- Στο «Ραντεβού στο Παρίσι» και στη «Σαμπρίνα» η Οντρεϊ Χέπμπορν είναι μοναδική. Ενα είδος ηθοποιού από μόνη της
- Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 4 Iουλίου 2010
Αν η ιστορία του Χόλιγουντ ήταν η ιστορία μιας γυναίκας που αλλάζει συνεχώς μορφή, το κεφάλαιο Οντρεϊ Χέπμπορν (1929 -1993) θα αφορούσε αποκλειστικά την κομψότητα και το λεπτό γούστο. Οι επανεκδόσεις του έγχρωμου «Ραντεβού στο Παρίσι» και της ασπρόμαυρης «Σαμπρίνας» είναι μια έξοχη περιγραφή αυτού του κεφαλαίου. Στις εικόνες τους η λυγερή ηθοποιός μοιάζει σαν αλαβάστρινη κουκλίτσα με μυαλό και γνήσια συναισθήματα. Το ύφος της, εναρμονισμένο με το απέριττο στυλ της υψηλής ραπτικής του Ζιβανσί, βγαίνει από τη λάμψη ενός γυναικείου προσώπου, άλλοτε διακριτικά αστείου κι άλλοτε με τη σπιρτάδα ενός πονηρού θηλυκού που όμως δεν γίνεται ποτέ απειλητικό για τα αρσενικά. Στο σινεμά μέχρι τη Χέπμπορν ο θρίαμβος της γυναίκας ήταν συνήθως η συντριβή του άντρα. Στα χρόνια της δόξας της Χέπμπορν, που ήταν και τα καλύτερα χρόνια του σταρ σύστεμ, η γυναίκα επιβάλλεται αθόρυβη και ειλικρινής, αφοπλίζοντας τον άντρα με μια αθωότητα σαν του παιδιού.
Η Οντρεϊ Χέπμπορν γεννήθηκε στις Βρυξέλλες (ο πατέρας της ήταν Ιρλανδός τραπεζίτης και η μητέρα της Ολλανδέζα αριστοκρατικής καταγωγής). Η διάλυση της οικογένειάς της το 1935, η σχέση του πατέρα της με τους ναζί και ο πόλεμος τη χάραξαν βαθιά. «Είχα την ίδια ηλικία με την Αννα Φρανκ. Το 1946 διάβασα το βιβλίο της και άλλαξε η ζωή μου. Ενα παιδί κλειδωμένο σε τέσσερις τοίχους έδωσε μια πλήρη εικόνα όσων έζησα και ένιωσα»... Η Οντρεϊ σπούδασε κλασικό μπαλέτο, το λαμπρό μέλλον όμως την περίμενε στο σινεμά.
Η νεαρή Ιρλανδο-ολλανδέζα πέρασε τον Ατλαντικό και έγινε διάσημη σε μια εποχή που στο Χόλιγουντ μεσουρανούσε το απόλυτο και πιο διαχρονικό, όπως αποδείχτηκε, sex symbol. H χυμώδης ξανθιά Μέριλιν ήταν ένας θηλυκός πειρασμός, μια φαντασίωση του μέσου Αμερικανού στα χρόνια της σιγουριάς και της καταναλωτικής ευφορίας. (Η σχέση αυτή περιγράφεται σαν ένα όνειρο θερινής νυκτός από τον σαρκαστικό Μπίλι Γουάιλντερ στο «Επτά χρόνια φαγούρα»). Η νεοφερμένη Οντρεϊ, που κέρδισε Οσκαρ για τις «Διακοπές στη Ρώμη» το 1953, ήταν μια ντελικάτη γυναίκα με εφηβικό πρόσωπο και γαλλική φινέτσα. Μια κοσμοπολίτισσα μέσα στο «μικρό μαύρο φόρεμα» του Ζιβανσί, που σχεδίαζε συνήθως τα κοστούμια των ρόλων της Χέπμπορν. Μια κυρία που ένιωθε πιο άνετα δίπλα σε ώριμους άντρες.
Το Παρίσι και η Ρώμη έγιναν το σκηνικό επιτυχημένων ταινιών της Χέπμπορν, η σκιά της Ευρώπης όμως σε αυτές αφορούσε κυρίως την κοσμοπολίτικη αύρα της Γηραιάς Ηπείρου. Στη «Σαμπρίνα», όπου το μοντέρνο παραμύθι έχει τις ρίζες του στον μύθο της Σταχτοπούτας, η κόρη του σοφέρ μιας οικογένειας Αμερικανών μεγιστάνων πηγαίνει στο Παρίσι για σπουδές. Το «ασχημόπαπο» επιστρέφει μια καλλιεργημένη φινετσάτη γυναίκα και σαγηνεύει τον πλέι μπόι Γουίλιαμ Χόλντεν (για χάρη του οποίου είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει πριν από το ταξίδι στο Παρίσι). Στο τέλος επιλέγει τον μεγαλύτερο αδελφό του Χόλντεν, τον σοβαρό Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ.
