Ο Κόστνερ βγάζει πρόεδρο

Οταν οι εκλογές κρίνονται από μία μόνο ψήφο, «Ο κ. Κανένας» κάνει την έκπληξη

Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7 - 31/08/2008

Μπορεί ένας και μοναδικός ψηφοφόρος να επιλέξει τον επόμενο αμερικανό πρόεδρο; Ναι, μας λέει η απολαυστική ταινία «Ο κ. Κανένας», που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Τσόσουα Στερν και στην οποία πρωταγωνιστούν οι Κέβιν Κόστνερ, Μάντελιν Κάρολ, Ντένις Χόπερ, Στένλεϊ Τούτσι, Πόλα Πάτον και Κέλσι Γκράμερ (από την Πέμπτη στα σινεμά).

Ο μοναδικός αυτός ψηφοφόρος είναι ο Μπαντ Τζόνσον, που τον ερμηνεύει, με τρόπο εξαίρετο, πέρα για πέρα πειστικό, ο Κέβιν Κόστνερ, που είναι και συμπαραγωγός στην ταινία. Ο Μπαντ είναι ένας αδιάφορος τύπος, χωρίς δουλειά, που χρωστάει στην εφορία, περνά την ώρα του πίνοντας μπίρες και ψαρεύοντας, παρέα με τη 12χρονη κόρη του, Μόλι, ένα πανέξυπνο, πρόωρα ανεπτυγμένο κορίτσι, που, στην πραγματικότητα, τον βοηθάει και κατευθύνει τη ζωή του. Ο λόγος που ο Μπαντ, ο κ. Κανένας του τίτλου, μπαίνει ξαφνικά στο επίκεντρο της επικαιρότητας είναι γιατί στις προεδρικές (φανταστικές, βέβαια, αν και όχι απίθανες) εκλογές, η επιλογή του νέου προέδρου εξαρτάται από μία και μοναδική ψήφο. Και η ψήφος αυτή είναι εκείνη του Μπαντ, η οποία, από κάποιο λάθος των υπολογιστών, δεν είχε μετρηθεί. Γι' αυτό ο Μπαντ πρέπει να ξαναψηφίσει!

Μόλις βέβαια γίνεται γνωστό το λάθος και ποιος τελικά θα είναι εκείνος που θ' αποφασίσει το μέλλον της Αμερικής (μαζί και της Ευρώπης), τα μίντια όλου του κόσμου μαζεύονται έξω από το σπίτι του Μπαντ, σε μια πολίχνη (άγνωστη μέχρι τότε στον υπόλοιπο κόσμο) του Νέου Μεξικού, για να μιλήσουν με τον «τυχερό» και να μάθουν τις απόψεις του για την πολιτική και ποιον υποψήφιο σκέφτεται να υποστηρίξει. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον δείχνουν ο νυν (Ρεπουμπλικάνος) πρόεδρος (διάβαζε Μπους) και ο υποψήφιος των Δημοκρατικών (διάβαζε Ομπάμα).

Και οι δύο υποψήφιοι καλούν, ο καθένας ξεχωριστά, τον Μπαντ και προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να τον πείσουν να τους ψηφίσει: ο νυν πρόεδρος στο Air Force One, ο υποψήφιος των Δημοκρατικών σε μουσικά πάρτι, κ.λπ. Ενώ, οι υπεύθυνοι των δημοσίων σχέσεών τους, για να κάνουν πιο αγαπητό τον υποψήφιό τους, μαθαίνουν και εκμεταλλεύονται το κάθε τι που αφορά τον Μπαντ. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο, όταν ο Μπαντ, σε συνεντεύξεις του στα μίντια, υποστηρίζει κάτι (όπως τους γάμους ανάμεσα στους γκέι), οι δυο υποψήφιοι ν'... αλλάζουν το πολιτικό τους πρόγραμμα με στόχο πάντα να κερδίσουν την ψήφο του. Ετσι, ενώ τη μια μέρα οι Ρεπουμπλικάνοι είναι εναντίον των γκέι γάμων, την άλλη ανακοινώνουν πως θα τους υποστηρίξουν, ενώ οι Δημοκρατικοί, που είναι υπέρ της έκτρωσης, όταν, από παρεξήγηση, πιστεύουν πως ο Μπαντ είναι εναντίον, αλλάζουν άποψη, φτιάχνοντας μάλιστα και ειδικά τηλεοπτικά σποτ. Με άλλα λόγια, όλα είναι για πούλημα, φτάνει να γίνει κανείς πρόεδρος. Απόφαση που, όπως δεν χάνει ευκαιρία να τονίσει η ταινία, επαφίεται σ' έναν όχι ιδιαίτερα έξυπνο άνθρωπο...

Κάποτε ο Μπαντ αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα παιχνίδια που παίζονται και αποφασίζει, με τη βοήθεια της κόρης του και μιας, πιο έντιμης από τους άλλους, τηλεπαρουσιάστριας, να καλέσει τους υποψήφιους σε ντιμπέιτ. Εχοντας στο μεταξύ λάβει χιλιάδες γράμματα από τους απλούς, δυσαρεστημένους με την κυβερνητική πολιτική, ανθρώπους, που του ζητούν να υποστηρίξει τα δίκαια αιτήματά τους (για την εργασία, τη φτώχεια, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, το AIDS, και πολλά άλλα).

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα έξυπνο σενάριο που έγραψε ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με τον Τζέισον Ρίτσμαν, με ευρηματικές καταστάσεις, πολλές σατιρικές αιχμές και εύστοχους, απολαυστικούς διαλόγους. Μερικοί από τους πιο έξυπνους δόθηκαν στη 12χρονη Μάντελιν Κάρολ, που ερμηνεύει τη Μόλι. Διάλογοι με τους οποίους κολλάει κυριολεκτικά στον τοίχο τους υπεύθυνους των δημοσίων σχέσεων των υποψηφίων, οι οποίοι προσπαθούν να τη χρησιμοποιήσουν για να πλησιάσουν τον πατέρα της.

Ανάμεσα στις πιο διασκεδαστικές σκηνές στην όλη ταινία είναι, όταν η τηλεόραση αρχίζει να δείχνει τηλεοπτικά σποτ που απευθύνονται αποκλειστικά στον Μπαντ, προβάλλοντας το πολιτικό πρόγραμμα των δύο υποψηφίων. Μια ταινία επίκαιρη για την Αμερική που ετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές αλλά και για μας εδώ, μια και πολλά από τα προβλήματα που θίγει η ταινία, από τη νοοτροπία των πολιτικών μας μέχρι το ρόλο της τηλεόρασης, είναι δυστυχώς και δικά μας.