"Εφυγε" ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπακώστας

ΕΦΥΓΕ σήμερα ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπακώστας

Φιλμογραφία

Σκηνοθεσία

1. Ένας πιλότος... για πέταμα (1987)
2. Ο άνθρωπος λαχείο (1979)
3. Ένας γαμπρός πολλά ελαφρύς (1972)
4. Ο άνθρωπος ρολόι (1972)
5. Δύο μοντέρνοι γλετζέδες (1971)
6. Εφοπλιστής με το ζόρι (1971)
7. Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήση (1971)
8. Ένας χίππυς με τσαρούχια (1970)
9. Ένας ιππότης με... τσαρούχια (1968)
10. Καρδιά που λύγισε από τον πόνο (1968)
11. Το φτωχόπαιδο (1965)
12. Αδικημένη (1964)
13. Το γέλιο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1963)
14. Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης (1962)
15. Στέγνωσαν τα δάκρυά μας (1961)

Σενάριο

1. Ένας χίππυς με τσαρούχια (1970)
2. Καρδιά που λύγισε από τον πόνο (1968)
3. Αδικημένη (1964)
4. Το γέλιο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1963)
5. Στέγνωσαν τα δάκρυά μας (1961)

34 χρόνια από τον θάνατο του ιδρυτή της Φίνος Φιλμ

Δείτε το slideshow

Σταματήστε το slideshow

1 από 10

Το λογότυπο της Φίνος Φίλμ

Με τις ταινίες του μεγάλωσαν 2 γενιές και θα μεγαλώσει, τουλάχιστον, άλλη μία. Κέρδισαν το κοινό της εποχής του γεμίζοντας τις αίθουσες και τώρα κρατούν συντροφιά στους νεώτερους. Από τους πρωτοπόρους του ελληνικού κινηματογράφου και ιδρυτής της Φίνος Φίλμ, ο Φιλοποίμην Φίνος, μας κληροδότησε 183 ταινίες.
Ίδρυσε την Φίνος Φιλμ (Finos Film), το Μάρτιο του 1943 και μέχρι τον θάνατό του, στις 26 Ιανουαρίου του 1977, δεν έπαψε να κινηματογραφεί και να καινοτομεί. Δημιούργησε σπουδαίες παραγωγές, το σύνολο των οποίων βέβαια ήταν ηθογραφίες της εποχής. Αλλά και υπερθέαμα, και μιούζικαλ, και δράμα, και μελό, και κωμωδία, και ταινίες δημιουργών. Πλήθος δημιουργών βρίσκουν εδώ την χρυσή ευκαιρία για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και το καταφέρνουν με επιτυχία.
Το 1930, ήταν ο πρώτος στον κόσμο, ο οποίος καθιέρωσε τον ομιλούντα κινηματογράφο σε θερινή αίθουσα, στο Αλκαζάρ, απέναντι από το Σταθμό Λαρίσης. Εκτός όμως από την επιχειρηματικότητα, ήταν και δαιμόνιος εφευρέτης. Πρώτος αυτός στην Ελλάδα κατασκεύασε μηχάνημα για να γίνεται εγγραφή του ήχου στα ελληνικά, πρώτος έκανε σύγχρονη εγγραφή του ήχου πάνω στο φιλμ με λυχνίες παλλόμενου φωτός, κατασκευάζοντας γι’ αυτό, ειδικούς κινητήρες.

Στις αρχές του ’60 ο Φίνος πλέον τολμά να δοκιμάσει μια πιο μαζική παραγωγή ταινιών, οπότε και γυρίστηκαν οι περισσότερες ταινίες. Ο ίδιος θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο από την πρώτη λέξη του σεναρίου, σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων μέχρι και το τελευταίο κόψιμο στο μοντάζ. Ήταν ο πρώτος θεατής των ταινιών του και όποτε δεν του άρεσε κάτι «Κορνάριζε» όπως έλεγαν αστειευόμενοι χαρακτηριστικά οι φίλοι και συνεργάτες του.
 
Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής και πολλά από αυτά τα δημιούργησε ο ίδιος, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, η Ζωή Λάσκαρη, η Τζένη Καρέζη, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Μάρθα Καραγιάννη, η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, η Άννα Καλουτά, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, η Ειρήνη Παπά, ο Θανάσης Βέγγος κ.α.
Τεράστια είναι και η λίστα με τα ονόματα των συνθετών της Φίνος: Μίμης Πλέσσας, Σταύρος Ξαρχάκος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιώργος Κατσαρός.

Όμως κανένας μουσικός δεν έπαιξε καθοριστικότερο ρόλο στις ταινίες της Φίνος Φιλμ όσο ο Μάνος Χατζιδάκις.

Ο Φίνος τον συγκινεί για πολλού λόγους. «Πρώτα - πρώτα γιατί είχε πάθος για τη δουλειά του, γεγονός που χαρακτηρίζει όλους τους γνήσιους ανθρώπους.

Ποτέ δεν τον είδα να κάθεται σε γραφείο, μα πάντα να μαστορεύει με τους βοηθούς του. Πολλές φορές σαν ήθελα να δω τον Φίνο και μου λέγανε ότι βιδώνει ή ξεβιδώνει ένα μηχάνημα έφευγα γιατί ήξερα πως για αυτόν ήταν ιερή στιγμή. Μας ενώνει η αγάπη μας για τον κινηματογράφο λοιπόν».

Η αγάπη του για το σινεμά τον «τράβηξε» από πολύ νωρίς και μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του, στη Νομική, ανέλαβε τις κινηματογραφικές αίθουσες του πατέρα του, στα 21 του χρόνια.

Δεν εξάσκησε ποτές το επάγγελμά του. Έτσι, το 1939 αποφασίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Πουλάει όλα του τα υπάρχοντα και ιδρύει την «Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο».

Κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, με την «Ηλέκτρα» (1962) του Μιχάλη Κακογιάννη και με «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965) του Βασίλη Γεωργιάδη.

Κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1962 («Ηλέκτρα»), και το βραβείο αρτιότερης παραγωγής το 1967 («Πυρετός στην άσφαλτο» του Ντίνου Δημόπουλου) και το 1970 («Αστραπόγιαννος» του Νίκου Τζήμα).

Σχετικά

34 χρόνια από τον θάνατο του ιδρυτή της Φίνος Φίλμ 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=380462&dt=26/01/2011#ixzz1CIwrvIpj

Οι ταινίες της εβδομάδας από 27 Ιανουαρίου

• Ξεχωρίζει ο «Μαύρος Κύκνος»

Η Νάταλι Πόρτμαν, φαβορί για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου  

---

Ο οσκαρικός Μαύρος Κύκνος, ένας γκαφατζής σούπερ ήρωας, περιπέτειες, κωμωδίες και κοινωνικές ταινίες, συνθέτουν το πρόγραμμα των ταινιών που παρουσιάζονται από 27 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.

• Διαβάστε περισσότερα για τις ταινίες και τους συντελεστές στο in.gr Ψυχαγωγία

• Μαύρος Κύκνος (Τρέιλερ)

Οπερατικό. Θεατράλε. Σχεδόν εξωφρενικό. Ο Μαύρος Κύκνος δεν προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι: μια σύγχρονη τραγωδία-θρίλερ με φόντο πουέντ, πιρουέτες και τον εξοντωτικό κόσμο του μπαλέτου. Η Νίνα (Νάταλι Πόρτμαν) ζει με την υπερπροστατευτική μητέρα της (Μπάρμπαρα Χέρσεϊ) και αποτελεί μέλος ενός νεοϋορκέζικου θιάσου μπαλέτου. Αναλαμβάνει καθήκοντα πρίμα μπαλαρίνας και καλείται να ερμηνεύσει το βασικό ρόλο στην Λίμνη των Κύκνων (τον Λευκό, αλλά και τον Μαύρο Κύκνο). Ωστόσο, ο υπεύθυνος του θιάσου Τομά (Βενσάν Κασέλ) θεωρεί ότι είναι πολύ «αθώα» για το ρόλο του σκοτεινού και σαγηνευτικού μαύρου κύκνου. Αυτά που ακολουθούν είναι η καταβύθιση της Νίνα στη σκοτεινή πλευρά της. Η ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι υποψήφια για πέντε Όσκαρ και φαβορί για το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου.

• The Green Hornet (Τρέιλερ)

Ο σκηνοθέτης Μισέλ Γκοντρί (της Αιώνιας Λιακάδας ενός Καθαρού Μυαλού) δημιουργεί μια περιπέτεια με σούπερ ήρωες και πολύ χιούμορ. Πρωταγωνιστές οι Σεθ Ρόγκεν, Κάμερον Ντίαζ και Κριστόφ Βαλτς. Βασισμένο σε ραδιοφωνικό σίριαλ που έγινε τηλεοπτική σειρά, το φιλμ παρακολουθεί έναν εκδότη που αποφασίζει να μετατραπεί σε μασκοφόρο εκδικητή.

• Το Μούτρο

Ο Σάιμον Γουέστ σκηνοθετεί μια περιπέτεια με πρωταγωνιστές τους Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τζέισον Στέιθαμ, Μπεν Φόστερ. Η ιστορία ακολουθεί έναν πληρωμένο δολοφόνο που αποφασίζει να εκπαιδεύσει ένα νεότερό του, πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Όλα ανατρέπονται όταν αποκαλύπτεται πως ο εκπαιδευόμενος είναι ο γιος ενός εκ των θυμάτων του δασκάλου του, που διψά για εκδίκηση.

• Πάλι Εσύ

Υπό κανονικές συνθήκες, η επιστροφή της Μάρνι στο πατρικό της για το γάμο του αδελφού της, θα ήταν για ένα ευχάριστο γεγονός. Ωστόσο, πολύ σύντομα ο χειρότερος εφιάλτης της πρόκειται να γίνει πραγματικότητα μπροστά στα μάτια της, καθώς η μητέρα της, την πληροφορεί πως η γυναίκα που θα ενωθεί «εις σάρκα μία» με τον Γουίλ, δεν είναι άλλη από την κοπέλα που της είχα κάνει τη ζωή κόλαση στο Λύκειο. Αυτή η αποκάλυψη θα είναι η αρχή μιας σειράς δυσάρεστων εκπλήξεων, οι οποίες απειλούν να μετατρέψουν σε… ρινγκ την οικογενειακή εστία. Του Άντι Φίκμαν με τους: Κρίστεν Μπελ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Σιγκούρνι Γουίβερ, Οντέτ Γιούστμαν, Μπέτι Γουάιτ, Βίκτορ Γκάρμπερ και Κριστίν Τσένογουεθ. 

• Αυγό

Η «τριλογία του Γιουσούφ» του Σεμίχ Καπλάνογλου -που κλείνει με το Μέλι-, ξεκινά με αυτή την ταινία. Μετά το θάνατο της μητέρας του Ζεχρά, ο ποιητής Γιουσούφ επιστρέφει μετά από χρόνια στην πόλη όπου μεγάλωσε. Ένα νεαρό κορίτσι, η Αϊλά, τον περιμένει στο ερειπωμένο πατρικό σπίτι. Ο Γιουσούφ αγνοεί την ύπαρξη αυτής της μακρινής συγγενούς που ζούσε με τη μητέρα του τα τελευταία πέντε χρόνια… Ο Γιουσούφ καλείται να κάνει ένα τελετουργικό θυσίας και μαζί με την Αϊλά ξεκινά ένα ταξίδι. Η επιστροφή στην γενέθλια πόλη θα τους βρει και τους δύο αλλαγμένους.

• Το Κυνήγι των Μαγισσών

Ο Νίκολας Κέιτζ και ο Ρον Πέρλμαν πρωταγωνιστούν σε μια μεταφυσική περιπέτεια με πρωταγωνιστές έναν Σταυροφόρο και τον πιστό του φίλο. Οι δυο ήρωες επιστρέφουν στον τόπο τους μετά από χρόνια άγριων μαχών, για να τον βρουν κατεστραμμένο από την Πανώλη. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας, πεπεισμένοι ότι υπεύθυνη για τον όλεθρο είναι μια νεαρή κοπέλα που κατηγορείται για χρήση μαγείας, δίνουν εντολή στους δυο ιππότες να την μεταφέρουν σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι.

• Ο Συνοδός

Ο Λούις Ιβς (Πολ Ντάνο) φαντάζεται τον εαυτό του σαν έναν ήρωα μυθιστορήματος του Φιτζέραλντ. Του αρέσουν οι γραβάτες, τα μπλέιζερ, οι σπορ καμπαρντίνες και φτάνει στη Νέα Υόρκη με το όνειρο να γίνει συγγραφέας. Ο Λούις πιάνει ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα του Χένρι Χάρισον (Κέβιν Κλάιν), ενός αποτυχημένου, αλλά λαμπρού θεατρικού συγγραφέα, που χορεύει μόνος του με δίσκους του παλιού Μπρόντγουει, τρυπώνει λαθραία στην όπερα και εκτελεί με απαράμιλλο στυλ τα καθήκοντά του ως «Extra Man» -συνοδού δηλαδή πλούσιων κυρίων. Παρά τα σαράντα χρόνια που τους χωρίζουν, οι δύο τους αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση μέντορα/μαθητή που θα πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις. Με τους Κέβιν Κλάιν, Πολ Ντάνο, Κέιτι Χολμς και Τζον Ράιλι. Newsroom ΔΟΛ

Οι ταινίες της εβδομάδας: Την εποχή των κύκνων

Αυξημένος ο αριθμός των καινούριων ταινιών που φιλοξενεί η βδομάδα που αρχίζει σήμερα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και η ποιότητα ακολουθεί ανάλογη πορεία. Μια και μοναδική η εξαίρεση, το τουρκικό YUMURTA (ΑΥΓΟ) του Σεμίχ Καπλάνογλου. Για τις τέσσερις, από τις επτά συνολικά ταινίες, ακολουθεί πληρέστερη αναφορά, όσο για τις υπόλοιπες τρεις, τις παρουσιάζουμε πάραυτα. Ξεκινάμε με μια εμπορική, κοινότοπη, αμερικανική κωμωδία παραγωγής 2010. Τίτλος «Πάλι Εσύ» σε σκηνοθεσία Αντι Φίκμαν με τους Κρίστεν Μπελ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Σιγκούρνι Γουίβερ, Πάτρικ Ντάφι... Στις αίθουσες βγαίνει επίσης η εντυπωσιακή - λόγω της 3D τεχνικής της - παραγωγή του 2010, αστυνομική κωμωδία δράσης «The Green Hornet» σε σκηνοθεσία Μισέλ Γκοντρί. Η φιγούρα του Green Hornet πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 1936 ως ραδιοφωνική σειρά. Η εκπομπή συνέχισε την ερτζιανή της πορεία μέχρι το '52 - όμως στα μεσοδιαστήματα εμφανιζόταν η ομώνυμη φιγούρα, κατά καιρούς και σε έντυπα κόμικς - για να καταλήξει το 1966 στην τηλεόραση, όπου, μια και μοναδική σεζόν αποδείχθηκε υπεραρκετή για να την καταστήσει διάσημη. Οπως κάθε σούπερ ήρωας, έτσι και ο Green Hornet έχει και τον προσωπικό του βοηθό, εν προκειμένω τον σούπερ «ποπ σταρ» της Ταϊβάν, Τζέι Τσου. Την ομάδα συνδράμει ποικιλοτρόπως η πανέμορφη ξανθιά γραμματέας που την υποδύεται η Κάμερον Ντίαζ. Ομως, η σούπερ ομορφιά, το απόλυτο όπλο κατά των κακών είναι η Μαύρη Καλλονή - μια Chrysler Imperial του 1964 - που κρατά το ρόλο όχι μόνο του τρίτου της παρέας αλλά και του σούπερ ήρωα του φιλμ. Με τον Σεθ Ρόγκεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τέλος, προβάλλεται ένα ριμέικ της κλασικής ταινίας δράσης του '72 «Το Μούτρο» που είχε πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον. Το ριμέικ του Σάιμον Γουέστ φέρει τον ίδιο τίτλο και πρωταγωνιστή έχει τον Τζέισον Στέιθαμ.

ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 27 Γενάρη 2011

 

ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΕΝΑ: Το κυνήγι των μαγισσών

 

Χολιγουντιανό σκοτεινό κι άραχλο συνονθύλευμα περιπέτειας, δράσης, τρόμου, σουσπάνς και roadmovie - με όχημα τη μεσαιωνική καρότσα. Αυτό που λέμε κανονικός αχταρμάς. «Β φιλμ» χωρίς την παραμικρή σοβαρότητα. Κρίμα στους συμπαθείς ηθοποιούς !

Στην καρδιά του μεσαίωνα, στα μέσα του 1300, οι μοναχοί των ένοπλων ταγμάτων της Εκκλησίας και οι σταυροφόροι φουντώνουν και οι ιεροί πόλεμοι βρίσκονται στο απόγειό τους. Από τη μια οι δικοί μας οι καλοί, από την άλλη, οι αλλόθρησκοι, οι Σαρακηνοί. Και δώστου σφάξιμο και δώστου μακελειό σε μάχες με το φως της μέρας, με το φως της νύχτας, κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου ή σε κάτασπρα χιονισμένα τοπία. Βέβαια οι (καλοί) μακελάρηδες δεν είναι μόνο αήττητοι αλλά και πνευματώδεις και αστειεύονται μεταξύ τους την ώρα που περνούν στο σπαθί τους δυο τρεις κακούς, σαν σουβλάκι! Ωσπου, το βλέμμα του φιλεύσπλαχνου κατά βάθος ιππότη Μπέμεν, του ταγμένου στην υπηρεσία της Εκκλησίας, διασταυρώνεται με το βλέμμα μιας νεαρής μάνας που ξεψυχάει από δικό του χτύπημα. Ο Μπέμεν και ο πιστός σύντροφός του Φέλσον λιποτακτούν για λόγους ηθικής τάξης από το στρατό της Εκκλησίας και έτσι αρχίζουν τα βάσανα...

Περιπλανώμενοι, στο δρόμο της επιστροφής προς το γενέθλιο τόπο, οι δύο λιποτάκτες συνειδητοποιούν ότι η πανούκλα έχει αποδεκατίσει πληθυσμούς και έχει σβήσει κάθε ζωή από τα εγκαταλειμμένα χωριά. Φθάνουν σε κάποιο φρούριο και ξεπεζεύουν να ψάξουν για τροφή και ξεκούραση. Συλλαμβάνονται όμως από την ένοπλη φρουρά του καρδινάλιου που προσβεβλημένος και ο ίδιος από πανούκλα, τους θέτει εκβιαστικά το εξής δίλημμα: 'Η θανατώνεστε ως λιποτάκτες ή αναλαμβάνετε να συνοδεύσετε σε ένα μακρινό μοναστήρι - ώστε να τύχει δίκαιης δίκης - μια υπόδικη μάγισσα που κατηγορείται ότι έφερε και έσπειρε τη μαύρη πανούκλα. Στο μοναστήρι αυτό, στην άκρη του κόσμου, φυλάσσεται κρυμμένο το τελευταίο βιβλίο με ξόρκια που μπορούν να νικήσουν τον Εωσφόρο. Και η αποστολή ξεκινά εν μέσω φανατισμών, δεισιδαιμονιών και αντιπαραθέσεων...
Κακέκτυπα στοιχεία και λεπτομέρειες - εκτός άλλων και από «Το όνομα του Ρόδου» - ξεφυτρώνουν από παντού. Ντεκόρ και φιγούρες μοναχών, η νεαρή μάγισσα, ο νεαρός που καίγεται από επιθυμία να χριστεί ιππότης και η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο νέων, το Βιβλίο, μέχρι και ο ίδιος ο Ρον Πέρλμαν... Η εικόνα τον περισσότερο χρόνο είναι σκοτεινή, πένθιμη κι αδιαπέραστη προσπαθώντας με τετριμμένα κλισέ να καλλιεργήσει αίσθημα φόβου και ανησυχίας. Για να μη μιλήσουμε για την ύστατη μάχη της αρχέγονης σύγκρουσης Φωτός και Σκότους, όπου εμφανίζεται, αυτοπροσώπως παρακαλώ, ο Διάβολος που, παρόλο τον ατέλειωτο υπερφυσικό του εξοπλισμό, υφίσταται τελεσίδικη ήττα από τους γενναίους, μεσαίους αξιωματούχους του εχθρού...
Παίζουν: Νίκολας Κέιτζ, Ρον Πέρλμαν, Στίβεν Κάμπελ-Μουρ, Ρόμπερτ Σίαν, Κλερ Φόι, Ούλριχ Τόμσεν κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚ: Μαύρος κύκνος

 

Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλή αυτή η αναμφισβήτητα άρτια τεχνικά ταινία και με βραβεία ερμηνείας ουδόλως ποταπά από τη Βενετία. Η ταινία πάντως φαίνεται να διατηρεί επιφανειακές και μόνο σχέσεις με το θέμα που εννοείται ότι πραγματεύεται. Του universum του μπαλέτου και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Χρησιμοποιεί αυτή την διάσταση αποκλειστικά και μόνο σαν ελκυστικό σκηνογραφικό φόντο. Οι αντιρρήσεις για την ταινία ξεπηδούν από παντού και ξεκινούν κύρια από την καθοριστική προσέγγιση που υποβάλλει και επιβάλλει το υλικό της «ανθρώπινης υπόστασης» με την οποία εμφανίζονται να έχουν γεμίσει οι κατασκευασμένοι γυναικείοι χαρακτήρες της ταινίας, κυρίως εκείνος της πρωταγωνίστριας. Σε αυτή τη βάση επαληθεύεται η υπόνοια ότι αυτό που κυρίως ενδιέφερε την παραγωγή ήταν να κυριαρχήσει, πρωτίστως, η ευπώλητη εικόνα της ταινίας, εκείνη της μονοσήμαντης σαχλής αντιπαράθεσης μεταξύ δύο νέων και ωραίων γυναικών συνεπικουρούμενη από την αγωνία του θρίλερ.

Η ταινία θέλοντας και μη, λόγω του συγκεκριμένου θέματος που πραγματεύεται, βρίσκεται σε διάλογο με όλες τις προηγούμενες ταινίες που αναφέρονται στο μπαλέτο και τον κόσμο του. Η παραπάνω διαπίστωση δεν υποχρεώνει σε συγκριτική λειτουργία, σηματοδοτεί όμως το κατά πόσο και με ποιο τρόπο προωθείται η συζήτηση και η εξέλιξη ενός θέματος. Μέχρι σήμερα, σημαντικότερη και πληρέστερη προσπάθεια κινηματογραφικής αναφοράς στο πολυσύνθετο θεματικό πλέγμα που διέπει τον κόσμο του μπαλέτου, παραμένει το εγγλέζικο αριστούργημα του 1948 «Τα κόκκινα παπούτσια» των Πάουελ και Πρέσμπουργκερ.

Στον αμερικάνικης παραγωγής και οπτικής «Μαύρο Κύκνο» πέφτουν ατάκτως ερριμμένα, σαν τίτλοι τηλεοπτικοί, θεμελιώδη ζητήματα της τέχνης που τσουβαλιάζονται πάραυτα με συνοπτικές διαδικασίες και πολιτικώς ορθές εικασίες, ώστε και ο πλέον άσχετος να αισθάνεται ότι έχει δικαίωμα να εκφράζει γνώμη με βάρος και ισχύ επί θεμάτων ειδικών. Ο λαϊκισμός στο αποκορύφωμά του. Ετσι εκτίθενται ανοιχτά στη λαϊκίστικη κρίση ζητήματα όπως το «απόλυτο» του δημιουργού, η έννοια και η πρακτική του συναγωνισμού, η σχέση τεχνίτη/δημιουργού, ή βιρτουόζου/δημιουργού, έννοιες σύνθετες όπως το σκηνικό χάρισμα και το σκηνικό εκτόπισμα, αλλά και πράγματα κοινά και απλά, όπως το ζύγιασμα των πραγμάτων, το να τίθεται σε λειτουργία η δημιουργική καλλιτεχνική φαντασία και πλήθος άλλων. Και όλα αυτά το πανέμορφο, ευάλωτο, καλό κι ηθικό κοριτσάκι δεν είναι σε θέση να τα κάνει. Διεκδικεί το ρόλο της primaballerina και είναι τελειομανής, στοχοπροσηλωμένη, δυνατή και πείσμων στο έπακρο αφ' ενός κι από την άλλη βλαξ. Και κόβοντας και ράβοντας την ιστορία στα μέτρα ενός «βλάκα» το όλο σύμπλεγμα σμικρύνεται, συμπυκνώνεται και υπεραπλουστεύεται σε ένα συμπέρασμα που θα μπορεί να καταλάβει κι ο τελευταίος θεατής «όποια πηγαίνει με το διευθυντή παίρνει και το ρόλο».
Παίζουν: Νάταλι Πόρτμαν, Βενσάν Κασέλ, Μίλα Κούνις, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, Γουινόνα Ράιντερ, Κρίστοφερ Γκάρτιν, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

ΣΑΡΙ ΣΠΡΙΝΓΚΕΡ ΜΠΕΡΜΑΝ - ΡΟΜΠΕΡΤ ΠΟΥΛΤΣΙΝΙ: The extra man

 

Μια ιστορία που από ένα σημείο κι έπειτα εκπέμπει αίσθηση εγκλωβισμού και βάλτωμα. Μια ταινία που - παρά τη γοητευτική της εισαγωγή που παραπέμπει στην πεπερασμένη κομψότητα της αριστοκρατίας που αναδύεται από τις σελίδες των μυθιστορημάτων του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ - στην κλίμακα της ανίας διακυμαίνεται από το βαρετό ως το πληκτικό. Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται σε διήγημα του Jonathan Ames, οι σκηνοθέτες όμως, απ' ό,τι φαίνεται, δε βρήκαν το σωστό τόνο για το υλικό που έπεσε στα χέρια τους.

Ο Λούις, ένας εκκεντρικός νεαρός δάσκαλος αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Princeton, απολύεται από το εκπαιδευτικό Ιδρυμα που εργάζεται γιατί «συνελήφθη» να δοκιμάζει γυναικεία εσώρουχα. Ο συνεπαρμένος από τη λογοτεχνική εικόνα της νεοϋορκέζικης ντεκαντέντσας του μεσοπολέμου ευγενικός νεαρός, άνεργος πια, αποφασίζει να μετακομίσει στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και να πραγματώσει το όνειρό του, να δοκιμάσει την τύχη του σαν συγγραφέας. Βρίσκει κατάλυμα σαν ένοικος στο άθλιο διαμέρισμα του ξεπεσμένου, γηρασμένου και σνομπ ζιγκολό Χένρι, ενός «extra man», ενός περιπατητή δηλαδή, άλλως, συνοδού πλούσιων χήρων της αριστοκρατίας σε ηλικία Μαθουσάλα, σε διάφορες κοινωνικές, κοσμικές εξόδους. Ο Χένρι, που έχει μια και μόνη αδυναμία - τις λαμπερές χριστουγεννιάτικες μπάλες - εκτιμά πάραυτα ότι ο εγγενούς ιδιότητας δανδής ένοικός του θα ενδυόταν περίφημα το κοστούμι του συνοδού κυριών. Τον παίρνει λοιπόν υπό την προστασία του, αποφασίζοντας να τον μυήσει στα μυστικά του επαγγέλματος και τον εισάγει στα στεγανά, ακόμη και στο άβατο της υψηλής κοινωνίας. Ο Λούις δέχεται με ιδιαίτερη χαρά μια που πιστεύει βαθιά ότι το περί ου ο λόγος περιβάλλον συμπίπτει με εκείνο των δικών του φαντασιώσεων, με εκείνο στο οποίο ο ίδιος θεωρεί ότι ανήκει λόγω «πολιτισμικής κληρονομιάς» και εντός του οποίου θα επιθυμούσε να ζει.

Αυτοί είναι και οι δύο βασικοί ρόλοι στους οποίους στηρίζεται η ιστορία. Ρόλοι μάλλον συντεθειμένοι από τη συρραφή διαφόρων γκαγκς όπως: Το κόλπο για λαθραία είσοδο σε παραστάσεις της Οπερας, το βάψιμο των αστραγάλων με βερνίκι παπουτσιών λόγω έλλειψης καλτσών ή η διακίνηση στο Μανχάταν με ετοιμόρροπα αυτοκίνητα περασμένων δεκαετιών. Βέβαια και οι περισσότεροι βοηθητικοί χαρακτήρες μοιάζει να διέπονται από αντίστοιχη αρχή, από σκιαγράφηση απλή χωρίς ιδιαίτερη δραματουργική επεξεργασία, με στοιχεία που απλά υπάρχουν χωρίς να αιτιολογούνται. Ιδιαίτερα εμφανής η περίπτωση του Τζον Ράιλι, σε ισχνότατο, παράλογο ρόλο, με εμφάνιση αιμοσταγούς λήσταρχου και φωνή λευκή, παιδίσκης, όταν μιλάει, αλλά κανονικότατου βαρύτονου όταν τραγουδάει. Η χρήση των γκαγκς δίνει την αίσθηση της πέραν από το δέον κατάχρησης, κάτι που εν τέλει καταντάει ενοχλητικό και λειτουργεί μάλλον στο θεατή ως χάσιμο χρόνου και χρημάτων.
Παίζουν: Κέβιν Κλάιν, Κέιτι Χολμς, Τζον Ράιλι, Πολ Ντάνο κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

ΣΕΧΙΜ ΚΑΠΛΑΝΟΓΛΟΥ: Yumurta (Αυγό)

 

Πρόκειται για το πρώτο κεφάλαιο της «Τριλογίας του Γιουσούφ» που ξεκινάει από τις τελευταίες μέρες της σχέσης μητέρας - γιου και καταλήγει, μέσα από ένα μακροσκελές κινηματογραφικό flash back στην αρχή, στη γέννηση του γιου, στο γνωστό μας ήδη «Μέλι». Η εν λόγω τριλογία επικεντρώνεται σε ένα και μοναδικό πρόσωπο, τον Γιουσούφ, τον οποίον το - κατά Δάντη - ήμισυ της ζωής του, βρίσκει στην Κωνσταντινούπολη να έχει βιβλιοπωλείο με καινούρια και παλιά βιβλία και να είναι και ο ίδιος ποιητής, με κρατικό βραβείο...

