Κουμπούρια με μαγκούρες

• «Χάρι Μπράουν» («Ηarry Βrown», Αγγλία, 2009) του Ντάνιελ Μπάρμπερ

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Οι Βρετανοί έχουν παράδοση στο θρίλερ και ο σερ Μάικλ Κειν αποτελεί μέρος αυτής της παράδοσης. Στις έξι δεκαετίες που ασκεί το επάγγελμα του ηθοποιού έχει παίξει σε αρκετά θρίλερ και το κορυφαίο, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι το «Συλλάβατε τον Κάρτερ», η πιο βίαιη στιγμή της κινηματογραφικής παρουσίας του και μία από τις καλύτερες ερμηνείες του. Σε εκείνη την ταινία ο Κέιν υποδύθηκε τον Τζακ Κάρτερ, έναν ψυχρό σαν μέταλλο άνθρωπο του υποκόσμου που αποφασίζει να πάρει την εκδίκησή του εξολοθρεύοντας τους φονιάδες του αδελφού του. Να λειτουργήσει, δηλαδή, με τους όρους του παιχνιδιού στο οποίο ούτως ή άλλως μετείχε ο ίδιος. Μπορεί να μη δικαιολογούσες τις πράξεις του, τις καταλάβαινες όμως γιατί δεν ήταν ξένο σώμα στον ήρωα. Σαράντα χρόνια αργότερα, στον «Χάρι Μπράουν» ο σερ Μάικλ Κέιν κάνει περίπου το ίδιο πράγμα όταν αντιλαμβάνεται ότι ο μόνος τρόπος για να καθαρίσει τη γειτονιά του από τα «ανθρώπινα κατακάθια» της συμμορίας που την απειλούν είναι να τα σκοτώσει. Το ποτήρι ξεχειλίζει όταν στα χέρια του πέφτει ένα κινητό τηλέφωνο στο οποίο έχει καταγραφεί η εν ψυχρώ, για πλάκα δολοφονία του επίσης ηλικιωμένου φίλου του με τον οποίο τόσα χρόνια έπαιζε σκάκι στην παμπ. Ηρθε η ώρα για τον χήρο, πρώην στρατιωτικό με εμπειρία στον πόλεμο του ΙRΑ να δείξει ότι έχει δόντια και όχι μασέλα...

Ας ξεκαθαριστεί ένα πράγμα: η ταινία είναι άψογη στην κατασκευή της, ατμοσφαιρικά φωτογραφημένη ( Μάρτιν Ρούε ) και πολύ καλά σκηνοθετημένη από τον Ντάνιελ Μπάρμπερ (υποψήφιος για το Οσκαρ ταινίας μικρού μήκους 2007 για το «Τhe Τonto woman»). Ο Μπάρμπερ φαίνεται ότι έχει μελετήσει καλά τις επικίνδυνες περιοχές στις παρυφές ενός Λονδίνου που δεν θα βρούμε σε κανέναν τουριστικό οδηγό γιατί είναι το Λονδίνο που κανένας τουρίστας δεν θα ήθελε να έχει υπόψη του. Πολυκατοικίες-κουτιά, παντού σκουπίδια, ο τρόμος διάχυτος, ο φόνος για το τίποτε. Και όντως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας μετά τον Μάικλ Κέιν, που είναι από μόνος του λόγος για να τη δει κανείς, είναι ο δραματουργικός χώρος της, ένα Λονδίνο που δεν δείχνει διαφορετικό από το Παρίσι που είχε κινηματογραφήσει ο Ματιέ Κασοβίτς πριν από περίπου μία δεκαπενταετία στο «Μίσος».

Πέραν αυτού, όμως, αν κοιτάξουμε βαθιά στο περιεχόμενο του «Χάρι Μπράουν», θα δούμε ότι δεν πείθει. Οσο και αν το στρατιωτικό παρελθόν του ήρωα του επιτρέπει να θυμάται κάποιες φονικές τακτικές, πρώτον δεν είναι ένας άντρας στα ντουζένια του και, δεύτερον, δεν είναι παράνομος όπως ήταν ο Τζακ Κάρτερ. Υπάρχουν σκηνές σαν αυτή που πηγαίνει να βρει όπλα στο χειρότερο καταγώγιο που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους στις οποίες εκεί που θα περίμενες να τον κάνουν μια χαψιά βγαίνει άνετος νικητής. Είναι ένας υπερήλικος vigilante που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πάθει έμφραγμα απέναντι σε κινδύνους που δεν μπορεί να χειριστεί και αυτό αφήνει πίσω του αστείες εικόνες σε μια ταινία που σίγουρα δεν είναι κωμωδία. Και το χειρότερο, όλα αυτά γίνονται στον βωμό ενός απροκάλυπτου εξωραϊσμού της αυτοδικίας ώστε να λειτουργήσει η διάθεση καταγγελίας μιας ταινίας που όσο γλαφυρή άλλο τόσο ενοχλητική είναι.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=68&artId=325056&dt=11/04/2010#ixzz0kmdK2sQO