Ο ρεαλισμός, στο επίκεντρο των βραβείων

ΒΡΑΒΕΙΑ. Μια ταινία που μιλάει για την αγάπη με έναν τρόπο ανατρεπτικό και απόλυτο επέλεξε η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου για να δώσει το στίγμα της φετινής χρονιάς, ξετυλίγοντας τη βεντάλια της ανθρώπινης ύπαρξης στην πιο σκληρή αλλά και συναρπαστική εκδοχή της. Κανείς δεν απόρησε όταν ανακοινώθηκε ότι το βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας απέσπασε η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, ούτε όταν ο σκηνοθέτης σηκώθηκε για να παραλάβει το δικό του, προσωπικό βραβείο (για τη σκηνοθεσία), ούτε όταν ανακοινώθηκαν τα βραβεία Α΄ ανδρικού ρόλου στον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Α΄ γυναικείου στην Εμανουέλ Ριβά. Η συνύπαρξη του Αυστριακού δημιουργού με τους δύο Γάλλους ηθοποιούς, έδωσε το αποτέλεσμα το οποίο συζητήθηκε ως μια από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές δημιουργίες της χρονιάς («Χρυσός Φοίνικας» στις Κάννες, τον περασμένο Μάιο).

Κινηματογραφικός Μπρεχτ τον Δεκέμβρη

«Και οι δήμιοι πεθαίνουν» (1943) Σκηνοθεσία Φριτς Λανγκ, σενάριο Μ. Μπρεχτ

Τέσσερις ταινίες, οι οποίες σχετίζονται με το έργο του κορυφαίου Γερμανού δραματουργού, συγγραφέα, ποιητή, θεωρητικού του θεάτρου και σκηνοθέτη Μπέρτολτ Μπρεχτ, έχουν προγραμματιστεί να προβληθούν κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου στον κινηματογράφο "Τιτάνια" (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους, τηλ.            2103811147      ,             2103841689      ). Επιπλέον, ακόμη επτά κινηματογραφικές ταινίες, άλλες σε σενάριο Μπρεχτ, άλλες εμπνευσμένες από την ποίησή του αλλά και κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις, βασισμένες σε έργα του, συνεχίζουν το πρόγραμμα τον Ιανουάριο του 2013. Το αφιέρωμα εγκαινιάζεται την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου στις 10 μ.μ. με την "Οπερα της πεντάρας" (1930) του Γκέοργκ Βίλχεμ Παμπστ. Στις 31 Αυγούστου του 1928, στο Σιφμπάουερνταμ Τεάτερ του Βερολίνου, ανεβαίνει για πρώτη φορά η «Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ. Με βασικούς ήρωες έναν στυγνό «επιχειρηματία» που δηλώνει φτωχός, αλλά εκμεταλλεύεται τους επαίτες του Λονδίνου, έναν επίορκο αστυνομικό, έναν ληστή που λιγουρεύεται τα μεγάλα «πορτοφόλια» και μια διάσημη πόρνη, το έργο έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία. Δυο χρόνια αργότερα και ενώ το έργο είχε ανεβεί με επιτυχία σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ο Γερμανός σκηνοθέτης Γκέοργκ Βίλχεμ Παμπστ άρχισε τα γυρίσματα της «Όπερας της πεντάρας», σε δύο εκδοχές μάλιστα, τη γερμανική και τη γαλλική, όπως συνηθιζόταν τότε, με διαφορετικούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά με τους ίδιους ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους και τα ίδια σκηνικά (ανάμεσα στους ηθοποιούς οι Χάραλντ Πάουλσεν και η θρυλική Λότε Λένια).

Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου: Ολοκληρώθηκε παρά τις αντιξοότητες

Η μαύρη κωμωδία «ο Θάνατος ενός άνδρα στα Βαλκάνια» του Σέρβου Μίροσλαβ Μομτσίλοβιτς, κέρδισε ανάμεσα στις δέκα διαγωνιζόμενες ταινίες, το βραβείο του 25ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που ολοκληρώθηκε απόψε, μετά από ένα δεκαήμερο προβολών, αφιερωμάτων και παράλληλων εκδηλώσεων. To βραβείο σκηνοθεσίας, κέρδισε η Σαντρίν Μπονέρ, για την ταινία της « Μ΄εξοργίζει η απουσία του» (J enrage de son absence) ενώ η «Νύχτα σιωπής» ( Lal Gece), του Τούρκου σκηνοθέτη Ρεϊς Τσελίκ, απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) όπως επίσης και το βραβείο κοινού, που απονέμουν οι αναγνώστες του περιοδικού «Αθηνόραμα».

70 χρόνια «Καζαμπλάνκα»

Ηταν 26 Νοεμβρίου 1942, πριν ακριβώς από 70 χρόνια, όταν στη Νέα Υόρκη έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της η «Καζαμπλάνκα» η θρυλική ταινία που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο βραβευμένα και κυρίως αγαπημένα φιλμ στην ιστορία της Εβδομης Τέχνης. Η «Καζαμπλάνκα» τιμήθηκε με τρία Οσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτό της καλύτερης ταινίας το 1943. Ωστόσο είναι οι ήρωες, ο Ρικ, η Ιζλα, ο Σαμ, ο Λούι, οι χημεία μεταξύ τους και οι διάσημες ατάκες τους, η ανατροπή στο σενάριο, ο ρομαντισμός και το σκηνικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που κάνουν αυτήν την ταινία να σαγηνεύει ακόμη και σήμερα το κοινό.

