Τα παιχίδια κάνουν τους μεγάλους να αισθάνονται παιδιά και τα παιδιά να σκέφτονται σαν μεγάλοι
Εντεκα χρόνια από τη δημιουργία του «Τoy Story 2» και 15 από το «Τoy Story» που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου το 1995, θα περίμενες ότι το αποτέλεσμα μιας τρίτης ταινίας κινουμένων σχεδίων με τους ίδιους ήρωες θα ήταν «κουκιά μασημένα». Και όμως το «Τoy story 3» (που προβάλλεται σε δισδιάστατη και τρισδιάστατη μορφή) είναι πραγματικό αριστούργημα. Με επικεφαλής τον σκηνοθέτη Λι Ανκριτς, ευφυές επιτελείο σχεδιαστών και σεναριογράφων της κορυφαίας εταιρείας κινουμένων σχεδίων Ρixar, οι τρισαγαπημένες κούκλες που μιλούν, σκέφτονται και νιώθουν ανθρώπινα (όταν δεν βρίσκονται ανάμεσα σε ανθρώπους) κέρδισαν και πάλι την καρδιά μας.
Στην εν λόγω ιστορία το θέμα βοηθάει αρκετά. Τι μπορεί να συμβεί στις παιδικές κούκλες όταν οι ιδιοκτήτες τους μεγαλώσουν; Μια θέση στο πατάρι- αν όχι ο κάδος απορριμμάτων και εν συνεχεία οι χωματερές. Φανταστείτε λοιπόν τις κούκλες να ξέρουν πού πρόκειται να καταλήξουν.
Ο τρόμος του καουμπόι Γούντι, του αστροναύτη Μπαζ, του γουρουνιού Χαμ, του δεινόσαυρου Ρεξ και των λοιπών φίλων θα τους αναγκάσει να σκεφτούν με προσοχή το μέλλον τους. Το, δε, δωμάτιο όπου θα συνυπάρξουν με τα ασυγκράτητα, «αιμοβόρικα» νήπια είναι σαν κελί βασανιστηρίων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά (και εδώ φαίνεται πόσο πανέξυπνο είναι το επιτελείο των σεναριογράφων της Ρixar), οι κούκλες έχουν επίσης να αντιμετωπίσουν και τον εχθρό της δικής τους πλευράς. Εναν δαιμόνιο αρκούδο κούκλο που μυρίζει φράουλα και φέρει πολύ σοβαρά προβλήματα από το τραυματικό παρελθόν του. Θάνατος, φιλία, αφοσίωση.
Εννοιες που σπανίως βγαίνουν τόσο λιτά και ουσιαστικά στις ταινίες και μάλιστα χωρίς ψευδοηθικολογίες ή με τον δείκτη προτεταμένο. Μπράβο στην Ρixar που με τις έξοχες ταινίες της κάνει τους μεγάλους να αισθάνονται παιδιά και τα παιδιά να σκέφτονται σαν τους μεγάλους.
Το 1995, το φιλμ «Τoy Story» έγραψε κινηματογραφική ιστορία ως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου με χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και προτάθηκε για Οσκαρ σεναρίου. Κατέκτησε την κορυφή του box office με εισπράξεις 362 εκατ. δολαρίων παγκοσμίως. Το 1999, η συνέχειά της «Τoy Story 2» έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ εισιτηρίων (245 εκατ. δολάρια εισπράξεις στην Αμερική και 485 εκατ. δολάρια σε όλον τον κόσμο).
