Οι ταινίες της εβδομάδας: Ισορροπίες και εξισορροπήσεις

Εξι οι ταινίες αυτής της βδομάδας. Τέσσερις ολοκαίνουριες και δύο επανεκδόσεις. Μεταξύ των νέων παραγωγών φιγουράρει η πολυαναμενόμενη 3D ταινία κινουμένων σχεδίων «Toy Story 3», σε σκηνοθεσία Λι Ούνκριχ. Τώρα που ο Αντι μεγάλωσε και ετοιμάζεται να πάει στο κολέγιο, τα παιχνίδια του προβληματίζονται για το μέλλον τους και για το πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους όλα μαζί, ενωμένα, ιδιαίτερα αυτήν τη στιγμή που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο με αμέτρητα άπληστα και καταστροφικά χεράκια νηπίων. Το επόμενο αστραφτερά καινούριο πόνημα τιτλοφορείται «Από το Παρίσι με αγάπη», είναι γαλλικής παραγωγής, έτους 2010, σε σκηνοθεσία Πιερ Μορέλ και πρωταγωνιστεί ο Τζον Τραβόλτα στο ρόλο ενός έμπειρου πράκτορα του FBI, του Τσάρλι Γουάξ, που αποστέλλεται στο Παρίσι για να αντιμετωπίσει μια τρομοκρατική ενέργεια. Ετσι αρχίζει ένα ανελέητο μακελειό, το οποίο διαρκεί όσο και το φιλμ. Καινούριο, επίσης, και το «Οικογένεια σε παράνοια» με τον Αντι Γκαρσία στον κεντρικό ρόλο. Επιπλέον, σε επανέκδοση κυκλοφορεί μια από τις πιο ευχάριστες κωμωδίες, η πρώτη ταινία των Monty Python από το 1975, η ξακουστή «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης». Και η δεύτερη επανέκδοση της βδομάδας έρχεται από τη Βρετανία. Πρόκειται για την ταινία του Ντέιβιντ Λιν από το 1945 «Σύντομη Συνάντηση» με θέμα το ανεκπλήρωτο πάθος, που παρά τα 65 χρόνια ύπαρξής της παραμένει ποικιλοτρόπως ενδιαφέρουσα. Το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Βρετανίας, μάλιστα, την ανέδειξε το 1999 ως τη δεύτερη καλύτερη βρετανική ταινία όλων των εποχών. Αυτό το κλασικό πια «μικρό» φιλμ που ανοίγει και κλείνει με την ίδια σκηνή αποχαιρετισμού, με αφήγηση φλας μπακ και σε πρώτο, κατά βάση, πρόσωπο, που δεν έχει λαμπερούς σταρ, αλλά πρωταγωνιστές όχι ιδιαίτερα νέους και ωραίους, αποδεικνύεται ότι έχει ασκήσει υπέρμετρη, σχεδόν μαγική δύναμη σε πλήθος ανθρώπων, αλλά και γενεές θεατών. Η σκηνή αποχαιρετισμού για την οποία έγινε νύξη παραπάνω, συνιστά μια από τις μεγαλειωδέστερες στιγμές αποχωρισμού στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους με καινούριες, ψηφιακά επεξεργασμένες κόπιες.

ΚΡΙΤΙΚΗ
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 24 Ιούνη 2010

ΡΕΪΜΟΝΤ ΝΤΕ ΦΕΛΙΤΑ: Οικογένεια σε παράνοια

Κωμωδία παρεξηγήσεων, όπου οι ρόλοι εμφανίζονται - σε χοντρές γραμμές - συνεπείς δραματουργικά, με συχνά διακριτές αποχρώσεις και το σενάριο, αλλού ακραίο κι αλλού συμπαθητικά τρυφερό. Η πλοκή στηρίζεται στα προσωπικά, επτασφράγιστα μυστικά της τετραμελούς οικογένειας Ρίζο από το City Island, μια εργατική γειτονιά του Bronx, στη Νέα Υόρκη. Ολοι τους στην οικογένεια έχουν μυστικά που επιμελώς καλύπτουν με ψέματα. Κοινός τόπος ότι όλοι καπνίζουν αρειμανίως, ο ένας όμως κρυφά από τον άλλο! 

