Με 25 μέρες να απομένουν εώς την απονομή των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, οι διανομείς σπεύδουν να διανείμουν ταινίες τους με υποψηφιότητες για Οσκαρ. Ετσι, τη βδομάδα αυτή βγαίνουν στις αίθουσες δύο τέτοιες ταινίες: η ανεξάρτητη «Blue Valentine» του Ντέρεκ Σιανφράνς και το «127 ώρες» του Ντάνι Μπόιλ. Στο πρόγραμμα και άλλες τρεις ταινίες, η αγγλική «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς και δύο ελληνικές, η «Υπογραφή» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου και «Το έτερον ήμισυ» του Βαγγέλη Σεϊτανίδη.
ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς. Σενάριο: Ντέρεκ Σιανφράνς, Τζόι Κέρτις, Κάμι Ντελαβίν. Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Μισέλ Γουίλιαμς, Φέιθ Βλαντίκα. 114' ****
Η βαθμιαία φθορά στη σχέση ενός ζευγαριού, μέσα από τρεις σημαντικές στιγμές της εξάχρονης συμβίωσής του, σε μια δοσμένη με λεπτομέρεια, οξυδέρκεια και ρεαλισμό και με έξοχες ερμηνείες ταινία. Οι συζυγικές σχέσεις, από το ξεκίνημα ώς τη σταδιακή φθορά τους, είναι στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής μελαγχολικής ταινίας. Πρωταγωνιστές ένα συνηθισμένο ζευγάρι εργατικής τάξης: ο μπογιατζής Ντιν και η νοσοκόμα Σίντι. Η ταινία αρχίζει στο παρόν, με το ζευγάρι να έχει κλείσει έξι χρόνια γάμου κι ενώ η σχέση τους έχει ήδη φθαρεί.
Οι πρώτες σκηνές, με την αναζήτηση του εξαφανισμένου, και στη συνέχεια το θάψιμο του νεκρού σκυλιού του τετράχρονου κοριτσιού τους και την ιδιαίτερη συμπεριφορά του καθενός από τους δυο μάς αποκαλύπτουν την ήδη προβληματική σχέση τους και καθορίζουν την πορεία, αλλά και το μέλλον τους.
Σε μια σειρά φλας-μπακ χωρίς χρονολογική σειρά, που τα αναμιγνύει κάθε τόσο με το παρόν, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τις αποκαλύψεις του Φεστιβάλ του Σάντανς, Ντέρεκ Σιανφράνς, παρακολουθεί το ζευγάρι μέσα από σκηνές επιλεγμένες για να φωτίσουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους, από την αρχική ειδυλλιακή, όλο ενέργεια και αληθινό πάθος σχέση τους ώς τη σταδιακή, αναπόφευκτη διάλυσή της.
Μια χαμηλών τόνων, μελαγχολική στην πραγματικότητα ταινία, με έξοχες ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές: τον Ράιαν Γκόσλινγκ, που τονίζει ιδιαίτερα το ρομαντισμό, την ενέργεια και τον αυθορμητισμό του Ντιν και τη Μισέλ Γουίλιαμς (υποψήφια για Οσκαρ α' γυναικείου ρόλου), που υποβάλλει με ελεγχόμενη λεπτότητα όχι μόνο τις μικρές, διαρκώς αναπτυσσόμενες, διαφορές ανάμεσά τους, αλλά και την κουραστική καθημερινότητα της μητέρας και συζύγου με τις πολλές, συχνά αξεπέραστες ευθύνες. Συνολικά, μια ταινία δείγμα του πολύ καλού ανεξάρτητου κινηματογράφου που διαρκώς συρρικνώνεται.
127 Hours. ΗΠΑ, 210. Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ. Σενάριο: Ντάνι Μπόιλ, Σάιμον Μπιουφόι, από το βιβλίο του Αρον Ράλστον. Ηθοποιοί: Τζέιμς Φράνκο, Αμπερ Τάμπλιν, Κέιτ Μάρα, Κλεμάνς Ποεζί. 93'
***
Αγωνία και σασπένς σε μια υποψήφια για 6 Οσκαρ ταινία, γύρω από την αληθινή ιστορία ενός ορειβάτη και τις εφιαλτικές ώρες που περνά, παγιδευμένος σ' ένα φαράγγι. Το βασικό λάθος του Αρον ήταν ότι ξεκίνησε για ορειβασία στα έρημα φαράγγια της Γιούτα μόνος του, χωρίς να πει σε κανέναν πού πάει. Η ταινία τον παρουσιάζει κάθε άλλο παρά ήρωα.