«Από το Παρίσι με αγάπη»
(«From Ρaris with love», 2010, ΗΠΑ/ Γαλλία) του Πιερ Μορέλ
Καρτουνίστικη περιπέτεια ασταμάτητης δράσης, με φόντο το Παρίσι και πρωταγωνιστή τον Τζον Τραβόλτα (φωτογραφία) σε ρόλο σούπερ πράκτορα της CΙΑ που θυμίζει κολομβιανό βαρόνο των ναρκωτικών και συνηθίζει να ρωτάει αφού σκοτώσει. Στο Παρίσι θέλει να εμποδίσει μια τρομοκρατική ενέργεια. Παρτενέρ του είναι ο υπασπιστής του αμερικανού πρεσβευτή στη Γαλλία ( Τζόναθαν Ράις Μέιερς - «Μatch Ρoint»), ο οποίος στην πραγματικότητα γουστάρει τη δράση και θέλει να γίνει ο ίδιος πράκτορας στο πεδίο δράσης. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αναλώνεται στους τρόπους με τους οποίους ο Τραβόλτα «καθαρίζει» τους εχθρούς του (η αργή κίνηση, εδώ, γίνεται μπανάλ) ενώ ο Ράις Μέιερς τον παρακολουθεί κάθιδρος, με ένα κινέζικο βάζο γεμάτο κοκαΐνη στην αγκαλιά. Θα περίμενες ότι οι ταινίες τύπου «Φονικό όπλο» που διέπρεπαν στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 θα είχαν τελειώσει ως είδος. Να όμως που εξακολουθούν να υπάρχουν, να περιστρέφονται στα ίδια, γνωστά κλισέ, στις ίδιες υπερβολές, στα ίδια κρύα καλαμπούρια, που προσωπικά παγώνουν το χαμόγελο στα χείλη μου.
«Τελευταίος προορισμός»
(«Τhe city of final destination», ΗΠΑ, 2010) του Τζέιμς Αϊβορι
Απογοητευτική αποδείχθηκε η τελευταία (24η) συνεργασία του σκηνοθέτη Τζέιμς Αϊβορι με τη σεναριογράφο Ρουθ Πρόουλερ Τζαμπβάλα, μια κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του Πίτερ Κάμερον. Ο Αντονι Χόπκινς (φωτογραφία), η Λόρα Λίνεϊ και η Σαρλότ Γκενσμπούργκ υποδύονται τους αποτραβηγμένους από τα εγκόσμια αριστοκράτες, οι οποίοι τεμπελιάζουν στη ύπαιθρο της Ουρουγουάης, συζητώντας για σαμπάνια, το πία και υπηρέτες. Οταν ένας ιρανός συγγραφέας ( Ομάρ Μετβάλι ) κάνει απρόσκλητος την εμφάνισή του προκειμένου να γράψει τη βιογραφία λατινοαμερικανού συγγραφέα, εισχωρούμε μαζί του σε έναν μικρόκοσμο παρασίτων που ασφυκτιά από βαρετές ίντριγκες, όπως βαρετή είναι και η ταινία, με εξαίρεση την επιλογή κομματιών κλασικής μουσικής.
«Οικογένεια σε παράνοια»
(«City Ιsland», ΗΠΑ, 2010) του Ρέιμοντ ντε Φελίτα
Oπως προκύπτει και από τον ελληνικό τίτλο η οικογένεια αυτής της ταινίας όντως βρίσκεται σε παράνοια. Ο πατέρας ( Αντι Γκαρσία ) είναι ένας καλόψυχος αρχιδεσμοφύλακας στις φυλακές του City Ιsland, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Δυσκολεύεται πια να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του ( Τζουλιάνα Μαργκούλις ) ή με τα παιδιά του ( Εζρα Μίλερ, Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο ). Το πάθος του είναι η ηθοποιία και προσπαθεί να το καλλιεργήσει, κάνοντας μαθήματα υποκριτικής κρυφά από τους δικούς του. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ένας νεαρός φυλακισμένος ( Στίβεν Στρέιτ ), όπου όλα δείχνουν ότι πρόκειται για γιο από προηγούμενη σχέση. Δεν θα το πει σε κανέναν, θα εγγυηθεί για την αποφυλάκισή του και θα τον φέρει στο σπίτι όπου δράμα και κωμωδία θα μπουν στο μπλέντερ για ένα κάθε άλλο παρά αδιάφορο αποτέλεσμα. Να λοιπόν μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, σου φτιάχνει το κέφι, σε χαλαρώνει. Τα πρόσωπα «γράφουν», ο Γκαρσία είναι γλυκύτατος με τα παραπανίσια κιλά και η πραγματική κόρη του Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο, πανέμορφη. Ωστόσο πρόκειται και για ταινία που εν τέλει σε αναγκάζει να συγκρίνεις τον αμερικανικό με τον ευρωπαϊκό τρόπο χειρισμού ενός ευαίσθητου θέματος και να δεις πόσο επιδερμικός είναι ο πρώτος δίπλα στον πολύ πιο ουσιαστικό δεύτερο. Βλέποντας, ας πούμε αυτήν την ταινία, σκεφτόμουν τη γροθιά στο στομάχι που μου είχε δώσει ο Μάικ Λι με τα «Μυστικά και ψέματα», την ώρα που ο Ρέιμοντ ντε Φελίτα αρκείται σε ένα χαδάκι στην πλάτη. Δεν πειράζει, όμως, γιατί όπως είπα αυτό που η ταινία θέλει να πετύχει το πετυχαίνει. Μόνο που σε αντίθεση με τα «Μυστικά και ψέματα» σε λίγο καιρό θα την έχουμε ξεχάσει...
