Η ταινία «Ο σκοτεινός ιππότης» του Κρίστοφερ Νόλαν, που αρχίζει να προβάλλεται από σήμερα, δείχνει πως το μπλοκ-μπάστερ μπορεί να πάρει έναν άλλο, σωστό δρόμο, φτάνει να έχει έναν καλό σκηνοθέτη. Στο πρόγραμμα της εβδομάδας και δύο θαυμάσιες επανεκδόσεις: η γαλλική «Ο θείος μου από την Αμερική» του Αλέν Ρενέ και το γουέστερν «Οι φυγάδες του Μιζούρι» του Αρθουρ Πεν. Ακόμη, προβάλλεται το ενδιαφέρον (ψευτο)ντοκιμαντέρ AFR του Μόρτεν Χαρτς Κάπλερς, ενώ το πρόγραμμα συμπληρώνεται με τις ταινίες «Σαν μια λάμψη στο σκοτάδι» του Ντένις Λι, «Ανευ ενδυμάτων» του Λον Σέρφιγκ και «Το εγχειρίδιο του έρωτα 2» του Τζιοβάνι Βερονέζι.
Ο σκοτεινός ιππότης
The Dark Knight. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν. Σενάριο: Κρίστοφερ Νόλαν, Τζόναθαν Νόλαν. Ηθοποιοί: Κρίστιαν Μπέιλ, Μάικλ Κέιν, Χιθ Λέντζερ, Γκάρι Ολντμαν, Μάγκι Γκίλενχαλ, Ααρόν Εκχαρτ, Ερίκ Ρόμπερτς. 152'
 Ο Χιθ Λέντζερ στον «Σκοτεινό ιππότη» του Κρίστοφερ Νόλαν |
*** ½ - Στον αγώνα του ενάντια στον ψυχωτικό/κυνικό Τζόκερ, ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Γκόρντον και τον εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντεντ, σε μια γυρισμένη με γοργό ρυθμό αλλά και βουτηγμένη σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, συναρπαστική περιπέτεια.
Μετά την πετυχημένη ταινία του, «Batman Begins», ο σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν («Memento», «Insomnia») επιστρέφει, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Κρίστιαν Μπέιλ, για να μας δώσει μιαν άλλη περιπέτεια του γνωστού ήρωα των κόμικ Batman, πολύ πιο σκοτεινή, πρέπει να πω, τη φορά αυτή, καταφέρνοντας να φτιάξει την καλύτερη και πιο συναρπαστική ταινία της σειράς - ξεπερνώντας, στην πορεία, τα όρια του μπλοκ-μπάστερ.Στη νέα του περιπέτεια, ο Μπρους Γουέιν/Batman, με τη βοήθεια του αστυνομικού επιθεωρητή Γκόρντον (Γκάρι Ολντμαν) και του νέου, έντιμου εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντεντ (Ααρόν Εκχαρτ), έχει να αντιμετωπίσει τον πιο ανελέητο, μανιακό εχθρό του, τον ψυχωτικό Τζόκερ (ο Χιθ Λέντζερ στον ρόλο που παλαιότερα είχε ερμηνεύσει ο Τζακ Νίκολσον). Στην πόλη του Γκόθαμ (διάβαζε: Νέα Υόρκη), όπου η δαφθορά και το έγκλημα έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, ο εισαγγελέας Χάρβεϊ είναι ένας σπάνιος πολίτης, που μοναδικός στόχος του είναι να πατάξει, πάντα στο πλαίσιο του νόμου, το έγκλημα, απ' όπου κι αν αυτό προέρχεται. Η μόνη «διαφορά» του με τον Batman είναι πως και οι δυο τους αγαπούν το ίδιο κορίτσι, την Ρέιτσελ (Μάγκι Γκίλενχαλ).