Ποιες θα ήταν οι δυνατότητες αν μπορούσαμε
να ελέγχουμε απόλυτα τον εγκέφαλό μας;
- Του Παναγιωτη Παναγοπουλου
Ενα διασκεδαστικό θρίλερ με έναν εξαιρετικά ικανό πρωταγωνιστή είναι η «Απόλυτη ευφυΐα», μια ταινία που παίζει με την ιδέα του «τι θα γινόταν αν...». Ποιες θα ήταν οι δυνατότητες και πόσες πόρτες θα άνοιγαν διάπλατα αν είχαμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε απόλυτα τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας;
- Απόλυτη ευφυΐα***
ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ
Σκηνοθεσία: Νιλ Μπέργκερ
Ερμηνείες: Μπράντλεϊ Κούπερ, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Αμπι Κόρνις, Αννα Φρίελ, Αντριου Χάουαρντ.
Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι χρησιμοποιούμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας αποκτά τη δυνατότητα να φτάσει στον απόλυτο έλεγχο. Θα πρέπει όμως να υποστεί και τις συνέπειες.
Βασικός χαρακτήρας είναι ο Εντι, ένας συγγραφέας που παιδεύει για πολύ καιρό ένα βιβλίο και ζει μια μάλλον ανεπρόκοπη ζωή. Οταν βρεθεί στα χέρια του ένα πειραματικό φάρμακο- ναρκωτικό, θα είναι σαν να ανοίγονται όλοι οι δρόμοι για τον Εντι. Ο,τι άκουσε ή έμαθε στη ζωή του, ξαφνικά είναι οργανωμένο με θαυμαστή τάξη στο μυαλό του και οι δυνατότητες είναι απεριόριστες. Ξαφνικά γίνεται ταλαντούχος, πανέξυπνος, γοητευτικός, πλούσιος. Τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει εκτός από το απόθεμα, που λιγοστεύει. Και τους ανθρώπους γύρω του που προσπαθούν να πάρουν ό,τι έχει μείνει από το θαυματουργό φάρμακο.
Η ταινία του Μπέργκερ δεν είναι ένα σπουδαίο θρίλερ. Είναι όμως μια γρήγορη, διασκεδαστική ταινία, καλύτερη από αυτή που περιμένει να δει κανείς. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της βασίζεται στη γεμάτη ενέργεια και χάρισμα ερμηνεία του Μπράντλεϊ Κούπερ.
Το «Σανγκάη, η πόλη των κατασκόπων» (**) που σκηνοθέτησε ο Μίκαελ Χάφστρομ, είναι ένα νουάρ φιλμ, μια ιστορία που διαδραματίζεται στη Σανγκάη της δεκαετίας του '40, όταν η πόλη βρίσκεται υπό ιαπωνική κατοχή. Ενας άντρας επιστρέφει στην πόλη προκειμένου να ερευνήσει τα αίτια ενός θανάτου. Ομως θα ανακαλύψει και άλλα, μεγαλύτερα μυστικά. Αν και η ταινία είναι γυρισμένη ατμοσφαιρικά, της λείπει η γνήσια ατμόσφαιρα. Μοιάζει σαν ένα καλοκατασκευασμένο αντίγραφο νουάρ χωρίς ψυχή. Ομως διαθέτει ένα πολύ καλό καστ (Τζον Κιούζακ, Γκονγκ Λι, Τσόου Γιουν Φατ, Κεν Γουατανάμπε, Ντέιβιντ Μορς).
- Οι άλλες ταινίες
Η «Παγκόσμια επίθεση» (*) του Τζόναθαν Λίμπεσμαν είναι μια αφόρητα φασαριόζικη περιπέτεια, με τον Ααρον Εκχαρτ να προσπαθεί μάταια να δώσει βάθος στον ρόλο ενός εκπαιδευτή πεζοναυτών, ο οποίος την τελευταία ημέρα του στον στρατό βρίσκεται αντιμέτωπος με μια μαζική επίθεση εξωγήινων. Κυρίως για όσους έχουν συνδέσει την οθόνη με τα βίντεογκεϊμ.
Ο «Yogi Bear» (**) είναι μεταφορά του δημοφιλούς διδύμου αρκούδων, του Γιόγκι και του Μπούμπου, σε περιπέτειές τους σε ένα δάσος. Η ταινία συνδυάζει ηθοποιούς και animation με τις φωνές του Νταν Ακρόιντ και του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και απευθύνεται κυρίως στις μικρές ηλικίες.
