Κυνόδοντες, εφηβικές ορμόνες, ρομαντικές κομεντί και αρκετές επανεκδόσεις συνθέτουν το κινηματογραφικό τοπίο αυτής της εβδομάδας. Το «βαρύ πυροβολικό» της εβδομάδας είναι βέβαια το Twilight Saga: Έκλειψη.
Η Μπέλα καλείται να επιλέξει: λυκάνθρωπο ή βρικόλακα;
The Twilight Saga: Έκλειψη
Το τρίτο μέρος της σειράς ταινιών Twilight με τίτλο Έκλειψη ξεκινά μια ημέρα νωρίτερα την προβολή της -από την Τετάρτη 30 Ιουνίου στις αίθουσες. Στην ταινία η Μπέλα –το κορίτσι που έχει ερωτευτεί έναν βρικόλακα βρίσκεται μπλεγμένη σε νέες περιπέτειες, όταν μια σειρά μυστηριωδών φόνων αρχίζει και λαμβάνει χώρα στο Σιάτλ. Την ίδια στιγμή, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον έρωτά της για τον Έντουαρντ και τη φιλία της με τον Τζέικομπ, γνωρίζοντας πως η απόφασή της μπορεί να πυροδοτήσει την αιώνια διαμάχη ανάμεσα σε βρικόλακες και λυκάνθρωπους.
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σλέιντ
Σενάριο: Μελίσα Ρόζενμπεργκ (βασισμένο στο μυθιστόρημα της Στέφανι Μέγερ)
Μία σημαντική επανέκδοση έρχεται στα σινεμά και μάλιστα σε καινούριες κόπιες 35mm. Πρόκειται για την Αταλάντη (1934) το αριστούργημα του Ζαν Βιγκό, η οποία αφηγείται την ιστορία του γαμήλιου ταξιδιού ενός καπετάνιου με το ποταμόπλοιό του, την «Αταλάντη». Εκτός από τη γυναίκα του, ταξιδεύει μαζί του και ένας μισότρελος ναύτης (Μισέλ Σιμόν) ένα τσούρμο γάτες και ένα παιδί. Το ταξίδι καταλήγει μοιραία στο μαρασμό της σχέσης του νιόπαντρου ζευγαριού και στην πλήξη, που οδηγεί τη γυναίκα να αποδράσει στους πειρασμούς της ωραίας ζωής στο Παρίσι.
Η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς επιστρέφει με μια ανάλαφρη κωμωδία. Στο The Rebound η Σάντι (Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς) είναι μια όμορφη, σέξι μητέρα δύο παιδιών που μόλις έκλεισε τα 40. Όταν μια μέρα ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της την απατά, μετακομίζει με τα παιδιά της στη Νέα Υόρκη για να βρει δουλειά και να κάνει μια νέα αρχή. Εκεί, συναντά τον Άραμ Φίνκελσταϊν (Τζάστιν Μπάρθα), ένα ρομαντικό 24χρονο αγόρι που δουλεύει στην καφετέρια κάτω από το σπίτι της και προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του. Όταν η Σάντι βρίσκει δουλειά, προτείνει στον Άραμ να της κρατάει τα παιδιά τις ώρες που θα λείπει κι εκείνος σταδιακά γίνεται μέλος της οικογένειας.
Στην ταινία Charade (Ραντεβού στο Παρίσι), η Όντρεϊ Χέμπορν καλείται να λύσει ένα μυστήριο μετά τον θάνατο του πλούσιου συζύγου της. Ανάμεσα στα πολλά μυστικά που είχε, ανακαλύπτει ότι μια σειρά κακοποιών τον ψάχνει κι άθελα της βρίσκεται μπροστά σε έναν κυκεώνα από γεγονότα που, αν και ασύνδετα μεταξύ τους αρχικά, την οδηγούν στη λύση του μυστηρίου, με τη βοήθεια του έρωτα.
Σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Ντόνεν
Σενάριο: Πήτερ Στόουν, Μαρκ Μπεμ από το έργο τους The Unsuspecting Wife
1929. O σκληρός εκδότης της Chicago Examiner, Ουόλτερ Μπερνς (Ουόλτερ Ματάου) και ο κορυφαίος δημοσιογράφος της εφημερίδας Χίλντι Τζόνσον (Τζακ Λέμον) είναι σίγουροι πως μπορούν να καλύψουν οποιοδήποτε θέμα. Αλλά ο δεύτερος αποφασίζει να παντρευτεί τη νεαρή χήρα Πέγκι (Σούζαν Σάραντον) και να αφήσει την εφημερίδα προς απογοήτευση του εκδότη του. Όταν ο δολοφόνος Ερλ Γουίλιαμς δραπετεύει, ο Χίλντι πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην αγαπημένη του και το λαβράκι.
Για πρώτη φορά στους κινηματογράφους, με καινούργιες κόπιες 35mm, η New Star φέρνει στο κοινό την κορυφαία δημιουργία του Ζαν Βιγκό «Αταλάντη» (1934), μια από τις μαγευτικότερες ταινίες που σταθερά φιγουράρει στη λίστα των 10 καλύτερων επιτευγμάτων από καταβολής κινηματογράφου. Ταινία με καταλυτική επιρροή στον κινηματογράφο γενικότερα και στο γαλλικό ειδικότερα. Ο Ζαν Βιγκό εκτός του προαναφερθέντος φιλμ, έχει σκηνοθετήσει τα σημαντικότατα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «A propos de Nice» (1930), «Taris ou la natation» (1933) και «Zuro de conduite» (1933). Επίσης, εχθές Τετάρτη βγήκε στις αίθουσες το τρίτο και προτελευταίο μέρος του πονήματος «TWILIGHT SAGA: ΕΚΛΕΙΨΗ» της κινηματογραφικής μεταφοράς, από το 2008, των βιβλίων της Στέφανι Μέγιερ, που αναφέρεται στο μυθικό κόσμο των βρικολάκων και λυκανθρώπων και εστιάζει σε δυο νεαρούς εκπροσώπους των αντίστοιχων ομάδων που σφάζονται στην ποδιά μιας εύμορφης θνητής. Κινηματογραφική σειρά που έχει προκαλέσει φρενίτιδα, όπερ συνεπάγεται εμπορικότατο σουξέ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ταινία που εντάσσεται στον κύκλο των ατελείωτων υποπροϊόντων με τα οποία το κινηματογραφικό πολυεθνικό κεφάλαιο ταΐζει εφήβους και μη, επιβάλλοντας με ολοκληρωτικού τύπου διαφημιστικές εκστρατείες στο νεαρό, παγκόσμιο, κοινό να τις αγκαλιάσει. Παράδειγμα οι ερωτήσεις δημοσκόπησης στο διαδίκτυο του τύπου «Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας του Twilight Saga;» Ψηφίστε! Προστιθέμενο το πόνημα, σε όλα τα υπόλοιπα αισχρά των ημερών μας, ορθώς κάνει τους αδαείς να αναρωτιούνται «τι έχουν τα έρμα και ψοφούν»...
Μετά από πολύμηνη συντονισμένη διαφήμιση, για τη διαμόρφωση ατμόσφαιρας αναμονής, βγήκε επιτέλους το 1991 στις αίθουσες η ταινία του Leos Carax «Οι εραστές του Pont Neuf» με την Ζιλιέτ Μπινός και τον Ντενί Λαβάν στους κύριους ρόλους. Η δήλωση του σκηνοθέτη ότι το φιλμ του συνιστούσε φόρο τιμής στον Ζαν Βιγκό και το «Αταλάντη» φιγουράριζε σε όλα τα άρθρα που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Η εκστρατεία που χρονικά συνέπιπτε με την ανακαίνιση της μοναδικής μεγάλου μήκους ταινίας του Βιγκό από το 1934 έφερε διττά αποτελέσματα, προκαλώντας αφ' ενός το ενδιαφέρον του κοινού για την ταινία του Carax και αφ' ετέρου την περιέργεια για το λησμονημένο αριστούργημα της σχολής του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού, που στις αρχές του 1990 άρχισε να επανέρχεται στην επιφάνεια.
Ο καπετάνιος Ζαν παντρεύεται την Ζιλιέτ, κόρη χωρικών και την παίρνει στον κόσμο του, για γαμήλιο ταξίδι πάνω στη φορτηγίδα που ονομάζεται «Αταλάντη». Η ζωή τους κυλά με εναλλαγές μικρών ευτυχισμένων και δυστυχισμένων στιγμών, δεν αποφεύγουν όμως το μαρασμό της σχέσης, που ζει απομονωμένη πάνω στη φορτηγίδα του Ζαν που μεταφέρει εμπορεύματα από πόλη σε πόλη, σαν κι αυτές που μέχρι και σήμερα διασχίζουν τα κανάλια και τους ποταμούς της Kεντρικής Ευρώπης. Το πλήρωμα του πλοίου αποτελείται από δυο εκκεντρικούς χαρακτήρες, ένα μούτσο και έναν πολυταξιδεμένο, γραφικό και πολύπειρο θαλασσόλυκο τον Ζιλ, που ζει στην καμπίνα του ανάμεσα σε γάτες και χιλιάδες άλλα αντικείμενα πεταμένα εδώ κι εκεί. Η νεαρή Ζιλιέτ, που ανέκαθεν ονειρευόταν να γνωρίσει τον κόσμο, σε μια στιγμή ανίας και θλίψης εξωτερικεύει την επιθυμία της να δει το Παρίσι και λαχταρά να ζήσει τους πειρασμούς της ωραίας ζωής. Φθάνοντας στην πρωτεύουσα, η Ζιλιέτ αφήνεται στη γοητεία ενός πωλητή, το σκάει και περιπλανιέται στην πολύβουη νύχτα της πόλης, ενώ η ζήλεια οδηγεί τον Ζαν να σαλπάρει για την Χάβρη και να αφήσει τη γυναίκα του πίσω, μολονότι την σκέφτεται νυχθημερόν, παραμελώντας τη δουλειά του. Η Ζιλιέτ βρίσκεται ξαφνικά ολομόναχη σε ένα μουχλιασμένο χειμώνα, ανάμεσα σε ανέργους και σε πεινασμένους, να ακούει με νοσταλγία το τραγούδι των ναυτικών. Ο Ζιλ αναλαμβάνει να την φέρει πίσω και πάνω στο κατάστρωμα της φορτηγίδας το νιόπαντρο ζευγάρι συμφιλιώνεται ξανά.
Ο σκηνοθέτης Ζαν Βιγκό γεννήθηκε στο Παρίσι το 1905. Μητέρα του ήταν η Εmily Clero και πατέρας του ο Eugene Bonaventure de Vigo, γόνος ξεπεσμένων ευγενών από την Ανδόρα. Οι γονείς του υπήρξαν στρατευμένοι αντιμιλιταριστές. Ο πατέρας του, που γνώρισε από μικρός την ανεργία και τη μιζέρια, δημοσιογράφος στην αναρχική εφημερίδα «Le Libertaire», πέθανε το 1917, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, σε κελί των φυλακών της Φρεν όπου κρατείτο για πολιτικούς λόγους. Από παιδί ο Ζαν προσβλήθηκε από φυματίωση, αρρώστια από την οποία τελικά πέθανε το 1934, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ταινίας του «Αταλάντη» σε ηλικία μόλις 29 ετών. Αξίζει να σημειωθεί ότι - στην εποχή της - η «Αταλάντη» κατακρεουργήθηκε για να γίνει πιο εμπορική. Της έδωσαν τον τίτλο «Le Chaland qui passe», ίδιο με αυτόν κάποιου δημοφιλούς τραγουδιού της εποχής, από το οποίο υποτίθεται ότι είχε εμπνευστεί η ταινία.
Η ταινία, σπουδή στον έρωτα, που φτιάχτηκε στον απόηχο του παγκόσμιου οικονομικού κραχ του 1929, μέσα σε οξυμένες κοινωνικο-ταξικές αντιθέσεις που προαναγγέλλουν την επικείμενη δημιουργία, αλλά και αποτυχία του Λαϊκού Μετώπου, έχει δομή που συντίθεται από επεισόδια με σκηνές ονειρικές και στοιχεία σουρεαλιστικά, στοιχεία λυρικά, κωμικά και δραματικά. Εχει σπουδαίες και μοναδικές ερμηνείες, εκπληκτικά πλάνα, μοναδικό μοντάζ και αριστουργηματική, αληθινή λαϊκή μουσική, γραμμένη από τον Maurice Jaubert. Για τη μουσική ο ποιητής Ζακ Πρεβέρ έγραψε ότι «συνόδευε ακούραστα και αδιάλλακτα τις εικόνες στην οθόνη κι εκείνες πάλι, μαγεμένες από την τόσο ωραία και τόσο πιστή μουσική, την συνόδευαν με τη σειρά τους». Η «Αταλάντη» του Ζαν Βιγκό δεν ωραιοποιεί ανθρώπους και καταστάσεις, δεν κρύβει την ασχήμια του κόσμου, αλλά καταγράφει τα πράγματα με ωμό ρεαλισμό και αποδίδει την πραγματική και αυθεντική τους διάσταση. «Σ' αυτό το φιλμ, δείχνοντας συγκεκριμένες βασικές πλευρές της πόλης, ένας ολόκληρος τρόπος ζωής οδηγείται στο εδώλιο. Οι τελευταίοι ρόγχοι μιας κοινωνίας τραγικά χαμένης στη φυγή της, που σε αρρωσταίνει και σε στρέφει προς την επαναστατική λύση». Μην τυχόν τη χάσετε! Παίζουν: Μισέλ Σιμόν, Ντιτά Παρλό, Ζαν Νταστέ, Λουί Λεφέβρ, Ζιλ Μαργκαριτίς κ.ά. Παραγωγή: Γαλλία (1934).