«Το αδελφάτο των ιπποτών της ελεεινής τραπέζης»
(«Jabberwacky», Αγγλία, 1976) του Τέρι Γκίλιαμ
Η εισβολή του ιστορικού πια γκρουπ κωμικών Μonty Ρython στον κινηματογράφο έπειτα από την επιτυχημένη καριέρα του στη βρετανική τηλεόραση («Το ιπτάμενο τσίρκο των Μόντι Πάιθον», 1969-1974) έγινε με αυτήν την αναρχική κωμωδία που σατιρίζει ως το κόκαλο τον απόλυτο μύθο της μεσαιωνικής Αγγλίας: τον βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου θα σημάνει εδώ την απόρριψη, όχι μόνο των βρετανικών παραδόσεων αλλά και του κοινωνικού ιστού της Βρετανίας στα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Ισοπεδωτικοί, αναρχικοί ακόμη και αδίστακτοι οι Πάιθον δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο στο διάβα τους, με «οδηγό» έναν τύπο ο οποίος κάθε άλλο παρά ήρωας νιώθει (Μάικλ Πέιλιν δεξιά στη φωτογραφία). Το γεγονός ότι γυρίστηκε με ελάχιστα χρήματα δεν μειώνει την ευφυΐα της ταινίας, η οποία κατά κάποιο τρόπο προαναγγέλλει το σόλο μέλλον του Τέρι Γκίλιαμ στη σκηνοθεσία παράξενων ταινιών, όπως το «Μπραζίλ», ο «Βασιλιάς της μοναξιάς» και οι «12 πίθηκοι».
«Σύντομη συνάντηση»
(«Βrief encounter», Αγγλία, 1945)
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η τυχαία γνωριμία ενός παντρεμένου γιατρού (Τρέβορ Χάουαρντ) και μιας παντρεμένης νοικοκυράς (Σίλια Τζόνσον) στον σταθμό ενός τρένου στη βρετανική επαρχία εξελίσσεται σταδιακά σε βαθύτατο έρωτα. Μέσα στον ίδιο πάντοτε χώρο, υπό τον ίδιο πάντοτε θόρυβο των τρένων που περνούν και κάτω από τα βλέμματα ενοχλητικών παρισταμένων, ο έρωτας αυτός θα αναπτυχθεί, θα ωριμάσει; Ο Χάουαρντ και η Τζόνσον (φωτογραφία) έχουν γράψει κινηματογραφική ιστορία, πρωταγωνιστώντας σε αυτό το αριστουργηματικό μελόδραμα του Ντέιβιντ Λιν («Λόρενς της Αραβίας», «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι»), το οποίο παρά την ηλικία του παραμένει ένας σπαρακτικός ύμνος του ανεκπλήρωτου έρωτα και του απραγματοποίητου ονείρου. Βασισμένος στο θεατρικό έργο του Νόελ Κάουαρντ «Still life from tonight at 8.30», ο Λιν δημιούργησε μια εξαιρετικά τολμηρή για την εποχή της ταινία η οποία εξακολουθεί να συναρπάζει μέσα στην απίστευτη απλότητα, αλλά και διακριτικότητά της. Η «Σύντομη συνάντηση» είχε προταθεί για το Οσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ γυναικείου ρόλου για την Τζόνσον. Επίσης, επηρέασε πάρα πολλούς δημιουργούς σε ταινίες όπως το «Μια αγάπη γεννιέται» του Ούλου Γκρόσμπαρντ, όπου τους αντίστοιχους ρόλους των Χάουαρντ- Τζόνσον υποδύθηκαν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και η Μέριλ Στριπ.
No comments:
Post a Comment