Ο Γιουσούφ αναγκάζεται να επιστρέψει εσπευσμένα στον τόπο που μεγάλωσε για να κηδέψει τη μητέρα του. Στο πατρικό του, γνωρίζει την Αϊλα, μια μακρινή συγγενή, ένα νεαρό κορίτσι που τα τελευταία χρόνια ζούσε με την αποβιώσασα. Η Αϊλα του μιλά για ένα τάμα που η μητέρα του δεν πρόλαβε να αποδώσει, για μια τελευταία επιθυμία της νεκρής που η ίδια δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει και πρέπει ο γιος της να το κάνει αντ' αυτής. Να θυσιάσει ένα κριάρι. Η κοπέλα τον πείθει και ο Γιουσούφ αναλαμβάνει την υποχρέωση να φέρει σε πέρας την αποστολή. Στο ταξίδι στον τόπο της τελετουργίας, ανάμεσα στον Γιουσούφ και την Αϊλα αρχίζει κάτι να γεννιέται...

Παρά την απουσία έκπληξης ως προς την εξέλιξη του μύθου ο σκηνοθέτης αποδίδει χωρίς επιτηδευμένα τεχνάσματα και στημένες γραφικότητες ένα εσωτερικό - όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος - ταξίδι προς το αυθεντικό, μακριά από το παγκοσμιοποιημένο πρόσωπο και εμφάνιση των επαρχιών του κόσμου. Ταξίδι στο αυθεντικό κι όχι στο πρωτότυπο... κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά την απεικόνιση ενός τοπίου αδιάβρωτου, ακόμη, από την επέλαση της ανάπτυξης, αλλά κυρίως την αποτύπωση της έννοιας σε καταστάσεις και σε ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι καταπληκτική η διακριτικότητα με την οποία η κάμερα προσπαθεί να καταγράψει την φόρτιση των σιωπών, αυτού που δε λέγεται, μεταξύ Γιουσούφ και Αϊλα. Ο χρόνος - κατά τον σκηνοθέτη - είναι η πρώτη ύλη στον κινηματογράφο. Κι εδώ η μαστοριά κρέμεται ακριβώς από το χρόνο διάρκειας αυτών των πλάνων. Με στιλ ξεκάθαρο, σαφές και ελεγειακό και με σίγουρα πλάνα - σεκάνς που ξεδιπλώνουν την έννοια και την αντίληψη του χρόνου ο Καπλάνογλου επιχειρεί μια ρεαλιστικά ποιητική προσέγγιση του μύθου του. Η αφήγηση μινιμαλιστική, απλή, κρατά και χρησιμοποιεί ό,τι του είναι απολύτως απαραίτητο. Μέχρι και οι ονειρικές σκηνές «μιμούνται» έως λεπτομέρειας το πραγματικό, με ένα ρεαλισμό που αναβλύζει και ρέει χωρίς τίποτα το επίπλαστο. Αυτό που είδαμε μας κάνει να περιμένουμε με αυξημένο ενδιαφέρον την έλευση και του δεύτερου, του μεσαίου δηλαδή μέρους της τριλογίας που ακόμη δεν είδαμε και τιτλοφορείται «Γάλα».
Παίζουν: Νεζάτ Ισλέρ, Σααντέτ Ισίλ Ακσό, Ουφούκ Μπαϊρακτάρ, Τουλίν Εζεν, Γκουλτσίν Σαντιρτσίογκλου, κ.ά.
Παραγωγή: Τουρκία, Ελλάδα (2007).

Υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας ο «Κυνόδοντας»

• Στις 27 Φεβρουαρίου η απονομή

Μια θέση στην πεντάδα των υποψήφιων για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας κατέκτησε ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου  

---

Λος Αντζελες

Ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου είναι υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Με δώδεκα υποψηφιότητες Ο Λόγος του Βασιλιά καθοδηγεί την κούρσα των Όσκαρ, ενώ ακολουθεί το Αληθινό Θράσος των αδελφών Κοέν με δέκα υποψηφιότητες και τα Inception και Social Network με οκτώ.

Πρόκειται για την πρώτη φορά εδώ και 33 χρόνια που ελληνική ταινία βρίσκεται στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.

Είναι η τέταρτη ελληνική ταινία που κερδίζει υποψηφιότητα για Όσκαρ ξένης ταινίας μετά τις Ηλέκτρα (1963), Ιφιγένεια (1978) του Μιχάλη Κακογιάννη και Κόκκινα Φανάρια (1964), Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1966) του Βασίλη Γεωργιάδη.

Στην πεντάδα για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας είναι, εκτός από την ελληνική συμμετοχή, υποψήφια τα: Biutiful (Μεξικό), In a Better World (Δανία), Incendies (Καναδάς), Outside the Law

Στην κατηγορία καλύτερης ταινίας υποψήφια είναι τα: Μαύρος Κύκνος, The Fighter, Inception, Τα Παιδιά είναι Εντάξει, Ο Λόγος του Βασιλιά, 127 Ώρες, The Social Network, Toy Story 3, Αληθινό Θράσος, Winter's Bone.

Κόλιν Φερθ και Τζεφ Μπρίτζες θα κονταροχτυπηθούν και φέτος στην κατηγορία του Α΄Ανδρικού Ρόλου. Πέρυσι κέρδισε ο Μπρίτζες για το Crazy Heart, φέτος ευελπιστεί -και πιθανότατα θα τα καταφέρει- να επικρατήσει ο Φερθ για τον Λόγο του Βασιλιά. Οι άλλοι τρεις υποψήφιοι είναι οι: Τζέσε Αϊζενμπεργκ (The Social Network), Τζέιμς Φράνκο (127 Ώρες), Χαβιέρ Μπαρδέμ (Biutiful).

Ανέτ Μπένινγκ (Τα Παιδιά είναι Εντάξει), Νικόλ Κίντμαν (Rabbit Hole), Τζένιφερ Λόρενς (Winter's Bone), Νάταλι Πόρτμαν (Μαύρος Κύκνος) και Μισέλ Ουίλιαμς (Blue Valentine) διεκδικούν το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Επικρατέστερη η Νάταλι Πόρτμαν.

Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας διεκδικούν οι: Ντάρεν Αρονόφσκι (Μαύρος Κύκνος), Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (The Fighter), Τομ Χούπερ (Ο Λόγος του Βασιλιά), Ντέιβιντ Φίντσερ (The Social Network), Τζόελ και Ίθαν Κοέν (Αληθινό Θράσος).

Στην κατηγορία Β' ανδρικού ρόλου υποψήφιοι είναι οι: Κρίστιαν Μπέιλ (The Fighter), Τζον Χοκς (Winter's Bone),  Τζέρεμι Ρένερ (Τhe Town), Μαρκ Ράφαλο (Τα Παιδιά Είναι Εντάξει), Τζέφρι Ρας (Ο Λόγος του Βασιλιά).

Στην αντίστοιχη γυναικεία, υποψήφιες είναι οι: Έιμι Άνταμς (The Fighter), Έλενα Μπόναμ Κάρτερ (Ο Λόγος του Βασιλιά), Μελίσα Λίο (The Fighter), Χάιλι Στάινφελντ (Αληθινό Θράσος), Τζάκι Γουίβερ (Animal Kingdom).

Υποψήφιες για βραβείο διασκευασμένου σεναρίου είναι οι ταινίες: 127 Ώρες, Toy Story 3, The Social Network, Αληθινό Θράσος, Winter's Bone.

Υποψήφιες για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου είναι οι: Another Year, The Fighter, Inception, Τα Παιδιά είναι Εντάξει, Ο Λόγος του Βασιλιά.

Διαβάστε αναλυτικά τις υποψηφιότητες

Η 83η τελετή απονομής των βραβείων θα διεξαχθεί στις 27 Φεβρουαρίου. Παρουσιαστές θα είναι οι Αν Χάθαγουεϊ και Τζέιμς Φράνκο (ο δεύτερος μάλιστα είναι υποψήφιος για Όσκαρ ερμηνείας).

Newsroom ΔΟΛ

Διαβάστε επίσης

• Οι υποψηφιότητες για την 83η απονομή των βραβείων Όσκαρ 25/1/2011 
• • Σχετικά άρθρα
• Μια ανάσα πριν από τα Όσκαρ ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου 19/1/2011
• Εξαιρετικές κριτικές συγκεντρώνει στη Βρετανία ο «Κυνόδοντας» του Γ.Λάνθιμου 25/4/2010
• Στο ΜoMA προβλήθηκε η ταινία «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου 02/4/2010
• Διάκριση για την ελληνική ταινία «Κυνόδοντας» στο Φεστιβάλ των Καννών 23/5/2009

Στο βρετανικό κοινοβούλιο η Μέριλ Στριπ εν όψει της ταινίας για τη Μ.Θάτσερ

Η Μέριλ Στριπ και η Μάργκαρετ Θάτσερ

Επίσκεψη στο βρετανικό κοινοβούλιο πραγματοποίησε την Τετάρτη η Αμερικανίδα ηθοποιός Μέριλ Στριπ, για να παρακολουθήσει συνεδρίασή του, καθώς μελετά τον ρόλο που θα υποδυθεί σε ταινία για τη ζωή της μοναδικής γυναίκας πρωθυπουργού της χώρας, Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός, 61 ετών, θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία Η Σιδηρά Κυρία, μία ταινία που αναφέρεται στα έργα και ημέρες της Θάτσερ, μεταξύ των οποίων και στον Πόλεμο των Φόκλαντς, το 1982, σύρραξη κατά την οποία η Βρετανία αντιμετώπισε την εισβολή της Αργεντινής στα απομακρυσμένα και διαφιλονικούμενα νησιά στο νότιο Ατλαντικό Ωκεανό.

Η επιτυχία της Βρετανίας στον πόλεμο συνέβαλε στο να τονώσει τη δημοτικότητα της Θάτσερ, μετά την ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του '80, καθώς και στη νίκη του κόμματός της, των Τόρις, στις εκλογές του 1983.

Η Στριπ παρακολούθησε στη βουλή την Ώρα του Πρωθυπουργού, κατά την οποία ο Ντέιβιντ Κάμερον δέχθηκε καταιγισμό ερωτήσεων.

Η Μπερλινάλε κοιτά την Ευρώπη

• 61ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

• Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Συνολικά 22 ταινίες, από τις οποίες οι 16 σε παγκόσμια πρεμιέρα, θα προβληθούν στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 61ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου (10-19 Φεβρουαρίου), όπως ανακοίνωσε χθες ο διευθυντής της Μπερλινάλε, Ντίτερ Κόσλικ.

Ο Τζεφ Μπρίτζες στην ταινία «True Grit» των αδελφών Κοέν, με την οποία θ' ανοίξει η φετινή Μπερλινάλε

Τις ταινίες θα κρίνει επιτροπή με πρόεδρο τη γνωστή Ιταλο-αμερικανίδα ηθοποιό και σκηνοθέτρια, Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Η Μπερλινάλε ξεκινά με την, εκτός συναγωνισμού, αμερικανική ταινία «True Grit», των αδερφών Τζόελ και Ιθαν Κοέν, με πρωταγωνιστή τον Τζεφ Μπρίτζες, ριμέικ του κλασικού γουέστερν «Αληθινό θράσος» του Χένρι Χάθαγουεϊ, που είχε χαρίσει στον Τζον Γουέιν, Οσκαρ ανδρικής ερμηνείας.

• Οι ευρωπαϊκές

Στο δεκαήμερο που διαρκεί η Μπερλινάλε θα δούμε ταινίες από 19 χώρες, κυρίως ευρωπαϊκές: Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ουγγαρία, Ελβετία, Λουξεμβούργο, Πολωνία, Ρωσία και Τουρκία. Ανάμεσα στις ταινίες και «Το άλογο του Τορίνο» του γνωστού Ούγγρου σκηνοθέτη Μπέλα Ταρ, ο «Αγνωστος» του Χάουμε Κολέτ-Σέρα, μια συμπαραγωγή Γερμανίας/ Βρετανίας/ Γαλλίας, με τους Λίαμ Νίσον, Νταϊάν Κρούγκερ, Αϊνταν Κουίν και Μπρούνο Γκανζ, η τουρκική «Η μεγάλη μας απόγνωση» του Σεϊφί Τέομαν και η αγγλική «Κοριολανός», που σκηνοθέτησε ο ηθοποιός Ρέιφ Φάινς, βασισμένος στη σεξπιρική τραγωδία, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τους Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Τζέραρντ Μπάτλερ και Μπράιαν Κοξ. Στις αναμενόμενες ταινίες και η ιρανική «Νάντερ και Σιμίν - Ενας χωρισμός» του Ιρανού Ασγκάρ Φαράντι («Σχετικά με την Ελί»).

• Από τις ΗΠΑ

Λιγοστές φέτος οι αμερικανικές ταινίες στο επίσημο τμήμα, με έμφαση στον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Παράδειγμα «Το μέλλον» της Αμερικανίδας Μιράντα Τζουλάι, ταινία που προβάλλεται σε συνεργασία με το φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Σάντανς («Θέλουμε να προσφέρουμε στις ανεξάρτητες ταινίες τη δυνατότητα να προβληθούν σε μεγαλύτερη κλίμακα», ανάφερε ο διευθυντής της Μπερλινάλε, Κόσλικ). Κι ακόμα το θρίλερ αγωνίας «Margin Call», πρώτο έργο του Τζέι Σι Τσάντορ, γύρω από την πρόσφατη οικονομική κρίση, με τους Κέβιν Σπέισι, Τζέρεμι Αϊρονς και Ντέμι Μουρ.

