Ενα τέρας αξιοπρεπές

Εξαιρετικό καστ σε καλογυρισμένη βικτωριανή ατμόσφαιρα

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11/02/2010
  

• Ο λυκάνθρωπος**1/2, ΘΡΙΛΕΡ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ. Σκηνοθεσία: Τζο Τζόνστον. Ερμηνείες: Μπενίσιο ντελ Τόρο, Αντονι Χόπκινς, Εμιλι Μπλαντ, Χιούγκο Γουίβινγκ

ΚΡΙΤΙΚΗ. Από τα τέρατα της κινηματογραφικής μυθολογίας, ο λυκάνθρωπος έχει γνωρίσει μάλλον τις λιγότερο εντυπωσιακές και τις πιο δευτεροκλασάτες κινηματογραφικές περιπέτειες. Πολύ λίγες ταινίες, όπως ο ομότιτλος «Λυκάνθρωπος» του 1941 με τον Λον Τσάνεϊ, ο «Αμερικανός λυκάνθρωπος στο Λονδίνο» και το «Ουρλιαχτό», αξίζουν προσοχής.

Η ταινία που γύρισε ο Τζο Τζόνστον στέκεται δίπλα τους, συνεπής απέναντι στον ήρωά της και καλύτερη από το σύνολο της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη, που περιλαμβάνει ταινίες όπως το «Τζουράσικ Παρκ 3» και το «Jumanji»...

Η ιστορία διαδραματίζεται στη βικτωριανή Βρετανία, στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Λόρενς Τάλμποτ, γόνος μιας ευγενούς οικογένειας, επιστρέφει στην πατρίδα από την Αμερική, όταν ο αδελφός του κατακρεουργείται από ένα άγνωστο πλάσμα. Στην τοπική κοινότητα επικρατεί πανικός και στοχοποιούνται οι τσιγγάνοι που ζουν εκεί κοντά. Ομως γρήγορα θα αποδειχθεί ότι δεν είναι οι τσιγγάνοι το πρόβλημα. Το πλάσμα επιτίθεται και στον Λόρενς, ο οποίος σύντομα θα αρχίσει να παρατηρεί αλλαγές στον εαυτό του.

Μέχρι να συμβεί αυτό, θα συνεχίσει την έρευνα, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του θύματος και τον απόμακρο και απρόθυμο πατέρα του. Η δύσκολη σχέση πατέρα και γιου δεν είναι το μοναδικό οικογενειακό πρόβλημα, καθώς η μητέρα είχε αυτοκτονήσει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.

Η ταινία εξελίσσεται όπως περιμένει κανείς, με τη μεταμόρφωση του Λόρενς, τον εγκλεισμό του, μια εντυπωσιακή απόδραση, ένα ρομάντζο με τη νεαρή μνηστή και τη δύναμη της αγάπης να προσπαθεί να δώσει λύση.

Ο νέος «Λυκάνθρωπος» δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Είναι όμως γυρισμένος καλαίσθητα, με καλά εφέ από τον μάστορα του είδους Ρικ Μπέικερ και παρότι αρχίζει με αργούς ρυθμούς, από τη θεαματική σκηνή της απόδρασης και μετά αποκτά ταχύτητα και σασπένς.

Το βασικό προτέρημα της ταινίας, ωστόσο, είναι το καλό καστ, που προσθέτει αξιοπιστία και κύρος με τις ερμηνείες. Ο Μπενίσιο ντελ Τόρο και ο Αντονι Χόπκινς δίνουν ένταση στις σκηνές γιου και πατέρα, ενώ η Εμιλι Μπλαντ καταφέρνει να έχει σοβαρή και αξιομνημόνευτη παρουσία σε έναν ρόλο που δεν τής προσφέρει πολλές δυνατότητες.