Με βάση ένα καλογραμμένο, με δυνατή, πολυεπίπεδη για το είδος, πλοκή, σενάριο, που έγραψε μαζί με τον αδελφό του, Τζόναθαν, με την πολύ καλή μουσική των Χανς Ζίμερ και Τζέιμς Νιούτον Χάουορντ, ο Κρίστοφερ Νόλαν ενορχηστρώνει με εκπληκτική μαεστρία τις επιμέρους καταστάσεις, αναπτύσσοντας σωστά τις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα, διανθίζοντάς τες με χιούμορ, και στήνοντας μερικές από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές κυνηγητών και δράσης (πάντα με τη βοήθεια των ειδικών εφέ) που είδαμε σε παρόμοια ταινία, συνδυάζοντας την πιο τέλεια τεχνολογία με έναν ρεαλισμό που μοιάζει να βγήκε απευθείας από το φιλμ νουάρ. Ενώ, κάποια στιγμή, βάζει και το ερώτημα: χρειάζεται η πόλη του Γκόθαμ ήρωες (ή σούπερ-ήρωες) όπως ο Batman; Κάτι που ο Batman καταλαβαίνει και προσπαθεί, με τραγικά συχνά αποτελέσματα, να κάνει τους παθητικούς πολίτες του Γκόθαμ να ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους. Ο Κρίστιαν Μπέιλ ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στον υπερήρωα, τέλειο χειριστή των πολεμικών τεχνών, και τον σκοτεινό ιππότη που έχει ν' αντιμετωπίσει τους δικούς του, τρομερούς δαίμονες. Εκείνος όμως που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση είναι ο Χιθ Λέντζερ. Ο Τζόκερ που μας δίνει συνδυάζει το απειλητικό με το ψυχοπαθητικό/σαδιστικό στοιχείο του χαρακτήρα, μαζί μ' ένα μαύρο (κατάμαυρο στην πραγματικότητα) χιούμορ, χαρακτήρα που αρέσκεται σε ανώμαλα, θανάσιμα παιχνίδια, εκπροσωπώντας, εν μέρει, την άλλη, κρυμμένη, σκοτεινή πλευρά του Batman. Κάτι που σίγουρα δεν συναντάμε στα συνηθισμένα μπλοκ-μπάστερ.
Μετά την πετυχημένη ταινία του, «Batman Begins», ο σκηνοθέτης Κρίστοφερ Νόλαν («Memento», «Insomnia») επιστρέφει, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Κρίστιαν Μπέιλ, για να μας δώσει μιαν άλλη περιπέτεια του γνωστού ήρωα των κόμικ Batman, πολύ πιο σκοτεινή, πρέπει να πω, τη φορά αυτή, καταφέρνοντας να φτιάξει την καλύτερη και πιο συναρπαστική ταινία της σειράς - ξεπερνώντας, στην πορεία, τα όρια του μπλοκ-μπάστερ.Στη νέα του περιπέτεια, ο Μπρους Γουέιν/Batman, με τη βοήθεια του αστυνομικού επιθεωρητή Γκόρντον (Γκάρι Ολντμαν) και του νέου, έντιμου εισαγγελέα Χάρβεϊ Ντεντ (Ααρόν Εκχαρτ), έχει να αντιμετωπίσει τον πιο ανελέητο, μανιακό εχθρό του, τον ψυχωτικό Τζόκερ (ο Χιθ Λέντζερ στον ρόλο που παλαιότερα είχε ερμηνεύσει ο Τζακ Νίκολσον). Στην πόλη του Γκόθαμ (διάβαζε: Νέα Υόρκη), όπου η δαφθορά και το έγκλημα έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, ο εισαγγελέας Χάρβεϊ είναι ένας σπάνιος πολίτης, που μοναδικός στόχος του είναι να πατάξει, πάντα στο πλαίσιο του νόμου, το έγκλημα, απ' όπου κι αν αυτό προέρχεται. Η μόνη «διαφορά» του με τον Batman είναι πως και οι δυο τους αγαπούν το ίδιο κορίτσι, την Ρέιτσελ (Μάγκι Γκίλενχαλ).Με βάση ένα καλογραμμένο, με δυνατή, πολυεπίπεδη για το είδος, πλοκή, σενάριο, που έγραψε μαζί με τον αδελφό του, Τζόναθαν, με την πολύ καλή μουσική των Χανς Ζίμερ και Τζέιμς Νιούτον Χάουορντ, ο Κρίστοφερ Νόλαν ενορχηστρώνει με εκπληκτική μαεστρία τις επιμέρους καταστάσεις, αναπτύσσοντας σωστά τις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα, διανθίζοντάς τες με χιούμορ, και στήνοντας μερικές από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές κυνηγητών και δράσης (πάντα με τη βοήθεια των ειδικών εφέ) που είδαμε σε παρόμοια ταινία, συνδυάζοντας την πιο τέλεια τεχνολογία με έναν ρεαλισμό που μοιάζει να βγήκε απευθείας από το φιλμ νουάρ. Ενώ, κάποια στιγμή, βάζει και το ερώτημα: χρειάζεται η πόλη του Γκόθαμ ήρωες (ή σούπερ-ήρωες) όπως ο Batman; Κάτι που ο Batman καταλαβαίνει και προσπαθεί, με τραγικά συχνά αποτελέσματα, να κάνει τους παθητικούς πολίτες του Γκόθαμ να ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους. Ο Κρίστιαν Μπέιλ ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στον υπερήρωα, τέλειο χειριστή των πολεμικών τεχνών, και τον σκοτεινό ιππότη που έχει ν' αντιμετωπίσει τους δικούς του, τρομερούς δαίμονες. Εκείνος όμως που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση είναι ο Χιθ Λέντζερ. Ο Τζόκερ που μας δίνει συνδυάζει το απειλητικό με το ψυχοπαθητικό/σαδιστικό στοιχείο του χαρακτήρα, μαζί μ' ένα μαύρο (κατάμαυρο στην πραγματικότητα) χιούμορ, χαρακτήρα που αρέσκεται σε ανώμαλα, θανάσιμα παιχνίδια, εκπροσωπώντας, εν μέρει, την άλλη, κρυμμένη, σκοτεινή πλευρά του Batman. Κάτι που σίγουρα δεν συναντάμε στα συνηθισμένα μπλοκ-μπάστερ.
Ο θείος μου από την Αμερική
Mon oncle d' Amerique. Γαλλία, 1978. Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ. Σενάριο: Ζακ Γκριό. Ηθοποιοί: Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Νικόλ Γκαρσία, Ροζέ-Πιερ, Μαρί Ντιμπουά. 125'
 «Ο θείος μου από την Αμερική» του Αλέν Ρενέ με τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Νικόλ Γκαρσία, Μαρί Ντιμπουά και Ροζέ Πιερ |
**** ½ - Χιουμοριστική, με σουρεαλιστικές πινελιές, έρευνα πάνω στη σχέση του ατόμου με την κοινωνία, μέσα από τη μελέτη τριών διαφορετικών χαρακτήρων. Δείγμα της μοναδικής μαεστρίας ενός πραγματικά μεγάλου σκηνοθέτη.
Σε επανέκδοση μια από τις καλύτερες ταινίες του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ («Χιροσίμα, αγάπη μου»). Με ενδιάμεσα τα σχόλια από μια ομιλία του βιολόγου επιστήμονα Ανρί Λαμπορί, ο Ρενέ κάνει μια σε βάθος μελέτη γύρω από τη σχέση του σύγχρονου ατόμου με την κοινωνία και την επίδραση πάνω τους των διάφορων στοιχείων γύρω τους, από τον τρόπο ανατροφής τους μέχρι τις αναστολές και τις ενοχές τους. «Πειραματόζωα» στην έρευνά του, τρία πρόσωπα: ένας μάνατζερ σε εργοστάσιο (Ντεπαρντιέ), μια ηθοποιός (Γκαρσία) κι ένας πολιτικός/συγγραφέας (Ροζέ-Πιερ), με τον καθένα να προσπαθεί να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια για να ακολουθήσει την καριέρα του. Αλλοτε με σκηνές που αντλούν από το ντοκιμαντέρ (με ποντίκια ως πειραματόζωα), άλλοτε με σκηνές που μοιάζουν να βγήκαν από κάποιο μελό κι άλλοτε με σκηνές που αγγίζουν τον καθαρό σουρεαλισμό, ο Ρενέ φτιάχνει μιαν από τις πιο γοητευτικές, μαγικές ταινίες του, που, παρά τα ερωτήματα και τους γρίφους που βάζουν, καταφέρνουν, μ' έναν ανεξήγητο τρόπο, να σε καθηλώνουν στη θέση σου. Κάτι που μόνο στα αριστουργήματα συναντάμε.