• Για τον Παναχί

Το φετινό πρόγραμμα, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον φυλακισμένο από τις ιρανικές αρχές διάσημο Ιρανό σκηνοθέτη, Τζαφάρ Παναχί, θα προβάλει μια σειρά ταινίες, με πρώτη τη βραβευμένη το 2006 με την Αργυρή Αρκτο ταινία του, «Οφσάιντ», που θα προβληθεί στις 11 Φεβρουαρίου στη μεγάλη αίθουσα του φεστιβάλ. Οι υπόλοιπες ταινίες του θα προβληθούν στα διάφορα άλλα τμήματα της Μπερλινάλε, από το «Φόρουμ» και το «Πανόραμα» μέχρι το «Generation» και το τμήμα ταινιών μικρού μήκους. Παράλληλα, διοργανώνεται και συζήτηση με Ιρανούς σκηνοθέτες και καλλιτέχνες με θέμα τη λογοκρισία και τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης στο Ιράν. Σ' αυτήν αναμένεται να παρευρεθεί και ο Ιρανός σκηνοθέτης και ηθοποιός Ραφί Πιτς, του οποίου η ταινία «Ο κυνηγός» είχε προβληθεί στο περσινό διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε. «Καλέσαμε τον Τζαφάρ Παναχί να συμμετάσχει ως πρόεδρος της διεθνούς κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ», ανάφερε ο διευθυντής του φεστιβάλ, Ντίτερ Κόσλικ, «αλλά, τον Δεκέμβρη του 2010 καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλακή και του απαγορεύτηκε να γυρίσει ταινία τα επόμενα 20 χρόνια. Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε ευκαιρία για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σ' αυτή τη δραστική ετυμηγορία». *

• Οι ταινίες του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος

* «Το άλογο του Τορίνο» του Μπέλα Ταρ

* «Almanya - Καλώς ήλθατε στη Γερμανία» του Γιαεμίν Σαμντερελί

* «Το βραβείο»της Πάουλα Μάρκοβιτς

* «Νάντερ και Σιμίν - Ενας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαράντι

* «Τα παραμύθια της νύχτας»του Μισέλ Οσελό (κινούμενα σχέδια σε 3-D)

* «Margin Call» του Τζέι Σι Τσάντορ

* «Ο καλύτερος εχθρός μου» του Βόλφγκανγκ Μούρνμπεργκερ

* «Βρέξει δεν βρέξει» του Λι Γιουν-Κι

* «Οι γυναίκες του έκτου ορόφου» του Φιλίπ Λε Γκε

* «Υπνηλία» του Ούλριχ Κέλερ

* «The Forgiveness of Blood» του Τζόσουα Μάρστον

* «Ενας μυστηριώδης κόσμος» του Ροντρίγκο Μορένο

* «Αγνωστος» του Χάουμε Κολέτ-Σέρα

* «Αθώο Σάββατο» του Αλεξάντερ Μιντάντζε

* «Yelling to the Sky» της Βικτόρια Μαχόνι

* «Η μεγάλη μας απόγνωση» του Σεϊφί Τέομαν

* «Κοριολανός» του Ρέιφ Φάινς

* «Odem» του Τζόναθαν Σάγκαλ

* «Αν όχι εμείς, ποιος;» του Αντρες Βίελ

* «Το μέλλον» της Μιράντα Τζουλάι

* «Pina» του Βιμ Βέντερς (εκτός συναγωνισμού)

* «True Grit» των Τζόελ και Ιθαν Κοέν (εκτός συναγωνισμού)

Ιράν: Αντίθετη με την καταδίκη του Τζ. Παναχί η κυβέρνηση

 

 Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ  

Την αντίθεση της ιρανικής κυβέρνησης στην καταδίκη του σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί εξέφρασε ο επικεφαλής του γραφείου του προέδρου της χώρας, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, αναφέρει ο ιρανικός Τύπος. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης καταδικάστηκε από ιρανικό δικαστήριο σε έξι χρόνια φυλάκισης, απαγόρευση δημιουργίας ταινιών και εξορίας από τη χώρα για είκοσι χρόνια. Η κατηγορία που τον «βάραινε» ήταν η συμμετοχή σε συγκεντρώσεις και η προπαγάνδα κατά του καθεστώτος».

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Αχμαντινετζάντ «η απόφαση ελήφθη από τη δικαιοσύνη και ούτε η κυβέρνηση ούτε ο πρόεδρος συμφωνούν με αυτήν».

Στο Φεστιβάλ Βερολίνου η ταινία του Κ. Γιάνναρη «Man at sea»

• Η ταινία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη «Μan at sea», κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, στις 15 Φεβρουαρίου, στo τμήμα Panorama Special.

Πλάνο από την ταινία του Κ. Γιάνναρη "Man at sea" H ταινία αποτελεί επίσημη επιλογή του Φεστιβάλ του Βερολίνου και θα προβληθεί, στην αίθουσα FriedrichstandtPalast, καθώς εκεί παρουσιάζονται οι ταινίες του Διαγωνιστικού Προγράμματος του Φεστιβάλ.

Το «Man at Sea» θα παρουσιαστεί ακόμα δύο φορές στο επίσημο πρόγραμμα, καθώς και σε ειδικά market screenings για τους εκπροσώπους της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Παραγωγός της ταινίας είναι ο Γιώργος Λυκιαρδόπουλος και συμπαραγωγοί: το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, η Ε.Ρ.Τ., και η NOVΑ.

Η υπόθεση της ταινίας έχει ως εξής, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου: Μετά από τον μακροχρόνιο χωρισμό που ακολούθησε το θάνατο του γιου τους, ο Άλεξ και η Κέιτ συναντιούνται ξανά στο δεξαμενόπλοιο Sea Voyager. Την ίδια μέρα, ο Άλεξ σώζει τριάντα έφηβους μετανάστες που έχουν ναυαγήσει μεσοπέλαγα. Ο διοικητής της σχεδόν χρεοκοπημένης πλοιοκτήτριας εταιρείας πιέζει τον Άλεξ να λύσει το θέμα άμεσα, αλλά κάθε προσπάθειά του οδηγεί σε αδιέξοδο. Κι ενώ κάποια μέλη του πληρώματος δημιουργούν στοργικούς δεσμούς με τα παιδιά, ανάμεσά τους και η Κέιτ που δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα, οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι «επισκέπτες» τους έχουν κάνει κατάχρηση της φιλοξενίας τους. Αδύναμος να χειριστεί την αυξανόμενη ένταση και επηρεασμένος από τον χαμό του γιου του, ο Άλεξ προχωρά σε μια σειρά από λάθος ενέργειες, ώσπου τελικά βρίσκει το θάρρος να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Πρωταγωνιστούν οι Aντώνης Καρυστινός, Θεοδώρα Τζήμου, Νίκος Τσουράκης, Chalil Ali Zada, Rahim Rahimi, Στάθης Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Reza Ahmadin, Κωνσταντίνος Σειραδάκης, Θανάσης Ταταύλαλης, Ματίνα Μαυραγάνη.

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης με σπουδές οικονομικών, ιστορίας και φιλοσοφίας στα Πανεπιστήμια Κιλ και Μπέρμινγκχαμ της Βρετανίας, ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στον κινηματογράφο στην Αγγλία, όπου και γύρισε τις πρώτες ανεξάρτητες ταινίες του μικρού μήκους, χαμηλού προϋπολογισμού. Η πρώτη του ελληνική ταινία, «Μια θέση στον ήλιο» (1995), απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Κοντά στον Παράδεισο» και το 1998 η ταινία «Από την άκρη της πόλης» που απέσπασε το δεύτερο βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2001 γύρισε τον «Δεκαπενταύγουστο», και το 2004 τον «Όμηρο».

Το ... πέταγμα του κύκνου

Μιλάει στον «Ρ» ο σκηνοθέτης Ν. Τζίμας για τη νέα του ταινία που προβάλλεται από την Πέμπτη στους κινηματογράφους

Η νέα ταινία, μετά από πολλά χρόνια, του Νίκου Τζίμα (του σκηνοθέτη των ταινιών «Ο Αστραπόγιαννος», «Τα χρόνια της θύελλας», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»), με τίτλο «Το πέταγμα του Κύκνου», θα προβάλλεται από 20/1 στις αίθουσες. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκίνησε με ιδέες για να αλλάξει τον κόσμο και κατέληξε στέλεχος μιας πολυεθνικής, ώσπου μια περιβαλλοντική καταστροφή - με εμπλοκή της εταιρείας «του» - θα του θέσει διλήμματα που νόμιζε πως είχε απαντήσει.

Η επεξεργασία του σεναρίου και η αναζήτηση χρημάτων είναι οι βασικοί λόγοι για την καθυστερημένη σκηνοθετική επιστροφή του Ν. Τζίμα, όπως λέει ο ίδιος στον «Ρ» που επικοινώνησε μαζί του. «Δεν έχω πάρει δραχμή από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, από το υπουργείο Πολιτισμού, την ΕΡΤ ή κάποιον μεγαλοπαράγοντα. Δεν τους ζήτησα ποτέ, τίποτα. Από το '85 που τέλειωσα τα "Χρόνια της θύελλας" είχα την ιδέα της ταινίας αυτής. Που ήταν το "πού πάμε" και "ποιος μας πάει"».

Θεωρεί ότι η ταινία του είναι σήμερα «αυταπόδεικτα επίκαιρη»: «Τότε έκρουα τον κώδωνα, τώρα πρέπει να κρούσουμε ολόκληρα τα καμπαναριά. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο κοροϊδία και κλέψιμο. Δεν αντέχει άλλο σήψη». Ο «κύκνος» για τον δημιουργό του «είναι ένας πολύ δυνατός σύγχρονος έρωτας, με σύγχρονα προβλήματα και η συγκλονιστική περιπέτεια ενός "γκόλντεν μπόι" που η πολυεθνική του πήρε την ψυχή του και τον έχρισε "βασιλιά"».

Πιστεύει ότι όλες οι ηλικίες «θα δουν κομμάτια του εαυτού τους και ότι αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν οι πατεράδες τους και ή το άφησαν στη μέση ή το βούλιαξαν, τους άφησαν το βάρος να το κάνουν εκείνοι». «Ο ήρωάς μου είναι ένας νέος φλογερός, χαρισματικός, με φοβερές αξίες και ιδανικά, γιος πατέρα του έπους της Αλβανίας και της Αντίστασης, που έβαλε τις αξίες πάνω από τη ζωή του και που δεν είπε ένα όνομα για να γλιτώσει τη ζωή του στο Πολυτεχνείο. Κι όμως, λύγισε στο δέλεαρ της πολυεθνικής. Επειδή, όμως, είναι πολύ βαθιές οι ρίζες, όταν γίνεται αυτή η μεγάλη οικολογική καταστροφή, ξυπνάει μέσα του η ρίζα και τον τρελαίνει σαν Ερινύα. Θα πρέπει να εξαγοράσει συνειδήσεις και όσες δεν εξαγοράζονται να πάνε στον άλλον κόσμο. Τότε θα κάνει τη δεύτερη "επανάστασή" του».

Στην ταινία πρωταγωνιστούν: James D' Arcy, Alicia Witt, Colm Meaney, Linda Gray, Larry Hagman, Tom Frederic, Georgina Rylance, Γιάννης Βούρος, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Θανάσης Βέγγος, Αγγελος Αντωνόπουλος, Πέτρος Φυσσούν, Βασίλης Μαυρομάτης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Δημήτρης Αλεξανδρής, Αντώνης Αντωνίου, Θανάσης Τσαλταμπάσης, Μπέττυ Μαγγίρα, Ρένος Χαραλαμπίδης, Νίκος Ψαρράς, Μενέλαος Ντάφλος, Δέσποινα Μοίρου, Δημήτρης Βερύκιος, Αλκης Παναγιωτίδης, Αλέξια Τερεζάκη, Στράτος Κανιαμός, Βίκυ Κουμούτσου, Δημήτρης Μακαλιάς κ.ά.

Σκηνοθεσία, σενάριο: Νίκος Τζίμας, Σύμβουλοι σεναρίου: Ανδρέας Φραγκιάς, Θανάσης Βαλτινός, Συνεργάτες σεναρίου: Μπάμπης Τσικλιρόπουλος, Γιάννης Ξανθούλης, Θάνος Ξηρός, Chris Fallon. Φωτογραφία: Αρης Σταύρου, μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος, μουσική: Λουκάς Θάνος. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 18 Γενάρη 2011

Bullitt - Steve McQueen Famous Car Chase

Σε ηλικία 72 ετών πέθανε η Βρετανίδα ηθοποιός Σουζάνα Γιορκ

Η Σουζάνα Γιορκ

Η Σουζάνα Γιορκ, ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα πρόσωπα του σινεμά της δεκαετίας του 1960, πέθανε σε ηλικία 72 ετών από καρκίνο, σύμφωνα με βρετανικά μέσα ενημέρωσης.

Είναι πιο γνωστή για τον ρόλο της στην ταινία Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν (1969), όπου έπαιζε μαζί με την Τζέιν Φόντα. Για αυτή της την ερμηνεία κέρδισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Η Σουζάνα Γιορκ υπήρξε μια σαγηνευτική παρουσία, που λόγω της ξανθής της κόμης και των γαλάζιων ματιών της, αποτέλεσε μια από τις σαγηνευτικές παρουσίες της εποχής, μαζί με την Τζούλι Κρίστι.

Πρωταγωνίστησε σε κλασικές ταινίες, όπως οι: Tom Jones, Ένας Άνθρωπος για Όλες τις Εποχές, Η Γυναίκα και ο Διάβολος, Σούπερμαν.

«Δεν αγαπούσε τίποτα περισσότερο από το να μαγειρέψει ένα καλό ψητό την Κυριακή και να κάτσει δίπλα στη φωτιά ένα κυριακάτικο βράδυ. Κατά μία έννοια, ήταν σπιτόγατος» είπε η κόρη της Ορλάντο Γουέλς.

Η Σουζάνα Γιορκ είχε συνεργαστεί με σπουδαίους ηθοποιούς όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Μάρλον Μπράντο, ο Μοντγκόμερι Κλιφτ και ο Πήτερ Ο'Τουλ.

Έγραφε επίσης παιδικά βιβλία και ήταν πολέμιος των πυρηνικών. Είχε, μάλιστα, κινητοποιηθεί για την απελευθέρωση Ισραηλινού που είχε υποστηρίξει ότι το Ισραήλ κατασκευάζει ατομική βόμβα.

Σαράντα πέντε τετραγωνικά για τη γενιά των (πρώην) 700 ευρώ

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Αυτό σίγουρα δεν έχει ξαναγίνει. Βλέποντας μια ελληνική ταινία, να εξασφαλίζεις το νοίκι ενός χρόνου. Αν, βέβαια, είσαι ο τυχερός του πρωτότυπου διαγωνισμού που σκαρφίστηκε η κινηματογραφική εταιρεία διανομής «Feelgood», με αφορμή την έξοδο την Πέμπτη στις αίθουσες της νέας ταινίας του Στράτου Τζίτζη, «45 τετραγωνικά».

Τόσο ακριβώς είναι και το μέγεθος του σπιτιού που «παίζεται» στο διαγωνισμό, που δίνει την ευκαιρία, σε όποιον κερδίσει, να εξασφαλίσει δωρεάν διαμονή για ένα χρόνο σε ένα διαμερισματάκι, που έχει και τις αρετές του. Είναι ρετιρέ με θέα στον Λυκαβηττό (στην περιοχή Γκύζη, οδός Ι. Σούτσου). Το μόνο που χρειάζεται είναι να συμπληρώσει κανείς ένα σχετικό κουπόνι που θα προμηθεύεται από τον κινηματογράφο όπου θα προβάλλεται η ταινία, προκειμένου να συμμετάσχει στην κλήρωση.

Ολα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με την ταινία. Συνδέονται με το θέμα της, που είναι εμπνευσμένο από τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζει η γενιά των 700 ευρώ, ένας όρος που έχει πλέον κατοχυρωθεί. Ολο γι' αυτήν ακούμε και συχνά γι' αυτήν γράφουμε. Να όμως που ο Στράτος Τζίτζης των «Σώσε με» και «Η αγάπη είναι ελέφαντας», της αφιέρωσε τη νέα του ταινία που, όπως λέει ο ίδιος, «ανήκει στο λαϊκό σινεμά».

Τα «45 τετραγωνικά» έχουν ηρωίδα την 23χρονη Χριστίνα -την υποδύεται η πρωτοεμφανιζόμενη στο σινεμά Εφη Λογγίνου- η οποία κάνει τα αδύνατα δυνατά να νοικιάσει ένα σπιτάκι στην Αχαρνών και να ανεξαρτητοποιηθεί από την εποπτεία της μητέρας της (Ράνια Οικονομίδου). Δεν μιλάμε δηλαδή για φοβερές φιλοδοξίες, αλλά για τις αυτονόητες που μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος.

