Μια πονηρή αλεπού

• Ο δημιουργός του «Απίθανου κυρίου Φοξ», Ουές Αντερσον, εξηγεί πώς κατάφερε να... εξημερώσει ένα άγριο ζώο

• Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΕΥΑΝΝΑ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
• Επτά, Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Από την ανορθόδοξη οικογένεια Τένενμπαουμ, σε μια ανορθόδοξη οικογένεια... αλεπούδων. Ο Ουές Αντερσον εκπλήσσει ακόμα μια φορά δημιουργώντας τον «Απίθανο κύριο Φοξ» (την Πέμπτη στα σινεμά), ένα αλλιώτικο animation, που βλέπεται ευχάριστα από μικρούς και μεγάλους.

Στην ταινία του αυτή, που απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ και γυρίστηκε με την τεχνική stop motion, πρωταγωνιστούν, με τη φωνή τους, οι Τζορτζ Κλούνι και Μέριλ Στριπ: «Πού αλλού θα μπορούσα να είμαι η σύζυγος του Τζορτζ Κλούνι;» έχει πει γελώντας η γνωστή ηθοποιός.

«Ο απίθανος κύριος Φοξ» βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο (1970) του διάσημου βρετανού συγγραφέα βιβλίων για παιδιά Ρόαλντ Νταλ («Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας»), ο οποίος πολέμησε ως πιλότος της RAF στην Ελλάδα κατά τη γερμανική εισβολή, τον Απρίλιο του 1941.

Η ταινία διηγείται τις περιπέτειες του κυρίου Φοξ: ενός γοητευτικού αλεπουδάκου, παντρεμένου, με παιδί, που, παρά τις υποσχέσεις του στη γυναίκα του ότι θα αλλάξει ζωή, τελικά ενδίδει στην προοπτική μιας καλής «μπάζας» σε γειτονικά αγροκτήματα. Αρχίζει να κλέβει κοτόπουλα και άλλες λιχουδιές για την οικογένειά του και ανοίγει πόλεμο με τους κακούς αγρότες της περιοχής.

Ο Αντερσον δημιούργησε αλεπούδες που φέρονται σαν άνθρωποι αλλά ενίοτε θυμούνται πως είναι άγρια ζώα... Ο δε κύριος Φοξ βιώνει μια υπαρξιακή κρίση: «Γιατί είμαι αλεπού; Δεν θέλω πια να ζω σε τρύπα». Βία, φτώχεια, επιβίωση, κακοί καπιταλιστές, η ισχύς εν τη ενώσει. Η ταινία, αν και animation, θίγει πολλά...

«Ηταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ως παιδί» λέει ο 41χρονος Ουές Αντερσον («Οικογένεια Τένενμπαουμ», «Υδάτινες ιστορίες», «Ταξίδι στο Darjeeling»). Πριν από εννιά χρόνια, σκέφτηκα να το γυρίσω ταινία, έχοντας την έγκριση της χήρας του Ρόαλντ Νταλ. Ηταν το πρώτο βιβλίο που διασκεύασα. Στο σενάριο ενσωματώσαμε κάποια στοιχεία από τη ζωή του ίδιου του συγγραφέα: για παράδειγμα, το δέντρο που αποτελεί το σπίτι του κ. Φοξ ήταν το δέντρο διπλα στο σπίτι όπου έγραφε. Αλλά και σαν χαρακτήρες μοιάζουν. Σήμερα, υπάρχει και μουσείο γι' αυτόν».

- Στο animation, ο σκηνοθέτης δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο από το μηδέν. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

«Για να καταλάβετε λίγο τα μεγέθη, δημιουργούσαμε δύο με τρία λεπτά ταινίας την εβδομάδα. Οταν είσαι άσχετος με το είδος εκπλήσσεσαι συνειδητοποιώντας πως και το παραμικρό πρέπει να σχεδιαστεί και να κατασκευαστεί. Εμείς επιλέξαμε όσα δείχνουμε να έχουν συγκεκριμένες αναφορές: η πόλη, ας πούμε, όπου διαδραματίζονται όλα αυτά είναι το Μπαθ. Βρεθήκαμε εκεί με την κοπέλα μου και καταλάβαμε πως είναι το ιδανικό μέρος: αυτή η πλατεία, αυτό το φρεάτιο, αυτός ο υπόνομος... Βέβαια όλα έπρεπε πρώτα να γίνουν μινιατούρες. Υπάρχει μια γοητεία στο να δουλεύεις με μικροσκοπικά αντικείμενα».

- Ανορθόδοξος ήταν και ο τρόπος που ηχογραφήσατε τις φωνές των ηρώων σας...

«Συνήθως αυτό που γίνεται με το animation είναι ότι αρχίζουν να ηχογραφούν πριν καν ολοκληρώσουν το γράψιμο της ιστορίας. Σταδιακά. Και ξεχωριστά. Εμεις κάναμε το αντίθετο. Το ηχογραφήσαμε όλο μαζί, και βάλαμε τους ηθοποιούς να παίζουν ο ένας διπλα στον άλλο. Κάπως σαν σε ραδιοφωνικό θεατρικό έργο».

- Ο Κλούνι πώς προέκυψε;

«Η φωνή του είναι υπέροχη και έχει κάτι το ηρωικό. Καταλήξαμε σε αυτόν αμέσως μόλις αποφασίσαμε πως ο κ. Φοξ δεν θα είναι Αγγλος, όπως στο βιβλίο, αλλά Αμερικανός». *