκη επανάκτησης του αυθεντικού της εαυτού, στο να ξαναθυμηθεί τ' όνομά της που πια έχει ξεχάσει κι εκείνη αντιστέκεται και αντλεί δύναμη από τον έρωτά της. Ο κυνικός σύζυγος Τανκρέντι, στο κοιμητήριο του Μιλάνου, μπροστά από τον τάφο του Τουράτι τραβά το σακάκι, που πριν λίγο με μια θεατρική χειρονομία γαλαντόμου είχε ρίξει στη βρεγμένη πλάτη της Εμας. «Δεν υπάρχεις» της λέει υποτιμητικά, με το που εκείνη του αποκαλύπτει τον έρωτά της για τον Αντόνιο κι εκείνος τρομαγμένος από τη δύναμή της προσπαθεί να την επαναφέρει στην κατάσταση του άψυχου αντικείμενου, του αδρανούς τρόπαιου.

• Ποια είναι η Εμα Ρέκι;

Καμιά επιλογή δεν είναι τυχαία. Ιδιαίτερα ότι η Εμα έρχεται από τη Ρωσία. Για ποιο λόγο η Βρετανή Τίλντα Σουίντον, που υποδύεται την Εμα, δεν παραμένει και στην ταινία Αγγλίδα ή έστω Γαλλίδα ή ίσως Σκανδιναβή ή και Πολωνή; Η Εμα είναι Ρωσίδα διότι στοιχεία υποδήλωσης και συνδήλωσης της έννοιας καθιστούν δυνατή την οικοδόμηση και υποστήριξη της σχέσης εξουσιαστή/εξουσιαζόμενου, που είναι και βασικός άξονας του μύθου. Λογικά αναμενόμενο θα ήταν ο αριστοκράτης βιομήχανος Τανκρέντι να συζευχθεί με γυναίκα του κύκλου και της τάξης του, κατά την πρακτική των προγόνων του. Γυναίκα με δικά της λεφτά, άρα και δικά της κοσμήματα που ο Τανκρέντι δε θα τολμούσε καν να διανοηθεί να κρατά κλειδαμπαρωμένα σε δικό του σκρίνιο, όπως κάνει τώρα. Η Εμα είναι Ρωσίδα, είναι κόρη συντηρητή έργων τέχνης που ο Τανκρέντι - ως συλλέκτης έργων τέχνης - γνώρισε στη Σοβιετική Ενωση μέσω του πατέρα της. Εντυπωσιασμένος από την εκθαμβωτικά αριστοκρατική φυσιογνωμία της, την εξαγοράζει ως ζωντανό έργο τέχνης και την τοποθετεί στη βιτρίνα των τροπαίων στη βίλα του Μιλάνου. Της «εξευγενίζει» μάλιστα το (μάλλον χαρακτηριστικά ρώσικο;) όνομά της με το πασπαρτού Εμα. Τα πανάκριβα ρούχα και κοσμήματά της, που πληρώνονται με χρήματά του, είναι δική του ιδιοκτησία. Σ' εκείνη επιτρέπει απλά τη χρήση σε κοινωνικές εμφανίσεις, επισφράγισμα του κοινωνικού στάτους. Της περνά μάλιστα ο ίδιος στο δάκτυλο το πολύτιμο δακτυλίδι, μετά κλειδώνει το ντουλάπι απ' όπου το έβγαλε και κρύβει το κλειδί. Για τον Τανκρέντι η ατομική του ιδιοκτησία, τα λεφτά του, είναι κάτι ιερό. Απόδειξη: Συζητά με την Εμα λογαριασμούς και έξοδα. Της κάνει σαφές ότι τα έξοδα είναι υπερβολικά και πρέπει να φροντίσει για το σαφή μετριασμό τους. Αναφέρονται και στο μεγάλο γιο, τον Εντο και τα σχέδιά του για χρηματοδότηση συνεταιρικής - με το φίλο του μάγειρα - επιχείρησης. Ο Τανκρέντι δηλώνει ξεκάθαρα: «Ας κάνει ό,τι θέλει, αυτά είναι δικά του λεφτά...». Η Εμα αποκλειστικά στον Εντο, τον ευαίσθητο λατρευτό της πρωτότοκο, δίδαξε τη μητρική της γλώσσα, οι δυο τους μιλάνε στα ρώσικα κι έχουν ουσιαστική, βαθιά σχέση και δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. 