ΜΠΑΡΤ ΦΡΟΪΝΤΛΙΧ: The rebound
Αισθηματική κωμωδία με την απείρου κάλλους και στιλ Κάθριν Ζέτα - Τζόουνς, που πραγματεύεται το ζήτημα των ερωτικών σχέσεων με διαφορά ηλικίας, εντάσσοντάς το στο γενικό κεφάλαιο των ανθρώπινων σχέσεων. Στη συγκεκριμένη ταινία, το πατροπαράδοτο μοντέλο εμφανίζεται αντεστραμμένο, ήτοι μεγαλύτερη γυναίκα/ νεαρός άνδρας.
Η σαραντάρα Σάντι ανακαλύπτει ξαφνικά την απιστία του συζύγου της. Μετακομίζει με τα δυο της παιδιά στη Νέα Υόρκη, όπου σκοπεύει να κάνει καινούρια αρχή στη ζωή της. Νοικιάζει ένα μικρό διαμέρισμα στο Μανχάταν, βρίσκει δουλειά στην τηλεόραση και προσλαμβάνει έναν 25χρονο Εβραίο, πτυχιούχο Κοινωνιολογίας με κοινωνικές ευαισθησίες, που εργάζεται σε ένα καφέ, ως μπέιμπι σίτερ των παιδιών της. Την εποχή που γνωρίζει την Σάντι ο 25χρονος Αραμ ασχολείται με την υπαρξιακή του ομφαλοσκόπηση, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις στο ποιος είναι και τι θέλει από τη ζωή. Ο ευαίσθητος και συναισθηματικός Αραμ χτίζει συν τω χρόνω μια φιλική σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά της Σάντι, αλλά και με την ίδια, που ακόμα μοιάζει χαμένη και πελαγωμένη. Η σχέση Αραμ /Σάντι ωριμάζει μέρα με τη μέρα, γίνεται βαθύτερη και ουσιαστικότερη, ενώ ταυτόχρονα συγκρούεται ολομέτωπα με τις αντιλήψεις και τις προλήψεις της κοινωνίας, που διέπουν τόσο τον κύκλο της Σάντι όσο δυστυχώς και την ίδια.
Το σενάριο απλοϊκό, εύπεπτο και δεδομένο. Το υλικό εναρμονίζεται μάλλον σε κωμωδία καταστάσεων, ενώ η ιστορία εμφανίζει σε σημεία χάσματα και κάποιες στιγμές μοιάζει «τραβηγμένη απ' τα μαλλιά». Τα παραπάνω συνιστούν εν γένει παραφωνίες της ταινίας σαν ενιαίο σύνολο, παρά ταύτα όμως το φιλμ κατορθώνει να παραμείνει ενδιαφέρον όχι τόσο λόγω της ερμηνείας των πρωταγωνιστών, όσο της γοητείας της πρωταγωνίστριας που αποτυπώνεται στο σελιλόιντ, καθιστώντας ευχάριστη τη θέαση. Διότι δυστυχώς ο Αραμ είναι απλά και μόνο συμπαθής, αλλά δισδιάστατος, καλός δηλαδή για φωτογραφία σε άλμπουμ, ελλιπής όμως για κινηματογραφική ταινία. Κι εκεί που λες ότι το φιλμ τελείωσε, να και ξαναρχίζει, περιγράφοντας πέντε χρόνια από τη ζωή του Αραμ, με λήψεις στα τέσσερα σημεία της οικουμένης, σε πόλεις μακρινές, μυθικές, από το Παρίσι ως την Κωνσταντινούπολη, από το Χονγκ Κονγκ ως τους νομάδες της ερήμου και χωριά της μαύρης Αφρικής. Ο Αραμ, τριαντάρης πια και επαγγελματίας, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, πέφτει τυχαία πάνω στην Σάντι και όλα δείχνουν να αναθερμαίνονται... Ενδιαφέρουσα έκπληξη ο Αρτ Γκάρφανκελ στο μικρό ρόλο του πατέρα του Αραμ! Παίζουν: Κάθριν Ζέτα - Τζόουνς, Τζάστιν Μπάρθα, Κέλι Γκουλντ, Αντριου Τσέρι, Αρτ Γκάρφανκελ κ.ά. Παραγωγή: ΗΠΑ (2009).
ΣΤΑΝΛΕΪ ΝΤΟΝΕΝ: Ραντεβού στο Παρίσι
Σε επανέκδοση προβάλλεται το φιλμ «Charade», το οποίο σύμφωνα με έναν Αμερικανό κριτικό συνιστά ταινία αλλόκοτη, γιατί μολονότι εκπροσωπεί με τρόπο απόλυτο ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η «σχολή» του Χόλιγουντ, δε συνεισφέρει το παραμικρό στην ιστορία της τέχνης του κινηματογράφου.
«Charade» σημαίνει αίνιγμα και το μεγαλύτερο αίνιγμα στην ταινία συνδέεται κύρια με τις πολλαπλές ταυτότητες που κουβαλούν όλοι σχεδόν οι ανδρικοί ρόλοι. Ο Κάρι Γκραντ λόγου χάριν «παίζει» με τέσσερα διαφορετικά ονόματα / ταυτότητες και ως την τελική έκβαση, δεν ξέρεις αν μπορείς να τον εμπιστευτείς... Αβίαστα στρωτή ταινία με σοφιστικέ ρομαντισμό. Εξυπνα κωμικό θρίλερ στα χνάρια μιας χιτσκοκικά πεπατημένης σουσπάνς. Η ταινία σφύζει από γοητεία, από δροσερή ψυχαγωγική διάθεση, αλλά και από εύστροφες και αιχμηρά πηγαίες επιδόσεις του συνόλου των ηθοποιών της. Αναφέρουμε ενδεικτικά την πάντα κομψότατη, 32χρονη τότε Οντρεϊ Χέπμπουρν και τον υπέρ χαρισματικό, τότε 60ετή Κάρι Γκραντ, ένα κινηματογραφικό ζευγάρι με σπάνια και θαυμαστή χημεία - πολύ κρίμα που αυτή ήταν η μοναδική ταινία που έκαναν μαζί. Φόντο ένα μουντό φθινοπωρινό Παρίσι, υπό τους ήχους των μελωδιών του Χένρι Μαντσίνι.
Επιστρέφοντας με τρένο στο Παρίσι από διακοπές σε χειμερινό θέρετρο στην Ελβετία, η Οντρεϊ Χέπμπουρν ανακαλύπτει ότι ο πάμπλουτος, αλλά μυστηριώδης σύζυγός της δολοφονήθηκε και η ίδια έμεινε άφραγκη. Μαθαίνει ότι ο άνδρας της είχε κλέψει 250 χιλιάδες δολάρια. Τρεις κακοί, οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες του εκλιπόντα συζύγου, και ένας πράκτορας του FBI από την αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι, μπαίνουν στο κυνήγι των κλεμμένων, που όμως κανείς δε γνωρίζει πού βρίσκονται. Μόνο ο Κάρι Γκραντ, ο γνώριμος από το ελβετικό θέρετρο, τείνει εξαρχής στιβαρή χείρα βοηθείας στην παντέρημη Χέπμπουρν. Παίζουν: Οντρεϊ Χέπμπουρν, Κάρι Γκραντ, Γουόλτερ Μάταου, Τζέιμς Κόμπουρν, Τζορτζ Κένεντι, Νεντ Γκλας, κ.α. Παραγωγή: ΗΠΑ (1963).
Καταλληλότατη για προβολή στους θερινούς κινηματογράφους η διασκεδαστική, κλασική κωμωδία «Η Πρώτη Σελίδα» του μεγάλου σκηνοθέτη του αριστουργηματικού «Sunset Boulevard», Μπίλι Γουάιλντερ. Πρόκειται για το τρίτο κινηματογραφικό ριμέικ της κλασικής θεατρικής κωμωδίας των Ben Hecht και Charles MacArthur «The Front Page» από το 1928.
Η κριτική αναγορεύει την εκδοχή του Howard Hawks από το 1940 που φέρει τον τίτλο «His Girl Friday» ως την καλύτερη με αμέσως δεύτερη την βερσιόν του Lewis Milestone, από το 1931. Η ταινία του Γουάιλντερ του 1974 μοιραία αντιμετωπίζεται συγκριτικά με το σύνολο του προϋπάρχοντος σχετικού υλικού. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Γουάιλντερ αισθάνθηκε έλξη για το συγκεκριμένο έργο, διότι είχε αναμοχλεύσει στο παρελθόν, στο φιλμ «Ace in the Hole», παρεμφερές θέμα: Τον Τύπο και την εγγενή περιέργεια που τον διέπει, πάντα σε συνδυασμό με έναν καταδικασμένο με κύριο χαρακτηριστικό του τον σατιρικό ενθουσιασμό. Μπορεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο Γουόλτερ Μάταου - Τζακ Λέμον να συνεισφέρει τα μέγιστα με τη χημεία που το διακατέχει, το κωμικό του ταλέντο και την αλάνθαστη ερμηνεία του, αλλά η σκηνοθεσία ουδόλως εντυπωσιάζει, μοιάζει να μην έχει την ενέργεια να τιμήσει το θέμα δεόντως, ούσα αρκετά επίπεδη και αρκετά θεατρινίστικη. Το στοιχείο που η ταινία προσφέρει στο μείγμα είναι ένα κομματάκι ζωντανής και πολύχρωμα αλμυρής, εκλεκτής γλώσσας.
Ο Τζακ Λέμον υποδύεται τον Hildy Jonson, κορυφαίο δημοσιογράφο της εφημερίδας «Chicago Examiner» στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ο Walter Matthau είναι ο Walter Burns, ο σκληροτράχηλος εκδότης της εφημερίδας. Την παραμονή της αναχώρησης του Hildy για τη Φιλαδέλφεια, όπου σκοπεύει να παντρευτεί την Peggy, μια νεαρή χήρα, πιανίστα σε κινηματογραφική αίθουσα και να κάνει καινούρια αρχή με μια βατή και στρωτή δουλειά στην επιχείρηση συγγενών της, ο εκδότης κάνει τα πάντα, χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να τον κρατήσει στην εφημερίδα. Σε αυτό το σημείο η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τον δολοφόνο Earl Williams, τον οποίο ο κίτρινος Τύπος παρουσιάζει σαν κόκκινη απειλή που παίρνει διαταγές από τη Μόσχα τη στιγμή που η πιο ριζοσπαστικά τολμηρή του πράξη ήταν να κρύβει μέσα σε μπισκότα μηνύματα για την απελευθέρωση των Σάκο και Βαντζέτι. Ο Williams έχει καταδικαστεί σε θάνατο για τη δολοφονία ενός έγχρωμου αστυνομικού λίγες μέρες πριν τις εκλογές στο Σικάγο της διαφθοράς. Ο θανατοποινίτης δραπετεύει όταν ο αδέξιος σερίφης του δίνει ένα όπλο γιατί ο ψυχίατρος επιμένει στην εκ νέου αναπαράσταση της δολοφονίας και ο δημοσιογράφος παγιδεύεται στο στοίχημα με τον εαυτό του να βγάλει πρώτος το λαβράκι. Παίζουν: Τζακ Λέμον, Γουόλτερ Μάταου, Σούζαν Σάραντον, Βίνσεντ Γκαρντένια κ.ά. Παραγωγή: ΗΠΑ (1974).
Πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από τις 26 Αυγούστου ως τις 6 Σεπτεμβρίου, θα κάνει η «Απνοια», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Αρη Μπαφαλούκα . Στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, το οποίο ξεκινά την Παρασκευή 2 Ιουλίου, συμμετέχουν οι ταινίες «Μαύρο λιβάδι» του Βαρδή Μαρινάκη (στο επίσημο τμήμα) και «Διαχειριστής» του Περικλή Χούρσογλου (στο τμήμα Αnother View). Οι ίδιες ταινίες θα προβληθούν στο Φεστιβάλ του Σικάγου (7-21 Οκτωβρίου). Τέλος, στο Φεστιβάλ του Μονάχου (25 Ιουνίου- 3 Ιουλίου) συνεχίζεται η φεστιβαλική πορεία της ταινίας «Μέσα στο δάσος» του Αγγελου Φραντζή. Εκεί θα προβληθεί και η τελευταία ταινία του Νίκου Περάκη «Αrtherapy».
Του Δηµήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Ευλογηµένη η ώρα της εξαιρετικής επανέκδοσης της «Σύντοµης συνάντησης» (Βrief encounter) του Ντέιβιντ Λιν. Μέσα στα εκατό αριστουργήµατα όλων των εποχών. Γιατί κόντρα στο κραυγαλέο µελόδραµα. Γιατί συµπυκνωµένη δύναµη από το πρώτο µέχρι το 86o λεπτό. Γιατί τόσο απλό, τόσο καθαρό, τόσο ευθύγραµµο, τόσο ευαίσθητο και τόσο κοµψό!
