Sunday, February 27, 2011

Στην Δανία το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας - Δεν τα κατάφερε ο «Κυνόδοντας»

Ο Κρίστιαν Μπέιλ με το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου ανά χείρας
Ο Κρίστιαν Μπέιλ με το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου ανά χείρας   
Λος Αντζελες. Δεν κατάφερε ο Κυνόδοντας να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το οποίο απέσπασε το In a better world από τη Δανία. Τέσσερα Όσκαρ έχει κερδίσει το Social Network μέχρι στιγμής, ενώ δύο ο Λόγος του Βασιλιά.
  • Ζωντανά η απονομή στο in.gr
Σε μία ως επί το πλείστον βαρετή τελετή, με ελάχιστα διαλείμματα γέλιου και αρκετά χασμουρητά, το In A Better World κέρδισε την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, αλλά και το φαβορί Biutiful του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Μέχρι στιγμής, συνολικά, τέσσερα Όσκαρ έχει κατακτήσει το Inception, τρία το Social Network, από δύο τα The Fighter, Toy Story 3 και Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ενώ δύο Ο Λόγος του Βασιλιά.

Ο Τομ Χούπερ κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του -θεωρούμενο φαβορί- Ντέιβιντ Φίντσερ στην κατηγορία της καλύτερης σκηνοθεσίας και «στέφθηκε» εκείνος νικητής με τον Βασιλιά του.

Στην Μελίσα Λίο για την ερμηνεία της στο The Fighter απονεμήθηκε το βραβείο Β' γυναικείου ρόλου, το οποίο παρουσίασε ο ηθοποιός Κερκ Ντάγκλας, παίζοντας με την αγωνία των πέντε υποψηφίων. Η Μελίσα Λίο ήταν φαβορί, αλλά μετά από μία διαδικασία αυτοπροώθησης που θεωρήθηκε από πολλούς αρκετά «άκομψη», η 14χρονη Χάιλι Στάινφελντ είχε θεωρηθεί ότι θα κέρδιζε το βραβείο.

Ο Κρίστιαν Μπέιλ κέρδισε -όπως αναμενόταν- το βραβείο Β' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο Τhe Fighter.

Το βραβείο σκηνογραφίας απέσπασε Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ενώ το δεύτερο, εκείνο της φωτογραφίας απέσπασε το Inception.

Ο Τζάστιν Τίμπερλέικ δήλωσε ότι είναι ο Μπάνγκσι -αστειευόμενος έτσι με το θέμα της ταυτότητας του μυστηριώδους καλλιτέχνη- και στη συνέχεια παρουσίασε το βασίλειο του Σρεκ, αλλάζοντας το σκηνικό, για να παρουσιάσει μαζί με τη Μίλα Κούνις τα βραβεία κινουμένων σχεδίων. Εκείνο της ταινίας κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους απέσπασε το The Lost Thing, ενώ το βραβείο καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους κέρδισε -όπως αναμενόταν- το Toy Story 3.

Ο Άαρον Σόρκιν κέρδισε, όπως αναμενόταν, το Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για το Social Network, ενώ ο Ντέιβιντ Σάιντλερ κέρδισε το βραβείο καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου για τον Λόγο του Βασιλιά.

Στους Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος (The Social Network) το Όσκαρ καλύτερης μουσικής, ενώ ο Ράντι Νιούμαν κέρδισε το βραβείο για καλύτερο τραγούδι με το We Belong Together από το Toy Story 3.

Όσκαρ ήχου, αλλά και ηχητικών εφέ απέσπασε το Inception. Όσκαρ οπτικών εφέ και πάλι στο Ιnception.

Όσκαρ καλύτερου μοντάζ κέρδισε το Social Network.

Βραβείο μακιγιάζ απέσπασε το Wolfman, ενώ Όσκαρ κοστουμιών απέσπασε η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ μικρού μήκους απέσπασε το Strangers No More, ενώ το God of Love αναδείχθηκε καλύτερη ταινία μικρού μήκους.

Μάλλον λόγω... επικαιρότητας απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ το Inside Job, το οποίο κατηγορεί τους οικονομικούς θεσμούς για την μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το Μεγάλο Κραχ, αφήνοντας χωρίς βραβείο τον αναμενόμενο νικητή -και εξαιρετικό φιλμ- Exit through the gift shop του Μπάνγκσι.

Οι σταρ του Χόλιγουντ έφτασαν στο Kodak Theater, φορώντας εντυπωσιακές δημιουργίες.
Η τελετή απονομής ξεκίνησε με ένα χιουμοριστικό βιντεάκι και ένα «ταξίδι στου μυαλού» στις υποψήφιες ταινίες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας -παρόμοιο με εκείνο του Inception-, από τους παρουσιαστές Αν Χάθαγουεϊ και Τζέιμς Φράνκο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δεύτερος είναι εκτός από παρουσιαστής και υποψήφιος και για Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου (για την ταινία 127 Ώρες).

Ο Λόγος του Βασιλιά είχε ήδη αναδειχθεί σε «αγαπημένο παιδί» των ενώσεων κριτικών και ήλπιζε να είναι εκείνος ο μεγάλος νικητής της βραδιάς που θα σαρώσει τα Όσκαρ για τα οποία είναι υποψήφιος.

Το βραβείο A' ανδρικού ρόλου ο Κόλιν Φερθ το έχει στο «τσεπάκι» του για την ερμηνεία του ως βασιλιά Γεωργίου του 6ου, ο οποίος εκτός από τα προβλήματα διαδοχής του θρόνου είχε να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα τραυλισμού του.

Πιθανότατα και το βραβείο καλύτερης ταινίας, ίσως και σκηνοθεσίας θα δοθεί στον Λόγο του Βασιλιά -αν και σε αυτές τις δύο κατηγορίες το χρυσό αγαλματάκι διεκδικεί με αξιώσεις το Social Network και ο σκηνοθέτης του Ντέιβιντ Φίντσερ.

Το Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας γράφει, πάντως, το όνομα Νάταλι Πόρτμαν, η οποία στον Μαύρο Κύκνο του Ντάρεν Αρονόφσκι (από τις αδικημένες ταινίες με μόλις πέντε υποψηφιότητες).

Το Χόλιγουντ βραβεύει τους καλύτερους του 2010

  • Απόψε η 83η τελετή απονομής των Όσκαρ
Tα κόκκινα χαλιά στρώθηκαν για το ετήσιο ραντεβού των σταρ του Χόλιγουντ. Στις 3 τα ξημερώματα (ώρα Ελλάδας) θα πραγματοποιηθεί η φετινή, 83η, τελετή απονομής των βραβείων της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογραφικών τεχνών και επιστημών ή για τους φίλους της έβδομης τέχνης, σήμερα είναι η βραδιά των Όσκαρ.
Η φετινή τελετή χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ...ελληνικό ταπεραμέντο, αφού στην κατηγορία της καλύτερης ξένης ταινίας διαγωνίζεται ο "Κυνόδοντας" του Γιώργου Λάνθιμου. Ακόμα, η ελληνοαμερικανίδα Αρετή Μαρία Ζαφειροπούλου, κατά κόσμο Μαίρη Ζόφρις, διεκδικεί το Όσκαρ κοστουμιών για το γούεστερν "Αληθινό Θράσος", των αδελφών Κοέν.
Φαβορί της αποψινής τελετής φαίνεται πως θα είναι ο αριστοτεχνικός "Λόγος του Βασιλιά", που έχει κλέψει τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών, αλλά και το νεανικό, δροσερό και ...ταχύτατο σε διαλόγους και αλλαγή σκηνών "Social Network" του Ντέιβιντ Φίντσερ. Τα προγνωστικά δίνουν το Όσκαρ του πρώτου ανδρικού ρόλου στον Κόλι Φερθ και του πρώτου γυναικείου στη Νάταλι Πόρτμαν.
Την τελετή θα παρουσιάσουν η Αν Χάθαγουει και Τζέιμς Φράνκο. Ο Φράνκο είναι  παράλληλα υποψήφιος για το Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου.
Οι υποψηφιότητες έχουν ως εξής:
Καλύτερης ταινίας
    * Black Swan (Ο μαύρος κύκνος)
    * The Fighter
    * Inception
    * The Kids Are All Right
    * The King's Speech (Ο λόγος του βασιλιά)
    * 127 Hours
    * The Social Network
    * Toy Story 3
    * True Grit (Αληθινό θράσος)
    * Winter's Bone
'Α ανδρικού ρόλου
    * Javier Bardem για το "Biutiful"
    * Jeff Bridges για το "True Grit"
    * Jesse Eisenberg για το "The Social Network"
    * James Franco για το "127 Hours" 
'Β ανδρικού ρόλου
    * Christian Bale για το "The Fighter"
    * John Hawkes για το "Winter's Bone"
    * Jeremy Renner για το "The Town"
    * Mark Ruffalo για το "The Kids Are All Right"
    * Geoffrey Rush για το "The King's Speech" 
'Α γυναικείου ρόλου

    * Annette Bening για το "The Kids Are All Right"
    * Nicole Kidman για το "Rabbit Hole"
    * Jennifer Lawrence για το "Winter's Bone"
    * Natalie Portman για το "Black Swan"
    * Michelle Williams για το "Blue Valentine"


'Β γυναικείου ρόλου
    * Amy Adams για το "The Fighter"
    * Helena Bonham Carter για το "The King's Speech"
    * Melissa Leo για το "The Fighter"
    * Hailee Steinfeld για το "True Grit"
    * Jacki Weaver για το "Animal Kingdom"

Καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων της χρονιάς

    * How to Train Your Dragon (Paramount) των Chris Sanders και Dean DeBlois
    * The Illusionist (Sony Pictures Classics) του Sylvain Chomet
    * Toy Story 3 (Walt Disney) του Lee Unkrich

Καλλιτεχνικής διεύθυνσης

    * Alice in Wonderland (Walt Disney), Robert Stromberg (Production Design), Karen O'Hara
    * Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 (Warner Bros.), Stuart Craig (Production Design), Stephenie McMillan
    * Inception (Warner Bros.), Guy Hendrix Dyas (Production Design), Larry Dias και Doug Mowat
    * The King's Speech (Paramount), Eve Stewart (Production Design), Judy Farr
    * True Grit (Paramount), Jess Gonchor (Production Design), Nancy Haigh

Φωτογραφίας

    * Black Swan (Fox Searchlight) Matthew Libatique
    * Inception (Warner Bros.) Wally Pfister
    * The King's Speech (The Weinstein Company) Danny Cohen
    * The Social Network (Sony Pictures Releasing) Jeff Cronenweth
    * True Grit (Paramount) Roger Deakins


Ενδυματολογίας

    * Alice in Wonderland (Walt Disney) Colleen Atwood
    * I Am Love (Magnolia Pictures) Antonella Cannarozzi
    * The King's Speech (The Weinstein Company) Jenny Beavan
    * The Tempest (Miramax) Sandy Powell
    * True Grit (Paramount) Mary Zophres


Σκηνοθεσίας
    * Black Swan (Fox Searchlight), Darren Aronofsky
    * The Fighter (Paramount), David O. Russell
    * The King's Speech (The Weinstein Company), Tom Hooper
    * The Social Network (Sony Pictures Releasing), David Fincher
    * True Grit (Paramount), Joel Coen και Ethan Coen

Ντοκιμαντέρ
    * Exit through the Gift Shop
    * Gasland
    * Inside Job
    * Restrepo
    * Waste Land


Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους

    * Killing in the Name
    * Poster Girl
    * Strangers No More
    * Sun Come Up
    * The Warriors of Qiugang


Μοντάζ

    * Black Swan (Fox Searchlight) Andrew Weisblum
    * The Fighter (Paramount) Pamela Martin
    * The King's Speech (The Weinstein Company) Tariq Anwar
    * 127 Hours (Fox Searchlight) Jon Harris
    * The Social Network (Sony Pictures Releasing) Angus Wall και Kirk Baxter

Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία

    * Biutiful, Μεξικό
    * Dogtooth, Ελλάδα
    * In a Better World, Δανία
    * Incendies, Καναδάς
    * Outside the Law, Αλγερία
Μακιγιάζ

    * Barney's Version / Adrien Morot
    * The Way Back  /Edouard F. Henriques, Gregory Funk και Yolanda Toussieng
    * The Wolfman  /Rick Baker και Dave Elsey
Μουσικής (Original score)

    * How to Train Your Dragon / John Powell
    * Inception / Hans Zimmer
    * The King's Speech / Alexandre Desplat
    * 127 Hours  / A.R. Rahman
    * The Social Network / Trent Reznor και Atticus Ross

Μουσικής (Original song)

    * Coming Home από Country Strong / Μουσική και στίχοι των Tom Douglas, Troy Verges και Hillary Lindsey
    * I See the Light από Tangled / Μουσική του Alan Menken Στίχοι του Glenn Slater
    * If I Rise από 127 Hours / Μουσική του A.R. Rahman Στίχοι των Dido και Rollo Armstrong
    * We Belong Together από  Toy Story 3 / Μουσική και στίχοι του Randy Newman


Ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους
    * Day & Night
    * The Gruffalo
    * Let's Pollute
    * The Lost Thing
    * Madagascar, carnet de voyage
 
Ταινίας μικρού μήκους

    * The Confession
    * The Crush
    * God of Love
    * Na Wewe
    * Wish 143

Μοντάζ ήχου

    * Inception (Warner Bros.) Richard King
    * Toy Story 3 (Walt Disney) Tom Myers και Michael Silvers
    * Tron: Legacy (Walt Disney) Gwendolyn Yates Whittle και Addison Teague
    * True Grit (Paramount) Skip Lievsay και Craig Berkey
    * Unstoppable (20th Century Fox) Mark P. Stoeckinger