Οι μοντερνιστικοί χώροι της βίλας έχουν αφηγηματική χρήση και μαζί με τα αντικείμενα συνθέτουν μια συμφωνία. Είναι χώροι μεταφυσικοί μέσα στους οποίους τα ανθρώπινα, τα έμψυχα όντα έχουν την ίδια αξία και την ίδια μεταχείριση με τα άψυχα αντικείμενα, σε αντιδιαστολή με τις σκηνές εκτός βίλας. Ο οπτικός μηχανισμός που ο Γκουαντανίνο συνθέτει, ράβοντας τις στιλιστικές του επιλογές με το νήμα των πομπωδών ορχηστρικών κομματιών είναι γοητευτικός, γιατί δεν καταδεικνύει, αλλά αποκαλύπτει... Μοντάζ κομματιαστό και μουσικό, λεπτομέρειες της πόλης ιδωμένες με εγκάρσια οπτική, ρευστές και αμείλικτες οι κινήσεις της κάμερας, όπως εκείνη που απότομα αποφασίζει να ακολουθήσει την Εμα, που από τον πάνω όροφο της βίλας κατεβαίνει ξέφρενα τις σκάλες και φθάνει στους χώρους της κουζίνας μόνο και μόνο για να πάρει ένα φιλί από τον αγαπημένο της. Ο φωτισμός (στο ρεστοράν του Αντόνιο), αντινατουραλιστικός, τυλίγει τη δράση σε ένα ονειρικό στεφάνι. Οι τίτλοι της αρχής σε στιλ ρετρό υπόκεινται και αυτοί σε χρήση σκηνογραφική. Το χιονισμένο Μιλάνο μεταμορφώνεται σε τόπο χιμαιρικό, μέσα από τη στομφώδη, αλλά αυστηρή περιπλάνηση της κάμερας.

«Ο καπιταλισμός είναι δημοκρατία», λέει αποφθεγματικά ο Ινδο-αμερικάνος με το σαρίκι, που διαπραγματεύεται την αγορά τόσο της επιχείρησης, όσο και της φίρμας Ρέκι. Η οικογένεια των παλιών ιδιοκτητών γνωρίζει ότι ο κόσμος αλλάζει, βλέπει ότι τη θέση του βιομηχανικού καταλαμβάνει τώρα το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς θα γίνουν πλουσιότεροι. Μόνο ο γιος, ο Εντο, γαλουχημένος με τις αξίες και το φαγητό της μητέρας του, αντιτίθεται στην πώληση και κάνει λόγο για απολύσεις εργαζομένων. Ανταπόκριση όμως και στήριξη δε συναντά στο στενό του περίγυρο. Ούτε από την, καλλιτεχνικών ευαισθησιών, αδελφή του Μπέτα, που επαναστάτησε - στην εμφάνιση μόνο - ώστε να καταδηλώνονται ευκρινώς οι ομοφυλοφιλικές της προτιμήσεις, κάτι που όμως δεν τολμά να δημοσιοποιήσει ευθαρσώς στην οικογένεια - η Μπέτα χαίρεται ιδιαίτερα που με την πώληση θα γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Ούτε όμως από την μέλλουσα σύζυγό του, την καιροσκόπο μικροαστή Εύα, που ξύνοντας την επιφάνεια της συμπεριφοράς, περιβολής και τρόπου ύπαρξής της, ανακαλύπτεις μια λανθάνουσα νεόπλουτη που διείσδυσε στην οικογένεια με την αλάνθαστη μέθοδο της εγκυμοσύνης και δε σκοτίζεται για - τεχνικές λεπτομέρειες ηθικής τάξης - όταν πρόκειται για το οικονομικό της συμφέρον. Ο Γκουαντανίνο ισορροπεί με τόλμη και θράσος, στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ τριών αφηγηματικών γραμμών, κάνει ανατομία στο ζωντανό, φλογερό σώμα του μελοδράματος με την αιχμηρή και παγερή λάμα της αισθητικής, πείθοντας τους πάντες ότι έχει αφομοιώσει δημιουργικά την ουσία ολόκληρου του παρελθόντος ιταλικού - κι όχι μόνο - κινηματογράφου. Παρά τα επιμέρους ίχνη από την πρώιμη μυθιστοριογραφία του Μοράβια και του Παβέζε, εικόνες που παραπέμπουν στη θεματική του Αντονιόνι και του Παζολίνι και βλέμμα με αισθητικές επιρροές από τον Βισκόντι, ο κινηματογράφος του Γκουντανίνο είναι κινηματογράφος καταδικός του...