Η Χριστίνα τα καταφέρνει, με μεγάλο βέβαια κόστος, και, όπως λέει ο σκηνοθέτης γελώντας, «χωρίς λαχείο, όπως γίνεται στον διαγωνισμό». Φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της, πιάνει δεύτερη δουλειά (πωλήτρια και σερβιτόρα) και φτάνει στο σημείο να κοιμάται στο πάτωμα με ένα σλίπινγκ μπαγκ. Αυτό και μόνο όμως, το ότι κοιμάται στο δικό της σπίτι, την κάνει ευτυχισμένη.

Το θέμα του Τζίτζη δεν είναι απλώς η επιβίωση, πώς δηλαδή τα βγάζει πέρα με πενιχρό μισθό μια νεαρή κοπέλα. Είναι πιο σύνθετο. «Νέοι άλλων εποχών έχουν αντιμετωπίσει και πιο δύσκολες καταστάσεις», λέει. Και εξηγεί: «Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ότι, όταν οι νέοι είναι στριμωγμένοι, δεν μπορούν να εκφραστούν και να γίνουν δημιουργικοί. Η πνευματική ελευθερία είναι συνυφασμένη με την ανεξαρτητοποίηση.

Οταν μένεις με τους γονείς σου, σου πιπιλάνε το μυαλό με δικές τους ανησυχίες, όπως το να βολευτείς, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, κ.τ.λ. Ενας νέος, όμως, χρειάζεται το χρόνο να σκεφτεί τι θέλει ο ίδιος από τη ζωή».

Είναι χαρακτηριστική μια ατάκα της Χριστίνας. Λέει κάποια στιγμή: «Θέλω να ανησυχώ εγώ για τον εαυτό μου και όχι για τη μάνα μου που ανησυχεί για μένα». Το πρόβλημά της δεν είναι μόνο η μητέρα της, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον και οι φίλοι της, που πια δεν την ικανοποιούν.

Μεγαλωμένη στα δυτικά προάστια ακολουθεί τις συνήθειες των κοριτσιών της εποχής της: ακούει λαϊκοπόπ, βάφει τα νύχια της, πίνει καφέδες με τις παρέες της, παθιάζεται με τη Γιουροβίζιον και ξοδεύει το χαρτζιλίκι της στα λούσα. «Φαίνεται μια κωλοπετσωμένη κοπέλα γιατί είναι τσαμπουκάς αλλά κρύβει μέσα της ευαισθησίες και μια εύθραυστη πλευρά. Οταν μένει μόνη της, ανοίγεται μπροστά της ένας άλλος κόσμος. «Εκεί που άκουγε ντιριντάχτα, ανακαλύπτει τον Λέοναρντ Κοέν», εξηγεί ο Τζίτζης.

Τυχαία συμβαίνει. Στην πραγματικότητα βρίσκει στο νέο της σπίτι διάφορα αντικείμενα του προηγούμενου ενοικιαστή που έχουν ξεμείνει σε κούτες. Ανάμεσά τους είναι ένα cd με τη διασκευή του Βασίλη Βασιλικού των «Raining Pleasure» του τραγουδιού «Famous blue raincoat» του Λέοναρντ Κοέν. Βρίσκει και βιβλία του Κωνσταντίνου Καβάφη αλλά και πίνακες ζωγραφικής. Με λίγα λόγια, κάνει παράλληλα και την πολιτιστική της επανάσταση.

Ο Στράτος Τζίτζης δεν έγραψε το σενάριο εκ του πονηρού, για να κάνει μια επίκαιρη ταινία με την οποία να μπορούν να ταυτιστούν πολλοί. Η ηρωίδα του είχε διαμορφωθεί πριν από την οικονομική κρίση. Μάλλον διάφορες τηλεοπτικές σειρές έβαλαν το χεράκι τους. Δηλαδή; «Ηθελα να ασχοληθώ με μια γενιά που δεν είχε εκφραστεί στο σινεμά ή την τηλεόραση. Τα σίριαλ με πρωταγωνιστές νέους ανθρώπους είναι εξωπραγματικά. Οι φοιτητές ζουν σε ντιζαϊνάτα ντεκόρ και κολωνακιώτικα σπίτια. Για παράδειγμα, στα σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δεν έβλεπα καμία εικόνα που να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και τη λαχτάρα των νέων να εξελιχθούν. Ολα ήταν καλλιτεχνικές ακρότητες ή ψευδεπίγραφες παρουσιάσεις μιας γενιάς που δεν είχε εικόνα του εαυτού της...».

*Στα «45 τετραγωνικά» παίζουν ακόμα: Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Αντίνοος Αλμπάνης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Ειρήνη Αντύπα.*

Πιρουέτες μέχρι τελικής πτώσης

Ο «Μαύρος κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι και οι συντελεστές του πρωταγωνιστούν απόψε στις Χρυσές Σφαίρες

• Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, Kυριακή, 16 Iανoυαρίου 2011

Το κέντρο βάρους στον «Μαύρο κύκνο» του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι η αέρινη Νάταλι Πόρτμαν στον ρόλο μιας νεαρής μπαλαρίνας που ενσαρκώνει την αθωότητα, άλλοτε ντυμένη στα λευκά, κι άλλοτε τυλιγμένη σε ένα χνουδωτό παλτό σε απαλούς τόνους του ροζ, σαν λούτρινο παιχνίδι σε κοριτσίστικο δωμάτιο. Η αθωότητα σε ένα λαστιχένιο κορμί, περιτριγυρισμένη από μαυροντυμένες γυναίκες ή από σκιές. Η αιθέρια μπαλαρίνα κέρδισε τον ρόλο της βασίλισσας σε μια παράσταση της «Λίμνης των κύκνων». Τώρα πρέπει να ξορκίσει φόβους και αναστολές για να ανακαλύψει τη σκοτεινή πλευρά της.

Απέναντι στην Πόρτμαν στέκουν ο Γάλλος ηθοποιός Βενσάν Κασέλ (σαν σύγχρονος Μεφιστοφελής), η Μπάρμπαρα Χέρσεϊ (σαν σκιά από το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ) και η νεαρή Μίλα Κούνις (με τη σεξουαλικότητα μιας φαμ φατάλ από εφιάλτη του Ντέιβιντ Λιντς). Ο «Μαύρος κύκνος» και οι συντελεστές του αναμένονται ως οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στις Χρυσές Σφαίρες που απονέμονται απόψε, περασμένα μεσάνυχτα για εμάς, στο Λος Αντζελες.

• Από τον Τσαϊκόφσκι...

Η βουτιά στο μαύρο προβάλλει σαν ένας μονόδρομος για τον καλλιτέχνη, που πρέπει να κοιτάξει και στις πιο σκοτεινές γωνιές του υποσυνειδήτου του, στις πιο απωθημένες του εικόνες κι επιθυμίες, να βασανιστεί, για να απελευθερωθεί και να απελευθερώσει. Απόλυτο καλό δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και απόλυτο κακό. Η αγάπη λυτρώνει όσο και ο θάνατος. Ο Αρονόφσκι, στις πιο καλές στιγμές του «Μαύρου κύκνου», προσπαθεί να διαταράξει την ισορροπία στον κόσμο της ηρωίδας του, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τον λευκό στον μαύρο κύκνο, όπου είναι και ο πυρήνας του ρομαντικού μύθου. Ο ρόλος της Οντέτ (ο λευκός κύκνος) έρχεται κουτί στη νεαρή Νίνα (Πόρτμαν), όμως το κλειδί στο έργο του ρομαντικού Τσαϊκόφσκι βρίσκεται στον δίδυμο μαύρο κύκνο, στον ρόλο της Οντίλ που είναι η πρώτη μεγάλη πρόκληση της Νίνας. «Ξέχνα την πειθαρχία και αφέσου στις αισθήσεις σου» φωνάζει διαρκώς ο σκηνοθέτης της παράστασης, Τομά (Κασέλ). Φιλήδονος και αυταρχικός, ασκεί μια ακατανίκητη έλξη στις νεαρές χορεύτριες που ονειρεύονται μια θέση στα άστρα. Το τέλειο στην τέχνη προϋποθέτει την τεχνική αρτιότητα, την απόλυτη ισορροπία του ανθρώπινου κορμιού που άλλοτε στροβιλίζεται σαν σβούρα και άλλοτε ξεφεύγει από τον νόμο της βαρύτητας, όμως απαιτεί κάτι άλλο: την ανακάλυψη του «τέρατος» μέσα της, τη μεταμόρφωση σε μαύρο κύκνο.

• ...στον Πολάνσκι

Η ανατροπή της λογικής και της τάξης συνιστούν τον βασικό πυρήνα του ρομαντισμού γύρω από τον οποίο κάνει πιρουέτες ο Αρονόφσκι επιδεικνύοντας το στυλ και την τεχνική του. Η βιρτουοζιτέ του είναι αξιοθαύμαστη, θα άξιζε κάτι περισσότερο από ένα βραβείο Οσκαρ, όμως δεν καταφέρνει και πολλά πέραν του εντυπωσιασμού.

Ο «Μαύρος κύκνος» έχει εξαιρετική γραφή και εξίσου εξαιρετικές ερμηνείες, όχι όμως την αυθεντικότητα μιας ταινίας που θα επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση ζωής του καλλιτέχνη με την τέχνη του μέσα από τις αναφορές στη «Λίμνη των κύκνων» που είναι χαρακτηριστική του ρωσικού ρομαντισμού. Δεν είναι ούτε το «All that jazz» των ημερών μας, γιατί του λείπει ο πυρετός του Μπομπ Φόσι. Ο Αρονόφσκι είναι ένας άριστος τεχνίτης, αλλά όχι ένας μεγάλος Αμερικανός δημιουργός. Ο «Μαύρος κύκνος» από ένα σημείο και έπειτα παρασύρεται σαν καρυδότσουφλο από την πληθωρικότητα ενός κινηματογραφιστή που έχει πείσει προ πολλού ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Η κινηματογραφική μηχανή κινείται δαιμονισμένα γύρω από την Πόρτμαν, όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να στοιχειώσει ο δαίμονας τις εικόνες του.

Ο «Μαύρος κύκνος» είναι μια στιβαρή κατασκευή, λιγότερο ουσιώδης από τον προπέρσινο «Παλαιστή» και επίσης λιγότερο ευρηματική από την new age «Πηγή της ζωής» του 2006 όπου το μελόδραμα ανανεώθηκε αληθινά. Ο Αρονόφσκι είναι ένας άψογος αντιγραφέας του ίδιου του του εαυτού, όταν για παράδειγμα σκηνοθετεί την αποχή της ανορεξικής μπαλαρίνας του από την ηδονή του φαγητού, θυμίζοντας τη νηστεία της μεσήλικης Ελεν Μπέρστιν στο «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», αλλά και ένας ιδανικός «κλέφτης» των άλλων. Παραπλεύρως του ρομαντισμού τοποθετεί την «Αποστροφή» του Ρομάν Πολάνσκι: από εκεί ξεπατικώνει τη συνταγή για να περιγράψει τον διαταραγμένο ψυχισμό της Νίνας, η οποία έχει μια ενοχική, σχεδόν φοβική, σχέση με το σεξ όπως η Κατρίν Ντενέβ της «Αποστροφής».

Δείτε

• Μαύρος Kύκνος (Black Swan, 2010)

Μια ανερχόμενη χορεύτρια, η Νίνα, επιλέγεται για τον ρόλο της βασίλισσας των κύκνων στο ανέβασμα τoυ κλασικού έργου του Τσαϊκόφσκι στη Νέα Υόρκη. Ο σκηνοθέτης της παράστασης πιστεύει πως η επιτυχία προϋποθέτει την απώλεια της αθωότητας ή και την εκπόρνευση και πιέζει αφόρητα τη νεαρή μπαλαρίνα για να προσεγγίσει μέσα από τον ερωτισμό την πλευρά του ρόλου της που αφορά τον «Μαύρο Kύκνο». Η Νίνα, που ήδη βρίσκεται στη δίνη του άγχους, αρχίζει να έχει παραισθήσεις όταν έρχεται από το Σαν Φρανσίσκο η πιθανή αντικαταστάτριά της, η Λίλι, που πλημμυρίζει από ερωτισμό και εκπροσωπεί τον εύκολο δρόμο προς τη δόξα.

Η Νίνα, που βασανίζει το σώμα της για να αγγίξει το ιδανικό της τέχνης, είναι στη σκιά δύο γυναικών οι οποίες εκπροσωπούν δύο πιθανές μελλοντικές διαδρομές στη ζωή της: την καταπιεστική μητέρα της, η οποία εγκατέλειψε τον χορό όταν έμεινε έγκυος, και μια διάσημη χορεύτρια που βαδίζει προς τη δύση της καριέρας της. Τη νύχτα της μεγάλης πρεμιέρας, κατά τη στιγμή της κορύφωσης του έργου, η Νίνα επιλέγει με ένα τραγικό τρόπο να σταματήσει τον χρόνο για να κρατήσει αναλλοίωτη την εικόνα της. Αυτό είναι και το μόνο σημείο επαφής της με το πνεύμα των ρομαντικών.

Στις Χρυσές Σφαίρες, η Νάταλι Πόρτμαν και η Μίλα Κούνις είναι υποψήφιες στις κατηγορίες πρώτου και δεύτερου ρόλου. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι για τη σκηνοθεσία του, ενώ ο «Μαύρος Kύκνος» θεωρείται φαβορί στην κατηγορία για το καλύτερο δράμα. (Πρεμιέρα στις 27/1)

Τόμας Βίντερμπεργκ: Αναζητώντας φως στο σκοτάδι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

 «Στην εποχή μας και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, μια οικογένεια αποσυντίθεται με έναν φυσικό τρόπο» μας είχε πει ο Τόμας Βίντερμπεργκ στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου όπου παρουσιάστηκε η ταινία του, «Submarino». «Δεν χρειάζεται καν σύγκρουση για την διάλυση. Είναι απλώς έτσι. Βλέπεις τα αδέλφια σου, τους γονείς σου όλο και πιο αραιά. Σηκώνεις το τηλέφωνο όλο και λιγότερο. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στην Δανία. Και βρήκα πολύ όμορφο το πόσο τα δυο αυτά αδέλφια στο «Submarino» προσπαθούν να βρουν ξανά σημείο επαφής.»

Το «Submarino» αναφέρεται στην ιστορία δύο αδελφών που τους κυνηγά το τραγικό παρελθόν τους. Ο πρώην κατάδικος Νικ (Γιάκομπ Σέντεργκρεν), προσπαθεί να πλησιάσει τον αδερφό του (Πίτερ Πλάουγκμπουργκ), ένα μοναχικό πατέρα και ναρκομανή, πολεμώντας τα φαντάσματα που τους έχουν στοιχειώσει. Τα δύο αδέλφια έχουν περάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να αγαπήσουν, να ξεχάσουν, να καταλάβουν. Η επανασύνδεση τους θα τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπαίτιοι οι ίδιοι για τα πάντα.