Ο πατέρας Βινς (Αντι Γκαρσία) που εργάζεται σαν φύλακας σε σωφρονιστικές φυλακές ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, αλλά το κρύβει. Λέει ότι παίζει πόκερ, ενώ παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Ολοι γνωρίζουν ότι η κόρη φοιτά με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο, όμως εκείνη, επειδή έχασε την υποτροφία της, δουλεύει σαν στρίπερ αλλά το κρύβει. Στο ρόλο της Βίβιαν, της κόρης Ρίζο, η δύσκαμπτη υποκριτικά κόρη του Αντι Γκαρσία, Ντόμινικ. Ο ανήλικος γιος της οικογένειας, το καρφί που την βρίσκει να ξεσκεπάζει όλους τους άλλους, έχει φετίχ με τις παχύσαρκες γυναίκες και πασχίζει να μην αποκαλυφθεί! Η σχεδόν υστερική μητέρα που πιστεύει ότι ο σύζυγός της την απατά, ζηλεύει θανάσιμα, αλλά το κρύβει. Ωσπου κάποια μέρα, ο φύλακας σωφρονιστηρίου ανακαλύπτει στο πρόσωπο ενός κρατούμενου τον μεγάλο του γιο, καρπό μιας παλιάς σχέσης. Φέρνει και εγκαθιστά το νεαρό στο σπίτι, τον παρουσιάζει στην οικογένεια, αλλά δεν αποκαλύπτει σε κανέναν την πραγματική ταυτότητα του φιλοξενούμενου. Και, βέβαια, είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα ξεκινήσει το ντόμινο των αποκαλύψεων, που θα ξεσκεπάσει το ένα μετά το άλλο τα μυστικά, που θα λύσει τις παρεξηγήσεις, που θα φέρει την πολυπόθητη κάθαρση και που θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... Τίποτα το καινούριο, τίποτα το σπουδαίο, τίποτα το ιδιαίτερο...

Παίζουν: Αντι Γκαρσία, Εμιλι Μόρτιμερ, Τζουλιάνα Μαργκούλις, Αλαν Αρκιν, Στίβεν Στρέιτ, Ντόμινικ Γκαρσία - Λορίντο, Εζρα Μίλερ, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2009). 

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΛΙ: Σύντομη συνάντηση 

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμη τελειώσει όταν άρχισαν τα γυρίσματα της ταινίας «Σύντομη συνάντηση», διασκευής ενός - εκ των δέκα, που συνθέτουν τον κύκλο «Tonight at 8.30» - θεατρικού μονόπρακτου του Νόελ Κάουαρντ, γραμμένου το 1936, που έφερε τον τίτλο «Still Life». Επιλέχθηκαν ως τοποθεσίες για την πραγματοποίηση των γυρισμάτων ο πολυσύχναστος σιδηροδρομικός σταθμός του Κάμφορθ στο Λάνκασαϊρ και ο σιδηροδρομικός κόμβος Λονδίνου, Μίντλαντ και Σκωτίας, χώροι μακριά από μεγαλουπόλεις, προκειμένου να αποφευχθούν προβλήματα που είχαν να κάνουν με διακοπές ηλεκτροδότησης και επιβεβλημένες, γενικές συσκοτίσεις.

 