Παίζουν: Τίλντα Σουίντον, Φλάβιο Παρέντι, Γκαμπριέλε Φερτσέτι, Μαρίζα Μπερενσόν, Εντοάρντο Γκαμπριελίνι, Αλμπα Ρόρβακερ, Μαρία Παϊάτο, Πίπο Ντελμπόνο, Ντιάν Φλέρι κ.ά.
Παραγωγή: Ιταλία (2009).

Οι ταινίες της εβδομάδας από 30 Σεπτεμβρίου

Ο Ζανγκ Γιμού δίνει μια δική του διάσταση στο «Μόνο Αίμα» των αδελφών Κοέν   

---

Με πλήθος ταινιών μας υποδέχεται κινηματογραφικά ο Οκτώβρης. Από το ριμέικ του Μόνο Αίμα δια χειρός Ζανγκ Γιμου με τίτλο Μια Γυναίκα, Ένα Όπλο κι Ένα Noodle Bar, μέχρι την καλτ διασκέδαση του Πιράνχα 3D, το μελόδραμα Είμαι ο Έρωτας, την κομεντί Δωρητής Σπέρματος, το φεστιβαλικό και πολυσυζητημένο Μέσα Στο Δάσος μέχρι τα ντοκιμαντέρ Benda Belili και Μεγάλοι Σκηνοθέτες, η εβδομάδα από 30 Σεπτεμβρίου έρχεται να καλύψει όλες τις κινηματογραφικές προτιμήσεις.

• Μια Γυναίκα, Ένα Όπλο κι Ένα Noodle Bar

Τι συμβαίνει όταν ο Ζανγκ Γιμού σκηνοθετεί αδελφούς Κοέν; Το Μια Γυναίκα, Ένα Όπλο και Ένα Noodle Bar βασίζεται στο Μόνο Αίμα των Τζόελ και Ίθαν Κοέν. Ο Ουάνγκ είναι ένας καταθλιπτικός και πλεονέκτης ιδιοκτήτης εστιατορίου noodles. Η παραμελημένη σύζυγός του τον απατά με έναν υπάλληλό του, αλλά εκείνος παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση. Αποφασίζει να αναθέσει τη δολοφονία τους στον αστυνομικό Ζανγκ, νομίζοντας πως έχει βρει την ιδανική λύση για να δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία. Ο Ζανγκ όμως έχει τα δικά του σχέδια...

Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού
Πρωταγωνιστούν: Χονγλέι Σαν, Νταχόνγκ Νι, Ζιάο Σεν-Γιανγκ, Ζιαοξουάν Γουάνγκ

• Είμαι ο Έρωτας

Ένα τραγικό love story κατά την αλλαγή της χιλιετίας στο Μιλάνο. Η ιστορία αφορά τον έρωτα της πλούσιας Έμμα (η Τίλντα Σουίντον ερμηνεύει μια Ιταλίδα ρωσικής καταγωγής) με τον νεαρό Αντόνιο. Ο σύζυγος της Έμμα, ο γιος της και η κόρη της αποτελούν επίσης τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας, όπου οι χαρακτήρες συγκρούονται, τα πάθη σιγοβράζουν κάτω από την επιφάνεια και η πτώση της μεγαλοαστικής οικογένειας είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
Πρωταγωνιστούν: Τίλντα Σουίντον, Φλάβιο Παρέντι, Μαρίσα Μπέρενσον

• Δωρητής Σπέρματος

Άλλη μια ρομαντική κομεντί για το κορίτσι της διπλανής πόρτας, Τζένιφερ Άνιστον. Η Κάσι θέλει να κάνει παιδί χωρίς σύντροφο. Ζητά τη βοήθεια ενός γοητευτικού δότη σπέρματος, αλλά μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής οδηγεί σε μια αποκάλυψη επτά χρόνια αργότερα.

Σκηνοθεσία: Γουίλ Σπεκ
Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Άνιστον, Τζούλιετ Λούις, Πάτρικ Γουίλσον, Τζέισον Μπέιτμαν

• Πιράνχας 3D

Ακολουθώντας την παράδοση των B-movies, αλλά με μια σύγχρονη προσέγγιση (σε 3D) το Πιράνχας αποτελεί ριμέικ του καλτ φιλμ Piranha. Αυτή τη φορά, αντιμέτωποι με τα πιράνχας έρχονται οι Ελίζαμπεθ Σου, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Βινγκ Ρέιμς και Κρίστοφερ Λόιντ.
Ένα νέο είδος τρόμου εμφανίζεται στην ονειρική λίμνη Victoria. Όταν μια αναπάντεχη υποθαλάσσια δόνηση φέρνει στην επιφάνεια αμέτρητα πιράνχας, μια ομάδα ανθρώπων – ανάμεσα τους η τοπική αστυνομικός Τζούλι Φόρεστερ - συνεργάζονται και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μην γίνουν τροφή στα αιμοβόρα αυτά ψάρια. Η Τζούλι ρισκάρει τα πάντα για να καταστρέψει τα πιράνχας, προκειμένου να σώσει τη λίμνη και την οικογένειά της. Μετά τη μεγάλη εμπορική επιτυχία της ταινίας, ανακοινώθηκε ήδη ότι ετοιμάζεται σίκουελ.