Μιξάζ ήχου

    * Inception (Warner Bros.) Lora Hirschberg, Gary A. Rizzo και Ed Novick
    * The King's Speech (The Weinstein Company) Paul Hamblin, Martin Jensen και John Midgley
    * Salt (Sony Pictures Releasing) Jeffrey J. Haboush, Greg P. Russell, Scott Millan και William Sarokin
    * The Social Network (Sony Pictures Releasing) Ren Klyce, David Parker, Michael Semanick και Mark Weingarten
    * True Grit (Paramount) Skip Lievsay, Craig Berkey, Greg Orloff και Peter F. Kurland

Οπτικών εφέ

    * Alice in Wonderland / Ken Ralston, David Schaub, Carey Villegas και Sean Phillips
    * Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 / Tim Burke, John Richardson, Christian Manz και Nicolas Aithadi
    * Hereafter / Michael Owens, Bryan Grill, Stephan Trojanski και Joe Farrell
    * Inception / Paul Franklin, Chris Corbould, Andrew Lockley και Peter Bebb
    * Iron Man 2 / Janek Sirrs, Ben Snow, Ged Wright και Daniel Sudick

Διασκευασμένου σεναρίου
   * 127 Hours (Fox Searchlight), Σενάριο των Danny Boyle & Simon Beaufoy
    * The Social Network (Sony Pictures Releasing), Σενάριο του Aaron Sorkin
    * Toy Story 3 (Walt Disney), Σενάριο του Michael Arndt. Ιστορία των John Lasseter, Andrew Stanton και Lee Unkrich
    * True Grit (Paramount), Σενάριο των Joel Coen & Ethan Coen
    * Winter's Bone (Roadside Attractions), Διασκευασμένο για την ταινία από Debra Granik & Anne Rosellini
 
Πρωτότυπου σεναρίου
    * Another Year (Sony Pictures Classics), Mike Leigh
    * The Fighter (Paramount), Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson, Keith Dorrington, Paul Tamasy και Eric Johnson
    * Inception (Warner Bros.), Christopher Nolan
    * The Kids Are All Right (Focus Features),  Lisa Cholodenko και Stuart Blumberg
    * The King's Speech (The Weinstein Company), David Seidler
  • enet.gr, 17:04 Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011 
  • Στο διαδίκτυο

    Νέα ταινία από τον Γιάννη Σμαραγδή

    Βασίζεται στη ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη και εξασφάλισε διεθνή διανομή πριν αρχίσουν τα γυρίσματα 
    Την ιστορία ενός πειρατή, του Ιωάννη Βαρβάκη, που γίνεται ζάπλουτος έμπορος χαβιαριού, πραγματεύεται η νέα ταινία του διακεκριμένου και πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή –η τελευταία του ταινία, «El Greco», έσπασε όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων φτάνοντας το 1.200.000 θεατές τη χρονιά που προβλήθηκε– σε παραγωγή της Alexandros Film.
    • Χρήμα και πολιτική
    H ταινία με τίτλο «Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι» βασίζεται στην πραγματική ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη, ο οποίος δεν σταματά να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εμπόδιο για την απόκτηση χρήματος, εξουσίας και πολιτικής επιρροής, για να χαρίσει στο τέλος όλα του τα υπάρχοντα στο όνομα της αγάπης. Η ιστορία ξεκινά από τα Ψαρά του Αιγαίου Πελάγους, φτάνει στην αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης στη Ρωσία, απλώνεται στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας για να καταλήξει στη διχασμένη από εμφύλιες διαμάχες Ελλάδα, κατά την Επανάσταση του 1821.
    Ο Ρώσος παραγωγός Fedor Popov έχει ήδη συμφωνήσει τη συμμετοχή του στην παραγωγή, ενώ το καστ της ταινίας θα αποτελέσει συνδυασμό ξένων και Ελλήνων διεθνώς καταξιωμένων πρωταγωνιστών. Τα γυρίσματα αναμένεται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

    Η υψηλών προδιαγραφών ταινία αναμένεται να προβληθεί στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο του 2012.

    Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία έχει εξασφαλίσει διεθνή διανομή από ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά στούντιο, τη Sony Pictures, πριν από την έναρξη των γυρισμάτων της (!), ενώ στην Ελλάδα και την Κύπρο τη διανομή έχει αναλάβει η εταιρεία Feelgood Entertainment σε συνεργασία με το ελληνικό γραφείο της Sony.

    Τέλος εποχής για τον Zorba the Greek

    Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου περιμένει το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην αποψινή 83η τελετή απονομής
    • Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 27 Φεβρουαρίου 2011
    Η αποψινή 83η τελετή απονομής των Οσκαρ ενδεχομένως να μείνει ιστορική για τον ελληνικό κινηματογράφο εάν ο Γιώργος Λάνθιμος κληθεί στη σκηνή του Kodak Theatre να παραλάβει το επίχρυσο αγαλματίδιο για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία. Τέλος εποχής για τον Ελληνα Ζορμπά και το συρτάκι...

    Ο «Κυνόδοντας» ταξιδεύει απόψε μέχρι τον ομφαλό του Χόλιγουντ με μια σύγχρονη απάντηση στο παμπάλαιο και βασανιστικό ερώτημα, αν ο κινηματογράφος διατηρεί την ικανότητά του να αποτυπώνει τη ζωή στα 35 mm με πρωτοτυπία και άσχετα από το ρίσκο, εμπορικό ή καλλιτεχνικό.

    Ο «Κυνόδοντας» είναι μια εξαίρεση για τον ελληνικό κινηματογράφο των μούλτιπλεξ και της βουτιάς στα ρηχά της φτηνής τηλεόρασης. Βουτιά, που έγινε με τυμπανοκρουσίες και ιαχές από τους εγχώριους παπαγάλους. Το ότι θα είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της αποψινής χολιγουντιανής τηλεοπτικής υπερπαραγωγής, που θα μεταδοθεί ζωντανά σε όλον τον πλανήτη, δεν είναι θέμα τύχης, αλλά δείκτης τού πώς βλέπουν στη Μέκκα του θεάματος τον έξω κόσμο.

    Εξαγώγιμη εικόνα της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι το βλαχομπαρόκ ούτε το κιτς της Νίας Βαρντάλος, αλλά ό, τι έχει καλλιτεχνική ταυτότητα και σφραγίδα ποιότητας. Ο «Κυνόδοντας» είναι το ελληνικό σινεμά των υψηλών ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αλλά και η ταινία που άλλαξε το κλίμα για τις ταινίες μας στο εξωτερικό. Από τον Μάιο του 2009, που βραβεύθηκε στις Κάννες, είχε μια εντυπωσιακή πορεία στο εξωτερικό, που τον έφερε έως τα αποψινά Οσκαρ στο Λος Αντζελες. Ξημερώματα Δευτέρας για μας εδώ στην Ελλάδα.
    • Βρετανική υπόθεση
    Περιμένοντας τα Οσκαρ βάζει κανείς στοιχήματα, έχοντας μπροστά του τα «άλογα» της κούρσας και τα «στατιστικά» δεδομένα για ασφαλή προγνωστικά: τις Χρυσές Σφαίρες, τα Βρετανικά Βραβεία (οι Βρετανοί ανέκαθεν ήταν υπολογίσιμοι στα Οσκαρ) και τις βραβεύσεις των διαφόρων αμερικανικών ενώσεων κριτικών. Το γεγονός ότι οι υποψηφιότητες για το σπουδαιότερο Οσκαρ, της καλύτερης ταινίας, έχουν αυξηθεί από πέντε σε δέκα (για να καρπωθούν οι ταινίες τη διαφήμιση που συνοδεύει τα βραβεία) βάζει αστάθμητους παράγοντες στην «κούρσα». Παράλληλα, όμως, αποτυπώνει πιο αντιπροσωπευτικά την εικόνα μιας χρονιάς που είχε ως κύριο χαρακτηριστικό τις σπουδαίες ερμηνείες των ηθοποιών σε άνισες ή προβλέψιμες ταινίες.

    Τα «ασφαλή» προγνωστικά για απόψε θέλουν τον βρετανικό «Λόγο του βασιλιά» να σαρώνει τα Οσκαρ. Το προσωπικό δράμα του τραυλού βασιλιά Γεωργίου ΣΤ΄ έχει ενδιαφέρον, γιατί φέρνει στο προσκήνιο έναν άνθρωπο που οφείλει να κάνει την προσωπική του υπέρβαση για να ανταποκριθεί στις επιταγές της Ιστορίας. Ο βασιλιάς δεν είναι πια ελέω Θεού το σύμβολο του έθνους. Ομως, το σημείο αναφοράς της ταινίας δεν είναι τόσο η παραπάνω οπτική της για τη σχέση του βασιλιά με την Ιστορία (εμφανής στο σενάριο, στο ντεκόρ και στο στυλιζάρισμα της σκηνοθεσίας), αλλά ο Κόλιν Φερθ. Ο γνωστός ηθοποιός πάει την ταινία όπου αυτός θέλει μαζί με τον εξαίρετο συμπρωταγωνιστή του Τζέφρι Ρας.

    Η σημαντικότερη βρετανική ταινία της χρονιάς, όμως, δεν είναι ο «Λόγος του βασιλιά», αλλά το «Μια χρονιά ακόμη», του Μάικλ Λι, που έχει προταθεί μόνο για το σενάριο. Με αντικειμενικά κριτήρια, που αφορούν το συμπαγές της δραματουργίας, αυτή η ταινία θα έπρεπε να είναι ένα μεγάλο φαβορί στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας στα αποψινά βραβεία. Σπάνια συναντάμε τέτοιο υπαρξιακό βάθος σε ένα ρεαλισμό που κυλάει αβίαστα καθηλώνοντας τον θεατή και τόσο σπουδαίες ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών. Το μεγαλύτερο φάλτσο της Ακαδημίας είναι η απουσία της άγνωστης Λέσλι Μάνβιλ, που πρωταγωνιστεί στο «Μια χρονιά ακόμη», από την κατηγορία του Α΄ γυναικείου ρόλου.
    • Αμερικανοί αουτσάιντερ
    Η συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανικών παραγωγών που αγωνιούν για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας έχει απωθήσει την πραγματικότητα. Οχι τη «ριάλιτι» εκδοχή της, αλλά εκείνη που αποτυπώνεται στις εικόνες με τους όρους του κοινωνικού σινεμά. Η μετατόπιση προς τις βιογραφίες («The Social Network», «The Fighter»), προς το φανταστικό («Μαύρος κύκνος», «Inception») ή το στυλιζαρισμένο ριάλιτι («127 ώρες») είναι εμφανής.

    Η ταινία που φέρνει στα Οσκαρ μια δυνατή δόση ψυχρού ρεαλισμού, αλλά και μια διακριτική αίσθηση από σκοτεινό θρίλερ, είναι το αουτσάιντερ της αποψινής βραδιάς, «Στην καρδιά του χειμώνα». Το σκηνικό είναι φυσικό, η κοινότητα Οζαρκς σε μια περιοχή του Μιζούρι όπου ζουν ξυλοκόποι. Εύκολα υποθέτουμε, από το ξεκίνημα κιόλας της ταινίας, πως το Οζαρκς είναι μία από τις δεξαμενές πεζοναυτών του αμερικανικού στρατού. Η θητεία είναι μια διέξοδος όταν η ζωή είναι ασφυκτικά μίζερη και το μέλλον ζοφερό.

    Στην καρδιά της ταινίας, η νεαρή ηθοποιός Τζένιφερ Λόρενς (υποψήφια για Οσκαρ Α΄ ρόλου), ενσαρκώνει μια 17χρονη, τη Ρι, που αγωνίζεται για να σώσει το σπίτι της. Η Ρι βρίσκεται στον αντίποδα της νεανικής σαπουνόπερας τύπου Χάνα Μοντάνα, έχει αναλάβει τους ρόλους της μητέρας και του πατέρα για τα δύο μικρότερα αδέλφια της.

    Το «Στην καρδιά του χειμώνα», από τη σεναριογράφο και σκηνοθέτιδα Ντέμπρα Γκράνικ, θυμίζει λιγάκι το προπέρσινο «Παγωμένο ποτάμι». Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα του λεγόμενου ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Μια μυθοπλασία με αληθινούς χαρακτήρες και φόντο μια απωθημένη εικόνα της Αμερικής, που ανακαλεί στη μνήμη του θεατή θραύσματα από τη μεγάλη οικονομική κρίση.