Η κλασική πλέον ταινία, κινηματογραφικό πρότυπο αναφορικά με το απόσταγμα της αυτο-χαλιναγώγησης ενστικτωδών, ζωοφόρων συναισθημάτων, αναφέρεται στην ιστορία δύο καθημερινών ανθρώπων, με ήδη ανειλημμένες οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίοι κατά τύχη συναντιούνται, ερωτεύονται και υποχρεούνται να χωρίσουν, εγκλωβισμένοι στον ορθολογισμό μιας οπτικής της πραγματικότητας που διέπει όλη τους την ύπαρξη και πιέζει προς την αναστολή όποιας τυχόν διαφοροποιημένης συμπεριφοράς. Υπό τους ήχους του «Κοντσέρτου για πιάνο Νο 2» του Ραχμάνινοφ και την ατμόσφαιρα της καταθλιπτικής εικόνας της σκυθρωπής και γκρίζας Αγγλίας των αρχών του 1945, η μικροαστή νοικοκυρά του προαστίου, βουτηγμένη στην ανία και τη θλίψη της «καθωσπρέπει» ζωής της, γνωρίζει στο καφέ αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού της κωμόπολης Μίλφορντ έναν συνομήλικό της, σαγηνευτικά διαφανή γιατρό. Το ζεύγος στο επίκεντρο της αφήγησης παρασύρεται στη δίνη ενός, φλεγματικής ποιότητας, πάθους, ενός παράνομου τραγικού ερωτικού ρομάντζου, καταδικασμένου βέβαια a priori σε αδιέξοδο. Το ερωτικό σκίρτημα, το ρίγος, ο πόνος, το ανεκπλήρωτο και η τρυφερότητα ξετυλίγονται στο μόνιμο σκηνικό της σιδηροδρομικής πλατφόρμας, συνοδεία της επαναλαμβανόμενης κίνησης των ταχείων αμαξοστοιχιών, στοιχείο που λειτουργεί τόσο ως μοχλός συναισθηματικής αποφόρτισης όσο και επανεκκίνησης της αφήγησης. Μιας αφήγησης λιτής, στο μεγαλύτερο μέρος της σε πρώτο πρόσωπο και τόνους λυρικούς. Φαινομενικά με απουσία κίνησης, λόγω της εγγενούς στατικής δομής του πρωτογενούς υλικού, του θεατρικού αυτού έργου δωματίου που κατορθώνει να εισβάλει στις μύχιες, καταθλιπτικές πτυχές της μικροαστικής καθημερινότητας. Το φιλμ αποδείχθηκε ανεπανάληπτο, αυθεντικό και συναρπαστικό υπαρξιακό δράμα. Ακόμη λειτουργεί σαν κοινωνικό ντοκουμέντο της εποχής του, μια που καταγράφει έναν ολόκληρο κόσμο που σταδιακά αφανίστηκε ανεπιστρεπτί σαν τα tea rooms που έσφυζαν από ζωή ή τις κατάμεστες κινηματογραφικές αίθουσες στις «ματινέ» προβολές ... Ο σκηνοθέτης της ταινίας Σερ Ντέιβιντ Λιν (1908-1991) ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό «Sight & Sound» θεωρείται ένας από τους δέκα σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, συνέχισε μέχρι το 1955 να μεταφέρει στον κινηματογράφο σπουδαία λογοτεχνικά, κυρίως, κείμενα όπως τα «Μεγάλες Προσδοκίες» (1946) και «Ολιβερ Τουίστ» (1948) του Ντίκενς με τον ηθοποιό - φετίχ του τον Σερ Αλεκ Γκίνες. Από το '55 και μετά πραγματοποιεί μεγαλόπνοα, επικά φιλμ, γυρισμένα ολοκληρωτικά σε εξωτερικούς χώρους και εξωτικές τοποθεσίες, με υψηλό προϋπολογισμό και αξιόλογο διεθνές καστ ηθοποιών. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα «Η Γέφυρα του ποταμού Κβάι» (1957), «Ο Λόρενς της Αραβίας» (1962), «Δόκτορ Ζιβάγκο» (1965), «Η Κόρη του Ράιαν» (1970) και το περίφημο «Πέρασμα στην Ινδία» (1984).

Παίζουν: Τρέβορ Χάουαρντ, Σίλια Τζόνσον κ.ά.
Παραγωγή: Βρετανία (1945). 

ΤΖΕΪΜΣ ΑΪΒΟΡΙ: Ο τελευταίος προορισμός 

Είναι γνωστή η κλίση του πολύ σπουδαίου Αμερικανού κινηματογραφιστή Τζέιμς Αϊβορι, καλλιτέχνη με αγγλική παιδεία και κληρονομημένη από την Ινδία, όπου έζησε για πολύ, την ευαισθησία για τα «ατμοσφαιρικά» θέματα, καθώς και τον έρωτά του για την ομορφιά και τον εστετισμό του. Η τελευταία ταινία του Αϊβορι, που είναι και η 24η συνεργασία του με την σεναριογράφο Ρουθ Πρόουερ Τζαμπβάλα, βασίζεται στη νουβέλα του Πίτερ Κάμερον, την οποία η κριτική χαρακτήρισε «φρέσκια, δυνατή, ουσιαστική κωμωδία μεταμορφώσεων, που ανεπαίσθητα και τρυφερά ανιχνεύει το ξεκίνημα, τους δισταγμούς και την εξέλιξη μιας ερωτικής σχέσης». Και η ταινία, ως κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας, όντως ανταποκρίνεται στην παραπάνω διαπίστωση! 