Σε επανέκδοση μια από τις καλύτερες ταινίες του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ («Χιροσίμα, αγάπη μου»). Με ενδιάμεσα τα σχόλια από μια ομιλία του βιολόγου επιστήμονα Ανρί Λαμπορί, ο Ρενέ κάνει μια σε βάθος μελέτη γύρω από τη σχέση του σύγχρονου ατόμου με την κοινωνία και την επίδραση πάνω τους των διάφορων στοιχείων γύρω τους, από τον τρόπο ανατροφής τους μέχρι τις αναστολές και τις ενοχές τους. «Πειραματόζωα» στην έρευνά του, τρία πρόσωπα: ένας μάνατζερ σε εργοστάσιο (Ντεπαρντιέ), μια ηθοποιός (Γκαρσία) κι ένας πολιτικός/συγγραφέας (Ροζέ-Πιερ), με τον καθένα να προσπαθεί να ξεπεράσει διάφορα εμπόδια για να ακολουθήσει την καριέρα του. Αλλοτε με σκηνές που αντλούν από το ντοκιμαντέρ (με ποντίκια ως πειραματόζωα), άλλοτε με σκηνές που μοιάζουν να βγήκαν από κάποιο μελό κι άλλοτε με σκηνές που αγγίζουν τον καθαρό σουρεαλισμό, ο Ρενέ φτιάχνει μιαν από τις πιο γοητευτικές, μαγικές ταινίες του, που, παρά τα ερωτήματα και τους γρίφους που βάζουν, καταφέρνουν, μ' έναν ανεξήγητο τρόπο, να σε καθηλώνουν στη θέση σου. Κάτι που μόνο στα αριστουργήματα συναντάμε.
Οι φυγάδες του Μιζούρι
Missouri Breaks. ΗΠΑ, 1976. Σκηνοθεσία: Αρθουρ Πεν. Σενάριο: Τόμας ΜακΓκουέιν. Ηθοποιοί: Μάρλον Μπράντο, Τζακ Νίκολσον, Κάθλιν Λόιντ, Ράντι Κουέιντ, Χάρι Ντιν Στάντον. 126 λεπτά.
 Ο Μάρλον Μπράντο και ο Τζακ Νίκολσον στους «Φυγάδες του Μιζούρι» του Αρθουρ Πεν |
**** Ελεγειακό, ποιητικό γουέστερν γύρω από τη σύγκρουση ενός πληρωμένου πιστολά μ' έναν αλογοκλέφτη, στη Μοντάνα του 1880.
Στη δεκαετία του '70, μεταβατική περίοδο που περνούσε το γουέστερν, με ταινίες που εκφράζουνν μια συγκεκριμένη εποχή, γυρισμένες από σκηνοθέτες όπως ο Σαμ Πέκινπα («Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία»), ο Κλιντ Ιστγουντ («Εκδικητής εκτός νόμου») και ο Ντον Σίγκελ («Με το χέρι στη σκανδάλη»), ο Αρθουρ Πεν έφτιαχνε το δικό του συγκλονιστικό, αντι-ηρωικό γουέστερν, γύρω από τη σύγκρουση ενός πληρωμένου εκτελεστή (Μπράντο) με τον συμπαθητικό αρχηγό μιας συμμορίας αλογοκλεφτών (Νίκολσον). Ταινία κάπως παραγνωρισμένη την εποχή της, «Οι φυγάδες του Μιζούρι», πέρα από τη ρεαλιστική ζωή στην περιοχή της Μοντάνα του 19ου αιώνα που μας δίνει, έχει, όπως και η προηγούμενη ταινία του Πεν, «Μπόνι και Κλάιντ», κάτι από τη γεύση της πίκρας και των απογοητεύσεων που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ και των πολιτικών σκανδάλων που συγκλόνισαν την Αμερική. Η σύγκρουση αρχίζει όταν ο Μπράντο προσλαμβάνεται από έναν πλούσιο ραντσέρη να εξοντώσει τη συμμορία των αλογοκλεφτών. Μεταμφιεσμένος κάθε φορά διαφορετικά (Ινδιάνος, παπάς, γυναίκα), ο Μπράντο καθαρίζει με διαφορετικούς τρόπους και σαδιστική ευχαρίστηση τους αλογοκλέφτες, ώσπου φτάνει ώς τον Νίκολσον, που τον αντιμετωπίζει σε μερικές από τις πιο ωραίες, ταυτόχρονα απολαυστικές, σκηνές της ταινίας, από τις οποίες δεν λείπει και ένας τραγικός τόνος, με τους δύο να δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιίας. Μια θαυμάσια, λυρική ταινία, δείγμα ενός κινηματογράφου που άδικα έχει εξαφανιστεί στις μέρες μας.