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Αζά
Πρωταγωνιστούν: Ελίζαμπεθ Σου, Βινγκ Ρέιμς, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Έλι Ροθ

• Splice

Η Σάρα Πόλεϊ και ο Έιντριεν Μπρόντι πρωταγωνιστούν σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Οι επιστήμονες Κλάιβ και Έλσα δημιούργησαν ένα νέο είδος ζώου που τους κάνει διάσημους στην επιστημονική κοινότητα. Χωρίς να έχουν την έγκριση της φαρμακευτικής εταιρίας που τους χρηματοδοτεί, προσθέτουν ανθρώπινο DNA στο υβρίδιο που δημιούργησαν. Το αποτέλεσμα είναι ένα θηλυκό υβρίδιο, ανθρώπου και ζώου. Αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι είναι το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους μεταμορφώνεται σε μεγάλη απειλή...

Σκηνοθεσία: Βιντσέντζο Νατάλι
Πρωταγωνιστούν: Έιντριεν Μπρόντι, Σάρα Πόλεϊ, Ντέιβιντ Χιούλετ

• Μέχρι να σε Βρω

Η μητρότητα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των τριών ιστοριών που τελικά συναντιούνται. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια 50χρονη γυναίκα, την κόρη που έδωσε για υιοθεσία 35 χρόνια πριν και μια Αφροαμερικανίδα που ζητά να υιοθετήσει ένα παιδί.

Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία
Πρωταγωνιστούν: Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ, Σάμιουελ Τζάκσον, Κέρι Ουάσινγκτον

• Benda Bilili

Η ταινία που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Μουσική και Φιλμ» του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για ένα αισιόδοξο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί την ιστορία μιας παρέας αστέγων από τους δρόμους της Κινσάσα που ζούσαν στο ζωολογικό κήπο της πόλης, καθηλωμένοι σε αναπηρικά καρότσια και διασκέδαζαν παίζοντας μουσική. Το ταξίδι περιλαμβάνει το ξεκίνημα της μπάντας στους δρόμους και στις αλάνες και την ελεημοσύνη έξω από τα κλαμπ και τα εστιατόρια της πόλης, μέχρι την πρώτη τους ηχογράφηση, την καταξίωση και τις διεθνείς περιοδείες τους.

Σκηνοθεσία: Ρενό Μπαρέ, Φλοράν ντε λα Τουλέ

• Μεγάλοι Σκηνοθέτες

Ένα ντοκιμαντέρ-ύμνος στο παγκόσμιο σινεμά. «Πρωταγωνιστές» δέκα από τους πιο φημισμένους, ιδιαίτερους και προκλητικούς σκηνοθέτες εν ζωή. Το ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία της Άντζελας Ισμαήλου, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2009, στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Περιλαμβάνει πρωτότυπες προσωπικές συνεντεύξεις με καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως οι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Ντέιβιντ Λιντς, Στίβεν Φρίαρς, Ανιές Βάρντα, Κεν Λόουτς, Λιλιάνα Καβάνι, Τοντ Χέινς, Καθρίν Μπριλά, Ρίτσαρντ Λικλέιτερ και Τζον Σέιλς. Το ντοκιμαντέρ διανθίζεται από εκτεταμένα αποσπάσματα και αρχειακό υλικό από το έργο των σκηνοθετών.

Σκηνοθεσία: Άντζελα Ισμαήλου

• Μέσα στο Δάσος

Ένα προκλητικό, υπαρξιακό παραμύθι. Ο Άγγελος Φραντζής κινηματογραφεί τη σεξουαλική αναζήτηση τριών παιδιών μέσα στο δάσος, χρησιμοποιώντας μόνο τη φτηνή κάμερα μιας φωτογραφικής μηχανής. Κάδρα απίστευτης ομορφιάς, ερωτικές σκηνές που έχουν συζητηθεί, μινιμαλισμός στην κινηματογράφηση και το λόγο. Το Μέσα στο Δάσος είναι ένα κινηματογραφικό πείραμα.

Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Πρωταγωνιστούν: Κάτια Γκουλιώνη, Ιάκωβος Καμχής, Νέιθαν Πισόρτ

• Ταξιδιάρα Ψυχή

Την καθημερινότητα του τραγουδοποιού και ποιητή Γιάννη Αγγελάκα παρακολουθεί το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου. Ο τραγουδοποιός Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας και τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση. Στα δύο χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες.

Σκηνοθεσία: Αγγελική Αριστομενοπούλου

• Η Τίνκερμπελ και η Μεγάλη Νεραϊδοδιάσωση

Άλλη μια παιδική περιπέτεια με ηρωίδα την Τίνκερμπελ. Η νεράιδα γνωρίζει ένα εννιάχρονο κορίτσι, τη Λίζι, και αναπτύσσει μαζί της μια βαθιά φιλία. Όμως οι νεράιδες δεν πρέπει να έχουν επαφή με τους ανθρώπους, κι έτσι οργανώνεται μια ολόκληρη εκστρατεία για να επιστρέψει η Τίνκερμπελ πίσω, εν μέσω μιας καλοκαιρινής καταιγίδας. Και όλες οι νεράιδες μαζί, με τη βοήθεια της Λίζι, θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να κρατήσουν μυστική την ύπαρξή τους από τον πατέρα της Λίζι και την επιστημονική κοινότητα.

Σκηνοθεσία: Μπράντλι Ρέιμοντ
Με τις φωνές των: Πάμελα Άλντον, Μέι Γουίτμαν, Λόρεν Μόουτ, Μάικλ Σιν, Λούσι Λου

Παράλληλα, διεξάγεται το 1ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με σημαντικές ταινίες από τις απαρχές του αμερικανικού σινεμά.

Απεβίωσε ο Άρθουρ Πεν, σκηνοθέτης του «Μπόνι και Κλάιντ»

Σε ηλικία 88 ετών

Ο Άρθουρ Πεν 

---

Μία μόλις ημέρα μετά τα 88α γενέθλιά του απεβίωσε ο σκηνοθέτης Άρθουρ Πεν, δημιουργός της ταινίας Μπόνι και Κλάιντ, μιας από τις σημαντικότερες του αμερικανικού σινεμά.

Τον θάνατό του επιβεβαίωσε o Έβαν Μπελ, φίλος και λογιστής του Άρθουρ Πεν για περίπου 25 χρόνια, λέγοντας ότι ο σκηνοθέτης ήταν άρρωστος εδώ και περίπου έναν χρόνο.

Το 1957 σκηνοθέτησε το τηλεοπτικό έργο The Miracle Worker, δύο χρόνια αργότερα το μετέφερε στο θεατρικό σανίδι και το 1962 το μετέφερε στην οθόνη του σινεμά κερδίζοντας πλήθος βραβείων -ανάμεσά τους και ένα βραβείο Τόνι.

Ο Άρθουρ Πεν θεωρείται ότι επηρέασε βαθύτατα την ιστορία του σινεμά με την ταινία του Μπόνι και Κλάιντ. Η ταινία αυτή θεωρείται ότι άνοιξε το δρόμο για ένα νέο αμερικανικό σινεμά και επηρέασε πολλές ταινίες όπως τα Easy Rider, The Wild Bunch, The Graduate και άλλες.

«Ο Άρθουρ Πεν έφερε την ευαισθησία των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ταινιών της δεκαετίας του '60 στο αμερικανικό σινεμά» δήλωσε ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πόλ Σρέιντερ.

«Άνοιξε τον δρόμο για μια νέα γενιά Αμερικανών σκηνοθετών που μόλις έβγαιναν από τις σχολές κινηματογράφου» πρόσθεσε.

Ο Άρθουρ Πεν γεννήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1922 στη Φιλαδέλφεια από γονείς ρωσικής-εβραϊκής καταγωγής.

Σύντομα ενδιαφέρθηκε για το θέατρο και μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Περούτζια και της Φλωρεντίας και επέστρεψε στις ΗΠΑ το 1948. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο φημισμένο Actor's Studio της Νέας Υόρκης.

Σκηνοθέτησε επίσης τα The Left Handed Gun και Alice's Restaurant, καθώς και πλήθος θεατρικών και τηλεοπτικών παραγωγών.

