Οι ταινίες της εβδομάδα

Για τέταρτη φορά στην καριέρα του ο Τζόνι Ντεπ φοράει τη στολή του Τζακ Σπάροου. Αν έλειπε η Πενέλοπε Κρους, ακόμα καλύτερα

• Γιάννης Ζουμπουλάκης, ΤΟ ΒΗΜΑ:  19/05/2011

Οι πειρατές της Καραϊβικής σε νέες περιπέτειες

Ο Τζόνι Ντεπ βρίσκεται σε τρελά κέφια καθώς υποδύεται για τέταρτη φορά τον διασημότερο ήρωα της κινηματογραφικής καριέρας του, τον πειρατή - φάντασμα Τζακ Σπάροου των ναυτικών περιπετειών «Πειρατές της Καραϊβικής».

Η τέταρτη ταινία που έκανε πριν από μερικές μέρες πρεμιέρα στο 64ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, σκηνοθετήθηκε από τον «ειδικό» στα μιούζικαλ Ρομπ Μάρσαλ και έχει τον υπότιτλο «Σε άγνωστα νερά». Είναι πληθωρική σε εφέ, γυρισμένη σε εξωτικές τοποθεσίες, ο Μάρσαλ σκηνοθέτησε τις σκηνές μάχης σώμα-με-σώμα με τη «λογική» χορογραφίας και σε ορισμένες στιγμές το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αστείο χάρη στον Ντεπ που τον απολαμβάνεις ως «κουνιστό» πειρατή.

Κλασική περίπτωση ταινίας - ποπ κορν. Ασταμάτητη δράση και μέσα σε όλα, γυρισμένη τρισδιάστατη. Το ταξίδι του Σπάροου για μια ακόμη φορά δεν θα έχει σταματημό, ενώ προσπαθεί να ανακαλύψει την Πηγή της Αιώνιας Νιότης: πέφτει αιχμάλωτος του πειρατή Μαυρογένη (Ιαν Μακ Σέιν), ξαναβρίσκει για λίγο τον πατέρα του (Κιθ Ρίτσαρντς), λαμβάνει μέρος σε μια ανταρσία και έρχεται για μια ακόμη φορά σε κόντρα με τον διαβόητο πειρατή Μπαρμπαρόσα (Τζέφρεϊ Ρας) ο οποίος, εδώ, δουλεύει για το Βασιλικό Ναυτικό της Αγγλίας.

Μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο όμως, ο Τζακ θα έχει την ατυχία να πέσει και στην αγκαλιά της Αντζέλικα, μιας πειρατίνας που έχει τη μορφή της Πενέλοπε Κρους. Οπότε εισχωρούμε στα δύσκολα γιατί η ισπανίδα ηθοποιός εδώ μας θυμίζει τον παλιό… κακό εαυτό της. Δεν είναι παρά μια μαριονέτα, ένα κομμάτι του ντεκόρ, που και να μην υπήρχε κανείς δεν θα έχανε τίποτε. Γεγονός που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά αυτό που χρόνια λέμε για την Κρους: χωρίς σκηνοθέτη δεν λέει τίποτε. Χωρίς έναν Πέδρο Αλμοδόβαρ ή έναν Γούντι Αλεν και χωρίς ρόλο με σάρκα και οστά όπως αυτοί στις ταινίες «Γύρνα πίσω» και «Vicky Kristina Barcelona» (αντιστοίχως των προαναφερθέντων) η κοπέλα είναι ανύπαρκτη.

Βαθμολογία: 2

Επαναλήψεις

Ρωσική αβάν γκαρντ: Η «Νέα Βαβυλώνα» («Novyy Vavilon», 1929, 95’) που συνυπέγραψαν οι ρώσοι πρωτοπόροι σκηνοθέτες Γκριγκόρι Κόζιντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ θεωρείται ένα αριστούργημα του βωβού κινηματογράφου. Μια επική ιστορική καταγραφή των γεγονότων του Μαρτίου- Μαΐου 1871 που οδήγησαν στην πρώτη προλεταριακή εξουσία της ιστορίας: της Παρισινής Κομμούνας.

