Οι ταινίες της εβδομάδας

ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ: Τηλεφωνήσατε ασφάλεια Αμέσου Δράσεως

 

• Η «μικρή» αυτή ταινία - κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία στο Μπροντγουέι - γυρίστηκε σε 36 μέρες, το 1953, με μέθοδο 3D, προβλήθηκε όμως στην επίπεδή του βερσιόν, γιατί οι περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες, για διάφορους λόγους, δεν εφοδίαζαν με γυαλιά 3D το κοινό. Για το τρισδιάστατο της εικόνας ο Χίτσκοκ χρησιμοποίησε μια, ειδικής παραγγελίας, κινηματογραφική μηχανή που του παρείχε δυνατότητα λήψεων από το επίπεδο του πατώματος, δεδομένου ότι η μέγιστη αίσθηση τρισδιάστατου αποτελέσματος επιτυγχάνεται με τη χρήση πλαγίων, από κάτω προς τα πάνω λήψεων. Πέραν της κάμερας, τα εφέ που το αποτέλεσμά τους πηγάζει από αμιγώς ανάγλυφες κατασκευές, είναι ελάχιστα: ένας πολυέλαιος, ένα βάζο για λουλούδια, ένα κλειδί, κι ένα ψαλίδι ...κυρίως αυτό! 

• Ο πρώην επαγγελματίας τενίστας Τομ Γουέντις φοβάται ότι η πλούσια γυναίκα του Μαργκό θα τον εγκαταλείψει για έναν συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Σχεδιάζει, λοιπόν, να τη δολοφονήσει και να κληρονομήσει την περιουσία της. Εκβιαστικά, κατορθώνει να πείσει έναν παλιό συμμαθητή του, να σκοτώσει την Μαργκό μέσα στο σπίτι τους, ενώ την ίδια στιγμή ο Τομ - που πασχίζει να κατασκευάσει αδιάσειστο άλλοθι - θα βρίσκεται σε μια λέσχη, παρέα με τον αντίζηλό του. Η προσπάθεια του δολοφόνου αποτυγχάνει παταγωδώς, η γυναίκα παλεύει όμοια τίγρη για τη ζωή της και καταφέρνει τελικά να σκοτώσει εκείνη τον δολοφόνο. Στις ανακρίσεις που ακολουθούν ο Τομ παρουσιάζει την κατάσταση κατά τρόπον που ενοχοποιεί την Μαργκό, που από θύμα έγινε θύτης και κρίνεται ένοχη για προμελετημένο έγκλημα. Οι αμφιβολίες όμως του αστυνομικού επιθεωρητή και το άγρυπνο κι έμπειρο μάτι του, θα οδηγήσουν στην κάθαρση, καθώς εν κατακλείδι, ένα κλειδί που βρίσκεται σε θέση που δε θα έπρεπε να βρίσκεται, θα αποκαλύψει πλήρως τον Τομ Γουέντις και την πλεκτάνη του και θα τον αναγκάσει να ομολογήσει την ενοχή του. 