Αδελφός του πολύ καλού φωτογράφου Ιρβινγκ Πεν και ηθοποιός του θεάτρου στα νιάτα του, ο Αρθουρ Πεν έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία πρώτα στην τηλεόραση ενώ πέρασε στη μεγάλη οθόνη το 1958 σκηνοθετώντας τον Πολ Νιούμαν στην ταινία Ο αριστερόχειρας που στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο Ο δραπέτης των επτά πολιτειών. [Newsroom ΔΟΛ]

Αλβανία: Ταινία που σατιρίζει τον Χότζα προτείνεται υποψήφια για Οσκαρ

Μια σάτιρα για την κατάρρευση του καθεστώτος, τις βάσεις του οποίου έβαλε ο Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία, με τον τίτλο «Ανατολικά Δυτικά Ανατολικά» (αλβανικός τίτλος: Lindje perendim lindje), είναι η ταινία που προτάθηκε από το αλβανικό Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου για να συμπεριληφθεί στις υποψηφιότητες για το  Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Σκηνοθετημένη από τον Γκέργκι Τζουβάνι, η ταινία κατέκτησε το βραβείο σκηνοθεσίας στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τιράνων, ενώ το καστ των ηθοποιών έλαβε ένα ειδικό βραβείο στην ίδια διοργάνωση. Η ταινία εξελίσσεται στα Τίρανα, το 1990. Η τότε κυβέρνηση αναθέτει στον πρώην πρωταθλητή ποδηλασίας, Ίλο, στην ηλικία των 50 πλέον, να συγκεντρώσει μια πενταμελή ομάδα ποδηλατών, που θα εκπροσωπήσει τη χώρα τους σε ερασιτεχνικό τουρνουά, στη Γαλλία. Καθ' οδόν κάνουν μια σύντομη στάση στην Τεργέστη. Την πρώτη μέρα στην πόλη και καθώς προσπαθούν ακόμη να εγκλιματισθούν στην εκθαμβωτική δυτική ευημερία, πληροφορούνται μέσω της τηλεόρασης στο ξενοδοχείο ότι στην πατρίδα τους έχει ξεσπάσει επανάσταση. Τώρα, ανησυχώντας για τους δικούς τους ανθρώπους, προσπαθούν να βρουν τρόπο να επιστρέψουν στην Αλβανία, όμως, καθώς η ίδια η ύπαρξη της χώρας πλέον αμφισβητείται, θα χρειαστούν όση περισσότερη βοήθεια γίνεται για να τα καταφέρουν.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος βραβεύθηκε σε Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Τουρκία

Ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνοθέτης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, ήταν το τιμώμενο πρόσωπο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Altin Koza, στα Αδανα της Τουρκίας.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα στην ιστοσελίδα του τηλεοπτικού δικτύου CNN Turk, σε ομιλία του στο Δημοτικό Θέατρο του Μητροπολιτικού Δήμου Αδάνων, ο Έλληνας σκηνοθέτης τόνισε -μεταξύ άλλων- πως «θα πρέπει να λάβουμε το αναγκαίο μάθημα από το ιστορικό παρελθόν κι έτσι να προχωρήσουμε από κοινού προς το μέλλον».

«Μια θάλασσα -πρόσθεσε- μας ενώνει. Παράλληλα υπάρχει και μια ιστορική συνέχεια 400 ετών που και αυτή μας ενώνει. Θα πρέπει να δούμε από κοινού το μέλλον. Αν και υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ της τουρκικής και της ελληνικής κοινωνίας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν από κοινού να θέσουν επί τάπητος τα κοινά προβλήματα».

Ο Έλληνας σκηνοθέτης εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι, «μπορούμε να επιλύσουμε από κοινού τα προβλήματά μας», σημειώνοντας χαρακτηριστικά:

«Μπορούμε να μιλάμε επί ώρες για τις διαφορετικότητές μας ή για τα κοινά μας σημεία. Όμως, είναι αδύνατον να προσβλέπουμε στο μέλλον, λαμβάνοντας υπόψη μας τα σημεία θραύσης και τις διαφορές που υπάρχουν. Θα πρέπει να καθίσουμε από κοινού να βρούμε το κατάλληλο υπόβαθρο, το οποίο άλλωστε υπάρχει, και να δούμε το μέλλον».

Αυλαία για τις Νύχτες Πρεμιέρας με την απονομή των βραβείων

Ο τρυφερός «Σέμπε» κέρδισε τις εντυπώσεις του κοινού, το οποίο του έδωσε το βραβείο

Το φιλμ Ο Πειρασμός του Αγίου Τόνι από την Εσθονία κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά, το μεγάλο βραβείο του 16ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X. Το Σάββατο απονεμήθηκαν τα βραβεία σε πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες δημιουργούς.

