Επέβαλε στον Χίτσκοκ ένα νεγκλιζέ

Η κινηματογραφική γκαρνταρόμπα της Γκρέις Κέλι ήταν αυτή που την καθιέρωσε ως την πιο ποθητή γυναίκα του Χόλιγουντ και υπενθυμίζει συνεχώς, κάθε φορά που οι ταινίες της βλέπονται από σημερινούς θεατές, πως ήταν ανεπανάληπτη και μοναδική.

Ενα από τα διάσημα εκθέματα είναι το φόρεμα που φορούσε τη μέρα που πήρε το Οσκαρ, το 1955, για τη «Χωριατοπούλα» του Τζορτζ Σίτον Ο μύθος της χτίστηκε, κυρίως, με τα ρούχα που φορούσε στις ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ, διά χειρός της σπουδαίας ενδυματολόγου τής «Παραμάουντ», Εντίθ Χεντ.

Ο Χίτσκοκ, σε ό,τι αφορούσε την γκαρνταρόμπα της Γκρέις Κέλι, εμπιστευόταν καταρχήν το δικό της κριτήριο. Κι ας ήταν τόσο τελειομανής, ώστε, όταν παρέδιδε τα σενάριά του στους ηθοποιούς, είχε στο πλάι τους υποδείξεις για το τι θα έπρεπε να φορούν. Η Γκρέις ήταν η πρώτη που του πήγε κόντρα. Στην πρώτη τους συνεργασία, στο θρίλερ «Τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως», ο Χίτσκοκ ήθελε στη σκηνή του φόνου να φοράει η Γκρέις Κέλι μια μοβ τουαλέτα. Αυτή, όμως, είχε αντιρρήσεις: Προτιμούσε ένα νεγκλιζέ, γιατί υποτίθεται ότι μόλις θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Οπερ και εγένετο! Και ο Χίτσκοκ δεν το μετάνιωσε.

Στις επόμενες δύο συνεργασίες τους -«Σιωπηλός μάρτυρας» και «Το κυνήγι του κλέφτη»-, της έδωσε απόλυτη ελευθερία. Οταν μάλιστα γύριζαν τη δεύτερη, η Γκρέις Κέλι πήγε στο Παρίσι για ψώνια. Εκεί γεννήθηκε ένας μεγάλος «έρωτας» με τον οίκο Hermes και γύρισε με ένα σωρό αξεσουάρ, που φυσικά αξιοποίησε στην ταινία.

Αν και έπαιξε μόνο σε έντεκα ταινίες μέσα σε έξι χρόνια -ο πρίγκιπας του Μονακό τής έθεσε βέτο να μην ξαναδουλέψει και απαγόρευσε την προβολή των ταινιών της στο Μονακό-, πρόλαβε να γίνει σύμβολο. Ο κόσμος την ερωτεύτηκε για την αιθέρια κινηματογραφική της εικόνα κι όχι για την πραγματική της υπόσταση. Γι' αυτό και έλεγε η ίδια: «Οταν μπαίνει σε ένα ταξί η Αβα Γκάρντνερ, ο ταξιτζής καταλαβαίνει ότι είναι αυτή. Το ίδιο ισχύει για τη Λάνα Τέρνερ και για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Αλλά όχι για μένα... Εγώ δεν είμαι ποτέ η Γκρέις Κέλι· είμαι πάντοτε κάποια που της μοιάζει...» [Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 7 Απριλίου 2010]