Στη δεκαετία του '70, μεταβατική περίοδο που περνούσε το γουέστερν, με ταινίες που εκφράζουνν μια συγκεκριμένη εποχή, γυρισμένες από σκηνοθέτες όπως ο Σαμ Πέκινπα («Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία»), ο Κλιντ Ιστγουντ («Εκδικητής εκτός νόμου») και ο Ντον Σίγκελ («Με το χέρι στη σκανδάλη»), ο Αρθουρ Πεν έφτιαχνε το δικό του συγκλονιστικό, αντι-ηρωικό γουέστερν, γύρω από τη σύγκρουση ενός πληρωμένου εκτελεστή (Μπράντο) με τον συμπαθητικό αρχηγό μιας συμμορίας αλογοκλεφτών (Νίκολσον). Ταινία κάπως παραγνωρισμένη την εποχή της, «Οι φυγάδες του Μιζούρι», πέρα από τη ρεαλιστική ζωή στην περιοχή της Μοντάνα του 19ου αιώνα που μας δίνει, έχει, όπως και η προηγούμενη ταινία του Πεν, «Μπόνι και Κλάιντ», κάτι από τη γεύση της πίκρας και των απογοητεύσεων που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ και των πολιτικών σκανδάλων που συγκλόνισαν την Αμερική. Η σύγκρουση αρχίζει όταν ο Μπράντο προσλαμβάνεται από έναν πλούσιο ραντσέρη να εξοντώσει τη συμμορία των αλογοκλεφτών. Μεταμφιεσμένος κάθε φορά διαφορετικά (Ινδιάνος, παπάς, γυναίκα), ο Μπράντο καθαρίζει με διαφορετικούς τρόπους και σαδιστική ευχαρίστηση τους αλογοκλέφτες, ώσπου φτάνει ώς τον Νίκολσον, που τον αντιμετωπίζει σε μερικές από τις πιο ωραίες, ταυτόχρονα απολαυστικές, σκηνές της ταινίας, από τις οποίες δεν λείπει και ένας τραγικός τόνος, με τους δύο να δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιίας. Μια θαυμάσια, λυρική ταινία, δείγμα ενός κινηματογράφου που άδικα έχει εξαφανιστεί στις μέρες μας.
AFR
Δανία, 2007. Σκηνοθεσία: Μόρτεν Χαρτς Κάπλερς. Σενάριο: Κάπλερς, Αλαν Μίλτον Γιάκομπσεν. Εμφανίζονται: Κόφι Ανάν, Κάπλερς (Εμίλ), Χέλγκε Αντάμ Μόλερ. 86 λεπτά.
****Εξαιρετικά ενδιαφέρον φιλμ, ανάμεσα στο δράμα και το ντοκιμαντέρ, γύρω από μια φανταστική πολιτική δολοφονία και τους κρυφούς στόχους της.
Σχόλιο πάνω σε μια πολιτική δολοφονία, μέσα από ένα είδος (ψευτο)ντοκιμαντέρ, παρουσιάζει στην πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του ο Δανός Μόρτεν Χαρτς Κάπλερς. Ξεκινώντας από την υποτιθέμενη δολοφονία ενός φανταστικού, συντηρητικών απόψεων, Δανού πρωθυπουργού από έναν αριστεριστή «τρομοκράτη», ο σκηνοθέτης εξετάζει, μέσα από συνεντεύξεις και διάφορα ντοκουμέντα, για να αποκαλύψει την κρυφή ομοφυλοφιλική σχέση του πρωθυπουργού με τον δολοφόνο του αλλά και την επίδραση των αριστερών του ιδεών πάνω στον πρωθυπουργό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ίσως ο νεαρός δολοφόνος να ήταν ένας ακόμη τύπος Λι Οσβαλντ, που οι συντηρητικοί πολιτικοί αλλά και ξένες δυνάμεις χρησιμοποίησαν για να ξεφορτωθούν έναν πρωθυπουργό που είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός με την αλλαγή της πολιτικής του.
Σχόλιο πάνω σε μια πολιτική δολοφονία, μέσα από ένα είδος (ψευτο)ντοκιμαντέρ, παρουσιάζει στην πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του ο Δανός Μόρτεν Χαρτς Κάπλερς. Ξεκινώντας από την υποτιθέμενη δολοφονία ενός φανταστικού, συντηρητικών απόψεων, Δανού πρωθυπουργού από έναν αριστεριστή «τρομοκράτη», ο σκηνοθέτης εξετάζει, μέσα από συνεντεύξεις και διάφορα ντοκουμέντα, για να αποκαλύψει την κρυφή ομοφυλοφιλική σχέση του πρωθυπουργού με τον δολοφόνο του αλλά και την επίδραση των αριστερών του ιδεών πάνω στον πρωθυπουργό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ίσως ο νεαρός δολοφόνος να ήταν ένας ακόμη τύπος Λι Οσβαλντ, που οι συντηρητικοί πολιτικοί αλλά και ξένες δυνάμεις χρησιμοποίησαν για να ξεφορτωθούν έναν πρωθυπουργό που είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός με την αλλαγή της πολιτικής του.
