Εκοψε το χέρι του και διεκδικεί Οσκαρ

Ρεσιτάλ δίνει ο Τζέιμς Φράνκο στον ρόλο του ορειβάτη που αυτοακρωτηριάζεται για να σώσει τη ζωή του, στις «127 ώρες»

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Η απίστευτη ιστορία του ορειβάτη Αρον Ράλστον που, παγιδευμένος στα βράχια της Γιούτας, αναγκάστηκε να ξεπεράσει τα όριά του για να σώσει τη ζωή του, μεταφέρθηκε στις «127 ώρες» («127 hrs», ΗΠΑ, 2010) από τον Ντάνι Μπόιλ των «Τrainspotting» και «Slumdog millionaire», δίνοντας την ευκαιρία στον Τζέιμς Φράνκο να προσθέσει στη φιλμογραφία του έναν ρόλο για τον οποίο θα πρέπει να αισθάνεται πολύ υπερήφανος. Η υποψηφιότητά του για το Οσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου άλλωστε τα λέει όλα. Την περισσότερη ώρα έχεις την εντύπωση ότι ο Φράνκο- ο οποίος ως πριν από μερικά χρόνια δεν έχαιρε εκτίμησης - παίζει σε ένα πολύ δύσκολο μονόπρακτο με μοναδικό συμπρωταγωνιστή το ακίνητο χέρι του.

Οι λύσεις που προσπαθεί να σκαρφιστεί (σουγιάς, φακός κτλ.) αλλά και τα φλας μπακ από τη ζωή του προσθέτουν στην ταινία το υλικό που χρειάζεται για να ξεπεράσει το εμπόδιο της μονοτονίας, όπως περίπου είχε συμβεί και με το υποτιμημένο στην Ελλάδα «Βuried», όπου ο Ράιαν Ρέινολντς καθ΄ όλη τη διάρκεια της ταινίας βρισκόταν εγκλωβισμένος σε ένα κιβώτιο. Από την άλλη πλευρά βέβαια οι «127 ώρες» είναι ένα φιλμ που μπορεί να σου κάνει τα νεύρα κουρέλι, πόσω μάλλον όταν ξέρεις την εξέλιξη, αφού είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία με όχι και τόσο αίσια κατάληξη.

* Ο καταραμένος έρωτας ανάμεσα σε έναν προβληματικό νεαρό (Ράιαν Γκόσλινγκ) και στη γυναίκα του (Μισέλ Γουίλιαμς) τροφοδοτεί με ιδέες το σενάριο της ταινίας «Βlue Valentine» (ΗΠΑ, 2010) με την οποία ο Ντέρεκ Τσιανφράνς έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους. Το φιλμ καταγράφει στιγμές από τη ζωή του ζευγαριού σε διαφορετικές «φάσεις» και όχι με γραμμική αφήγηση. Από το παρελθόν στο παρόν και πάλι πίσω, συχνά αναρωτιέσαι πού βρίσκεται ο κανονικός χρόνος της ταινίας.

Ο έντονος πρώτος έρωτας, η «ελευθερία» της απομόνωσης στο ύπαιθρο που μετατρέπεται σε σκλαβιά, η ρουτίνα, οι οικονομικές δυσκολίες, το πείσμα, το πάθος, ένα παιδί, η τρελή επιθυμία (εκείνου) που γίνεται εξάρτηση. Τους βλέπουμε να κάνουν έρωτα, να τσακώνονται, να βρίζουν ο ένας τον άλλον, να πηγαίνουν στην τουαλέτα, να πλένονται. Ο φακός δεν αφήνει τίποτε ανεξιχνίαστο, εστιάζοντας κυρίως στην περίπτωση του άνδρα, που ολοφάνερα είναι ένας πιο αβανταδόρικος ρόλος, κάτι που μας έκανε να απορήσουμε όταν είδαμε τη Γουίλιαμς- και όχι τον Γκόσλινγκ- να είναι υποψήφια για Οσκαρ.