Στο μεγαλύτερο μέρος τής, βασισμένης στο βιβλίο του Αρον Ράλστον, ταινίας, που σκηνοθέτησε ο βραβευμένος ήδη με Οσκαρ («Slumdog Millionaire») σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ («Trainspotting», «28 μέρες μετά»), παρακολουθούμε τις υπομονετικές, αν και απελπισμένες, προσπάθειες του Αρον να απελευθερώσει το χέρι του για να μπορέσει να σωθεί.
Ενώ οι ώρες και οι μέρες περνούν, ο Αρον (μια πολύ δυνατή, συγκλονιστική ερμηνεία από τον υποψήφιο για Οσκαρ Τζέιμς Φράνκο) καταγράφει την εφιαλτική οδύσσειά του με τη βιντεο-κάμερα που έτυχε να έχει μαζί του, ενώ σχολιάζει, συχνά με χιούμορ, την κατάστασή του (σε μια στιγμή μάλιστα φαντάζεται να παίρνει μέρος σ' ένα χαζό σόου), μέχρι και το πέταγμα, κατά τακτές ώρες, ενός γερακιού, πάνω από τη μικρή σχισμή που του αποκαλύπτει μέρος του ουρανού κι από όπου, για μερικά λεπτά κάθε πρωί, ζεσταίνει το κορμί του ο ήλιος.
Με τον τρόπο που τοποθετεί την κάμερα, τις περιορισμένες κινήσεις της και ένα καλομελετημένο, γρήγορο μοντάζ, ο Μπόιλ μας κάνει συνένοχο του παγιδευμένου νέου. Μαζί του αγωνιούμε και μαζί του αγωνιζόμαστε και, τελικά, μαζί του υποφέρουμε, όταν, ύστερα από πέντε μέρες, για να απεμπλακεί από τη θανάσιμη παγίδα του, αρχίζει να κόβει το χέρι του, με το μοναδικό, έστω και αμβλύ, εργαλείο που έχει στη διάθεσή του. Σε σκηνές έντονα ρεαλιστικές, όπου η ωμότητα καταντά ανυπόφορη.
Σκηνές σίγουρα φριχτές, αλλά που δίνονται με τέτοια δύναμη που σε κρατάνε καθηλωμένο στη θέση σου. Σε μια ταινία που, παρά το θέμα της, βλέπεται, όσο και αν φαίνεται παράξενο, με ξεχωριστή απόλαυση, χάρη στο χιούμορ και την όλη διάθεση της σκηνοθετικής αντιμετώπισης.
Βρετανία, 2009. Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς. Σενάριο: Κρίστοφερ Χάμτον. Ηθοποιοί: Μισέλ Φάιφερ, Ρούπερτ Φρεντ, Κάθι Μπέιτς, Ανίτα Πάλενμπεργκ. 100' ***
Η ιστορία ενός αδύνατου έρωτα ανάμεσα σ' έναν 20χρονο νέο και μια σαραντάρα εταίρα, στο Παρίσι της Μπελ Επόκ, με βάση ένα βιβλίο της Κολέτ, σε μια εικαστικά λαμπρή ταινία. Τον δυνατό, αν και χωρίς μέλλον, έρωτα ανάμεσα σε μια πλούσια, σαραντάρα εταίρα (μια πολύ πειστική και πάντα όμορφη Μισέλ Φάιφερ) και τον 20χρονο Φρεντ, που όλοι αποκαλούν Cheri (τέλειος στο ρόλο ο Ρούπερτ Φρεντ), γιο μιας πρώην εταίρας και ανταγωνίστριάς της (Κάθι Μπέιτς), στο Παρίσι της Μπελ Επόκ, στις αρχές του 20ού αιώνα, με βάση το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο βιβλίο της Κολέτ, αφηγείται στην ταινία του αυτή ο Στίβεν Φρίαρς.