Στον αναβρασμό του Γαλλοπρωσικού πολέμου, με τους Γάλλους αστούς να συνθηκολογούν με την Πρωσία και τους εργάτες και μικροαστούς να κρατούν σθεναρή αντίσταση και μη παράδοση των όπλων, η Γαλλία έζησε για λίγο  – κάτι παραπάνω από δύο μήνες – σε μια πολύ κρίσιμη ιστορική στιγμή τεράστιων κοινωνικών αλλαγών. Οι Κόζιντσεφ και Τράουμπεργκ, μεγάλοι πειραματιστές της ρώσικης αβανγκάρντ, έφτιαξαν την ταινία μέσω της περίφημης «Φάμπρικας του Εκκεντρικού Ηθοποιού», διάσημης κινηματογραφικής πειραματικής ομάδας, που είχαν ιδρύσει σε νεαρή ηλικία, μαζί με τον Σεργκέι Γιούτκεβιτς. Η ομάδα συνδύαζε παντομίμα, τσίρκο, και Κομέντια ντελ άρτε μέσα σε μια νέα επαναστατική καλλιτεχνική φόρμα.

Η «Νέα Βαβυλώνα» με άλλα λόγια δεν είναι μια αμιγώς αφηγηματική ταινία αλλά μάλλον ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που αποπειράται την οπτικοποίηση του κειμένου «Η κομμούνα του Παρισιού» του Καρλ Μαρξ. Αναπαράγει το κλίμα, την αίσθηση του αγώνα αλλά και την ένταση της αιματηρής διαμάχης εμμένοντας στην ταξική διαφορά ανάμεσα στους αστούς και τους προλετάριους.

Γι’ αυτό άλλωστε στις μέρες μας, παρότι βωβή και 100 χρόνων, δείχνει τόσο μα τόσο επίκαιρη. Πρωταγωνιστούν οι Νταβίντ Γκούτμαν, Γιελένα Κουζμίνα, Αντρέι Κοστρίσκιν.

Βαθμολογία: 4

Ενα νόημα χωρίς …νόημα!

Οσοι αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής, η ταινία των Μόντι Πάιθον δεν θα τους δώσει την απάντηση. Ενδεχομένως, όμως, να τους κάνει να γελάσουν πολύ. Πάρα πολύ.

Με το «Νόημα της ζωής» («The meaning of life», Αγγλία, 1983) που σκηνοθέτησε ο Τέρι Τζόουνς, το αναρχικό γκρουπ χιμά ορεξάτο σε όλα. Στην εργασία, στη μάθηση, στην οικογένεια, στον πλούτο. Είναι ίσως το πιο απολαυστικό υπαρξιακό καλαμπούρι που προσωπικά έχω δει στον κινηματογράφο και παρά τα χρονάκια του έχει αντέξει στον χρόνο.

Μέσα από τα γνωστά αναρχο-σκατολογικά σκετς τους, οι Πάιθον παρουσιάζουν όλα τα στάδια που τάχα μου δήθεν καλύπτουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Οι ιστορίες διαφορετικές μεταξύ τους αλλά, ναι, απαντούν με έναν τρόπο σε όλες τις πλευρές του θέματος που πραγματεύονται. Ετσι για να ξέρετε τι θα περιμένετε.

Στο πρώτο κεφάλαιο, η ταινία περιλαμβάνει τα σκετς «το θαύμα της γέννησης» και «Τρίτος κόσμος», όπου, έπειτα από μια ιδιαίτερη γέννα, μεταφερόμαστε σε μια εργατική γειτονιά του Γιόρκσαϊρ, όπου γεννάνε αμέτρητα παιδιά, καθοδηγούμενοι από θρησκευτικούς περιορισμούς.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, «Ανάπτυξη και μάθηση» βλέπουμε μια σχολική τάξη, όπου έχουν αντιστραφεί οι όροι: το σεξ δεν είναι απαγορευμένο ζήτημα, κάθε άλλο! Και πάει λέγοντας… Πρωταγωνιστεί η γνωστή συμμορία των Πάιθον: Τέρι Τζόουνς, Γκρέαμ Τσάπμαν, Ερικ Αϊντλ, Μάικλ Πέιλιν, Τζον Κλιζ και ο Τέρι Γκίλιαμ που επίσης είχε την ευθύνη των σκίτσων.

Bαθμολογία: 3

* Αξιολόγηση 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3:καλή, 2: ενδιαφέρουσα,1: μέτρια, 0: απαράδεκτη