Χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και εξαιρετικό η, μεσαίου ενδιαφέροντος, βδομάδα. Ξεχωρίζει βέβαια η ταινία του Κεν Λόουτς, όπου βλέπουμε ότι ο πόλεμος στο Ιράκ αρχίζει να εντάσσεται οργανικά στην καθημερινότητα της Δύσης. Σε αυτήν την ταινία δυστυχώς εκτελεί χρέη σκηνογραφικού φόντου κατά βάση. Προβάλλονται - οποία σύμπτωση! - και δύο, διαφορετικότατες, ταινίες που θέμα τους έχουν τα μωρά... Η ελληνική κωμωδία του Νίκου Ζαπατίνα «Μια φορά κι ένα... μωρό» με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Σάκη Μπουλά και την Αννα Παναγιωτοπούλου, και το γαλλοαμερικάνικο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Βabies» σε σκηνοθεσία Τομά Μπαλμ. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ταξίδι σε τέσσερεις γωνιές του κόσμου, στην Ναμίμπια, την Ιαπωνία, τη Μογγολία και τις ΗΠΑ, σε τέσσερεις οικογένειες και τέσσερα μωρά ...
ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ,
ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ: Ιρλανδέζικος δρόμος
«Ιρλανδέζικος δρόμος» είναι ο κωδικός της διαδρομής, της πιο επικίνδυνης στον κόσμο, που ενώνει το αεροδρόμιο της Βαγδάτης με την Πράσινη Ζώνη. Αυτή η διαδρομή υπήρξε το σκηνικό της δολοφονίας του Φρανκ, του μισθοφόρου στρατιώτη από το Λίβερπουλ. Το τελευταίο φιλμ, πολιτικό θρίλερ, του Κεν Λόουτς, που προβλήθηκε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, έρχεται να προστεθεί στην ήδη μακριά λίστα των φιλμ που αναφέρονται στον πόλεμο στο Ιράκ. Δυστυχώς, η ταινία παραμένει αμετακίνητα βιδωμένη στο σκέλος του θρίλερ, στην εξιχνίαση και μόνο της δολοφονίας του Φρανκ, ενός «ειδικού» εγκλήματος που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο ενός τεράστιου «γενικού» που η φύση του ουδόλως θίγεται, με αποτέλεσμα το «πολιτικό» σκέλος της υπόθεσης να συνιστά απλά διακοσμητικό άλλοθι στη φήμη του Βρετανού σκηνοθέτη και σε τίποτα δεν πλησιάζει εκείνο το αξεπέραστο «Buried» του Ροντρίγκο Κορτές που είδαμε πέρσι.
Ο Φρανκ επιστρέφει από τη Βαγδάτη στην γενέτειρά του Λίβερπουλ, σε φέρετρο. Τον συνοδεύουν τιμητικοί επικήδειοι και βαρύγδουποι τίτλοι, όπως «Πατριώτης - Στρατιώτης της ειρήνης». Ο Φρανκ υπήρξε άνεργος για πολύ καιρό και θα ήθελε να έχει τα οικονομικά, ώστε να φτιάξει τη ζωή του με τη γυναίκα που αγαπά. Ο κολλητός του φίλος Φέργκις μόλις επέστρεψε από το Ιράκ και του μίλησε για μια ιδιωτική εταιρεία μισθοφόρων που δίνει δέκα χιλιάρικα το μήνα αφορολόγητα σε καθένα που προσλαμβάνει με συμβόλαιο. Ο Φρανκ πείστηκε και πήγε να κάνει την τύχη του σαν μισθοφόρος. Γύρισε σε φέρετρο. Στην κόλαση του Ιράκ, η δική του ομάδα δολοφόνησε - νόμισαν ότι πρόκειται για τρομοκράτες - μια μάνα και τα δυο της παιδιά, σε ένα ταξί. Ο Φρανκ, σοκαρισμένος από το γεγονός, έδειχνε αποφασισμένος να πάει την υπόθεση πολύ ψηλά και η εταιρεία που ενδιαφερόταν να μη χάσει τα συμβόλαιά της, τον έβγαλε από τη μέση.
