Οι ταινίες της εβδομάδας: Η προκλητική πλευρά του Τζιμ Κάρεϊ

• Αεικίνητος, στον ρόλο ενός ομοφυλοφίλου, ξεπερνά τα όρια του νόμου στη δραματική κομεντί «Ι love you Ρhillip Μorris»

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Αγνωστο το αν κάποτε στο μέλλον το ταλέντο του Τζιμ Κάρεϊ θα γίνει ευρέως αποδεκτό, αν όμως όντως συμβεί κάτι τέτοιο το «Ι love you Ρhillip Μorris» (ΗΠΑ, 2009) των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα θα είναι μία από τις ταινίες του που θα θυμόμαστε. Αεικίνητος και διαρκώς δραστήριος, ο Κάρεϊ σε κερδίζει στον ρόλο του Στίβεν Τζέι Ράσελ, ενός σύγχρονου Φαντομά και Μυγχάουζεν, ο οποίος ανακαλύπτει τον πραγματικό εαυτό του ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να τον αφήσει στον τόπο. Οταν συνέρχεται από το κώμα, βλέπει την αποκάλυψη. Νιώθει ότι η στολή του αστυνομικού δεν του ταιριάζει, ότι δεν έχει καμία μορφή επικοινωνίας με τη γυναίκα του, ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα παιδιά του. Θέλει να ζήσει στα άκρα, στις παρυφές του νόμου, και- το σημαντικότερο- είναι ομοφυλόφιλος. Κάπως έτσι αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ενδιαφέρουσα ιστορία αυτού του αλλόκοτου ανθρώπου που είναι αληθινό πρόσωπο και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φυλακή και μάλιστα στην απομόνωση. Με τις απανωτές μεταμφιέσεις ο Κάρεϊ πλάθει έναν από τους πιο μυστηριώδεις και δύσκολους ήρωες της φιλμογραφίας του και το ωραίο με αυτόν τον ήρωα (και εδώ εκτιμάς το ταλέντο του ηθοποιού) είναι ότι μπορεί να προσαρμόζεται σε κάθε περίσταση χωρίς ποτέ να ιδρώνει το αφτί του. Θα τον δούμε να παριστάνει τον μεγαλοδικηγόρο, τον γιατρό ή τον σύμβουλο εταιρείας τροφίμων. Θα κλείσει συμφωνίες εκατομμυρίων, θα ρίξει ευφυείς ιδέες στο τραπέζι και θα μπλοφάρει με επιτυχία στο δικαστήριο χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα από νομικά. Η περίπτωση του Στίβεν Τζέι Ράσελ είναι τόσο ακραία που εν τέλει γίνεται αστεία με έναν διεστραμμένο τρόπο. Ποτέ, όμως, παρά την υπερβολή των καταστάσεων, δεν νιώθεις ότι παρακολουθείς μια κωμωδία. Αντιθέτως, ορισμένες στιγμές το φιλμ γίνεται πραγματικά βαρύ, γιατί ο Στίβεν Τζέι Ράσελ είναι δεκάδες διαφορετικοί άνθρωποι και ταυτοχρόνως κανένας. «Εχασα τα ίχνη του εαυτού μου» μονολογεί κάποια στιγμή στην αφήγησή του ο Κάρεϊ/Ράσελ και τον πιστεύουμε απολύτως. Πολύ καλός, όμως, αν και σε έναν λιγότερο φαντασμαγορικό ρόλο συγκριτικά με του Κάρεϊ, είναι και ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, ο μεγάλος έρωτας του κεντρικού ήρωα, τον οποίο γνωρίζει στη φυλακή και τον ερωτεύεται διά παντός. Για την ακρίβεια, ο έρωτάς τους είναι το μοναδικό αληθινό πράγμα σε αυτή την ιστορία και ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται το πραγματικό χτυποκάρδι της ταινίας. Ακόμη και ο μεγαλύτερος υποκριτής, ο μεγαλύτερος απατεώνας, το μεγαλύτερο λαμόγιο, δεν μπορεί να κρυφθεί πίσω από τη γνησιότητα του αληθινού έρωτα.  

Στα παρασκήνια της σόουμπιζ

Με το «Σηκωτός για τη συναυλία» («Get him to Greek», ΗΠΑ, 2010) ο Νίκολας Στόλερ εισχωρεί με πονηρό τρόπο στα παρασκήνια των διοργανώσεων συναυλιών και, όπως όλα τα παρασκήνια, έτσι και αυτό μπορεί να προκαλέσει την περιέργεια. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ένα στέλεχος δισκογραφικής εταιρείας (Τζόνα Χιλ) που αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να φέρει στο Greek Τheatre του Λος Αντζελες από το Λονδίνο έναν παρηκμασμένο βρετανό αστέρα της ροκ (Ράσελ Μπραντ) προκειμένου να δώσει συναυλία. Ο υπάλληλος θα ζήσει μια οδύσσεια: δεκάδες τερτίπια, ατελείωτοι μπελάδες- η εξάρτηση του καλλιτέχνη από τα ναρκωτικά, το χειρότερο βάσανο.