Οκτώ τα must αισθηµατικά ροµάντζα από συστάσεως κινηµατογράφου. Ετσι, ανάκατα, χωρίς αξιολογική σειρά. Ολα µε φοβερές ηρωίδες και σκηνοθέτες άνδρες που καταλαβαίνουν καλύτερα από τις γυναίκες της σκηνοθεσίας την άβυσσο της γυναικείας ψυχολογίας. Δύο από Ιταλία: «Senso» του Λουκίνο Βισκόντι µε την Αλίντα Βάλι του 1954. Και από την άλλη, τη λαϊκή πλευρά, «Εγκληµα αγάπης» (Delitto d' amore) του Λουίτζι Κοµεντσίνι µε Στεφανία Σαντρέλι του 1974. Μόλις 28 ετών το φλογερό κορίτσι. Από Γαλλία «Η γυναίκα της διπλανής πόρτας» (La Femme d’ a cote) του Φρανσουά Τριφό µε Φανί Αρντάν του 1981. Από Ρωσία «Οταν πετούν οι γερανοί» (Lettyat Ζhuravili) του Μιχαήλ Καλατόζοφ µε την πανέµορφη Τατιάνα Σαµοΐλοβα του 1957. Από Αυστρία «Το γράµµα µιας άγνωστης» (Letters fron an uknown woman) του Μαξ Οφίλς µε την Τζόαν Φοντέν του 1948. Δύο και από την Αγγλία. Αµ, τι νοµίζατε. Πως είναι κρυόκωλοι; Μόνο εξωτερικά. Εσωτερικά αιµορραγούν συναισθηµατικά. Μαζί µε το «Βrief encounter» και το «Χορεύοντας µ’ έναν ξένο» (Dance with a stranger) του Μάικλ Νιούελ και τη µοναδική Μιράντα Ρίτσαρντσον του 1985. Οι «αναλφάβητοι» του θείου Οσκαρ έπρεπε να υποκλιθούν σ’ αυτή την ερµηνεία που έγραψε Ιστορία! Το masterpiece του Ντέιβιντ Λιν («Λόρενς της Αραβίας» και «Δόκτωρ Ζιβάγκο») ολοκληρώθηκε το 1945. Ο Λιν ήταν µόλις 37 ετών. Πάνω στα ντουζένια του. Και µάλιστα γκέι. Απίστευτο; Καθόλου. Αριστοκράτης επί της ουσίας. Η ευαισθησία του, η απροσµέτρητη γοητεία του. Η «συνάντηση» –για µένα – είναι η καλύτερη ταινία του. Το σενάριο από το θεατρικό του Νόελ Κάουαρντ «Still Life». Τρεις γραφιάδες – ανάµεσά τους ο Ντέιβιντ Λιν παρέα µε Αντονι Χάβελοκ - Αλαν και Ρόλαντ Νιµ – το ακτινογράφησαν, το τεµάχισαν, το ζωντάνεψαν και ως µινιµαλιστικό, σεναριακό επίτευγµα στη σκηνοθεσία το παρέδωσαν. Το στόρι είναι τόσο απλό όσο και οι τρεις λέξεις που εµπνέουν κάθε κινηµατογραφικό, µικρό ή µεγάλο γεγονός. Τουτέστιν, boy meets girl. Αγόρι συναντάει κορίτσι. Από εκεί και πέρα όλα είναι συνηθισµένα. Κι όµως. Ολα κόντρα καµωµένα. Μα πώς;
Η Λόρα (Σίλια Τζόνσον), νοικοκυρά, σύζυγος και µητέρα δύο µικρών παιδιών, πηγαινοέρχεται µε το τρένο για ψώνια σε µια µεγαλύτερη πόλη από το δικό της χωριό.
Οπως κάθε Αγγλίδα που εκτελεί τα καθήκοντά της σαν ρολόι ζωντανό. Συνηθισµένο κι αυτό. Συνηθισµένο για κάθε Αγγλο και το τρένο. Συνηθισµένος και ο σταθµός. Συνηθισµένος και ο καπνός από το φουγάρο της ατµοµηχανής. Συνηθισµένη και η καφετέρια. Την ίδια συνηθισµένη διαδικασία ακολουθεί και ένας συνηθισµένος παθολόγος µε το όνοµα Αλεκ Χάρβι (Τρέβορ Χάουαρντ). Συνηθισµένο και το ντύσιµό τους. Συνηθισµένη και η τυχαία συνάντησή τους. Συνηθισµένη και η τυπική συµπεριφορά τους. Συνηθισµένα και τα λόγια τους. Για τον καιρό. Για τις δουλειές τους. Για την οικογένειά τους. Περί ανέµων και υδάτων. Ολα τόσο συνηθισµένα. Ολα τόσο διαφορετικά. Τόσο καταλυτικά. Τόσο αισθηµατικά. «Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε η δυστυχία ούτε η ευτυχία» λέει µέσα της, στον εαυτό της, η Λόρα. Δυσδιάκριτα τα όρια ανάµεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, «λέει» πλαγίως ο Ντέιβιντ Λιν. Ετσι όλα αλλάζουν. Το συνηθισµένο µεταµορφώνεται στο αντίθετό του. Το ξεχωριστό και ανατρεπτικό. Το τρένο σύµβολο σεξουαλικό. Οµως είναι σκοτεινό και εκπέµπει καπνό. Αρα νέφος... Αρα η σχέση δεν ολοκληρώνεται σαρκικά. Αρα ο συµβολισµός εντελώς διαφορετικός. Θέλουν να ενωθούν αλλά το «νέφος», οι συνθήκες και οι συµβάσεις πνίγουν τα αισθήµατα τα δυνατά. Αρα αιµχάλωτοι και όµηροι µιας (κοινωνικής) συµµετρίας. Αφού οι συµβάσεις, οι τύποι, το πρόγραµµα καθορίζουν τα πάντα, ακόµα και την ψυχή. Αφού οι άνθρωποι προορισµένοι, σαν τα τρένα, µονίµως να ακολουθούν την ίδια, συγκεκριµένη διαδροµή. Τότε η ασυµµετρία των αισθηµάτων είναι κίνδυνος - θάνατος. Το τρένο θα εκτροχιαστεί. Ετσι το σύµβολο του «τρένου» από σεξουαλικό αποκτάει βαρύτητα κοινωνική. Μέσα σ’ αυτή τη µονότονη, καθηµερινή διαδροµή, µέσα σ’ αυτά τα συνηθισµένα βαγόνια, τη συνηθισµένη αµαξοστοιχία, τους συνηθισµένους σταθµούς, ο Ντέιβιντ Λιν ανατέµνει τη δική µας ρουτίνα. Οχι µόνο τη βρετανική, αλλά κάθε κοινωνίας, τη µονότονη, συµµετρική, προγραµµατισµένη ζωή!
Ταυτόχρονα το «τρένο» και οι «σταθµοί» είναι τα σηµεία µια προσωρινής, διαµετακοµιστικής, διαδροµής. Το όχηµα που µε µεταφέρει από εδώ µέχρι εκεί. Ταξιδιώτης προσωρινός. Εποµένως τα αισθήµατα έχουν ηµεροµηνία λήξεως. Με ελευθερώνουν προς στιγµήν. Ετσι το «κλουβί» (το βαγόνι) λειτουργεί και σαν εφαλτήριο µιας προσωρινής ελευθερίας. Τα αισθήµατα εγκλωβισµένα µέσα στο «βαγόνι» της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα όµως ελεύθερα για µια µικρή παρασπονδία. Το ταξίδι µικρό. Η διαδροµή, δηλαδή η συνάντηση, είναι σύντοµη. Δηλαδή το «απαγορευµένο» από τις κοινωνικές προκαθορισµένες συµβάσεις εµπεριέχει µικρή δόση ελευθερίας. Παντρεµένοι και οι δυο. Ε, λίγη απιστία µπορεί στον γάµο τους να κάνει καλό. Αλλά µέχρι εδώ. Οπως λέει και σ’ έναν στίχο του ο Κιτς: «Ενα τεράστιο ειδύλλιο µε σύµβολο το σύννεφο»!
Ο Νόελ Κάουαρντ υπογράφει µια συµπυκνωµένη δραµατουργία που όµοιά της σπανίως έχουµε δει. Το ίδιο και η σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Λιν. Η καθαρότητα του στόχου του, µοναδική. Η οικονοµία των εκφραστικών του µέσων τόσο µοντέρνα όσο κάθε πρωτοπορία καλλιτεχνική. Η κλασική, ακαδηµαϊκή, αφήγηση περιέχει δεκάδες νοήµατα που υπογείως ανατρέπουν τη µονόχνωτη και ευθύγραµµη γραφή. Ετσι, κόντρα στο ιταλικό µελόδραµα. Ετσι, οι κορυφώσεις είναι αόρατες. Ετσι, οι καρδιές που σπαράσσουν και προσωρινά τσαλακώνουν το πρόγραµµα και τις συµβάσεις είναι διακριτικές και χαµηλόφωνες. Μόνο το κοντσέρτο για πιάνο Νο 2 του Ραχµάνινοφ είναι δυνατό. Και έτσι η ευαισθητοποίηση του θεατή προκαλείται από υπόγειες, µικρές, ανεπαίσθητες σεισµικές δονήσεις. Γιατί τα µεγάλα, ανιδιοτελή αισθήµατα είναι σαν την καρδιά. Χτυπάει, αλλά κανείς δεν την βλέπει. Αντέστε. Για µια σύντοµη συνάντηση µε το 1945 και το πιο µοντέρνο Σινεµά!
«Σύντοµη συνάντηση»
Μέσα στα 8 καλύτερα love story όλων των εποχών .Το συνηθισµένο µπορεί να είναι ξεχωριστό. Σίλια Τζόνσον, Τρέβορ Χάουαρντ, του 1945. Εξαιρετική επανέκδοση Βαθµοί=1.000 (οπωσδήποτε)
Βόλτες, δράµατα και ροχαλητά
Τελευταίος προορισµός» (Τhe city of your final destination) Κάτι σαν δράµα και ροχαλητό από τον Τζέιµς Άιβορι (82 χρονών) που µετά το κορυφαίο αριστούργηµά του «Τα αποµεινάρια µιας µέρας» του 1993, έπεφτε από το µέτριο στο κακό και από το κακό στο χειρότερο. Το στόρι από το οµότιτλο µυθιστόρηµα του Πίτερ Κάµερον.
Οπου νεαρός πανεπιστηµιακός καθηγητής Λογοτεχνίας (Οµάρ Μετβάλι) καταφθάνει σε αγρόκτηµα στην Ουρουγουάη προκειµένου να συγγράψει τη βιογραφία του εκλιπόντος συγγραφέα Τζούλιους Γκαντ. Ετσι πέφτει πάνω σε τρεις τεµπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Τη χήρα Γκαντ (Λόρα Λίνεϊ), την επίσηµη ερωµένη (Σάρλοτ Γκενσπούµργκ), τον γκέι αδελφό (Αντονι Χόπκινς) και τον γιαπωνέζο εραστή του (Χιρογιούκι Σανάντα). Ε και; Τίποτα. Τρώνε, πίνουν, βολτάρουν, φλερτάρουν. Εγώ ξυνόµουνα διαρκώς!
Βαθµοί=0 (εντελώς)
Θεριό ανήµερο οΤζονΤραβόλτα
Εντελώς trash. Για τα σκουπίδια το «From Ρaris with love» (Από το Παρίσι µε αγάπη) του γάλλου Πιερ Μορέλ σε σενάριο του Λικ Μπεσόν. Περιλαµβάνει ό,τι χειρότερο έχω δει στο σινεµά. Οµως δύο πράγµατα κάνουν τη διαφορά. Η σφιχτή σκηνοθεσία και η σαρωτική εµφάνιση του Τραβόλτα!
Για να καταλάβετε τι συµβαίνει σ’ αυτή τη ρεπλίκα Τζέιµς Μποντ, που χωρίς ίχνος υπερβολής είναι καλύτερη από πολλές ιστορίες του 007: Η Γαλλία – δηλαδή η Ευρώπη – σφηκοφωλιά πάσης φύσεως άθλιων µαφιόζων, σατανικών πρακτόρων και τροµοκρατών. Κάθε θηλυκό κίνδυνος - θάνατος για τον Αµερικανό. Και ταυτοχρόνως µ’ αυτό το παραλήρηµα το πολιτικό, ένας ο σωτήρας των ευρωπαίων αµνών. Ο πράκτωρ Γουάξ, ο Τζον Τραβόλτα. Ξυρισµένος γουλί ως Κότζακ.
Σαρωτικός, µάγκας, ακαριαίος, µοναδικός. Μέσα σε δύο ώρες να καθαρίζει έτσι µε το καληµέρα και στην ψύχρα τον µισό πληθυσµό. Με συγχωρείτε, αλλά θα το πω. Μπροστά σ’ αυτό το ανήµερο θεριό ο Ντάνιελ Κρεγκ φαντάζει σαν κοµπάρσος Βρετανός. Sorry guys. Αυτό αισθάνθηκα, αυτό γράφω και το εννοώ!
Με µπαζούκας στον αυτοκινητόδροµο. Με σκουλαρίκι σαν πουροπάνκ. Να εξαερώνει καµιά εκατοστή Ασιάτες και άλλα αποβράσµατα Αραβες. Μ’ έναν ψάρακα των µυστικών υπηρεσιών (Τζόναθαν Ρις Μάγιερς ο πρωταγωνιστής του «Μatch point» του Γούντι Αλεν) που κουβαλάει ένα βάζο γεµάτο κοκαΐνη. Με το Παρίσι να παίζει διαρκώς ως ζωντανό ντεκόρ. Και µε ένα µωρό µε το όνοµα Κάσια Σµούτνιακ, µόλις τριάντα, από την Πολωνία παρακαλώ. Στέλνει στην κόλαση ακόµα και τον πιο άγιο µοναχό. Αν υπάρχει τέτοιος εδώ. Μ’ ένα λόγο, µια περιπέτεια χωρίς προµοτάρισµα διαφηµιστικό µε άφθονα κότσια να διασκεδάσω σε σινεµαδάκι καλοκαιρινό!