 © Joss Barratt Sixteen Films © |
Από τότε τουλάχιστον που εμφανίστηκαν η ατομική ιδιοκτησία, οι τάξεις και το κράτος, έχει πάψει ο πόλεμος να θεωρείται φαινόμενο φυσικό ή αναγκαίο, αλλά συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα. Ολο και περισσότερο μετατρέπεται όχι σε απλά κερδοσκοπική επιχείρηση, αλλά στην επικερδέστερη των βιομηχανιών. Τα είκοσι τελευταία χρόνια, το είδαμε με τα μάτια μας ότι ο καπιταλισμός, με τις αναρίθμητες και αγεφύρωτες αντιφάσεις του, είναι η βαθύτερη αιτία όλων των άδικων πολέμων και ότι όλοι οι πόλεμοι, χωρίς εξαίρεση, προκλήθηκαν από ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για εδαφικές προσαρτήσεις, εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, κατάκτηση και υποδούλωση λαών, για αύξηση του κέρδους, στα μεγαλύτερα δυνατά όρια. Γνωρίζουμε και για τους μισθοφόρους και τις ιδιωτικές εταιρείες που τους διακινούν, μπορεί να απαγορεύει την ύπαρξή τους ο ΟΗΕ, αλλά αυτοί αυξάνονται και πληθύνονται κι όλο και πλησιάζουν προς τα μας.
Βέβαια, ξύνοντας πολύ την επιφάνεια, διαφαίνεται ότι και ο Φρανκ και ο Φέργκις και η Ρέιτσελ, όλοι ανεξαιρέτως, γνωρίζουν πολύ καλά στο πετσί τους πόσο πολύ τους έχει στριμώξει στη γωνία η ίδια τους η ανοχή, η σιωπή και η αδιαφορία που δείχνουν για το σύστημα που τους περιβάλλει και που τους υποχρεώνει να κλείνουν τα μάτια και να αποδέχονται χωρίς σχόλια το «ο θάνατός σου η ζωή μου», ο θάνατος του Ιρακινού γεμίζει την τσέπη του άνεργου Βρετανού, θέμα τεράστιο που θίγει και ο Μπρεχτ στο μονόπρακτο με τίτλο «Εξεύρεση εργασίας» από το σπονδυλωτό θεατρικό «Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ» . Τεράστιο υπαρξιακό δράμα που ψηλαφίζεται μέσα από την αντίδραση, τη συμπεριφορά και τις τύψεις του Φέργκις που δεν μπορεί να αντέξει πια το βάρος που έγινε ασήκωτο.
Το ενδιαφέρον σε αυτήν την, διαχειριστικής κατά τα άλλα λογικής και αντίληψης, ταινία περιστρέφεται γύρω από τη διάταξη της σκηνοθεσίας. Ο Λόουτς κατασκευάζει την flashback αφήγησή του γύρω από την έρευνα του Φέργκις, που προσπαθεί σε προσωπικό επίπεδο να βρει και να τιμωρήσει τους δολοφόνους του φίλου του. Ο Λόουτς που σαν σκηνοθέτης δεν έχει να αποδείξει τίποτα πια, εστιάζει σε μια κλασικού τύπου αφήγηση με ρυθμό, σουσπάνς, κώδικες και συμβάσεις που γνωρίζουμε όλοι καλά.
Παίζουν: Μαρκ Γουόμακ, Αντρέα Λόου, Τζον Μπίσοπ, Στίβεν Λορντ, Νάτζβα Νίμρι, κ.ά.
Παραγωγή: Βρετανία, Γαλλία (2010).