Στον Πειρασμό του Αγίου Τόνι παρακολουθούμε την ιστορία του Τόνι, ενός μεσήλικου άνδρα που ζει μια μουντή, συνηθισμένη ζωή. Το ξέσπασμα της κρίσης μέσης ηλικίας τον βρίσκει να αμφισβητεί την κοινωνικά αντικειμενική αξία του να προσπαθείς να είσαι καλός άνθρωπος. Κατά την διάρκεια της ενστικτώδους αναζήτησης του περιπλανιέται σε κηδείες και μπαρ, συνδιαλέγεται με αστυνομικούς και μαφιόζους και γεύεται όλα τα συστατικά της εσθονικής μεταβιομηχανικής κοινωνίας.

Βραβείο σεναρίου απονεμήθηκε στο βρετανικό Four Lions για τέσσερις γκαφατζήδες επίδοξους τρομοκράτες, ενώ για τη σκηνοθεσία βραβεύτηκε το En Waar de Sterre/ Ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας του Βέλγου Γκαστ Βαν Ντεν Μπέργκερ, μια αλληγορική ταινία με ήρωες τρεις πάσχοντες από σύνδρομο Down.

Το τρυφερό Sebbe από τη Σουηδία κατάφερε να «κερδίσει» το κοινό του Φεστιβάλ -όπως και το βραβείο κοινού.

Βραβείο στο διαγωνιστικό τμήμα Φιλμ και Μουσική αναδείχθηκε το ντοκιμαντέρ Benda Bilili!

Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με την προβολή της νέας ταινίας του Γούντι Άλεν Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άνδρα.

Μία ημέρα νωρίτερα, το Σάββατο, είχαν απονεμηθεί τα βραβεία σε πρωτοεμφανιζόμενους Έλληνες δημιουργούς.

Βραβείο Α' γυναικείου ρόλου κέρδισε η Μίνα Ορφανού για την ερμηνεία της στη Στρέλλα του Πάνου Κούτρα, ενώ βραβείο Α΄ αντρικού ρόλου απέσπασε ο Χρήστος Καρτέρης που ερμήνευσε τον Ανέστη στο Ψυχή Βαθιά του Παντελή Βούλγαρη.

Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη κέρδισε ο Βασίλης Ραΐσης για την ταινία Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις (την ταινία μπορείτε να την δείτε ή να την κατεβάσετε δωρεάν στη διεύθυνση www.elvislastsong.com).

Ταινίες του βωβού κινηματογράφου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις 30 Σεπτεμβρίου

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν είναι και ο αριστουργηματικός «Χρυσοθήρας» του Τσάρλι Τσάπλιν 

Ένα αφιέρωμα στις απαρχές του αμερικανικού σινεμά διοργανώνεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 12 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου, προβάλλονται δεκαεννέα ταινίες του βωβού σινεμά.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης διάλεξε και προτείνει 19 αγαπημένες του ταινίες, που γυρίστηκαν στις ΗΠΑ, στα πρώτα βήματα του σινεμά.

Πρόκειται για ασπρόμαυρα φιλμ που χαρακτηρίζονται από έντονη υποκριτική, επεξηγηματικές καρτέλες που διακόπτουν τη δράση, παντελή έλλειψη ήχου αλλά με ζωντανή μουσική υπόκρουση.

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα, αμέτρητα γκαγκ του Μπάστερ Κήτον, σπουδαία φιλμ του Τσάρλι Τσάπλιν, ταινίες της Γκρέτα Γκάρμπο, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν και άλλοι πρωταγωνιστές της εποχής, όπως ο διοπτροφόρος κωμικός Χάρολντ Λόυντ, ο καρδιοκατακτητής Ρούντολφ Βαλεντίνο, οι σκηνοθέτες Γκρίφιθ, Τζούλιαν, Νίμπλο, Μπράουν.

Το αφιέρωμα ξεκινά στις 30 Σεπτεμβρίου, στις 20:00 το βράδυ, με ομιλία του Αμερικανού καθηγητή Μαρκ Γκάρετ Κούπερ, ο οποίος θα συζητήσει με το κοινό, ενώ την τελευταία προβολή στις 12 Οκτωβρίου θα προλογίσει ο Μιχάλης Κακογιάννης κλείνοντας το αφιέρωμα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις προβολές θα συνοδεύουν ζωντανά νέοι μουσικοί με αυτοσχεδιασμούς ή και πρωτότυπες συνθέσεις τους.