• Στο κρεβάτι με τη Μισέλ Πφάιφερ

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Κολέτ, η ταινία «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς, που βγαίνει στις αίθουσες με καθυστέρηση δύο ετών, τοποθετείται στην παριζιάνικη Μπελ Επόκ των αρχών του 20ού αιώνα και αναφέρεται στην «επικίνδυνη» σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια πλούσια εταίρα (Μισέλ Πφάιφερ) και σε έναν κατά πολλά χρόνια νεότερό της (Ρούπερτ Φρεντ) ο οποίος τυγχάνει γιος μιας άλλης εταίρας (Κάθι Μπέιτς), φίλης αλλά και ανταγωνίστριας της πρώτης. Κοστούμια, τουαλέτες, επαύλεις, καυστικό χιούμορ, δηλητηριώδεις ατάκες που «σκοτώνουν» ανάμεσα στις δύο εταίρες (σαν ένα ασταμάτητο παιχνίδι πινγκ πονγκ), ανάλαφρη διάθεση αλλά και ένας έντονος αδιέξοδος έρωτας πλάθουν τον κόσμο μιας ταινίας την οποία ευχαριστιέσαι όχι μόνο να βλέπεις αλλά και να ακούς.

Η (αγέραστη) Πφάιφερ είναι πανέμορφη και αισθησιακή όπως πάντα, το χιούμορ καυστικό και πικρό και το όλο στήσιμο ιδανικό για να λατρέψουν την ταινία όσοι παρακολουθούν με πάθος τη μόδα. Ισως το φιλμ να κάνει λίγο κοιλιά στο... κρεβάτι με την Πφάιφερ και τον Φρεντ, όπου πάνω- κάτω ξέρεις τι περίπου να περιμένεις, όμως σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα έχει μια φινέτσα που σπανίως βρίσκουμε πια στο σινεμά. Γι΄ αυτό και το συνιστούμε ανεπιφύλακτα.

• Η ήρεμη δύναμη του έρωτα

Ενας άνδρας έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για τον μοναδικό έρωτα της ζωής του. Στην κυνική εποχή μας ακούγεται σαν ιδέα σεναρίου επιστημονικής φαντασίας, αυτό ακριβώς όμως είναι το θέμα που πραγματεύεται η «Υπογραφή», δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, γνωστού κυρίως από τον χώρο του ντοκυμαντέρ («Οταν ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη»). Ο άνδρας είναι ζωγράφος (Γιώργος Χωραφάς), το ίδιο και η γυναίκα στην οποία παραδίδεται άνευ όρων (Μαρία Πρωτόπαππα). Για τον έρωτα της ζωής του θα υπογράψει συμβόλαιο εφ΄ όρου ζωής με την ανυπαρξία. Εκείνος θα ζωγραφίζει (γιατί έχει πραγματικό ταλέντο), εκείνη θα υπογράφει. Και εκείνη τον αγαπά, για εκείνον όμως δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή.

Η ιστορία τους βέβαια, η οποία εκτυλίσσεται μέσα από την έρευνα μιας ιστορικού τέχνης (Αλεξία Καλτσίκη), δεν θα είναι στρωτή και γυαλιστερή. Αντιθέτως, όπως όλες οι μεγάλες ιστορίες αγάπης, θα έχει πολύ πόνο. Ο Χαραλαμπόπουλος και το επιτελείο του δούλεψαν με στοργή πάνω σε μια σύνθετη ιστορία (δεν λείπει το αστυνομικό μυστήριο), η οποία παρά τη μεγάλη διάρκειά της (το μόνο ίσως ελάττωμα) σε κερδίζει με την ευαισθησία και τη λεπτότητα που κρύβει μέσα της. Συμπρωταγωνιστεί ο Νίκος Κουρής στην πιο σκοτεινή στιγμή της κινηματογραφικής καριέρας του.

* Προβάλλεται επίσης η κωμωδία του Βαγγέλη Σεϊτανίδη «Το έτερον ήμισυ», που ασχολείται με τα προβλήματα σύγχρονων ζευγαριών κάνοντας αναφορές στον Αδάμ, στην Εύα και στον καταραμένο όφι- τον υποδύεται ο Γιάννης Ζουγανέλης. Τρέχα, γύρευε...