    Εξολοθρευτής άγγελος με ταξί

    Επειτα από 35 χρόνια ο «Ταξιτζής», η ταινία που άλλαξε την εικόνα του αμερικανικού σινεμά, περνάει από σέρβις
    • Του Δημητρη Μπουρα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 27 Φεβρουαρίου 2011
    Το 1976, ο «Ταξιτζής» έφερε διακριτικά το μοντέρνο σινεμά στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, καθιερώνοντας τον Μάρτιν Σκορσέζε ως έναν από τους μεγάλους ανανεωτές του αμερικανικού κινηματογράφου. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ξανάρχεται στην επικαιρότητα, αναπαλαιωμένος με την πιο σύγχρονη τεχνολογία. Ο «Ταξιτζής» της... νέας κοπής έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Παράλληλα, κυκλοφορεί ένα πολυτελές επετειακό λεύκωμα από τον εκδοτικό οίκο Taschen με ανέκδοτη δουλειά του φωτογράφου Στιβ Σαπίρο με θέμα τα γυρίσματα της ταινίας, αλλά και με λεπτομέρειες από το παρασκήνιό της.
    • Οδηγώντας στη βροχή
    Την εποχή που γυριζόταν ο «Ταξιτζής», έβρεχε διαρκώς στη Νέα Υόρκη. Οι απογευματινές καταιγίδες ήταν συχνές και διέκοπταν για μεγάλα διαστήματα τα γυρίσματα. Είχαν γίνει πονοκέφαλος για τον Σκορσέζε. Ο «Ταξιτζής» ήταν η πρώτη ταινία του για λογαριασμό μεγάλου στούντιο (Κολούμπια), όμως ο προϋπολογισμός της ήταν μικρός κι έπρεπε να τηρηθεί αυστηρά το χρονοδιάγραμμα.
    Ο καιρός τούς πήγαινε στραβά, ταίριαζε όμως με την ιστορία που είχε γράψει ο Πολ Σρέιντερ. Ο Τράβις Μπικλ οδηγούσε το ταξί του στη 2η και την 3η λεωφόρο, έβλεπε τη βροχή που παρέσερνε τα πεσμένα φύλλα στους υπονόμους κι ευχόταν κατά βάθος ένα κατακλυσμό που θα καθάριζε την πόλη από τα ανθρώπινα σκουπίδια της.
    «Με κατηγόρησαν για τους “Κακόφημους δρόμους”, που είχαν γυριστεί και στο Λος Αντζελες, ότι έδειχνα μόνο τα σκουπίδια στους δρόμους. Εκεί έπρεπε να βάζουμε εμείς τα σκουπίδια στα πεζοδρόμια για να ταιριάξουν στην εικόνα της Νέας Υόρκης. Στον “Ταξιτζή”, το φυσικό σκηνικό ήταν πνιγμένο στη βρωμιά λόγω μιας απεργίας των οδοκαθαριστών. Για να αποφύγω τις ίδιες κατηγορίες, έπρεπε να ελέγξω κάπως την κατάσταση κι έτσι έβαζα το συνεργείο να μαζεύει τα σκουπίδια», λέει ο Σκορσέζε και συμπληρώνει για τον τρόπο που είχε επιλέξει να σκηνοθετήσει τον Ρόμπερτ ντε Νίρο: «Είχα μια βασική αρχή για το καδράρισμα του Τράβις που προσπάθησα να την κρατήσω σε όλη την ταινία. Ηθελα τον φακό εστιασμένο σε αυτόν όταν οι άλλοι τού μιλούσαν. Ο Μπομπ είχε ένα συγκεκριμένο βλέμμα στα μάτια του που απέκλινε από το κανονικό, χωρίς να είναι τρελό».
    • Ξεχωριστοί συνεργάτες
    Εκείνη τη χρονιά, στις Κάννες, ο Ντε Νίρο πήρε το βραβείο ερμηνείας γι’ αυτό το ασυνήθιστο βλέμμα και ο «Ταξιτζής» τον Χρυσό Φοίνικα. Ο Σκορσέζε είχε μόλις παραδώσει ένα άριστο μάθημα σκηνοθεσίας βοηθούμενος από εξαιρετικούς συνεργάτες. Ενας από αυτούς ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας Μάικλ Τσάπμαν, ο οποίος λέει για την εμπειρία του: «Ενα μεγάλο μέρος από αυτό που περνάει στις ταινίες ως τέχνη δεν είναι παρά η σωστή λύση σε τεχνικά προβλήματα. Στην περίπτωση του Μάρτι και του “Ταξιτζή” μιλάμε για πολύπλοκα τεχνικά προβλήματα, που μας έκαναν να δουλέψουμε σκληρά. Οι κινήσεις και οι γωνίες του κινηματογραφικού φακού απέκτησαν συναισθηματικό περιεχόμενο».
    H αγάπη του Σκορσέζε για τις ταινίες του Χίτσκοκ τον οδήγησε στον μουσικό Μπέρναντ Χέρμαν, στον οποίο έδωσε το σενάριο του Σρέιντερ ζητώντας να γράψει τη μουσική. Η πρώτη απάντηση του Χέρμαν ήταν αρνητική: «Δεν γράφω μουσική για ταξιτζήδες». Oμως, όταν διάβασε το σενάριο, άλλαξε γνώμη λέγοντας στον Σκορσέζε: «Mου αρέσει που ο Τράβις Μπικλ έβαλε μπράντι ροδάκινο πάνω στα κορν φλέικς. Θα το κάνω κι εγώ».
    • Οι αϋπνίες του Πολ Σρέιντερ
    Η ιδέα του «Ταξιτζή» γεννήθηκε το 1973 στο Λος Αντζελες, όπου ζούσε ο κριτικός κινηματογράφου και μετέπειτα σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πολ Σρέιντερ. Η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη γι’ αυτόν. «Τις νύχτες οδηγούσα διαρκώς πίνοντας κι, όταν κουραζόμουν, έμπαινα σε κάποιο από τα πορνοσινεμά της πόλης που έπαιζαν 24 ώρες. Κατέληξα στο νοσοκομείο με έλκος στομάχου. Εκεί συνειδητοποίησα πως είχα τρεις εβδομάδες να μιλήσω σε άνθρωπο. Φαντάστηκα τότε τον εαυτό μου σαν ταξιτζή να κινείται μέσα στο μεταλλικό του φέρετρο στους δρόμους της πόλης. Φαινομενικά ανάμεσα σε ανθρώπους, αλλά απολύτως και ολοκληρωτικά μόνος. Η εικόνα του ταξί ήταν μια μεταφορά για τη μοναξιά. Μόλις σχηματίστηκε στο μυαλό μου αυτή η εικόνα, η ιστορία ουσιαστικά ήταν έτοιμη. Η πλοκή ήταν ζήτημα ρουτίνας».
    • Στην Αμερική των τραυμάτων
    Η δεκαετία του ’70 ήταν δεκαετία τραυμάτων και απογοήτευσης για την Αμερική. Για το Χόλιγουντ ήταν η εποχή της μεγάλης αμφισβήτησης. Φωνές διαφορετικές είχαν ήδη υπάρξει. Ο περιθωριακός Τζον Κασσαβέτης στη μοναχική προσωπική του διαδρομή είχε προκαλέσει ρήγματα στη χολιγουντιανή σιγουριά κι ευδαιμονία. Κατόπιν, εμφανίστηκε η γενιά του Μάρτιν Σκορσέζε, του Φράνσις Κόπολα, του Ουίλιαμ Φρίντκιν, του Μπράιαν ντε Πάλμα, του Μπομπ Ράφελσον και άλλων σκηνοθετών, που άλλαξαν την εικόνα του μέινστριμ αμερικανικού κινηματογράφου. «Ο φονιάς και ο άγιος είναι δύο ιδιότητες που σας αρέσει να συνενώνετε στον ίδιο άνθρωπο;», ρωτήθηκε μια φορά ο Ιταλοαμερικανός Σκορσέζε, ο επιφανέστερος της γενιάς των μεγάλων αλλαγών, και δεν δίστασε να απαντήσει λακωνικά: «Ναι, γιατί τον φέρνουν πιο κοντά στον Θεό».
    Σκιά τέτοιων ηρώων έγινε ο Σκορσέζε. Τους ακολούθησε στους κακόφημους δρόμους της πόλης όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, της Νέας Υόρκης, αποτυπώνοντας στις ταινίες του μια όψη της πραγματικότητας που δεν είχε σχέση με τον αληθοφανή «ρεαλισμό» του Χόλιγουντ. Μεγέθυνε τις λεπτομέρειες της ζωής και έδωσε τραγικές διαστάσεις στο έγκλημα. Η κόλαση των δρόμων ήταν σαν ένας Γολγοθάς προς τη λύτρωση. Οι ιστορίες του σε ό,τι αφορά την πλοκή μπορεί να μην είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον, ήταν όμως ιστορίες για αληθινούς ανθρώπους και όχι μοντέλα χολιγουντιανών ηρώων.
    Στον «Ταξιτζή», ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος, ο Τράβις Μπικλ, που έχει επιστρέψει από το Βιετνάμ και πάσχει από αϋπνίες, γίνεται ταξιτζής. Στους δρόμους της πόλης απομυθοποιείται το αμερικάνικο όνειρο και η περιπλάνηση του Τράβις σε αυτούς τον οδηγεί στην απόλυτη αποξένωση. Ερωτεύεται την υπεύθυνη της προεκλογικής καμπάνιας ενός γερουσιαστή, όμως αυτή τρομάζει όταν αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με ένα άτομο στα πρόθυρα ψυχικής διαταραχής.
    Στη συνέχεια, ο Τράβις ξυρίζει το κεφάλι του σαν Ινδιάνος Μοχόκ και βουτάει στα σκουπίδια σαν εξολοθρευτής άγγελος για να σώσει μια δωδεκάχρονη πόρνη από τον νταβατζή της. «Σκάγαμε στα γέλια, παρότι ήταν βαρύ το έργο», λέει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο οποίος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του Τράβις Μπικλ. «Ειδικά σε αυτήν τη σκηνή με το μακελειό προς το τέλος, που αναγκαστήκαμε να τη γυρίσουμε 4 - 5 φορές, γιατί είχε πολλά τεχνικά εφέ και πάντα κάτι αστάθμητο συνέβαινε με τα μηχανήματα. Ηταν αστείο, μια ασήμαντη τεχνική λεπτομέρεια γκρέμιζε όλο αυτό το δραματικό που είχε στηθεί με επιμέλεια».
    Ο «Ταξιτζής» μιλάει για τη μοναξιά, τον έρωτα και τον τυφλό θυμό που συσσωρεύεται στην ψυχή ενός ανθρώπου. Κατά τον Πολ Σρέιντερ, που έγραψε το σενάριο της ταινίας, χαρακτήρες σαν και του Τράβις Μπικλ συναντιούνται συχνά στο ευρωπαϊκό και στο γιαπωνέζικο σινεμά. Εκεί όμως, η επιθετικότητα στρέφεται προς τα μέσα και οι ήρωες γίνονται αυτοκαταστροφικοί, φτάνοντας ενίοτε ώς την αυτοκτονία. Σε αντίθεση με αυτούς ο Τράβις είναι ένας αυθεντικός Αμερικανός ήρωας. Δεν αυτοκτονεί, γιατί έχει ακλόνητη την αίσθηση της ηθικής υπεροχής του. Είναι ένας αποξενωμένος θανάσιμος παρατηρητής.
    «Νόμιζα ότι κανένας δεν θα έβλεπε τον “Ταξιτζή”. Μόνο ο Μπομπ ήταν σίγουρος για την επιτυχία. Οταν έβαλε την περούκα του Μοχόκ στο κεφάλι του, του καρφώθηκε η ιδέα της επιτυχίας», λέει ο Σκορσέζε.
    Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Μάρτιν Σκορσέζε έχουν σταχυολογηθεί από τη βιογραφία «Martin Scorsese A Journey» της Μέρι Πατ Κέλι.

    Κινηματογραφική πρωτοβουλία για προσιτό εισιτήριο

    Με εισιτήριο στα τρία ευρώ για τους άνεργους και στα πέντε για τους εργαζόμενους και με σύνθημα «Η Εργατική Τάξη Πάει Σινεμά» απαντά στην κρίση η κινηματογραφική εταιρεία New Star, δίνοντας την ευκαιρία στους λάτρεις της 7ης τέχνης να μη πάψουν να πηγαίνουν σινεμά, ακόμη κι αν τα οικονομικά τους, τούς περιορίζουν. «Με την κρίση τους και το μνημόνιό τους, θέλουν να μας κόψουν τα πάντα. Δεν θα τους επιτρέψουμε να μας κόψουν, ή να μας περιορίσουν, και τον πολιτισμό», λένε τα στελέχη της εταιρείας, η οποία με την πρωτοβουλία αυτή προτείνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, να καθιερώσουν κατηγορίες για τους ανέργους και τους εργαζόμενους καθώς, όπως αναφέρουν, είναι οι δύο κοινωνικές ομάδες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση.
    Οι υπεύθυνοι μάλιστα προγραμματίζουν σε κάθε προβολή να υπάρχουν επιπλέον μουσικές παραστάσεις και θεατρικά δρώμενα με το ίδιο ενιαίο εισιτήριο. Το πρόγραμμά ξεκινά την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, με το «Kuhle Wampe, Σε ποιόν ανήκει ο κόσμος;» του Μπρεχτ, που θα προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ.
    Καθημερινά στις 20:00 πριν από την έναρξη της ταινίας θα προηγείται μουσικό πρόγραμμα με την Πηνελόπη Σεργουνιώτη να ερμηνεύει έργα σε ποίηση Μπέρτολτ Μπρεχτ μελοποιημένα από τους Χανς Άισλερ και Κουρτ Βάιλ, συνοδεία πιάνου από τον Στάθη Άννινο. Η πρώτη φάση του προγράμματος θα ολοκληρωθεί τέλη Μαΐου, με την προβολή 13 ακόμα σπουδαίων ταινιών από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η πρωτοβουλία με όνομα «Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΑΕΙ ΣΙΝΕΜΑ» καλεί κινηματογραφικές αίθουσες, συλλόγους, φορείς, σωματεία και ΜΜΕ να αγκαλιάσουν και να βοηθήσουν αυτή την πρoσπάθεια. Οι ταινίες, που συμπεριλαμβάνονται στην πρώτη φάση του προγράμματος, είναι:
    «Kuele Wampe, Σε ποιόν ανήκει ο κόσμος;»
    Το αιρετικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία του θρυλικού Παμπστ, μία ταινία από τους εργάτες για τους εργάτες και για όλους όσοι ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο.
    «Τhe Complete Metropolis», η σημαντική ταινία του παγκόσμιου σινεμά, για πρώτη φορά σε πλήρη μορφή με 25 λεπτά χαμένου υλικού, ψηφιακά αποκαταστημένη. Ο Φριτς Λανγκ δημιουργεί μία από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών, για την επανάσταση των εργατών.
    «Ο Μαγιακόφσκι χαμογελάει», μία απολαυστική σάτιρα από τον καταξιωμένο Ρώσο σκηνοθέτη Σεργκέι Γιούτκεβιτς, βασισμένη στον «Κοριό» του επαναστάτη ποιητή Μαγιακόφκι και τον γνωστό ηρώα του, τον αιώνιο μικροαστό Πρίσπιν.
    «Ο Αληθινός Φασισμός», το αντι-πολεμικό αριστούργημα του Μιχαήλ Ρομ, μία καταγραφή και καταδίκη του φασισμού.
    «Η όπερα της Πεντάρας», το μουσικοθεατρικό αριστούργημα των Μπερτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ, σε κινηματογραφική μεταφορά από τον Παμπστ. Διάσημες μελωδίες, πολιτικά καυστικό και αμοραλιστικό, με ήρωες αυτούς, που απορρίπτει το σύστημα.
    «Οι γιοί της Κούβας», ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ, που παρακολουθεί από κοντά την αγωνία και τον κόπο τριών νεαρών μποξέρ της Κούβας, οι οποίοι εκπαιδεύονται για το πρωτάθλημα. Όλα όμως ανατρέπονται όταν συμβαίνουν έντονες πολιτικές εξελίξεις.
    «Σκέψου παγκόσμια, Δράσε τοπικά» , ένα πολυβραβευμένο οικολογικό ντοκιμαντέρ, που εξετάζει το οικονομικό σύστημα από τη σκοπιά της βιομηχανίας τροφίμων. Αποκαλυπτικό και ανησυχητικό, μία μαρτυρία για τα βλαβερά μεταλλαγμένα και την ελπίδα των βιολογικών τροφίμων να σώσουν τον κόσμο.
    ΑΠΕ-ΜΠΕ