• Ο μεγαλοφυής μετρ του μυστηρίου, στην ιστορική συνέντευξη/ συνομιλία του με τον Φρανσουά Τρυφό, αφού εξαρχής δήλωσε ότι για τη συγκεκριμένη ταινία δεν έχει κανείς να πει πολλά, συμπλήρωσε ότι η ταινία οφείλει την πραγμάτωσή της στην τύχη και μόνο. Την εποχή εκείνη, ο Χίτσκοκ δούλευε πάνω σε ένα σενάριο που δεν έβγαζε πουθενά το «The Bramble Bush», όπου ένας άνδρας κλέβει ένα διαβατήριο χωρίς να γνωρίζει ότι ο ιδιοκτήτης του καταζητείται για φόνο. Με το που έπεσε στα χέρια του το θεατρικό έργο «Dial M for Murder» τα δικαιώματα του οποίου μόλις είχε αποκτήσει η Warner, ο Χίτσκοκ αισθάνθηκε ότι βρήκε αυτό που ζητούσε εκείνη τη στιγμή. Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου ξετυλίγεται χωρίς ούτε στιγμή να προδώσει τη θεατρική καταγωγή του. Η δυσκολία για το θεατρικό συγγραφέα συνίσταται στο να συγκεντρώσει όλη τη δράση σε έναν και μοναδικό χώρο. Οπως ακριβώς στη θεατρική βερσιόν και η κινηματογραφική λαμβάνει χώρα σε έναν και μοναδικό χώρο, στο καθιστικό, με μόνο δυο - τρεις σύντομες εξαιρέσεις. Ο Χίτσκοκ επιτυγχάνει ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα, χάρη σε ένα εκπληκτικό ντεκουπάζ και την απόλυτη κυριαρχία στο ρυθμό, στο μοντάζ και τα υπόλοιπα εκφραστικά μέσα. Μέχρι και ο βηματισμός στο χώρο παραπέμπει ακουστικά σε θεατρική σκηνή, δεδομένου ότι για την ηχητική πιστότητα ο σκηνοθέτης παράγγειλε ένα ξύλινο «αυθεντικό» πάτωμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το στοιχείο της χρωματικής κλίμακας των ενδυμάτων της Γκρέις Κέλι - η οποία με αυτό το φιλμ εγκαινιάζει τη συνεργασία της με τον Αλφρεντ Χίτσκοκ. Η Κέλι στην αρχή είναι ντυμένη με ζωντανά, έντονα, χαρούμενα χρώματα κι όσο εξελίσσεται η ιστορία τα ρούχα της περνούν σε ολοένα σκουρότερες αποχρώσεις που συμβαδίζουν με την ίντριγκα που εξελίσσεται σε ολοένα και πιο σκοτεινή. 

• Τον Χίτσκοκ διαπερνά μια καθαρά οπτική σύλληψη του κινηματογράφου, η γραφή του είναι πρωτίστως οπτική και δευτερευόντως λεκτική. Μέχρι την τελευταία του ταινία δούλευε λες και ο κινηματογράφος ήταν ακόμα βουβός. Η κλίση τού να εκφράζεται ουσιαστικά μέσα από την εικόνα τον οδήγησε στα πλέον περίπλοκα τεχνικά επιτεύγματα και σε διάσημα πλάνα σεκάνς, ενώ πίσω από την ανάλαφρα ψυχαγωγική ίντριγκα των χιτσκοκικών ταινιών κρύβεται ένα δομικό πλέγμα σχέσεων, διεργασιών και σημάνσεων που συγκροτούν ένα απολαυστικό, πλούσιο σε χάρη και ερμηνείες κείμενο. 

• Παίζουν: Γκρέις Κέλι, Ρέι Μίλαντ, Ρόμπερτ Κάμινγκς, Τζον Γουίλιαμς, κ.ά.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΥΚΕΤΙΤΣ: Killers

 

• «Δεν είμαι δολοφόνος, είμαι επαγγελματίας» έτσι αυτοπαρουσιάζεται ο νεαρός Σπένσερ, που παρά την αθώα αμερικάνικη φάτσα του και το φουσκωτό του παράστημα δεν αργεί να αποκαλυφθεί πως είναι μυστικός πράκτορας. 

• Πέρα πάντως από την φύση του επαγγέλματός του που ενέχει επικίνδυνα τετριμμένα όπως ανατινάξεις, δολιοφθορές, σκοτωμούς και προβοκάτσιες, η δουλειά είναι μόνιμη και σταθερή με εξασφαλισμένες - βρέξει, χιονίσει - αποδοχές και μπόνους, ταξίδια ανά την υφήλιο. Οπως αυτό εδώ. Η δουλειά έφερε τον Σπένσερ στην κοσμοπολίτικη γαλλική Ριβιέρα όπου απολαμβάνει τις ανέσεις του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου για ευυπόληπτους, σαν την αφεντιά του, τουρίστες που στην θωριά τους, οι ντόπιοι πράκτορες - τουριστικοί βεβαίως - αυτοί που κατεβαίνουν στο λιμάνι με λουλούδια στην αγκαλιά, δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν τα σάλια τους. Την ιδανική εργασιακή εικόνα του Σπένσερ σκιάζει ένα και μοναδικό αρνητικό: το ωράριο. Υπέρ το δέον ασταθές, που δεν του επιτρέπει να ζήσει τον μύθο του στην Νίκαια, συντροφιά με την γυναίκα της ζωής του, την «ζωντανή Μπάρμπι» Τζεν την οποία ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και παράφορα και για χάρη της αποφάσισε να αποποιηθεί το πρακτοριλίκι, ανεπιστρεπτί μάλιστα! 