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Παλμογράφος της εποχής ο ανεξάρτητος κινηματογράφος

Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος αναδεικνύεται ως ο πιο δυνατός παλμογράφος της σημερινής εποχής, μέσα από τις ταινίες της ενότητας «Ανοιχτοί Ορίζοντες» του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το τμήμα επανέρχεται σταθερά προσανατολισμένο στην αφρόκρεμα της ανεξάρτητης κινηματογραφικής σκηνής, με ταινίες που εστιάζουν στους καιρούς μας, καταγράφοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα στην πιο ακατέργαστη και αυθεντική μορφή της. Φέτος, στους «Ανοιχτούς Ορίζοντες» - τμήμα το οποίο χρηματοδοτείται ανάμεσα σε άλλες δράσεις του 53ου ΦΚΘ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013 - θα προβληθούν μεταξύ άλλων οι νέες ταινίες καταξιωμένων δημιουργών όπως οι Κώστας Γαβράς, Αμπάς Κιαροστάμι, Σεργκέι Λοζνίτσα και Ούλριχ Ζάιντλ, καθώς και οι καινούριες δημιουργίες των Σίον Σόνο, Αντρές Γουντ και Πάμπλο Λαραΐν. Στις ταινίες της ενότητας, περιλαμβάνονται και εννέα φιλμ που έχουν υποβληθεί ως επίσημες προτάσεις των χωρών τους για τα επερχόμενα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Από την Δράμα στην Λαΐδα... Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας φιλοξενεί το τελευταίο φεστιβάλ Δράμας

Η ταινία «Τσέλσι- Μπαρτσελόνα» του Αλέξανδρου Χαντζή απέσπασε τον Αργυρό Διόνυσο (δεύτερο Βραβείο Μυθοπλασίας)

Οι 83 ταινίες μικρού μήκους που διαγωνίστηκαν στο εφετινό 35ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος («Λαΐδα», Ιερά Οδός)  από τις 11 ως και τις  17 Οκτωβρίου. Εκτός όμως από τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού και βέβαια τα βραβεία, θα προβληθεί επίσης και ένα μέρος του αφιερώματος στην Ρουμάνικη Σχολή Κινηματογράφου "L.L.Caragiale" (Βουκουρέστι), καθώς και ένα αφιέρωμα στις βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA), απο τις οποίες κάθε χρόνο προκύπτει το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας.

35ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ «Μικρό» βλέμμα παρά την ασφυξία

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (πραγματοποιήθηκε από τις 17/9 - 22/9), παρ' όλες τις αντιφάσεις του, διατηρεί την ταυτότητά του, δικαιώνοντας τη λειτουργία του. Πρέπει να αναφέρουμε ότι και στη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Δράμας, το Κέντρο Κινηματογράφου σχεδόν απουσίαζε (στην παραγωγή), αφού παρουσίασε μια μόνο μικρού μήκους ταινία, εγκεκριμένη πριν τέσσερα χρόνια !!!

Κάνοντας μια μικρή αναφορά στο φετινό ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας, οι μικρού μήκους ταινίες κάλυψαν ολόκληρη την γκάμα των κοινωνικών αναζητήσεων ή θέσεων, προσκαλώντας σε προβληματισμούς με τις νέες δημιουργίες των «μικρομηκάδων». Δειγματοληπτικά, με αφορμή κάποιες από τις ταινίες που είδαμε, να πούμε πώς η κωμωδία ελάχιστα εκπροσωπήθηκε και σίγουρα το «Largo» του Στέργιου Πάσχου (ερωτική ιστορία με λεπτό χιούμορ), ξεχώρισε σε αυτόν τον τομέα, με τη σκηνοθετική του ευφυΐα και την ενδιαφέρουσα παρουσία της Ηλιάνας Μαυρομάτη.

Αγωνία για να κρατηθεί ζωντανό το σινεμά

Τρεις διανομείς λένε τις απόψεις τους ενόψει του δύσκολου χειμώνα

• Του Δημητρη Μπουρα, Η Καθημερινή, 16/9/2012

Στα χρόνια της αφθονίας, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έως την ημέρα που μάθαμε ότι πτωχεύουμε, ολοκληρώθηκε η μετάλλαξη της παραδοσιακής κινηματογραφικής αίθουσας σε μούλτιπλεξ και η ενσωμάτωσή της στο λάιφ στάιλ των σύγχρονων εμπορικών κέντρων. Σε συνθήκες mall, η πίτα μεγάλωσε. Ομως, από τον χειμώνα του 2008, οπότε η εικόνα άρχισε ν' αλλάζει προς το χειρότερο, η πτώση των εισιτηρίων δεν φαίνεται να έχει τελειωμό.

Την περασμένη άνοιξη, δύο - τρεις ευρωπαϊκές ταινίες (οι «Αθικτοι», 819.000 θεατές, και τα «μικρά» «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», 42.000 θεατές) έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα: το καλό εμπορικό σινεμά και η ταινία με ταυτότητα μπορούν να γίνουν κινηματογραφικά γεγονότα. Πόσω μάλλον, αν κάποιος επιχειρηματίας με όραμα για το σινεμά αποφάσιζε επιτέλους να επενδύσει σε ένα artplex. Ακολούθησε άκρως απογοητευτικό το καλοκαίρι. Στο θερινό τοπ 10 (Μάιος -Αύγουστος) η εμπορικότερη ταινία δεν ξεπέρασε το ψυχολογικό φράγμα των 300.000 εισιτηρίων, που θα τις έδινε χαρακτήρα μπλοκμπάστερ. Ετσι είχαμε συνηθίσει εδώ και χρόνια.

53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα - φόρος τιμής στον Θόδωρο Αγγελόπουλο

Το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ΦΚΘ), που θα παρουσιαστεί 2 με 11 Νοεμβρίου, αποτίνει φόρο τιμής στο Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον δημιουργό που συνδέθηκε στενά με την πορεία και την εξέλιξη του θεσμού, μέσα από ένα αφιέρωμα που επιχειρεί να αναδείξει χαρακτηριστικές πτυχές της προσωπικότητας και του έργου του. Το αφιέρωμα στηρίζεται σε ένα πλέγμα αλληλοσυμπληρούμενων δράσεων. Θα προβληθούν τρεις ταινίες - σταθμοί στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, «Ο θίασος» (1974), «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984) και «Τοπίο στην ομίχλη» (1988), ενώ παράλληλα θα πραγματοποιηθεί μια ξεχωριστή συναυλία της Ελένης Καραΐνδρου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Κλάουντια Καρντινάλε: «Ηρεμείς μόνον όταν ακολουθείς την ηλικία σου»

• Η 74χρονη ηθοποιός στις επάλξεις, με την ταινία του Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα 

Η ιταλίδα ηθοποιός, Κλαούντια Καρντινάλε, ποζάρει κατά την παρουσίαση του έργου «O Gebo E A Sombra», που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο 69ο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, 5 Σεπτεμβρίου 2012 [EPA/DANIEL DAL ZENNARO]

[Ζουμπουλάκης Γιάννης, ΤΟ ΒΗΜΑ: 6/9/2012]. Ενας ζωντανός θρύλος της Ιταλίας και γενικότερα του παγκόσμιου κινηματογράφου,  η Κλάουντια Καρντινάλε, έδωσε το παρόν στη Μόστρα για την παρουσίαση της τελευταίας ταινίας της, «Ο Γκέμπο και η σκιά», που είναι επίσης η τελευταία ταινία του «αειθαλούς» πορτογάλου σκηνοθέτη Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, ενεργητικότατου ακόμη παρά τα… 104 χρόνια του!