ΜΠΡΑΝΤ ΦΕΡΜΑΝ: Δικηγόρος σκοτεινών υποθέσεων
Μέτριο αλλά, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, ελκυστικό το θρίλερ του Μπραντ Φέρμαν. Ανήκει στην υποκατηγορία του νομικού θρίλερ, όπου οι δικηγόροι πρωταγωνιστές είθισται να αντιπαραθέτουν, έξω και μέσα από την αίθουσα του δικαστηρίου, γεγονότα και μαρτυρίες με κίνδυνο να χάσουν όχι μόνο την υπόθεση για την οποία παλεύουν, αλλά και την ίδια τους τη ζωή. Στο είδος αυτό το Χόλιγουντ έχει ειδικευτεί, έχει αναπτύξει πολύχρονη πείρα και κατέχει τον τρόπο της αποτελεσματικότερης αφήγησης καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη κινηματογραφία. Η ταινία είναι μεταφορά στον κινηματογράφο της ομότιτλης νουβέλας του συγγραφέα Μάικλ Κόνελι (Michael Connelly) - του πρώτου από τα τέσσερα βιβλία - με πρωταγωνιστή τον δικηγόρο Μικ Χόλερ.
Η συνολική δουλειά του Μάικλ Κόνελι, του συγγραφέα που επανεγκατέστησε το «noir» στο Λος Αντζελες, με τις πολλές πλευρές και τις διαφορετικές κοινωνίες, μοιάζει με εκτενή καμβά, που στην επιφάνειά του οι χαρακτήρες επιπλέουν εγκάρσια, σαν σε ζωγραφική σύνθεση. Αυτή η ιδιότητα δίνει τη δυνατότητα στο συγγραφέα να επαναφέρει στο προσκήνιο ήρωες από παλαιότερα βιβλία και να ανασταίνει ρόλους πέντε ή έξι χρόνια αργότερα από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν. Το μυθιστόρημα «The Lincoln's Lawyer» κυκλοφόρησε το 2005. Απόλυτος πρωταγωνιστής του ο ιδιόρρυθμος δικηγόρος Μικ Χόλερ που έχει για γραφείο το πίσω κάθισμα ενός παλιού αυτοκινήτου μάρκας Λίνκολν Κοντινένταλ, εξ ου και ο τίτλος του πρωτότυπου. Κι αυτό για να μπορεί να μετακινείται αστραπιαία επειδή είναι πολυάσχολος. Αναλαμβάνει ταυτόχρονα πολλές ποινικές υποθέσεις που εκδικάζονται σε διαφορετικά δικαστήρια της πόλης και όχι μόνο. Η φήμη του Μικ τον κάνει να τυγχάνει χαμηλής, ή μάλλον να μην τυγχάνει εκτίμησης στο χώρο της μαχόμενης δικηγορίας, γιατί έκανε ειδικότητά του, το να προτρέπει τους πελάτες -στο μεγαλύτερό τους μέρος απατεώνες και μικροκακοποιοί - να εκβιάζουν με αγωγές αποζημίωσης και να υποχρεώνουν σε συμβιβασμούς και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Με την Μάτζι, τη συνάδελφο γυναίκα του που μαζί έχουν μια κόρη, χώρισαν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Για την εμμονή του να παραμένει συνήγορος κακοποιών. Πάντως ο Μικ έχει κώδικα ηθικής, το δικό του. Απόδειξη η σχέση του με τους συνεργάτες του, αλλά και τους πελάτες του, τους μοτοσικλετιστές «Hell's Angels»... Ανέλπιστα μοιάζει να του χαμογελάει η τύχη. Εμφανίζεται μπροστά του η ευκαιρία που καθένας περιμένει να γραπώσει από τα μαλλιά, και φυσικά το κάνει. Δέχεται να αναλάβει την υπόθεση ενός πλούσιου νεαρού που κατηγορείται για απόπειρα φόνου μιας πόρνης και που σε όλους τους τόνους και τις κλίμακες ειλικρίνειας δηλώνει αθώος. Η υπόθεση μοιάζει εύκολη και θα τον γεμίσει επιτέλους με γρήγορο χρήμα. Οι δυσκολίες αρχίζουν όταν ο Μικ αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο πλούσιος πελάτης του δεν είναι τόσο αθώος όσο ισχυρίζεται και ότι τον επέλεξε για συνήγορό του επίτηδες, στήνοντάς του μια ιδιοφυή πλεκτάνη...