Παρά τον «κανιβαλικό» χαρακτήρα της ταινίας- σε σημείο που κάπου κάπου έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις έναν ηπιότερο «Μπόρατ»-, ο «Σηκωτός για τη συναυλία» έχει στιγμές που προκαλούν ως και τη συμπάθεια απέναντι στον ρόκερ του οποίου η ακραία συμπεριφορά πηγάζει από μια τρομερή ανασφάλεια. Για την ιστορία, οι δύο κεντρικοί ήρωες έχουν φανεί για πρώτη φορά στην οθόνη ως τρίτοι ρόλοι σε μια παλαιότερη ταινία, το «Οταν με παράτησε η Σάρα».

• Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αιθέρια Χέπμπορν «Σαμπρίνα»

(«Sabrina», 1954, ΗΠΑ) του Μπίλι Γουάιλντερ 

Ο ρόλος της κόρης του σοφέρ ενός πάμπλουτου επιχειρηματία, η οποία αρχικώς είναι η παρατρεχάμενη του σπιτιού αλλά μετά τις σπουδές της στο Παρίσι κατορθώνει να ελκύσει για διαφορετικούς λόγους τους δύο γιους του αφεντικού, υπήρξε εμβληματικός για την καριέρα της Οντρεϊ Χέπμπορν (1929-1993) έναν χρόνο μετά τις «Διακοπές στη Ρώμη» που της είχαν χαρίσει το Οσκαρ. Και πράγματι η αιθέρια παρουσία της ηθοποιού είναι τόσο έντονη εδώ που τελικά δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία στο πόσο αταίριαστη δείχνει τόσο δίπλα στον σκληρό Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (ο γκρινιάρης, εργασιομανής μεγάλος αδελφός) όσο και στον Γουίλιαμ Χόλντεν (ο νεότερος και χαραμοφάης αδελφός). Το σενάριο του ιδίου του Γουάιλντερ και του Ερνεστ Λάιμαν βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Τέιλορ «Sabrina fair» - δηλαδή, το «Παραμύθι της Σαμπρίνα». 

Η λέξη «παραμύθι» είναι το κλειδί διότι η τεχνική του Γουάιλντερ να δίνει σε όλες τις ιστορίες του διαστάσεις παραμυθιού αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά αξιοθαύμαστη. Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε μια διασταύρωση «Σταχτοπούτας» και τηλεοπτικής «Δυναστείας»: η επιστροφή της Σαμπρίνα από το Παρίσι ελκύει τον Χόλντεν, ο οποίος όμως βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας γάμου με την κόρη ενός αυτοκράτορα της ζάχαρης. Για να εμποδίσει την ανάπτυξη του απειλητικού έρωτα που θα θίξει τα οικονομικά συμφέροντα της οικογενείας ο πανούργος Μπόγκαρτ, που έχει σχεδιάσει ο ίδιος τον γάμο, προσπαθεί να παρασύρει προς το μέρος του τη Σαμπρίνα στοχεύοντας στην εκ νέου φυγή της στο Παρίσι, οπότε στην απελευθέρωση του αδελφού του.

Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ να με πείθει η παρουσία του Μπόγκαρτ σε αυτή την ταινία γιατί το πάλαι ποτέ αντράκι του αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του 1940 πολύ απλά δεν ταιριάζει στο ντελικάτο σύμπαν του Γουάιλντερ. Και σίγουρα αυτή η ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ δεν μπορεί να συγκριθεί σε χιούμορ και έμπνευση με ταινίες όπως το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» ή η «Γκαρσονιέρα», όπου και πάλι κεντρικά πρόσωπα είναι δύο άντρες ανάμεσα σε μια γυναίκα.

Ωστόσο μια ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ δεν παύει να αποτελεί από μόνη της εγγύηση, επομένως η παρακολούθησή της σε θερινό είναι ό,τι πρέπει για την εποχή και συνιστάται ανεπιφύλακτα. Θυμίζω, τέλος, ότι το 1995 ο Σίντνεϊ Πόλακ επανέφερε την ταινία στην επικαιρότητα με ένα αποτυχημένο ριμέικ όπου τους κεντρικούς ρόλους κρατούσαν οι Τζούλια Ορμοντ, Χάρισον Φορντ και Γκρεγκ Κινίαρ.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=342053&dt=08/07/2010#ixzz0t52ZUzeu