Με Μπελόκιο και Ολιβέιρα συνεχίστηκε το Φεστιβάλ Βενετίας

Ο Μάρκο Μπελόκιο συνομιλεί με τον Τ.Σερβίλο   (Φωτογραφία:  Reuters )

Ο Ιταλός Μάρκο Μπελόκιο και ο Πορτογάλος Μανοέλ ντε Ολιβέιρα κυριάρχησαν στην όγδοη μέρα του 69ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας, με τις ταινίες Η κοιμωμένη καλλονή και Ο Τζέπο και η σκιά, αντίστοιχα. Η έννοια της ζωής, η ελευθερία στις αποφάσεις για τη πορεία της αλλά και τα διάφορα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στα παρασκήνια, είναι στο επίκεντρο της ταινίας του Μπελόκιο, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα της Μόστρας την Τετάρτη. Έμπνευση για την ταινία ήταν η ιστορία της παράλυτης Ελουάνα Ενγκλάρο, που βρισκόταν σε κατάσταση «φυτού», για 17 ολόκληρα χρόνια, ιστορία που είχε σχεδόν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των ιταλικών μέσων ενημέρωσης.

Μενεστρέλοι* στο λυκόφως...

Το καλοκαίρι, κατεξοχήν περίοδος των κινηματογραφικών επανεκδόσεων, πνέει τα λοίσθια... Αυτή τη βδομάδα ξαναβγαίνουν στις αίθουσες κλασικά φιλμ που αν δεν έχετε δει, φροντίστε να τα δείτε... Οι επανεκδόσεις τελικά μπορούν να κάνουν σπουδαία δουλειά ...δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να δει στα σινεμά της γειτονιάς του ταινίες καλές, παλιές και δυσεύρετες ώστε να διαμορφώσει, μέσα από γνώση κι εμπειρία, απαραίτητο αισθητήριο και κριτήριο. Οι επανεκδόσεις μοιάζουν με, κατά κάποιο τρόπο, κινηματογραφικά πανεπιστήμια που προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ετσι στον κινηματογράφο «ΑΛΕΚΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ» φιλοξενούνται από σήμερα έως και την Κυριακή δύο δημιουργίες του Φρανσουά Τρυφό. 

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΜΠΟΡΕΝΣΤΑΪΝ «Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό»ΚΡΙΤ

Ασυνήθιστη η ιστορία ενός Αργεντινού κι ενός Κινέζου που τους ένωσε μια αγελάδα, στη μικρή και διακριτική, τρίτη, μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Σεμπάστιαν Μπορενστάϊν. Μια δραματική κωμωδία χωμένη σε μια γλυκιά μονοτονία, με τόνους γλυκόπικρους, που ο σκηνοθέτης φροντίζει να μη γέρνουν, ούτε για μια στιγμή, είτε προς το γελοίο, είτε προς το τραγικό, αλλά να ισορροπούν σε ένα αισιόδοξα «ανθρώπινο» που αγγίζει το θεατή από την αρχή ως το τέλος. Η ιστορία με το εκκεντρικό ξεκίνημα και το αυστηρό σενάριο με αποχρώσεις και κρεσέντο, ξετυλίγεται με τρόπο ασύνδετο αρχικά που καταλήγει προβλέψιμος από ένα σημείο κι έπειτα. Οι άκρες του νήματος αποδεικνύουν ότι το κουβάρι είναι πολύ πιο συνδεδεμένο απ' ό,τι θα πίστευε κανείς... Παρόμοιες ταινίες έχουμε ξαναδεί και καθεμιά τους βέβαια φέρνει την υπογραφή του δημιουργού της. Αυτό ακριβώς θα δούμε εδώ ...

ΛΕΝ ΓΟΥΑΪΖΜΑΝ «Ολική επαναφορά»

Οι ταινίες «δυστοπίας» στο μεγαλύτερό τους μέρος καταχωρούνται υπό τον γενικό τίτλο της επιστημονικής φαντασίας. Η δυστοπία, είναι έννοια αντιθετική της ουτοπίας και μια τέτοια κινηματογραφική κατασκευή μπορεί να έχει διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Μπορεί μια ταινία να στέκεται απαντητικά σε ένα θεωρητικό, ουτοπικό κοινωνικό όραμα... ή μπορεί να περιγράφει, γενικά και αόριστα, όψεις ενός απευκταίου κοινωνικού περιβάλλοντος... ή τέλος, να εστιάζει την κριτική της σε υπάρχοντα προβλήματα και σε υπάρχουσες συμπεριφορές στην υπάρχουσα κοινωνία. «Είσαι ικανοποιημένος για το πώς έγινε η ζωή σου;» ακούγεται στην ταινία του Γουάιζμαν που κατασκευάζει μια φαντασιακή εικόνα στην οποία τα προβλήματα αυτά παρουσιάζονται αναγνωρίσιμα, μεγεθυμένα ως προς την μελλοντική τους προοπτική, εάν, η κοινωνία (μας) συνεχίσει να πορεύεται την ίδια πορεία.

ΕΡΝΣΤ ΛΟΥΜΠΙΤΣ «Νινότσκα»

Πλημμυρίδα αγοραίου αντικομουνισμού, ασύστολα χοντροκομμένου, που επικαλύπτει πλήρως την όποια μπουρζουά «κομψότητα» της ταινίας και το όποιο, μορφικού κάλλους, «άγγιγμα του Λούμπιτς». Ο φτηνιάρικος αντικομμουνισμός παρών σε κάθε πλάνο και κάθε σκηνή, καθιστά τον άξονα της ρομαντικής ερωτικής ιστορίας ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, τουλάχιστον επίφαση της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Η κωμωδία του Λούμπιτς, κεφαλαιοποιώντας τη θρυλική μυστικιστική κινηματογραφική περσόνα της σοβαρής Γκάρμπο είναι «πολύ αστεία και απολαυστική - όπως αναφέρει κάποιο μπλογκ. Μόνο που αν, αυτός που την παρακολουθεί είναι φανατικός κομμουνιστής δεν πρόκειται να διασκεδάσει καθόλου». Δεν είναι ζήτημα συνειδητοποιημένου κομμουνιστή θεατή ή αριστερούλη του ευρωενωσιακού φιλελευθερισμού ή άλλου τύπου μικροαστού...

ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ «Στη Ρώμη με αγάπη»

Προορισμός της φετινής «πενθήμερης» του Γούντι Αλεν η Ρώμη. Μετά το Λονδίνο «MATCH POINT» (2005), τη Βαρκελώνη «VICKY CHRISTINA BARCELONA» (2008) και τελευταία το Παρίσι «ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ» (2011), το ετήσιο πρόγραμμα εκδρομών στην Ευρώπη, τον έφερε στην καρδιά της αιώνιας πόλης, όπου - υπό τους ήχους του αθάνατου «Volare»- οι τουριστικές ατραξιόν, τα αρχαία και οι φημισμένες ταράτσες της που βλέπουν στην Πιάτσα ντι Σπάνια, συνθέτουν το σκηνογραφικό φόντο των τεσσάρων, ανεξάρτητων και αυτόνομων ιστοριών της σπονδυλωτής του ταινίας (κατ' εξοχήν ιταλικό είδος!). Ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να διασταυρώνονται στα σοκάκια του Τραστέβερε, αλλ' όμως ποτέ δεν «υφαίνονται» μαζί. Στη φετινή εκδρομή και 44^ηταινία του, ο ίδιος ο Γούντι Αλεν στέκεται πίσω και μπροστά στην κάμερα. Ωστόσο δυστυχώς το φιλμ σαν σύνολο (ίσως, το χειρότερό του...) δίνει την αίσθηση του αυτόματου πιλοταρίσματος με ελάχιστα μόνο ενσταντανέ στιγμιαίων συμπαθητικών εξάρσεων...

69ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΒΕΝΕΤΙΑΣ: Σαϊεντολογία, «μπράβο» και σφυρίγματα...

• Χειροκροτήματα για το «The master» του Πολ Τόμας Αντερσον, αποδοκιμασίες για τον δύστροπο Χόακιν Φίνιξ. Δίχασε το «To the wonder» του Τέρενς Μάλικ

«Μη γυρνάς την πλάτη στους φωτογράφους», θα μπορούσε να λέει ο Πολ Τόμας Αντερσον στον Χοακίν Φίνιξ.

Το νέο επικό δράμα του Πολ Τόμας Αντερσον «The master» ήταν η ταινία που αναμενόμενα προσέλκυσε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού μέσα στις πέντε πρώτες ημέρες διεξαγωγής του 69ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Τουλάχιστον τρεις sold out προβολές πραγματοποιήθηκαν για την οσκαρικής φιλολογίας ταινία του σκηνοθέτη που επικεντρώνεται στην αμφιλεγόμενη θρησκεία της Σαϊεντολογίας, με πρωταγωνιστές τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και τον Χοακίν Φίνιξ.

Ακάθεκτο συνεχίζει το 35χρονο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας

Τα 35 του κλείνει φέτος το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (και τα 18 το Διεθνές Τμήμα του) που θα διεξαχθεί από 17 - 22 Σεπτεμβρίου στο πιο δυσμενές κλίμα, τόσο για τον κινηματογράφο, όσο και για τις λαϊκές κατακτήσεις γενικά, των τελευταίων δεκαετιών. Παρ' όλ' αυτά, οι «μικρομηκάδες» δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν να κάνουν σινεμά σε ακόμη δυσκολότερες από τις ήδη άθλιες συνθήκες, που έτσι κι αλλιώς επικρατούσαν στην ελληνική οπτικοακουστική πραγματικότητα. Ετσι, στη φετινή διοργάνωση θα προβληθούν 84 ελληνικές ταινίες μικρού μήκους από τις 209 που υποβλήθηκαν στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα, δηλαδή, «συμμετοχή ρεκόρ», όπως τη χαρακτηρίζει το φεστιβάλ, δεδομένων των δύσκολων συνθηκών. Οι διοργανωτές προϊδεάζουν ότι οι φετινές παραγωγές «διακρίνονται για την ποιότητά τους, αλλά και την έμφαση που δίνουν οι δημιουργοί τους στην ταλανισμένη από την κρίση Ελλάδα και στις ανθρώπινες σχέσεις όπως αυτές διαμορφώνονται σε μια χώρα που δοκιμάζεται: ανεργία, φτώχεια, άστεγοι, έξαρση του εθνικισμού, οικογένεια, εργασιακές σχέσεις, "φακελάκια", jobinterviews» (σ.σ. συνεντεύξεις για δουλειά)».

Αφιέρωμα στον Θ.Αγγελόπουλο στο Φεστιβάλ Βενετίας

Το καστ και ο σκηνοθέτης του «Μετά τον Μάη»   (Φωτογραφία:  Associated Press )

Ένα αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο στην αίθουσα του Fondazione Ente dello Spettacolo, στο ξενοδοχείο Excelsior, προστέθηκε στο πλαίσιο της 69ης Μόστρας του κινηματογράφου της Βενετίας. Σε αυτό προβλήθηκε μια μικρού μήκους ταινία με αποσπάσματα από το έργο του Έλληνα σκηνοθέτη, ενώ για τον σκηνοθέτη μίλησαν ξένοι μελετητές, φίλοι και συνεργάτες του Αγγελόπουλου. Ανάμεσα στους ομιλητές και ο Γουόλτερ Ραγκλ, προσωπικός φίλος του σκηνοθέτη, διευθυντής της εταιρείας Trigon Film Foundation και διανομέας των ταινιών του στην Ελβετία.