Κάνοντας την κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος του Γιόνας Τ. Μπένγκτσον, ο Βίντερμπεργκ που ως τότε έγραφε πάντα τα δικά του σενάρια, βρήκε την διαδικασία απελευθερωτική, ένα μεγάλο, διαφορετικό βήμα. «Όταν δουλεύεις με ένα βιβλίο και όχι με ένα δικό σου, πρωτότυπο σενάριο, νιώθεις ότι αν κάπου σκαλώσεις έχεις την Βίβλο που θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς τον βηματισμό σου. Το βιβλίο είναι ένα στιβαρό σημείο έναρξης. Παρέμεινα πολύ πιστός στο μυθιστόρημα, το χειρίστηκα σαν μια αληθινή ιστορία, μέσα από την οποία προσπάθησα να δημιουργήσω την δική μου κινηματογραφική ιστορία.»

Χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η εικόνα της χώρας όπου εκτυλίσσεται η ταινία. Μια Δανία σε κρίση, κάθε άλλο παρά ελκυστική. Είναι όντως τόσο δυσάρεστα τα πράγματα; «Δυστυχώς η Σκανδιναβία δεν είναι μόνον όμορφοι κήποι, πράσινα λιβάδια και ωραίες γυναίκες» είπε ο σκηνοθέτης. «Προσπάθησα να ρίξω μια ματιά στην χαμηλή τάξη της Δανίας που διαρκώς διογκώνεται. Το “Submarino” δεν είναι καν μια ταινία για την εργατική τάξη αλλά μια ταινία για ανθρώπους που “έπεσαν” χαμηλότερα από την εργατική τάξη.»

Για τον Βίντερμπεργκ, ωστόσο, η συνείδηση της ταινίας δεν είναι τόσο κοινωνική γιατί τα θεμέλιά της βρίσκονται στην πολύ τρυφερή ιστορία ανάμεσα σε δυο αδελφούς και ανάμεσα σε ένα παιδί και τον πατέρα του. Διαβάζοντας το βιβλίο του Μπέμνγκστον ο σκηνοθέτης εξεπλάγην από την ομορφιά στον χειρισμό των σχέσεων μέσα από μια ιστορία τόσο βαριά και μαύρη. «Το βιβλίο με άγγιξε προσωπικά» είπε, «διότι την εποχή που το διάβαζα αναρωτιόμουν αν ο ίδιος ήμουν επαρκής ως πατέρας.»

Προστατευόμενος κάποτε του Λαρς φον Τρίερ, με τον οποίο ίδρυσε το κίνημα Dogma 95, ο Βίντερμπεργκ σήμερα είναι ο προστάτης των νεώτερων σκηνοθετών της χώρας του. «Νομίζω ότι έφτασε ο καιρός και για τον Λαρς και για εμένα, να ερευνήσουμε άλλες περιοχές. Για να παραμείνουμε φρέσκοι. Κάποια στιγμή μέσα στα 10 τελευταία χρόνια ένιωσα να με πλακώνει το συναίσθημα της επανάληψης, σαν να βρισκόμουν στην κατάψυξη. Το μεγαλύτερο όπλο ενός σκηνοθέτη είναι η περιέργειά του. Για να διατηρείς την φρεσκάδα σου, πρέπει να παίρνεις ρίσκα όπως έκανες μαθητής στην σχολή κινηματογράφου.»

• Ποιός είναι

Γεννημένος το 1969 στη Κοπεγχάγη, ο Τόμας Βίντερμπεργκ έκανε την πρώτη μικρού μήκους του όταν ήταν μόλις 16. Τρία χρόνια αργότερα, εισήχθη στη Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας και αποφοίτησε το 1993, αποσπώντας το καλύτερο βραβείο για την πτυχιακή του ταινία «Last round». Η μικρού μήκους «The boy who walked backwards» έγινε μεγάλη επιτυχία ανά τον κόσμο, αποσπώντας πολλά βραβεία κοινού. Εκανε το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους με το «The biggest heroes» το 1996 και έχει σκηνοθετήσει μουσικά βίντεο κλιπ για τους Metallica και τους Blur. Ο Βίντερμπεργκ εκτιμήθηκε με το ειδικό βραβείο για το συνολικό του έργο στα Ευρωπαϊκά βραβεία κινηματογράφου το 2008, για το ρόλο ως ενός από τους ιδρυτές του Δόγματος το 1995. Προς το παρόν, ετοιμάζει το θεατρικό έργο «Η κηδεία» για το θέατρο Μπεργκ της Βιέννης. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί για το σανίδι.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=377874&dt=13/01/2011#ixzz1B114cV7E

Η επιτυχία της «Στρέλλας» συνεχίζεται

  

Η Μίνα Ορφανού απέσπασε το βραβείο Α΄γυναικείας ερμηνείας στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τον ρόλο της «Στρέλλας»

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Εφόσον η ελληνική εκδοτική βιβλιογραφία είναι μάλλον φτωχή, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μετά την επιτυχημένη πορεία της στις αίθουσες, η «Στρέλλα», τελευταία ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα, τώρα, κυκλοφορεί και στο χαρτί. Το βράδυ της Παρασκευής 14 Ιανουαρίου, το σενάριο – βιβλίο θα παρουσιαστεί στο κτίριο του εκδοτικού οίκου Πολύχρωμος Πλανήτης, παρουσία των Κούτρα και Παναγιώτη Ευαγγελίδη που το έγραψαν μαζί. Για το βιβλίο θα μιλήσει επίσης ο ακαδημαϊκός και αρθρογράφος Δημήτρης Παπανικολάου, του οποίου ένα 15 σέλιδο άρθρο για την ταινία επίσης υπάρχει στην ταινία, ενώ μετά το πέρας της παρουσίασης, θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Η ιστορία της τρανσέξουαλ Στρέλλα την οποία υποδύεται η πραγματική τρανσέξουαλ Μίνα Ορφανού (βραβείο ερμηνείας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) άγγιξε το κοινό όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Αξίζει μάλιστα να επισημανθεί ότι μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου του 2009, η ταινία άνοιξε στην Γαλλία πριν από την Αθήνα. Προβλήθηκε όχι μόνον στο Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις όπως η τουλούζ, η Μασσαλία, η Νίκαια και η Ναντ. Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε η «Στρέλλα» άνοιξε στην Ιταλία όπου η πορεία της είναι ήδη ικανοποιητική όπως μας είπε ο σκηνοθέτης.

Ωστόσο, η ηθική ικανοποίηση του Πάνου Κούτρα για την αγάπη που έχει δείξει ο κόσμος απέναντι στην «Strella» είναι πολύ μεγαλύτερη από την οικονομική. Ο Κούτρας δεν κρύβει την έκπληξή του από την θετική υποδοχή της κριτικής. «Από αυτές τις ταινίες είναι πολύ δύσκολο να πάρεις πίσω χρήματα» μας είπε. «Μόνον τα έξοδα διανομής της ταινίας στο Παρίσι ήταν τα μισά από το συνολικό κόστος της.» συμπλήρωσε ο σκηνοθέτης που αυτή την εποχή γράφει το σενάριο της επόμενης ταινίας του.

• Το βιβλίο – σενάριο «Στρέλλα» παρουσιάζεται απόψε στις 8.00 μμ στις Εκδόσεις-Βιβλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης, Αντωνιάδου 6, Αθήνα, 10434, Τηλ. 210.8826600. 

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=378089&dt=14/01/2011#ixzz1B0yrXD9o

48 δημιουργίες στα βραβεία της Ακαδημίας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011  [ 15:30 ]

Δείτε το slideshow

Σταματήστε το slideshow

1 από 6

Η ήδη βραβευμένη ταινία «Attenberg» της Αθηνάς - Ραχήλ Τσαγγάρη διαγωνίζεται στην κατηγορία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους

Ολοκληρώθηκε πριν από μερικές μέρες η διαδικασία υποβολής υποψηφιοτήτων για τα φετινά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου που εφέτος θα δοθούν για δεύτερη φορά στην ιστορία τους. Συνολικά υποβλήθηκαν 17 ταινίες μυθοπλασίας, έξι ντοκιμαντέρ και 25 μικρού μήκους. Κατά προέκταση, οι κατηγορίες που αφορούν την σκηνοθεσία, το σεναρίου, τις ερμηνείες, την μουσική και οι τεχνικές θα προκύψουν από τις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας,

Υπενθυμίζουμε ότι η διαδικασία των ψηφοφοριών γίνεται μέσω συμβολαιογράφου, που είναι η μόνη που έχει πρόσβαση στα αποτελέσματα μέχρι τη δημοσιοποίηση τους. Τα αναλυτικά αποτελέσματα παραμένουν επίσης στην αποκλειστική διάθεση της, έτσι ώστε να διαφυλάσσεται η μυστικότητα της ψήφου που με τη σειρά της, προφυλάσσει και επιτρέπει την ελεύθερη επιλογή.

Τα βραβεία της ΕΑΚ που θεσμοθετήθηκαν με στόχο την αδιάβλητη βράβευση των ελληνικών ταινιών από τους ίδιους τους κινηματογραφιστές, αποτελούν ήδη ένα θεσμό. Είναι τα μόνα εθνικά βραβεία που αφορούν την ετήσια παραγωγή και αναγνωρίζονται πια από όλη την κινηματογραφική κοινότητα.

Οπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η εφετινή τελετή απονομής θα γίνει την Δευτέρα 21 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ η πρώτη ψηφοφορία και η ανακοίνωση των Υποψηφιοτήτων θα γίνει στο τέλος Φεβρουαρίου.

Αναλυτικότερα, οι ταινίες που θα διεκδικήσουν τα φετινά βραβεία είναι:

• Μυθοπλασία μεγάλου μηκους

1. Άπνοια – Άρης Μπαφαλούκας
2. Απ’τα κόκαλα βγαλμένα – Σωτήρης Γκορίτσας
3. Attenberg – Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη
4. Η υπογραφή – Στέλιος Χαραλαμπόπουλος
5. Θετικές ιστορίες – Δ. Παπαθανάσης, Δ. Άντζους, Δ. Μπαβέλλας, Χ. Σταθόπουλος, Θ. Τότσικας
6. Κανένας – Χρήστος Νικολέρης
7. Μαχαιροβγάλτης – Γιάννης Οικονομίδης
8. Μέσα στο δάσος – Άγγελος Φραντζής
9. Ο θάνατος που ονειρεύτηκα – Παναγιώτης Κράββας
10. 45 τετραγωνικά – Στράτος Τζίτζης
11. Τα σκυλιά – Ντίνος Θεοδοσίου
12. Ταξίδι στη Μυτιλήνη – Λάκης Παπαστάθης
13. Tangsten – Γιώργος Γεωργόπουλος
14. Τέσσερα μαύρα κοστούμια – Ρένος Χαραλαμπίδης
15. Το χάρισμα – Χριστίνα Ιωακειμίδη
16. Φιοντόρ, ο παίκτης – Γιάννης Σολδάτος
17. Χώρα προέλευσης – Σύλλας Τζουμέρκας

• Ντοκιμαντέρ

1 Λεηλατώντας μια ματωμένη χώρα – Τάκης Παπαγιαννίδης
2 Με τον Καλλιγιάννη – Πέδρο Ολάγια
3 Νικαριά μου – Σπύρος Τέσκος
4 Όνειρα σε άλλη γλώσσα – Λουκία Ρικάκη
5 Sugar town, η επόμενη μέρα – Κίμων Τσακίρης
6 Τα παιδία δεν παίζει – Ανδρικοπούλου, Τεπελίκας

• Μικρού Μήκους

1. A place without people – Ρέα Αποστολίδου, Γιούρι Αβέρωφ
2. Απ’ τη θάλασσα – Σήφης Μάινας
3. Casus Belli – Γιώργος Ζώης
4. Citrullus Lanatus – Αργύρης Θέος
5. 13 ½ – Χάρης Βαφειάδης
6. Don’t you forget about me – Ευθύμιος Μιχελουδάκης
7. Double fault - Ελίνα Φέσσα
8. Εκτός εποχής – Στέλιος Κραουνάκης, Έφη Λατσούδη
9. Εραστές της τέχνης – Χρήστος Ν. Καρακάσης
10. Η φάκα – Μαρίνα Δανέζη
11. Ketchup – Κωνσταντής Φραγκόπουλος
12. Κική Δημουλά – Κατερίνα Πατρώνη
13. Λευκή συμφωνία – Γιώργος Μπουγιούκος
14. Litre’ – Σήφης Μάινας, Σωτήρης Τζιότζιος
15. Lust – Γιώργος Νούρης
16. Ο Μάριος και το κοράκι – Γιάννης Μπουγιούκας
17. Πυραμίδες της Αθήνας – Γιολάντα Μαρκοπούλου
18. Puzzle – Έλλη Σφήκα
19. Remnant – Θάνος Κερμίτσης
20. Σ’ έναν συνοριακό σταθμό – Νάνσυ Σπετσιώτη
21. Superiorite’ – Σάββας Κατιρτζίδης
22. Τι ώρα θα γυρίσεις – Μαριτίνα Πάσσαρη
23. Το κάλεσμα του βουνού – Ρέα Αποστολίδου, Γιούρι Αβέρωφ
24. Το χωριό – Στέλιος Πολυχρονάκης
25. Vibes – Δημήτρης Κόλλιας

Ο ετοιμοθάνατος Μπαρδέμ... απειλεί Τζολί και Ντεπ

Το «θανατερό» μεξικανοϊσπανικό δράμα «Βiutiful» κοντράρεται με την ευχάριστη κοσμοπολίτικη περιπέτεια «Τhe Τourist»  

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Με μια πρώτη ματιά το «Βiutiful» (Μεξικό/ Ισπανία, 2010), η τελευταία ταινία του μεξικανού σκηνοθέτη της «Βαβέλ» Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου, είναι ο ορισμός της απαισιοδοξίας και της κατάθλιψης. Ο ειρωνικός τίτλος σημαίνει όμορφο και είναι επίτηδες ανορθόγραφα γραμμένος, αφού beautiful είναι η σωστή ορθογραφία του.

Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο Ουξμπάλ (Χαβιέρ Μαρδέμ), ένας άνθρωπος με καθολικό καρκίνο και δύο μήνες ζωής μπροστά του. Είναι χωρισμένος από μια μανιοκαταθλιπτική, αλκοολική γυναίκα και ανατρέφει μόνος τα δύο παιδιά του, που δεν επικοινωνούν με κανέναν από τους δύο γονείς. Ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τον δικό του πατέρα, ο οποίος έφυγε από τη Βαρκελώνη επί καθεστώτος Φράνκο. Συν τοις άλλοις, ο Ουξμπάλ είναι άνθρωπος του υποκόσμου, κάτι σαν μεσάζοντας ανάμεσα στους λαθρομετανάστες- Κινέζους και Σενεγαλέζους- και στην αστυνομία. Ολα αυτά σε μια Βαρκελώνη που όσο όμορφη τη σκεφτόμαστε τόσο άσχημη δείχνει εδώ. Σαν κάτεργο. Για να μην αναφερθούμε στους 25 λαθρομετανάστες που πεθαίνουν στον ύπνο τους όταν οι φτηνές συσκευές θέρμανσης χαλούν και το αέριο μολύνει θανάσιμα την ατμόσφαιρα. Και στο ότι αργότερα η θάλασσα θα ξεβράσει τα πτώματα.

