ΕΜΙΡ ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ Μεγάλη μορφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού

ΕΜΙΡ ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ

Υπήρξαν «αντίπαλοι» το 1995 στο Φεστιβάλ των Κανών, όταν ο Εμίρ Κουστουρίτσα πήρε τον Χρυσό Φοίνικα για το «Underground» και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος περιορίστηκε στο Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα». Στο άκουσμα του ξαφνικού χαμού του δεύτερου, ο Σέρβος σκηνοθέτης δήλωσε πως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν «μεγάλη μορφή του ευρωπαϊκού πολιτισμού». «Είναι συγκλονιστικό, ιδίως, όταν συνειδητοποιείς ότι μπορούσε να γυρίσει κι άλλες ταινίες και να εμπλουτίσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό με τα έργα του» ανέφερε χαρακτηριστικά. «Είναι ακόμη πιο δύσκολο να μαθαίνεις ότι δεν πέθανε από φυσικά αίτια» πρόσθεσε.

Για τον Κουστουρίτσα, οι ταινίες του Αγγελόπουλου αποτέλεσαν στα νιάτα του πηγή έμπνευσης. «Οταν ήμουν σπουδαστής, η ταινία του «Τοπίο στην ομίχλη» ήταν μία από εκείνες που διαμόρφωσαν τις προτιμήσεις μου και την ιδέα τού τι σημαίνει κινηματογραφία» τόνισε.

Ιρέν Ζακόμπ: («Η σκόνη του χρόνου»)
«Είναι μια πρόκληση να δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη τέτοιου μεγέθους. Γιατί αισθάνεσαι πραγματικά ότι μπορείς να βουτήξεις μέσα σε μια πολύ προσωπική περιπέτεια. Οταν πήρα το σενάριο του Αγγελόπουλου, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να δουλέψω μαζί του. Ηθελα να γίνω μέρος της δημιουργικής του διαδικασίας. Η δουλειά μαζί του ήταν πολύ ιδιαίτερη, δεν μπορώ να τη συγκρίνω με άλλες».

Ιρέν Ζακόμπ - Γουίλεμ Νταφόε

Γουίλεμ Νταφόε: («Η σκόνη του χρόνου»)
«Hθελα να γίνω πλάσμα του Τεό. Είναι πασίγνωστος για τα πλάνα-σεκάνς του, είναι επίσης πολύ ακριβής σε αυτό που κάνει. Εσύ γίνεσαι ένα απειροελάχιστο κομμάτι του κόσμου του, πρέπει να μπεις σε αυτόν. Με εμπιστεύτηκε πολύ γρήγορα κι εγώ αμέσως χαλάρωσα και αφέθηκα».

Μπρούνο Γκαντς

Μπρούνο Γκαντς: («Η αιωνιότητα και μία μέρα», «Η σκόνη του χρόνου»)
«Στον Θόδωρο Αγγελόπουλο αναγνώρισα έναν μεγάλο καλλιτέχνη. Είχα ακούσει γι' αυτόν, είχα παρακολουθήσει τις ταινίες του, αλλά καθώς δεν είχαμε ποτέ συναντηθεί, δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε το μέγεθος της ευαισθησίας του ούτε τον βαθμό της ευφυΐας του».

Χάρβεϊ Καϊτέλ: («Το βλέμμα του Οδυσσέα»)

Χάρβεϊ Καϊτέλ: («Το βλέμμα του Οδυσσέα»)
«Τον αγαπώ πολύ τον Αγγελόπουλο, είναι από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και οι εμπειρίες που μοιραστήκαμε είναι από τις πιο συγκλονιστικές, αλλά και από τις πιο επώδυνες. Στο τέλος όμως τα πάντα μαζί του αποκτούσαν θεϊκή διάσταση. Με έκανε να νιώσω τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος...

Μαστρογιάνι («Ο μελισσοκόμος», «Το μετέωρο βήμα του πελαργού»)

Μισέλ Πικολί: («Η σκόνη του χρόνου»)
«Είναι πολύ δύσκολος...Υπάρχει όμως ένας ηθοποιός που τον λάτρευε. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο οποίος μου είπε κάποτε: «Μόνο με έναν σκηνοθέτη θέλω να γυρίζω ταινίες, τον Αγγελόπουλο, είναι εξαιρετικός».

Γ. Νταλάρας

Μαστρογιάνι: («Ο μελισσοκόμος», «Το μετέωρο βήμα του πελαργού»)
Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, ο σπουδαίος Ιταλός ηθοποιός του Φεντερίκο Φελίνι, δραπέτευε συχνά από τον τόπο του για να γνωρίσει καινούργιους. Αναζητώντας το διαφορετικό, συνάντησε και την Ελλάδα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μέσα από τον «Μελισσοκόμο» και «Το μετέωρο βήμα του πελαργού».

Γ. Νταλάρας: Τραγικό και άδικο
Είναι μια τεράστια απώλεια για τη χώρα και τον πολιτισμό μας. Είναι μια άτυχη και κακή στιγμή για τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι τραγικός και άδικος ο τρόπος με τον οποίο έφυγε ένας ξεχωριστός Ελληνας.