    Ο Ρομάν Πολάνσκι νικητής των κινηματογραφικών βραβείων Σεζάρ

    • Βραβείο σκηνοθεσίας
    Ο Ρομάν Πολάνσκι παραλαμβάνει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για τον «Αόρατο Συγγραφέα»
    Ο Ρομάν Πολάνσκι παραλαμβάνει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για τον «Αόρατο Συγγραφέα»  
    Η ταινία του Ρομάν Πολάνσκι Αόρατος Συγγραφέας αναδείχθηκε η νικήτρια των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Σεζάρ. Ο Ρ.Πολάνσκι αναδείχθηκε, μάλιστα, καλύτερος σκηνοθέτης.

    Ο Αόρατος Συγγραφέας κέρδισε -εκτός από το βραβείο σκηνοθεσίας- άλλα τρία: εκείνα του σεναρίου, της μουσικής και του μοντάζ.

    Ωστόσο, δεν κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο καλύτερης ταινίας, διάκριση που κατέκτησε το θρησκευτικό δράμα Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων. Το φιλμ είχε, μάλιστα, συγκεντρώσει τις περισσότερες υποψηφιότητες (11 τον αριθμό). Εκτός από το βραβείο καλύτερης ταινίας απέσπασε εκείνο του Β' ανδρικού ρόλου (για τον Μάικλ Λονσντέιλ) και ένα για τη φωτογραφία.

    Καλύτερος άνδρας ηθοποιός αναδείχθηκε ο Έρικ Ελμονσίνο για την ερμηνεία του ως Σερζ Γκενσμπούργκ, ενώ η Σάρα Φόρεστιερ κέρδισε βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την ταινία The Names of Love.

    Τιμητικό Σεζάρ δόθηκε στον Αμερικανό σκηνοθέτη Κουέντιν Ταραντίνο.

    Νάιτ Σιάμαλαν και «Sex and the City 2» σάρωσαν τα Χρυσά Βατόμουρα

    Οι... χειρότεροι από τους κακούς
    Οι πρωταγωνίστριες του Sex and the City δεν τα πήγαν και τόσο καλά αυτή τη φορά
    Οι πρωταγωνίστριες του Sex and the City δεν τα πήγαν και τόσο καλά αυτή τη φορά   
    Ο Τελευταίος μαχητής του ανέμου του Αμερικανού σκηνοθέτη Μ. Νάιτ Σιάμαλαν σάρωσε φέτος τα βραβεία της... χειρότερης ταινίας της χρονιάς, κατά την 31η απονομή των «Χρυσών Βατόμουρων», ενώ την τιμητική της είχε και η ταινία Sex and the city 2 με τις τέσσερις πρωταγωνίστριές της να ανακηρύσσονται χειρότερες ηθοποιοί.

    Η ταινία του Σιάμαλαν, που ήταν υποψήφια σε εννέα κατηγορίες, κατάφερε τελικά να... επικρατήσει του Twilight Saga: Η έκλειψη και να αποσπάσει τα πλαστικά αγαλματίδια της χειρότερης ταινίας, του χειρότερου σεναρίου, της χειρότερης σκηνοθεσίας και του χειρότερου δεύτερου ανδρικού ρόλου, για τον Τζάκσον Ράθμποουν -ο τελευταίος ήταν φαβορί στην κατηγορία του, αφού ήταν υποψήφιος και για το ρόλο του στο Twilight Saga. Ο Τελευταίος μαχητής του ανέμου, που βασίστηκε σε μια τηλεοπτική σειρά, απέσπασε επίσης το βραβείο της χειρότερης τρισδιάστατης ταινίας, ισοπεδώνοντας την Τιτανομαχία που εμφανιζόταν... αχτύπητη σε αυτή την καινούρια κατηγορία βραβείων.

    «Ο Τελευταίος μαχητής του ανέμου είναι το είδος της ταινίας που σε κάνει να πιστεύεις ότι οι παραγωγοί είχαν στο νου τους τα Βατόμουρα, όταν την γύριζαν» είπε ο ιδρυτής των «Χρυσών Βατόμουρων», Τζον Γουίλσον, προκαλώντας ασυγκράτητα γέλια στο κοινό που παραβρέθηκε στο Μπάρνσνταλ Γκάλερι Θίατερ του Λος Άντζελες.

    Τα «Χρυσά Βατόμουρα» δεν παρέλειψαν να τιμήσουν και άλλη μία ταινία που «θάφτηκε» από τους κριτικούς το 2010: Το Sex and the city 2 κέρδισε το βραβείο του χειρότερου σίκουελ, ενώ οι τέσσερις πρωταγωνίστριες -Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Κιμ Κάτραλ, Κριστίν Ντέιβις και Σίνθια Νίξον- πήραν ομαδικά το βραβείο του χειρότερου καστ και ξεχωριστά η καθεμία το βραβείο της χειρότερης ερμηνείας πρώτου γυναικείου ρόλου.

    Ο Άστον Κούτσερ τιμήθηκε ως χειρότερος άνδρας ηθοποιός για τις ταινίες Killers και Valentine's day, ενώ η Τζέσικα Άλμπα κέρδισε το αγαλματίδιο του β΄ γυναικείου ρόλου και για τις τέσσερις ταινίες, στις οποίες συμμετείχε το 2010: Ο δολοφονός μέσα μου, Γονείς της συμφοράς, Machete και Valentine's day.

    Τα σατιρικά «Χρυσά Βατόμουρα» απονέμονται κατά παράδοση μία ημέρα πριν από τα βραβεία Όσκαρ και συνήθως -όπως έγινε και φέτος- κανείς από τους βραβευθέντες δεν τιμά με την παρουσία του τη διοργάνωση. Πέρυσι, πάντως, η Σάντρα Μπούλοκ έκανε αίσθηση, όταν εμφανίστηκε για να παραλάβει το αντιβραβείο της, μία ημέρα προτού της απονεμηθεί το Όσκαρ. Άλλη μία ηθοποιός που απέδειξε ότι έχει αρκετό χιούμορ και αυτοσαρκασμό ήταν το 2005 η Χάλε Μπέρι.

    Το αγαλματίδιο αποτελείται από ένα βατόμουρο σε μέγεθος μπάλας του γκολφ, βαμμένο χρυσό, που στηρίζεται πάνω σε μια παλιά μπομπίνα φιλμ. Η αξία του δεν ξεπερνάει τα 5 δολάρια. ΑΠΕ/Γαλλικό, Newsroom ΔΟΛ

    Saturday, February 26, 2011

    Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;


    Συνεχίζονται και αυτή τη βδομάδα στον κινηματογράφο «Τριανόν» (Κοδριγκτώνος 21, τηλ. 210.8215.469) οι προβολές της ταινίας «Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» των Μπρεχτ - Ντουντόφ (καθημερινά, στις 20.45 και 22.45). Αυτή, η «πιο γνήσια Μπρεχτική ταινία», σήμανε το ξεκίνημα του κύκλου προβολών από την «New Star» σημαντικότατων ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου με το γενικό τίτλο «Η εργατική τάξη πάει σινεμά». Μια αξιέπαινη προσπάθεια, που στόχο έχει να μη στερηθούν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι - λόγω της οικονομικής κρίσης - το δικαίωμά τους να έχουν πρόσβαση στα έργα τέχνης. Το εισιτήριο είναι 5 ευρώ για τους εργαζόμενους και 3 ευρώ για τους άνεργους. Η ταινία «Σε ποιον ανήκει ο κόσμος;» αποτελεί ένα συλλογικό κινηματογραφικό εγχείρημα, με χιλιάδες ερασιτέχνες εργάτες, αθλητές και τραγουδιστές, γυρίσματα με μηδαμινούς πόρους σε πραγματικές τοποθεσίες, και αντίξοες συνθήκες, αφού τα γυρίσματα δέχονταν επιθέσεις από φασιστικές ομάδες. Καθημερινά στις 20.00 και στις 22.00 πριν από την έναρξη της ταινίας θα προηγείται μουσικό πρόγραμμα, με τραγούδια σε ποίηση Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική Χανς Αϊσλερ και Κουρτ Βάιλ. Στις 20.00 ερμηνεύουν: Πιάνο: Στάθης Αννινος και Τραγούδι: Πηνελόπη Σεργουνιώτη. Στις 22.00 στο μουσικό πρόγραμμα συμμετέχουν: Πιάνο: Κώστας Εγγλέζος. Τραγούδι: Σύλβια Καπερνάρου. Η μουσική παράσταση και η ταινία θα έχουν ένα ενιαίο εισιτήριο. Οπως ήδη έχουμε αναφέρει θ' ακολουθήσουν και άλλες προβολές.

    Ασγκάρ Φαραντί: Μας λογοκρίνουν ακόμα και οι θεατές


    • Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011
    Μόλις προβλήθηκε στο Βερολίνο το «Ναντέρ και Σιμίν, ένας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί, χρίστηκε αυτομάτως το μεγάλο φαβορί. Οι προβλέψεις δεν διαψεύστηκαν. Ο 38χρονος Ιρανός σκηνοθέτης κράτησε το προηγούμενο Σάββατο στα χέρια του τη Χρυσή Αρκτο.
    Πολλοί μιλούν για ένα πολιτικό βραβείο. Η Μπερλινάλε, το πιο πολιτικοποιημένο φεστιβάλ, ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στο ιρανικό καθεστώς που κρατάει στις φυλακές του τον Τζαφάρ Παναχί. Ο Φαραντί άλλωστε, με το που πήρε το βραβείο, είπε: «θέλω να θυμηθείτε τον Παναχί». Η ταινία του είναι ούτως ή άλλως εξαιρετική. Θα ήταν σκάνδαλο αν έφευγε χωρίς βραβείο.
    Ο Ασγκάρ Φαραντί, που γνωρίσαμε πριν από δύο χρόνια με ένα ακόμη αριστούργημα, το «Τι απέγινε η Ελι» (Αργυρή Αρκτος), φέρνει πάλι στο φως τη θέση της γυναίκας στο Ιράν, αλλά και ζητήματα ηθικής και δικαιοσύνης. Η Σιμίν ετοιμάζεται να φύγει από το Ιράν με τον διανοούμενο άντρα της, Ναντέρ, και την κόρη τους. Αυτός αλλάζει γνώμη γιατί δεν μπορεί να αφήσει τον άρρωστο πατέρα του. Ετσι, αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο. Ο Ναντέρ προσλαμβάνει μια φτωχή γυναίκα, που είναι έγκυος, να φροντίζει τον πατέρα του. Μια μέρα μαλώνουν και η νεαρή αποβάλλει. Του κάνει μήνυση και αρχίζει μια οδυνηρή δικαστική περιπέτεια. Μέσα από ένα ρεαλιστικό δράμα, ο Φαραντί υφαίνει με ακρίβεια το μωσαϊκό της πολύπλοκης ιρανικής κοινωνίας.
    Στο παρελθόν έχει μιλήσει αιχμηρά για το καθεστώς. Παραλίγο να του κοστίσει τα γυρίσματα της ταινίας. Οταν τον συναντήσαμε, τρεις μέρες πριν βραβευτεί, ήταν αρκετά συγκρατημένος στα σχόλιά του. Σαν να ζύγιζε κάθε λέξη για να μην προκαλέσει το θεοκρατικό καθεστώς. Μία μέρα πριν από τη συνέντευξη, στους δρόμους της Τεχεράνης έγιναν ταραχές. Οταν ζητήσαμε την άποψή του απάντησε: «Δεν το γνωρίζω».
    - Κάνατε αλλαγές στο σενάριο προκειμένου να αποφύγετε τη λογοκρισία;
    «Ενας Ιρανός σκηνοθέτης πρέπει να είναι λίγο πιο έξυπνος από τους άλλους για να μπορεί να ελίσσεται σε αντίξοες συνθήκες. Δεν τίθεται θέμα συμβιβασμού, έχουμε "μάθει" να χειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις. Η μία διάσταση της λογοκρισίας έχει να κάνει με το καθεστώς και την κυβέρνηση. Η άλλη, με την κοινωνία, που δεν δέχεται πάντα όσα δείχνουν οι κινηματογραφιστές. Υπάρχει, όμως, και κάτι ευχάριστο: παρά τις δυσκολίες, μπορούμε ακόμα να γυρίζουμε ταινίες».
    - Εχει λογοκριθεί πάντως, η ταινία σας. Αναγκαστήκατε να κόψετε μια σκηνή που έδειχνε μια γυναίκα με τσαντόρ πάνω σε μοτοσικλέτα.
    «Στους κινηματογράφους είχε προβληθεί ολοκληρωμένη, στην έκδοση του dvd αφαιρέσαμε τη σκηνή. Η λογοκρισία στο Ιράν ξεκινάει ήδη από το σενάριο. Για να ξεκινήσεις γυρίσματα πρέπει να εγκριθεί. Εγώ δεν παρέδωσα το σενάριο, αλλά μια σύνοψη».
    - Την ώρα που εσείς κάνατε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα της δικαιοσύνης και τοποθετείτε τους ήρωές σας στα δικαστήρια, ο φίλος σας, Τζαφάρ Παναχί, καταδικάστηκε, όχι για μια πράξη, αλλά για μια ιδέα. Τι ειρωνεία...
    «Η φυλακή είναι το μέσον για να κλέψεις την ελευθερία ενός ανθρώπου. Οταν επέλεξαν την ταινία στο Βερολίνο, τον πήρα αμέσως τηλέφωνο. Χάρηκε πολύ».