Μέσα σε αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα θανάτου, όμως, κάπου διακρίνεις την ελπίδα και την ανάγκη της λύτρωσης, έννοιες που στηρίζουν την αισιοδοξία της ταινίας. Το φιλμ, το οποίο διαρκεί περίπου δυόμισι ώρες και στηρίζεται στις πλάτες του εξαιρετικού Μπαρδέμ (βραβείο ερμηνείας στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών), μοιάζει με τον θρήνο ενός ανθρώπου πνιγμένου από τις ενοχές που θέλει να φύγει από αυτόν τον κόσμο αφήνοντας πίσω του κάτι που θα μπορούσε να στηρίξει το μέλλον: τα παιδιά. Να τους δώσει ελπίδα. Και αυτή είναι μια πράξη αισιοδοξίας.

Πριν από 13 χρόνια η «Οικογενειακή γιορτή» τον έκανε διάσημο ως τον πρίγκιπα του δανέζικου κινηματογράφου. Σήμερα ο σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ, ο οποίος υπήρξε κάποτε προστατευόμενος του Λαρς φον Τρίερ και «συνυπεύθυνος» για το κινηματογραφικό κίνημα Dogma, επανέρχεται με μια «καταραμένη» οικογενειακή ιστορία, τοποθετημένη σε διαφορετικό πλαίσιο.

Αν η «Οικογενειακή γιορτή» μιλούσε για τη σήψη στα σωθικά της δανέζικης μεγαλοαστικής τάξης, το «Submarino» έχει ως ήρωες ανθρώπους από τα πολύ χαμηλά στρώματα της δανέζικης κοινωνίας: έναν πρώην φυλακισμένο που προσπαθεί να ξαναβρεί τον ηρωινομανή αδελφό του (Γιάκομπ Σέντεργκρεν, Πίτερ Πλάουγκμπουργκ, αντιστοίχως) με τον οποίο πέρασε εφιαλτικά παιδικά χρόνια. Στην αγκαλιά τους είχε πεθάνει το μικρότερο αδελφάκι τους, αφού η μητέρα τους ήταν διαρκώς απούσα και πιωμένη.

Οπως το «Βiutiful» του Ινιαρίτου, έτσι και αυτή η ταινία είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη και στον πόνο. Ο Βίντερμπεργκ όμως αγαπά τα «καταραμένα» πρόσωπα της ταινίας και επιτυγχάνει να επικοινωνήσει με τον θεατή. Οι θαυμάσιες ερμηνείες (κυρίως του Σέντεργκρεν) βοηθούν.

• ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

* Η «Απνοια» τουΑρη Μπαφαλούκα αναφέρεται στην ιστορία του Δημήτρη (Σωτήρης Πάστρας , στη φωτογραφία), ενός 23χρονου κολυμβητή που «καταδιώκεται» από τις μνήμες της σχέσης του με την Ελσα (Γιούλικα Σκαφιδά), μια περιβαλλοντική ακτιβίστρια που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Ο Μπαφαλούκας χειρίζεται ευλύγιστα το στοιχείο του θρίλερ, η φωτογραφία του είναι εξαιρετική, αλλά ο χειρισμός των ηθοποιών δεν πείθει και τόσο. Για πρώτη ταινία, πάντως, είναι μια δουλειά που αξίζει την προσοχή. Στο περασμένο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε το βραβείο κοινού καλύτερης ταινίας και το βραβείο της διεθνούς ομοσπονδίας κριτικών κινηματογράφου FΙΡRΕSCΙ, ενώ ακολουθεί καλή πορεία σε διεθνή φεστιβάλ. Συμπρωταγωνιστούν οιΓιώργος Καραμίχος, Ανδριάννα Μπάμπαλη, Λυδία Φωτοπούλου, Ακύλας Καραζήσης και Ηρώ Μουκίου.

• Χολιγουντιανό σασπένς... όπως παλιά

Π ολύ με χαροποίησε το «Τourist» του γερμανού σκηνοθέτη Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, γνωστού από την παγκόσμια επιτυχία «Οι ζωές των άλλων». Μπορεί η πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή του να μην έχει το «βάθος» της προηγουμένης του, είναι όμως ο ορισμός της ξεκούραστης ψυχαγωγίας και αυτό, όπως έχω συχνά γράψει, συχνά χρειάζεται. Η Αντζελίνα Τζολί, ο Τζόνι Ντεπ, τα κανάλια της Βενετίας, το κυνηγητό της Ιnterpol και το μυστήριο της ταυτότητας ενός διαβόητου κακοποιού υπήρξαν θαυμάσιος συνδυασμός που βοήθησε το μυαλό μου να καθαρίσει για λίγο από τις καθημερινές φουρτούνες.

Ηταν σαν να βλέπω μια σοβαρή εκδοχή του «Ροζ Πάνθηρα» ή, αν θέλετε, μια επιστροφή στην κοσμοπολίτικη περιπέτεια αλλοτινών εποχών, όπως π.χ. το «Αραμπέσκ» με τη Σοφία Λόρεν και τον Γκρέγκορι Πεκ, ή το «Charade» με την Οντρεϊ Χέπμπορν και τον Κάρι Γκραντ. Δεν με πείραξε καν ότι την περισσότερη ώρα η Τζολί ποζάρει. Χάρηκα το πέρασμα του πρώην Τζέιμς Μποντ Τίμοθι Ντάλτον στον ρόλο του αρχηγού της βρετανικής δίωξης οικονομικού εγκλήματος. Χάρηκα ακόμη και τον υφιστάμενό του, τον Πολ Μπέτανι, ο οποίος επιτέλους καταφέρνει να αποδείξει ότι ταιριάζει περισσότερο να είναι αντιπαθητικός αντί συμπαθητικός.

• Οι τσεχικές «Ζωές των άλλων»

Μ νήμη και προδοσία τροφοδοτούν το σενάριο της ταινίας «Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια» («Κawasakiho ruze», Τσεχία, 2011) του Γιαν Χρέιμπακ, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νέου τσεχικού κινηματογράφου, μετά τα αριστουργηματικά «Παιχνίδια διχασμού και εγκυμοσύνης». Σκοτεινά μυστικά κρυμμένα βαθιά στη μνήμη «καταδιώκουν» έναν διακεκριμένο επιστήμονα, ο οποίος πρόκειται να τιμηθεί με ένα ειδικό βραβείο από την κυβέρνηση της Τσεχίας για την προσφορά του στην πατρίδα. Ποια ήταν η δράση του όμως την εποχή της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας; Ολα δείχνουν ότι είχε συνεργαστεί με τις μυστικές υπηρεσίες προδίδοντας ανθρώπους από τον στενό κύκλο φίλων. Παράλληλα η ταινία υφαίνει ένα ακόμη πιο προσωπικό δράμα σε οικογενειακή βάση.

Είναι εμφανές ότι το «Κάθε ψέμα είναι μια αλήθεια» επιδιώκει να κινηθεί στα χνάρια που χάραξε η γερμανική ταινία «Οι ζωές των άλλων». Η διαφορά είναι ότι στην τσεχική ταινία η υπόθεση είναι μια ιδέα παραπάνω μπλεγμένη από όσο χρειαζόταν και ότι κάποια πράγματα μένουν ανολοκλήρωτα, όπως η σχέση του γαμπρού τού επιστήμονα με την ιστορία. Ενώ έχει επίσης ενδιαφέρον το ότι αυτή η ταινία είναι η πρώτη τσεχική ή σλοβακική παραγωγή που πραγματεύεται το θέμα της συνεργασίας των κομμουνιστικών μυστικών υπηρεσιών με τους πληροφοριοδότες που προέρχονταν από τον λαό. Παίζουν οι Μάρτιν Χιούμπα, Λένα Βλασάκοβα, Ντανιέλα Κολάροβα.

Οι ταινίες της εβδομάδας: ... biutiful!

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η κινηματογραφική βδομάδα. Πέντε συνολικά οι νέες ταινίες εκ των οποίων μία ελληνική, η «Απνοια» του Αρη Μπαφαλούκα. Επίσημη συμμετοχή στο 51οΦεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, βραβείου κοινού ως καλύτερης ταινίας και FIPRESCI, στο προαναφερθέν Φεστιβάλ. Αρκετά ειλικρινής παρουσία, που όμως δυστυχώς κινείται στα πλαίσια μιας περιοριστικής, πλαστικής αισθητικής και με χροιά φωνών - από πλευράς ηθοποιών - που συχνά ενοχλεί. Παρά το γεγονός ότι ακουμπά - σαν σε τίτλους - την πραγματικότητα και αγγίζει με τα ακροδάχτυλα θέματα ενδιαφέροντα, μοιάζει ξεφούσκωτο μπλε μπαλόνι ακριβώς γιατί δεν τολμά να κάνει οποιουδήποτε είδους τομή, κάτι που της απαγορεύει και να απογειωθεί. Λαμπερός, χλιδάτος και ψεύτικος όσο και το Χόλιγουντ ο «Τουρίστας» με το ζεύγος Τζολί / Ντεπ, με ονειρικά βενετσιάνικα ντεκόρ. Τα ρολάκια και τα περάσματα-έκπληξη να διαδέχονται το ένα το άλλο. Μια γκαλερί πανάξιων Ιταλών, Γάλλων και Αγγλων ηθοποιών πολύ καλύτερων από τους πρωταγωνιστές. Προσελκύει πολύπλευρα την προσοχή το «SUBMARINO», του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ, που στιγματίζει με απόλυτη πιστότητα στην ατμόσφαιρα και το κλίμα τις κατακερματισμένες διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, τα κοινωνικά τους αίτια, η άλλη όψη της εκθειαζόμενης εικόνας της καπιταλιστικής Δανίας. Το μέγιστο όμως ενδιαφέρον αυτήν την βδομάδα συγκεντρώνει το κοινωνικά καταγγελτικό «BIUTIFUL», του Μεξικανού Αλεχάνδρο Ινιάριτου, με έναν εκπληκτικό Χαβιέ Μπαρδέμ που κρατάει όλο το φιλμ στους ώμους του.

ΚΡΙΤΙΚΗ
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 13 Γενάρη 2011

 

ΦΛΟΡΙΑΝ ΧΕΝΚΕΛ ΦΟΝ ΝΤΟΝΕΡΣΜΑΡΚ: Ο τουρίστας

 

Β©2010 CTMG, Inc. All rights

Θρίλερ κατηγορίας πτερού που συνιστά την πεμπτουσία του ψεύτικου και κίβδηλου μέσα από την αποκορύφωση του τίποτα. Της λαμπρής και ένδοξης χολιγουντιανής παράδοσης της βιομηχανίας του ονείρου όπως ακριβώς αυτή ορίστηκε από τη γέννησή της. Εκείνη, η Αντζελίνα Τζολί στο ρόλο της Ελίζ δεν είναι ηθοποιός, δεν είναι σταρ, ούτε καν εικόνα είναι, παρά μόνο μια κατασκευή επικοινωνιακή που υποδύεται τον δασκαλεμένο επικοινωνιακά εαυτό της. Περιφέρει την ύπαρξή της χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για το ρόλο, σαν να βρίσκεται στην πασαρέλα, σαν μηχανική κούκλα με τέλειο σώμα και γυάλινο βλέμμα. Η Τζολί σε ρόλο femme fatale δεν παίζει, ποζάρει, επαναφέροντας στο προσκήνιο τη σχέση σταρ και κοινού, μέσα από αυτή την αποστασιοποίηση. Επαναφέρει την αύρα και τη μαγεία της ντίβας. Από το στοιχείο αυτό πηγάζει η αίσθηση του μη πραγματικού που εκπέμπει το φιλμ. Η Τζολί προσπαθεί να αναστήσει τη θεϊκή παρουσία, την ντίβα, φαντάζει όμως αποξενωμένη - σχεδόν σαν καρτούν - γιατί η εποχή των ντιβών παρήλθε ανεπιστρεπτί. Τις ντίβες ως γνωστόν τις παρέσυρε το ρέμα από τα τέλη του '60 ως τα τέλη του '70.

Η Σκότλαντ Γιαρντ, η Ιντερπόλ και η Ιταλική Αστυνομία παρακολουθούν στενά την Ελίζ, ελπίζοντας ότι θα τους οδηγήσει στον εξαφανισμένο εραστή της Αλεξάντερ, έναν μικροαπατεώνα που κορόιδεψε κι έκλεψε 2 δισεκατομμύρια από έναν μεγαλοαπατεώνα - αλλά όμως δεν πλήρωσε φόρο για τα κλοπιμαία στο κράτος. Ο Αλεξάντερ άλλαξε παντελώς χαρακτηριστικά και ταυτότητα, σβήνοντας τα ίχνη και το παρελθόν του με αλληλουχία πλαστικών επεμβάσεων. Ο Αλεξάντερ παίρνει επαφή με την αγαπημένη του Ελίζ, καθοδηγεί τις κινήσεις της κι εκείνη υπακούει, τραβώντας στο δραματικό κύκλο που την προτρέπει ο Αλεξάντερ έναν τουρίστα που βρίσκει στο τρένο της γραμμής Παρίσι - Βενετία, τον οποίο φλερτάρει με τρόπο που να ξεγελά το πλήθος των πρακτόρων που την καταδιώκουν. Κάπως έτσι ξεκινά η ίντριγκα που υπόκειται σε συνεχείς ανατροπές, με αναμενόμενη - από ένα σημείο κι έπειτα - λύση του μυστηρίου. 

Ο τουρίστας Τζόνι Ντεπ, ένας αδιάφορος καθηγητής μαθηματικών από το Γουισκόνσιν, που τον παράτησε η αγαπημένη του, εμπλέκεται κατά λάθος σε μια σκοτεινή κατάσταση. Το ζευγάρι συναντιέται σε ένα τρένο, αυτή ως καλοντυμένη, κομψότατη κυρία που την κυνηγούν οι μυστικές υπηρεσίες του κόσμου ολόκληρου και θέλει για κάλυψη τον αθώο τουρίστα, που όμως δε λέει όχι για μια - δυο μέρες στο πολυτελές ξενοδοχείο «Danieli» στη Βενετία.

Φιλμ φιλόδοξο, χωρίς όμως πια κοινό που να πιστεύει σε τέτοιου είδους ετεροχρονισμένες παραγωγές. Πάρτε το γι' αυτό που είναι, μια λαμπρή πολύ - πολύ light κωμωδία, με υβρίδιο θρίλερ, με μπόλικο σκοτάδι, με νυχτερινά πλάνα, μυθικά περιβάλλοντα και βεστιάριο, πράκτορες και αγωνία. Ούτε ιδιαίτερη αίσθηση ρυθμού έχει, ούτε έχει λαδώσει τις ενώσεις της ταινίας για να μην τρίζουν όταν περνά από το κίτρινο στο ροζ, από το ειρωνικό στο ρομαντικό και το δραματικό στοιχείο. Ακόμα και οι διάλογοι δεν είναι πια ατάκες στο στιλ των παλιών, καλών, χολιγουντιανών κωμωδιών. Ο σκηνοθέτης Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, γνωστός από τη γερμανική «Οι Ζωές των Αλλων», το 'ριξε στο τσάμικο και τώρα θέλει να ψυχαγωγήσει με μια ελαφριά, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, ιστορία με κωμικό στιλ και φαντασμαγορικά πλούσιες εικόνες - κάτι σε στιλ Ρότζερ Μουρ στο ρόλο του Τζέιμς Μποντ - παρά με ένα σοβαρό θρίλερ. Και τα καταφέρνει. Χωρίς βεβαίως ποτέ να απογειώνεται...
Παίζουν: Αντζελίνα Τζολί, Τζόνι Ντεπ, Τίμοθι Ντάλτον, Μπρούνο Βολκοβίτς.
Παραγωγή: ΗΠΑ, Γαλλία (2010).

ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ: Submarino

 

Συχνά τα δανέζικα φιλμ είναι καλά. Το έξτρα όμως καλό στοιχείο που διαθέτουν είναι ο ωμός ρεαλισμός που τα διέπει. Το έκτο μεγάλου μήκους φιλμ του Τόμας Βίντερμπεργκ βράζει από τέτοιου είδους ωμό, κυνικό και ακατέργαστο ρεαλισμό. Ο Βίντερμπεργκ, ανιχνεύοντας στα υπόγεια ρεύματα της Κοπεγχάγης, καταφέρνει να περιγράψει τους χαρακτήρες που στήνει με ανθρώπινο τρόπο. Η ταινία αναφέρεται στη σκληρή και συγκινητική ιστορία δύο αδελφών που συνδέονται από μια κοινή δυστυχισμένη παιδική ηλικία στα περίχωρα της Κοπεγχάγης βουτηγμένοι στην φτώχεια, στην κακομεταχείριση και το αλκοόλ. Παρότι κατάμαυρη σαν το κάρβουνο, η ταινία κατορθώνει να μεταδώσει αυθεντική ζεστασιά και συναίσθημα.

 

Το φιλμ μιλάει για δυο αδέλφια που απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλο σε πολύ νεαρή ηλικία, αναγκαζόμενοι να επωμισθούν τις ευθύνες των ενηλίκων και φέροντας το στίγμα ενός φοβερού γεγονότος, μιας τραγωδίας που διαμέλισε ολόκληρη την οικογένεια. Σήμερα η ζωή του ενός, του Νικ, είναι πνιγμένη στο αλκοόλ και τη βία. Ο νεότερος αδελφός, πατέρας μόνος και ηρωινομανής, προσπαθεί να δώσει στον γιο του Μάρτιν μια καλύτερη ζωή. Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται και στρώνουν το έδαφος για μια αντιπαράθεση, η μόνη γόνιμη αντίδραση που μπορεί να τους φέρει κοντά. Ταινία για τους ανθρώπους ως φορέων μιας κοινωνικής κληρονομιάς και, παράλληλα, ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Η ταινία πραγματεύεται το τραύμα, τις τύψεις, το βάρος και τη συμφιλίωση. Μια απλή και ταυτόχρονα κομψά σύνθετη και σκοτεινή κατασκευή, με ένα δυνατό σενάριο και σκηνοθεσία σίγουρη στη δύναμη του στιλ της. Αιχμηρή και λειτουργική δραματουργία, ηθοποιοί παρόντες υποκριτικά και ενσωματωμένη στην αφήγηση χρήση του φωτός και του ήχου. Τα πάντα συμβάλλουν στη δημιουργίας μιας βαθιά πειστικής εικόνας της ανθρώπινης ζωής.

Παίζουν: Γιάκομπ Σέντεργκρεν, Πέτερ Πλάουγκμποργκ, Πατρίσια Σούμαν, κ.ά.
Παραγωγή: Δανία, Σουηδία (2010).

ΓΙΑΝ ΧΡΕΜΠΕΚ: Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια

 

Ενώ ο Δανός Βίντερμπεργκ και ο ισπανοθρεμμένος Ινιάριτου από το Μεξικό πραγματεύονται όχι απλά υπαρκτά και καθημερινά θέματα, αλλά με το ρυθμό που τρέχουν, υπερεπείγοντα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα του παρόντος, ο Τσέχος Γιαν Χρεμπέκ, με έναν ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο τα παρακάμπτει όλα αυτά και κάνει μια ταινία στα χνάρια της γερμανικής «Οι ζωές των άλλων». Εδώ, η τέταρτη εξουσία επαναφέρει στην επιφάνεια ένα ανούσιο πλέον θέμα που η εμφάνισή του και μόνο υποχρεώνει σε σκέψεις και ερωτηματικά ως προς τους στόχους της κινηματογραφικής αυτής παραγωγής. Σε ποιους αποδέκτες απευθύνεται πρωτίστως η ταινία: Απευθύνεται, κατά πρώτο και κύριο λόγο, στα διεθνή φεστιβάλ και τις αγορές του εξωτερικού ή κύρια στην εσωτερική - της χώρας - αγορά; Εάν συμβαίνει το πρώτο, η ταινία ακολουθεί τη σίγουρη, εμπορευματικά - κι όχι μόνο - κερδοφόρα πεπατημένη ως προς τα διεθνή φεστιβάλ και αγορές. Εάν τώρα ισχύει το δεύτερο, εάν δηλαδή το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται πρωτίστως στην εσωτερική αγορά, τότε μάλλον υποδηλώνεται ότι υπάρχει μια κοινωνία που βράζει, ειδικά όταν παράγονται ταινίες που τείνουν να συμψηφίζουν και να διαπραγματεύονται το κακό, το καλό και το άσχημο.

Ο Χρεμπέκ, μας λέει ότι οι παρουσιαζόμενες ως ιδεολογικές αντιθέσεις βασίζονται πολύ συχνά σε προσωπικές κυρίως αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, οι οποίες αποδεικνύονται ότι - κατά περίπτωση - μπορούν να μετουσιωθούν σε συγκρούσεις με πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις. Ας δώσουμε λοιπόν τέλος στην αντιπαράθεση και ας προβούμε σε «εθνική» συμφιλίωση με συνοπτικές διαδικασίες, προτρέπει η συγκεκριμένη ταινία... Ας μην ξεχνάμε ότι αποδίδεται αφειδώς άφεση αμαρτιών σε όσους εκ των «κατηγορουμένων» για συμμετοχή και σύμπραξη με το κομμουνιστικό καθεστώς, αναγνωρίσουν ως έγκλημα την όποια συνεργασία τους και ομολογήσουν, εκλιπαρώντας δημόσια τη συγνώμη. Σήμερα πια, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την πλήρη αποκάλυψη της απάνθρωπης βαρβαρότητας του καπιταλισμού, όλες αυτές οι ταινίες, εκτός από έναν καλό τεχνικά κινηματογράφο, κάτι που χρωστάνε στο σοσιαλιστικό τους παρελθόν, δεν είναι παρά σαχλές και κουραστικές, πολύ «δήθεν»... Εφιστούμε την προσοχή σας στο «βάθος» της παρουσίασης/ανάλυσης του θέματος, των προβληματισμών και των διαλόγων της ταινίας. Θα ανακαλύψετε ότι είναι φτιαγμένο για ευρύ καταναλωτικό κοινό που έχει εξοστρακίσει από το DNA του την πολιτική γνώση και σκέψη. Αλήθεια, είναι το σήμερα στην Τσεχία τόσο άψογο για τον δημοκράτη Χρεμπέκ, ώστε να μην τον απασχολεί η καταγγελία των ισχυουσών φασιστικών απαγορεύσεων λόγου, συμβόλων ακόμη και της οργάνωσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας και άλλα συναφή; Μάλλον η ευαισθησία του Χρεμπέκ εστιάζεται στο πώς θα προετοιμάσει την πανηγυρική του είσοδο στη χολιγουντιανή βιομηχανία - σαν τον Γερμανό φον Ντόνερσμαρκ - για μια επόμενη ταινία της Αντζελίνα Τζολί...

Παίζουν: Λένκα Βλασάκοβα, Μάρτιν Χούμπα, Ντανιέλα Κολαρόβα, Μίλαν Μικουλτσίκ, Πέτρα Χρεμπίτσκοβα κ.ά.
Παραγωγή: Τσεχία (2009).

ΑΛΕΧΑΝΔΡΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ: Biutiful

 

Η ταινία Biutiful μοιάζει με μια καρτ ποστάλ από έναν υπερδιαφημισμένο τουριστικό προορισμό που όμως κανείς δε θα ήθελε να δει. Εδώ δεν μπαίνουμε μέσα στα κοσμικά μπαρ και τις πολυτελείς εμπορικές στοές αλλά στον «σύμπαν» της πίσω πλευράς. Στους Αφρικανούς και τους Κινέζους μετανάστες χωρίς χαρτιά, στους νταβατζήδες και τις πόρνες, στους μικροαπατεώνες, τα πρεζόνια και τους αλκοολικούς. Ο ήρωας της ταινίας, ο Ουξμπάλ, είναι ένας απ' αυτούς, ταυτόχρονα όμως δεν είναι. Ο Μεξικανός Ινιάριτου επανακάμπτει με ό,τι πιο γυμνό, ωμό και δυνατό. Με μια απλή και ευθεία ιστορία για έναν σοβαρά άρρωστο άνδρα, έναν λούμπεν του υποκόσμου της Βαρκελώνης που ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο, να κλείσει τα βιβλία του με όλες του τις υποχρεώσεις, τα ανοιχτά ζητήματα και τη συνείδησή του.

Την εισαγωγή της ταινίας την αισθάνεσαι ατελείωτη και γεμάτη μυστήριο. Σχεδόν χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου και ξαφνικά... ανοίγει μια καταπακτή και πέφτεις μέσα στην καθημερινότητα ενός άνδρα για την οποία αρχικά δεν καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Αμέσως μετά ο ίδιος άνδρας υπόκειται σε ιατρική εξέταση. Η διάγνωση καταδικαστική. Είναι γεμάτος μεταστάσεις και του απομένουν μόνο λίγοι μήνες ζωής. Από κείνη τη στιγμή η παγερή σκιά του θανάτου επικάθεται στην καθημερινότητά του και του επιβάλλει εγρήγορση στην επίλυση ανοιχτών λογαριασμών. Ντροπή και τύψεις τον πλημμυρίζουν κι αρχίζει να προσεγγίζει από άλλη οπτική οτιδήποτε άπτεται της ζωής του. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ουξμπάλ (Χαβιέ Μπαρδέμ) ενέχουν διαστάσεις τραγωδίας, προσωπικής, υπαρξιακής αλλά και συλλογικής. Οσο ο πόνος της αρρώστιας μεγαλώνει η λεκάνη της τουαλέτας βάφεται όλο και πιο κόκκινη από τα ούρα του. Είναι ιδιαίτερα στοργικός με τα δυο του παιδιά, τη δεκάχρονη κόρη του και τον μικρό γιο που ακόμα «βρέχει» στον ύπνο του το κρεβάτι. Την εικόνα της πραγματικότητάς του συμπληρώνει η έντονη παρουσία της παθολογικά διαταραγμένης πρώην γυναίκας του που αδυνατεί - όσο κι αν θέλει - να οργανώσει την ίδια της τη ζωή. Είναι και ο αδελφός του Ουξμπάλ, ο Τίτο, που τη μέρα εξασφαλίζει εργατική δύναμη, εξαθλιωμένα ανθρώπινα όντα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, σε εργολάβους οικοδομών και τα βράδια χώνεται στα σεξ κλαμπ με τις πόρνες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για να νεκρώσει τις αισθήσεις και τη συνείδησή του. Από την εικόνα δε λείπουν και οι αμιγείς εκπρόσωποι του επίσημου συστήματος, διεφθαρμένοι αστυνομικοί που χρηματίζονται για να παραβιάζουν το νόμο. Από παντού στην ιστορία ξεφυτρώνουν παράνομοι Αφρικανοί και λαθραίοι Κινέζοι σκλάβοι εργασίας και οι ιδιοκτήτες τους. Ενας κακοφωτισμένος μικρόκοσμος που στην ταινία καταλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό χώρο και την εξέλιξη της πλοκής της ιστορίας.

Μια κατασκευή συγκλονιστική, μια άηχη κραυγή, μια ταινία που γίνεται μεγάλη κυρίως από τον τρόπο που ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία. Ο Ινιάριτου συνθέτει, σκηνή τη σκηνή, κόψιμο το κόψιμο. Το κύριο εργαλείο του είναι ο Χαβιέ Μπαρδέμ που «γεμίζει» το ρόλο, καλύτερος ίσως από ποτέ. Είναι εξαιρετικά «παρών» και όντως αψεγάδιαστος. Περιφέρεται στους σκοτεινούς δρόμους της Βαρκελώνης, μάλλον σαν σκιά, σαν φάντασμα, μετράει συνεχώς τα βρώμικα και πολυκαιρισμένα χαρτονομίσματα και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο, ώστε να μην ανησυχήσει ιδιαίτερα τα παιδιά του όταν ο πόνος χτυπάει κόκκινο, όπως και τα ούρα του, σκέτο αίμα. Η προοπτική του θανάτου τον κάνει ευάλωτο αυτόν τον μπλεγμένο ως τα μπούνια με τον υπόκοσμο, την παραοικονομία, αυτόν που σχεδιάζει μαζί με τους ιδιοκτήτες των σκλάβων τις προοπτικές για δουλειά και κατοικία των Κινέζων λαθρομεταναστών. Αυτόν τον μεσάζοντα, τον συνδετικό κρίκο της μαύρης εργασίας με την αγορά. Ο Ουξμπάλ διαθέτει κι ένα εγγενές χάρισμα. Εκείνο της επικοινωνίας με τους νεκρούς την ώρα που ξεψυχούν. Εκείνο του οδηγού τους στην άλλη όχθη. Μεταφυσικό στοιχείο που μάλλον συνδράμει τη ροή και την ποιητικότητα της οπτικοποίησης σε μια μελοδραματική ιστορία που καλύπτεται ώρες ώρες από ένα πέπλο μισοθρησκευτικής, μισοπαραισθησιακής τάξης... Πολύ καλοδουλεμένη σπουδή πάνω στο χαρακτήρα που υποδύεται ο Χαβιέ Μπαρδέμ, τον Ουξμπάλ, που συναντά για πρώτη φορά τον πατέρα του, σαν ταριχευμένο σε πολύ νεαρή ηλικία, πτώμα. Ετσι, στο εκπληκτικό πλάνο του χιονισμένου δάσους, ο πατέρας είναι πολύ νεότερος από το γιο...

Ο Ινιάριτου αποδεικνύεται πανάξιος στην παράλληλη και ταυτόχρονη αφήγηση ιστοριών της μοίρας πολλών ανθρώπων, παρά την απουσία αιχμηρής αφηγηματικής δομής και σεναριακών ανατροπών. Η, σκηνοθετημένη με οπτική μαστοριά, αφήγηση μετεξελίσσεται σε ένα υπόκωφο και σπαρακτικό πένθιμο τραγούδι που το κοινωνικό πάθος και η ταξική προσέγγιση αναμειγνύονται μέσα από μαγικό ρεαλισμό.
Παίζουν: Χαβιέ Μπαρδέμ, Μαριθέλ Αλβαρες, Εντουαρντ Φερνάντες.
Παραγωγή: Ισπανία, Μεξικό (2010).