«Από το Παρίσι µε αγάπη»
Καλύτερο από τον τελευταίο Τζέιµς Μποντ Τζον Τραβόλτα εξαφανίζει Ντάνιελ Κρεγκ Τrash αλλά διασκεδαστικό
Βαθµολογία= 6 1/2 (σκουπίδι διασκεδαστικό)
Τρίτο και καλύτερο «Τoy Story»
Μέσα στο top 10 των πιο διασκεδαστικών στιγµών του 2010. «Τoy Story 3» του Λι Ούνκριχ, όλα τα λεφτά. Μια παρέα πολυχρησιµοποιηµένων, παλιοµοδίτικων παιχνιδιών σε καρφώνει στο κάθισµά σου από το πρώτο λεπτό! Ολα αρχίζουν και σχεδόν τελειώνουν από ένα σενάριο αστραφτερό. Γραµµένο από τον Μάικλ Αρντ, τον τύπο που κέρδισε Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου το 2007 για το «Little Μiss Sunshine», µια από τις πιο ιδιαίτερες κοµεντί των τελευταίων αµερικανικών εποχών. Σπεύσατε το συντοµότερο δυνατό στο πλησιέστερο DVDάδικο της γειτονιάς.
Αυτό το «Τoy Story», το καλύτερο των δύο προηγούµενων «παιχνιδιών». Γιατί η ιστορία είναι ανάποδη και αλληγορική. Γιατί αν και εύκολη, εύπεπτη και εντελώς αφελής, στη βάση της σύνθετη και συµβολική. Και γιατί µερικοί χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικοί και ολότελα εξωφρενικοί. Εχουµε και λέµε: ο Αντι, ο µικρός ιδιοκτήτης ενός µπαούλου σκουριασµένων και ξεπερασµένων παιχνιδιών, πρόκειται να µετακοµίσει σε κολέγιο πανεπιστηµιακό. Η µητέρα του πετάει την παλιατζούρα σε µια σακούλα σκουπιδιών και εκείνα, τα άψυχα ξεχαρβαλωµένα παιχνιδάκια, προκειµένου να αποφύγουν την κρεµάλα δραπετεύουν και καταλήγουν σε µια παιδική χαρά.
Οµως ο αρχηγός τους, ο Γούντι ο σερίφης, ακλόνητος στη σχέση του µε τον Αντι: «Θα µας πάρει µαζί του, δεν πρέπει να προδώσουµε το αφεντικό». Εις µάτην. Ετσι φεύγουν και καταλήγουν να εκσφεδονίζονται από τοίχο σε τοίχο σ’ αυτόν τον παιδικό σταθµό όπου επικρατεί αναρχία. Και το χειρότερο; Πέφτουν στα χέρια του αγκαλίτσα-αρκούδου µε το όνοµα Λότσο, που έχει bodyguard και εκτελεστή ένα θηριώδες µωρό. Γιατί ο Λότσο είναι προδοµένος κι αυτός από το δικό του αφεντικό. Βαρύτατο το ψυχολογικό σοκ από την απώλεια µιας σχέσης που του κατέστρεψε κάθε πίστη και αίσθηµα αληθινό. Η δικτατορία του Λότσο είναι η εκδίκηση προς κάθε παιχνίδι που θέλει να είναι ευαίσθητο και πιστό. Τώρα, το εµπόδιο διπλό. Και να ελευθερωθούν από αυτόν τον στυγνό δικτάτορα και να επιστρέψουν ακέραιοι στο παλιό τους αφεντικό!
Διπλό και το αλληγορικό νόηµα µιας ιστορίας που εξωτερικά µοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε µικρά παιδιά. Από τη µια, η απόλυτη ελευθερία καταλήγει σε κοινόβιο, σε υπαρκτό σοσιαλισµό, αναρχία και, φυσικά, δικτατορία. Από την άλλη, πίστη στη σχέση, αλλά µια σχέση µονιµότητας και ιδιοκτησίας. Τα Τoys πρέπει πάση θυσία να επιστρέψουν στο αφεντικό τους. Ετσι θα είναι χρήσιµα. Κι έτσι µέσα από τη χρησιµότητά τους θα βρουν την ελευθερία τους.
Καπιταλισµός παιχνιδιών µε δίδαγµα εντελώς πολιτικό. Πανούργος ο Μάικλ Αρντ. Καλύτερος και πιο διασκεδαστικός χαρακτήρας όλων ο Μπαζ, ο εξωγήινος αστροναύτης µε τη φωνή του Τιµ Αλεν. Οταν του γυρίζεις τον διακόπτη µεταµορφώνεται σε κάτι διαφορετικό. Στο τέλος - έτσι λέει το πρόγραµµα - µεταλλάσσεται σε ισπανό Μatador. Εξοχος. Δεύτερος ο Λότσο, µε τη φωνή του Νεντ Μπίτι. Ηρεµη δύναµη, δόλιο, σατανικό µυαλό.
Τρίτος ο Κεν, µε τη φωνή του Μάικλ Κίτον. Ο ανεγκέφαλος αρσενικός Μπάρµπι. Απαιχτος. Τέταρτη εξαιρετική φιγούρα η Μπάρµπι, µε τη φωνή της Τζόντι Μπένσον. Ο πλήρης ορισµός της αφασίας, που µέσα σε αυτή την επαναστατική διαδικασία αποκτά πολιτική συνείδηση και συµβουλεύει τα «παιδιά» πως κάθε πρόταση πρέπει πρώτα να την ψηφίζει ο λαός! Τελευταίος όλων - το εννοώ - ο Γιούντι µε τη φωνή του Τοµ Χανκς. Προβλέψιµος, επίπεδος, ρηχός. Οµως, έτσι κι αλλιώς το καταφχαριστήθηκα από το πρώτο µέχρι το τελευταίο λεπτό!
«Τoy Story 3»
Σερίφης ο αρχηγός Δικτάτορας ο Αγκαλίτσας Πολιτικοποιηµένη η Μπάρµπι Μatador ο αστροναύτης
Βαθµοί=8 (χα χα χα)
Μεταξύ δράµατος και κοµεντί
«Οικογένεια σε παράνοια» (City Ιsland) του Ρεϊµόντ ντε Φελίτα. Κάτι µεταξύ δράµατος και κοµεντί. Στην πραγµατικότητα «Μυστικά και ψέµατα» ως Φωσκολιάδα. Οπου ο Αντι Γκαρσία αρχιδεσµοφύλακας. Οπου ένας νεαρός φυλακισµένος είναι παράνοµος – χωρίς ο ίδιος να το ξέρει – γιος του... Οπου τον µετακοµίζει στο σπίτι του και τη γυναίκα του (Τζουλιάνα Μαργκούλις). Οπου εκείνη του την πέφτει. Οπου ο Γκαρσία στον ελεύθερο χρόνο του µαθαίνει την υποκριτική τέχνη. Οπου µια ατζέντισσα (Εµιλι Μόρτιµερ) τη σπρώχνει να παίξει σε ταινία του Σκορσέζε. Και όπου η γυναίκα του θυµώνει και ορµάει επειδή πιστεύει πως ο άντρας της µε άλλη γυναίκα τον κοροϊδεύει. Βαρέθηκα!
Βαθµοί=4 (κουλουβάχατα)
Αθάνατη κωµωδία
«Το [-1713 αδελφάτο των ιπποτώντης ελεεινής τραπέζης» (Μonty Ρython’s Ηoly Grail) Αθάνατη ξεκαρδιστική κωµωδία των Τέρι Γκίλιαµ και Τέρι Τζόουνς του 1975. Ο τρισάθλιος βασιλιάς Αρθούρος µε εξίσου τρισάθλιους ιππότες χωρίς άλογα και πανοπλίες εφορµούν για το Αγιο Δισκοπότηρο. Αν έλληνας σκηνοθέτης τολµούσε να χλευάσει αρµατολούς και κλέφτες του ’21 θα τον είχαν καταδικάσει σε ισόβια!
Τα παιχνίδια του «Toy Story» προσφέρουν ξανά χαρά και συγκίνηση
Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 24 Iουνίου 2010
Toy Story 3****ANIMATION. Σκηνοθεσία: Λι Ενκριτς. Ερμηνείες (φωνές): Τομ Χανκς, Τιμ Αλεν, Τζόαν Κιούζακ, Νεντ Μπίτι, Μάικλ Κίτον. Στην ελληνική μεταγλώττιση: Αλκης Κούρκουλος, Δημήτρης Πιατάς, Μιχάλης Μαρίνος, Ελεονώρα Μελέτη.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Στα 15 χρόνια που έχουν περάσει από το ντεμπούτο της Pixar στις ταινίες μεγάλου μήκους, ένα ντεμπούτο που συνδυάστηκε με την πρεμιέρα του πρώτου «Toy Story», έχουν αλλάξει πολλά στον χώρο του ψηφιακού animation. Ολα τα στούντιο έχουν μπει σε αυτόν τον χώρο της κινηματογραφικής ψυχαγωγίας και σε γενικές γραμμές με πολύ καλά αποτελέσματα. Ομως ο πρωτοπόρος, η Pixar, παραμένει ασυναγώνιστη σε κάθε της παραγωγή, επειδή, πέρα από την ψηφιακή τεχνολογία, βασίζει κάθε της ταινία σε ένα σενάριο με γερές βάσεις.
Ενα σίκουελ σε αυτή την περίπτωση έχει νόημα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση εκμετάλλευση των χαρακτήρων και κοροϊδία του κοινού. Οι ήρωες του «Toy Story», τα παιχνίδια που ζωντανεύουν και μέσα στο πλαστικό τους περίβλημα έχουν ψυχή, είναι χαρακτήρες που έχουν εξέλιξη. Που δεν έχουν τελειώσει με την πρώτη ούτε με τη δεύτερη ταινία. Στο «Toy Story 3», ο Αντι ετοιμάζεται για το κολέγιο και τα παιχνίδια του, που έχουν να νιώσουν τη χαρά του παιχνιδιού για χρόνια, μαραζώνουν σε ένα μπαούλο. Θα καταλήξουν ως δωρεά σε έναν παιδικό σταθμό, όπου θα ταλαιπωρηθούν από τα χέρια νηπίων.
Στον παιδικό σταθμό τον πρώτο λόγο έχει ένας πικρόχολος αρκούδος, που προβάλλει το μελαγχολικό παρελθόν του σε όλες τις άλλες σχέσεις. Ετσι, τα παιχνίδια του Αντι βρίσκονται σε μια ιδιόμορφη φυλακή, απ’ την οποία προσπαθούν να αποδράσουν. Πέρα από το τεχνικό επίπεδο, στο οποίο οι ταινίες της Pixar πάντοτε αριστεύουν, η ταινία ακολουθεί τη φόρμα της επιτυχίας και των άλλων της ταινιών. Αν και το τρίτο «Toy Story» δεν φτάνει στο βαθύτερο αριστουργηματικό επίπεδο του «Wall-e», του «Ρατατούη» και του «Ψάχνοντας τον Νέμο», είναι μια ταινία με ευφυΐα, χιούμορ και συναίσθημα, για τη φιλία, την πίστη, το φιλότιμο και την αγάπη.
Η ιστορία των παιχνιδιών συνδυάζει στοιχεία κωμωδίας, δράματος, περιπέτειας, ακόμη και θρίλερ, με πλήθος ευρημάτων, που χρειάζονται περισσότερες από μία προβολές για να προσέξει πραγματικά ο θεατής. Για ακόμη μια φορά το φωνητικό καστ είναι εξαιρετικό, με τους θαυμάσιους Τομ Χανκς και Τιμ Αλεν ως Γούντι και Μπαζ, αλλά και τον Μάικλ Κίτον ως Κεν και τον Τίμοθι Ντάλτον ως σκατζόχοιρο με σαιξπηρικά απωθημένα. Το μόνο περιττό στην ταινία είναι το 3D. Είναι από μόνη της τόσο καλή ώστε να μη χρειάζεται ένα επιπλέον τεχνολογικό «στολίδι».
Το ψέμα, το θέατρο και η ζωή σαν αυτοσχεδιασμός
Του Δημητρη Mπουρα
Οικογένεια σε παράνοια **½ ΚΟΜΕΝΤΙ. Σκηνοθεσία: Ρεϊμόντ ντε Φελίτα. Ερμηνεία: Αντι Γκαρσία, Τζουλιάνα Μαργκούλις, Εμιλι Μόρτιμερ, Στίβεν Στρέιτ, Εζρα Μίλερ, Ντομινίκ Γκαρσία - Λορίντο, Αλαν Αρκιν.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Στη δραματική κομεντί του Ρεϊμόντ ντε Φελίτα το ψέμα μπερδεύει τη ζωή, ρίχνοντας σε επικίνδυνες παγίδες τους ανθρώπους· αντίθετα, το θέατρο τους λυτρώνει. Οι ήρωες της «Οικογένειας σε παράνοια» είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Εχουν μυστικά, ενίοτε καλά κρυμμένα, που όταν βγαίνουν στο φως προκαλούν εκρήξεις ικανές να διαλύσουν μια φαινομενικά αρραγή οικογένεια.
Ο Βινς Ρίζο είναι ένας ήσυχος δεσμοφύλακας που ζει με το κρυφό όνειρο να γίνει ηθοποιός. Λέει ψέματα στη γυναίκα του πως παίζει πόκερ με τους φίλους του μία φορά την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Το ψέμα του Βινς είναι μικρό, όμως το μυστικό που κρύβει απ’ όλους είναι μεγάλο: ο νεαρός που μόλις βγήκε με αναστολή από τη φυλακή και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του είναι γιος του. Ο Βινς έχει μπερδέματα, αλλά και τύχη. Θα πάει σε μια οντισιόν και θα κερδίσει ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία του Σκορσέζε.
