«Στην εποχή μας και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, μια οικογένεια αποσυντίθεται με έναν φυσικό τρόπο» μας είχε πει ο Τόμας Βίντερμπεργκ στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου όπου παρουσιάστηκε η ταινία του, «Submarino». «Δεν χρειάζεται καν σύγκρουση για την διάλυση. Είναι απλώς έτσι. Βλέπεις τα αδέλφια σου, τους γονείς σου όλο και πιο αραιά. Σηκώνεις το τηλέφωνο όλο και λιγότερο. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στην Δανία. Και βρήκα πολύ όμορφο το πόσο τα δυο αυτά αδέλφια στο «Submarino» προσπαθούν να βρουν ξανά σημείο επαφής.»
Το «Submarino» αναφέρεται στην ιστορία δύο αδελφών που τους κυνηγά το τραγικό παρελθόν τους. Ο πρώην κατάδικος Νικ (Γιάκομπ Σέντεργκρεν), προσπαθεί να πλησιάσει τον αδερφό του (Πίτερ Πλάουγκμπουργκ), ένα μοναχικό πατέρα και ναρκομανή, πολεμώντας τα φαντάσματα που τους έχουν στοιχειώσει. Τα δύο αδέλφια έχουν περάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να αγαπήσουν, να ξεχάσουν, να καταλάβουν. Η επανασύνδεση τους θα τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπαίτιοι οι ίδιοι για τα πάντα.
Κάνοντας την κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος του Γιόνας Τ. Μπένγκτσον, ο Βίντερμπεργκ που ως τότε έγραφε πάντα τα δικά του σενάρια, βρήκε την διαδικασία απελευθερωτική, ένα μεγάλο, διαφορετικό βήμα. «Όταν δουλεύεις με ένα βιβλίο και όχι με ένα δικό σου, πρωτότυπο σενάριο, νιώθεις ότι αν κάπου σκαλώσεις έχεις την Βίβλο που θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς τον βηματισμό σου. Το βιβλίο είναι ένα στιβαρό σημείο έναρξης. Παρέμεινα πολύ πιστός στο μυθιστόρημα, το χειρίστηκα σαν μια αληθινή ιστορία, μέσα από την οποία προσπάθησα να δημιουργήσω την δική μου κινηματογραφική ιστορία.»
Χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η εικόνα της χώρας όπου εκτυλίσσεται η ταινία. Μια Δανία σε κρίση, κάθε άλλο παρά ελκυστική. Είναι όντως τόσο δυσάρεστα τα πράγματα; «Δυστυχώς η Σκανδιναβία δεν είναι μόνον όμορφοι κήποι, πράσινα λιβάδια και ωραίες γυναίκες» είπε ο σκηνοθέτης. «Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά στην χαμηλή τάξη της Δανίας που διαρκώς διογκώνεται. Το “Submarino” δεν είναι καν μια ταινία για την εργατική τάξη αλλά μια ταινία για ανθρώπους που “έπεσαν” χαμηλότερα από την εργατική τάξη.»
Για τον Βίντερμπεργκ, ωστόσο, η συνείδηση της ταινίας δεν είναι τόσο κοινωνική γιατί τα θεμέλιά της βρίσκονται στην πολύ τρυφερή ιστορία ανάμεσα σε δυο αδελφούς και ανάμεσα σε ένα παιδί και τον πατέρα του. Διαβάζοντας το βιβλίο του Μπέμνγκστον ο σκηνοθέτης εξεπλάγην από την ομορφιά στον χειρισμό των σχέσεων μέσα από μια ιστορία τόσο βαριά και μαύρη. «Το βιβλίο με άγγιξε προσωπικά» είπε, «διότι την εποχή που το διάβαζα αναρωτιόμουν αν ο ίδιος ήμουν επαρκής ως πατέρας.»
Προστατευόμενος κάποτε του Λαρς φον Τρίερ, με τον οποίο ίδρυσε το κίνημα Dogma 95, ο Βίντερμπεργκ σήμερα είναι ο προστάτης των νεώτερων σκηνοθετών της χώρας του. «Νομίζω ότι έφτασε ο καιρός και για τον Λαρς και για εμένα, να ερευνήσουμε άλλες περιοχές. Για να παραμείνουμε φρέσκοι. Κάποια στιγμή μέσα στα 10 τελευταία χρόνια ένιωσα να με πλακώνει το συναίσθημα της επανάληψης, σαν να βρισκόμουν στην κατάψυξη. Το μεγαλύτερο όπλο ενός σκηνοθέτη είναι η περιέργειά του. Για να διατηρείς την φρεσκάδα σου, πρέπει να παίρνεις ρίσκα όπως έκανες μαθητής στην σχολή κινηματογράφου.»
Γεννημένος το 1969 στη Κοπεγχάγη, ο Τόμας Βίντερμπεργκ έκανε την πρώτη μικρού μήκους του όταν ήταν μόλις 16. Τρία χρόνια αργότερα, εισήχθη στη Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας και αποφοίτησε το 1993, αποσπώντας το καλύτερο βραβείο για την πτυχιακή του ταινία «Last round». Η μικρού μήκους «The boy who walked backwards» έγινε μεγάλη επιτυχία ανά τον κόσμο, αποσπώντας πολλά βραβεία κοινού. Εκανε το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους με το «The biggest heroes» το 1996 και έχει σκηνοθετήσει μουσικά βίντεο κλιπ για τους Metallica και τους Blur. Ο Βίντερμπεργκ εκτιμήθηκε με το ειδικό βραβείο για το συνολικό του έργο στα Ευρωπαϊκά βραβεία κινηματογράφου το 2008, για το ρόλο ως ενός από τους ιδρυτές του Δόγματος το 1995. Προς το παρόν, ετοιμάζει το θεατρικό έργο «Η κηδεία» για το θέατρο Μπεργκ της Βιέννης. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί για το σανίδι.
No comments:
Post a Comment