    - Δείχνετε την πάλη ανάμεσα σε δύο κοινωνικές τάξεις: στους διανοούμενους της μεσαίας τάξης, που κοιτάζουν προς τη Δύση, και στους φτωχούς που τιμούν τις παραδόσεις. Πόσο χαρακτηριστική είναι αυτή η εικόνα για το Ιράν;

    «Υπάρχει αυτή η υποβόσκουσα πάλη των τάξεων. Οι φτωχοί είναι περισσότερο προσκολλημένοι σε παραδόσεις και θρησκεία. Υπάρχουν όμως και αυτοί που θέλουν να ακολουθήσουν έναν μοντέρνο τρόπο ζωής. Οι καινούργιες ιδέες παλεύουν με τις παλιές. Τέτοιες κοινωνικές αλλαγές δεν συμβαίνουν χωρίς συνέπειες. Μπορεί να οδηγήσουν σε ταξικό πόλεμο. Θέλω, όμως, να προσθέσω ότι οι ταινίες μου δεν είναι εγκυκλοπαίδειες του Ιράν. Μιλούν για τη χώρα και τους ανθρώπους της, αλλά το Ιράν δεν είναι μόνο αυτό».
    - Πώς βλέπετε τη θέση της γυναίκας στο Ιράν; Ηταν το θέμα της προηγούμενης ταινίας σας, «Τι απέγινε η Ελι».
    «Η θέση της στις μητροπόλεις έχει αλλάξει. Δεν είναι μόνο νοικοκυρές, κλεισμένες στην κουζίνα. Είναι ακτιβίστριες. Το 60% των φοιτητών είναι γυναίκες. Αυτές πρωτοστατούν στα κοινωνικά κινήματα. Κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι τα ποσοστά διαζυγίων είναι πολύ υψηλά. Φαντάζομαι ότι όλα αυτά δεν επιβεβαιώνουν την κυρίαρχη εικόνα του μέσου Δυτικού για τη θέση της γυναίκας στο Ιράν».
    - Γιατί αφήσατε ανοιχτό το τέλος της ταινίας σας; Μην παίρνοντας θέση για το τι θεωρείται ηθικό και τι όχι στο Ιράν, μήπως προσπαθείτε να αποφύγετε τη λογοκρισία;
    «Ενα κλειστό τέλος σημαίνει ότι έχω απαντήσεις για όλα. Φυσικά, δεν έχω. Μια ταινία, στο πρώτο της επίπεδο, μπορεί να σε ευχαριστήσει ή να σε δυσαρεστήσει. Ομως, και τα δύο, ενδεχόμενα, διαρκούν λίγο. Ο πραγματικός στόχος των ταινιών μου είναι να προκαλούν δεύτερες σκέψεις και να στοχάζεσαι πάνω σε αυτό που είδες».
    - Και στο «Τι απέγινε η Ελι» σχολιάζατε θέματα ηθικής, σωστού και λάθους. Να υποθέσουμε ότι είναι τα προσωπικά σας ερωτήματα;
    «Με απασχολούσε πάντοτε με ποια κριτήρια αποφασίζουμε για την αθωότητα ή την ενοχή ενός ανθρώπου, για το δίκιο και το άδικο. Υπάρχει άραγε ένας συγκεκριμένος ηθικός κώδικας που έχουμε στα χέρια μας; Και αν ναι, πρέπει να εφαρμόζεται απόλυτα ή να προσαρμόζεται στις καταστάσεις;»
    - Φοβάστε ότι θα έρθει μια μέρα όπου δεν θα μπορείτε να γυρίζετε ταινίες στο Ιράν;
    «Οι Ιρανοί σκηνοθέτες ζούμε με αυτόν τον φόβο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι τώρα μπορώ να κάνω ταινίες».
    - Θα επιλέγατε την αυτοεξορία;
    «Δεν μου αρέσει να εξαναγκάζομαι σε αποφάσεις. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να γυρίσω ταινία εκτός Ιράν, με ένα βέβαια σχετικό σενάριο, θα το έκανα».
    - Πώς κρίνετε τις κοινωνικές ταραχές στον αραβικό κόσμο;
    «Οταν μια κίνηση εκφράζει τη θέληση του λαού, είναι καλό σημάδι».*
    * Η ταινία θα βγει το Φθινόπωρο από τη «Nutopia».

    Thursday, February 24, 2011

    Πάρτι και εκδηλώσεις στο Λος Άντζελες για τον «Κυνόδοντα»

    • Λίγο πριν τη μεγάλη βραδιά
    Ο Γ.Λάνθιμος
    Ο Γ.Λάνθιμος   
    Λος Αντζελες 
    Δείπνο προς τιμήν του σκηνοθέτη του υποψήφιου για Όσκαρ «Κυνόδοντα» Γιώργου Λάνθιμου και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην ταινία, παραθέτει το βράδυ της Πέμπτης το Ελληνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λος Άντζελες.

    Σύμφωνα με την ελληνική υπηρεσία της «Φωνής της Αμερικής», στο δείπνο έχουν προσκληθεί να παραστούν ελληνικής καταγωγής προσωπικότητες του αμερικανικού κινηματογράφου, όπως και καλλιτέχνες που έχουν στο παρελθόν εργαστεί για την προβολή ελληνικών ταινιών στις Ηνωμένες Πολιτείες ή έχουν λάβει μέρος σε ταινίες που γυρίστηκαν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα.

    Το επίσημο δείπνο, στο εστιατόριο Μιραμπέλ της περίφημης λεωφόρου Σάνσετ Μπούλεβαρντ, αντανακλά τα αισθήματα της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, που δικαίως αισθάνεται υπερηφάνεια για το γεγονός ότι για πρώτη φορά, μετά από 33 χρόνια, ελληνική κινηματογραφική ταινία βρίσκεται στην τελική πεντάδα των υποψηφίων για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

    Η απονομή των Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί το βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου (τοπική ώρα) στο Kodak Theatre και εκεί θα βρίσκονται και οι πρωτεργάτες του «Κυνόδοντα».

    Αμέσως μετά την τελετή απονομής, στο εστιατόριο Ίσλα, πλησίον του θεάτρου Kodak, θα ξεκινήσει το πάρτι της ομογένειας, όπου θα παραστούν πολλοί υποστηρικτές της ταινίας, αλλά και φίλοι της Ελλάδας, γενικότερα.

    Για όσους δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν εισιτήριο για την τελετή των Όσκαρ, οι ομογενείς εξασφάλισαν να στηθεί στο εστιατόριο μεγάλη οθόνη κλειστού κυκλώματος. Το ομογενειακό πάρτι στο Χόλιγουντ για τον «Κυνόδοντα» αναμένεται να κρατήσει μέχρι τις πρωινές ώρες. [Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ]

    Wednesday, February 23, 2011

    Οι ταινίες της εβδομάδας από 24 Φεβρουαρίου


    Η Νάταλι Πόρτμαν στην ταινία «Μόνο το Σεξ Δεν Φτάνει»
    Η Νάταλι Πόρτμαν στην ταινία «Μόνο το Σεξ Δεν Φτάνει»  
    Από όλα έχει ο κινηματογραφικός μπαξές αυτή την εβδομάδα, εβδομάδα των Όσκαρ και του κόκκινου χαλιού. Θρίλερ με θρησκευτικά στοιχεία, αισθηματικές κομεντί, βραβευμένες ταινίες και την... επιστροφή του πολυαγαπημένου Πήτερ Γουίαρ πίσω από την κάμερα.
    • Διαβάστε περισσότερα για τις ταινίες και τις αίθουσες προβολής στο in.gr Ψυχαγωγία
    Η Τελετή

    Ο Άντονι Χόπκινς επιστρέφει σε ένα κινηματογραφικό είδος που γνωρίζει καλά. Στο θρίλερ του Μίκαελ Χάφστρομ ερμηνεύει έναν παράξενο ιερέα που έχει πραγματοποιήσει εκατοντάδες εξορκισμούς και τώρα θα πρέπει να μάθει σε έναν σκεπτικιστή νεαρό φοιτητή (Κόλιν Ο’Ντόνογκιου) ότι δεν είναι όλα όπως νομίζει. Θριλεράκι με διαβόλια, τριβόλια και έναν –πάντα- αξιοπρεπή Χόπκινς.

    Μόνο το Σεξ Δεν Φτάνει

    Λίγο πριν τα Όσκαρ και τον διαφαινόμενο θρίαμβο της Νάταλι Πόρτμαν στην κατηγορία Α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στον Μαύρο Κύκνο, η νεαρή ηθοποιός πρωταγωνιστεί σε μια κωμωδία διά χειρός Αϊβάν Ράιτμαν. Σε αυτήν την ταινία ανακαλύπτει τις... χαρές του σεξ με τη βοήθεια του φίλου της Άστον Κούτσερ. Κανείς από τους δύο δεν θέλει δεσμεύσεις, οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι αν «φτάνει μόνο το σεξ». Η απάντηση είναι φυσικά αναμενόμενη, αλλά οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές κάνουν ότι μπορούν για να φέρουν λίγη φρεσκάδα σε ένα κλασικό είδος.

    Στην Καρδιά του Χειμώνα

    Σε ένα τοπίο σχεδόν εφιαλτικό, η 17χρονη Ρι Ντόλι (Τζένιφερ Λόρενς), αναλαμβάνει να βρει τον εξαφανισμένο πατέρα της, ο οποίος, αφού χρησιμοποίησε το σπίτι τους ως εγγύηση για να βγει από τη φυλακή, έφυγε χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα ίχνος. Αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να χάσει το σπίτι, θα ρισκάρει τη ζωή της για να διασφαλίσει την οικογένειά της. Θα ενώσει τα κομμάτια της αλήθειας, ανάμεσα στις υπεκφυγές, τα ψέματα και τις απειλές των συγγενών της. Η εξαιρετική ταινία κατάφερε να συγκεντρώσει πλήθος βραβείων, ανάμεσα τους και τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ.

    The Way Back

    Είχε αρκετά χρόνια να σκηνοθετήσει ταινία ο Πήτερ Γουίαρ (Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, Truman’s Show) και μας είχε λείψει. Συγκεκριμένα, από το 2003 οπότε είχε κάνει το Master and Commander: Στα πέρατα του κόσμου. Και η επιστροφή του είναι δυναμική. Το πολεμικό δράμα The Way Back (τυχαίος τίτλος η... επιστροφή;) βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και περιγράφει το ταξίδι μιας ομάδας στρατιωτών, που το 1942 σχεδίασαν την απόδρασή τους από ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Στο φιλμ –το οποίο συγκέντρωσε καλές κριτικές- πρωταγωνιστούν οι Κόλιν Φάρελ, Τζιμ Στέρτζες, Εντ Χάρις και Σαοΐρζ Ρόναν.

    Ο Θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες Ζωές του

    Ο Χρυσός Φοίνικας του πρόσφατου Φεστιβάλ των Καννών έρχεται στις σκοτεινές αίθουσες αυτή την εβδομάδα. Το φιλμ του Απιτσατπόνγκ Ουερασεθακούλ είναι μια ταινία με στοιχεία σουρεαλισμού και παραμυθιού, μια βαθύτατα ανθρώπινη ιστορία που παρακολουθεί τον θείο Μπούνμι, έναν άνδρα που υποφέρει από οξεία νεφρική ανεπάρκεια και βρίσκεται στο τέλος της ζωής του. Όταν εμφανίζονται μπροστά του η πεθαμένη γυναίκα του και ο χαμένος από χρόνια γιος του, αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι για να βρει το σημείο που πιστεύει ότι πέρασε τις προηγούμενες ζωές του. Με τους Σάκντα Καεμπουαντί, Τζενζίρα Πόνγκπας.

    Kuhle Wampe ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος

    Μία Γερμανία όπου επικρατούσε η οικονομική αθλιότητα και η ανεργία, μία Γερμανία που το 1930 έβλεπε μπροστά της μόνο ένα «σκοτεινό μέλλον». Αυτή την εικόνα της χώρας θέλησε να περιγράψει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ όταν, μαζί με τον Έρνστ Ότβαλντ, έγραφε το σενάριο του Kuhle Wampe ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος. Η ταινία του Ζλάτα Ντούντοφ επιστρέφει στις αίθουσες ψηφιακά αποκατεστημένη.

    Ακόμα προβάλλονται:

    Open Season 3 – Οι Ήρωες του Δάσους: Οικογενειακή ταινία του Κόντι Κάμερον. Το τρίτο μέρος.