Η «Οικογένεια σε παράνοια» είναι μια συρραφή από καταστάσεις κοινότοπες σε οικογενειακά δράματα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Το ενδιαφέρον στοιχείο της είναι η θετική στάση του Ντε Φελίτα απέναντι στους ήρωές του και η αισιοδοξία του για τη ζωή. Εκεί που νομίζεις πως όλα θα τιναχτούν στον αέρα, μαζί με την ταινία που κυλάει αργόσυρτα, το σκηνικό μετατρέπεται σε μια αόρατη σκηνή θεάτρου όπου οι «ηθοποιοί» αυτοσχεδιάζουν παίζοντας τους εαυτούς τους. Κορυφαίος ανάμεσά τους ο Βινς, που ενσαρκώνεται υποδειγματικά από τον Αντι Γκαρσία.
Ο Τζέιμς Αϊβορι είναι σκιά του παλιού καλού εαυτού του στον πρόσφατο «Τελευταίο προορισμό» (*½). Ενας Ιρανός απόφοιτος Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο θέλει να γράψει τη βιογραφία ενός Λατινοαμερικανού συγγραφέα που έχει πεθάνει. Οταν η οικογένεια του συγγραφέα τού το αρνείται, ταξιδεύει στην Ουρουγουάη μήπως την μεταπείσει. Η περιπέτειά του θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τους φόβους και τις ανασφάλειές του. Με Ομάρ Μετβάλι, Αντονι Χόπκινς, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Λόρα Λίνεϊ.
«Από το Παρίσι με αγάπη» (*). Τρομολαγνεία και αφασικός καταιγισμός δράσης, με Τζον Τραβόλτα και Τζόναθαν Ρις Μάγιερς. Το σενάριο είναι του Λικ Μπεσόν και η σκηνοθεσία του Πιερ Μορέλ.
Δύο επανεκδόσεις συμπληρώνουν το πρόγραμμα της εβδομάδας, η «Σύντομη συνάντηση» (****) του Ντέιβιντ Λιν και η διασημότερη ταινία των Μόντι Πάιθον, το «Αδελφάτο των ιπποτών της ελεεινής τραπέζης» (***) όπου ο μύθος του βασιλιά Αρθούρου γίνεται αφορμή για μια σειρά κωμικών επεισοδίων.
Εντεκα χρόνια από τη δημιουργία του «Τoy Story 2» και 15 από το «Τoy Story» που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου το 1995, θα περίμενες ότι το αποτέλεσμα μιας τρίτης ταινίας κινουμένων σχεδίων με τους ίδιους ήρωες θα ήταν «κουκιά μασημένα». Και όμως το «Τoy story 3» (που προβάλλεται σε δισδιάστατη και τρισδιάστατη μορφή) είναι πραγματικό αριστούργημα. Με επικεφαλής τον σκηνοθέτη Λι Ανκριτς, ευφυές επιτελείο σχεδιαστών και σεναριογράφων της κορυφαίας εταιρείας κινουμένων σχεδίων Ρixar, οι τρισαγαπημένες κούκλες που μιλούν, σκέφτονται και νιώθουν ανθρώπινα (όταν δεν βρίσκονται ανάμεσα σε ανθρώπους) κέρδισαν και πάλι την καρδιά μας.
Στην εν λόγω ιστορία το θέμα βοηθάει αρκετά. Τι μπορεί να συμβεί στις παιδικές κούκλες όταν οι ιδιοκτήτες τους μεγαλώσουν; Μια θέση στο πατάρι- αν όχι ο κάδος απορριμμάτων και εν συνεχεία οι χωματερές. Φανταστείτε λοιπόν τις κούκλες να ξέρουν πού πρόκειται να καταλήξουν.
Ο τρόμος του καουμπόι Γούντι, του αστροναύτη Μπαζ, του γουρουνιού Χαμ, του δεινόσαυρου Ρεξ και των λοιπών φίλων θα τους αναγκάσει να σκεφτούν με προσοχή το μέλλον τους. Το, δε, δωμάτιο όπου θα συνυπάρξουν με τα ασυγκράτητα, «αιμοβόρικα» νήπια είναι σαν κελί βασανιστηρίων.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά (και εδώ φαίνεται πόσο πανέξυπνο είναι το επιτελείο των σεναριογράφων της Ρixar), οι κούκλες έχουν επίσης να αντιμετωπίσουν και τον εχθρό της δικής τους πλευράς. Εναν δαιμόνιο αρκούδο κούκλο που μυρίζει φράουλα και φέρει πολύ σοβαρά προβλήματα από το τραυματικό παρελθόν του. Θάνατος, φιλία, αφοσίωση.
Εννοιες που σπανίως βγαίνουν τόσο λιτά και ουσιαστικά στις ταινίες και μάλιστα χωρίς ψευδοηθικολογίες ή με τον δείκτη προτεταμένο. Μπράβο στην Ρixar που με τις έξοχες ταινίες της κάνει τους μεγάλους να αισθάνονται παιδιά και τα παιδιά να σκέφτονται σαν τους μεγάλους.
Ρεκόρ εισπράξεων
Το 1995, το φιλμ «Τoy Story» έγραψε κινηματογραφική ιστορία ως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου με χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και προτάθηκε για Οσκαρ σεναρίου. Κατέκτησε την κορυφή του box office με εισπράξεις 362 εκατ. δολαρίων παγκοσμίως. Το 1999, η συνέχειά της «Τoy Story 2» έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ εισιτηρίων (245 εκατ. δολάρια εισπράξεις στην Αμερική και 485 εκατ. δολάρια σε όλον τον κόσμο).
«Από το Παρίσι με αγάπη»
(«From Ρaris with love», 2010, ΗΠΑ/ Γαλλία) του Πιερ Μορέλ
Καρτουνίστικη περιπέτεια ασταμάτητης δράσης, με φόντο το Παρίσι και πρωταγωνιστή τον Τζον Τραβόλτα (φωτογραφία) σε ρόλο σούπερ πράκτορα της CΙΑ που θυμίζει κολομβιανό βαρόνο των ναρκωτικών και συνηθίζει να ρωτάει αφού σκοτώσει. Στο Παρίσι θέλει να εμποδίσει μια τρομοκρατική ενέργεια. Παρτενέρ του είναι ο υπασπιστής του αμερικανού πρεσβευτή στη Γαλλία ( Τζόναθαν Ράις Μέιερς - «Μatch Ρoint»), ο οποίος στην πραγματικότητα γουστάρει τη δράση και θέλει να γίνει ο ίδιος πράκτορας στο πεδίο δράσης. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αναλώνεται στους τρόπους με τους οποίους ο Τραβόλτα «καθαρίζει» τους εχθρούς του (η αργή κίνηση, εδώ, γίνεται μπανάλ) ενώ ο Ράις Μέιερς τον παρακολουθεί κάθιδρος, με ένα κινέζικο βάζο γεμάτο κοκαΐνη στην αγκαλιά. Θα περίμενες ότι οι ταινίες τύπου «Φονικό όπλο» που διέπρεπαν στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 θα είχαν τελειώσει ως είδος. Να όμως που εξακολουθούν να υπάρχουν, να περιστρέφονται στα ίδια, γνωστά κλισέ, στις ίδιες υπερβολές, στα ίδια κρύα καλαμπούρια, που προσωπικά παγώνουν το χαμόγελο στα χείλη μου.
«Τελευταίος προορισμός»
(«Τhe city of final destination», ΗΠΑ, 2010) του Τζέιμς Αϊβορι
Απογοητευτική αποδείχθηκε η τελευταία (24η) συνεργασία του σκηνοθέτη Τζέιμς Αϊβοριμε τη σεναριογράφο Ρουθ Πρόουλερ Τζαμπβάλα, μια κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του Πίτερ Κάμερον. Ο Αντονι Χόπκινς (φωτογραφία), η Λόρα Λίνεϊ και η Σαρλότ Γκενσμπούργκυποδύονται τους αποτραβηγμένους από τα εγκόσμια αριστοκράτες, οι οποίοι τεμπελιάζουν στη ύπαιθρο της Ουρουγουάης, συζητώντας για σαμπάνια, το πία και υπηρέτες. Οταν ένας ιρανός συγγραφέας ( Ομάρ Μετβάλι ) κάνει απρόσκλητος την εμφάνισή του προκειμένου να γράψει τη βιογραφία λατινοαμερικανού συγγραφέα, εισχωρούμε μαζί του σε έναν μικρόκοσμο παρασίτων που ασφυκτιά από βαρετές ίντριγκες, όπως βαρετή είναι και η ταινία, με εξαίρεση την επιλογή κομματιών κλασικής μουσικής.
«Οικογένεια σε παράνοια»
(«City Ιsland», ΗΠΑ, 2010) του Ρέιμοντ ντε Φελίτα
Oπως προκύπτει και από τον ελληνικό τίτλο η οικογένεια αυτής της ταινίας όντως βρίσκεται σε παράνοια. Ο πατέρας ( Αντι Γκαρσία ) είναι ένας καλόψυχος αρχιδεσμοφύλακας στις φυλακές του City Ιsland, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Δυσκολεύεται πια να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του ( Τζουλιάνα Μαργκούλις ) ή με τα παιδιά του ( Εζρα Μίλερ, Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο ). Το πάθος του είναι η ηθοποιία και προσπαθεί να το καλλιεργήσει, κάνοντας μαθήματα υποκριτικής κρυφά από τους δικούς του. Στο προσκήνιο θα εμφανιστεί ένας νεαρός φυλακισμένος ( Στίβεν Στρέιτ ), όπου όλα δείχνουν ότι πρόκειται για γιο από προηγούμενη σχέση. Δεν θα το πει σε κανέναν, θα εγγυηθεί για την αποφυλάκισή του και θα τον φέρει στο σπίτι όπου δράμα και κωμωδία θα μπουν στο μπλέντερ για ένα κάθε άλλο παρά αδιάφορο αποτέλεσμα. Να λοιπόν μια ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα, σου φτιάχνει το κέφι, σε χαλαρώνει. Τα πρόσωπα «γράφουν», ο Γκαρσία είναι γλυκύτατος με τα παραπανίσια κιλά και η πραγματική κόρη του Ντομινίκ Γκαρσία Λορίντο, πανέμορφη. Ωστόσο πρόκειται και για ταινία που εν τέλει σε αναγκάζει να συγκρίνεις τον αμερικανικό με τον ευρωπαϊκό τρόπο χειρισμού ενός ευαίσθητου θέματος και να δεις πόσο επιδερμικός είναι ο πρώτος δίπλα στον πολύ πιο ουσιαστικό δεύτερο. Βλέποντας, ας πούμε αυτήν την ταινία, σκεφτόμουν τη γροθιά στο στομάχι που μου είχε δώσει ο Μάικ Λι με τα «Μυστικά και ψέματα», την ώρα που ο Ρέιμοντντε Φελίτα αρκείται σε ένα χαδάκι στην πλάτη. Δεν πειράζει, όμως, γιατί όπως είπα αυτό που η ταινία θέλει να πετύχει το πετυχαίνει. Μόνο που σε αντίθεση με τα «Μυστικά και ψέματα» σε λίγο καιρό θα την έχουμε ξεχάσει...
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Το αδελφάτο των ιπποτών της ελεεινής τραπέζης»
(«Jabberwacky», Αγγλία, 1976) του Τέρι Γκίλιαμ
Η εισβολή του ιστορικού πια γκρουπ κωμικών Μonty Ρython στον κινηματογράφο έπειτα από την επιτυχημένη καριέρα του στη βρετανική τηλεόραση («Το ιπτάμενο τσίρκο των Μόντι Πάιθον», 1969-1974) έγινε με αυτήν την αναρχική κωμωδία που σατιρίζει ως το κόκαλο τον απόλυτο μύθο της μεσαιωνικής Αγγλίας: τον βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου θα σημάνει εδώ την απόρριψη, όχι μόνο των βρετανικών παραδόσεων αλλά και του κοινωνικού ιστού της Βρετανίας στα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Ισοπεδωτικοί, αναρχικοί ακόμη και αδίστακτοι οι Πάιθον δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο στο διάβα τους, με «οδηγό» έναν τύπο ο οποίος κάθε άλλο παρά ήρωας νιώθει (Μάικλ Πέιλιν δεξιά στη φωτογραφία). Το γεγονός ότι γυρίστηκε με ελάχιστα χρήματα δεν μειώνει την ευφυΐα της ταινίας, η οποία κατά κάποιο τρόπο προαναγγέλλει το σόλο μέλλον του Τέρι Γκίλιαμ στη σκηνοθεσία παράξενων ταινιών, όπως το «Μπραζίλ», ο «Βασιλιάς της μοναξιάς» και οι «12 πίθηκοι».
