Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (πραγματοποιήθηκε από τις 17/9 - 22/9), παρ' όλες τις αντιφάσεις του, διατηρεί την ταυτότητά του, δικαιώνοντας τη λειτουργία του. Πρέπει να αναφέρουμε ότι και στη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Δράμας, το Κέντρο Κινηματογράφου σχεδόν απουσίαζε (στην παραγωγή), αφού παρουσίασε μια μόνο μικρού μήκους ταινία, εγκεκριμένη πριν τέσσερα χρόνια !!!
Κάνοντας μια μικρή αναφορά στο φετινό ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας, οι μικρού μήκους ταινίες κάλυψαν ολόκληρη την γκάμα των κοινωνικών αναζητήσεων ή θέσεων, προσκαλώντας σε προβληματισμούς με τις νέες δημιουργίες των «μικρομηκάδων». Δειγματοληπτικά, με αφορμή κάποιες από τις ταινίες που είδαμε, να πούμε πώς η κωμωδία ελάχιστα εκπροσωπήθηκε και σίγουρα το «Largo» του Στέργιου Πάσχου (ερωτική ιστορία με λεπτό χιούμορ), ξεχώρισε σε αυτόν τον τομέα, με τη σκηνοθετική του ευφυΐα και την ενδιαφέρουσα παρουσία της Ηλιάνας Μαυρομάτη.
Οι ανεξάρτητες, στην πλειονότητά τους, παραγωγές που παρουσιάστηκαν διέθεταν τεχνική και καλλιτεχνική τους αρτιότητα. Τέτοιο δείγμα «γραφής» ήταν το «Χαμομήλι» του νεαρού Αλβανού σκηνοθέτη, Νεριτάν Ζιντζιρία, που καθηλώνει με το λιτό φιλμικό λόγο και την ατμόσφαιρά του. Το οργουελικό «Τελεφερίκ» της Oliwia Twardowska διακρίνεται για την ξεχωριστή, αφηγηματικά και εικαστικά, σκηνοθετική «γραφή» της. Στην αντίπερα όχθη, η ταινία «Αρουντέλ» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, αισθητικά άψογη, αλλά με μια παραληρηματική αφήγηση, που την έχουμε ξαναδεί και τείνει να γίνει της «μόδας». Το «807» του Αλέξανδρου Σκούρα με την απλή αφηγηματικά και ευαίσθητη ιστορία του σε κερδίζει.
Αξιοπρόσεκτη ήταν η τάση κάποιων ταινιών να αντικατοπτρίσουν την Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης, με θέματα όπως ανεργία, φτώχεια, άστεγοι, έξαρση του εθνικισμού, εργασιακές σχέσεις, όπως ήταν «Οι πιγκουίνοι» του Δημήτρη Ζάχου (πτυχιακή εργασία για πολλούς από τους συντελεστές της ταινίας), ταινία με σκληρά ρεαλιστική, εκπληκτική ερμηνεία του Θανάση Νάκου, που ξεχώρισε για την αρτιότητά της, αλλά και το σεβασμό της στην εργατική τάξη, έξω και μακριά από κλισέ και φτηνούς μελοδραματισμούς.
Αξιοσημείωτες, με κοινωνικό βλέμμα, είναι οι ταινίες: «Μακαρισμοί» του Αριστοτέλη Μαραγκού, με τον Χρήστο Βαλαβανίδη, με σαφή αναφορά στο σινεμά του Ρόι Αντερσον. «TRFCK» των Ζήση Κοκκινίδη - Ιωνά Παπασπύρου, που παρουσιάζει την εμπειρία ενός θύματος trafficking, με καλή ερμηνεία της Μιλάνα Γιουσούποβα. Το τρίλεπτο «Ουκ αν Λάβοις» της Νάνσυ Σπετσιώτη, που σχολιάζει την εξαθλίωση και την ανέχεια. «Κάτι θα γίνει» του Θάνου Ψυχογιού, με καλή ερμηνεία της Μαρίας Ζορμπά, μιλά με ειλικρίνεια για το οικονομικό αδιέξοδο, την ελπίδα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Το «Sphinx» του Κωνσταντίνου Καραμαγκιώλη, ταινία - κριτικό «πορτρέτο» μιας ξενοφοβικής, ναζιστικής οργάνωσης - συμμορίας, ουσιαστικά παραπέμπει στη «Χρυσή Αυγή».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 2 Οχτώβρη 2012
No comments:
Post a Comment