Αντίθετα με τις ίντριγκες και τις προσωπικές εκδικήσεις που συναντάμε στις «Επικίνδυνες σχέσεις», την άλλη ρομαντική ταινία εποχής τού Φρίαρς, εδώ εκείνο που εξυμνείται είναι ο έρωτας. Ο Φρίαρς στήνει μια εικαστικά λαμπρή ταινία που δίνει την ατμόσφαιρα της Μπελ Επόκ (τα ντεκόρ, τα κοστούμια, οι χώροι είναι επιλεγμένοι με φροντίδα και γνώση της εποχής). Παράλληλα, καταφέρνει να αναπτύξει με πειστικότητα και δύναμη τις διάφορες επιμέρους σκηνές, που τονίζουν το αναπότρεπτο πέρασμα του έρωτα αλλά και της εφήμερης ομορφιάς.
Ενώ πίσω από το φαινομενικά ευχάριστο και στιλπνό ύφος της ταινίας ανακαλύπτει κανείς και μια βαθύτερη, μελαγχολική ματιά. Στα προτερήματα της ταινίας και οι πολύ ωραίοι, διανθισμένοι με χιούμορ και ειρωνεία, διάλογοι του Κρίστοφερ Χάμπτον.
Ελλάδα, 2011. Σκηνοθεσία-Σενάριο: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος. Ηθοποιοί: Γιώργος Χωραφάς, Μαρία Πρωτόπαππα, Αλεξία Καλτσίκη, Νίκος Κουρής, Δημήτρης Λιγνάδης. 130' ** ½
Ενας ερωτευμένος άντρας θυσιάζει μέρος της προσωπικότητάς του για χάρη της γυναίκας που αγαπά, σε μια δοσμένη με άνεση αλλά και σασπένς ταινία. Πολύ καλός στο ρόλο ο Γιώργος Χωραφάς. Η ταινία αρχίζει με την έρευνα της Αννας, μιας νεαρής ιστορικού τέχνης, που για να διοργανώσει ένα αφιέρωμα στο έργο της ζωγράφου Μαρίας Δήμου, που αυτοκτόνησε, πλησιάζει τον Αγγελο, σύντροφο της Μαρίας.
Μαζί τους ταξιδεύουμε σε διάφορες εποχές στο παρελθόν, για να παρακολουθήσουμε τη σχέση του Αγγέλου με τη Μαρία, από την εποχή που, φιλόδοξοι νέοι, γνωρίζονται στο Παρίσι του '68, όταν ο τρελά ερωτευμένος μαζί της Αγγελος υπογράφει τους πίνακές του με το όνομα της Μαρίας, μέχρι τις τελευταίες συναντήσεις τους. Με άνεση κινεί τα πρόσωπά του στους διάφορους εσωτερικούς ή εξωτερικούς χώρους, με τον Ηλία Κωνσταντακόπουλο να δημιουργεί τη σωστή ατμόσφαιρα με την εξαιρετική φωτογραφία του. Ο Γιώργος Χωραφάς αναπλάθει με την ίδια πειθώ τις διάφορες ηλικίες του χαρακτήρα του, δείχνοντάς μας, για μια ακόμη φορά, πόσο καλός μπορεί να είναι όταν έχει τον κατάλληλο σκηνοθέτη. Αρκετά καλή στον ρόλο της Μαρίας, η Μαρία Πρωτόπαππα. Στους υπόλοιπους ρόλους αξίζει ν' αναφέρω την Αλεξία Καλτσίκη (Αννα) και τον Νίκο Κουρή (στο ρόλο του Ορφανού, του ανθρώπου που εκβιάζει το ζευγάρι).
Ελλάδα, 2011. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Σεϊτανίδης. Σενάριο: Παναγιώτης Χριστόπουλος. Ηθοποιοί: Κρατερός Κατσούλης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Κατερίνα Παπουτσάκη.
½
Οι περιπέτειες ενός ζευγαριού θεραπευτών γάμου σε μια μέτρια, χωρίς ιδιαίτερο γέλιο, κωμωδία.
No comments:
Post a Comment