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η τυχαία γνωριμία ενός παντρεμένου γιατρού (Τρέβορ Χάουαρντ) και μιας παντρεμένης νοικοκυράς (Σίλια Τζόνσον) στον σταθμό ενός τρένου στη βρετανική επαρχία εξελίσσεται σταδιακά σε βαθύτατο έρωτα. Μέσα στον ίδιο πάντοτε χώρο, υπό τον ίδιο πάντοτε θόρυβο των τρένων που περνούν και κάτω από τα βλέμματα ενοχλητικών παρισταμένων, ο έρωτας αυτός θα αναπτυχθεί, θα ωριμάσει; Ο Χάουαρντ και η Τζόνσον (φωτογραφία) έχουν γράψει κινηματογραφική ιστορία, πρωταγωνιστώντας σε αυτό το αριστουργηματικό μελόδραμα του Ντέιβιντ Λιν («Λόρενς της Αραβίας», «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι»), το οποίο παρά την ηλικία του παραμένει ένας σπαρακτικός ύμνος του ανεκπλήρωτου έρωτα και του απραγματοποίητου ονείρου. Βασισμένος στο θεατρικό έργο του Νόελ Κάουαρντ «Still life from tonight at 8.30», ο Λιν δημιούργησε μια εξαιρετικά τολμηρή για την εποχή της ταινία η οποία εξακολουθεί να συναρπάζει μέσα στην απίστευτη απλότητα, αλλά και διακριτικότητά της. Η «Σύντομη συνάντηση» είχε προταθεί για το Οσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ γυναικείου ρόλου για την Τζόνσον. Επίσης, επηρέασε πάρα πολλούς δημιουργούς σε ταινίες όπως το «Μια αγάπη γεννιέται» του Ούλου Γκρόσμπαρντ, όπου τους αντίστοιχους ρόλους των Χάουαρντ- Τζόνσον υποδύθηκαν ο Ρόμπερτ Ντε Νίροκαι η Μέριλ Στριπ.
Εξι οι ταινίες αυτής της βδομάδας. Τέσσερις ολοκαίνουριες και δύο επανεκδόσεις. Μεταξύ των νέων παραγωγών φιγουράρει η πολυαναμενόμενη 3D ταινία κινουμένων σχεδίων «Toy Story 3», σε σκηνοθεσία Λι Ούνκριχ. Τώρα που ο Αντι μεγάλωσε και ετοιμάζεται να πάει στο κολέγιο, τα παιχνίδια του προβληματίζονται για το μέλλον τους και για το πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους όλα μαζί, ενωμένα, ιδιαίτερα αυτήν τη στιγμή που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο με αμέτρητα άπληστα και καταστροφικά χεράκια νηπίων. Το επόμενο αστραφτερά καινούριο πόνημα τιτλοφορείται «Από το Παρίσι με αγάπη», είναι γαλλικής παραγωγής, έτους 2010, σε σκηνοθεσία Πιερ Μορέλ και πρωταγωνιστεί ο Τζον Τραβόλτα στο ρόλο ενός έμπειρου πράκτορα του FBI, του Τσάρλι Γουάξ, που αποστέλλεται στο Παρίσι για να αντιμετωπίσει μια τρομοκρατική ενέργεια. Ετσι αρχίζει ένα ανελέητο μακελειό, το οποίο διαρκεί όσο και το φιλμ. Καινούριο, επίσης, και το «Οικογένεια σε παράνοια» με τον Αντι Γκαρσία στον κεντρικό ρόλο. Επιπλέον, σε επανέκδοση κυκλοφορεί μια από τις πιο ευχάριστες κωμωδίες, η πρώτη ταινία των Monty Python από το 1975, η ξακουστή «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης». Και η δεύτερη επανέκδοση της βδομάδας έρχεται από τη Βρετανία. Πρόκειται για την ταινία του Ντέιβιντ Λιν από το 1945 «Σύντομη Συνάντηση» με θέμα το ανεκπλήρωτο πάθος, που παρά τα 65 χρόνια ύπαρξής της παραμένει ποικιλοτρόπως ενδιαφέρουσα. Το Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Βρετανίας, μάλιστα, την ανέδειξε το 1999 ως τη δεύτερη καλύτερη βρετανική ταινία όλων των εποχών. Αυτό το κλασικό πια «μικρό» φιλμ που ανοίγει και κλείνει με την ίδια σκηνή αποχαιρετισμού, με αφήγηση φλας μπακ και σε πρώτο, κατά βάση, πρόσωπο, που δεν έχει λαμπερούς σταρ, αλλά πρωταγωνιστές όχι ιδιαίτερα νέους και ωραίους, αποδεικνύεται ότι έχει ασκήσει υπέρμετρη, σχεδόν μαγική δύναμη σε πλήθος ανθρώπων, αλλά και γενεές θεατών. Η σκηνή αποχαιρετισμού για την οποία έγινε νύξη παραπάνω, συνιστά μια από τις μεγαλειωδέστερες στιγμές αποχωρισμού στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους με καινούριες, ψηφιακά επεξεργασμένες κόπιες.
Κωμωδία παρεξηγήσεων, όπου οι ρόλοι εμφανίζονται - σε χοντρές γραμμές - συνεπείς δραματουργικά, με συχνά διακριτές αποχρώσεις και το σενάριο, αλλού ακραίο κι αλλού συμπαθητικά τρυφερό. Η πλοκή στηρίζεται στα προσωπικά, επτασφράγιστα μυστικά της τετραμελούς οικογένειας Ρίζο από το City Island, μια εργατική γειτονιά του Bronx, στη Νέα Υόρκη. Ολοι τους στην οικογένεια έχουν μυστικά που επιμελώς καλύπτουν με ψέματα. Κοινός τόπος ότι όλοι καπνίζουν αρειμανίως, ο ένας όμως κρυφά από τον άλλο!
Ο πατέρας Βινς (Αντι Γκαρσία) που εργάζεται σαν φύλακας σε σωφρονιστικές φυλακές ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, αλλά το κρύβει. Λέει ότι παίζει πόκερ, ενώ παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Ολοι γνωρίζουν ότι η κόρη φοιτά με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο, όμως εκείνη, επειδή έχασε την υποτροφία της, δουλεύει σαν στρίπερ αλλά το κρύβει. Στο ρόλο της Βίβιαν, της κόρης Ρίζο, η δύσκαμπτη υποκριτικά κόρη του Αντι Γκαρσία, Ντόμινικ. Ο ανήλικος γιος της οικογένειας, το καρφί που την βρίσκει να ξεσκεπάζει όλους τους άλλους, έχει φετίχ με τις παχύσαρκες γυναίκες και πασχίζει να μην αποκαλυφθεί! Η σχεδόν υστερική μητέρα που πιστεύει ότι ο σύζυγός της την απατά, ζηλεύει θανάσιμα, αλλά το κρύβει. Ωσπου κάποια μέρα, ο φύλακας σωφρονιστηρίου ανακαλύπτει στο πρόσωπο ενός κρατούμενου τον μεγάλο του γιο, καρπό μιας παλιάς σχέσης. Φέρνει και εγκαθιστά το νεαρό στο σπίτι, τον παρουσιάζει στην οικογένεια, αλλά δεν αποκαλύπτει σε κανέναν την πραγματική ταυτότητα του φιλοξενούμενου. Και, βέβαια, είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα ξεκινήσει το ντόμινο των αποκαλύψεων, που θα ξεσκεπάσει το ένα μετά το άλλο τα μυστικά, που θα λύσει τις παρεξηγήσεις, που θα φέρει την πολυπόθητη κάθαρση και που θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... Τίποτα το καινούριο, τίποτα το σπουδαίο, τίποτα το ιδιαίτερο...
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμη τελειώσει όταν άρχισαν τα γυρίσματα της ταινίας «Σύντομη συνάντηση», διασκευής ενός - εκ των δέκα, που συνθέτουν τον κύκλο «Tonight at 8.30» - θεατρικού μονόπρακτου του Νόελ Κάουαρντ, γραμμένου το 1936, που έφερε τον τίτλο «Still Life». Επιλέχθηκαν ως τοποθεσίες για την πραγματοποίηση των γυρισμάτων ο πολυσύχναστος σιδηροδρομικός σταθμός του Κάμφορθ στο Λάνκασαϊρ και ο σιδηροδρομικός κόμβος Λονδίνου, Μίντλαντ και Σκωτίας, χώροι μακριά από μεγαλουπόλεις, προκειμένου να αποφευχθούν προβλήματα που είχαν να κάνουν με διακοπές ηλεκτροδότησης και επιβεβλημένες, γενικές συσκοτίσεις.
Η κλασική πλέον ταινία, κινηματογραφικό πρότυπο αναφορικά με το απόσταγμα της αυτο-χαλιναγώγησης ενστικτωδών, ζωοφόρων συναισθημάτων, αναφέρεται στην ιστορία δύο καθημερινών ανθρώπων, με ήδη ανειλημμένες οικογενειακές υποχρεώσεις, οι οποίοι κατά τύχη συναντιούνται, ερωτεύονται και υποχρεούνται να χωρίσουν, εγκλωβισμένοι στον ορθολογισμό μιας οπτικής της πραγματικότητας που διέπει όλη τους την ύπαρξη και πιέζει προς την αναστολή όποιας τυχόν διαφοροποιημένης συμπεριφοράς. Υπό τους ήχους του «Κοντσέρτου για πιάνο Νο 2» του Ραχμάνινοφ και την ατμόσφαιρα της καταθλιπτικής εικόνας της σκυθρωπής και γκρίζας Αγγλίας των αρχών του 1945, η μικροαστή νοικοκυρά του προαστίου, βουτηγμένη στην ανία και τη θλίψη της «καθωσπρέπει» ζωής της, γνωρίζει στο καφέ αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού της κωμόπολης Μίλφορντ έναν συνομήλικό της, σαγηνευτικά διαφανή γιατρό. Το ζεύγος στο επίκεντρο της αφήγησης παρασύρεται στη δίνη ενός, φλεγματικής ποιότητας, πάθους, ενός παράνομου τραγικού ερωτικού ρομάντζου, καταδικασμένου βέβαια a priori σε αδιέξοδο. Το ερωτικό σκίρτημα, το ρίγος, ο πόνος, το ανεκπλήρωτο και η τρυφερότητα ξετυλίγονται στο μόνιμο σκηνικό της σιδηροδρομικής πλατφόρμας, συνοδεία της επαναλαμβανόμενης κίνησης των ταχείων αμαξοστοιχιών, στοιχείο που λειτουργεί τόσο ως μοχλός συναισθηματικής αποφόρτισης όσο και επανεκκίνησης της αφήγησης. Μιας αφήγησης λιτής, στο μεγαλύτερο μέρος της σε πρώτο πρόσωπο και τόνους λυρικούς. Φαινομενικά με απουσία κίνησης, λόγω της εγγενούς στατικής δομής του πρωτογενούς υλικού, του θεατρικού αυτού έργου δωματίου που κατορθώνει να εισβάλει στις μύχιες, καταθλιπτικές πτυχές της μικροαστικής καθημερινότητας. Το φιλμ αποδείχθηκε ανεπανάληπτο, αυθεντικό και συναρπαστικό υπαρξιακό δράμα. Ακόμη λειτουργεί σαν κοινωνικό ντοκουμέντο της εποχής του, μια που καταγράφει έναν ολόκληρο κόσμο που σταδιακά αφανίστηκε ανεπιστρεπτί σαν τα tea rooms που έσφυζαν από ζωή ή τις κατάμεστες κινηματογραφικές αίθουσες στις «ματινέ» προβολές ... Ο σκηνοθέτης της ταινίας Σερ Ντέιβιντ Λιν (1908-1991) ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό «Sight & Sound» θεωρείται ένας από τους δέκα σημαντικότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, συνέχισε μέχρι το 1955 να μεταφέρει στον κινηματογράφο σπουδαία λογοτεχνικά, κυρίως, κείμενα όπως τα «Μεγάλες Προσδοκίες» (1946) και «Ολιβερ Τουίστ» (1948) του Ντίκενς με τον ηθοποιό - φετίχ του τον Σερ Αλεκ Γκίνες. Από το '55 και μετά πραγματοποιεί μεγαλόπνοα, επικά φιλμ, γυρισμένα ολοκληρωτικά σε εξωτερικούς χώρους και εξωτικές τοποθεσίες, με υψηλό προϋπολογισμό και αξιόλογο διεθνές καστ ηθοποιών. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα «Η Γέφυρα του ποταμού Κβάι» (1957), «Ο Λόρενς της Αραβίας» (1962), «Δόκτορ Ζιβάγκο» (1965), «Η Κόρη του Ράιαν» (1970) και το περίφημο «Πέρασμα στην Ινδία» (1984).
Είναι γνωστή η κλίση του πολύ σπουδαίου Αμερικανού κινηματογραφιστή Τζέιμς Αϊβορι, καλλιτέχνη με αγγλική παιδεία και κληρονομημένη από την Ινδία, όπου έζησε για πολύ, την ευαισθησία για τα «ατμοσφαιρικά» θέματα, καθώς και τον έρωτά του για την ομορφιά και τον εστετισμό του. Η τελευταία ταινία του Αϊβορι, που είναι και η 24η συνεργασία του με την σεναριογράφο Ρουθ Πρόουερ Τζαμπβάλα, βασίζεται στη νουβέλα του Πίτερ Κάμερον, την οποία η κριτική χαρακτήρισε «φρέσκια, δυνατή, ουσιαστική κωμωδία μεταμορφώσεων, που ανεπαίσθητα και τρυφερά ανιχνεύει το ξεκίνημα, τους δισταγμούς και την εξέλιξη μιας ερωτικής σχέσης». Και η ταινία, ως κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας, όντως ανταποκρίνεται στην παραπάνω διαπίστωση!