    Biloba της Σοφίας Παπαχρήστου. Για να σώσει το κεφάλι του, εν μέσω απολύσεων, ο Πέτερ, μηχανικός σε μια πολυεθνική με αμφίβολες περιβαλλοντικές ευαισθησίες, αναλαμβάνει την επίβλεψη της κατασκευής ενός ευρωπαϊκού έργου για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος στην Πέρα Κάσσιρο, μια ασήμαντη κουκκίδα στο χάρτη, χαμένη κάπου στο Αιγαίο. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με πλήθος ευτράπελων και μη. Με τον Δημήτρη Πιατά.

    Tuesday, February 22, 2011

    Kuhle Wampe : Μάθετε να αγωνίζεστε και να νικάτε!

    Οκτώ συνολικά οι καινούργιες ταινίες αυτήν τη βδομάδα, με κορυφαία φυσικά την ταινία του Ζλάταν Ντούντοβ «Kuhle Wampe ή σε ποιον ανήκει ο κόσμος» που προβάλλεται μόνο στην αίθουσα ΤΡΙΑΝΟΝ. Ο κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ καθιερώνει εισιτήρια εργατικά των 5 ευρώ και για άνεργους 3 ευρώ. Τις προβολές της συγκεκριμένης ταινίας θα συνοδεύει εκδήλωση με ζωντανό τραγούδι σε μουσική Χανς Αϊσλερ και Κουρτ Βάιλ. Για πληροφορίες σχετικές με τα λεπτομερή ωράρια των εκδηλώσεων, απευθυνθείτε στον ως άνω κινηματογράφο επί της οδού Κοδριγκτώνος 21 - περιοχή πλατείας Βικτωρίας - ή/και στο τηλέφωνο 210-8215.469. 
    Από τις υπόλοιπες ταινίες, αξιόλογο είναι το αμερικάνικο δράμα του 2010 «Στην καρδιά του χειμώνα» της Ντέμπρα Γκράνικ. Αδιάφορα μέτριο το μεταφυσικό θρίλερ της βδομάδας για εξορκιστές και δαίμονες που έχει τίτλο «Η Τελετή». Καθόλου κακή όμως η σκηνοθετική αντίληψη και η χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας από τον Σουηδό Μίκαελ Χόφστρεμ. Χαριτωμένα πανάλαφρη η αμερικάνικη ερωτική κωμωδία του 2011 με τίτλο «Μόνο το σεξ δεν φθάνει» σε σκηνοθεσία του Αϊβαν Ράιτμαν.
    Προβάλλεται και το φιλμ «Biloba» που είναι μια ελληνική παραγωγή του 2010, μια κωμωδία με διεθνές καστ, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Παπαχρήστου. Τέλος, για τους μικρούς ή/και για όσους αγαπούν τις ταινίες κινουμένων σχεδίων βγαίνει την τρέχουσα βδομάδα στις αίθουσες η αμερικάνικη παραγωγή του 2010 «Οι ήρωες του δάσους: Περιπέτειες στο τσίρκο» του Κόντι Κάμερον...

    ΚΡΙΤΙΚΗ:
    Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011

    Πίτερ Ουίρ: The way back


    Τρισάθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο - το συνέγραψε ο συγγραφέας «φάντασμα» Ronald Downing - του λοχαγού του Πολωνικού Στρατού Slavomir Rawicz - που φέρει τον τίτλο«The long walk: The true story of a trek to freedom». Στο μυθοπλαστικό αυτό κείμενο - που πρωτοεκδόθηκε στη Βρετανία το 1956 - εξιστορείται η απόδραση κατά το έτος 1942, μιας ομάδας επτά κρατουμένων σε σοβιετικό στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία και η πορεία τους προς νότο, προς την Ινδία και την «ελευθερία»(!). 
    Ενστάσεις για την ακρίβεια των όσων αναφέρονται στο βιβλίο έχουν διατυπωθεί πλειστάκις όλα αυτά τα χρόνια. Στοιχεία της σοβιετικής πλευράς επιβεβαιώνουν τον αιχμαλωτισμό του στρατιωτικού Rawicz, αλλά διαφοροποιούνται ως προς τα αναφερόμενα αίτια σύλληψης και τον τόπο κράτησής του. Πληροφορίες του πολωνικού στρατού αναφέρουν ότι ο Rawicz έφυγε το 1942 από τη Σοβιετική Ενωση για το Ιράν, στοιχείο ανατρεπτικό και της ιστορικής αλήθειας του βιβλίου. Παρεμπιπτόντως, υφίστανται στοιχεία που αποδεικνύουν την άφιξη του Πολωνού στην Παλαιστίνη. Η πατρότητα της ιστορίας που θέλει απόδραση προς την Ινδία, αποδίδεται στον ίδιον τον Rawicz. Φαίνεται, δε, ότι την επινόησε αφότου το BBC ανέφερε ότι ο Βρετανός πράκτορας CaptainRupert Mayne - σταθμευμένος στην Καλκούτα - αποκάλυψε ότι το 1942 βρέθηκαν τρεις άνδρες που ισχυρίζονταν ότι είχαν δραπετεύσει από στρατόπεδο της Σιβηρίας. 
    Τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει το χυδαίο και φτηνιάρικα αγοραίο αντικομμουνισμό της ταινίας για «τον Χίτλερ και τον Στάλιν που μπήκαν το 1939 στην Πολωνία και μοίρασαν την χώρα μεταξύ τους». Εκτοτε ο Χίτλερ παύει να αναφέρεται. Υπάρχει μόνο για παραπάνω από δύο ώρες ο αιμοσταγής Στάλιν που βασανίζει, καίει και σκοτώνει με τους πλέον σαδιστικούς και απάνθρωπους τρόπους όποιον βρει μπροστά του, ακόμη περισσότερο τους κληρικούς και τους ξένους τους οποίους μισεί, ενώ μαντρώνει κρατούμενους ποινικούς και πολιτικούς σε γκουλάγκ στη Σιβηρία. Αλήθεια, αυτούς γιατί δεν τους καθαρίζει κατευθείαν να τελειώνει μια για πάντα μαζί τους; Προς τι η ευαισθησία να τους διατηρεί ζωντανούς; Το πόνημα του Αυστραλού Πίτερ Ουίρ, με οκάδες ιδεολογήματα της οκάς, είναι τόσο φρικαλέα αντι-ιστορικό και αντι-επιστημονικό, που εξουδετερώνει οποιαδήποτε νύξη για όποια πιθανή τεχνική αρετή. Το αποτέλεσμα λειτουργεί σαν μπούμερανγκ και πλήττει πέρα για πέρα την αξιοπιστία του ίδιου του Ουίρ ως σκεπτόμενου ανθρώπου και καλλιτέχνη. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της διεθνούς εκστρατείας παραχάραξης της Ιστορίας στηρίζει εμπράκτως το πρόστυχο ξαναγράψιμό της. Και μην τολμήσει κανείς να ψελλίσει το αντίθετο γιατί σας διαψεύδει το ίδιο το φιλμ και οι «ιστορικές» πληροφορίες που, με συνοπτικές διαδικασίες, καταγράφονται στο σελουλόιντ του ...
    Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Τζιμ Στέρτζες, Γκούσταβ Σκάρσγκορντ, Εντ Χάρις, Σάουαρς Ρόναν, Μαρκ Στρονγκ, κ.ά.
    Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
    [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011]

    Απιτσατπόνγκ Ουρασεθακούλ: Ο θείος Μπουνμί θυμάται τις προηγούμενες ζωές του


    «Ο κινηματογράφος είναι ένας τρόπος να δημιουργήσεις εναλλακτικούς κόσμους, άλλες ζωές», αναφέρει ο Ταϊλανδός σκηνοθέτης Απιτσατπόνγκ Ουρασεθακούλ που προσφέρει στο κοινό - σε εκείνο της Δύσης ιδιαίτερα - μέσα από την ποιητική του ταινία που βραβεύτηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο περσινό κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, ένα αργόσυρτο, μαγευτικά ονειρικό και σαγηνευτικό ταξίδι σε μακρινούς και άγνωστους κόσμους, σε απόμακρους και διαφορετικούς πολιτισμούς που πιστεύουν στη μετενσάρκωση, σε προηγούμενες κι επόμενες ζωές, στην ανταλλαγή των ψυχών μεταξύ ανθρώπων, φυτών ζώων και φαντασμάτων. Κι όλα αυτά τα καθόλου κοντινά μας κυριαρχούν στην καρδιά ενός ακόμη «σύγχρονου» και ομοιογενώς παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος. 
    Τυλιγμένη σε πέπλο πνιγηρής υγρασίας, με οσμή θανάτου η ταινία για τον θείο Μπουνμί που υποφέρει από οξεία νεφρική ανεπάρκεια κι επιλέγει να περάσει τις τελευταίες του μέρες στο αγρόκτημα που έχει, στην εξοχή, και εκεί να κάνει την περισυλλογή του και τον απολογισμό της ζωής και της αρρώστιας του. Ο άρρωστος θέλησε να τον συνοδεύσουν αγαπημένοι του άνθρωποι που θα είναι και οι μάρτυρες για το «πέρασμά» του από αυτήν τη ζωή. Μαζί του θέλησε να έχει την Jen, την αδελφή της πεθαμένης γυναίκας του και τον Tong, έναν έμπιστο νέο που ο Μπουνμί έχει στη δούλεψή του. Ενα ήρεμο, κατασκότεινο βράδυ εμφανίζεται στο τραπέζι του δείπνου το φάντασμα της πεθαμένης γυναίκας του Μπουνμί που ήρθε να συμπαρασταθεί στον άρρωστο στις τελευταίες του στιγμές. Η συζήτηση σπρώχνει σε μνήμες και αναμόχλευση αναμνήσεων από χρόνια νεαρά που τώρα γίνονται πιο ζωηρές, ωθεί σε περιέργειες και φόβους που ανεβαίνουν στην επιφάνεια, όταν ο άνθρωπος ετοιμάζεται να πεθάνει. Στη συντροφιά των ζωντανών και των φαντασμάτων προστίθεται και ο πεθαμένος γιος του Μπουνμί, μετενσαρκωμένος σε μαύρη τριχωτή μαϊμού με κατακόκκινα μάτια και απαντά λεπτομερώς στους συνδαιτυμόνες που ρωτούν για το πώς και το γιατί της συγκεκριμένης του μετενσάρκωσης. Η ταινία - μέσα από την ιστορία του Μπουνμί - μιλά για τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του σκηνοθέτη αναφορικά με τη μετενσάρκωση, την ανταλλαγή των ψυχών και των περιπλανώμενων πνευμάτων. Στο αρχικό σενάριο υπήρχε καταγεγραμμένο το, ποιες ήταν και ποιες δεν ήταν, οι περασμένες ζωές του Μπουνμί, στο τέλος όμως ο σκηνοθέτης αποφάσισε να σεβαστεί τη φαντασία του κοινού για το αν στις προηγούμενες ζωές του ο ήρωας της ταινίας ήταν ταύρος ή πριγκίπισσα ή γατόψαρο ή στρατιώτης ή μέλισσα ή ζωύφιο. Ο ινδουιστής Μπουνμί, κάνοντας τον απολογισμό της αρρώστιας του, λέει στην Jen: «Η αρρώστια μου είναι το κάρμα μου, σκότωσα πολλούς κομμουνιστές για το καλό της πατρίδας, σκότωσα όμως και πολλά ζωύφια».
    Παίζουν: Ταναπάτ Σαϊσαϊμάρ, Τζεντζίρα Πόνγκπας, Σάκντα Καεμπουάντι, κ.ά.
    Παραγωγή: Ταϋλάνδη, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ισπανία (2010).
    [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011]

    Ζλάταν Ντούντοβ : KUHLE WAMPE - Σε ποιον ανήκει ο κόσμος


    Η ταινία προτείνεται ως αντικείμενο περισυλλογής για το πώς μπορεί κανείς - ως καλλιτέχνης - να πράξει σε δύσκολους και δύσβατους καιρούς, αλλά και τι θα πρέπει να αναμένει και να στηρίζει κανείς σαν προοδευτικό, ανυπότακτο κοινό, που θεωρεί την τέχνη αναπόσπαστο μέρος των επαναστατικών διεργασιών. 
    Το KUHLE WAMPE γυρίστηκε το 1932, έναν χρόνο πριν την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Χίτλερ στην εξουσία. Μετά το οικονομικό κραχ του '29 η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει μπλοκάρει με τα πλοκάμια της τα πάντα. Η Γερμανία βιώνει ιδιαίτερα έντονα τις σκληρές συνέπειες της κρίσης με εκατομμύρια άνεργους, άθλιες συνθήκες εργασίας, με φτώχεια, με πείνα και απελπισία. Αυτήν την στιγμή, ξεπροβάλλει μέσα από τον κινηματογράφο η θέση των κομμουνιστών με την ταινία «Kuhle Wampe», που διαμηνύει εργατική αλληλεγγύη και αγώνα ταξικό! Είναι το πρώτο γερμανικό φιλμ που απροκάλυπτα εκφράζει μια κομμουνιστική οπτική.
    Και είναι άλλωστε απόλυτα φυσικό, δεδομένου ότι το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Μπέρτολτ Μπρεχτ και Ερνστ Οτβαλτ, τη μουσική ο Χανς Αϊσλερ και ο νεαρός βουλγαρικής καταγωγής Ζλάταν Ντούντοβ τη σκηνοθεσία. Ολοι μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χιλιάδες επίσης ήταν τα μέλη των αριστερών οργανώσεων σαν την Ενωση Εργατικού Αθλητισμού, τη Μονάδα του Θεάτρου των Εργατών και τη Χορωδία των Εργατών του ευρύτερου Βερολίνου που δήλωσαν εθελοντές, στις σκηνές που απαιτούσαν συμμετοχή μαζών.
    Η ανεξάρτητη αυτή παραγωγή πραγματοποιήθηκε κάτω από τις χειρότερες των συνθηκών. Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι στα μισά των γυρισμάτων, η υπεύθυνη εταιρεία για τις ηχητικές εγκαταστάσεις αρνήθηκε να συνεχίσει τη συνεργασία για λόγους πολιτικούς. Η ταινία, που ήταν αδύνατον να ξαναγυριστεί από την αρχή, σπατάλησε πολλά λεφτά σε δικαστικές διαδικασίες.