«Σκανδαλίζει» ξανά το φεστιβάλ Βενετίας

Κυνηγάει το σκάνδαλο τα μεγάλα φεστιβάλ ή, μήπως τα μεγάλα φεστιβάλ κυνηγούν το σκάνδαλο; Από τότε που ξεκίνησαν, φεστιβάλ όπως εκείνο των Κανών ή αυτό της Βενετίας, δείχνουν να επιζητούσαν το σκάνδαλο. Άλλοτε με διάφορες στάρλετ που εμφανίζονταν ημίγυμνες ή και γυμνές, άλλοτε με ταινίες-πρόκληση [φτάνει να αναφέρω την περίπτωση της ταινίας «Το μεγάλο φαγαπότι» του Φερέρι στις Κάνες]. Ετσι και φέτος, η Βενετία είχε τα, έστω και μικρά, σκάνδαλά της: με την προβολή [στο τμήμα «Μέρες των Δημιουργών] της ταινίας «Το βάρος» του Κορεάτη Τζέο Κίου-Χουάν, που με σκηνές νεκροφιλίας και άλλες άγγιξε τα όρια της πορνογραφίας, προκαλώντας μέρος του κοινού, ενώ, ακόμη και στο διαγωνιστικό τμήμα είχαμε τη σκηνή αυνανισμού της πρωταγωνίστριας με ένα σταυρό που παριστάνει τον Εσταυρωμένο στην ταινία «Παράδεισος: πίστη» του Ούλριχ Ζάιντελ.

Κινηματογραφικά αριστουργήματα στην ΕΤ3

• Ευκαιρία να γνωρίσουμε ή και να αγαπήσουμε τον κινηματογράφο με τις προβολές του Σαββάτου

[Της Ηλιανας Σουσωνη, ηΚαθημερινή, 1/9/2012]. Οαση στο άνυδρο τηλεοπτικό τοπίο αποτελεί η κινηματογραφική ζώνη ξένων ταινιών κάθε Σάββατο στις 23.00 στην ΕΤ3, ένα από τα λιγοστά κανάλια που για καλή μου τύχη αν και η συσκευή της τηλεόρασης που διαθέτω δεν υποστηρίζει την 

τεχνολογία ΜPEG4 συνεχίζει να λαμβάνει αναλογικό σήμα από την Πάρνηθα. Εδώ και δύο Σαββατόβραδα έχει αρχίσει ένα αφιέρωμα με κλασικά αριστουργήματα της Εβδομης Τέχνης γυρισμένα μεταξύ 1938 - 1942 τα οποία εκτός του ότι βλέπονται ευχάριστα στη μικρή οθόνη αποτελούν αναμφισβήτητα απαραίτητη προσθήκη στην προσωπική ταινιοθήκη κάθε σινεφίλ που σέβεται την ιδιότητά του. Το «μενού» περιλαμβάνει σκρούμπολ κωμωδία, φαντασίας, δράμα, περιπέτεια, οικογενειακό δράμα. Ξεχωρίζει «Ο πολίτης Κέιν» σε σενάριο, σκηνοθεσία Ορσον Γουέλς, η οποία έχει προγραμματιστεί για το επόμενο Σάββατο.

Με διαμαρτυρίες ξεκίνησε η «Μόστρα»

Με τους απεργούς εργαζόμενους του μεγάλου στούντιο της «Τσινετσιτά» να διαδηλώνουν έξω από το Palazzo Grande στο πλαίσιο των πολύμηνων κινητοποιήσεών τους ενάντια στα σχέδια της ιταλικής κυβέρνησης να μετατρέψει τη θρυλική «πόλη του κινηματογράφου» σε... εμπορικό και «ψυχαγωγικό» κέντρο της «ελίτ», ξεκίνησε προχτές το 69ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του οποίου μάλιστα, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, εξέφρασε και τη στήριξή του προς τον αγώνα τους. Η φετινή διοργάνωση χαρακτηρίζεται από το μικρό, σε σχέση με τα παλαιότερη μεγέθη, αριθμό ταινιών που συμμετέχουν σε όλα τα προγράμματα και που δεν ξεπερνούν τις εξήντα. Σχολιάζοντας αυτή την επιλογή σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο Μπαρμπέρα είπε ότι «δεν με ενδιαφέρει η ποσότητα, εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η ποιότητα. Οταν προγραμματίζεις εκατοντάδες ταινίες, δεν υπάρχει τρόπος να δει κανείς όλες τις ταινίες του φεστιβάλ. Γι' αυτό σκέφτηκα, γιατί να μην κάνουμε το αντίθετο; Να βασιστούμε στην ποιότητα και σε μικρό αριθμό ταινιών για να μπορεί κανείς να τις δει σχεδόν όλες».

Από την τρέλα έως τον τρόμο

Του Ακη Καπράνου

ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κλασικό Χόλιγουντ στα καλύτερά του, εναντίον Σταλόνε και «σκληρών» 

«Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;»

Πριν από δυο εβδομάδες, με αφορμή τον Μακόλεϊ Κάλκιν, έγραφα κάπου σ' αυτές τις σελίδες: «Λίγα πράγματα σ' αυτή τη ζωή δείχνουν πιο επώδυνα από τη διαρκή υπενθύμιση των περασμένων σου επιτευγμάτων και της τωρινής ανικανότητάς σου να τα επαναλάβεις». Μόνο οι πιο επιφανειακοί των θεατών βλέπουν σήμερα, στο γυρισμένο το 1962 φιλμ του Ρόμπερτ Αλντριτς, ένα… «camp classic» και όχι το θαρραλέο ξεγύμνωμα δυο θρύλων του Χόλιγουντ στην υπηρεσία αυτής της τραγωδίας, όπου η επιδεξιότητα της σκηνοθεσίας συναγωνίζεται στα ίσα τη σπαρακτική της ευαισθησία.

«Οι αναλώσιμοι 2»: Πολύ ξύλο!

Βαθμοί: 3

Οταν το μοντέλο του ακέραιου και ηθικώς αποσαφηνισμένου ήρωα, που εδραιώθηκε τη δεκαετία του '30 (Τζον Γουέιν, Μπόγκαρτ και λοιποί), άρχιζε στα τέλη των 80s να ξεφτίζει, πήραν το πάνω χέρι ο αυτοσαρκασμός, οι cool σκοτωμοί και οι «ευαίσθητοι» ποζεράδες. Και οι action stars που δεν πρόλαβαν να κάνουν το πέρασμα στην κωμωδία (όπως τα κατάφερε ο Σβαρτσενέγκερ) είδαν το άστρο τους να ξεφτίζει. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Σταλόνε που, έξυπνος καθώς είναι, «έπιασε» την ανάγκη του κοινού γι' αυτή τη χαλκέντερη αγνότητα και επέστρεψε με δυο εξαίσια σκηνοθετημένους από τον ίδιο - και εντέχνως μελαγχολικούς - «Ρόκι» και «Ράμπο», καθώς και με τους «Αναλώσιμους», καρτούν εκδοχή αυτής της περασμένης εποχής. 