Για τις ηρωίδες που ενσάρκωσε η Χέπμπορν προείχε η συναισθηματική σταθερότητα. Γι’ αυτό και ο άντρας έπρεπε να ’ναι αποφασιστικός και τζέντλεμαν και όχι απαραίτητα μάτσο τύπος της δράσης που πέφτουν στον δρόμο του τα θηλυκά. Υπ’ αυτό το πρίσμα το «Ραντεβού στο Παρίσι» θα μπορούσε να είναι και μια γυναικεία απάντηση στον Τζέιμς Μποντ του Σον Κόνερι, που είχε ήδη αρχίσει να χτίζει τον μύθο του. (Ενα χρόνο πριν, το «Ραντεβού στο Παρίσι» είχε βγει στις αίθουσες το «Dr No»).
Η ταινία ξεκινάει με μια φευγαλέα σκηνή γκραν γκινιόλ (το πτώμα ενός άντρα πετιέται από ένα τρένο) και συνεχίζεται με το πρόγευμα μιας Αμερικανίδας στις χιονισμένες Αλπεις. Η Αμερικανίδα, που είναι απογοητευμένη από τον γάμο της, στην επόμενη σκηνή μαθαίνει ξαφνικά πως έγινε χήρα. Μέχρι τους τίτλους του τέλους θα ζήσει μια περιπέτεια α λα Χίτσκοκ στις όχθες Σηκουάνα και στο πλευρό του γκριζομάλλη πια Κάρι Γκραντ. Η Χέπμπορν δίνει γήινη διάσταση σε έναν ανάλαφρο ρόλο δίπλα σε έναν σταρ του Χόλιγουντ που είχε διαπρέψει σε κωμωδίες μπουρλέσκ γύρω από την παροιμιώδη κόντρα αρσενικού - θηλυκού. Εδώ το αρσενικό είναι ο μεγάλος άγνωστος Χ ενός παιχνιδιού συναναστροφής. Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, Charade, μπορεί να αποδοθεί και ως γρίφος.
- Ραντεβού στο Παρίσι (Charade, 1963)
H καλύτερη ταινία της Οντρεϊ Xέπμπορν είναι ένα ρομάντζο στην καρδιά ενός κατασκοπικού θρίλερ, που υπονομεύεται διακριτικά από τον σκηνοθέτη των μιούζικαλ Στάνλεϊ Ντόνεν. Στον πρόλογο, μια Αμερικανίδα, η Ρετζίνα, συζητάει με μια Γαλλίδα φίλη της για τον γάμο της με έναν Ελβετό, που είναι πλούσιος αλλά και γεμάτος μυστικά και ψέματα. «Διαζύγιο; Αστειεύεσαι» λέει η Γαλλίδα. «Με πλούσιο σύζυγο και με τα ρούχα της νέας κολεξιόν μπορείς να ’χεις όσους φίλους θέλεις». Αυτή, όμως, βράχος. Ηρθε στο Παρίσι για να ξεφύγει από τον αμερικανικό επαρχιωτισμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι έτοιμη και για τις «γαλλικές παραδόσεις». Η Ρετζίνα αγνοεί πως είναι ήδη μια χήρα και δεν φαντάζεται ότι ο Αμερικανός τζέντλεμαν (Κάρι Γκραντ) που μόλις γνώρισε θα γίνει ο πιο μυστηριώδης άντρας της ζωής της. Παίζουν: Γουόλτερ Ματάου, Τζέιμς Κόμπερν, Τζορτζ Κένεντι. (Προβάλλεται στα θερινά).
Ενα «ασχημόπαπο», η Σαμπρίνα που παρ’ ολίγον να πεθάνει λόγω ερωτικής απογοήτευσης, φεύγει στο Παρίσι για σπουδές και επιστρέφει μια γοητευτική κυρία. Ο πρίγκιπας που την έσωσε στο παρελθόν, ο πλούσιος γιος του αφεντικού του πατέρα της, την σπρώχνει στην αγκαλιά του επιπόλαιου αδελφού του (ο μοιραίος πλεϊμπόι) για να τον συνετίσει. Στο τέλος την ερωτεύεται. Η Οντρεϊ Χέπμπορν ανάμεσα στον Χάφρεϊ Μπόγκαρτ και τον Γουίλιαμ Χόλντεν. Γυρίστηκε από τον Μπίλι Γουάιλντερ. (Στα θερινά στις 8/7).
No comments:
Post a Comment