    Η μυρωδιά της ατμόσφαιρας στους δρόμους του Βερολίνου, στις αρχές της δεκαετίας του '30, μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη των μεγαλουπόλεων της περιόδου 1914 - '18. Ενας επισκέπτης στην πόλη, μετά από δυο - τρεις μέρες, θα απορούσε πράγματι για το πώς και δεν ξεσπά κάποιου είδους εξέγερση... Οχι ότι υπήρχε κάτι ιδιαίτερο που θα μπορούσε κανείς να διακρίνει με γυμνό μάτι, αλλά η μυρωδιά και μόνο στην ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε κάποιου είδους ξέσπασμα ενάντια σ' αυτό το πιεστικά εκρηκτικό ψυχοπλάκωμα, που προμήνυε σίγουρη καταιγίδα η οποία θα ξεσπούσε βίαια. Αυτή την εποχή το Βερολίνο αναμένει με περισσότερο ενδιαφέρον από οτιδήποτε άλλο το φιλμ «Kuhle Wampe».
    Η ταινία βρήκε θυελλώδη αντίδραση από τα συντηρητικά στοιχεία και απαγορεύτηκε πάραυτα η προβολή της λόγω του έντονου πολιτικού της μηνύματος, της ξεκάθαρης πολιτικής της θέσης και της αισιοδοξίας της για μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία. Παραπέμπουμε στο τραγούδι της Αλληλεγγύης, στο καταληκτικό μαχητικό μήνυμα που υμνεί την ταξική αδελφοσύνη και δικαιοσύνη αναδεικνύοντας μια τέχνη, που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί με επαναστατικό τρόπο.
    Δευτερευόντως θα έπρεπε να γίνει μνεία ορισμένων σημείων που σήμερα ίσως να μην προκαλούν την παραμικρή εντύπωση, στην εποχή τους όμως συνιστούσαν τουλάχιστον τομή ριζοσπαστική. Η ρηξικέλευθα υποκείμενη δομή της ταινίας εκφράζεται στη μη συνήθη σεναριακή της κατασκευή. Το ότι ο γιος αυτοκτονεί στο εισαγωγικό μέρος κι όχι στον επίλογο, αποτελεί στοιχείο που εναντιώνεται στο σύνολο της γερμανικής σκηνικής παράδοσης. Το αυτό συμβαίνει και με την ερωτική ιστορία της Αννι και του Φριτς, που παρουσιάζει ειδικό βάρος για τα τότε δεδομένα της εργατικής τάξης. Ο Φριτς επιστρέφει στην Αννι όταν ωριμάζει η ταξική του συνείδηση και όταν καταφέρνει να αποβάλει τις μικροαστικές του αντιλήψεις. Αυτό το οποίο τώρα συνδέει τους δύο ερωτευμένους είναι το ευκταίο σε ό,τι αφορά γενικότερα στην πρακτική κοινωνική του εφαρμογή. Η ελευθερία της εργατικής τάξης εξαρτάται από το βαθμό χειραφέτησής της, η ευτυχία της εξαρτάται από το βαθμό ωριμότητάς της.

    Η εισαγωγή της ταινίας - το πρώτο της μέρος - είναι μαρτυρία για το πνεύμα μιας ολόκληρης προ κρίσης εποχής που καταγράφεται μέσα από τις clear-cut εικόνες. Ο Βούλγαρος Ντούντοβ έμαθε από τους Ρώσους να αποδίδει τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών καταστάσεων μέσα από επιλεγμένα πορτρέτα και υπαινικτικές γωνίες της μηχανής. Βλέπουμε τροχούς εν κινήσει, εικόνες από μεγάλα έργα υποδομής, τεράστιες παραγωγικές μονάδες, φουγάρα - ενεργά και μη - από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Εικόνες που διαδέχονται γρήγορα η μια την άλλη, μοντάζ που πατάει στο στακάτο της μουσικής σύνθεσης του Αϊσλερ, στοιχεία μιας σύνθεσης που παραπέμπει στη σοβιετική βουβή κινηματογραφία των ετών '26 και '27, την οποία χαρακτηρίζει έντονη φουτουριστική διάθεση, δομή και ρυθμός. Τώρα την εποχή της καλπάζουσας ανεργίας προβάλλουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα εκατομμύρια των ανέργων που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Ερήμωση, εξαθλίωση και απογοήτευση στις γειτονιές, στις εσωτερικές αυλές των εργατικών κατοικιών και στους δρόμους που κινούνται αυτοί που παράγουν. Οι άνεργοι συγκεντρώνονται τα χαράματα και περιμένουν την έκδοση του ημερήσιου φυλλαδίου προσφοράς εργασίας. Ξεχύνονται σε έναν απεγνωσμένο αγώνα δρόμου για ένα λιγοστό μεροκάματο που μόνο ελάχιστοι τυχεροί κατορθώνουν να βρουν. Μετά το γενικό, έρχεται το ειδικό, το μεσημεριανό τραπέζι μιας εργατικής οικογένειας χτυπημένης από την οικονομική κρίση. Ο πατέρας μακρόχρονα άνεργος, πικραμένος και απογοητευμένος. Το ίδιο κι ο γιος με πενιχρότατο επίδομα ανεργίας, μαθαίνει από τον πατέρα του ότι θα κοπεί κι αυτό, έτσι διακηρύσσει το διάταγμα έκτακτης ανάγκης. Κι η μητέρα ν' αναμασά αστικά ιδεολογήματα του τύπου, άνεργοι μένουν οι τεμπέληδες και οι ανίκανοι... Η μόνη που ακόμα έχει δουλειά είναι η Αννι, η κόρη που αντιστέκεται σθεναρά στην ηττοπαθή ατμόσφαιρα του σπιτιού. Ο γιος παραδίδεται στη μοίρα του, πηδά από το παράθυρο και βάζει τέλος στη μίζερη ζωή του. «Ενας άνεργος λιγότερος» σχολιάζει κατάματα στο φακό μια γυναίκα. Η οικογένεια αδυνατεί να πληρώσει το νοίκι, της γίνεται έξωση και μετακομίζει στην κατασκήνωση των ανέργων, στο Kuhle Wampe, μια ώρα έξω από το Βερολίνο.
    Το δεύτερο - και πιο αδύνατο - μέρος, που διαδραματίζεται στην κατασκήνωση των ανέργων, παρουσιάζει κάποια προβλήματα, εστιάζοντας κυρίως σε συμπεριφορές, νοοτροπίες και ήθη. Στιγματίζει τη συμπεριφορά των «μεγαλύτερων σε ηλικία» και διαχωρίζει την εργατική τάξη σε παλαιότερες και νεότερες ηλικίες. Φθάνει μάλιστα στο σημείο να καταδικάσει τον τρόπο συμπεριφοράς των μεγαλύτερων ηλικιών στο «τραπέζι».Στο τρίτο μέρος της ταινίας - στον επίλογο - κυριαρχεί μια ελπιδοφόρα διάθεση που παραγκωνίζει την προηγούμενη, εκείνη της κατάθλιψης. Η συλλογική εικόνα επισκιάζει εκείνη των ανοιχτών προσωπικών ζητημάτων. Η Αννι συσπειρώνεται στο μαζικό αθλητικό κίνημα των ριζοσπαστών εργατών, ξανασυναντά τον - άνεργο πια - Φριτς και επανατοποθετούν τη σχέση τους σε υγιέστερη βάση. Η κομμουνιστική νεολαία προσδιορίζεται ως η μόνη επαναστατική πρωτοπορία, στην τελευταία μακρά σκηνή της πολιτικής λογομαχίας για την παγκόσμια οικονομική κρίση, σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον Μπρεχτ. Τα πράγματα δεν άλλαξαν, το επιβεβαιώνουμε και σήμερα καθημερινά άρα το φιλμ «Kuhle Wampe» μας δείχνει και σήμερα ακόμα τον σταθερό δρόμο του αγώνα...
    Παίζουν: Ερνστ Μπους, Χέρτα Τίλερ, Μάρτα Βόλτερ, Αντολφ Φίσερ, κ.ά.
    Παραγωγή: Γερμανία (1932).
    [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011]

    Ελληνικός Κινηγματογράφος: Πτώση σε εισιτήρια και διανομή


    Πτώση στον αριθμό εισιτηρίων, αλλά και στο - έτσι κι αλλιώς χαμηλό - ποσοστό διανομής ελληνικών ταινιών στην εγχώρια αγορά, παρουσιάζει η Ελλάδα το 2010 σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οπτικοακουστικού Παρατηρητηρίου (ΕΟΠ).
    Η προσέγγιση, βέβαια, του ΕΟΠ είναι ακραιφνώς αγοραία και ουσιαστικά υποστηρίζει την αντιδραστική πολιτική που ξεδιπλώνει η ΕΕ γενικά στον πολιτισμό και ειδικά στον κινηματογράφο, αφού ο «καημός» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων παραγωγής και διανομής δεν είναι η ανάπτυξη των εθνικών κινηματογραφιών προς όφελος δημιουργών και λαού, αλλά η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους με τους άλλους ιμπεριαλιστικούς πόλους. Γι' αυτό και η «απάντηση» της ΕΕ δεν είναι η στήριξη των δημιουργών, αλλά της «αγοράς», των μονοπωλίων του οπτικοακουστικού.
    Στην Ελλάδα, το 2010 τα εισιτήρια ανήλθαν στα 11,6 εκ. από τα 12,3 εκ. του 2009, εμφανίζοντας μείωση κατά 5,6%. Η εικόνα της ΕΕ στα εισιτήρια είναι συνολικά αρνητική, αφού σημειώθηκε πτώση 2% σε σχέση με το 2009, ενώ σε πραγματικούς αριθμούς, τα εισιτήρια που «κόπηκαν» έφτασαν τα 961 εκατομμύρια. Ο αριθμός των εισιτηρίων μειώθηκε σε 11 ευρωπαϊκές χώρες και αυξήθηκε σε 12 από το σύνολο των 23 χωρών που είχαν διαθέσιμα στοιχεία για το προηγούμενο έτος.
    Μεταξύ των χωρών που εμφάνισαν αύξηση σε σχέση με το 2009 ήταν η Ιταλία (123,4 εκ. εισιτήρια, αύξηση 11% και τον μεγαλύτερο αριθμό εισιτηρίων από το 1987), η Γαλλία (αύξηση 2,7%, 206,5 εκ. εισιτήρια, τα περισσότερα από το 1967). Μεγάλη πτώση παρουσίασε η Γερμανία (-13,5%), η Ισπανία (-11,7%) και η Αγγλία (-2,4%).
    Στη διανομή τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια του οπτικοακουστικού στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ, αφού παρατηρείται μείωση της συμμετοχής των εγχώριων παραγωγών στις αντίστοιχες εσωτερικές αγορές σε 13 χώρες, ενώ αύξηση παρατηρείται σε 10 χώρες. Σε όλες, όμως, ακόμη και σε αυτές που τα σχετικά ποσοστά αυξάνονται, όπως στην Ιταλία και την Τσεχία, το μεγαλύτερο μέρος της «πίτας» εξακολουθούν να το έχουν οι ΗΠΑ.
    Στην Ελλάδα, έχουμε αξιοσημείωτη πτώση στο ποσοστό της διανομής της ελληνικής ταινίας στις ελληνικές αίθουσες, από το 12,6% το 2009, στο 8,6% το 2010. Μεγαλύτερο είναι το «Βατερλό» της Γερμανίας, με την εγχώρια διανομή να πέφτει στο 16,8%, από το 27,4% το 2009.
    Στις εκτός ΕΕ χώρες, η Ρωσία συνεχίζει να έχει αύξηση στα εισιτήρια από χρονιά σε χρονιά (19,5% το 2010, ή αλλιώς 165,5 εκ. εισιτήρια), ενώ η Τουρκία εμφανίζεται ως η μοναδική χώρα που η εγχώρια παραγωγής της ξεπερνά σε διανομή τις ξένες, με σχεδόν 53% των διανεμόμενων ταινιών στη χώρα, το 2010 να είναι τουρκικές!