Αυγουστιάτικη ραστώνη με δύο πρεμιέρες και δύο επανεκδόσεις

• Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, 17/8/2012

ΚΡΙΤΙΚΗ. Ισορροπία σε ό,τι αφορά τους αριθμούς: δύο πρεμιέρες και δυο επανεκδόσεις συμπληρώνουν το πρόγραμμα της κινηματογραφικής εβδομάδας που κυλάει στη ραστώνη του Δεκαπενταύγουστου. Το θορυβώδες «Αναλώσιμοι 2» και το σπονδυλωτό «7 ημέρες στην Αβάνα», δίπλα σε δύο ασπρόμαυρες ταινίες από το παρελθόν, τον βωβό «Κινηματογραφιστή» και το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν», που άντεξε στον χρόνο. Ο Ρόμπερτ Ολντριτς υπήρξε ένας αυθεντικός δημιουργός του αμερικανικού σινεμά, που αφομοίωσε το μελόδραμα, το νουάρ, αλλά τον ψυχολογικό τρόμο φτιάχνοντας πρωτότυπες κινηματογραφικές φόρμες. Το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν» (1962) κλείνει τον πιο δημιουργικό κύκλο της καριέρας του στον οποίο περιλαμβάνονται και δυο σπουδαία φιλμ νουάρ, το «Αγγελοι με βρώμικα χέρια» (1955) και το «Φίλησέ με μέχρι θανάτου» (1955). Η Μπέτι Ντέιβις, μακιγιαρισμένη έτσι ώστε να σοκάρει όλους όσοι την είχαν λατρέψει για τις ταινίες της κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, παίζει μια μισότρελη γερασμένη γυναίκα, την Μπέιμπι Τζέιν, που υπήρξε παιδί–θαύμα στη σοουμπίζνες. Κάποτε τραγουδούσε και χόρευε σε θέατρα έχοντας ιμπρεσάριο τον πατέρα της, σήμερα βασανίζει ανελέητα την παράλυτη αδελφή της, την Μπλανς, μια πρώην σταρ του σινεμά, την οποία ενσαρκώνει η Τζόαν Κρόφορντ (άσπονδη φίλη της Ντέιβις στην αληθινή ζωή).

«7 Μέρες στην Αβάνα»

ΜΠΕΝΙΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, ΠΑΜΠΛΟ ΤΡΑΠΕΡΟ, ΕΛΙΑ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ, ΧΟΥΛΙΟ ΜΕΝΤΕΜ, ΓΚΑΣΠΑΡ ΝΟΕ, ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΤΑΜΠΙΟ, ΛΟΡΑΝ ΚΑΝΤΕ

«Η ταινία είναι ο καρπός της γοητείας μιας πόλης σε μια δεδομένη στιγμή της ιστορίας της» (...) «Τα πράγματα αλλάζουν στην Κούβα. Οπως στο Βερολίνο πριν την πτώση του τείχους» (...) «Η κουλτούρα τώρα αρχίζει να διαχέεται από την καθημερινή ζωή, καινούριοι τρόποι ζωής, σκέψης και δημιουργίας αρχίζουν να εμφανίζονται» (...) «Στην Αβάνα θα γίνουν αναμφισβήτητα αξιοσημείωτες αλλαγές τα χρόνια που έρχονται» (...) «Ο κόσμος, στο άκουσμα του ονόματος "Αβάνα" έφερνε στο μυαλό του συγκεκριμένα κλισέ. Είναι καιρός ν' αλλάξουν όλα αυτά. Ηταν καιρός να γίνει αυτό το φιλμ. Η τώρα ή ποτέ...». Αυτές οι, κατά λέξη, αναφορές στο εισαγωγικό κεφάλαιο του βιβλίου που εκδόθηκε για την ταινία, προσδιορίζουν με κυνική ακρίβεια και αποκαλύπτουν το γιατί έγινε αυτή η ταινία, τα πλαίσια, τους στόχους και το πνεύμα που την διαπερνά, υφασμένο με υποδόρια μαεστρία...

Με διαδικασίες επαγωγικές…

Με τον Δεκαπενταύγουστο αποτραβιέται το καλοκαίρι, αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο που καταφθάνει έρποντας. Τέσσερις οι ταινίες που βγήκαν χτες στις αίθουσες, δύο οι πρεμιέρες και ισάριθμες οι επανεκδόσεις. Από τις τελευταίες ξεχωρίζει ο βωβός «ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗΣ» του Μπάστερ Κίτον, σημαντική κωμωδία λίγο πριν τη σαρωτική επικράτηση του ομιλούντος. Η ταινία σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους του δημιουργού της, πρόκειται για την προτελευταία του, φτιαγμένη το 1928... Με το οικονομικό κραχ του '29, ο Κίτον χάνει όλη του την περιουσία, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και οι δανειστές τον κυνηγούν αλύπητα. Εκείνος το ρίχνει στο ποτό, έρχεται αντιμέτωπος με αρρώστιες, ενώ η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη. Το 1956 κόβει το αλκοόλ και με βήματα δειλά αρχίζει να επιστρέφει στο προσκήνιο. Δέκα χρόνια αργότερα, κριτικοί και κοινό του επιφυλάσσουν, στη Μόστρα της Βενετίας, μεγαλειώδη υποδοχή στη ρετροσπεκτίβα των ταινιών του, εκδήλωση έναυσμα για τις νεότερες γενιές, για να ξανα-πλησιάσουν και να ξανα-ανακαλύψουν το σπουδαίο έργο του καλλιτέχνη. Ο Μπάστερ Κίτον πέθανε από καρκίνο την 1η Φλεβάρη 1966.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΛΝΤΡΙΤΣ «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν»