Το σενάριο της ταινίας - υπογράφεται από τον Τζον Ρομάνο - παρά το γεγονός ότι έχει απότομα κοψίματα, είναι αυτάρεσκα γερό γιατί διαθέτει πλοκή που σε κάθε στροφή και γύρισμα επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές. Κι όπως συνηθίζεται στα θρίλερ, έτσι κι εδώ, τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι όπως φαίνονται! Η ιστορία, φαινομενικά απλή, κρύβει αναπάντεχα πολύπλοκο εσωτερικό που ξεδιπλώνεται κομμάτι κομμάτι μέσα από τη γραμμή υπεράσπισης που επιλέγει ο Μικ. Η σκηνοθεσία άστατη, με αφήγηση αρχικά νευρική, κοφτή και άτσαλη, ενώ ανακαλύπτεται και μια προτίμηση στα κοντινά πλάνα. Στιλιστικά τίποτα το καινούριο, τίποτα το ιδιαίτερο, με κοινότοπες και στερεοτυπικές δικαστικές διαδικασίες. Η ταινία κεφαλαιοποιεί τις ερμηνείες των ηθοποιών, ιδιαίτερα του Μάθιου Μακ Κόναχι, που στις πλάτες του πέφτει όλο το βάρος και θέτει στην υπηρεσία της αφήγησης το δύσκολο ρόλο του νάρκισσου, θρασύ, αλλά ακέραιου Μικ Χόλερ της ταινίας.
Παίζουν: Μαρίζα Τομέι, Μάθιου Μακ Κόναχι, Ράιαν Φιλίπ, Γουίλιαμ Μέισι κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).
ΝΤΙ ΤΖΕΪ ΚΑΡΟΥΖΟ: Είμαι το νούμερο τέσσερα
Κακό φιλμ, για κοινό UFO με μονό αριθμό IQ. Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, τύπου Twilight όπου χωράει ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.Ανθρωπόμορφοι εξωγήινοι - κρετίνοι αλλά οπλισμένοι (οι κακοί) - εναντίον ωραίων ανθρωπόμορφων γήινων (οι καλοί), πεδίο μάχης μια εξωτική παραλία, κάτι ερημικά χαλάσματα στην αμερικάνικη επαρχία, μια σχολική μονάδα κάπου στο Οχάιο με έφηβους που πήραν τον μπαμπά τους τα UFO, με κατεψυγμένες γαλοπούλες που μετατρέπονται σε μυθικά τέρατα, με τη σαύρα που γίνεται σκύλος μετά κι αυτός μάχιμο υπερ-τέρας αλλά επιστρέφει σκύλος, με φτηνό μυστήριο, φτηνό χιούμορ, φτηνά εφέ και φτηνή μελαγχολία και φυσικά νεανικό άσπιλο έρωτα...
Ο Τζον Σμιθ είναι ένα από τα 9 παιδιά που κάποτε φυγαδεύτηκαν από το μακρινό πλανήτη Λόριεν - μετά την καταστροφή του και προσγειώθηκαν στη Γη. Ξοπίσω τους ξαμολήθηκαν και οι αποκρουστικοί διώκτες των φυγάδων, οι Μογκαντόριαν, που έχουν στόχο να εξολοθρεύσουν τα παιδιά με συγκεκριμένη όμως σειρά. Τα παιδιά είναι προικισμένα με υπερφυσικές ικανότητες, κάτι που τα ίδια δεν γνωρίζουν. Ο Τζον, το νούμερο τέσσερα, είναι αναγκασμένος να αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής και ταυτότητα στην προσπάθειά του να κρυφτεί από τους αδίστακτους διώκτες. Πληροφορείται ότι τα τρία, πριν από αυτόν, νούμερα έχουν ήδη δολοφονηθεί και καταλαβαίνει ότι δεν θα αργήσει να έρθει και η σειρά του, κάτι που προσπαθεί με τη βοήθεια του φύλακα-κηδεμόνα του Χένρι να αποτρέψει... και φυσικά θα καταφέρει.