    Θρίαμβος Ασγκάρ Φαχραντί στο Φεστιβάλ Βερολίνου

    «Πρωτιά» του Ιράν με Χρυσή Αρκτο και τέσσερα ακόμη βραβεία
    • Παναγιωτης Παναγοπουλος, Η Καθημερινή, Tρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011
    Θρίαμβος ήταν η απονομή των βραβείων της 61ης Μπερλινάλε, για την ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαχραντί. Το «Ναντέρ και Σιμίν: Ενας χωρισμός» τιμήθηκε με τη Χρυσή Αρκτο, αλλά και με τα βραβεία αντρικής και γυναικείας ερμηνείας, τα οποία απονεμήθηκαν από κοινού στους άντρες και στις γυναίκες ηθοποιούς της ταινίας. Η ταινία κέρδισε και το βασικό βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής, αλλά και της εφημερίδας Berliner Morgenpost.
    Το «Ναντέρ και Σιμίν: Ενας χωρισμός» είναι το πορτρέτο ενός ζευγαριού, ο γάμος του οποίου περνάει βαθιά κρίση. Κατά γενική ομολογία ήταν από τις πιο δυνατές ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος της φετινής Μπερλινάλε, ενώ ο Φαχραντί είχε βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για το μεγάλο βραβείο του φεστιβάλ από την προηγούμενη συμμετοχή του στην Μπερλινάλε με το «Τι απέγινε η Ελι». Στην ταινία ο Φαχραντί παρακολουθεί μια οικογενειακή αντιπαράθεση, με κεντρικό σημείο τις αντιθέσεις ανάμεσα στη μορφωμένη μέση τάξη και τη φτωχότερη εργατική τάξη, όπου η θρησκεία έχει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο.
    Είναι η πρώτη νίκη ιρανικής ταινίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου και δεν μπορεί να είναι άσχετη, τόσο με το κλίμα λαϊκής αναταραχής στη Μέση Ανατολή -και στο Ιράν- αλλά και με τη σταθερή υποστήριξη της Μπερλινάλε στους Ιρανούς δημιουργούς που προσπαθούν να έχουν ανεξάρτητη φωνή.
    Στο φεστιβάλ, όπως και στην περυσινή διοργάνωση έγινε ιδιαίτερος λόγος για την περίπτωση του Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε από το ιρανικό καθεστώς σε εξαετή φυλάκιση και σε εικοσαετή απαγόρευση να γυρίσει ταινία ή να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Ηταν φυσικά και ο λόγος που δεν μπόρεσε να πάει στο Βερολίνο ως μέλος της κριτικής επιτροπής. Ο Φαχραντί, παραλαμβάνοντας τη Χρυσή Αρκτο, είπε: «Θέλω να σας θυμίσω τον Τζαφάρ Παναχί. Πραγματικά πιστεύω ότι το πρόβλημά του θα βρει λύση και θα είναι εκείνος που θα στέκεται σ’ αυτή τη θέση τον επόμενο χρόνο».
    Μιλώντας αργότερα για την κατάσταση στο Ιράν, ο Φαχραντί σημείωσε πως «μπορώ να πω ό, τι περιμένετε από μένα να πω. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι θα βρω μπελάδες και δεν θα μπορώ να κάνω πια ταινίες. ΄Η μπορώ να πω όσα μού επιτρέπονται και να συνεχίσω να γυρίζω ταινίες. Προτιμώ να μπορώ να το κάνω. Δεν είμαι ήρωας, είμαι κινηματογραφιστής».
    Σε ό, τι αφορά τα υπόλοιπα βραβεία που απένειμε η κριτική επιτροπή με πρόεδρο την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, την Αργυρή Αρκτο κέρδισε το «Αλογο του Τορίνου» του Ούγγρου δημιουργού Μπέλα Ταρ, ο οποίος δήλωσε πως είναι και η τελευταία του ταινία. Δυσαρέσκεια προκάλεσε η απονομή του βραβείου σκηνοθεσίας στον Γερμανό Ούλριχ Κέλερ για το «Sleeping Sickness», το οποίο δεν πήρε καθόλου καλές κριτικές.
    Βραβείο σεναρίου κέρδισαν ο Τζόσουα Μάρστον και ο Αντάμιον Μουρατάι για το «Τhe Forgiveness of Blood», που διαδραματίζεται στην Αλβανία, ενώ δύο τεχνικά βραβεία, διεύθυνσης φωτογραφίας και διεύθυνσης παραγωγής, απονεμήθηκαν στο «The Prize» της Πάουλα Μάρκοβιτς από την Αργεντινή. Επίσης, το γερμανικό «Αν όχι εμείς, ποιοι» κέρδισε το βραβείο κινηματογραφικής καινοτομίας Αλφρεντ Μπάουερ, το οποίο έχει το όνομα του ιδρυτή της Μπερλινάλε.
    Εκτός από την Ιζαμπέλα Ροσελίνι και τον Τζαφάρ Παναχί, η θέση του οποίου έμεινε κενή σε όλες τις εκδηλώσεις του φετινού φεστιβάλ, στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν η παραγωγός Τζαν Τσάπμαν, οι ηθοποιοί Νίνα Χος και Αμίρ Καν, ο σκηνοθέτης Γκάι Μάντιν και η ενδυματολόγος Σάντι Πάουελ.
    Σημειώνεται, τέλος, ότι η «Αμνηστία» του Μπουγιάρ Αλιμάνι, αλβανική συμμετοχή στο Φόρουμ της Μπερλινάλε και ταινία που είναι και ελληνική συμπαραγωγή, τιμήθηκε με το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Καλλιτεχνικών Αιθουσών.

    Sunday, February 20, 2011

    Χέιλι Στάινφελντ: Ενα άγουρο κορίτσι ανάμεσα σε σκληρούς άντρες

    • Πώς η 13χρονη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός έπεισε τους δαιμόνιους αδελφούς Κόεν να την επιλέξουν για τον βασικό γυναικείο ρόλο του γουέστερν «Αληθινό θράσος», ο οποίος την οδήγησε στις εφετινές υποψηφιότητες για Οσκαρ  
      ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011
      Πόσο εύκολο είναι για ένα κορίτσι 13 ετών να χειριστεί τον εαυτό του στα γυρίσματα της πρώτης ταινίας του, μια υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ με σκηνοθέτες τους εκκεντρικούς αδελφούς Τζόελ και Ιθαν Κόεν και συμπρωταγωνιστές καταξιωμένους σταρ, όπως ο Τζεφ Μπρίτζες, ο Ματ Ντέιμον και ο Τζος Μπρόλιν; Η Χέιλι Στάινφελντ έχει μόνο καλά λόγια να πει για τους συντελεστές του γουέστερν «Αληθινό θράσος», ενώ το γεγονός ότι και οι τρεις προαναφερθέντες ηθοποιοί έχουν κόρες θα πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τρυφερή σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Ωστόσο, κρίνοντας από την εικόνα της όταν τη συνάντησα πριν από μερικούς μήνες στο Παρίσι, στην πρώτη παγκόσμια προώθηση της υποψήφιας για δέκα Οσκαρ ταινίας, η Χέιλι Στάινφελντ απέχει πολύ από το συνεσταλμένο κορίτσι που περιμένεις να καθήσει ήσυχα σε μια γωνιά και να βλέπει τους άλλους να δουλεύουν χωρίς να λέει κουβέντα. Την ίδια εικόνα έδωσε και στη δημόσια εμφάνισή της πριν από μερικές ημέρες στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου το «Αληθινό θράσος» έκανε την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του. Εχει τσαχπινιά, τσαμπουκά, θάρρος... και θράσος.

      Η περίφημη ιστορία του «βάζου των κακών αγοριών» στα γυρίσματα της ταινίας το επιβεβαιώνει. Ρωτώ την αδύνατη καστανομάλλα να μου πει τις λεπτομέρειες. «Ηξερα ότι τα γυρίσματα μιας ταινίας των αδελφών Κόεν δεν είναι ακριβώς κατηχητικό σχολείο, αλλά δεν περίμενα ότι θα βρεθώ ανάμεσα σε άνδρες που έβριζαν τόσο απροκάλυπτα και με τέτοια άνεση. Δεν φταίνε, έτσι έχουν συνηθίσει».
      Το πρόβλημα ήταν ότι η μητέρα τής Στάινφελντ, η οποία τη συνόδευε σε όλα τα γυρίσματα, ανησυχούσε μήπως η κόρη της παρασυρθεί από όλη αυτή τη «ματσο-κατάσταση». «Για να την καθησυχάσω» είπε χαμογελώντας πονηρά η νεαρή ηθοποιός «αποφάσισα να θεσπίσω τον νόμο του “βάζου του κακού αγοριού”». Αυτό σήμαινε ότι κάθε φορά που κάποιος από το συνεργείο, τους σκηνοθέτες ή τους ηθοποιούς έλεγε «τη λέξη που αρχίζει από f» (fuck) ή οποιαδήποτε άλλη βρισιά, η Στάινφελντ τον χρέωνε με 5 δολάρια, τα οποία έκρυβε μέσα σε ένα βάζο. «Εβγαλα περίπου 300 δολάρια» λέει γελώντας. Και μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα δώρισε τα κέρδη της σε φιλανθρωπική εταιρεία.
      • «Το σινεμά έχει φάση»

      Η Χέιλι Στάινφελντ μιλάει πολύ γρήγορα και καθαρά. Ορισμένες φορές ακούγεται σαν ρομπότ. Ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της- αν και δείχνει άτομο που προτιμά να κρατά τα πράγματα σε μια απόσταση. Στο «Αληθινό θράσος», μια ιστορία εκδίκησης τοποθετημένη στην Αγρια Δύση του 1870 (αμέσως μετά τον αμερικανικό εμφύλιο), η Στάινφελντ υποδύεται τη Μάτι Ρος, μια 14χρονη που θέλει να εκδικηθεί τη δολοφονία του πατέρα της. Για να τα καταφέρει ζητεί τη βοήθεια ενός μονόφθαλμου, αλκοολικού ομοσπονδιακού αστυνομικού (Τζεφ Μπρίτζες). Στην παρέα θα προστεθεί ένας ακόμη άνθρωπος του νόμου (Ματ Ντέιμον), ο οποίος αναζητεί τον ίδιο φονιά για τους δικούς του λόγους.

      «Εχει πλάκα η όλη φάση του σινεμά» είπε το κορίτσι για την παρθενική εμπειρία του μπροστά στον φακό. «Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα μου τις έβρεχε στον πισινό ο Ματ Ντέιμον; Οχι ότι πόνεσα, βέβαια, γιατί με είχαν γεμίσει με μαξιλάρια». Η ηθοποιός αναφέρεται στην πιο αστεία ίσως σκηνή της ταινίας, όπου ο ήρωας του Ντέιμον, μη αντέχοντας άλλο το πείσμα της Μάτι, τη δέρνει στα οπίσθια.

      Η Στάινφελντ δεν είχε διαβάσει από την αρχή το σενάριο γιατί, ως γνωστόν, οι αδελφοί Κόεν δουλεύουν με τρομερή μυστικότητα. Γνωρίζοντας όμως ότι είχε προηγηθεί μια ταινία με τον ίδιο τίτλο- στην οποία τους ρόλους των Μπρίτζες -Στάινφελντ κρατούσαν ο Τζον Γουέιν (κέρδισε το Οσκαρ) και η Κιμ Ντάρμπι-, την είδε και διάβασε το μυθιστόρημα του Τσαρλς Πόρτις πριν από την οντισιόν. Το αποτέλεσμα ήταν να επιλεγεί ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιες.

      «Οταν σκεφτόμουν τον ρόλο» είπε, «αυτό που με απασχολούσε ήταν το πώς ένα άγουρο και άπειρο κορίτσι μπορεί να σταθεί αλώβητο ανάμεσα σε σκληρούς άνδρες, σε μια εποχή όπου η ανθρώπινη ζωή δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία.Ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρειήταν να δείξει μια ανάλογη, ανδρική συμπεριφορά». Αυτό είναι το μόνο ίσως σημείο ταύτισης της ηρωίδας της ταινίας με την ηθοποιό που την υποδύθηκε. «Αν κάπου νιώθω ότι μοιάζω με τη Μάτι είναι στο ότι,αν και μόλις 13 ετών, αντιμετωπίζει τον κόσμο με τη ματιά ενός ώριμου ανθρώπου. Αλλωστεδεν μπορεί να κάνει αλλιώς, διότι, αν παραμείνει παιδί, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Νιώθω ότι κατά βάθος και εγώ είμαι έτσι».
      • ΜΕ ΛΙΓΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

      Οταν η Χέιλι Στάινφελντ ήταν 8 ετών παρακολουθούσε κάποια συγγενικά πρόσωπά της να παίζουν στο θέατρο και σε διαφημίσεις. Τα συναισθήματα που είχε νιώσει τότε δεν την εγκατέλειψαν ποτέ: «Το να βλέπω τον ξάδελφό μου να εμφανίζεται στην τηλεόραση ή έναν άλλον να παίζει στο θέατρο ήταν κάτι το συναρπαστικό». Ρώτησε τους γονείς της αν μπορούσε να κάνει το ίδιο. Εκείνοι της είπαν ότι θα έπρεπε να μελετήσει υποκριτική για τουλάχιστον έναν χρόνο, ώστε να φανεί αν η ανάγκη της ήταν στο πλαίσιο ενός παιδικού παιχνιδιού ή αν όντως το εννοούσε.

      Εκανε πράγματι μαθήματα υποκριτικής και έτσι κατάλαβε ότι όντως αυτό ήθελε να κάνει. «Λατρεύω όλο αυτό το ταξίδι του ηθοποιού» είπε η Στάινφελντ, η οποία αυτή την περίοδο παρακολουθεί σχολικά μαθήματα στο σπίτι. «Δεν θέλω όμως να κάνω σχέδια, γιατί είναι πάρα πολύ νωρίς και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Ας βγει πρώτα η ταινία στις αίθουσες και μετά βλέπουμε». Ποιος θα φανταζόταν, βέβαια, ότι το «Αληθινό θράσος», που βγήκε στις ΗΠΑ τον Δεκέμβριο, θα έκανε θραύση στα ταμεία: ως σήμερα τα έσοδά του έχουν ξεπεράσει τα 180 εκατ.δολάρια, νούμερο απίστευτο, πόσω μάλλον για ένα γουέστερν. Οι πιθανότητες για τη Στάινφελντ να βρεθεί στα Οσκαρ συζητιόταν από την εποχή της συνάντησής μας στο Παρίσι. Ο ενθουσιασμός ήταν συγκρατημένος, αλλά η ιδέα ότι θα μπορούσε να συναντήσει τα είδωλά της στην τελετή έδειχνε να την ενδιαφέρει περισσότερο.Ανέφερε τα ονόματα των Νάταλι Πόρτμαν, Τζόντι Φόστερ, Νταϊάν Λέιν. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι τρεις ξεκίνησαν ως έφηβες την καριέρα τους.

      ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
      • Η ταινία «Αληθινό θράσος» προβάλλεται στην Ελλάδα από την περασμένηΠέμπτη σε διανομή UΙΡ.