Προβάλλονται, τέλος, ο «Εκπτωτος άγγελος», δραματική ταινία που γύρισε το 2005 ο Σεμίχ Καπλάνογλου, και «Ο γιος του κυνηγού των αετών», οικογενειακό δράμα με ήρωα έναν εικοσάχρονο που θέλει να φύγει από την επαρχία της Μογγολίας για να ζήσει στην πρωτεύουσα.
- Της Μαριας Kατσουνακη
Η «μετωπική σύγκρουση» του Σωτήρη Γκορίτσα, όπως δηλώνει ο υπότιτλος του «Απ' τα κόκαλα βγαλμένα», δεν είναι μόνο με το «ελληνικό Δημόσιο». Είναι συνολικά με την ελληνική πραγματικότητα, την ακόρεστη και καταστροφική νεοελληνική μαγκιά (αρκεί να θυμηθούμε τις ταινίες του «Απ' το χιόνι», «Βαλκανιζατέr», «Μπραζιλέρο»), το «αμύνεσθαι περί πάρτης». «Είμαστε μια κοινωνία που γουστάρει να παραμένει τσογλανοπαρέα», κατά πως λέει και ο ίδιος σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Κ».
- «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» ***
ΚΩΜΩΔΙΑ
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Γκορίτσας
Παίζουν: Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Ημελλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Αννα Κουτσαφτίκη, Στέλιος Μάινας, Μπέσσυ Μάλφα κ.ά.
Στο «Απ' τα κόκαλα βγαλμένα» (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του γιατρού Γιώργου Δενδρινού) ακτινογραφεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Χωρίς υπονοούμενα και περιστροφές. Ενας νεαρός ορθοπεδικός προσλαμβάνεται σε νοσοκομείο και από τα πρώτα λεπτά αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον παραλογισμό ενός συστήματος που ενώ δημιουργήθηκε για να υπηρετεί τον ασθενή, «έχει εξελιχθεί σε δήμιό του». Το νοσοκομείο σαν σκηνή, με έναν θίασο ποικιλιών σε 24ωρη βάση, στον οποίο συμμετέχουν με σχεδόν ισοδύναμους ρόλους: διοικητικοί υπάλληλοι, νοσηλευτές, συνδικαλιστές, ιατρομεσίτες, φαρμακευτικές εταιρείες, ασθενείς κ.ο.κ. Κεντρικό μότο της ταινίας: «Το αυτονόητο είναι το ακατόρθωτο».
Στη διαρκή εναλλαγή επεισοδίων, το χαμόγελο δυσκολεύεται να εξελιχθεί σε γέλιο. Παγώνει, γιατί πολύ γρήγορα ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι ο παραλογισμός δεν είναι σύμπτωμα αλλά εκδήλωση της νόσου. Το θέμα της ταινίας είναι ισχυρό και κυρίαρχο. Τόσο που εγκλωβίζει την κινηματογραφική γραφή στην αντικειμενικότητα της καταγραφής, στη συνεπή απόδοση των γεγονότων. Ετσι οι, αποδεδειγμένες, σκηνοθετικές δεξιότητες του Σωτήρη Γκορίτσα εξαντλούνται στην προσπάθειά του να ισορροπήσει μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Μοιάζει να αισθάνεται δεσμευμένος τόσο στο βιβλίο όσο και στην ιστορία που βίωσε προσωπικά (ως θύμα τροχαίου), επιδιώκοντας να μετατρέψει τη ζοφερή πραγματικότητα σε ελκυστικό αφήγημα. Η εντός του διαμαρτυρία, όμως, ο θυμός για το συντελεσμένο αδιέξοδο γεννούν μια αμηχανία στο τελικό αποτέλεσμα. Κατορθώνει βέβαια κάτι αξιέπαινο. Σε ένα θέμα που προσφέρεται για άκρατο λαϊκισμό, δεν λαϊκίζει. Παραμένει ψύχραιμος, έντιμος, ανθρώπινος. Και κυρίως: δεν παραλείπει να αναγνωρίσει και να τιμήσει τις εξαιρέσεις. Τους γιατρούς που δεν ενδίδουν στο σύστημα, που δεν κολυμπούν ανέμελα στη νοοτροπία «φακελάκι», αλλά εργάζονται με επιστημονική επάρκεια και υποδειγματικό ήθος.
Αποσπά καλές ερμηνείες από σχεδόν όλους τους ηθοποιούς. Το εύρημα της μείξης του εθνικού ύμνου με το «I will survive» (από τους Burger Project) συνοψίζει καίρια το πνεύμα της ταινίας.
No comments:
Post a Comment