• Ελα όμως που και να θες να αγιάσεις, οι θεσμικοί οργανισμοί μυστικών πρακτόρων και οι ανώνυμες εταιρείες πληρωμένων δολοφόνων, δεν σ' αφήνουν! Αυτό έπαθε και ο καημένος ο Σπένσερ. Εκεί που ζούσε με την Μπάρμπι του, ειδυλλιακή οικογενειακή ζωή, με όλα τα προδιαγεγραμμένα must για ένα ζεύγος winner, ήτοι: βιλίτσα, σε περιοχή με βιλίτσες και για βιλίτσες, τζιπάκι (όσο πιο winner αισθάνεσαι τόσο πιο τανκοειδές το όχημα) όπως επίσης και ανάλογες αξίες ζωής που ενσαρκώνονται σε τακτά μπάρμπεκιου, συναντήσεις κηπουρικής, πάρτι γενεθλίων και απογευματινά κοκτέιλ στον κήπο των πεθερικών... εκεί που ο Σπένσερ είχε αποφασίσει να μην κάνει πίσω, ήρθε το μήνυμα από τα αφεντικά. «Εάν δεν επιστρέψεις στην υπηρεσία, θα πεθάνεις. Είσαι επικηρυγμένος». Και σε αυτό το σημείο έρχεται η αποκάλυψη. Πράκτορες και πρακτορίσκοι, πληρωμένοι δολοφόνοι και στυγεροί φονιάδες που προσβλέπουν στην ύψιστη καπιταλιστική αξία, τα λεφτά της επικήρυξης, ξεπροβάλλουν αναπάντεχα και από παντού και είναι φίλοι κολλητοί, φίλοι καρδιακοί, γείτονες και γνωστοί. Τουλάχιστον η μισή γειτονιά αποκαλύπτει έτσι, ότι τον οικονομικό της καθωσπρεπισμό τον οφείλει σε πρακτοριλίκια, βρωμιές και ρουφιανιές. Αλήθεια βλέπετε εσείς να απέχει πολύ η διάσταση που δίνει το φιλμ, από την σημερινή πραγματικότητα; Προϊόν χαζό, ευτελές, τηλεοπτικό, αμερικανιά με τα ούλα της, κάπου όμως στο βάθος του ορίζοντα, διακρίνεται ευκρινώς το σκιαγράφημα μιας «φαντασιακής» πραγματικής πραγματικότητας. 

• Παίζουν: Τομ Σέλεκ, Κάθριν Χέιγκλ, Αστον Κούτσερ, Κάθριν Ο' Χάρα κ.ά. Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

ΠΑΣΚΑΛ ΣΟΜΕΪΓ: Επαγγελματίας καρδιοκατακτητής

 

• Γαλλική ταινία με γαλλικό χιούμορ, χωρίς καμιά βαθύτερη προσδοκία εκτός της απλά ψυχαγωγικής που όμως δε βαριέσαι και δε χασμουριέσαι. Χαριτωμένη, γρήγορη, δροσερή και light! Τόσο, που δεν ενέχει φόβο δυσπεψίας μέσα στις ζέστες του καλοκαιριού, ακριβώς επειδή εδώ «tout se tient»! 