Παίζουν: Τίμοθι Ολιφαντ, Ντιάνα Αγκρον, Αλεξ Πέτιφερ, Τερέζα Πάλμερ, Κέβιν Ντουράντ, Τζέικ Εϊμπελ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΙΑΝ ΦΟΓΚΕΛ: Wasted Youth
«Η πραγματική υπόσταση της εφηβείας, η ζωντάνια και η ενέργεια που σιγοκαίει μέσα της. Η ιστορία ενός εφήβου στην Αθήνα - μπορεί δυστυχώς να είναι και η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς - που παλεύει να κάνει ό,τι κάνουν οι νέοι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας ότι το μέλλον τους μπορεί να χαραμιστεί, και μερικές φορές κυριολεκτικά χαραμίζεται...». Η αφήγηση της ιστορίας αυτού του εφήβου εντάσσεται οργανικά «στο πορτρέτο μιας πόλης στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού». Με αυτά τα λόγια περιγράφουν το θέμα της ταινίας οι δυο της σκηνοθέτες και προσθέτουν: «Υπάρχουν ταινίες που γίνονται με την αίσθηση του επείγοντος. Ανήκουν σε αυτή την ειδική κατηγορία που πρέπει να γίνουν ή ΤΩΡΑ ή ΠΟΤΕ. Το "Wasted Youth" είναι σίγουρα μια από αυτές».
Βγαίνοντας από την προβολή αναρωτιέται κανείς αν η αμιγής μυθοπλασία όντως υπήρξε η πιο ενδεδειγμένη μορφή απόδοσης του θέματος που οι δημιουργοί προσδιόρισαν ή εάν η ιστορία του νεαρού με το skateboard και της παρέας του - η παρέα παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον ήρωα - θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα σημερινό, «ενημερωμένο» οπτικά περιβάλλον με στοιχεία ντοκιμαντέρ, που να αποδίδει το επείγον της σημερινής κατάστασης καταγράφοντας τη σαφώς διαφοροποιημένη, ως προς το χειρότερο, πραγματικότητα. Τα κοινωνικά προβλήματα που αναδεικνύει η ταινία (έτσι όπως τα ορίζουν οι σκηνοθέτες) - τόσο σε αναλυτική όσο και σε συνθετική προσέγγιση - είναι παλαιά όσο και η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Επικαιροποιημένα αναγνωρίσιμο, βέβαια, είναι το στοιχείο της εν ψυχρώ δολοφονίας του εφήβου από τον αστυνομικό, στην καταληκτική σκηνή της ταινίας. Σκηνή που λειτουργεί και αλληγορικά, για την εξουσία (το φιλμ την σκιτσάρει και στιγματίζει ως φορέα των κρατουσών αξιών ) που εξουδετερώνει βίαια ό,τι εμποδίζει την επέλασή της. Δεν είναι μόνο ότι η ταινία έγινε βιαστικά και ως εκ τούτου πρόχειρα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και σενάριο «με μια μόνο γενική ιστορία και την επιθυμία να δουλέψουμε μαζί» όπως αναφέρουν οι σκηνοθέτες. Το μείζον αρνητικό της είναι ότι πρόκειται για παράθεση εικόνων, μη επεξεργασμένου υλικού, χωρίς χαρακτηριστικά διαλεκτικής θεώρησης των πραγμάτων.
Παίζουν: Χάρης Μάρκου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Αρτούρ Κιβιλιόβ, Τζέισον Γουάστορ, Μαρία Σκουλά, Θέμις Μπαζάκα, Τάνια Σαββοπούλου, κ.ά.Παραγωγή: Ελλάδα (2011).
No comments:
Post a Comment