Σε όλες τις προβολές η είσοδος είναι ελεύθερη, ενώ ειδικά για σχολεία, προγραμματίζονται τρεις πρωινές εκπαιδευτικές προβολές.

Το αφιέρωμα διοργανώνεται από το ΙΜΚ σε συνεργασία με το Μορφωτικό Τμήμα της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα.

Αναλυτικά το πρόγραμμα

Πέμπτη 30/9
20:00 Ομιλία του Mark Garrett Cooper, διακεκριμένου Αμερικανού καθηγητή, ειδικού σε θέματα Βωβού Κινηματογράφου
21:00 Our Hospitality – Η Φιλοξενία μας, John G. Blystone, Buster Keaton (1923) Διάρκεια: 118’

Παρασκευή 1/10
21:00 Flesh and the Devil – Σαρξ και διάβολος, Clarence Brown (1926) Διάρκεια 116’

Σάββατο 2/10
19:00 Seven Chances - Οι εφτά ευκαιρίες, Buster Keaton, (1925) Διάρκεια: 48’
The Balloonatic - Το αερόσταστο, Edward F. Cline, Buster Keaton, (1923), Διάρκεια: 21’
21:00 The General - Ο Στρατηγός, Buster Keaton, (1927) Διάρκεια: 76’ (χωρίς ελληνικούς υπότιτλους)

Κυριακή 3/10
19:00 The Circus - Το τσίρκο, Charles Chaplin, (1928) Διάρκεια: 69’
21:00 Modern Times - Μοντέρνοι καιροί, Charles Chaplin (1936) Διάρκεια: 84’

Δευτέρα 4/10
21:00 Intolerance – Μισαλλοδοξία, D.W. Griffith, (1916) Διάρκεια: 163’

Τρίτη 5/10
21:00 The Freshman, Fred C. Newmeyer, Sam Taylor (1925) Διάρκεια: 77’

Τετάρτη 6/10
21:00 The eagle - Ο αετός, Clarence Brown (1925) Διάρκεια: 76’


Πέμπτη 7/10
21:00 The gold rush – Ο χρυσοθήρας, Charles Chaplin (1925) Διάρκεια: 68’

Παρασκευή 8/10
21:00 Safety last, Fred C. Newmeyer, Sam Taylor (1923) Διάρκεια: 74’

Σάββατο 9/10
19:00 Go west, Buster Keaton, (1925) Διάρκεια: 56’,
The Navigator - Ο θαλασσοπόρος, Buster Keaton (1924) Διάρκεια: 48’
21:00 The Phantom of the Opera - Το φάντασμα της όπερας, Rupert Julian, (1925) Διάρκεια: 107’

Κυριακή 10/10
19:00 The kid - Το χαμίνι, Charles Chaplin (1921) Διάρκεια: 51’
21:00 City Lights – Τα φώτα της πόλης, Charles Chaplin (1931) Διάρκεια: 86’

Δευτέρα 11/10
21:00 The Birth of a Nation - Η γέννηση ενός έθνους, D.W. Griffith, (1915) Διάρκεια: 186’

Τρίτη 12/10
21:00 The Mysterious Lady – Η μυστηριώδης Κυρία, Fred Niblo (1928) Διάρκεια: 90’

Εισπράξεις 19 εκατ. δολαρίων

• Στην κορυφή του αμερικανικού box office η ταινία «Wall Street: Το Χρήμα Ποτέ δεν Πεθαίνει»

Στην κορυφή του αμερικανικού box office, με εισπράξεις 19 εκατ. δολαρίων, βρίσκεται η ταινία «Wall Street: Το Χρήμα Ποτέ δεν Πεθαίνει», με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Ντάγκλας και Σάια ΛαΜπεφ.

Ο Μάικλ Ντάγκλας ερμηνεύει και πάλι το ρόλο του αδίστακτου χρηματιστή Γκόρντον Γκέκο, ρόλος που του χάρισε το Όσκαρ ερμηνείας το 1988.

Στη νέα ταινία παρακολουθούμε, από τη μία πλευρά, τον Γκέκο από τη στιγμή που αποφυλακίζεται μέχρι τη νέα του πορεία, το 2008.

Από την άλλη, παρακολουθούμε την πορεία ενός νέου γιάπη του Χρηματιστηρίου (Σάια ΛαΜπέφ), ερωτευμένου με την αποξενωμένη κόρη του Γκέκο, που, όντας ιδεαλιστής, προσπαθεί να κάνει μια πιο έντιμη στο χώρο καριέρα.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει, όπως και στην πρώτη ταινία, ο Όλιβερ Στόουν.