Σε επανέκδοση, το επικό αυτό κομμάτι του χολιγουντιανού γκραν γκινιόλ, ενός θρίλερ που τραβάει το μελόδραμά του ως τα όρια της ταινίας τρόμου (οι σκηνές του τέλους π.χ. μέσα στο gothic σπίτι, όπου ο φωτισμός όπως πέφτει στην Τζέιν, δίπλα στο κομοδίνο της αδελφής της, την κάνει να μοιάζει με φάντασμα). Η ταινία κρατά το θεατή με κομμένη την ανάσα μέχρις ότου το μακάβριο, επτασφράγιστο μυστικό που κρύβει στα σωθικά της βγει στην επιφάνεια... Ως προς τη θεματική του, επιδεικνύει εκλεκτικές συγγένειες με τη «ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ» (1950) του Μπίλι Γουάιλντερ. 'Η πώς η βιομηχανία του θεάματος λειώνει κάποιον που της ήταν χρήσιμος. Μολυσμένες και οι παλιές δόξες της show-business, τυφλωμένες από τις νευρώσεις και την έλξη των προβολέων. Η αντιπαράθεση βέβαια εδώ είναι άλλης τάξης, αδελφική, αλλά και θρυλική, μια που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε δυο αντίπαλες σταρ!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΣΕΝΤΓΟΥΙΚ ΚΑΙ ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΙΤΟΝ «Ο Κινηματογραφιστής»

Ο «αγέλαστος», και ελάχιστα δημοφιλής στο πλατύ κοινό, κωμικός του βωβού κινηματογράφου Μπάστερ Κίτον υποστήριζε ανέκαθεν, ότι η κωμωδία πρέπει να είναι αστεία χωρίς το στοιχείο του γελοίου. Για το λόγο αυτό έκανε μεγάλες προσπάθειες ώστε οι ταινίες του να μπορούν να είναι αξιόπιστες, τόσο με όρους δράματος όσο και με όρους κωμωδίας. Η σκηνοθετική «αριστεία» του Κίτον εμφανίζεται - σε μεγάλο βαθμό - σαν αποτέλεσμα της αυστηρής τήρησης μιας δραματικής λογικής στην αφήγηση με την παράλληλη χρήση κωμικών ευρημάτων, κοινώς γκαγκς. Το σχήμα αυτό εξελίσσεται με ακρίβεια στη βάση ενός γεωμετρικού μοντέλου που υποστηρίζεται από τους χαρακτήρες και το σενάριο.

Το ωμό πορτρέτο της Ινδίας

• Νέοι κινηματογραφιστές τολμούν και αμφισβητούν το λούστρο και την υποκρισία του Μπόλιγουντ

The Guardian

Στο φεστιβάλ ινδικού κινηματογράφου που διεξήχθη τον περασμένο μήνα στο Λονδίνο, οι προβολές άρχισαν με την ταινία «Οι συμμορίες του Βασεϊπούρ», ένα κινηματογραφικό έπος με θέμα τις εγκληματικές δυναστείες που ελέγχουν μία πόλη με ορυχεία στο κρατίδιο του Τζαρκάντ. Παρουσιάζοντας το ωμό πορτρέτο μιας πραγματικότητας που ποτέ δεν εμφανίζεται στη γυαλιστερή ουτοπία του Μπόλιγουντ, η ταινία προαναγγέλλει ένα κινηματογραφικό κίνημα που στρέφεται στην αποκάλυψη της υποκρισίας της ινδικής κοινωνίας σχετικά με την αδικία, το έγκλημα, τις διακρίσεις, τη στρεβλή ανάπτυξη. Και είναι ένα κίνημα που δεν περνάει απαρατήρητο: οι «Συμμορίες» ήταν μεταξύ των ταινιών που επιλέχθηκαν για να προβληθούν στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Οι κριτικοί τη λάτρεψαν.

Η έκρηξη των μικρομηκάδων

Οι Ελληνες σκηνοθέτες, κόβοντας χρόνο και χρήμα, δημιουργούν και γεμίζουν τα διεθνή φεστιβάλ

• Της Μαριας Κατσουνακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12/8/2012

Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ είχε γράψει ότι οι μικρού μήκους ταινίες είναι τα εργαστήρια του μέλλοντος, όχι απλώς του κινηματογράφου. Τη φράση του Γάλλου δημιουργού υπενθυμίζει η σκηνοθέτις Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ενώ επεξεργάζεται την τελική κόπια της 35λεπτης ταινίας της «The capsule» για το 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο. Συμμετείχε εκτός συναγωνισμού (το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε χθες) με μια μικρού μήκους παραγωγή που ξεκίνησε ως installation (εγκατάσταση), σε ανάθεση του Δάκη Ιωάννου, για το DesteFashion Collection του 2012. Τι οδήγησε την Αθηνά Τσαγγάρη, που έχει ήδη υπογράψει δύο μεγάλου μήκους ταινίες (με δεύτερη το διεθνώς βραβευμένο «Attenberg») να επιστρέψει στη μικρή διάρκεια; «Μα εδώ ο Ντέιβιντ Λιντς γυρίζει τρεις μικρού μήκους τον χρόνο», σχολιάζει, για να αποσυνδέσει στη συνέχεια τον χρόνο μιας ταινίας με την ηλικία του σκηνοθέτη. «Είναι ένα διαφορετικό είδος σινεμά. Σαν να λέμε μυθιστόρημα ή νουβέλα. Ποιο είναι πιο σημαντικό; Ο δημιουργός μπορεί να δοκιμάσει διαφορετικά εργαλεία μέσα από διαφορετικού είδους αφηγηματικότητες, χωρίς την πίεση -όχι μόνο οικονομική- μιας μεγάλου μήκους παραγωγής. Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό και εκπαιδευτικό στη μικρού μήκους».

Ντάστιν Χόφμαν: «Στην κυρία Ρόμπινσον χρωστάω ολόκληρη την καριέρα μου»

• Ο 75ΧΡΟΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ «ΠΡΩΤΑΡΗ»

Τρεις καλοί φίλοι. Ο Ντάστιν Χόφμαν, ο Ρόμπερτ Ντιβάλ και ο Τζιν Χάκμαν ξεκίνησαν σχεδόν μαζί, έκαναν παράλληλα καριέρες και κανένας από τους τρεις τους δεν φανταζόταν πως κάποια στιγμή θα καμάρωναν και οι τρεις για τα Οσκαρ τους. «Δεν περνούσε από το μυαλό μας κάτι τέτοιο» θυμάται σήμερα ο Χόμφαν που προχθές έκλεισε τα 75 του χρόνια και έχει κερδίσει δύο βραβεία Οσκαρ σε 45 χρόνια καριέρας. Οι ερμηνείες του άλλωστε έχουν αφήσει εποχή: στον «Πρωτάρη», το «Τούτσι», το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», τον «Ανθρωπο της βροχής» ώς και, πρόσφατα, στα «Πεθερικά της συμφοράς», την κωμωδία όπου έπαιξε τον χίπη μπαμπά του Μπεν Στίλερ. Με κάθε ευκαιρία, όμως, λέει πως χρωστάει πολλά στον «Πρωτάρη».

