Βαθμοί: 3
Οταν το μοντέλο του ακέραιου και ηθικώς αποσαφηνισμένου ήρωα, που εδραιώθηκε τη δεκαετία του '30 (Τζον Γουέιν, Μπόγκαρτ και λοιποί), άρχιζε στα τέλη των 80s να ξεφτίζει, πήραν το πάνω χέρι ο αυτοσαρκασμός, οι cool σκοτωμοί και οι «ευαίσθητοι» ποζεράδες. Και οι action stars που δεν πρόλαβαν να κάνουν το πέρασμα στην κωμωδία (όπως τα κατάφερε ο Σβαρτσενέγκερ) είδαν το άστρο τους να ξεφτίζει. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Σταλόνε που, έξυπνος καθώς είναι, «έπιασε» την ανάγκη του κοινού γι' αυτή τη χαλκέντερη αγνότητα και επέστρεψε με δυο εξαίσια σκηνοθετημένους από τον ίδιο - και εντέχνως μελαγχολικούς - «Ρόκι» και «Ράμπο», καθώς και με τους «Αναλώσιμους», καρτούν εκδοχή αυτής της περασμένης εποχής.
Γιατί όμως εδώ δίνει τη σκηνοθετική σκυτάλη στον ατάλαντο Σάιμον Γουέστ; Η συνύπαρξη των Βαν Νταμ, Σβαρτσενέγκερ, Γουίλις, Νόρις και Τζετ Λι θα έπρεπε να είναι λιγότερο βαρετή! Είναι κρίμα! Η σεκάνς στο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο, για παράδειγμα, κουβαλά μια παράξενη συμβολική χροιά, που ο σκηνοθέτης Σταλόνε δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη. Τι απομένει στο τέλος; Τα καλαμπούρια του Τσακ Νόρις.
Γιατί όμως εδώ δίνει τη σκηνοθετική σκυτάλη στον ατάλαντο Σάιμον Γουέστ; Η συνύπαρξη των Βαν Νταμ, Σβαρτσενέγκερ, Γουίλις, Νόρις και Τζετ Λι θα έπρεπε να είναι λιγότερο βαρετή! Είναι κρίμα! Η σεκάνς στο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο, για παράδειγμα, κουβαλά μια παράξενη συμβολική χροιά, που ο σκηνοθέτης Σταλόνε δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη. Τι απομένει στο τέλος; Τα καλαμπούρια του Τσακ Νόρις.
ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012
No comments:
Post a Comment