Η ιστορία έχει ως εξής: Οι κληρονόμοι του συγγραφέα Τζουλς Γκουντ αρνούνται να δώσουν στον Ομαρ, που διδάσκει Λογοτεχνία σε κάποιο αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, άδεια να συγγράψει τη βιογραφία του εκλιπόντα, κάτι που θα εξασφάλιζε στον νεαρό πανεπιστημιακό ευνοϊκές εργασιακές προοπτικές, αλλά και στους κληρονόμους ουδόλως ευκαταφρόνητες οικονομικές απολαβές. Ο Ομαρ πείθεται από την, πραγματιστικής οπτικής, κοπέλα του να επαναδιαπραγματευτεί το ζήτημα με τους κληρονόμους. Στην προσπάθειά του να τους πείσει να αλλάξουν γνώμη, πηγαίνει στην Ουρουγουάη όπου κατοικούν και φιλοξενείται στο αποικιακό κτήμα της οικογένειας Γκουντ. Εκεί γνωρίζει τους ανθρώπους του στενού κύκλου του λογοτέχνη και την καθημερινότητά τους μέσα σε ένα ερμητικά κλειστό στον έξω κόσμο περιβάλλον που ασφυκτιά μέσα στην ανία και έχει βάλσαμο την τέχνη. Η γοητευτικότατη εστέτ σύζυγος ζωγραφίζει, πίνει και εμπνέεται από τον Πουλένκ, η νεαρή ερωμένη του συγγραφέα και μητέρα της μικρής κόρης του Πόρσια (όνομα σαιξπηρικό από τον «Εμπορο της Βενετίας») δηλώνει εξαρχής φιλική και διαθέσιμη ως προς τον Ομαρ. Το ίδιο ισχύει και για τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζουλς, Ανταμ, που εδώ και 25 χρόνια ζει ευτυχισμένος με έναν, κατά πολύ νεότερό του, άνδρα. Ο Ομαρ ενώ αρχικά περνά το κατώφλι αυτού του μικρόκοσμου - του διαποτισμένου από το τυπικό αμάλγαμα της συναισθηματικής απόστασης, της ανίας, της ονειροπόλησης και του πνιγηρού αδιέξοδου - με την ιδιότητα του επισκέπτη /παρατηρητή, χάρη και στη δική του στάση, ανάγεται σε συμμετέχοντα, σε ισοβαρές μέλος αυτού του μικρόκοσμου. Τίποτα δεν είναι στατικό, τα πάντα υπόκεινται σε σχέσεις δυναμικής - σαν την κινούμενη άμμο. Ο Ομαρ για άλλα πήγαινε και τελικά αλλού βγήκε. Το σημαντικό που ανακάλυψε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Σε αυτόν τον, διάτρητο από υπονοούμενα, ψίθυρο, τον διάχυτο από κοινωνικές αναφορές και βουτηγμένο στην έντονα νατουραλιστική περιγραφή του τοπίου, ο Αϊβορι δουλεύει με ευχέρεια, με ανεπαίσθητες πινελιές τους χαρακτήρες, ιδίως εκείνον του εκλιπόντα συγγραφέα, ο οποίος είναι σταθερά παρών διά της απουσίας του. Αυτό που συνδέει τα ανθρώπινα όντα εδώ είναι οι εκλεκτικές πολιτισμικές συγγένειες και όχι οι οικονομικές σχέσεις, μολονότι αυτές συνιστούν την αδιαμφισβήτητη σταθερά. Η πολιτισμική αριστοκρατία, που την εκφράζει η απόμακρη σύζυγος, προσβάλλει κυριολεκτικά την νεαρή πανεπιστημιακό Ντέιρντρι, την αριβίστρια μικροαστή, την ξεκάθαρα εκπρόσωπο μιας οικονομίστικα ανερχόμενης, αλλά οικτρά ημιμαθούς νέας τάξης. Το φιλμ εξελίσσεται αργά και ήρεμα και παράγει ιδέες και απόψεις για καταστάσεις, όπως, π.χ., για το ρόλο του μοιραίου, κατά πόσον μπορούμε οι άνθρωποι να αλλάξουμε τη μοίρα μας και πώς. `Η γιατί, αλήθεια, εκφράζουμε πάντα το αντίθετο από αυτό που εννοούμε; Η ταινία αγγίζει και δύστροπα θέματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας, χωρίς όμως να τα γελοιοποιεί, αλλά και χωρίς να γελοιοποιείται. Το φινετσάτο και ευαίσθητο αυτό φιλμ μοιάζει με την λεπτή ιβουάρ δαντέλα που κοσμεί το τελείωμα στα γάντια που θα μπορούσε να έχει φυλάξει η Ολια, η μεγάλη από τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ, να φορέσει όταν θα πραγματοποιήσει το όνειρό της και θα μετακομίσει στη Μόσχα... Θα το απολαύσετε ...ειλικρινά.
ΤΕΡΙ ΤΖΙΛΙΑΜ - ΤΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ: Το αδελφάτο των Ιπποτών της ελεεινής τραπέζης
Η ομάδα των Monty Python συγκροτήθηκε τη δεκαετία του '60 και αριθμούσε έξι μέλη, πέντε Βρετανούς και έναν Αμερικανό, τους: Graham Chapman, John Cleese, Michael Palin, Terry Jones, Eric Idle και τον Terry Gilliam.
Για σειρά ετών, η ομάδα συνέγραφε κείμενα τα οποία ερμήνευε η ίδια, για την τηλεόραση του BBC. Το 1969 έστησε μια παραγωγή βασισμένη σε σατιρικά σκετς. Επρόκειτο για το σόου «Monty Python's Flying Circus». Το πρώτο επεισόδιο που προβλήθηκε τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου άλλαξε τα δεδομένα στη βρετανική τηλεόραση, καταρρίπτοντας κάθε συντηρητική αντίληψη, με ένα μοναδικό, καυστικό και γκροτέσκο χιούμορ που πολύ γρήγορα πέρασε τα σύνορα και γνώρισε παγκόσμια επιτυχία.
Το «Ιπτάμενο Τσίρκο» των Monty Python ολοκληρώθηκε το 1974, αφού συμπλήρωσε τέσσερις σεζόν επιτυχίας και 45 τηλεοπτικά επεισόδια. Μετά το τέλος της σειράς ακολούθησαν πέντε ταινίες με την ίδια σατιρική διάθεση, το ίδιο αυθεντικό ύφος, το ίδιο αναρχικό και ακραίο χιούμορ, μέσα από το οποίο σχολιάζουν τα κακώς κείμενα και τις ανόητες κοινωνικές συνήθειες. Η πρώτη τους ταινία «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης» (1975) αναλαμβάνει, μέσα από σπαρταριστά επεισόδια, να κατακρεουργήσει το θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης στην αναζήτησή τους για το Αγιο Δισκοπότηρο καταλήγοντας σε ένα αναπάντεχο, μοναδικό φινάλε. Καταπιάνονται με τη μεσαιωνική παράδοση, διακωμωδώντας τα σκληρά μεσαιωνικά χρόνια του δέκατου μετά Χριστό αιώνα και τους μύθους που τα περιβάλλουν, αποδεικνύοντας ότι τα πράγματα τότε ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα... αναφέρει το δελτίο Τύπου της ταινίας. Παίζουν: Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Τέρι Τζίλιαμ, Τέρι Τζόουνς, Μάικλ Πέιν, Κάρολ Κλίβελαντ, Κόνι Μπουθ, κ.ά. Παραγωγή: Βρετανία (1975).
Ξεκινάει σήμερα το 10ο Ecofilms, το οποίο αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα των διοαργαντών.
Σε πολύ λίγες ώρες ξεκινά το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ecofilms στη Ρόδο. Όπως πληροφορούμαστε, όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη γιορτή και ταυτόχρονα, το μεγάλο στοίχημα των διοργανωτών του, μιας και η φετινή διοργάνωση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον του θεσμού που καθιέρωσαν η Καλλιτεχνική του Διευθύντρια Λουκία Ρικάκη και ο Συντονιστής Νίκος Νικολαΐδης. Κι αυτό, διότι όπως θα δείτε και στο μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Τετάρτη στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Πολιτισμού, ο μόνος λόγος που υπάρχει και φέτος το Ecofilms είναι λόγω του πείσματος αλλά και της τσέπης των δύο ανθρώπων που προαναφέραμε.
Εγκαταλελειμμένο από τον Δήμο Ροδίων και το Υπουργείο Πολιτισμού, με περικομμένο προϋπολογισμό αλλά και ένα πρόγραμμα που δεν υπέστη καμία αλλοίωση λόγω της κρίσης που περνάει ο θεσμός, μπορεί να υποσχεθεί ότι και φέτος είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εναλλακτική κινηματογραφική πρόταση. Αυτό που δεν υπόσχεται, είναι το μέλλον ενός Φεστιβάλ που δεν ζήτησε ούτως ή άλλως ποτέ πολλά από άλλους αλλά και δεν μπορεί να συνεχιστεί αν παραμείνει μόνο...
Φτιάξε τη δική σου ψηφιακή ταινία από κινητό, κάμερα ή φωτογραφική μηχανή και δήλωσε συμμετοχή στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.publicdigitalfestival.gr, ή στα καταστήματα Public.
Τα Public διοργανώνουν για δεύτερη φορά το φεστιβάλ ψηφιακών ταινιών Public Digital Festival, δίνοντας την ευκαιρία στους ενδιαφερόμενους, να συμμετάσχουν σε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό event που συνδυάζει την τεχνολογία με την τέχνη.
Το 2nd Public Digital Festival απευθύνεται στο νεανικό και δυναμικό κοινό που χρησιμοποιεί και δημιουργεί με κάθε μορφής ψηφιακή συσκευή (κινητό τηλέφωνο, ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, ψηφιακή κάμερα), αγαπά την τέχνη του video και την κινούμενη εικόνα. Μέσα από το φεστιβάλ, νέοι και νέες θα έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν με τα αγαπημένα τους μέσα και να προβάλλουν τη δουλειά τους, μέσα από το διαδίκτυο, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ θα είναι για δεύτερη χρονιά ο Δημήτρης Δανίκας, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής θα είναι ο Σάκης Ρουβάς, ενώ ο μεγάλος χορηγός της διοργάνωσης είναι το κρουασάν Μolto.
Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού απαρτίζεται από αξιόλογα πρόσωπα από το χώρο της υποκριτικής και της μουσικής. Συγκεκριμένα: Αντίνοος Αλμπάνης, Άγγελη Ανδρικοπούλου, Κώστας Ζήκος, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Μυρτώ Κοντοβά, Έκτορας Λυγίζος, Ζέτα Μακρυπούλια, Πάνος Μουζουράκης, Φάνης Μουρατίδης, Μαργαρίτα Μυτιληναίου, Μαρία Ναυπλιώτη, Χρυσούλα Παπαϊωάννου, Γεράσιμος Ρήγας, Σάκης Ρουβάς, Spyros, 48 ώρες.
Θα δοθούν συνολικά οκτώ βραβεία που αφορούν σε υποτροφίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και δώρα τεχνολογίας. Ανάμεσα σε άλλα, προβλέπεται βραβείο κοινού που θα απονεμηθεί από το κοινό μέσα από διαδικασία on-line ψηφοφορίας και τέλος μεγάλο βραβείο που θα επιλεγεί από το σύνολο των συμμετοχών και θα αφορά την καλύτερη ταινία ανεξαρτήτως κατηγορίας.
Δυο νικητές θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να κάνουν το hobby τους επάγγελμα, αφού θα δοθούν δυο υποτροφίες ολοκληρωμένων σπουδών που προσφέρει το τμήμα σκηνοθεσίας της ακαδημίας τέχνης του ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Οι υποτροφίες αφορούν σε διετή κύκλο σπουδών με αναγνωρισμένο κρατικό δίπλωμα του Υπουργείου Παιδείας. Η μια υποτροφία αφορά τη σχολή σκηνοθεσίας και η άλλη σε οποιαδήποτε ειδικότητα επιλέξει ο νικητής ανάμεσα στις 97 ειδικότητες που προσφέρει το ΙΕΚ ΑΚΜΗ στους σπουδαστές τους. Οι συμμετέχοντες καλούνται να δημιουργήσουν ταινίες μικρού μήκους βασισμένες στις ακόλουθες θεματικές:
Video clip στα μέτρα σου": Οι συμμετέχοντες δημιουργούν τα δικά τους video clip επιλέγοντας το αγαπημένο τους μουσικό κομμάτι ή δημιουργούν την δική τους μουσική & την ντύνουν με εικόνες.
"Κάντο όπως θες": Το εικαστικό θέμα αυτής της κατηγορίας είναι ελεύθερο επιτρέποντας στο συμμετέχοντα να αντλήσει έμπνευση από το αντικείμενο ενδιαφέροντός του.
Κοινωνικό μήνυμα «I have to say»: Οι συμμετέχοντες δημιουργούν ένα σποτάκι με κοινωνικό μήνυμα για το περιβάλλον, ειδικές κοινωνικές ομάδες κτλ.
Μια εβδομάδα στην πόλη μου - από το κρουασάν Molto: Η καθημερινότητα και οι ιδιαίτερες στιγμές, ο τρόπος που ζούμε στην πόλη μας, γίνονται το θέμα γι αυτή την κατηγορία ταινιών.
Funny video: Στην κατηγορία αυτή οι διαγωνιζόμενοι στέλνουν τις πιο αστείες η «περίεργες» στιγμές που απαθανάτισαν με την κάμερα τους.
Καλοκαιρινές διακοπές: Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα βίντεο που θα έχουν γυρίσει στις διακοπές τους, αξιοποιώντας το γεγονός ότι ο διαγωνισμός θα τρέχει κυρίως στην περίοδο του καλοκαιριού.
Κι αν κάποιος δεν διαθέτει κανένα από τα παραπάνω ψηφιακά μέσα ή αυτό που διαθέτει δεν συναντά τους καλλιτεχνικούς του στόχους, μια επίσκεψη στα Public μπορεί να δώσει τη λύση. Από ένα ειδικά διαμορφωμένο σημείο του καταστήματος, ο υποψήφιος μπορεί να 'δανειστεί' τον εξοπλισμό και να κάνει 'γύρισμα' μέσα στα Public. Οι διαγωνιζόμενοι μπορούν να αποστέλλουν τις συμμετοχές τους από την 1η Ιουνίου, έως και το τέλος του Σεπτεμβρίου στο www.publicdigitalfestival.gr ή ταχυδρομικά ( περισσότερες λεπτομέρειες στο site).