Μέριλιν Μονρόε, η "εικόνα" που αντιστέκεται στον χρόνο

Η Μέριλιν διαβάζει τον "Οδυσσέα" του Τζόις.

[Τερζής Κ., Η ΑΥΓΗ, 12/08/2012]. Περίπου 300 θαυμαστές της Μέριλιν Μονρόε συγκεντρώθηκαν την περασμένη Κυριακή 5 Αυγούστου στο μικρό νεκροταφείο στο Westwood Village Memorial Park του Λος Άντζελες για να τιμήσουν τη μνήμη της ηθοποιού, στην επέτειο για τα πενήντα χρόνια από τον θάνατό της. Ήταν ο επίλογος εκδηλώσεων μνήμης και αμέτρητων δημοσιευμάτων αλλά και βιβλίων που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες, για την ηθοποιό που έχει καταγραφεί στην ιστορία του κινηματογράφου ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ. Τον περασμένο Μάιο, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός του πλανήτη, το Φεστιβάλ των Καννών, της αφιέρωσε την αφίσα του, σαν να ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ωστόσο, η Μέριλιν Μονρόε ή Νόρμα Τζιν Μόρτενσεν, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, παραμένει μέχρι σήμερα ένα παράδοξο αίνιγμα: Όσο περισσότερο προσπαθούν οι μελετητές να αναλύσουν την περίπτωσή της, τόσο η προσωπικότητά της "αντιστέκεται" και οι ερμηνείες για το πολιτισμικό φαινόμενο Μονρόε διαφεύγουν...

Οι ταινίες της εβδομάδας: Eυτυχώς υπάρχει η… Μέριλιν!

 O «Νιαγάρας» είναι η τρίτη επανέκδοση με τη Μονρόε που βλέπουμε εφέτος 

Ζουμπουλάκης Γιάννης
ΤΟ ΒΗΜΑ: 09/08/2012

 

«Νιαγάρας»:Η «αθάνατη» Μέριλιν Μονρόε σε έναν από τους σκοτεινότερους ρόλους της καριέρας της

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, -: χωρίς άποψη

Μετά το «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» αλλά και το «Ολα για την Εύα» όπου κάνει ένα πέρασμα, ο «Νιαγάρας» είναι η τρίτη επανέκδοση με τη Μέριλιν Μονρόε που βλέπουμε εφέτος, κάτι φυσικό αφού το 2012 σηματοδοτεί μισό αιώνα από τον θάνατό της θρυλικής μορφής του κινηματογράφου που ήταν αλλά και παραμένει σύμβολο θηλυκότητας και σεξαπίλ.

5  φωτογραφίες

Υποτιμημένη στην εποχή της και σχετικά ξεχασμένη σήμερα, η ταινία «Νιαγάρας» («Niagara», ΗΠΑ) του Χένρι Χάθαγουεϊ, είναι ένα από τα πιο έντονα σε… χρώματα φιλμ νουάρ που έχουν γυριστεί ποτέ (είναι παράξενο που παρά την τόσο λαμπερή φωτογραφία του το τρέιλερ στην εποχή της ταινίας γυρίστηκε ασπρόμαυρο) και καλώς ή κακώς, μπροστά στις νέες ταινίες της εβδομάδας μοιάζει με ταινία όχι απλώς από άλλη εποχή αλλά από άλλον… πλανήτη.

Ο Μπερνάλ πήρε τη «Λεοπάρδαλη»

Στα 33 του, ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι ο νεότερος σταρ που βραβεύεται με το βραβείο καριέρας του Φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Στα 33 του, ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι ο νεότερος σταρ που βραβεύεται με το βραβείο καριέρας του Φεστιβάλ του Λοκάρνο. «Νομίζω ότι έχω ακόμα πολύ χώρο για να ωριμάσω», είπε ο Μπερνάλ παραλαμβάνοντας την τιμητική Λεοπάρδαλη μπροστά σε ένα κοινό 8.000 θεατών, λίγο πριν από την υπαίθρια προβολή της νέας του ταινίας «No» σε σκηνοθεσία του Πάμπλο Λαρέιν.

ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ Επιστρέφει... προκλητικός

«Νυμφομανής» θα ονομάζεται η νέα ταινία του σκηνοθέτη, με «ατού» τις τολμηρές σκηνές αλλά και τη συμμετοχή της Νικόλ Κίντμαν

Λαρς Φον Τρίερ και Νικόλ Κίντμαν θα συναντηθούν ξανά μετά το «Dogville» στη νέα ταινία «Νυμφομανής»

Σε τροχιά γυρισμάτων για τη νέα του ταινία ? ήδη πολυαναμενόμενη και βαφτισμένη «προκλητική», πριν καν ξεκινήσει να γυρίζεται - βαδίζει ο Λαρς Φον Τρίερ, καθώς τον ερχόμενο Σεπτέμβριο το «Nymphomaniac» («Νυμφομανής») που είχε ανακοινωθεί στο επεισοδιακό, λόγω των ειρωνικών φιλοναζιστικών του σχολίων, Φεστιβάλ των Κανών του 2011, θα αρχίσει να υλοποιείται.

Μέρα με τη μέρα, τα νέα πληθαίνουν. Τη μία διαβάζουμε ότι η Νικόλ Κίντμαν δήλωσε σε συνέντευξή της στο γαλλικό περιοδικό «Positif» ότι θα έχει έναν μικρό ρόλο στο φιλμ, γεγονός που θα σημάνει την επανασύνδεση του Δανού σκηνοθέτη και της χολιγουντιανής σταρ εννιά χρόνια μετά το «Dogville». Την άλλη, ότι θα συμμετάσχει και ο Σάια ΛαΜπεφ, ο νεαρός πρωταγωνιστής των μπλοκμπάστερ της σειράς «Transformers», αλλά και του τέταρτου «Ιντιάνα Τζόουνς».