Η ιστορία έχει ως εξής: Οι κληρονόμοι του συγγραφέα Τζουλς Γκουντ αρνούνται να δώσουν στον Ομαρ, που διδάσκει Λογοτεχνία σε κάποιο αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, άδεια να συγγράψει τη βιογραφία του εκλιπόντα, κάτι που θα εξασφάλιζε στον νεαρό πανεπιστημιακό ευνοϊκές εργασιακές προοπτικές, αλλά και στους κληρονόμους ουδόλως ευκαταφρόνητες οικονομικές απολαβές. Ο Ομαρ πείθεται από την, πραγματιστικής οπτικής, κοπέλα του να επαναδιαπραγματευτεί το ζήτημα με τους κληρονόμους. Στην προσπάθειά του να τους πείσει να αλλάξουν γνώμη, πηγαίνει στην Ουρουγουάη όπου κατοικούν και φιλοξενείται στο αποικιακό κτήμα της οικογένειας Γκουντ. Εκεί γνωρίζει τους ανθρώπους του στενού κύκλου του λογοτέχνη και την καθημερινότητά τους μέσα σε ένα ερμητικά κλειστό στον έξω κόσμο περιβάλλον που ασφυκτιά μέσα στην ανία και έχει βάλσαμο την τέχνη. Η γοητευτικότατη εστέτ σύζυγος ζωγραφίζει, πίνει και εμπνέεται από τον Πουλένκ, η νεαρή ερωμένη του συγγραφέα και μητέρα της μικρής κόρης του Πόρσια (όνομα σαιξπηρικό από τον «Εμπορο της Βενετίας») δηλώνει εξαρχής φιλική και διαθέσιμη ως προς τον Ομαρ. Το ίδιο ισχύει και για τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζουλς, Ανταμ, που εδώ και 25 χρόνια ζει ευτυχισμένος με έναν, κατά πολύ νεότερό του, άνδρα. Ο Ομαρ ενώ αρχικά περνά το κατώφλι αυτού του μικρόκοσμου - του διαποτισμένου από το τυπικό αμάλγαμα της συναισθηματικής απόστασης, της ανίας, της ονειροπόλησης και του πνιγηρού αδιέξοδου - με την ιδιότητα του επισκέπτη /παρατηρητή, χάρη και στη δική του στάση, ανάγεται σε συμμετέχοντα, σε ισοβαρές μέλος αυτού του μικρόκοσμου. Τίποτα δεν είναι στατικό, τα πάντα υπόκεινται σε σχέσεις δυναμικής - σαν την κινούμενη άμμο. Ο Ομαρ για άλλα πήγαινε και τελικά αλλού βγήκε. Το σημαντικό που ανακάλυψε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Σε αυτόν τον, διάτρητο από υπονοούμενα, ψίθυρο, τον διάχυτο από κοινωνικές αναφορές και βουτηγμένο στην έντονα νατουραλιστική περιγραφή του τοπίου, ο Αϊβορι δουλεύει με ευχέρεια, με ανεπαίσθητες πινελιές τους χαρακτήρες, ιδίως εκείνον του εκλιπόντα συγγραφέα, ο οποίος είναι σταθερά παρών διά της απουσίας του. Αυτό που συνδέει τα ανθρώπινα όντα εδώ είναι οι εκλεκτικές πολιτισμικές συγγένειες και όχι οι οικονομικές σχέσεις, μολονότι αυτές συνιστούν την αδιαμφισβήτητη σταθερά. Η πολιτισμική αριστοκρατία, που την εκφράζει η απόμακρη σύζυγος, προσβάλλει κυριολεκτικά την νεαρή πανεπιστημιακό Ντέιρντρι, την αριβίστρια μικροαστή, την ξεκάθαρα εκπρόσωπο μιας οικονομίστικα ανερχόμενης, αλλά οικτρά ημιμαθούς νέας τάξης. Το φιλμ εξελίσσεται αργά και ήρεμα και παράγει ιδέες και απόψεις για καταστάσεις, όπως, π.χ., για το ρόλο του μοιραίου, κατά πόσον μπορούμε οι άνθρωποι να αλλάξουμε τη μοίρα μας και πώς. `Η γιατί, αλήθεια, εκφράζουμε πάντα το αντίθετο από αυτό που εννοούμε; Η ταινία αγγίζει και δύστροπα θέματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας, χωρίς όμως να τα γελοιοποιεί, αλλά και χωρίς να γελοιοποιείται. Το φινετσάτο και ευαίσθητο αυτό φιλμ μοιάζει με την λεπτή ιβουάρ δαντέλα που κοσμεί το τελείωμα στα γάντια που θα μπορούσε να έχει φυλάξει η Ολια, η μεγάλη από τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ, να φορέσει όταν θα πραγματοποιήσει το όνειρό της και θα μετακομίσει στη Μόσχα... Θα το απολαύσετε ...ειλικρινά.