Στο www.publicdigitalfestival.gr θα μπορεί κανείς να αναζητήσει όλες τις πληροφορίες για το διαγωνισμό, τους όρους συμμετοχής, τις συμμετοχές των ενδιαφερόμενων και φυσικά τα διαγωνιζόμενα videos. Στη διάρκεια του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν πολλά happenings και άλλες εκδηλώσεις μιας και απώτερος στόχος αυτής της διοργάνωσης είναι η επικοινωνία και η δυνατότητα έκφρασης. O διαγωνισμός θα ολοκληρωθεί στις 26 Σεπτεμβρίου, ενώ οι ανακοινώσεις των νικητών και οι απονομές θα γίνουν στο τέλος Οκτωβρίου. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το www.publicdigitalfestival.gr
Ένα αφιέρωμα στον Έρνστ Λιούμπιτς, πρώτες προβολές και νέοι δημιουργοί θα δώσουν το παρόν στο φετινό, 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας- Νύχτες Πρεμιέρας που θα διεξαχθεί από τις 15 έως τις 26 Σεπτεμβρίου στους Κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλων Cinemax Class, Δαναός 1 και 2.
Πλήθος ελληνικών ταινιών θα κάνουν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ. Ανάμεσά τους η νέα ταινία του Νίκου ΠαναγιωτόπουλουΤα Οπωροφόρα της Αθήνας, μια... διαφορετική ξενάγηση στην πρωτεύουσα, που θα προβληθεί το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου.
Πριν την προβολή της ταινίας θα απονεμηθούν τα βραβεία Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Καλύτερων Πρωτοεμφανιζόμενων Ηθοποιών, ενώ θα ακολουθήσει πάρτι.
Στις Νύχτες Πρεμιέρας θα προβληθούν ακόμα η νέα ταινία του Άγγελου Φραντζή, Μέσα στο Δάσος, η οποία γυρίστηκε με μια ψηφιακή φωτογραφική κάμερα και αποτυπώνει ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο.
Ακόμη θα προβληθεί το 45 m2 του Στράτου Τζίτζη με θέμα την ζωή μιας 23χρονης πωλήτριας που φεύγει από το σπίτι της μητέρας της και νοικιάζει ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών, καθώς και το Χάρισμα, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Χριστίνας Ιωακειμίδου.
Αφιέρωμα στον Ερνστ Λιούμπιτς
Αφιέρωμα στον μάστορα της κωμωδίας Ερνστ Λιούμπιτς διοργανώνει το Φεστιβάλ, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ του Λοκάρνο και την Γαλλική Ταινιοθήκη.
Το άγγιγμά του (το γνωστό «Lubitsch touch») συνδυάζει την ανυπέρβλητη κινηματογραφική κομψότητα με το λουσάτο χιούμορ, ενώ οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί της εποχής (Τζέιμς Στιούαρτ, Γκρέτα Γκάρμπο, Μάρλεν Ντίντριχ, Γκάρι Κούπερ, Μορίς Σεβαλιέ) συνεργάστηκαν μαζί του σε κλασικές ταινίες που επηρέασαν εκατοντάδες σκηνοθέτες σε όλο τον κόσμο.
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβληθούν οι ταινίες: Monte Carlo, One Hour With You, Design for Living, Angel, Ninotchka, To Be or Not to Be, Cluny Brown.
Το υπόλοιπο πρόγραμμα
Ο Δολοφόνος Μέσα Μου, η νέα ταινία του Μάικλ Γουίντερμπότομ που έχει προκαλέσει κοινό και κριτικούς -ακόμα και τους πρωταγωνιστές της δίχασε- θα προβληθεί στο Φεστιβάλ. Πρόκειται για την ιστορία ενός σίριαλ κίλερ, τον οποίο ερμηνεύει ο Κέισι Άφλεκ.
Ανέτ Μπένινγκ και Τζούλιαν Μουρ υποδύονται τις ομοφυλόφιλες μητέρες δύο εφήβων που αποφασίζουν να ανακαλύψουν τον βιολογικό τους πατέρα. Όλα αυτά στην ταινία Τα παιδιά είναι εντάξει της Λίσα Τσολοντένκο.
Ο Γκρέγκ Αράκι, πιο ακραίος από ποτέ, επιστρέφει με το Kaboom, το οποίοακολουθεί μια ομάδα νέων που αποφασίζουν να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους. Ρωμαϊκά πάρτι, μυστικές σέκτες, δολοφόνοι, πράκτορες της CIA και εξωγήινοι μπλέκονται και δημιουργούν ένα φιλμ με αναφορές στο σινεμά επιστημονικής φαντασίας.
Ακόμα θα προβληθεί το Chatroom του Χιντέο Νακάτα (σκηνοθέτη των ταινιών Ring), το Μια Γυναίκα, Ένας Άνδρας και Ένα Εστιατόριο για Νουντλς -αμερικανικό ριμέικ του Μόνο Αίμα των αδελφών Κοέν.
Παράλληλα, το τμήμα Μουσική και Φιλμ επιστρέφει με την προβολή ταινιών όπως Benda Bilili, Strange Powers: Stephin Merritt and the Magnetic Fields και Sex And Drugs And Rock n' Roll.
Από τις εκλογές που διενεργήθηκαν τη Δευτέρα 14 Ιουνίου προέκυψε το νέο διοικητικό συμβούλιο της Ενωσης Σκηνοθετών- Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου (ΕΣΠΕΚ): Λάγια Γιούργου (πρόεδρος), Κατερίνα Ευαγγελάκου (αντιπρόεδρος), Αλέξανδρος Παπαηλιού (γραμματέας), Παναγιώτης Φαφούτης (ταμίας), Νίκος Τριανταφυλλίδης (μέλος). Σημειώνουμε ότι η ΕΣΠΕΚ (η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών) αποτελείται από 83 ενεργούς σκηνοθέτες- παραγωγούς, που αντιπροσωπεύουν το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής παραγωγής.
Μια ταινία για τους ανθρώπους του σινεμά που βρίσκονται πίσω από τις κάμερες
Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, Πέμπτη, 17 Iουνίου 2010
O πατέρας των παιδιών μου ***ΔΡΑΜΑ. Σκηνοθεσία: Μία Χάνσεν-Λόβε. Ερμηνεία: Λουί-Ντο Λενκεσέν, Κιάρα Κασέλι, Ερίκ Ελμοσινό, Αλίς Λενκεσέν, Αλίς Γκοτιέ, Σαντρίν Ντιμά
ΚΡΙΤΙΚΗ. Η ταινία της Μία Χάνσεν-Λόβε είναι ένα δράμα για τους ανθρώπους του σινεμά που βρίσκονται πίσω από τις κινηματογραφικές κάμερες. Ενα δράμα για την αληθινή ζωή που αγνοεί τα αντιφατικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών της, των ανθρώπων, και απλώς συνεχίζεται. Η χαρά και η απελπισία, η ζωή και ο θάνατος αποτελούν μια σπείρα που εκτείνεται στο άπειρο.
Ο Γκρεγκουάρ είναι ένας παραγωγός ταινιών σαν και αυτούς που συναντάει κανείς κυρίως στη Γαλλία. Εχει όραμα για το σινεμά, αγαπάει σαν παιδιά του τους σκηνοθέτες και εμπιστεύεται το ένστικτό του, το οποίο ενίοτε τον σπρώχνει σε μεγάλα ρίσκα. Ζει στο Παρίσι αφιερώνοντας τον χρόνο του στη δουλειά και τα Σαββατοκύριακα δραπετεύει στην εξοχή μαζί με την οικογένειά του. Είναι ένας ρομαντικός σε δύσκολες εποχές για ευαίσθητους και καλλιεργημένους παραγωγούς των εικόνων. Ισως και να ανήκει σε ένα είδος προς εξαφάνιση. Τα χρέη τον πνίγουν, ενώ οι μικροί συμβιβασμοί δεν αρκούν για να αποτρέψουν τη χρεοκοπία. Ο Γκρεγκουάρ αυτοκτονεί, προς απογοήτευση δική μας, περίπου στα μισά της διαδρομής.
Η Χάνσεν-Λόβε καίει το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας της, τον πρωταγωνιστή της Λουί-Ντο ντε Λενκεσέν, σαν να θέλει να απαντήσει αρνητικά στο αν ο ήρωάς της είναι είδος προς εξαφάνιση. Τη διεύθυνση της εταιρείας του αναλαμβάνει η σύζυγός του, θέλοντας να τελειώσει όλες τις ταινίες του άντρα της. Η Γαλλίδα σκηνοθέτις είναι αισιόδοξη: ο χρόνος κυλάει και η ζωή συνεχίζεται με τις αντιφάσεις της.
Μέχρι την αυτοκτονία του Γκρεγκουάρ, ο «Πατέρας των παιδιών μου» είναι ένα μικρό διαμάντι. Η Χάνσεν-Λόβε αφουγκράζεται ανάσες, σιωπές και γίνεται εμφατική με ό,τι περιβάλλει τον ήρωά της, δραματοποιώντας φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες. Καλύτερος σύμμαχός της είναι ο Λουί-Ντο Λενκεσέν. Εξωτερικά είναι ήρεμος και φαίνεται να ελέγχει απολύτως τα πράγματα. Εσωτερικά είναι σαν πύργος έτοιμος να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή. Στο δεύτερο μέρος η Χάνσεν-Λόβε χάνει το κέντρο βάρους της ταινίας. Αντί να συμπυκνώνει το υλικό της απλώνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ο «Πατέρας των παιδιών μου» είναι εμπνευσμένος από τον θάνατο του Γάλλου παραγωγού Ιμπέρ Μπαλσάν που αυτοκτόνησε το 2005. «Ηθελε να είναι παραγωγός στην πρώτη μου ταινία. Ο ενθουσιασμός του και η εμπιστοσύνη του ήταν καθοριστικά για μένα. Είχε μια ιδιαίτερη ζεστασιά, μια κομψότητα και μια αύρα», λέει η σκηνοθέτις.
Χαρούμενη διάθεση και φρεσκάδα παρά τα κλισέ
Του Παναγιωτη Παναγοπουλου
Δεν είναι για τα μούτρα σου**½ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ. Σκηνοθεσία: Τζιμ Φιλντ Σμιθ. Ερμηνείες: Τζέι Μπαρούσελ, Aλις Ιβ, Νέιτ Τόρενς, Μάικ Βάουελ, Κρίστεν Ρίτερ, Τ. Τζ. Μίλερ
ΚΡΙΤΙΚΗ. Με ικανοποιητικό τρόπο διαφοροποιείται από τον σωρό των ρομαντικών κομεντί το «Δεν είναι για τα μούτρα σου», παρά το μάλλον συνηθισμένο θέμα. Ενα αταίριαστο ζευγάρι, ένας φτωχός και άχαρος σεκιουριτάς και μια όμορφη και πλούσια κοπέλα, γίνονται στόχος ειρωνικών σχολίων από τους πάντες. Παρά την πορεία της ταινίας προς ένα τετριμμένο φινάλε, αυτή η κομεντί ξεχωρίζει για τη φρεσκάδα και τη χαρούμενη διάθεσή της.
Σε μια επαρχία της Ρουμανίας το 1953 διαδραματίζεται ο «Σιωπηλός γάμος» (**) του Οράτιου Μαλάελε. Ενα ζευγάρι αποφασίζει να παντρευτεί, όμως έχει την ατυχία να κάνει τον γάμο την ημέρα που πεθαίνει ο Στάλιν. Και όταν αποφασίσουν να συνεχίσουν το γλέντι παρά τις προειδοποιήσεις, τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο. Μια ακόμη τηλεοπτική σειρά που μεταφέρεται στον κινηματογράφο είναι το «The A-Team» (**), που σκηνοθέτησε ο Τζο Κάρναχαν, με τον Λίαμ Νίσον, τον Μπράντλεϊ Κούπερ και τον Σάρλτο Κόπλεϊ. Η ταινία είναι μια περιπέτεια γεμάτη από εκρήξεις και θόρυβο, διασκεδαστικά μεν, χωρίς ίχνος σεναρίου δε.
Κυρίως για το καλό καστ αξίζει εν μέρει η αισθηματική ταινία «Γράμματα στην Ιουλιέτα» (**), που σκηνοθέτησε ο Γκάρι Γουίνικ. Μια νεαρή γυναίκα ταξιδεύει στη Βερόνα και στο υποτιθέμενο σπίτι της Ιουλιέτας βρίσκει το παλιό γράμμα μιας ερωτευμένης γυναίκας. Με πολλή προσπάθεια θα επιχειρήσει να φέρει κοντά τους δυο εραστές. Πρωταγωνιστούν η Αμάντα Σέιφριντ, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ.
Στην κωμωδία «The back up plan» (*) που σκηνοθέτησε ο Αλαν Πουλ, η Τζένιφερ Λόπεζ υποδύεται μια γυναίκα που έπειτα από χρόνια μάταιης αναζήτησης συντρόφου, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί μόνη της. Τότε είναι που θα γνωρίσει έναν άντρα που θα τη γοητεύσει, αλλά τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα. Και πιο άχρωμα, και καθόλου αστεία... Προβάλλεται, τέλος, και η κομεντί «Με το ζόρι μαζί», με την Μεγκ Ράιαν στον ρόλο μιας γυναίκας που κρατάει δέσμιο στο σπίτι τον μοιχό σύζυγό της, Τίμοθι Χάτον.