Σαν μια λάμψη στο σκοτάδι
Fireflies in the Garden. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντένις Λι. Ηθοποιοί: Τζούλια Ρόμπερτς, Ράιαν Ρέινολντς, Γουίλεμ Νταφόε, Εμιλι Γουάτσον. 98 λεπτά.
* ½ - Προβλήματα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, με περιορισμένο όμως στόχο και άνισες ερμηνείες.
Πρωταγωνίστρια στην ταινία «Πυγολαμπίδες στον κήπο» (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος) είναι η Τζούλια Ρόμπερτς, στον ρόλο της μητέρας μιας δυσλειτουργικής οικογένειας που ζει σε κάποιο προάστιο μεσοδυτικής πολιτείας. Επίκεντρο είναι η σύγκρουση του συγγραφέα πατέρα με τον γιο του, που αρχίζει όταν ο τελευταίος είναι ακόμη παιδί και συνεχίζεται όταν ενηλικιώνεται κι έχει γίνει και ο ίδιος συγγραφέας. Ο σκηνοθέτης έχει ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά, τα οιδιπόδεια αυτά όμως θέματα που μας παρουσιάζει δεν προσφέρουν θεματικά τίποτα το καινούργιο, ενώ οι διάφορες επιμέρους ιστορίες και ο κάπως αργός ρυθμός δημιουργούν χάσματα στην παρακολούθηση της ταινίας. *
Πρωταγωνίστρια στην ταινία «Πυγολαμπίδες στον κήπο» (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος) είναι η Τζούλια Ρόμπερτς, στον ρόλο της μητέρας μιας δυσλειτουργικής οικογένειας που ζει σε κάποιο προάστιο μεσοδυτικής πολιτείας. Επίκεντρο είναι η σύγκρουση του συγγραφέα πατέρα με τον γιο του, που αρχίζει όταν ο τελευταίος είναι ακόμη παιδί και συνεχίζεται όταν ενηλικιώνεται κι έχει γίνει και ο ίδιος συγγραφέας. Ο σκηνοθέτης έχει ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά, τα οιδιπόδεια αυτά όμως θέματα που μας παρουσιάζει δεν προσφέρουν θεματικά τίποτα το καινούργιο, ενώ οι διάφορες επιμέρους ιστορίες και ο κάπως αργός ρυθμός δημιουργούν χάσματα στην παρακολούθηση της ταινίας. *
Οι άλλες ταινίες
Ανευ ενδυμάτων
(Just Like Home). ΗΠΑ, 2007. Σκηνοθεσία: Λον Σέρφιγκ. Σενάριο: Σέρφιγκ, Νιλς Χάουγκαρντ. Ηθοποιοί: Λον Κάαλουντ, Μπόντιλ Γιόργκενσεν, Αν-Ελεονόρα Γιόργκενσεν. 97 λεπτά.
Δραματική κομεντί γύρω από τον φόβο και την παράνοια που προκαλεί η ξαφνική εμφάνιση ενός γυμνού άντρα σε μια μικρή κοινότητα. Σκηνοθετημένη από τον δημιουργό τού «Ιταλικά για αρχάριους».
Το εγχειρίδιο του έρωτα 2 (Το επόμενο κεφάλαιο)
(Manuale d' amore 2). Σκηνοθεσία: Τζιοβάνι Βερονέζι. Ηθοποιοί: Κάρλο Βερντόνε, Μόνικα Μπελούτσι, Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, Φάμπιο Βόλο, Σέρτζιο Ρουμπίνι. 1 20 λεπτά.
«Σίκουελ» της γνωστής κωμωδίας, με τέσσερις σπονδυλωτές ιστορίες γύρω από τον έρωτα και τα προβλήματά του και με τη Μόνικα Μπελούτσι στον ρόλο μιας φυσικοθεραπεύτριας.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/07/2008
No comments:
Post a Comment