Παίζουν: Αντονι Χόπκινς, Λόρα Λίνεϊ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Ομαρ Μέτγουόλι, Χιρογιούκι Σανάντα, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2009). 

ΤΕΡΙ ΤΖΙΛΙΑΜ - ΤΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ: Το αδελφάτο των Ιπποτών της ελεεινής τραπέζης 

Η ομάδα των Monty Python συγκροτήθηκε τη δεκαετία του '60 και αριθμούσε έξι μέλη, πέντε Βρετανούς και έναν Αμερικανό, τους: Graham Chapman, John Cleese, Michael Palin, Terry Jones, Eric Idle και τον Terry Gilliam. 

Για σειρά ετών, η ομάδα συνέγραφε κείμενα τα οποία ερμήνευε η ίδια, για την τηλεόραση του BBC. Το 1969 έστησε μια παραγωγή βασισμένη σε σατιρικά σκετς. Επρόκειτο για το σόου «Monty Python's Flying Circus». Το πρώτο επεισόδιο που προβλήθηκε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου άλλαξε τα δεδομένα στη βρετανική τηλεόραση, καταρρίπτοντας κάθε συντηρητική αντίληψη, με ένα μοναδικό, καυστικό και γκροτέσκο χιούμορ που πολύ γρήγορα πέρασε τα σύνορα και γνώρισε παγκόσμια επιτυχία. 

Το «Ιπτάμενο Τσίρκο» των Monty Python ολοκληρώθηκε το 1974, αφού συμπλήρωσε τέσσερις σεζόν επιτυχίας και 45 τηλεοπτικά επεισόδια. Μετά το τέλος της σειράς ακολούθησαν πέντε ταινίες με την ίδια σατιρική διάθεση, το ίδιο αυθεντικό ύφος, το ίδιο αναρχικό και ακραίο χιούμορ, μέσα από το οποίο σχολιάζουν τα κακώς κείμενα και τις ανόητες κοινωνικές συνήθειες. Η πρώτη τους ταινία «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης» (1975) αναλαμβάνει, μέσα από σπαρταριστά επεισόδια, να κατακρεουργήσει το θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης στην αναζήτησή τους για το Αγιο Δισκοπότηρο καταλήγοντας σε ένα αναπάντεχο, μοναδικό φινάλε. Καταπιάνονται με τη μεσαιωνική παράδοση, διακωμωδώντας τα σκληρά μεσαιωνικά χρόνια του δέκατου μετά Χριστό αιώνα και τους μύθους που τα περιβάλλουν, αποδεικνύοντας ότι τα πράγματα τότε ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα... αναφέρει το δελτίο Τύπου της ταινίας.
Παίζουν: Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Τέρι Τζίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πέιν, Κάρολ Κλίβελαντ, Κόνι Μπουθ, κ.ά.
Παραγωγή: Βρετανία (1975).