• Καλοφτιαγμένη και φροντισμένη στη λεπτομέρεια κωμωδία καταστάσεων με συμπαθητικά σοφιστικέ στιγμές, με έρωτα, ρομαντισμό, δράση και φινέτσα, που υπακούει στους κανόνες του είδους και ενεργοποιεί το σύνολο των αντίστοιχων κλισέ. Το φιλμ δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό, ο μύθος είναι καθ' όλα ψεύτικος, όμως οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τόσο πειστικά τις καταστάσεις που θες δε θες τις πιστεύεις και χαμογελάς, με ένα χαμόγελο που πηγάζει από τη διαλεκτική της έντασης που διαμορφώνεται από την αλήθεια της φιλμικής κατάστασης και την αλήθεια της κατάστασης στην πραγματικότητα. Ποιος είναι αυτός που δεν ονειρεύτηκε να ζήσει μια αληθινή ιστορία έρωτα με κινητήριο μοχλό το πάθος; 

• Ο καρδιοκατακτητής Αλέξ (Ρομέν Ντουρίς) διευθύνει μια οικογενειακή επιχείρηση που αριθμεί τρία στελέχη. Τον ίδιο, την αδελφή του και τον άνδρα της. Η επιχείρηση εγγυάται στους εντολοδότες πελάτες - που είναι συγγενείς ή φίλοι γυναικών που είναι δυστυχισμένες με την ερωτική τους σχέση - παροχή υπηρεσιών οι οποίες κάνουν τον άνδρα της σχέσης να γίνεται - για την «πρώην» δυστυχισμένη γυναίκα - παρελθόν. Το team είναι σε θέση να κατορθώσει τα ακατόρθωτα. Ολα βαίνουν όπως πρέπει, έως τη στιγμή που ο Αλέξ αναλαμβάνει να χωρίσει την πλούσια και γοητευτική Ζιλιέτ (Βανέσα Παραντί) από τον φλεγματικό, Αγγλο μέλλοντα σύζυγό της. 

• Ενώ η εκκίνηση διέπεται από μια έξυπνη ιδέα που εκπλήσσει και ρίχνει το θεατή απότομα στα βαθιά νερά της ατμόσφαιρας της ταινίας, η εξέλιξη είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί πρωτότυπη, το ίδιο και η πλοκή που ακολουθεί συμβατικές ατραπούς που επιτρέπουν στο θεατή να «διαβάζει» τη συνέχεια και να εικάζει την κοινότοπη και ευτυχή κατάληξη της υπόθεσης. Το στοίχημα της έκπληξης δεν παίζεται στο «πώς και πού» θα καταλήξει κάθε μεμονωμένη κατάσταση, αλλά στον τρόπο διά του οποίου η κατάσταση θα φθάσει να καταλήξει εκεί που θα καταλήξει. Αναφορικά με αυτό το σημείο, καταγράφεται ολόκληρη σειρά μικρών μικρών εκπλήξεων, το άθροισμα των οποίων κάνει μια μεγάλη και ισχυρή που άπτεται της διάστασης της δραματουργικής επεξεργασίας. Τα ισχυρά χαρτιά, στο πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ του Πασκάλ Σομέιγ, είναι οι ηθοποιοί. Το φιλμ του Σομέιγ είναι ένα παιχνίδι ηθοποιών από την αρχή μέχρι το τέλος, τόσο των πρώτων, όσο των δεύτερων και τρίτων ρόλων. Αναφερόμαστε κύρια στον Ρομέν Ντουρίς που «σπάει» την παράδοση που τον ήθελε να εμφανίζεται αποκλειστικά σε ταινίες «δημιουργών» και που αποδεικνύεται ικανότατος στο να προσαρμόζει έξυπνα, να κόβει δηλαδή και να ράβει στα μέτρα του ρόλου την ερμηνεία του, ανταποκρινόμενος τέλεια σε ό,τι η κατάσταση απαιτεί. Το ίδιο ισχύει και για την Βανέσα Παραντί που εμφανίζεται ωριμότερη από ποτέ, με την εύθραυστη και στέρεα παρουσία της που αποπνέει εκτόπισμα ειδικού βάρους και class. Η ταινία, χωρίς ίχνος χυδαιότητας, αγγίζει, γραπώνει και ψυχαγωγεί. Κάνει να βγαίνεις από την αίθουσα με καλή διάθεση. Σας την συστήνουμε ανεπιφύλακτα. 

• Παίζουν: Ρομέν Ντουρίς, Βανέσα Παραντί, Ζιλί Φεριέ, Φρανσουά Νταμιέν, Ζακ Φραντζ κ.ά.  Παραγωγή: Γαλλία, Μονακό (2010). 

• ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 10 Ιούνη 2010